Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 258/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 sierpnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Prudniku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:

SSR Tomasz Ebel

Protokolant:

st.sekr.sądowy Ewa Mróz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej ---------

po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2018 r., 9 sierpnia 2018 r.

sprawy

J. A.

c. Z. i G. z domu W.

ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że:

1.  W okresie od marca 2016 roku do stycznia 2017r. w T. działając z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu zniszczyła poprzez spalenie dokumenty wystawione na nazwisko R. U. (1) tj. książeczkę wojskową, dwie umowy o pracę z firmą (...) za okres 17.08.1999r. - 12.07.2009r. i 13.07.2009r. - 23.07.2010r., dwie umowy o pracę z firmą (...) za okres 16.08.2010r. - 31.12.2010r. i 03.01.2011r. - 30.03.2011 r., umowę o pracę z firmą (...) z dnia 25.02.2013r., zaświadczenie o ukończeniu kursu operatora wózków widłowych Nr 5/4/2002 wraz z tłumaczeniem na język niemiecki oraz dokumenty wyliczeń emerytalnych za okres pracy w Holandii za lata 1999r, - 2010r. którymi nie miała prawa wyłącznie rozporządzać

tj. o przestępstwo z art. 276 kk

2.  W okresie od marca 2016 roku do stycznia 2017 roku w T. zabrała w celu przywłaszczenia klucz główny, klucz zapasowy oraz klucz od syreny alarmu z samochodu osobowego V. (...) powodując straty w wysokości nie mniejszej niż 538 złotych na szkodę R. U. (1)

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 kk

I.  uznaje oskarżoną J. A. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 276 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza jej karę 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

II.  uznaje oskarżoną J. A. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu przy zast. art. 37a kk wymierza jej karę 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

III.  na podstawie art. 85 § 1 i § 2 kk oraz art. 86 § 1 i § 2 kk za zbiegające się przestępstwa wymierza oskarżonej łączną karę 70 (siedemdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

IV.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonej J. A. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego R. U. (1) kwoty 538 (pięćset trzydzieści osiem) złotych;

V.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego R. U. (1) kwotę 1.008,00 zł tytułem poniesionych wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika;

VI.  na podstawie art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 6 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w całości wymierzając jej opłatę w wysokości 140 zł.

Sygn. akt II K 258/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Oskarżona J. A. i pokrzywdzony R. U. (1) w przeszłości tworzyli związek małżeński, z którego posiadają dzieci: D. lat 14 i J. lat 8. Zamieszkiwali razem w T.. R. U. (1) często wyjeżdżał za granicę w celach zarobkowych. Od 2015 roku, pomiędzy małżonkami zaczęło dochodzić do sytuacji konfliktowych.

R. U. (1) jest wyłącznym właścicielem samochodu marki V. (...) o nr. rej. (...) zakupionego w 2002 r. W trakcie małżeństwa, do lutego 2017 r. oskarżona miała swobodny dostęp do samochodu, użytkowała go. Do samochodu były dwa komplety kluczy: serwisowych, do stacyjki i alarmu. W miejscu zamieszkania w T. oskarżony przechowywał w szufladzie tapczanu oraz szafce kuchennej szereg swoich dokumentów. Były dwie umowy o pracę z firmą (...) za okres 17.08.1999 r. - 12.07.2009r. i 13.07.2009 r. - 23.07.2010 r., dwie umowy o pracę z firmą (...) za okres 16.08.2010 r. - 31.12.2010 r. i 03.01.2011 r. - 30.03.2011 r., umowa o pracę z firmą (...) z dnia 25.02.2013 r., zaświadczenie o ukończeniu kursu operatora wózków widłowych Nr 5/4/2002 wraz z tłumaczeniem na język niemiecki oraz dokumenty wyliczeń emerytalnych za okres pracy w Holandii za lata 1999 – 2010, rozliczenia podatkowe pokrzywdzonego oraz jego książeczka wojskowa.

Pomiędzy marcem 2016 r. a styczniem 2017 r. oskarżona zabrała zapasowe klucze do samochodu pokrzywdzonego oraz dokumenty przechowywane przez niego w tapczanie i kuchni. Kiedy pokrzywdzony ujawnił kradzież kluczy pod koniec 2016 r. oraz dokumentów z tapczanu, zażądał ich zwrotu od oskarżonej. Ta jednak odmówiła oświadczając, że rzeczy te zabrała w inne miejsce. Na początku 2017 r. pokrzywdzony stwierdził, że w kuchennej szafce również nie ma jego dokumentów. Zapytał oskarżonej, gdzie są, ale odpowiedziała mu, że sam je sobie zabrał. Do rzeczy znajdujących się w domu stron w T. nie miały dostępu osoby postronne. Pokrzywdzony ustalił kancelarię, w której rozliczała podatki oskarżona, udał się tam, gdzie skopiował część dokumentów, które wcześniej zabrała mu oskarżona. W związku z nieodzyskaniem dokumentów oraz zapasowych kluczy pokrzywdzony złożył zawiadomienie o przestępstwie. W lutym 2018 r. L. L., była przyjaciółka oskarżonej powiedziała R. U. (2), że J. A. przyznała się jej do spalenia dokumentów pokrzywdzonego.

Dowód:

notatka urzędowa – k. 1;

kserokopie utraconych dokumentów- k. 20-34;

faktury – k. 101;

zeznania św. R. U. – k. 95-96;

zeznania św. L. L.- k 102;

zeznania św. M. U. - k. 103.

Oskarżona nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i wyjaśniła, że z oskarżonym była w związku małżeńskim przez 13 lat, w czasie którego wspólnie użytkowali samochód pokrzywdzonego marki V. (...). Zaprzeczyła, aby zabrała zapasowe klucze do tegoż samochodu, podobnie jak dokumenty pokrzywdzonego, które to rzeczy R. U. (1) miał wywieźć do swojej matki.

J. A. posiada wykształcenie średnie, jest technikiem farmacji, prowadzi własną działalność gospodarczą uzyskując dochód w kwocie 600-1200 złotych miesięcznie, jest rozwiedziona, ma dwójkę małoletnich dzieci, jest współwłaścicielką domu.

Dowód:

dane osobo poznawcze – k. 40;

wyjaśnienia oskarżonej - k.38-39,95.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego należy przyjąć, że wina i sprawstwo oskarżonej J. A. przypisanych jej wyrokiem czynów, nie budzą wątpliwości.

Czyniąc ustalenia faktyczne, Sąd oparł się na zeznaniach pokrzywdzonego R. U. (1), świadka L. L. oraz M. U., matki oskarżonego. W ocenie Sądu świadkowie ci kierowali się wyłącznie potrzebą obiektywnego przedstawienia zdarzeń, relacjonowali okoliczności w sposób, który zdaniem Sądu nie budził wątpliwości, a brak jest okoliczności, które przemawiałyby za ich odmienną oceną. Sąd mając przy tym na względzie ostre skonfliktowanie stron, podszedł do zeznań pokrzywdzonego oraz jego matki M. U. z dużą dozą ostrożności. Podobnie Sąd podszedł do oceny zeznań L. L., ze względu na złożenie przez nią zawiadomienia o przestępstwie oszustwa popełnionym na jej szkodę przez oskarżoną (postępowanie II K 285/18 przed tut. Sądem). Niemniej, w ocenie Sądu w/w świadkowie zeznawali w sposób spójny i wiarygodny i przedstawiali zachowanie oskarżonej w sposób odpowiadający rzeczywistości. Za przydaniem tymże zeznaniom waloru wiarygodności przemawiają także pozostałe okoliczności sprawy.

W toku postępowania ustalono zatem, że do dokumentów pokrzywdzonego oraz kluczy przechowywanych w domu w T. nie miały dostępu osoby postronne. Z kolei oskarżona doskonale wiedziała o miejscu przechowywania tych rzeczy przez pokrzywdzonego, miała do nich swobodny dostęp pod nieobecność pokrzywdzonego w domu. Ze względu na skonfliktowanie z mężem oskarżona miała też motywację do ich zabrania bez wiedzy pokrzywdzonego. Z drugiej strony trudno zakładać, aby pokrzywdzony zawiadomił o utracie dokumentów skoro powoduje to dla niego istotne komplikacje w zakresie spraw pracowniczych i podatkowych. Oskarżony zmuszony został bowiem do uzyskiwania ich kopii za granicą, co wiązało się z określonymi kosztami. Zauważyć nadto należy, że część utraconej dokumentacji pokrzywdzony znalazł w kancelarii podatkowej rozliczającej oskarżoną. Również odnośnie utraconych kluczy do samochodu, mało prawdopodobnym jest, aby sam pokrzywdzony pozbawiał się możliwości korzystania z nich, skoro jest wyłącznym właścicielem samochodu. W związku z powyższym Sąd uznał, że zachowanie pokrzywdzonego po stwierdzeniu braku jego rzeczy nakierowane było na ich odzyskanie od oskarżonej, a nie dokuczenia jej składaniem fałszywych zeznań. Tym bardziej, że strony były już w tym czasie po rozwodzie, a pokrzywdzony zawiadamiając o przestępstwach nie mógł w wyniku tego spodziewać się od oskarżonej istotnych korzyści majątkowych. Czyny, o których zawiadomił pokrzywdzony należy uznać za błahe, niewarte zachodu pokrzywdzonego w wypadku, gdyby o nich fałszywie zawiadamiał.

Oceniając z kolei zeznania L. L. należy stwierdzić, że zeznała ona, iż w rozmowie z oskarżoną, ta wspomniała jej jedynie o zniszczeniu dokumentów pokrzywdzonego z zemsty (spaleniu ich). Nic natomiast L. L. nie wspomniała o kluczach do samochodu. Gdyby zaś świadek ów chciał pogrążyć oskarżoną składając fałszywe zeznania (np. z zemsty), z łatwością mógłby i zeznać, że w rozmowie z oskarżoną, ta przyznała się i do zaboru kluczy. Zeznania R. U. (1) oraz L. L. zostały, nadto pośrednio potwierdzone przez matkę pokrzywdzonego M. R., która była obecna przy rozmowie syna z L. L.. Wskazać należy i na to, że gdyby R. U. (1) działał w „zmowie” z L. L., od razu zawnioskowałby ją jako świadka w postępowaniu przygotowawczym.

Sąd nie dał zaś wiary zeznaniom świadka E. S., której zeznania były wewnętrznie sprzeczne i niespójne. Świadek ów, znajoma oskarżonej podczas zeznawania zmieniała swoje depozycje, nie potrafiła umiejscowić podawanych okoliczności w czasie, wskazywała na okoliczności w ogóle nie potwierdzone przez samą oskarżoną (rzekome kilkukrotne przyznanie syna oskarżonej D., i to w jej obecności, że to ojciec i jego matka zabrali dokumenty).

Mając na uwadze powyższe dowody i rozważania Sąd nie dał wiary i wyjaśnieniom oskarżonej, w których zaprzeczyła jakiejkolwiek kradzieży czy zniszczeniu rzeczy pokrzywdzonego.

W obliczu ustalonego w sprawie stanu faktycznego Sąd przyjął, że oskarżona zachowaniem swych wypełniła znamiona czynu z art.276 kk. Przepis ten stanowi, że „Kto niszczy, uszkadza, czyni bezużytecznym, ukrywa lub usuwa dokument, którym nie ma prawa wyłącznie rozporządzać, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”. Postępowanie wykazało, że pomiędzy marcem 2016 roku a styczniem 2017r. oskarżona zabrała w T. dokumenty pokrzywdzonego, a następnie je zniszczyła.

W toku przewodu sądowego wykazano i to, że oskarżona w tym samym okresie zabrała w celu przywłaszczenia klucze do samochodu osobowego V. (...) należącego do pokrzywdzonego, powodując straty w wysokości nie mniejszej niż 538 złotych na szkodę R. U. (1). Tak przypisane oskarżonej zachowanie wypełnia zespół ustawowych znamion przestępstwa z art.278 §1 kk, zgodnie z którym „kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do pięciu lat”.

Zgodnie z przepisami art.53 kk sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (§ 1); §2 stanowi zaś, że sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Uwzględniając powyższe dyrektywy Sąd uznał, że kara po 50 stawek dziennych grzywny za czyny z art.276 kk i art.278 §1 kk przy zast. art.37a kk wraz z orzeczoną karą łączną grzywny 70 stawek wdrożą oskarżoną J. A. do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego.

Zdaniem Sądu, przy uwzględnieniu stopnia zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości czynów, kara ta będzie współmierną odpłatą za ich popełnienie. Oceniając stopień winy i społecznej szkodliwości czynów, Sąd wziął pod uwagę katalog okoliczności o tym decydujących, tj. rodzaj i charakter naruszonych dóbr (mienie pokrzywdzonego, wiarygodność dokumentów), sposób i okoliczności ich popełnienia (na tle zaistniałego konfliktu małżeńskiego) oraz relatywnie niewielką wyrządzoną pokrzywdzonemu szkodę (jeden komplet kluczy pokrzywdzonemu pozostał, a utracony nie był znacznej wartości, pokrzywdzony odzyskał część dokumentów). Okoliczności te w ocenie Sądu wskazują, że stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonej czynów, nie był znaczny.

Ustalając oskarżonej wysokość stawki dziennej grzywny Sąd wziął pod uwagę stosownie do treści art.33 §3 kk jej dochody, warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Z tych względów Sąd orzekł, jak w pkt. I, II i III wyroku.

Stosownie do wniosku oskarżyciela posiłkowego, w związku z należytym wykazaniem przez niego szkody w zakresie kluczy do samochodu, co zostało poparte wyceną Sąd orzekł wobec oskarżonej, w trybie art.46 §1 kk, obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 538 złotych.

Przepis art. 627 kpk nakazuje zasądzenie od oskarżonego nie tylko kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa, ale również wydatków na rzecz oskarżyciela posiłkowego, jeżeli strona taka działa w postępowaniu. Ponieważ wydatki strony obejmują jej „uzasadnione wydatki”, w tym i koszty ustanowienia w sprawie jednego pełnomocnika (art.616 §1 pkt 2 kpk), Sąd zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego R. U. (1) kwotę 1008 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie przed Sądem (dwie rozprawy).

Orzeczenie o kosztach postępowania uzasadnia treść przepisów prawa cyt. w punkcie VI wyroku, a nadto deklarowana przez oskarżoną sytuacja materialna.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć obrońcy oskarżonej z pouczeniem

kal. 14 dni

P., 7.09.2018 r.