Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Michał Chojnowski

Sędziowie: SO Sebastian Mazurkiewicz

SR del. Michał Bukiewicz (spr.)

Protokolant: sekr. sądowy Anna Rusak

przy udziale prokuratora Iwony Zielińskiej

po rozpoznaniu dnia 13 kwietnia 2018 r. w Warszawie

sprawy J. B. (1), syna A. i E., ur. (...) w W.

oskarżonego z art. 207 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 13 marca 2017 r. sygn. akt II K 875/12

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Wołominie do ponownego rozpoznania.

SSO Sebastian Mazurkiewicz SSO Michał Chojnowski SR del. Michał Bukiewicz

Sygn. akt VI Ka 940/17

UZASADNIENIE

J. B. (1) został oskarżony o to, że w okresie od 1997 r. do listopada 2011 r., przy czym wobec K. B. (1) w okresie od 2008 r. do listopada 2011 r. w W., woj. (...), znęcał się psychicznie i fizycznie nad małoletnim J. B. (2), K. B. (2) oraz K. B. (1) w ten sposób, że wszczynał awantury, podczas których wyzywał ich słowami wulgarnymi, zakazywał im utrzymywania kontaktów z innymi osobami, wychodzenia z domu, nie pozwalał im spożywać wspólnie posiłków, zabraniał im oglądać telewizję, ograniczał im dostęp do komputera i możliwość korzystania z Internetu, wprowadzał zakaz wychodzenia z pokoju, zmuszał ich do odrabiania lekcji do późnych godzin nocnych, a także grał na perkusji zakłócając im spoczynek nocny, wyrywał im kartki z zeszytów, rzucał książkami o podłogę, niszczył ich meble, gasił złośliwie światło w ich pokojach, a także stosował wobec nich przemoc fizyczną poprzez bicie ich pasem, ręką oraz kablem, a nadto w okresie od 04.03.2010 r. do listopada 2011 r. w W., woj. (...), znęcał się psychicznie nad M. B. w ten sposób, że wszczynał awantury, podczas których zastraszał ją, że popełni samobójstwo, odbierze jej dzieci, utrudniał jej wypoczynek nocny, złośliwe prowadząc z nią wówczas rozmowy, zakazywał jej utrzymywać kontakty z innymi osobami, przeprowadzania takich czynności jak rozmowy telefoniczne, używanie perfum, pastowanie butów, wyzywał słowami wulgarnymi tj. o czyn z art. 207 § 1 kk

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 13 marca 2017 r. oskarżony, w ramach zarzuconego mu czynu, został uznany za winnego tego, że w miejscu jak w zarzucie, w nieustalonym bliżej okresie, nie wcześniej niż 2003 r. i nie później niż do końca czerwca 2010 r. znęcał się fizycznie i psychicznie nad synami J. i K. B. (2) oraz w bliżej nieustalonym okresie czasu nie wcześniej niż w 2009 r. i nie później niż do końca czerwca 2010 r. nad synem K. w ten sposób, że bez powodu albo z błahego powodu bił ich pasem, ręką, poniżał słowami obraźliwymi, wprowadzał szereg drastycznych, jak dla dzieci, zakazów i kar, zmuszał syna J. do odrabiania lekcji w nocy czym wyczerpał dyspozycję art. 207 § 1 kk. Przedmiotowym wyrokiem orzeczono wobec skazanego kare 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk, warunkowo zawieszono na okres próby 2 lat. Nadto zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 180 złotych z tytułu opłaty sądowej i obciążono go kosztami postępowania w kwocie 1345,76 złotych.

Apelację od powyższego wyroku na korzyść oskarżonego wywiódł obrońca oskarżonego adw. K. S., zaskarżając wydany wyrok w całości. W przedmiotowym środku odwoławczym obrońca podniósł błąd w ustaleniach faktycznych oraz naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na treść wyroku. W szczególności obrońca zwrócił uwagę na dopuszczenie się przez Sąd Rejonowy obrazy art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez:

- odmowę dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego J. B. (1), mimo, że były one rzeczowe, logiczne i spójne z innymi przeprowadzonymi dowodami;

- niezasadne obdarzenie przymiotem wiarygodności zeznań J. i K. B. (2) wobec całokształtu okoliczności sprawy, brak szczegółowej analizy przedmiotowych zeznań w kontekście innych dowodów, pobieżną ocenę zeznań tych świadków;

- nieprawidłową ocenę zeznań M. B., w szczególności co do okoliczności świadczących o sposobie traktowania synów przez oskarżonego;

- niezasadne obdarzenie przymiotem wiarygodności zeznań B. E., w sytuacji gdy była ona osobą bliską pokrzywdzonej, a jednocześnie nie była świadkiem żadnych negatywnych zachowań podejmowanych przez oskarżonego wobec dzieci;

- obdarzenie przymiotem wiarygodności zeznań W. P. w zakresie dotyczącym stosunku oskarżonego do dzieci w sytuacji gdy świadek jest matką pokrzywdzonej, żoną składającego zawiadomienie o przestępstwie i nie była świadkiem żadnych negatywnych zachowań oskarżonego wobec dzieci;

- obdarzenie przymiotem wiarygodności zeznań świadka M. Z. w sytuacji, gdy jest to jednie świadek subiektywnych relacji K. B. (2);

- odmowę dania wiary zeznaniom A. K., brak gruntownej analizy zeznań tego świadka, brak konfrontacji zeznań świadka z innymi dowodami;

-odmowę dania wiary zeznaniom E. B., brak analizy tych zeznań, błędna pobieżna ich ocena;

Jednocześnie skarżący wskazał na naruszenie przez Sąd Rejonowy:

- art. 185a kpk, art. 185b kpk oraz art. 185c kpk poprzez zastosowanie niewłaściwego trybu przesłuchania J. i K. B. (2) i przesłuchanie w/w świadków w warunkach przewidzianych dla małoletnich w sytuacji gdy chłopcy byli już pełnoletni;

- art. 9 kpk, art. 7 kpk, art. 185a par 1 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez odstąpienie od przesłuchania małoletniego K. B. (1) w toku postępowania sądowego.

Dodatkowo obrońca oskarżonego zarzucił Sądowi I instancji obrazę art. 424 § 1 kpk poprzez niewłaściwe sporządzenie uzasadnienia wyroku polegające na tym, że Sąd nie dokonał właściwej, pełnej oceny dowodów, nie ocenił wszystkich dowodów, nie uzasadnił decyzji proceduralnych, nie uzasadnił podstawy prawnej wyroku.

W zakresie obrazy prawa materialnego skarżący wskazał na obrazę art. 207 § 1 kk poprzez niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji przyjęcie, iż oskarżony znęcał się fizycznie i psychicznie nad dziećmi mimo braku wypełnienia przesłanek tego przepisu.

W konkluzji apelacji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i w konsekwencji przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Apelacje od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie, na niekorzyść oskarżonego, wniósł także pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej M. B. – adw. D. F.. W przedmiotowym środku odwoławczym skarżący wskazał na błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i mający istotny wpływ na treść wyroku, a polegający na dowolnej ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów, skutkujących błędnym określeniem czasookresu trwania przestępstwa i sposobu znęcania się nad członkami rodziny oskarżonego, jak i niezasadnym uznaniu, że oskarżony nie dopuścił się zarzuconego mu aktem oskarżenia czynu z art. 207 § 1 kk względem M. B..

Dodatkowo apelujący zarzucił Sądowi I instancji obrazę przepisów postępowania tj. art. 410 kpk, art. 413 § 1 pkt 5 i § 2 pkt 1 kpk poprzez brak rozstrzygnięcia istoty sprawy i części zarzutu oskarżycielki posiłkowej i w konsekwencji pominięcie jej w sentencji orzeczenia pomimo odczytanego na początku rozprawy zarzutu z aktu oskarżenia dotyczącego znęcania się oskarżonego także nad oskarżycielką posiłkową, co skutkowało wewnętrzną niespójnością wyroku pomiędzy jego sentencją, a pisemnym uzasadnieniem i spowodowało, że uzasadnienie nie jest zgodne z treścią wyroku, zaś zarzut wobec M. B. został nierozpoznany.

Skarżący wskazał także na rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary w stosunku do przypisanego mu czynu dokonanego wobec wielu osób.

Na podstawie art. 427 § 1 kpk i art. 437 § 1 i 2 kpk skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania lub zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonego winnym zarzutu znęcania w nieustalonym bliżej okresie, nie wcześniej niż od 2003 r. do listopada 2011 r. także nad oskarżycielką posiłkową oraz orzeczenie nawiązek lub częściowego zadośćuczynienia w kwocie po 12.000 zł.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacje złożone w przedmiotowej sprawie skutkowały instancyjną kontrolą zaskarżonego orzeczenia. Konsekwencją zaś dokonanej przez Sąd II Instancji kontroli była konieczność uchylenia wyroku Sądu I instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd Rejonowy rozpoznając przedmiotową sprawę dopuścił się bowiem oczywistych uchybień proceduralnych powodujących, iż dostępny materiał dowodowy nie został w toku przewodu sądowego przeprowadzony w sposób prawidłowy i pełny, zaś Sąd ów wyrokując w sprawie oparł się po części o dowody nie przeprowadzone na rozprawie głównej.

Sąd Okręgowy uchylając wydane orzeczenie i przekazując sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji, kierował się zasadą przewidzianą w art. 452 § 1 kpk, w brzmieniu obowiązującym na dzień skierowania do Sądu I instancji aktu oskarżenia. W związku bowiem z datą wszczęcia postępowania w sprawie Sąd II instancji nie mógł w tak szerokim zakresie, na jaki wskazywały stwierdzone uchybienia, uzupełnić postępowania dowodowego. Prawidłowe rozpoznanie przedmiotowej sprawy wymaga przeprowadzenia postępowania sądowego na nowo, przy eliminacji popełnionych przez Sąd Rejonowy błędów formalnych, oraz z uwzględnieniem całości prawidłowo przeprowadzonych dowodów i ich całościowej oceny.

Zarzuty podniesione w apelacji złożonej przez obrońcę oskarżonego, okazały się skuteczne już w zakresie w jakim obrońca zarzucił Sądowi I Instancji naruszenie przepisów postępowania tj. art. 410 kpk oraz art. 185a kpk i stwierdzenie powyższych uchybień było wystarczające dla wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, która oparta jest także na zarzutach wadliwej oceny dowodów i naruszeniu przepisów art. 7 kpk i art. 410 kpk także umożliwiła poczynienie przed Sąd II instancji ustaleń w zakresie jaki materiał dowodowy będący podstawą wyrokowania nie został w sposób prawidłowy wprowadzony do procesu w toku postępowania przez Sądem I instancji.

W pierwszej kolejności należy w przedmiotowej sprawie odnieść się do podniesionego przez obrońcę oskarżonego naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 410 kpk. Zgodnie z treścią tego przepisu sąd rozstrzyga w sprawie przyjmując za podstawę swej decyzji całokształt okoliczności, ale tylko tych, które zostały ujawnione w toku rozprawy głównej ( por.: postanowienie SN z dnia 8 marca 2006 r., III KK 246/05, LEX nr 180773; wyrok SN z dnia 4 kwietnia 2006 r, IV KK 454/05, OSNKW-R 2006, poz. 729; postanowienie SN z dnia 5 maja 2006 r., III KK 351/05, LEX nr 182994; SN V KK 181/06, BPK SN 2007, s. 17). Zdaniem Sądu Okręgowego istotnie w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia komentowanego przepisu, jednakże w sposób odmienny niż ten sygnalizowany przez skarżącego w złożonej w sprawie apelacji. Sformułowane przez obrońcę oskarżonego w przedmiotowym zakresie zarzutu dotyczyły bowiem dokonania przez Sąd Rejonowy nieprawidłowej oceny zeznań przesłuchanych w sprawie świadków. Tymczasem zdaniem Sądu II instancji do naruszenia przepisu art. 410 kpk doszło w niniejszej sprawie z uwagi na oparcie wydanego przez Sąd orzeczenia na nieujawnionym na rozprawie materiale dowodowym. Sąd Rejonowy bowiem, mimo nieujawnienia w toku postępowania sądowego zeznań złożonych w toku postępowania przygotowawczego przez świadka K. B. (1), powołał się na treść przedmiotowych zeznań w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dokonując ich oceny. O ile zarzut obrońcy oparty na nieprzesłuchaniu K. B. (1) nie jest prawidłowy albowiem obrońca nie wnosił o przesłuchanie tej osoby ze wskazaniem na zaistnienie okoliczności o jakich mowa w art. 185a par 1 kpk, to nie zwalniało to z obowiązku przeprowadzenia czynności przewidzianych dla Sądu z art. 185a par 3 kpk. Podobne uchybienie zostało również poczynione przez Sąd Rejonowy w odniesieniu do zeznań świadka E. B.. Świadek została bowiem w toku prowadzonego postępowania przesłuchana w miejscu zamieszczania, a zarazem zeznania świadka nie zostały w żaden sposób wprowadzone do procesu tj. ujawnione w toku rozprawy. Jednocześnie ocena owych zeznań została przez Sąd dokonana w sporządzonym uzasadnieniu wydanego w sprawie wyroku. Nadto w odniesieniu do przeprowadzonego przez Sąd dowodu z zeznań świadka E. B. doszło również do naruszenia treści art. 143 § 1 pkt 2 kpk. Sąd Rejonowy utrwalił bowiem przebieg przesłuchania świadka za pomocą urządzenia nagrywającego obraz i dźwięk, zgodnie z art. 147 § 2 pkt 2 kpk a jednocześnie, wbrew dyspozycji przepisu art. 143 § 1 pkt 2 kpk, zaniechał sporządzenia protokołu pisemnego z przedmiotowej czynności.

Rozważania poczynione zatem w niniejszej sprawie oparto na dowodach, które nie zostały wprowadzone do procesu karnego w trybie określonym przez przepisy kodeksu postępowania karanego. Jednocześnie należy podkreślić, iż wskazane uchybienia, z uwagi na rangę przepisów które zostały naruszone i istotność dowodów przy których przeprowadzaniu zaistniały , nie mogły zostać uznane za nie mające istotnego wpływu na wynik sprawy. Dodatkowo zaakcentować należy, iż dla oceny istotności owego uchybienia oraz wykazania wpływu na treść orzeczenia nie ma znaczenia, iż istotnie treść przedmiotowych dowodów nie stanowiła podstawy dla ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie, a Sąd zminimalizował ich wartość dowodową. Należy przy tym bowiem pamiętać, iż przepis art. 410 kpk stanowi, że podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, nie odnosi się on zatem jedynie do poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Przepis ten określa podstawę dowodową wyroku. Sąd rozstrzyga w sprawie, przyjmując za podstawę swej decyzji całokształt okoliczności, ale tylko tych, które zostały ujawnione w toku rozprawy głównej, nawet jeżeli nie będą one stanowiły podstawy ustaleń faktycznych. Ujawnienie okoliczności następuje zaś w drodze przeprowadzenia dowodów, przede wszystkim bezpośrednio (przesłuchanie osób, zapoznanie się z dowodem rzeczowym przez jego oględziny lub ujawnienie - odczytanie jego treści) albo pośrednio (odczytanie wyjaśnień, zeznań, opinii, ekspertyz, treści dokumentów albo uznanie ich za ujawnione, a także wykonanie czynności procesowych przez sędziego wyznaczonego ze składu orzekającego albo sąd wezwany). Całokształt okoliczności jako podstawa wyroku oznacza więc, że orzekający sąd rozstrzygając w sprawie rozważyć musi wszystkie okoliczności, jakie zostały ujawnione, zgodnie z prawem procesowym, w toku rozprawy (art. 4 kpk), ocenić je zgodnie z wymogami określonymi w art. 7 kpk, a następnie dokonać ustaleń dotyczących okoliczności istotnych w sprawie, wynikających z dowodów uznanych przez siebie za wiarygodne ( por. wyrok SN z 26 sierpnia 1998 r., IV KKN 324/98, Prok.i Pr.-wkł. 1999/1/13). Art. 410 kpk nakazujący uwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie, nie może być zatem rozumiany w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń sądu. Byłoby to oczywiście niemożliwe, gdy z różnych dowodów wynikają wzajemnie sprzeczne okoliczności. Nie można więc zarzutu opierać na tym, iż pewne dowody nie stanowiły podstawy ustaleń, jeżeli sąd rozważył je i ocenił ich znaczenie w sposób określony w art. 7 kpk (por. wyrok SA w Krakowie z 6 marca 2014 r., II AKa 279/13, KZS 2014/4/49).

Dokonanie oceny dowodów nieujawnionych na rozprawie głównej niewątpliwie zawsze stanowić będzie obrazę art. 410 kpk. Z pewnością in concreto powyższe uchybienie nie pozostawało też bez wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia w niniejszej sprawie, skoro wiązało się z nim nieprawidłowe zaniechanie prawidłowego przeprowadzenia odpowiednich dowodów. W toku rozprawy w żaden sposób nie wprowadzono do procesu dowodów, które następnie zostały podane analizie w uzasadnieniu wydanego wyroku i stały się podstawą wydanego orzeczenia. Zeznania te nie zostały odczytane w toku rozprawy, a zatem strony nie mogły odnieść się do ich treści. Już tylko z podanych względów zaskarżony wyrok ostać się nie mógł, a postępowanie pierwszoinstancyjne wymaga ponowienia. Jednocześnie wobec stwierdzonych uchybień przedwczesnym byłoby odnosić się do pozostałych zarzutów podnoszonych zarówno przez obrońcę oskarżonego jak również pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego.

Jednocześnie zwrócić należy uwagę, iż obrońca oskarżonego słusznie wskazał w złożonej apelacji na fakt naruszenia przez Sąd Rejonowy treści art. 185a kpk, który to przepis w § 1 i 2 przewiduje możliwość przesłuchania małoletniego pokrzywdzonego , który w chwili przesłuchania nie ukończył 15 lat przez Sąd na posiedzeniu, a w § 4 podobnie w takim trybie przesłuchanie małoletniego ( a więc takiego , który nie ukończył 18 lat), który w chwili przesłuchania ukończył 15 lat. Sąd Rejonowy prowadząc postępowanie w przedmiotowej sprawie zdecydował się na zastosowanie szczególnego trybu dla przeprowadzenia czynności procesowej w postaci przesłuchania pokrzywdzonych J. B. (2) oraz K. B. (2). Jednocześnie trudno dokonać oceny motywów w oparciu o które Sad Rejonowy zdecydował się na zastosowanie owego szczególnego trybu. Sąd I instancji w żadnym zakresie nie uzasadnił bowiem podjętego w sprawie stanowiska, nie wskazał jakie przesłanki legły u podstaw tak podjętej decyzji procesowej, wreszcie Sąd w zasadzie w ogóle nie uzasadniając zajętego stanowisko, nie uwzględnił wniosku obrońcy oskarżonego wyrażającego sprzeciw co do zarządzonego sposobu przesłuchania pokrzywdzonych. Podkreślić wypada, iż w zasadzie nie jest również możliwe wskazanie, na jakiej konkretnie podstawie Sąd Rejonowy oparł podjętą w omawianym zakresie decyzję procesową. Z pewnością dla przeprowadzenia czynności przesłuchania pokrzywdzonych w szczególnym trybie nie mógł znaleźć zastosowania przepis art. 185b § 1 kpk, który odnosi się do świadków, którzy jednocześnie nie są pokrzywdzonymi w sprawie, a nadto do świadków którzy nie ukończyli 15 lat. Jednocześnie brak jest możliwości wskazania aby Sąd Rejonowy postępując w sposób opisany wyżej czynił to w oparciu o treść art. 185b § 2 kpk, nie zostały bowiem w tym zakresie dopełnione wymogi formalne przewidziane w treści art. 177 § 1a kpk. Jednocześnie Sąd nie wskazał, aby za zasadnością przesłuchania pokrzywdzonych w zastosowanym trybie przemawiały przesłanki wskazane w omawianym przepisie. Nadto Sąd przeprowadzając czynność przesłuchania pokrzywdzonych w tzw. „niebieskim pokoju”, nie wprowadził następnie przedmiotowego dowodu do procesu w sposób przewidziany przez przepisy kodeksu postępowania karnego. Przepis art. 185a § 3 kpk, w sposób wyraźny nakazuje zaś odtworzenie na rozprawie głównej zapisu obrazu i dźwięku przesłuchania małoletniego pokrzywdzonego, który nie ukończył 15 lat oraz odczytanie protokołu takiego przesłuchania odbytego poza salą rozpraw. Dopiero powyższe odtworzenie i odczytanie oznacza, iż dowody takie zostały włączone w poczet materiału dowodowego przeprowadzonego podczas rozprawy. Przedmiotowe wymogi również nie zostały przez Sąd spełnione. Protokół najbliższej rozprawy przeprowadzonej 9 września 2015 r., tj. w tym samym dniu w którym odbyło się przesłuchanie świadków ani następne nie zawierają jakichkolwiek zapisów przekonujących, by czynności wskazane uprzednio zostały dochowane. Podobnie inne protokoły. Nie można również domniemywać, że czynność przesłuchania J. B. (2) i K. B. (2) była częścią rozprawy. Wprawdzie przy wyznaczaniu kolejnego terminu rozprawy na dzień 9.09.2015r. planowano tą czynność jako przewidzianą do przeprowadzenia na rozprawie (k. 717) to jednak protokół czynności (k. 744-776) nie pozostawia wątpliwości , że nie była to czynność rozprawy. Oznaczenie danej czynności w postaci stosownego protokołu winno bowiem decydować o rodzaju czynności procesowej i nie ma znaczenia tu sam udział stron. Dowody z zeznań wspomnianych pokrzywdzonych proceduralnie tym samym nie zaistniały w toku przewodu sądowego. Mimo to Sąd orzekający – sprzecznie z art. 410 kpk – powoływał się na nie w uzasadnieniu wydanego w sprawie wyroku w tym wskazując je jako podstawę ustaleń faktycznych. Zwrócić należy jednocześnie uwagę, iż w sytuacji w której Sąd Rejonowy powziął wątpliwości co do celowości przesłuchania pokrzywdzonych w „normalnym” trybie, dysponował on przecież odpowiednimi środkami prawnymi, które pozwoliłyby wykonać przedmiotową czynność zgodnie z obowiązującą procedurą karną (art. 390 § 2 i 3 kpk, art. 177 §1a kpk). Swoistym kuriozum było zatem zdaniem Sądu Okręgowego przesłuchanie dnia 9 września 2015 r. na posiedzeniu – w charakterze „małoletniego świadka” dziewiętnastoletnich mężczyzn, w sytuacji w której nie wiadomym jest nawet na jakiej podstawie Sąd przeprowadził przedmiotową czynność dowodową. Przedmiotowe uchybienie z pewnością również nie może zostać uznane za nie mające wypływu na wynik sprawy. Sąd przeprowadził bowiem dowody, na których w zasadzie oparł wydane w sprawie orzeczenie, wbrew obowiązującym przepisom ustawy karnej procesowej. Z przeprowadzonego przesłuchania sporządzono odrębny protokół, który następnie nie został ujawniony w toku rozprawy, choć de facto nie było co ujawniać gdyż znów Sąd nie dochował wymogu spisania treści zeznań zgodnie z art. 143 § 1 pkt 2 kpk. Jednocześnie nie odtworzono też nagrania. Tym samym mimo doczytania na posiedzeniu zeznań świadków złożonych w charakterze małoletnich w postępowaniu przygotowawczym , także te wcześniejsze dowody nie zostały przeprowadzone na rozprawie. Przedmiotowe uchybienie również zdaniem Sądu Okręgowego stanowiło o rażącym naruszeniu art. 410 kpk. Osobną kwestią jest czy w ogóle zaistniały przesłanki do bezpośredniego przeprowadzenia dowodów zeznań pokrzywdzonych uprzednio słuchanych w trybie art. 185 a kpk i czy nie wymaganym było tylko poprzestanie na stosownym ujawnieniu dowodów ale to już będzie przedmiotem czynności i analizy Sądu Rejonowego w toku ponownego rozpoznania sprawy.

Reasumując należy wskazać, iż stwierdzone i omówione wyżej przez Sąd Odwoławczy uchybienia procesowe musiały skutkować uchyleniem wyroku i przekazaniem sporawy do ponownego rozpoznania – bez potrzeby roztrząsania pozostałych zarzutów apelacyjnych (art. 436 kpk). Sąd Rejonowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy będzie obowiązany przeprowadzić na rozprawie postępowanie dowodowe z zachowaniem wymagań, jakie w tym zakresie stawia ustawa procesowa, unikając uchybień jakie zaistniały w toku pierwszego rozpoznania sprawy. Dopiero cały tak ujawniony materiał dowodowy podda Sąd Rejonowy wszechstronnej i wnikliwej analizie oraz swobodnej ocenie zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, po czym wyciągnie prawidłowe wnioski końcowe. Obowiązkiem Sądu Rejonowego będzie również, o ile zajdzie taka konieczność, w sposób przekonywujący uzasadnić na piśmie stanowisko zajęte w ponownym postępowaniu.

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej swego wyroku.