Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR (...)

Protokolant: (...)

Przy udziale Prokuratora (...), (...), (...)

oraz oskarżyciela posiłkowego (...)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu (...), (...) roku i (...) roku

sprawy (...)

syna (...) i (...) zd. (...)

urodzonego (...) w (...)

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu (...) roku o godz. (...) w miejscowości (...) (...) gm. (...), woj. (...) wdarł się na ogrodzony teren należący do (...), a następnie wbrew jej żądaniu nie opuścił tego miejsca

tj. o przestępstwo określone w art. 193 kk

2.  w dniu (...) roku w miejscowości (...) (...) gm. (...), woj. (...) uszkodził cudzą rzecz ruchomą w postaci samochodu marki (...) o nr rej. (...) poprzez wybicie szyb młotkiem powodując straty na kwotę (...) zł na szkodę (...)

tj. o przestępstwo określone w art. 288§1 kk

3.  w dniu (...) roku w miejscowości (...) gm. (...), woj. (...) wspólnie i w porozumieniu z (...) brał udział w pobiciu (...) używając niebezpiecznego przedmiotu w postaci kastetu

tj. o przestępstwo określone w art. 159 kk

oraz

sprawy (...)

syna (...) i (...) zd. (...)

urodzonego (...) w (...)

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu (...) roku w miejscowości (...) gm. (...), woj. (...) wspólnie i w porozumieniu z (...) brał udział w pobiciu (...) używając niebezpiecznego przedmiotu w postaci metalowej rurki

tj. o przestępstwo określone w art. 159 kk

2.  w dniu (...) roku w miejscowości (...) gm. (...), woj. (...) wypowiadał wobec (...) groźbę karalną „ już niedługo Cię zabiję” przy czym groźba ta wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona

tj. o przestępstwo określone w art. 190 §1 kk

orzeka:

I.  Oskarżonego (...) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. 1 czynu i za to na podstawie art. 193 kk skazuje go i wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na wskazany cel społeczny w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym

I.  oskarżonego (...) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. 2 czynu i za to na podstawie art. 288§1 kk skazuje go, zaś na podstawie art. 288§1kk w zw. z art. 37a kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na wskazany cel społeczny w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym

II.  oskarżonego (...) uznaje za winnego tego że , w dniu (...) roku w miejscowości (...) gm. (...), woj. (...) wspólnie i w porozumieniu z (...) brał udział w pobiciu (...) używając niebezpiecznego przedmiotu w postaci kastetu czym naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156§1kk lub art. 157§1 kk to jest czynu z art. 159 kk i za to na podstawie art. 159 kk skazuje go, zaś na podstawie art. 159 kk w zw. z art. 37a kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na wskazany cel społeczny w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym

III.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1i § 3 kk kary jednostkowe orzeczone w pkt I-III wyroku łączy i wymierza oskarżonemu (...) karę łączną 9 (dziewięciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na wskazany cel społeczny w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym

IV.  na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego (...) do naprawienia szkody w całości przez zapłatę pokrzywdzonej (...) kwoty (...) złotych ( cztery tysiące ) ;

V.  Na podstawie art. 63 § 2 kk na poczet orzeczonego w punkcie IV kary zalicza oskarżonemu (...) zalicza oskarżonemu na poczet okres zatrzymania w sprawie od dnia (...) roku, godz. (...) do dnia (...) roku godz.. (...) .

VI.  Oskarżonego (...) uznaje za winnego tego że, w dniu (...) roku w miejscowości (...) gm. (...), woj. (...) wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) brał udział w pobiciu (...) używając niebezpiecznego przedmiotu w postaci metalowej rurki czym naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156§1kk lub art. 157§1 kk to jest czynu z art. 159 kk i za to na podstawie art. 159 kk skazuje go, zaś na podstawie art. 159kk w zw. z art. 37a kk wymierza mu karę 6 (sześciu ) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na wskazany cel społeczny w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

VII.  Oskarżonego (...) uznaje za winnego tego że, w dniu (...) roku w miejscowości (...) gm. (...), woj. (...) kierował wobec (...) groźby karalne dotyczące popełnienia przestępstwa polegającego na pozbawieniu go życia, przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonym uzasadnioną obawę spełnienia to jest czynu z art. 190§1 kk i za to na podstawie art. 190§1 kk skazuje go i wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na wskazany cel społeczny w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

VIII.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1i § 3 kk kary jednostkowe orzeczone w pkt VII i VIII wyroku łączy i wymierza oskarżonemu (...) karę łączną 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na wskazany cel społeczny w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym

IX.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych, przejmując je w całości na rachunek Skarbu Państwa

II K 444/17

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego
w niniejszej sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

(...) jest siostrą oskarżonego (...) oraz partnerką życiową (...). (...) i (...) od dawna nie darzyli sympatią pokrzywdzonego (...), gdyż obwiniali go o śmierć męża (...). Już na kilka dni przed (...) roku antagonizmy uległy zaostrzeniu, wówczas to oskarżony (...) zaczepiał (...) i zwracał się do wulgarnymi słowami.

W dniu (...) roku w godzinach popołudniowych (...) i (...) spożywali alkohol na terenie posesji (...), na której przebywał również (...). Posesja (...) położona w miejscowości (...) w sąsiedztwie posesji (...).

W tym samym czasie na terenie posesji (...) przebywał jej partner (...), jej dzieci, (...) oraz (...). (...) i (...), gdy zobaczyli pokrzywdzonego (...) zaczęli go zaczepiać i wyzywać wulgarnymi słowami. Po chwili oskarżony (...) krzyknął do niego „już niedługo Cię zabiję”. Obaj oskarżeni byli pod wpływem alkoholu.

(...) i (...) postanowił udać się do sklepu po alkohol. Oskarżeni gdy zobaczyli że pokrzywdzony opuszcza teren posesji postanowili udać się za nim. Kiedy (...) wracał, (...) i (...) zastąpili mu drogę. Wówczas on wysiadł z samochodu. (...), który mu towarzyszył pozostał w aucie. Jako pierwszy zaatakował (...) próbują uderzyć pięścią pokrzywdzonego, na rękę założony miał kastet. Po chwili dołączył do niego (...) i trzymający w dłoni metalową rurkę starał się zadać cios pokrzywdzonemu. Obaj oskarżeni atakowali (...), który cały czas odpierał ataki, a z uwagi że (...) i (...) znajdowali się pod wpływem alkoholu w końcu udało mu się obezwładnić. Pokrzywdzony napastników pozostawił na drodze i samochodem wrócił na posesję (...). (...) udał się do domu.

(...) zaś postanowił udać się do siostry aby wyjaśnić zaistniałą sytuację, zabierając ze sobą młotek ślusarski. Po przybyciu na miejsce, początkowo stał przed wejściem na teren posesji i krzyczał oraz wyzywał (...) i (...). W ręku trzymał młotek. (...) kazał mu odejść spod posesji, ten jednak nie po słuchał i po chwili wszedł na jej teren. Pokrzywdzona cały czas żądała aby ten opuścił teren. (...) w pewnym momencie podszedł do samochodu marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) należącego do jego siostry i przy pomocy młotka uderzył w tylną szybę, a następnie boczne szyby i przednią. Szyby za wyjątkiem jednej od strony kierowcy która była opuszczona uległy uszkodzeniu. Po czym (...) opuścił tren posesji. Pokrzywdzeni o powyższym zawiadomili policji. (...) został zatrzymany około godz. 18:35, znajdował się wówczas pod wpływem alkoholu z wynikiem : I badanie 0,82 mg/l i II badanie 0,76 mg/l.

(...) urodził się (...), (...), (...). Aktualnie pracuje (...). W (...)

(...) urodził się (...), jest (...), ma (...). (...)

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie zeznań pokrzywdzonego (...) (k. 23-24, 185-187, 220), pokrzywdzonej (...) (k. 7-8,184-185), częściowo na podstawie zeznań (...) (k.27-28) (...) (k. 208-209), (...) (k.210-211), (...) (k. 209-210). oraz częściowo na podstawie wyjaśnień oskarżonych (...) (k.33-35,181-182,207) i (...) (k. 42, 182-183), a także dowodów nieosobowych w postaci notatki urzędowej( k. 1, 2)protokołów zatrzymania (k. 3, 36), protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości (k. 5, 6), protokołu oględzin rzeczy wraz z dokumentacją fotograficzna (k.13-14,15-22),dokumentacji medyczna dot. A.(...) (k.47), protokołu przeszukania (k. 50-51,52-53), protokołu oddania rzeczy na przechowanie (k.56 -57), dokumentacji medycznej dot. (...) (k. 136- 139, 145- koperta), opinii sadowo –psychiatrycznej dot. (...) (k. 170-172) oraz karty karnej (k. 84, 95, 97 , 99, 100, 104).

Oskarżony (...) w toku postępowania przygotowawczego przyznał się częściowo do popełnienia zarzucanych czynów tj. do wtargnięcia na teren posesji (...) oraz dokonania zniszczeń szyb w jej pojedzie marki (...). Wyjaśnił, że w dniu (...) roku razem z (...) udał się do ciotki (...), gdzie wspólnie wypił około 1 litra alkoholu. Będąc na terenie posesji ok.16 zauważył (...) kiedy tamten jechał samochodem siostry w kierunku sklepu wówczas on i (...) wzięli pół litra wódki i poszli w kierunku (...). Kiedy szli zauważyli (...), który będąc na ich wysokości zatrzymał samochód. Najpierw piciami bił (...) i przewrócił go na ziemię , potem podbiegł do niego również przewrócił go na ziemie i bił pięściami po głowie. Podał, że po jakimś czasie ockną się, (...) już nie było, w tedy w nerwach wziął młotek ślusarski i poszedł w kierunku posesji siostry. Kiedy dotarł na posesje na podwórku stał sam (...) w ręku trzymał metalową rurkę i wołał go aby wszedł na posesje. W nerwach rzucił młotkiem w tylną szybę pojazdu siostry, szyba się rozbiła potem wybił boczne szyby. Podał że w tedy siostra i jego konkubina (...) wybiegły z domu. (...) krzyczał do niego co zrobiła a on powiedział żeby zobaczyła co zrobił mu S.(...). Potem udał się do domu. (k.33-35)

W toku postępowania sądowego oskarżony (...) nie przyznał się do popełnienia wszystkich czynów tj. do pobicia pokrzywdzonego (...), przyznał się zaś do wtargnięcia na teren posesji (...) i dokonania zniszczeń pojedzie marki (...). Uzupełniająca wyjaśnił, że tego dnia nie odzywał się do pokrzywdzonego, nie pamięta czy oskarżony (...) również odzywał się, pokrzywdzony do nich się nie odzywał. Podał, że gdy przyszedł na posesję, pokrzywdzony stał z taką długą rurą. Pokrzywdzony nie chciał wpuścić go na posesję, dlatego wybił szybę by zwrócili uwagę i wezwać policję. Podał, że wcześniej miał złe relacje z (...) bo chodził, obgadywał, nagadywał, za to go nie lubiłem. Podał, że przyszedł z młotkiem dla obrony bo raz został pobity. Wcześniej nie odzywał się do pokrzywdzonego bo obwiniał go o śmierć szwagra (k. 181-182).

Na rozprawie dnia (...)roku uzupełniająco wyjaśnił, iż przyznaje się do wybicia tylko 3 szyb (k 207).

Oskarżony (...) w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów. Wyjaśnił, że tamtego dnia był u znajomego (...), wypili trochę alkoholu. Podał, że nie lubi pokrzywdzonego (...) bo przez niego powiesił się (...) – szwagier jego znajomego. Wyjaśnił, ze jak zobaczył pokrzywdzonego to zaczął do niego krzyczeć między innymi „ cwelu i że go zabije” to wszytko było w złości i po alkoholu. Podał, że pamięta że szarpał się z (...) ale nie pamięta szczegółów bo był pijany. (k. 42)

W toku postępowania sądowego oskarżony (...) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że tamtego dnia doszło do wymiany zdań i od tego rozpoczęła się ta sytuacja, była sprzeczka ale nie było gróźb karalnych. Podał, że najpierw zawołał pokrzywdzonego żeby przyszedł i potem powiedział, że z „chujami nie pije”. Wyjaśnił, że spotkał się z (...) chyba po 5 latach, trochę popili i zaczęła się awantura od wymiany zdań. Jak doszło do pobicia to on dostał pierwszy, został uderzony garściami ale nie wie ile razy to były nokautujące ciosy, upadł i widział ze pokrzywdzony (...) bije (...) „tj. bardziej to słyszał niż widział”. Z samochodu wysiadł też (...). Miał poobijaną twarz i siniaki na ramieniu na lewej ręce. Nie wiedział jaka była rola (...), ale ich nie bił. Po pobiciu poszedł prosto do domu. Wyjaśnił, że nie był w konflikcie z pokrzywdzonym, znają się od ponad 20 lat. Wskazał, że pierwsza sprzeczka miała miejsce tego samego dnia. Pokrzywdzony (...) nic nie odpowiedział na obraźliwe słowa. Podał, iż wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego zostały złożone kiedy był pod wpływem alkoholu. Przesłuchanie miało miejsce w godzinach porannych. Zatrzymany został jakieś 30 minut po zdarzeniu. Po powrocie do domu jeszcze wypił piwo, pił do godziny 23 bo o tej porze kładę się spać, jak się obudziłem miałem piwo przy sobie. Zaprzeczył, że padły słowa „cwelu i że go zabije”. Złożył takie wyjaśnienia bo chciałem pójść do domu a wiedziałem jaki będzie wyrok. Podał, iż nie wie dlaczego składał wyjaśnienia a nie skorzystałem z prawa odmowy wyjaśnień, policjantka niczym mi nie groziła na komendzie. (k. 181-183)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd jedynie częściowo dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego (...) i (...) to jest w zakresie w jakim korespondują one z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym. Za wiarygodne zatem uznano wyjaśnienia w części w jakiej potwierdzili, że w dnia (...) roku spożywali wspólnie alkohol na posesji (...), gdzie doszło do utarczek słownych z pokrzywdzonym (...). Za wiarygodne uznano również wyjaśnienia w których (...) potwierdził, że groził pokrzywdzonemu oraz w zakresie w jakim (...) przyznał, że przebywał na posesji siostry (...) wbrew jej woli i dokonał uszkodzenia szyb w jej samochodzie. Oskarżeni nie kwestionowali okoliczności w podanym zakresie. Ponadto w tej kwestii ich wyjaśnienia nie stoją w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym objętymi walorem wiarygodności zeznaniami (...), (...) ale również (...) .

W pozostałej części Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obu oskarżonych uznając, że jest to przyjętą linię obrony, budząca wątpliwości, kolidująca z logiką i doświadczeniem życiowym oraz przede wszystkim nie znajdująca przekonującego oparcia w materiale dowodowym. Oskarżony (...) i oskarżony (...) wskazał, że w dniu zdarzenia zachowywali się spokojnie, nie zadawał ciosów, nie brali udziału w ataku, przeciwnie to oni zostali napadnięci i pobity przez pokrzywdzonego. Oskarżeni wskazywali również, iż to druga stron doprowadziła do zaognienia sytuacji w rezultacie której oni odnieśli obrażenia ciała. W ocenie Sądu prezentowana wersja miała dowieść temu że to (...) i (...) zostali zaatakowani, stawiając się w ten sposób w roli ofiar. Należy jednak zauważyć, iż wbrew temu co twierdzą oskarżeni, to właśnie oni byli sprawcami, to z powodu ich agresywnego zachowania doszło do pobicia (...), to wobec niego (...) kierował groźby, że pozbawi go życia zaś (...) bez zgody (...) wdarł się na teren posesji a nadto uszkodził jej pojazd. Przez przede wszystkim wskazują na to zeznania pokrzywdzonego (...) i pokrzywdzonej (...) ale również zeznania w części uznanej za wiarygodne (...) i (...). W ocenie Sądu oskarżony (...) i oskarżony (...) swymi wyjaśnieniami w tym zakresie zmierzali jedynie do uwiarygodnienia prezentowanej wersji i w ten sposób do umniejszenia swej odpowiedzialności karnej za zarzucane im czyny.

Nie przekonały również Sądu przyczyny zmiany wyjaśnień (...) złożonych w toku postępowania sądowego w zakresie w jakim twierdził, że podczas składania wyjaśnień znajdował się pod wpływem alkoholu i był przesłuchiwany wcześnie rano. W ocenie Sądu nie można uznać za prawdziwe twierdzenia oskarżonego w tym zakresie. Przedstawiona przez oskarżonych wersja nie znajduje potwierdzenia w protokole przesłuchania podejrzanego (k.40-42) i protokole zatrzymania osoby, z których wynika że czynność z jego udziałem rozpoczęto dnia 16 czerwca 2017 roku o godzinie 10:50 a nie jak wskazał wcześnie rano, kiedy to miał spieszyć się do pracy. Podejrzany zaprzeczył równie, że stosowane był jakiekolwiek naciski ze strony funkcjonariuszy policji jednocześnie nie był w stanie wyjaśnić przyczyny złożenia obciążających wyjaśnień. W ocenie Sądu fakt, iż oskarżony (...) zaprzeczył z całą stanowczością temu, że krytycznego dnia groził popełnieniem przestępstwa na szkodę (...) i brał udział w pobiciu go wspólnie z (...) stanowi jedynie przyjętą linię obrony, pozostającą w opozycji z materiałami dowodowymi zebrany w toku postępowania przygotowawczego jak również sądowego. W ocenie Sądu sposób prowadzenia czynności z oskarżonym nie budzi wątpliwości, brak jest podstaw do przyjęcia, iż wyjaśnieni w których oskarżony (...) przyczynił się do zarzucanych mu czynów i opisał przebieg zdarzenia złożone były w warunkach kiedy znajdował pod wpływem alkoholu. W ocenie Sądu twierdzenia oskarżonego w tym zakresie nie odpowiadając prawdzie i są jedynie przyjęta linię obrony.

Zeznania pokrzywdzonych (...) i (...) zasługują na wiarę w całości, gdyż są one logiczne, korespondujące zarówno wzajemnie ze sobą, jak i z pozostałym materiałem dowodowym oraz co do zasady są konsekwentne na obu etapach postępowania karnego. W ocenie Sądu świadkowie zeznawał sposób obiektywny- mimo zrozumiałego zainteresowania w sprawie jako osoby pokrzywdzone, w zeznaniach tych nie znalazły się elementy wskazujące na ich tendencyjność czy w inny sposób mogące negatywnie wpłynąć na ich ocenę. Pokrzywdzeni wskazali na przebieg zdarzeń w zakresie w jakim nim bezpośrednio uczestniczyli, opisując przy tym zachowanie osób biorących udział. W ocenie Sądu zeznania te są rzeczowe i logicznie układają się w kompleksowy obraz zdarzeń. Nie deprecjonują wartości dowodowej zeznań świadków drobne rozbieżności w zeznaniach złożonych przed sądem, bowiem w naturalny sposób są one efektem upływu czasu od opisywanych wydarzeń.

Zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego przez świadka (...) (k. 27-28) Sąd uznał za wiarygodne w całości. Świadek w tym zakresie starał się zrelacjonować przebieg zdarzenia którego był naocznym świadkiem oraz wskazać na jego kontekst sytuacyjnym. W zeznaniach wskazał na przebieg zajścia, opisał wcześniejsze zachowanie oskarżonych przyczynę dla której doszło do pobicia, rodzaj i sposób zadawanych ciosów ale również przebieg zajaśniana na posesji pokrzywdzonej (...). W ocenie Sądu pierwsze zeznania świadka uznać należy za prawdziwe, logiczne, spójne oraz pozostające w korelacji z pozostałymi dowodami, w tym z zeznaniami pokrzywdzonych. Sąd odmówił wiary zeznaniom (...) złożonych w czasie postępowania przed sądem w części dotyczącej przebiegu popełnienia przestępstwa pobicia oraz kierowania gróźb karalnych wobec pokrzywdzonego (...) (k.187-189). Twierdzenia świadka na rozprawie były tylko naiwną i w gruncie rzeczy nieudolną próbą wyparcia się z obciążających oskarżonych zeznań. Jednocześnie na rozprawie świadek twierdził, że jedyne prawdziwe twierdzenia dotyczą okoliczności wskazanych właśnie przed Sądem, nie potrafiąc wytłumaczyć zaistniałej rozbieżności. W ocenie Sądu za jedynie wiarygodne należy uznać zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego (k.27-28).

Zeznania (...), (...) i (...) (...) Sąd uznała za wiarygodne jedynie w części. Przy ocenie zeznań nie można pominąć faktu, iż są oni osobami bliskimi dla oskarżonych jak w przypadku (...) i (...). W zakresie w jakim świadkowie minimalizowali rolę oskarżanych w całym zajściu, twierdząc że nie wiedzą czy brali w nim czynny udział nie można uznać za prawdziwe. W ocenie Sądu świadkowie starali się wesprzeć wersję oskarżonych dostarczając podstawy do stwierdzenia, że w całej tej sprawie padli oni ofiarą pomyłki. Dodatkowo ich zeznania generalnie przedstawiały (...) i (...) jako łagodnych i spokojnych również po spożyciu alkoholu. Sąd biorąc pod uwagę zeznania pokrzywdzonych oraz (...) uznał tego rodzaju ocenę za wyraźnie przesadzoną. Z wskazanych w powyższej części uzasadnieniu dowodów w sposób nie budzący wątpliwości wynika że za równo (...) i (...) brali czynny udział w pobiciu (...), (...) groził zabiciem pokrzywdzonemu zaś (...) dokonał 2 czynów na szkodę swojej siostry (...), dlatego Sąd Rejonowy nie uwzględnił zeznań w tym zakresie. Zeznania w tym zakresie nie wytrzymują konfrontacji z omówionymi wiarygodnymi dowodami a przy tym zostały zgłoszone dopiero w toku postępowania sądowego. W pozostałej części Sąd uznała zeznania za wiarygodne i oparł się o nie przy dokonywaniu rekonstrukcji wydarzeń.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia pozostałych w sprawie dowodów nieosobowych nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości sądu. Zostały one sporządzone poprawnie, kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania. Wywołana w sprawie opinia sądowo- psychiatryczna pochodzi od osób o niekwestionowanym poziomie wiedzy specjalistycznej, i w ocenie sądu jest czytelna, jasna i zgodna z przedstawioną każdorazowo tezą dowodową. Z tych wszystkich względów dowodom tym sąd nie odmówił wiarygodności.

Mając powyższe na względzie, Sąd doszedł do przekonania, iż w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wina oskarżonych nie budzi wątpliwości.

W myśl art. 159 k.k. karze podlega ten kto biorąc udział w bójce lub pobiciu człowieka, używa broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu.

Dla przypisania sprawcy przestępstwa z cytowanego przepisu jest aby sprawca biorący udział w pobiciu (art.158§1kk) dodatkowo używał inny podobnie niebezpiecznym przedmiotem. Przestępstwo stypizowane w art. 158§1kk jest przestępstwem materialnym, skutkiem zaś jest wytworzenie stanu narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub naruszenia czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, z art. 157 § 1 kk dla człowieka poprzez biorących udział w zdarzeniu (bójka lub pobicie). Nadto dla zaistnienia skutku narażenia na niebezpieczeństwo, nie ma znaczenia stwierdzenie u ofiary obrażeń ciała wymienionych w tym przepisie lub brak ich stwierdzenia. Stan narażenia występuje przede wszystkim jako rezultat określonego sposobu działania sprawców, siły, kierunku i umiejscowienia uderzeń, czy też użycia niebezpiecznych przedmiotów do zadawania ciosów i stanowi następstwo "zbiorowego działania". Oznacza to, że odpowiedzialność karną na tej podstawie poniesie uczestnik zdarzenia także wówczas, gdy jego osobisty w nim udział nie wykazywał cechy działania niebezpiecznego. Czyn ten można popełnić jedynie poprzez działanie oraz umyślnie w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym. Zasadnicze znaczenie ma świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie osób. Do porozumienia między sprawcami może dojść w każdej formie, nawet w sposób dorozumiany. Współdziałający nie muszą się bezpośrednio kontaktować ani nawet się znać.

W doktrynie przyjmuje się, iż „ niebezpieczeństwo przedmiotu” powinna wynikać z samych jego właściwości, nie zaś wyłącznie ze sposobu, w jaki został on przez sprawcę użyty, przy czym chodzi tu o właściwości zbliżone do cech charakterystycznych broni palnej lub noża ( por. A.Marek, Komentarz, s. 600; Dąbrowska-Kardas, Kardas [w:] Zoll III, s. 137 i n.). Za inny podobnie niebezpieczny przedmiot można więc uznać tylko taki, który ze względu na swój kształt, wymiary, masę, powierzchnię tnącą, ostrość albo zawarty w nim materiał wybuchowy lub łatwopalny, użyty w sposób zwyczajny, zagraża bezpośrednim niebezpieczeństwem spowodowania śmierci lub ciężkiego uszkodzenia ciała.

Biorąc zatem pod uwagę wszystkie okoliczności ujawnione w sprawie i potwierdzone w materiale dowodowym, Sąd nie miał wątpliwości co do tego, że (...) i (...) wspólnie i w porozumieniu dnia (...) roku wzięli udział w pobiciu pokrzywdzonego (...). Do porozumienia między oskarżonym doszło w formie dorozumianej, bowiem wcześniejsze zachowanie oskarżonych dało impuls do zaatakowania. Nie budzi zatem wątpliwości istnienie między poszczególnymi zachowaniami oskarżonych bezpośredniego związku prowadzącego do tego skutku, jakim jest wytworzenie stanu zagrożenia na niebezpieczeństwo określone w art. 158 § 1 kk. Dodatkowo każdy z oskarżonych w czasie zajścia używał niebezpiecznego narzędzia jakim bez wątpienia jest kastet lub metalowa rurka.

Przestępstwo z art. 190 § 1 kk popełnia ten, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona.

Groźba jest oddziaływaniem na psychikę osoby przez przedstawienie zagrożenia następstw, ze strony grożącego. Najczęściej ma nastąpić w wypadku nie poddania się woli grożącego, jej celem jest jednak jedynie wywołanie stanu obawy przed spełnieniem groźby.

Jak wynika przedstawionego wyżej stanu faktycznego wina (...) została wykazana z całą pewnością. Sprawca groził pokrzywdzonemu pozbawieniem życia. Zachowanie sprawcy, w sposób nie budzący wątpliwości uzewnętrzniało groźbę popełnienia przestępstwa na szkodę pokrzywdzonego (...). Groźby te wzbudziły w zagrożonym uzasadnioną obawę ich spełnienia. (...) bali się i czuł, iż istnieje wysokie prawdopodobieństwo popełnienia tego czynu – polegającego pozbawieniu go życia. Nie budzi wątpliwości, że grożenie pozbawieniem życia i zdrowia wypełnia znamię grożenia popełnieniem przestępstwa. W ocenie sądu, niekwestionowane jest i to, że pokrzywdzony obawiał się spełnienia kierowanych do niego gróźb, wskazując na to, że oskarżony był bardzo wzburzony i znajdował się pod wpływem alkoholu. Jego zachowanie spowodował fakt dawnych animozji i konfliktu. Pokrzywdzony miał możliwość zaobserwowania wrogiego zachowania oskarżonego (...), jeszcze przed przedmiotowym zajściem bowiem już kilka dni wcześniej kierował wobec niego groźby pozbawienia życia.

W świetle poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego (...) wypełniło wszystkie znamiona przestępstwa z art. 288 § 1 kk . W myśl art. 288 § 1 kk karze podlega ten kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku.

Przedmiotem ochrony cytowanego przepisu są własność i posiadanie rzeczy. Czynność sprawcza przywołanego czynu zabronionego polega na zniszczeniu, uszkodzeniu lub uczynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy. Zniszczenie i uszkodzenie nie różnią się jakościowo, lecz tylko ilościowo i polegają na powodowaniu fizycznych zmian w strukturze rzeczy. W wypadku zniszczenia rzeczy zachodzi jej całkowite unicestwienie bądź uszkodzenie idące tak daleko, że rzecz przestaje przynależeć do tego rodzaju, do jakiego należała przed czynem. Uszkodzenie zaś stanowi naruszenie substancji rzeczy bez jej unicestwiania. Uczynienie rzeczy niezdatną do użytku zaś sprowadza się do wywołania niemożności używania jej zgodnie z przeznaczeniem, bez fizycznego naruszania jej substancji. Wskazane przestępstwo jest przestępstwem skutkowym – polegającym na które może zostać popełnione jedynie umyślnie.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, iż na tle zgromadzonego materiału dowodowego uznać należy, iż oskarżony (...) dokonał uszkodzenia samochodu marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) na szkodę (...). Zebrane dowody prowadzą do ustaleń, że oskarżony przy użyciu młotka ślusarskiego uszkodził rzecz ruchoma w postaci szyb w pojedzie należącym do (...).

Nie ulega również wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego (...) wypełniło znamiona przestępstwa z art. 193 k.k. , zgodnie z którym karze podlega ten kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza.

Przedmiotem ochrony jest wolności od naruszeń prawa właściciela lub innej osoby uprawnionej do decydowania o możliwości przebywania innych osób w określonych w przepisie miejscach. O naruszeniu tego prawa mówimy nie tylko wtedy, gdy właściciel lub inna osoba uprawniona wprost odmówiła określonym osobom wstępu do domu czy lokalu, ale również wówczas, gdy wdarcie się do danego miejsca odbyło się pod nieobecność lub bez wiedzy uprawnionego, gdyż dochodzi wówczas do przełamania zakazu wchodzenia wyrażonego np. przez zamknięcie drzwi lub furtki.

(...) jest (...) (...). Krytycznego dnia przybył pod posesję (...) znajdująca się w miejscowości (...) (...) . Na trenie posesji znajdowała się (...) i (...). Oskarżony z uwagi na to że znajdował się pod wpływem alkoholu i kilka chwil wcześniej doszło do pobicie (...) nie uzyskał zgody na wejście na teren posesji. Wówczas sam otworzył furtki – wdarł się na teren posesji, po czym dokonał uszkodzeń pojazdu. (...) żądała aby natychmiast opuścił teren jej posesji .Oskarżony wiedział, że nie jest upoważniony do wejścia na teren posesji i że pokrzywdzona nie wyraziła zgody na jego wejście i przebywanie na terenie posesji.

Zachowanie oskarżonych było w pełni zarzucane, nie działali oni w żadnej wyjątkowej sytuacji decyzyjnej, a za to z rozeznaniem i ze świadomością bezprawności czynów. Dopuścili się oni powyższych występków umyślnie w zamiarze bezpośrednim, czyli chcąc go dokonać co wynika chociażby ze specyfiki i celowości podjętych przez nich zachowań.

Oskarżony (...) był badany przez biegłych lekarzy psychiatrów. Biegli nie stwierdzili u oskarżonego objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Stwierdzili natomiast uzależnienie od alkoholu i zaburzenia adaptacyjne. Ten stan psychiczny oskarżonego nie znosił ani nie ograniczał w stopniu znacznym jego zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

Przechodząc do wymiaru kary Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Czyny którego dopuścił się oskarżony charakteryzuje się dosyć wysokim stopniem społecznej szkodliwości, biorą pod uwagę sposób i okoliczności popełnienia przestępstw, rodzaj zagrożonego i naruszonego dobra prawnego jakim jest dobro życie i zdrowi oraz własność, rozmiar wyrządzonej szkody, a także postać zamiaru oraz motywację sprawców (m.in.: zemsty).

Za okoliczność łagodzącą Sąd Rejonowy uznał fakt, iż oskarżeni złożyli wyjaśnienia, które w znacznej mierze przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego.

Jako okoliczność obciążającą Sąd uznał, iż w chwili popełnienia czynów oskarżeni znajdowali się pod wpływem alkoholu oraz uprzednią karalność sprawców.

Dlatego też pamiętając, iż dolegliwość kary nie powinna przekraczać stopnia winy, w tym konkretnym przypadku za właściwą Sąd Rejonowy uznał karę w stosunku do (...) za pierwszy z popełnionych czynów wypełniający dyspozycję art. 193 kk w wysokości 3 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na skazany cel społeczny w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, za drugi z czynów z art. 288§ 1 kk w wysokości 3 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na skazany cel społeczny w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym za trzeci z czynów z art. 159 kk w wysokości 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na skazany cel społeczny w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. W stosunku do (...) za pierwszy z popełnionych czynów wypełniający dyspozycję art. 159 kk w wysokości 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na skazany cel społeczny w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, za drugi z czynów z art. 190§1 kk w wysokości 3 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na skazany cel społeczny w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Wymiar orzeczonych tak kar odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości jego czynów. W ocenie Sądu tak orzeczone kary są zgodne z dyrektywami określonymi w art. 53 kk i adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stanowią wypadkową wziętych pod uwagę wszystkich okoliczności sprawy. Orzekając karę należało mieć na uwadze treść art. 58 § 1 kk, który ustanawia dyrektywę pierwszeństwa kar wolnościowych nad izolacyjnymi, zezwalając Sądowi na orzeczenie kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania tylko wówczas, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary.

Kierując się powyższymi przesłankami za właściwą karę łączną Sąd uznał w stosunku do (...) karę w wysokości 9 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na skazany cel społeczny w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym zaś w stosunku do (...) karę w wysokości 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na skazany cel społeczny w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Zdaniem Sądu tak orzeczone kary łączne winny spełnić cele ukarania, zarówno w znaczeniu prewencji indywidualnej, jak i ogólnej.

Sąd nie znalazł jednocześnie podstaw do nie nałożenia na oskarżonego (...) obowiązku naprawienia szkody na rzecz (...) poprzez zapłatę kwoty (...) zł Pokrzywdzona w wyniku czynu zabronionego poniosła szkodę, która do chwil ferowania wyroku nie została zrekompensowana przez oskarżonego.

Na podstawie art. 63§1 kk sad zaliczył na poczet orzeczonej kary łącznej oskarżonemu (...) okres rzeczywistego pozbawiania wolności w sprawie .

W oparciu o treść art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w całości. Mając na uwadze sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego , a w szczególności wysokość ich dochodów oraz konieczność wspierania finansowego bliskich, Sąd Rejonowy uznał, iż poniesienie kosztów postępowania byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.

Z./ odpis wyroku wraz z usadowieniem i pouczeniem doręczyć oskarżonym