Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSO Witold Rękosiewicz

Protokolant: protokolant sądowy Joanna Nande

po rozpoznaniu w dniu 8 sierpnia 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) spółki z o.o. z siedzibą w R.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 13 kwietnia 2016 r. nr (...)

I.  oddala odwołanie,

II.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. na rzecz Prezesa Regulacji (...) kwotę 1 440 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Witold Rękosiewicz.

Sygn. akt XVII AmE 87/16

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej, na podstawie art. 56 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 56 ust. 1 pkt 12 w związku z art.23 ust.2 pkt 13 oraz art.30 ust.1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059 z późn.zm.- dalej: Pe) oraz art.104 k.p.a. decyzją z dnia 13 kwietnia 2016 r. nr (...) orzekł, że:

1.  (...) spółka z o.o. z siedzibą w R. (Przedsiębiorca, Spółka, powód) naruszyła ustalenia zawarte w warunku 1 koncesji Prezesa URE z dnia 30 lipca 2013 r. nr (...) (z późn. zm.), w ten sposób, że prowadziła działalność gospodarczą polegającą na obrocie paliwami ciekłymi w sposób inny, niż wskazany został w ww. koncesji, czym naruszyła przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 Pe,

2.  (...) sp. z o.o. naruszyła warunek 2.4.1. udzielonej koncesji na obrót paliwami ciekłymi w ten sposób, iż nie dotrzymała terminu (14 dni) poinformowania Prezesa URE o zmianach dotyczących rozszerzenia działalności objętej koncesją, czym naruszyło przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 Pe,

3.  za działania opisane w pkt 1, wymierzył Przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 13 337,20 zł,

4.  za działania opisane w pkt 2, wymierzył Przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 500,00 zł

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. zaskarżyła decyzję Prezesa URE w całości. Zaskarżonej decyzji powód zarzucił obrazę prawa materialnego tj. art.56 ust.6 Pe polegającą na:

a) wymierzeniu kary pieniężnej w oderwaniu od dochodu (...) sp. z o.o.,

b) niewłaściwej ocenie wpływu zawinienia na wymiar kary za popełniony delikt administracyjny,

c) nieuwzględnieniu dotychczasowego nienagannego zachowania spółki na płaszczyźnie realizacji obowiązków wynikających z prawa energetycznego,

d) niewłaściwej ocenie stopnia szkodliwości czynu.

Na podstawie powyższych zarzutów powód wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy organowi regulacji energetyki do ponownego rozpoznania.

W ocenie powoda reakcja organu na popełniony delikt administracyjny była niewspółmierna do stopnia szkodliwości czynu, zawinienia, dotychczasowego zachowania oraz możliwości finansowych spółki. Przedsiębiorca zarzucił, że Prezes URE:

1)  nie stwierdził czy zawinienie miało charakter umyślny,

2)  pominął okoliczność iż wymierzona kara stanowi (...) rocznego zysku firmy,

3)  nie zbadał obecnych możliwości finansowych spółki,

4)  pominął, iż do ujawnienia deliktu doszło wskutek przyznania się do niego przez ukarany podmiot,

Wskazał, iż jego działanie wynikało z winy nieumyślnej, co powinno znaleźć odzwierciedlenie w wymiarze kary. Zdaniem powoda, ocena szkodliwości czynu została przedstawiona w sposób niezrozumiały i oderwany od art. 115 § 2 kodeksu karnego, a Spółka została trzykrotnie ukarana za ten sam czyn. Wyrokiem nakazowym z dnia 27 listopada 2014r. sygn. akt II W 643/14 Sąd Rejonowy w Gorlicach uznał Prezesa i Wiceprezesa zarządu spółki za winnych prowadzenia w okresie od 7 sierpnia 2013r. do 25 lipca 2014r. działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami bez wymaganej koncesji na wykorzystanie infrastruktury technicznej tj. wykroczenia z art. 60 ¹ § 1 kodeksu wykroczeń. Ponadto zdaniem powoda drugi z deliktów administracyjnych, zawiera się w pierwszym i pozostaje z nim w związku. Delikt niepowiadomienia organu i zmianach powinien być zatem „skonsumowany” przez delikt obrotu paliwami w sposób inny niż wskazany w koncesji.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wskazał, że na podstawie art. 56 Pe jest zobowiązany do nałożenia kary pieniężnej na podmiot, który dopuścił się jednego z wymienionych w tym przepisie czynów. Zaznaczył, iż przepisy art. 56 ust. 1 i ust. 2 Pe stanowią samodzielną podstawę do wymierzenia kary i nie przewidują obowiązku wykazania winy podmiotu. Odpowiedzialność na podstawie art. 56 ust.2 pkt 1 Pe ma charakter obiektywny, wynika z samej bezprawności działania lub zaniechania, a możliwość nałożenia kary nie jest oparta na zasadzie winy. Pozwany powołał się na treść warunku 2.4.1. udzielonej Spółce koncesji. Zauważył, iż z dokumentów zebranych w toku postępowania wyjaśniającego wynika, że po rozpoczęciu działalności koncesjonowanej, od dnia 7 sierpnia 2013 r. do dnia uzyskania decyzji zmieniającej koncesję (26 września 2014 r.) powód prowadził koncesjonowaną działalność gospodarczą z wykorzystaniem infrastruktury technicznej, co było niezgodne z przedmiotem i zakresem działalności określonym w tym okresie w udzielonej koncesji. Przedsiębiorca nie poinformował o tym fakcie Prezesa URE w terminie zgodnym z warunkiem 2.4.1. posiadanej koncesji. Pozwany oświadczył, że przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej wziął pod uwagę przepisy art. 56 ust. 3 i 6 Pe. Wymierzona decyzją kara pieniężna wynosi zaledwie (...) % przychodu Przedsiębiorcy z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym i została ustalona w odniesieniu do rodzaju i zakresu naruszenia warunków koncesji oraz sytuacji finansowej spółki w minimalnym dopuszczalnym wymiarze. Wysokość kary jest odpowiednia dla wypełnienia funkcji represyjno – wychowawczej i wymuszenia na powodzie przestrzegania obowiązków nałożonych na powoda w udzielonej koncesji.

Odnosząc się do zarzutów odwołania Prezes URE oświadczył, że przy ustalaniu wysokości kary uwzględnił wszelkie wymienione w art. 56 ust. 6 Pe przesłanki, które mają wpływ na wymiar kary. W odpowiedzi na twierdzenie powoda, że Spółka została trzykrotnie ukarana za ten sam czyn, Prezes URE wyjaśnił, że postępowanie administracyjne jest całkowicie niezależne od postępowania karnego lub postepowania w sprawach o wykroczenia. Kompetencje Prezesa URE oraz sądów wynikają z innych podstaw prawnych i nie wykluczają się.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Prezes URE decyzją z dnia 30 lipca 2013 r. Nr (...) udzielił (...) sp. z o.o. w R. koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od 31 lipca 2013 r. do 31 lipca 2023 r. Jako przedmiot działalności objętej ww. koncesją określono obrót paliwami ciekłymi: benzynami silnikowymi innymi niż benzyny lotnicze, olejami napędowymi, olejami opałowymi bez wykorzystania infrastruktury technicznej.(k.4-6 akt adm.)

Pismem z dnia 23 stycznia 2014 r. znak (...) Prezes URE wezwał Przedsiębiorcę do przedstawienia informacji dotyczących prowadzonej działalności koncesjonowanej. (k.11 akt adm.) W odpowiedzi z dnia 11 lutego 2014 r. (k. 13 akt adm.) Przedsiębiorca wskazał, iż: „Od czasu uzyskania koncesji nie zaszły istotniejsze zmiany w zakresie obrotu paliwami ciekłymi, poza tym, iż w najbliższym czasie tj. przełomie lutego, marca 2014 r. zamierzamy wystąpić o rozszerzenie posiadanej koncesji, ponieważ nabyliśmy i wydzierżawiliśmy w tym czasie środki transportu przeznaczone do wspomagania wykonywanej działalności w ramach udzielonej koncesji (...), wykonywanie działalności polega na zawieraniu umów kupna-sprzedaży, bez wykorzystania infrastruktury technicznej, do sprzedaży wykorzystujemy również autocysternę (...), której jesteśmy właścicielem, cysterną tą wykonujemy także usługi transportowe, posiadamy też ciągniki samochodowe z (...) ( (...), (...), (...)) i cysternę naczepę ( (...)), które to wykorzystujemy na potrzeby własne, jak również wykonujemy nimi usługi transportowania paliwa." . Jako załącznik do ww. pisma przedsiębiorstwo przedłożyło kopię deklaracji dla podatku od towarów i usług za grudzień 2013 r. oraz umowę dzierżawy cysterny o nr rejestracyjnym (...) z dnia 9 stycznia 2014 r. (k. 17-21 akt adm.)

Pismem z dnia 17 kwietnia 2014 r. znak (...) Prezes URE wezwał powoda do przedłożenia dodatkowych wyjaśnień oraz dokumentów istotnych w sprawie. Jak wynikało bowiem z przedłożonych dokumentów przedsiębiorca prowadził działalność przy wykorzystaniu autocystern, co było niezgodne z przedmiotem i zakresem posiadanej koncesji.(k.22 akt adm.)

Powód w piśmie z dnia 26 kwietnia 2014 r., przedłożył wyjaśnienia i dokumenty dotyczące aktualnie prowadzonej działalności oraz złożył wniosek o rozszerzenie zakresu posiadanej koncesji. Jak wynikało z przedłożonych dokumentów, powód w dniu 6 sierpnia 2013 r. podpisał umowę dostawy paliw, w której oferował dostarczanie paliw własnym transportem, z wykorzystaniem autocysterny. Z dokumentów wynika, że sprzedaż obejmowała paliwo wraz z jego dostawą środkami transportu powoda.(k.44-27 akt adm.)

Decyzją z dnia 26 września 2014 r., znak: (...) Prezes URE postanowił zmienić rozstrzygnięcie swojej decyzji z dnia 30 lipca 2013 r., w części dotyczącej przedmiotu i zakresu działalności oraz warunków prowadzonej działalności, jako przedmiot i zakres koncesjonowanej działalności określono obrót paliwami ciekłymi: benzynami silnikowymi innymi niż benzyny lotnicze, olejami napędowymi, olejami opałowymi bez wykorzystania infrastruktury technicznej oraz benzynami silnikowymi innymi niż benzyny lotnicze, olejami napędowymi, olejami opałowymi przy wykorzystaniu pojazdów przeznaczonych do transportu paliw ciekłych: autocysterna V. o numerze rejestracyjnym (...) oraz nr (...) (...), naczepa cysterna (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz nr (...) (...). (k.7 akt adm.)

Wyrokiem nakazowym z dnia 27 listopada 2014r. Sąd Rejonowy w Gorlicach Wydział II Karny orzekł, że M. K. i J. R. są winne tego, iż w okresie od 7 sierpnia 2013r. do 25 lipca 2014r. będąc prezesem (M. K.) oraz wiceprezesem (J. R.) firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą (...), jako osoby odpowiedzialne za funkcjonowanie spółki prowadziły działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwem bez wymaganej koncesji na wykorzystanie infrastruktury technicznej, a ponadto dystrybucja paliwa w postaci oleju napędowego była prowadzona w miejscach do tego przeznaczonych tj. o wykroczenie z art. 60(1)§ k.w., 83 k.w. w zw. z § 4 ust.1 pkt.20 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków i innych obiektów budowlanych i terenów. Za powyższe przewinienie wymierzono obwinionym kary grzywny w kwotach po 200 zł. (k. 77 akt adm.)

Pismem z dnia 5 listopada 2013 r. Prezes URE zawiadomił przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie i możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym oraz złożenia dodatkowych wyjaśnień (k. 104 akt adm.).Powód nie skorzystał z tego uprawnienia.

W roku 2015 powód z tytułu działalności koncesjonowanej osiągnął przychód w wysokości (...) zł oraz dochód w wysokości (...) zł, natomiast z działalności gospodarczej ogółem, przychód w wysokości (...) zł, i zysk w wysokości (...) zł. (k.95 i 100 akt adm.)

Na podstawie dokonanych ustaleń Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zgodnie z warunkiem 2.1.1. koncesji udzielonej przedsiębiorcy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R. decyzją z dnia 30 lipca 2013r. koncesjonariusz jest zobowiązany do spełnienia określonych przepisami prawa warunków wykonywania działalności gospodarczej oraz wykonywania działalności objętej koncesją na zasadach określonych w ustawie Prawo energetyczne i wydanych na jej podstawie przepisach wykonawczych. Natomiast warunek 2.4.1. koncesji stanowi, że koncesjonariusz obowiązany jest zawiadomić Prezesa URE o istotnych zmianach dotyczących wykonywanej działalności objętej koncesją (w tym w szczególności nazwy, siedziby, numeru w rejestrze przedsiębiorców, numeru identyfikacji podatkowej, rozszerzenia bądź ograniczenia działalności) nie później niż 14 dni od ich powstania.

W sprawie bezsporne jest, że powodowa spółka od 7 sierpnia 2013 r. do 26 września 2014 r., wykonywała działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi przy wykorzystaniu autocystern, podczas gdy posiadana przez przedsiębiorstwo koncesja przewidywała prowadzenie obrotu paliwami ciekłymi (benzynami, olejami napędowymi oraz olejami opałowymi) bez wykorzystania infrastruktury technicznej. Ponadto powód nie poinformował Prezesa URE w terminie 14 dni o zmianach dotyczących wykonywanej działalności koncesyjnej. Powód w odwołaniu nie kwestionował tych okoliczności. W świetle dokonanych na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego ustaleń Sąd uznał te okoliczności za przyznane ( art. 230 k.p.c.).

Należy podkreślić, iż powód akceptując warunki udzielonej mu koncesji, w tym również warunki 2.1.1. koncesji, zobowiązał się spełniać określone przepisami prawa wymagania dotyczące wykonywania działalności gospodarczej oraz prowadzić działalność objętą koncesją na zasadach określonych w ustawie Prawo energetyczne oraz wydanych na jej podstawie przepisach wykonawczych.

W ocenie Sądu, powód wykorzystując w ramach prowadzonej działalności gospodarczej do obrotu paliwami ciekłymi autocysterny, naruszył jednocześnie przepisy powszechnie obowiązującego prawa oraz zapisy obowiązującej go koncesji. Powyższe stwierdzenie prowadzi do wniosku, iż Prezes URE miał prawny obowiązek nałożenia na powoda kary pieniężnej. Stosownie bowiem do przepisu art. 56 ust. 1 pkt 12 Pe podmiot, który nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji podlega karze pieniężnej.

Jak słusznie wskazał pozwany, odpowiedzialność za zachowanie, które na mocy art. 56 ust. 1 pkt 12 Pe, zostało zagrożone karą pieniężną, oparta została na zasadzie bezprawności działania lub zaniechania. Adresat kary pieniężnej, o której mowa w art. 56 ust 1 pkt 12 Pe, ponosi odpowiedzialność za każde zachowanie niezgodne z określoną normą. Odpowiedzialność ta ma charakter obiektywny co oznacza, że nie podlega ograniczeniom z powodu braku wystąpienia elementu zawinienia. Oznacza to, że już samo naruszenie przez przedsiębiorcę warunków koncesji, niezależnie od możliwości przypisania mu winy, stanowi podstawę wymierzenia kary pieniężnej. Ocenie podlega bowiem wyłącznie obiektywna okoliczność związana z wypełnieniem przez przedsiębiorcę obowiązków wynikających z udzielonej mu koncesji.

Stanowisko Prezesa URE, iż w rozpoznawanym przypadku powodowy przedsiębiorca nie dochował przy wykonywaniu działalności koncesjonowanej, polegającej na obrocie paliwami ciekłymi należytej staranności, do jakiej był zobowiązany w świetle art. 355 § 2 k.c. należało zatem uznać za uzasadnione.

W ocenie Sądu przy ustalaniu jej wysokości wymierzonej Przedsiębiorcy kary pieniężnej Prezes URE w sposób prawidłowy zastosował wskazane w art. 56 ust. 3 i 6 Pe przesłanki i dyrektywy wymiaru kary.

Nie można zgodzić się z zarzutem niewłaściwej oceny stopnia szkodliwości czynu. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 lutego 2015r. w sprawie III SK 36/14 zajął stanowisko, że przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu zasadne jest posłużenie się instytucją prawa karnego uregulowaną w art. 115 § 2 kodeksu karnego, z uwagi na represyjny charakter kar pieniężnych przewidzianych w art. 56 Pe. Zgodnie z art. 115 § 2 k.k. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu bierze się pod uwagę 1) rodzaj i charakter naruszonego dobra, 2) rozmiary wyrządzonej szkody, 3) sposób i okoliczności popełnienia czynu, 4) wagę naruszonych obowiązków, 5) postać zamiaru, 6) motywację sprawcy, 7) rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Przepis art. 115 § 2 k.k. zawiera zamknięty katalog kryteriów oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu, zaś dominujące znacznie mają okoliczności z zakresu strony przedmiotowej, do której dołączono dwie przesłanki strony podmiotowej, to jest postać zamiaru i motywację sprawcy. Prezes URE prawidłowo przyjął, że stopień szkodliwości czynu Przedsiębiorcy nie był znikomy. Przy ocenie społecznej szkodliwości czynu został uwzględniony fakt, iż przedsiębiorca wykonywał działalność w zakresie obrotu paliwami ciekłymi z wykorzystaniem autocystern bez kontroli ze strony organu koncesyjnego, w szczególności w aspekcie warunków technicznych. Pozbawienie Prezesa URE wiedzy o sposobie prowadzenia działalności koncesjonowanej przez powoda miało wpływ na sprawność regulacji jako stosowanie określonych ustawą środków prawnych włącznie z koncesjonowaniem służącym do zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego, prawidłowej gospodarki paliwami i energią oraz ochrony interesów odbiorców.

Przy ocenie stopnia szkodliwości czynu należało uwzględnić również fakt, iż Przedsiębiorca prowadził działalność koncesjonowaną w sposób niezgodny z warunkami udzielonej koncesji przez w ponad rok (od 7 sierpnia 2013r. do 26 września 2014r.). Z wnioskiem o rozszerzenie zakresu posiadanej koncesji powód wystąpił dopiero w dniu 28 kwietnia 2014 r., w toku postepowania dotyczącego podjęcia prowadzenia działalności obrotu paliwami ciekłymi na podstawie posiadanej koncesji, zainicjowanego przez Prezesa URE. Przedsiębiorca nadal prowadził działalność niezgodnie z warunkami koncesji także po wniesieniu tegoż wniosku, a przed wydaniem decyzji o zmianie koncesji.

W żadnym wypadku nie można uznać za łagodzącą podnoszonej przez powoda okoliczności, iż powód sam przyznał się do prowadzenia działalności koncesjonowanej sposób niezgodny z warunkami udzielonej mu koncesji. Powód poinformował o tej okoliczności w odpowiedzi na żądanie Prezesa URE, a nie z własnej inicjatywy. Na żadnym etapie powód nie zaprzestał prowadzenia działalności niezgodnie z warunkami udzielonej koncesji, kontynuując ją także do momentu uzyskania decyzji o zmianie koncesji.

Zdaniem Sądu Prezes URE w sposób prawidłowy ustalił także stopień zawinienia przedsiębiorcy. Zważyć bowiem należy, iż skutek w postaci prowadzenia koncesjonowanej działalności gospodarczej z wykorzystaniem autocystern bez wymaganej koncesji wynikał z zaniedbania przedsiębiorcy. Powód jako profesjonalista winien zdawać sobie sprawę z faktu, iż prowadzona przez niego działalność gospodarcza jest działalnością koncesjonowaną, a więc szczególnie regulowaną przez Państwo i wymagającą najwyższej staranności działania. Powinien także znać treść aktu administracyjnego – decyzji koncesyjnej, który określa jego obowiązki.

Nie można zgodzić się z powodem, iż działanie spółki wynikało z winy nieumyślnej. W ocenie Sądu, zaniechanie Przedsiębiorcy miało charakter umyślny, gdyż zdawał on sobie sprawę z faktu, iż łamie warunki koncesji. W piśmie z dnia 11 lutego 2014 r. powód wskazał, iż zamierza w najbliższym czasie wystąpić o rozszerzenie posiadanej koncesji, ponieważ nabył i wydzierżawił środki transportu przeznaczone do wspomagania wykonywanej działalności w ramach udzielonej koncesji. Oznacza to, iż Przedsiębiorca miał świadomość, że wykorzystywanie w działalności koncesjonowanej infrastruktury technicznej wymaga rozszerzenia zakresu posiadanej dotychczas koncesji. Jednocześnie wspomniał, że działalność koncesjonowana przy wykorzystaniu autocystern jest już de facto wykonywana, mimo nie posiadania jeszcze przez Spółkę koncesji w tym zakresie.

Twierdzenie powoda, że spółka kolejny raz jest karana za ten sam czyn należało uznać za bezzasadne. W wyroku Sądu Rejonowego z dnia 27 listopada 2014r. sygn. akt II W 643/14 kara została nałożona na członków zarządu Spółki a wymierzone kary grzywny miały symboliczną wysokość. Kara została nałożona kara z tytułu wykroczenia, o którym mowa w powołanych w wyroku przepisach kodeksu wykroczeń i rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Określona w zaskarżonej decyzji kara pieniężna stanowi sankcję z tytułu naruszenia warunków udzielonej powodowi koncesji i została nałożona na Spółkę podstawie przepisów Prawa energetycznego. Postępowanie w sprawach o wykroczenia ma charakter odrębny wobec postępowania administracyjnego, a podstawy wymierzania kary nie są tożsame i nie wykluczają się nawzajem. W polskim systemie prawa karnego obowiązuje reguła jednokrotnego skazania sprawcy za popełnienie czynu zabronionego. ( ne bis in idem). Nie oznacza to jednak, że niemożliwe jest poniesienie za ten sam czyn odpowiedzialności karnej, cywilnej, administracyjnej czy dyscyplinarnej. Taka możliwość nie narusza zasady ne bis in idem.

W odniesieniu do twierdzeń powoda, że wymierzona kara finansowa stanowi prawie (...) rocznego zysku firmy, wskazać należy, że zgodnie z art. 56 ust. 3 Pe, podstawą obliczenia wysokości kary pieniężnej jest wysokość przychodu przedsiębiorcy, nie zaś dochodu czy też zysku. Przyjęcie kryterium dochodu do wymierzenia kary przez Prezesa URE stanowiłoby naruszenie art. 56 ust. 3 Pe. Ponadto w przypadku, gdy przedsiębiorca nie osiągnie w danym roku dochodu lub poniesie stratę, zastosowanie przez Prezesa URE przepisu art. 56 ust. 1 prawa energetycznego, obligującego Prezesa URE do nałożenia kary pieniężnej, byłoby niemożliwe. (tak: wyrok SOKiK z dnia 25 czerwca 2009r., sygn. akt AmE 50/09).

Nałożona przez Prezesa URE w decyzji kara pieniężna została ustalona z zachowaniem górnej granicy ustawowej (...) przychodu ukaranego podmiotu, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Zdaniem Sądu również możliwości finansowe przedsiębiorcy oraz jego ogólna sytuacja majątkowa zostały prawidłowo ocenione przez pozwanego. Wymierzona kara w wysokości 13 837,20 zł stanowi bowiem zaledwie (...) przychodu przedsiębiorcy osiągniętego w 2015r. z działalności objętej koncesją i jest, w ocenie Sądu, adekwatna do charakteru naruszenia. Wymierzenie kary w mniejszej wysokości, pozostawałoby w sprzeczności z jej represyjno-wychowawczą rolą zarówno w stosunku do samego powoda jak i w odniesieniu do innych podmiotów prowadzących analogiczną działalność koncesjonowaną.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Prezes URE odniósł się do faktu wcześniejszej niekaralności powoda. Wobec tego również zarzut, iż przy ustalaniu wymiaru kary Prezes URE nie uwzględnił dotychczasowego nienagannego zachowania powoda należało uznać za nietrafny.

Ponadto w żadnym wypadku nałożenie na powoda kary pieniężnej w nieuzasadnionej wysokości nie mogło stanowić podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji, a jedynie uzasadniać zmianę decyzji w tym zakresie. W odwołaniu powód nie wnosił jednak o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez obniżenie nałożonej w niej kary pieniężnej.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do uwzględnienia oddalił odwołanie, jako bezzasadne - art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. stosownie do wyniku sporu, ustalając wysokość należnych pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 1 440 zł, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. do 27 października 2016 r.

SSO Witold Rękosiewicz.