Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Sebastian Mazurkiewicz

Sędziowie: SO Aleksandra Mazurek

SR (del.) Justyna Dołhy (spr.)

protokolant: protokolant sądowy - stażysta Renata Szczegot

przy udziale prokuratora Jerzego Kopeć

po rozpoznaniu dnia 27 kwietnia 2018 r.

sprawy J. W. (1), syna L. i L., ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwa z art. 279 § 1 k.k., art. 291 § 1 k.k., art. 244 k.k.,

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie

z dnia 29 czerwca 2017 r. sygn. akt IV K 485/09

utrzymuje w mocy wyrok w zaskarżonej części wobec J. W. (1); zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie na rzecz adw. M. P. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu oskarżonego w instancji odwoławczej oraz podatek VAT; zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w II instancji, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

SSR (del.) Justyna Dołhy SSO Sebastian Mazurkiewicz SSO Aleksandra Mazurek

Sygn. akt VI Ka 1214/17

UZASADNIENIE

J. W. (1) wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie z dnia 29 czerwca 2017 r. w sprawie o sygn. akt IV K 485/09 został uznany za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. II aktu oskarżenia z art. 279 § 1 kk z tym, że Sąd wyeliminował z opisu czynu działanie wspólnie i w porozumieniu z I. P. oraz za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. IV aktu oskarżenia z art. 244 kk. Za pierwszy z przypisanych czynów Sąd wymierzył oskarżonemu karę roku i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności zaś za drugi karę – sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Wykonanie orzeczonej kary łącznej dwóch lat pozbawienia wolności Sąd warunkowo zawiesił wobec oskarżonego na okres próby pięciu lat oddając oskarżonego w tym czasie pod dozór kuratora. Sąd zastosował wobec oskarżonego, zgodnie z art. 4 § 1 kk, ustawę karną obowiązującą w dacie popełnienia przestępstw z uwagi na popełnienie przez niego czynów w 2008 r., a więc przed zmianami wprowadzonymi z dniem 1 lipca 2015 r. Nadto Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył wyrok na korzyść oskarżonego w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze w pkt. II, III, IV i V wyroku zarzucając wymierzenie kary rażąco niewspółmiernej w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk. Obrońca podniósł, iż Sąd w niewłaściwy sposób ocenił zarówno okoliczności popełnienia przestępstw, ich stopień społecznej szkodliwości jak i osobowość oskarżonego oraz jego zachowanie po ich popełnieniu.

Podnosząc powyższy zarzut obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, ewentualnie o jego zmianę i wymierzenie oskarżonemu za czyn z art. 279 § 1 kk kary roku pozbawienia wolności, za czyn z art. 244 kk kary miesiąca pozbawienia wolności, kary łącznej roku pozbawienia wolności oraz zawieszenie jej wykonania na minimalny okres próby przewidziany przez ustawę tj. dwóch lat i zaniechania oddawania oskarżonego pod dozór kuratora.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie czyniąc ustalenia faktyczne na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Brak jest zatem podstaw do zakwestionowania wymiaru orzeczonej wobec oskarżonego kary.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary wywiedziony przez obrońcę na podstawie art. 438 pkt 4 kpk jest zasadny wtedy, gdy kara wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru określonych w art. 53–56 kk. Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem judykatury rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną (np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2017 II KK 156/17).

Zarzut rażącej niewspółmierności kary może być zasadny tylko wtedy, gdy jego autor wskaże na nowe okoliczności, które są istotne dla wymiaru kary, a nie zostały ustalone przez Sąd I instancji, względnie wykaże, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara nie uwzględnia w stopniu dostatecznym.

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem obrońcy jakoby Sąd Rejonowy niewyczerpująco określił przy wymiarze kary zarówno okoliczności obciążające jak i łagodzące wobec oskarżonego, jak również nie wziął pod uwagę postawy oskarżonego. Wprost przeciwnie, z uzasadnienia orzeczenia w sposób jasny i niebudzący wątpliwości wynika jakimi kryteriami kierował się Sąd wymierzając kary za oba przypisane oskarżonemu przestępstwa. Otóż Sąd jako okoliczności obciążające wziął pod uwagę stosunkowo wysoką wartość skradzionego mienia (tj. 36.500 zł) jak i uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego. J. W. (1), jak wynika z danych o karalności, karany był czternastokrotnie za czyny przeciwko mieniu, w tym dwukrotnie przed popełnieniem przypisanych mu przestępstw i dwunastokrotnie po ich popełnieniu. W świetle tych faktów nie można absolutnie podzielić stanowiska skarżącego, że oskarżony nie jest osobą zdemoralizowaną, a jego zachowanie miało charakter incydentalny. Wbrew wywodom apelacji, Sąd Rejonowy wziął pod uwagę i prawidłowo ocenił na korzyść oskarżonego jego postawę w toku procesu uznając za okoliczność bardzo istotną fakt przyznania się oskarżonego do popełnienia przypisanych mu czynów oraz wyrażenie żalu i skruchy z powodu ich popełnienia.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji słusznie wskazał zarówno okoliczności obciążające oskarżonego jak i przemawiające na jego korzyść. Ocenę okoliczności dotyczących wymiaru kary dokonaną przez Sąd I instancji należy uznać za trafną. Prawidłowe zastosowanie przez Sąd I instancji dyrektyw wymiaru kary znalazło swe odzwierciedlenie w wymierzeniu oskarżonemu kar roku i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności oraz sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Brak jest również podstaw do podzielenia stanowiska obrońcy oskarżonego w zakresie rażącej surowości wymierzonej oskarżonemu kary łącznej dwóch lat pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy słusznie nie zastosował zasady absorpcji tylko zasadę asperacji mając na uwadze zbieżność czasową obu przestępstw, ale i również fakt, że należą one do innej kategorii przestępstw. Warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na maksymalny okres próby wynoszący pięć lat oraz oddanie w tym czasie oskarżonego pod dozór kuratora jest konsekwencją wielokrotnej karalności oskarżonego, wobec którego Sąd I instancji trafnie nie zastosował krótszego okresu warunkowego zawieszenia ponieważ nie byłoby to wystarczające do zweryfikowania trafności pozytywnej prognozy przyjętej wobec J. W. (1).

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, iż kara wymierzona oskarżonemu wyraża prawidłową ocenę stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego przestępstw, jak i pozostałych okoliczności o jakich mowa w art. 53 § 1 i 2 kk, w tym uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, i w realiach niniejszej sprawy nie jest to kara rażąco surowa. Sąd Rejonowy wymierzył kary według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by ich dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wbrew twierdzeniom skarżącego, uznać należy, że Sąd Rejonowy wymierzając J. W. (1) karę pozbawienia wolności i warunkowo ją zawieszając ukształtował wymiar kary w sposób bezsprzecznie umiarkowany.

Zgodnie z wnioskiem obrońcy z urzędu oskarżonego, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na jego rzecz kwotę wynagrodzenia za obronę w instancji odwoławczej wraz z podatkiem od towarów i usług zaś uwzględniając sytuację materialną oskarżonego, który nie uzyskuje dochodów, Sąd zwolnił go od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze wydatkami obciążając Skarb Państwa.

SSO Aleksandra Mazurek SSO Sebastian Mazurkiewicz SSR del. Justyna Dołhy