Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie, I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 września 2018 r. w S.

sprawy z powództwa(...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego z siedzibą w K.

przeciwko P. B.

o zapłatę

oddala powództwo w całości.

Sygn. akt I C 1268/18 upr.

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego z dnia 3 września 2018 r.

Powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. wniósł o zasądzenie od pozwanego P. B. na swoją rzecz kwoty 572,30 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że pozwanego i (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. łączyła umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Na dochodzoną kwotę składają się abonament w kwocie 215,29 złotych oraz 250 złotych tytułem kary umownej za zerwanie umowy oraz brak zwrotu sprzętu w terminie.

Strona pozwana, choć odpis pozwu i zawiadomienie o terminie wyznaczonym na rozprawę zostały jej skutecznie doręczone, nie stawiła się, nie domagała się rozpoznania sprawy w jej nieobecności, ani też nie zajęła stanowiska w sprawie ustnie lub na piśmie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 listopada 2014 r. roku P. B. zawarł z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

(dowód: umowa o świadczenie usług, k. 19)

W ramach powyższej umowy (...) Sp. z o.o. w W. wystawiła następujące dokumenty księgowe:

- fakturę z 5 lutego 2015 r., na kwotę 124 złotych, płatną w terminie do dnia 23 lutego 2015 roku,

- fakturę z 5 marca 2015 r., na kwotę 109 złotych, płatną w terminie do dnia 23 marca 2015 roku,

- notę księgową z 26 czerwca 2015 r., na kwotę 250 złotych, płatną w terminie do dnia 30 czerwca 2015 roku, tytułem opłat za zerwanie umowy i brak zwrotu sprzętu w terminie.

(dowód: dokumenty księgowe, k. 20-23)

W dniu 20 czerwca 2017 r. (...) Spółka Akcyjna w W. zawarła umowę sprzedaży wierzytelności z (...)Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym w K.. Zgodnie z § 5 pkt 5 tej umowy, prawa (...) S.A. w W. miały ulec przeniesieniu na kupującego z chwilą uiszczenia przez kupującego ceny sprzedaży wierzytelności.

(dowód: umowa sprzedaży wierzytelności, k. 17-18)

W dniu 23 czerwca 2017 r. powód przelał na rachunek bankowy (...) Spółki Akcyjnej nieustaloną kwotę tytułem ceny pakietu wierzytelności nabywanego na podstawie umowy z dnia 20 czerwca 2017 r.

(dowód: potwierdzenie przelewu, k. 20)

W dniu 21 września 2017 roku powód zawarł umowę przelewu z (...) sp. z o.o. W § 3 ust. 3 tej umowy strony zastrzegły, że przejście wierzytelności nastąpi po podpisaniu umowy oraz uiszczeniu ceny wierzytelności, co stanowić miało „warunek zawieszający”.

(dowód: umowa przelewu, k. 7v-8v)

Pismem z dnia 15 stycznia 2018 r. prezes zarządu powoda zawiadomił P. B. o nabyciu przez powoda w drodze przelewu wierzytelności wynikającej z umowy zawartej przez pozwanego z (...) sp. z o.o. w W.. Pismem z tego samego dnia pozwany został wezwany do spłaty zadłużenia.

(dowód: zawiadomienie o cesji, k. 5v, wezwanie do zapłaty, k. 6)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Treść art. 339 § 2 k.p.c. upoważnia Sąd do przyjęcia za prawdziwe twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W niniejszej sprawie Sąd powziął wątpliwości dotyczące dojścia przelewu wierzytelności do skutku, jak również co do wysokości opłat ujętych w notach księgowych dołączonych do pozwu. Stąd niniejszą sprawę należało rozstrzygnąć z odwołaniem do ogólnych reguł dotyczących ciężaru dowodu.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Choć powód przedłożył odpis umowy przelewu wierzytelności, nie wynika z niej treść wszystkich przedmiotowo istotnych postanowień, w tym ceny sprzedaży. Zwrócić należy uwagę, że od zapłaty ceny wierzytelności strony uzależniły powstanie skutków umowy (§ 3 ust. 3 umowy przelewu).

Ocena faktu skuteczności cesji wierzytelności należy do sfery prawa materialnego, a okoliczność ta musi być każdorazowo oceniana przez Sąd z urzędu. Skutki prawne omawianej czynności prawnej z woli stron zostały uzależnione od zaistnienia zdarzenia przyszłego i niepewnego w rozumieniu art. 89 k.c. Takiej oceny nie wyłącza okoliczność, że zapłata ceny stanowi spełnienie świadczenia obciążającego drugą stronę umowy. Art. 89 k.c. nie wyłącza bowiem dopuszczalności potraktowania jako warunku świadczenia jednej ze stron, choćby jego spełnienie było w pełni zależne od jej woli. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który stwierdził m. in., że dokonanie czynności prawnej zawierającej zastrzeżenie, że jej skutek zależy od skorzystania z uprawnienia lub woli wykonującego zobowiązanie, a zdarzenie zależne od zachowania strony może polegać na spełnieniu lub niespełnieniu świadczenia (postanowienie SN z dnia 22 marca 2013 roku, III CZP 85/12, 7 sędziów, OSNC 2013/11/132).

W związku z tym, że opisany wyżej warunek miał charakter zawiązujący, to na powodzie, jako wywodzącym z faktu zawarcia umowy przelewu skutków prawne (art. 6 k.c.), spoczywał ciężar udowodnienia, że warunek ten został spełniony. Powód nie przedstawił jednak na tę okoliczność miarodajnego dowodu, wobec czego ponosi on negatywne skutki swych zaniedbań w sferze aktywności procesowej.

Należy też wskazać, że roszczenie dochodzone pozwem uległo przedawnieniu.

Na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy miała wpływ zmiana stanu prawnego dokonana na mocy ustawy z 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1104), która weszła w życie w dniu 9 lipca 2018 roku.

Stosownie do treści art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Bieg tak liczonego terminu przedawnienia rozpoczyna się z kolei, jak stanowi o tym art. 120 § 1 k.c., od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, a jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Zgodnie z treścią dodanego przez art. 1 pkt 1 cytowanej ustawy przepisu art. 117 § 2 ¹ k.c., po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Stosownie do treści art. 5 ust. 1, do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (art. 5 ust. 4 ustawy).

Mając na uwadze daty wymagalności wskazane w pozwie (23.02.2015 r., 23.03.2015 r., 30.06.2015 r.), przy jednoczesnym braku wskazania na jakiekolwiek okoliczności powodujące zawieszenie lub przerwę biegu przedawnienia, należy uznać że roszczenie dochodzone pozwem w niniejszej sprawie, uległy przedawnieniu. Skoro roszczenie to wynika z działalności gospodarczej poprzednika powoda, uległo ono przedawnieniu z upływem 3 lat od daty wymagalności, najpóźniej z dniem 30 czerwca 2018 roku (a zatem przed wniesieniem pozwu w niniejszej sprawie, co nastąpiło 20 lipca 2018 r. – k. 25). Wobec tego na podstawie powołanego art. 5 ust. 4 ustawy z 13 kwietnia 2018 oraz art. 117 § 2 ¹ k.c. doszło do przedawnienia roszczenia, a strona pozwana nie musi podnosić w tym zakresie żadnego zarzutu.

Powód nie twierdził i nie wykazał okoliczności, aby doszło do przerwania lub zawieszenia biegu przedawnienia. W związku z tym, jak również z uwagi na niewykazanie nabycia wierzytelności, orzeczono jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., (...)