Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Ka 681/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Andrzej Tekieli

Protokolant Sylwia Sarnecka

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze G. H.

po rozpoznaniu w dniu 31.07.2018 r.

sprawy M. W. (1) ur. (...) w W.

s. P. i M. z domu K.

oskarżonego z art. 107 § 1 kks w związku z art. 9 § 3 kks

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 18 października 2017 r. sygn. akt II K 1717/16

I.  uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. W. (1) i na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks postępowanie w sprawie umarza;

II.  stwierdza, że koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 681/17

UZASADNIENIE

M. W. (1) został oskarżony o to, że:

pełniąc funkcję prezesa zarządu spółki (...) (...) z siedzibą w W. przy ul. (...) (...)i będąc z tego tytułu na podstawie prawa uprawnionym i zobowiązanym do prowadzenia spraw gospodarczych tej spółki, nie mając koncesji urządzał gry o charakterze losowym w celach komercyjnych w dniu 23 kwietnia 2015r. na automatach: (...) M. o nr (...); A. G. o nr (...), A. G. nr (...) w kontenerze wolnostojącym (...) na terenie parkingu w J. przy ul. (...) b/n, czym naruszył przepisy art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2016r. poz. 471 ze zm.),

to jest o czyn z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 18 października 2017 r. w sprawie o sygn. II K 1717/16:

I.  oskarżonego M. W. (1) uznał za winnego tego, że w dniu 23 kwietnia 2015r, będąc prezesem zarządu Spółki (...) (...) z siedzibą w W. przy ul. (...) (...)urządzał gry na automatach (...) M. o nr (...); A. G. o nr (...), A. G. nr (...) w kontenerze wolnostojącym (...) na terenie parkingu w J. przy ul. (...) b/n z naruszeniem art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 201 poz. 1540 ze zm.) bez wymaganej koncesji na prowadzenie kasyna gry, tj. przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych ( Dz. U. 201 poz. 1540 ze zm.) i za to na mocy art. 107 § 1 k.k.s. wymierzył mu karę 180 (stu osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość stawki na kwotę 150 (stu pięćdziesięciu) złotych;

II.  na mocy art. 32 § 1 k.k.s. orzekł środek karny w postaci ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów w postaci automatów służących do gry w kwocie 15.000 zł /piętnaście tysięcy złotych/;

III.  na mocy art. 627 k.p.k. w zw. art. 113 § 1 k.k.s. i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego M. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 29.284 zł, w tym 2.700 zł opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył oskarżony M. W. (1), wskazując na możliwość przyjęcia wystąpienia w zaskarżonym wyroku bezwzględnej przesłanki odwoławczej, określonej w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., polegającej na uprzednim wydaniu przez Sąd Rejonowy w Bełchatowie dnia 16 grudnia 2016 r. (sygn. II K 678/16) wyroku skazującego, na mocy którego uznany został za winnego popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 107 k.k.s., gdzie zarzucanego czynu miał dopuścić się w okresie do 1 listopada 2014 r. do 21 lipca 2015 r., co powoduje zaistnienie stanu powagi rzeczy osądzonej w stosunku do wszystkich zdarzeń w tym czasookresie stanowiących czyn urządzania gier na automatach poza kasynem gry.

Ponadto, zaskarżonemu wyrokowi, na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 427 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k., oskarżony zarzucił:

1)  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, to jest: art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego i w konsekwencji odmówienie wiarygodności odczytanym wyjaśnieniom w zakresie odnoszącym się do jego przekonania i stanu świadomości, że prowadzona przeze niego działalność była ówcześnie działalnością legalną, w sytuacji gdy złożone wyjaśnienia były spójne, rzeczowe i uwiarygodnione złożonymi do akt sprawy dokumentami: nie tylko (i) prywatnymi opiniami prawnymi, ale także (ii) indywidualną interpretacją podatkową dotyczącą prowadzanej wówczas przeze niego działalności, tożsamej co zawarta w opisie czynu przypisanego mi w niniejszej sprawie jako przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s., ( (...)) komunikatem do funkcjonariuszy służby celnej, (iv) przykładowymi wyrokami Sądów powszechnych w wydziałach cywilnych zasądzającymi odszkodowania za bezprawne wówczas zdaniem tych Sądów zatrzymywanie automatów eksploatowanych w ramach tej samej działalności, co zawarta w opisie czynu przypisanego mu w niniejszej sprawie jako przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s., następnie (v) przykładowymi wyrokami Sądów powszechnych w wydziałach karnych uniewinniających go od zarzucanych mu czynów oraz przykładowymi prawomocnymi postanowieniami Sądów powszechnych w wydziałach karnych umarzającymi postępowania, również tożsamymi co czyn przypisany mu w niniejszej sprawie jako przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. - a które to dowody łącznie wskazują na jego uzasadnione przekonanie, że prowadzona przeze niego działalność w tamtym okresie była działalnością legalną;

2)  obrazę prawa materialnego w postaci błędnego przypisania mi realizacji znamion przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 4 § 1 i § 4 k.k.s., względnie (alternatywnie) 10 § 4 k.k.s. przez nieuwzględnienie błędu co do karalności, poprzez wydanie wyroku skazującego pomimo:

a)  bezskuteczności krajowej regulacji technicznej w rozumieniu dyrektywy 98/34 polegającej na zakazie urządzania gier na automatach poza kasynem gry i bez koncesji na kasyno gry rozumianej jako miejsce urządzania tych gier, wyrażanej w szczególności przepisem z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2009 r. poz. 1540; dalej: u.g.h.), który jako nienotyfikowany przepis techniczny, w braku przekazania Komisji Europejskiej projektu ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 8 ust. 1 dyrektywy 98/34, do czasu ponownego uchwalenia już notyfikowaną ustawą z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1201) nie mógł być zastosowany wobec jednostek, co stanowi okoliczność wyłączającą odpowiedzialność karną, potwierdzoną wykładnią Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dokonaną wyrokami: z dnia 13 października 2016 r. w sprawie C-303/15 oraz z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11, jak i wcześniejszymi wyrokami z dnia 26 października 2006 r. w sprawie C-65/05 i z dnia 11 czerwca 2015 r. w sprawie C-98/14;

b)  braku realizacji znamion strony podmiotowej w postaci umyślności oraz oczywistej i usprawiedliwionej nieświadomości tak bezprawności, jak i karalności naruszenia art. 6 ust. 1 u.g.h., a to ze względu na powszechne traktowanie tego przepisu, jako tożsamego i powiązanego z art. 14 ust. 1 u.g.h., utożsamiającego ten sam zakaz urządzania gier na automatach poza kasynem gry i bez koncesji na kasyno gry rozumianego jako miejsce urządzania tych gier, tworzących łącznie regulację techniczną w rozumieniu dyrektywy 98/34. co znajduje wyraz w prezentowanym w toku postępowania orzecznictwie sądowym z całego okresu prowadzenia przeze niego działalności, jak i stanowisku Komisji Europejskiej, i pozwala uznać, że przepisy u.g.h., choć obowiązujące, w usprawiedliwiony sposób mogły być traktowane jako nieskuteczne, co w okolicznościach niniejszej sprawy niezasadnym czyni przypisanie mu „umyślności” w rozumieniu art. 4 § 2 k.k.s. dotyczącej działania wbrew obowiązującym przepisom prawa;

c)  występowania przesłanek do uznania w niniejszej sprawie usprawiedliwionej nieświadomości karalności, w świetle okoliczności faktycznych ze sfery stosunku psychicznego, wskazujących na występowanie po stronie skarżącego błędu co do karalności, w tym niejasność prawa i występujące z tego powodu wątpliwości interpretacyjne co do skuteczności wskazanego w prawie krajowym zakazu urządzania gier na automatach poza kasynem gry i bez koncesji na kasyno gry, potwierdzane nie tylko opiniami prawnymi, którymi dysponowałem, ale przecież także zapadającymi licznymi wyrokami uniewinniającymi oraz postanowieniami o umorzeniu postępowań przygotowawczych, czy postanowieniami odmawiającymi zatwierdzenia zatrzymania eksploatowanych automatów lub zarządzającymi zwrot zatrzymanych automatów, co sposób oczywisty mogło utwierdzać każdego, a mnie utwierdziły, w przekonaniu, że prowadzenie działalności, polegającej na urządzaniu gier na automatach poza kasynem, bez koncesji na kasyna gry było wówczas, to jest przed dniem 3 września 2015 r., legalne, nie było karalne, zwłaszcza jeśli uznamy, że kryterium „usprawiedliwienia” w znaczeniu art. 10 § 4 k.k.s. winno uwzględniać przede wszystkim okoliczności obiektywne w postaci zamętu legislacyjnego, jaki wytworzył się przez lata wokół ustawy o grach hazardowych.

Nadto, na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 438 pkt 4 k.p.k., zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił rażącą niewspółmierność środka karnego w postaci ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku urządzeń do gier losowych w wysokości 15.000 zł, podczas gdy prawidłowa ocena okoliczności dotyczących jego wymiary w niniejszej sprawie uzasadnia orzeczenie go w niższej wysokości.

Na podstawie zaś art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 626 § 3 k.p.k. zaskarżył w całości rozstrzygnięcie o kosztach procesu zasadzające od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 29.284 zł tytułem zwrotu sądowych, zarzucając rozstrzygnięciu obrazę art. 618 f § 1 i § 2 k.p.k. , mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia, poprzez zawyżone określenie kwoty wydatków, podczas gdy prawidłowe oszacowanie wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w niniejszej sprawie, w szczególności nakład pracy biegłego i okoliczności dotyczące oszacowania jego wynagrodzenia uzasadniają orzeczenie kosztów w niższej wysokości.

Nadto na podstawie art. 167 k.p.k., art. 452 § 2 k.p.k., art. 458 k.p.k. wniósł o dopuszczenie, przeprowadzenie i włączenie w poczet materiału dowodowego:

1) Interpretacji Indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w W. wydanej w sprawie z wniosku (...) Sp. z o.o. z dnia 8 listopada 2013 r.;

2) Kopii wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, z dnia 30 października 2014 r., dotyczącego zasądzenia Spółce (...) Sp. z o.o. odszkodowania w wysokości 127.000 zł, za szkodę powstałą wskutek bezprawnych zatrzymań automatów, I ACa 1142/14 oraz,

3) opinii prawnej w sprawie skutków braku notyfikacji przepisów technicznych w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE (z uwzględnieniem postanowienia Sądu Najwyższego RP w sprawie I KZP 15/13) sporządzonej przez Dr A. A. (1) z dnia 14 stycznia 2014 r., na okoliczność jego świadomości co do legalności prowadzonej działalności z uwagi na liczne korzystne rozstrzygnięcia zapadające w stosunku do jego osoby, konsultowania legalności prowadzonej działalności na każdym jej etapie, uiszczania podatków od prowadzonej działalności oraz uzyskiwania odszkodowań od Skarbu Państwa za bezprawnie zatrzymywane automaty.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, na mocy art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k. oskarżony wniósł o:

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania wobec zaistnienia bezwzględnej przesłanki odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k.,

alternatywnie wniósł o:

2.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wydanie rozstrzygnięcia uniewinniającego, w szczególności z uwagi na brak możliwości przypisania mu umyślności na płaszczyźnie strony podmiotowej czynu zabronionego z art. 107 § 1 k.k.s., jak również w oparciu o kontratyp z art. 10 § 3 k.k.s. lub w oparciu o kontratyp z art. 10 § 4 k.k.s.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie była pozbawiona racji, a w szczególności początkowy z jej zarzutów okazał się słuszny, co skutkowało uznaniem zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej określonej art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. i w konsekwencji uchyleniem wyroku i umorzeniem postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 16 grudnia 2016 roku w sprawie II K 678/16 zmienionym częściowo wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13 kwietnia 2017 roku sygn. akt IV Ka 147/17 M. W. (1) uznany został winnym tego, że będąc prezesem spółek (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. zajmującym się sprawami gospodarczymi wymienionych osób prawnych, w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem tej samej sposobności, wbrew art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych urządzał a następnie prowadził: gry na automacie L. nr (...) w okresie od 02.03.2015 r. do 09.03.2015 r. w lokalu na Stacji (...) A. w Miejscowości D. (...), gry na automacie U. (...) nr (...) w okresie od 01.11.2014 r. do 15.06.2015 r. w Sklepie (...) w miejscowości D. (...), gry na automatach A. (...) i H. S. nr (...) w okresie od 01.06.2015 r. w Sklepie (...) w Z. (...), gry na automatach H. S. nr (...) i H. S. nr (...) okresie od 01.06.2015 r. do 06.07.2015 r. w lokalu (...) w P. ul. (...), gry na automatach K. nr (...) oraz A. G. nr (...) w okresie od 01.06.2015 r. do 21.07.2015 r. w lokalu w G. ul. (...) w ten sposób, że na podstawie umów o najem powierzchni zawieranych z właścicielami ww. lokali udostępniał ww. automaty do gry do eksploatacji w nich pomimo nie posiadania przez ww. Spółki koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach oraz niewykonywania monopolu państwa, a także bez ich zarejestrowania przez naczelnika urzędu celnego, i po przyjęciu, że czyn ten wypełnia znamiona art. 107 § 1 kks w zw. z art. 23 a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych i art. 6 § 2 kks oraz art. 9 § 3 kks. Zachowania oskarżonego stanowiące czyn ciągły przypisany oskarżonemu obejmowały więc okres od 1 listopada 2014 roku do 21 lipca 2015 roku i miały miejsce w różnych miejscowościach na terenie kraju (k. 805 - k. 806).

Zachowanie oskarżonego w niniejszym postępowaniu miało miejsce w dniu 23 kwietnia 2015 roku i co istotne M. W. (1) w tym czasie był prezesem tej samej spółki, która wskazana została w wyżej opisanym wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie, tj. (...) Sp. z o.o. Zasięg działania tej spółki obejmował cały kraj. Zachowanie zarzucane oskarżonemu w rozpatrywanej sprawie polegało na urządzaniu i prowadzeniu gier hazardowych o charakterze losowym m.in. na automatach A. G., a więc takich samych ( jedynie, co oczywiste z innymi numerami fabrycznymi ) co w wypadku jednego z lokali opisanych w wyżej wymienionym wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie, w kontenerze wolnostojącym (...) na terenie parkingu w J. przy ul. (...), a więc było tożsame z zachowaniami przypisanymi oskarżonemu w wyroku „bełchatowskim”. Nie ulega wątpliwości, że M. W. (1) czynu, który zarzucano mu w obecnym postępowaniu, i czynów przypisanych wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie dopuścił się w ramach wykonywanej funkcji prezesa wyżej wymienionej spółki i we wszystkich jego zachowaniach chodziło o wykorzystanie przez niego tej samej sposobności wynikającej z prowadzenia określonego typu działalności gospodarczej polegającej na urządzaniu gier na automatach w ramach tych podmiotów. Czyn ciągły może być popełniony w różnych miejscach w odniesieniu do poszczególnych zachowań wchodzących w jego skład. Nawet gdy jakieś zachowanie ujawniono później niż wydano wyrok skazujący i doszło do niego w innym miejscu niż miejsce zachowań objętych konstrukcją z art. 6 § 2 k.k.s. w zapadłych wcześniej prawomocnych wyrokach, to zachowanie to może być potraktowane jako fragment czynu ciągłego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2014 r. w spr. III KK 439/13, LEX nr 1427468, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2014 r. w spr. III KK 441/13, LEX nr 1425051).

We wszystkich tych czynach chodziło o wykorzystanie przez M. W. (1) tej samej sposobności wynikającej z prowadzenia określonego typu działalności gospodarczej (na ogromną skalę w ramach dysponowania setkami automatów do gier hazardowych) polegającej na urządzaniu gier na automatach, w ramach spółki z o.o., przy zlekceważeniu przepisów ustawy o grach hazardowych, a w szczególności art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 u.g.h., przy czym determinowana była ona osiągnięciem tego samego sprecyzowanego celu.

Z tych więc powodów nie sposób przyjąć, by urządzanie gier wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych, odnośnie każdego automatu, ustawianego w innym miejscu wskazywało na podejmowany przez tego oskarżonego od nowa zamiar, a raczej przemawiało to za pojawiającym się z góry zamiarem, z wykorzystaniem analogicznych uwarunkowań, przy podejmowaniu każdego kolejnego zachowania przez M. W. (1) dotyczącego wstawiania kolejnych automatów do kolejnych lokali, w różnych miejscach. Tym bardziej, że poszczególne jego zachowania wykonywane były przy wykorzystaniu podobnego sposobu działania, skoro na podstawie umów o najem powierzchni wstawiane były automaty, na których prowadzono gry. Powyższe dowodzi, że oskarżony M. W. nie podejmował kolejnych zachowań w sposób przypadkowy, ale w sposób powtarzający ten sam schemat, z wykorzystaniem podobnych okoliczności i sposobności, w ramach prowadzonej tej samej działalności, jako prezes spółek wskazanych w opisach czynu osądzonego i czynu wskazanego w niniejszej sprawie, stąd czyn przypisany mu w niniejszej sprawie musi być uznany za element czynu ciągłego przypisanego mu wyżej wymienionym prawomocnym wyrokiem.

Biorąc zatem pod uwagę prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 16 grudnia 2016 roku w sprawie II K 678/16 zmieniony częściowo wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13 kwietnia 2017 roku sygn. akt IV Ka 147/17, i porównując go z zaskarżonym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że orzeczenia te dotyczą zachowań oskarżonego stanowiących jeden czyn ciągły. Konsekwencją prawomocnego skazania M. W. (3) za czyn ciągły kwalifikowany z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks oraz art. 9 § 3 kk. przez ww. Sąd Rejonowy jest przyjęcie, że doszło do spełnienia w niniejszej sprawie przesłanki z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. i zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. Prawomocne skazanie za czyn ciągły rodzi bowiem powagę rzeczy osądzonej, co w niniejszej sprawie wyklucza przypisanie skazanemu prawomocnym wyrokiem M. W. (1) kolejnego zachowania z art. 107 § 1 k.k.s., którego dopuścił się w okresie objętym wyżej wymienionym orzeczeniem Sądu Rejonowego w Bełchatowie.

Analogiczne stanowisko Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze zajmował uprzednio w sprawach VI Ka 585/17, VI Ka 613/17, VI Ka 21/18, VI Ka 82/18, VI Ka 96/18 a także w sprawie VI Ka 132/18, przy czym w tym ostatnim wypadku na gruncie sprawy II K 161/16 Sądu Rejonowego w Ostrołęce.

Dodać należy, że Sąd Okręgowy analizował Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2018 r. V KS 5/18 ( LEX 2482586 ) odnoszące się do wyżej wymienionej kwestii. W judykacie tym Sąd Najwyższy w realiach rozpoznawanej sprawy dotyczącej skargi obrońcy oskarżonego od wyroku sądu odwoławczego podkreślił że warunkiem przyjęcia stanu prawomocności materialnej do której odwołuje się art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. jest tożsamość czynu a nie tylko wzajemne podobieństwo, identyczna kwalifikacja prawna czy pomieszczenie zachowań w tym samym przedziale czasowym. Odwołując się do realiów sprawy Sąd Najwyższy wskazał że przedmiotem tejże oraz drugiej sprawy do której odwołuje się skarga było urządzanie nielegalnych gier na różnego rodzaju automatach do gier w różnych miejscowościach. Sąd Najwyższy odwołał się przy tym do innego swojego judykatu tj. postanowienia z dnia 17 maja 2017 r., IV KO 34/17 w którym stwierdzono że nie będzie tym samym czynem mimo jednolitości czasu obrót narkotykami jeżeli jeden czyn dotyczył amfetaminy a drugi kokainy a nadto gdy oba czyny popełnione zostały w innych miejscach. Powtórzyć jednak jeszcze raz należy, że skoro M. W. (1) czynu, który zarzucano mu w obecnym postępowaniu, i zachowań przypisanych wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie dopuścił się w ramach wykonywanej funkcji prezesa tej samej spółki, we wszystkich jego zachowaniach chodziło o wykorzystanie przez niego tej samej sposobności wynikającej z prowadzenia określonego typu działalności gospodarczej polegającej na urządzaniu gier na takich samych lub podobnych w działaniu automatach to zachodzi tożsamość czynu a nie jego wzajemne podobieństwo.

Sąd Okręgowy w wyżej wymienionym składzie dostrzega także, że Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w innym składzie m.in. w sprawie VI Ka 149/18 wyraził pogląd że zachowanie M. W. (1) takie jak w sprawie „bełchatowskiej” i w niniejszej sprawie wykazuje raczej podobieństwo do przestępstw trwałych lub o charakterze trwałym niż do czynu ciągłego z art. 6 § 2 k.k.s., co w konsekwencji czyniłoby niezasadnym zarzut powagi rzeczy osądzonej. Sąd Okręgowy odwołuje się tutaj do argumentacji, którą przedstawił już w uzasadnieniu wyroku w sprawie VI Ka 132/18. Zdaniem Sądu Okręgowego w wyżej wymienionym składzie zachodzą jednak wątpliwości, czy trafne jest rozpatrywanie opisanej wyżej sytuacji w kategoriach przestępstwa trwałego rozumianego jako zachowanie złożone z jedno lub wieloczynowych czynności naruszających różne dobra, systematycznie powtarzających się (tak jak np. przestępstwo znęcania się z art. 207 § k.k. ). Ocenić raczej należy że oskarżony M. W. kilkukrotnie, w krótkich odstępach czasu, podejmował zachowania w wykonaniu tego samego z góry powziętego zamiaru, urządzając z naruszeniem wyżej wymienionych przepisów ustawy o grach hazardowych, gry na wyżej wymienionych automatach. Wyrok w sprawie II K 678/16 Sądu Rejonowego w Bełchatowie przyjmujący konstrukcję przestępstwa ciągłego z art. 6 § 2 k.k.s. jest prawomocny, nie został wzruszony i nie sposób w niniejszej sprawie abstrahować od jego treści.

Wobec wydania orzeczenia o umorzeniu postępowania Sąd Okręgowy co do zasady zwolniony jest na podstawie art. 436 k.p.k. od rozpoznania pozostałych zarzutów podniesionych w apelacji oskarżonego, które pozostają bezprzedmiotowe. Zauważyć jedynie należy, że podnoszone przez oskarżonego zarzuty obrazy art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 ust.1, art. 14 ust.1 u.g.h. z odwołaniem się do kontratypów z art. 10 § 3 k.k.s., art. 10 § 4 k.k.s. nie są zasadne, na co już kilkakrotnie zwracał uwagę Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze we wcześniej wydawanych orzeczeniach dotyczących oskarżonego M. W. (1) (np. sprawy VI Ka 585/17, VI Ka 132/18). W sprawach tych zarzuty apelacji oskarżonego były w istocie analogiczne co w niniejszej sprawie. Powtórzyć w tej sytuacji jedynie należy argumentację w tym zakresie zawartą w wyżej wymienionych rozstrzygnięciach. Wskazać należy na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-303/15 z dnia 13 października 2016 r. który w odpowiedzi na pytanie prejudycjalne Sądu Okręgowego w Łodzi Trybunał stwierdził, że pojęcie „przepisów technicznych” obejmuje cztery kategorie środków: „specyfikację techniczną” w rozumieniu art.1 pkt 3 dyrektywy 98/34 WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22.06.1998 r., „inne wymagania” zdefiniowane w art.1 pkt 4 tej dyrektywy, „zasady dotyczące usług” o których mowa w art.1 pkt 5 dyrektywy oraz „przepisy ustawowe , wykonawcze i administracyjne państw członkowskich zakazujące produkcji przywozu, wprowadzania do obrotu i stosowania produktu lub zakazujące świadczenia bądź korzystania z usługi lub podejmowania działalności jako dostawca usług” w rozumieniu art.1 pkt 11 tej samej dyrektywy. W konkluzji swojego rozstrzygnięcia Trybunał w sposób kategoryczny stwierdził że w szczególności art. 6 ust.1 ustawy o grach hazardowych dotyczący konieczności uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry nie stanowi „przepisu technicznego” w rozumieniu dyrektywy 98/34, nie zalicza się bowiem do żadnej z wyżej wymienionych kategorii. Odnosząc się z kolei do problematyki błędu z art. 10 § 4 k.k.s. wskazać należy że, od odpowiedzialności karnej uwalnia tylko usprawiedliwiona nieświadomość karalności. Nie można skutecznie powoływać się na niezawinioną nieznajomość prawa, jeżeli z ustalonych faktów wynika, że sprawca nie tylko nie starał się w sposób należyty zapoznać z obowiązującym uregulowaniem, choć miał możność to uczynić u przedstawicieli właściwych organów, ale wręcz w sposób wyraźny z takiej możliwości zrezygnował” (wyrok SN z 3 lutego 1997 r., II KKN 124/96, LexPolonica nr 316185, OSNKW 1997, nr 5-6, poz. 46). M. W. (1) przez szereg lat był prezesem spółek prowadzących działalność w zakresie urządzania gier hazardowych. Jego obowiązkiem zatem było zapoznawanie się z obowiązującym prawem regulującym tą działalność, a jeżeli tak jak w tym przypadku w jego ocenie przepisy budziły wątpliwość, wystąpić do przedstawicieli odpowiednich organów o stosowne interpretacje.

Powyższe rozważania prowadzą do jednoznacznego wniosku, że wobec zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej określonej art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. W. (1) należało uchylić i postępowanie umorzyć na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s

Na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. Sąd Okręgowy kosztami sądowymi w sprawie obciążył Skarb Państwa.