Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy w Szczytnie, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: ASR Marcin Borodziuk

Protokolant: sekr. Hubert Tomaszewski

po rozpoznaniu w Szczytnie w dniu 27 sierpnia 2018 roku na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego – (...) z siedzibą w W.

przeciwko M. W.

o zapłatę

oddala powództwo w całości.

Sygn. akt I C 1089/18 upr.

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego z dnia 27 sierpnia 2018 roku

Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. W. kwoty 1.788,70 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazał, ze wierzytelność dochodzona od pozwanego dotyczy należności wynikającej z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej w dniu 31 maja 2014 roku. Powód wskazał, że jest cesjonariuszem tej wierzytelności, powołał się na faktury, na podstawie których dochodzi zapłaty. Dokumenty te dotyczyły częściowo cyklicznych opłat abonamentowych, a częściowo stanowiły noty obciążeniowe za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym oraz za brak zwrotu sprzętu.

Pozwany nie zajął stanowiska ustnie ani na piśmie, nie stawił się na rozprawie i nie wnosił o jej przeprowadzenie pod swoją nieobecność.

Podstawa faktyczna rozstrzygnięcia:

W dniu 31 maja 2014 r. M. W. zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W.. Na podstawie tej umowy zobowiązał się do opłacania kwoty 10,90 złotych tytułem opłaty abonamentowej (w przypadku faktury papierowej), opłaty w kwocie 5 złotych miesięcznie za udostępnienie routera, oraz 10 złotych miesięcznie tytułem opłaty za usługi dodatkowe, w 24 okresach rozliczeniowych. W umowie stwierdzono, że abonentowi została przyznana ulga w kwocie 1.330 złotych.

(dowód: umowa abonencka z dnia 31 maja 2014 r., k. 43-44)

Przy zawieraniu powyższej umowy M. W. odebrał modem, kartę SIM oraz router, potrzebne do świadczenia usług przez (...) Spółkę Akcyjną w W..

(dowód: protokół odbioru sprzętu, k. 44v)

W okresie umowy za świadczone usługi (...) S.A. wystawił następujące dokumenty księgowe:

- faktura VAT z dnia 23 października 2014 r. na kwotę 54,90 złotych, płatna w terminie do dnia 6 listopada 2014 r. (k. 45v),

- faktura VAT z dnia 24 listopada 2014 r. na kwotę 54,90 złotych, płatna w terminie do dnia 8 grudnia 2014 r. (k. 47v),

- faktura VAT z dnia 23 grudnia 2014 r. na kwotę 54,90 złotych, płatna w terminie do dnia 6 stycznia 2015 r. (k. 49v),

- faktura VAT z dnia 27 kwietnia 2016 r. na kwotę 199 złotych, płatna w terminie do dnia 11 maja 2016 r., tytułem kary umownej naliczonej w związku z brakiem zwrotu sprzętu (51v),

- faktura VAT z dnia 28 kwietnia 2016 r. na kwotę 199 złotych, płatna w terminie do dnia 12 maja 2016 r., tytułem kary umownej z tytułu braku zwrotu sprzętu (k. 52),

- nota obciążeniowa z dnia 21 stycznia 2015 r. na kwotę 902,44 złotych, opłatna w terminie do dnia 4 lutego 2015 r., tytułem kary za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym (k. 51).

W dniu 2 grudnia 2016 r. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarł umowę przelewu wierzytelności z (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.. Zgodnie z art. 7 ust. 3 tejże umowy, wierzytelności miały przejść na nabywcę pod warunkiem uiszczenia przez niego kwoty określonej w art. 7 ust. 1, z chwilą zapłaty, tj. momentem uznania rachunku bankowego zbywcy wierzytelności. Wśród przenoszonych wierzytelności została wymieniona wierzytelność wobec M. W. na kwotę 1.465,04 złotych.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności, k. 16-20)

W dniu 23 grudnia 2016 r. E. R., działając w imieniu (...) Spółki Akcyjnej w W., złożyła oświadczenie, zgodnie z którym w dniu 5 grudnia 2016 r. odnotowano wpływ ceny w wysokości 9.718.924,32 złotych, w związku z czym wierzytelności przeszły na nabywcę.

(dowód: oświadczenie o zapłacie ceny, k. 21)

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd oparł się na dokumentach prywatnych złożonych przez powoda, których autentyczność nie budziła wątpliwości. Kwestia ta nie była przedmiotem zarzutów strony pozwanej, która nie zajęła stanowiska w sprawie. Także z urzędu Sąd nie dostrzega jakichkolwiek okoliczności, które mogłyby podważyć pochodzenie tych dokumentów od wymienionych w nich osób.

Należy mieć jednak na uwadze, że stosownie do treści art. 245 kodeksu postępowania cywilnego, dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód wyłącznie tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dlatego też niestwierdzenie przez Sąd podstaw do podważenia domniemania autentyczności i prawdziwości pochodzenia dokumentów nie implikuje prawdziwości twierdzeń, które są w nich zawarte (tj. ich merytorycznej treści).

Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Orzekanie w warunkach rozprawy zaocznej oznacza możliwość uznania twierdzeń powoda za prawdziwe, choćby nie przedłożył żadnych dowodów. Jednakże Sąd każdorazowo ma obowiązek ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a przepis art. 339 § 2 k.p.c. nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1998 roku, sygn. akt I CKU 85/98).

W niniejszej sprawie poprzestanie na podzieleniu twierdzeń o faktach zawartych w pismach procesowych powoda nie było możliwe. Powód nad wyraz lakonicznie odniósł się do do okoliczności związanych z domniemanym zaprzestaniem realizowania umowy o świadczenie usług przez pozwanego, oraz okoliczności związanych z nałożeniem na niego kar umownych.

W tych warunkach należy uznać, że podstawa faktyczna powództwa jest niepełna, zawiera stwierdzenia o charakterze blankietowym, dotyczące istotnych okoliczności w postaci treści umów warunkujących zasadność roszczenia, których istnienie i treść w tych warunkach wymagały zweryfikowania. Wobec wskazanych wątpliwości , rozstrzygnięcie niniejszej sprawy nie mogło zostać oparte na samych twierdzeniach powoda, lecz wymagało odwołania się do ogólnych reguł dotyczących ciężaru dowodu w procesie.

Stosownie do treści art. 6 k.c., znajdującego swoje proceduralne odzwierciedlenie w art. 232 k.p.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która wywodzi z niego skutki prawne. W realiach niniejszej sprawy to powód był obowiązany do przedłożenia dowodów, które wykazywać będą fakt przysługiwania mu od pozwanego żądanej należności we wskazanej w pozwie wysokości.

W ocenie Sądu powód nie sprostał określonym w powyższych przepisach wymaganiom. Jakkolwiek z protokołu odbioru sprzętu wynika, że pozwanemu zostały udostępnione urządzenia wymienione następnie w notach obciążeniowych za brak zwrotu sprzętu, stwierdzić należy, że na moment wystawienia tych not (27 i 28 kwietnia 2016 roku) umowa łącząca strony nadal obowiązywała. Została ona bowiem zawarta w dniu 31 maja 2014 roku na 24 miesięczne okresy rozliczeniowe. Powód nie przedstawił przy tym żadnego dowodu który miałby wskazywać na wcześniejsze ustanie obowiązywania umowy, w szczególności na skutek jej wypowiedzenia przez którąkolwiek ze stron. W tym zakresie w pozwie nie zgłoszono nawet twierdzeń faktycznych, które uzasadniałyby obciążenie pozwanego karami umownymi za brak zwrotu sprzętu.

Roszczenie w tej części należało uznać za niezasadne, skoro przesłanką dochodzenia kary umownej jest niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania (art. 483 § 1 k.c. w zw. z art. 485 k.c.).

Odmiennie należy odnieść się do roszczenia w zakresie opłat abonamentowych oraz noty obciążeniowej za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym. Zobowiązanie w tym zakresie, niezależnie od kwestii jego istnienia, utraciło przymiot zaskarżalności.

Stosownie do treści art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Bieg tak liczonego terminu przedawnienia rozpoczyna się z kolei, jak stanowi o tym art. 120 § 1 k.c., od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, a jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Zgodnie z treścią dodanego przez art. 1 pkt 1 ustawy z 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1104) przepisu art. 117 § 2 ¹ k.c., który wszedł w życie w dniu 9 lipca 2018 roku, po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Stosownie do treści art. 5 ust. 1, do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (art. 5 ust. 4 ustawy).

Mając na uwadze daty wymagalności opłat abonamentowych (7 listopada 2014 r., 9 grudnia 2014 r., 7 stycznia 2015 r.) oraz kary za rozwiązanie umowy (5 lutego 2015 r.), przy jednoczesnym braku wskazania na jakiekolwiek okoliczności powodujące zawieszenie lub przerwę biegu przedawnienia, należy uznać że roszczenie dochodzone pozwem w niniejszej sprawie, co do kwoty 1.067,14 złotych (a zatem poza hipotetycznym zobowiązaniem wynikającym z noty za brak zwrotu sprzętu), uległo przedawnieniu. Mając na uwadze, że roszczenie to wynika z działalności gospodarczej poprzednika powoda, uległo ono przedawnieniu z upływem 3 lat od daty wymagalności, najpóźniej z dniem 5 lutego 2018 roku (a zatem przed wniesieniem pozwu w niniejszej sprawie, co miało miejsce 22 czerwca 2018 roku). Wobec tego na podstawie powołanego art. 5 ust. 4 ustawy z 13 kwietnia 2018 oraz art. 117 § 2 ¹ k.c. doszło do przedawnienia roszczenia, a strona pozwana nie musi podnosić w tym zakresie jakiegokolwiek zarzutu.

Należy ponownie wskazać, że powód nie wykazał, aby umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych została rozwiązana przed terminem jej obowiązywania, oraz okoliczności, w których miało do tego dojść. Ubocznie stwierdzić należy, że tym samym powód nie udowodnił istnienia podstaw do nałożenia wobec pozwanego kary za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym.

Mając na uwadze powyższe, rozstrzygnięto jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., (...)