Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Mrągowie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Patrycja Abel-Mordasewicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewelina Rabuczewska

w obecności prokuratora Prok. Rej. Piotra Machul

po rozpoznaniu dnia 03/09/2018 r. sprawy

A. P. syna W. i I. z domu M.,

ur. (...) w S.,

oskarżonego o to, że:

W dniu 5 grudnia 2017 roku w ruchu lądowym na drodze publicznej na ul. (...) w M., kierując samochodem osobowym marki M. (...) o nr rej. (...) nie dostosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego II Wydział Karny w M. o sygn. akt IIW 350/17 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 (sześciu) miesięcy, uprawomocnionego w dniu 10 października 2017 roku oraz decyzji KM.5430.3.57.2017.ZC Starosty Powiatowego w M. z dnia 6.11.2017 roku o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami od dnia 25 czerwca 2017 roku do dnia 21 grudnia 2017 roku,

tj. o przestępstwo z art. 244 k.k. w zb. z art. 180 a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

O R Z E K A :

I.  Oskarżonego A. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 244 k.k. w zb. z art. 180 a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazuje go, opierając wymiar kary o przepis art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., przy zastosowaniu art. 37 a k.k. na karę grzywny w rozmiarze 100 (stu ) stawek dziennych ustalając wysokość stawki na 10 (dziesięć) złotych;

II.  Na podstawie art. 42 § 1 a pkt 1 i 2 k.k. orzeka w stosunku do oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 ( jednego) roku;

III.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w całości.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, co następuje:

Oskarżony A. P. jest mieszkańcem M.. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 4 października 2017 roku, w sprawie IIK 350/17 został on skazany za popełnienie wykroczenia z art. 87 § 1 k.w. na karę grzywny w wysokości 600 zł Został też wobec niego orzeczony środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy, z zaliczeniem okresu zatrzymania prawa jazdy od dnia 25 czerwca 2017r. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 14 października 2017 roku (d. odpis wyroku k. 6).

W dniu 06 listopada 2017 roku Starosta (...) wydał decyzję nr KM.5430.3.57.2017.ZC o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami od dnia 25 czerwca 2017 roku do dnia 21 grudnia 2017 roku ( d. kopia decyzji k. 30).

W dniu 5 grudnia 2017 roku oskarżony A. P. kierował samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) ulicami (...). Poruszał się w stronę swojego miejsca zamieszkania. Pasażerką pojazdu była K. O. (1), która ma prawo jazdy (d. wyjaśnienia oskarżonego A. P. k. 54-55; zeznania świadka K. O. (1) k. 56-57).

W tym też czasie służbę patrolową na terenie M. pełnili funkcjonariusze Policji E. B. oraz A. G.. Podczas obserwacji uchu drogowego na DK (...) zauważyli oni pojazd marki M. (...) o nr rej. (...) , który prowadził A. P.. Zdecydowali się zatrzymać do kontroli wspominy wyżej pojazd, z uwagi na fakt, że rozpoznali w osobie kierowcy A. P., a wiedzieli, że posiada on zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Do kontroli doszło na ulicy (...) w M.. Po zatrzymaniu kierującego okazało się, że ma on cofnięte uprawnienia do prowadzenia pojazdów mechanicznych (d. zeznania świadków E. B. k. 55-56, A. G. k. 56).

Oskarżony A. P. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Istota jego wyjaśnień sprowadzała się do tego, że tego dnia kiedy doszło do jego zatrzymania policja był u ortopedy w M.. Przywiozła go pani K. O. (1), bo nie prowadził samochodu w trakcie zakazu. Wracając z M. zatrzymali się na stacji benzynowej przed M.. Samochód marki M. prowadziła pani K. O. (1). Pani K. O. (1) wyszła z samochodu, a on siedział na fotelu pasażera. Zdjęła okulary i położyła je na siedzeniu kierowcy. Zatankowała samochód i poszła zapłacić. W między czasie z kontaktu telefonicznego dowiedziała się od opiekunki, która została z jego niepełnosprawną córką, że córka drży, ma wyrzuty co ma robić. To był początek padaczki. W związku z tym pani K. przybiegła, wskoczyła do samochodu i powiedziała, że A. ma padaczkę i trzeba jechać do domu. Usiadła na swoje okulary i je zgniotła. W związku z tym, że ma silną wadę wzorku nie była w stanie prowadzić samochodu. Na stacji nie było nikogo znajomego, ani taksówki, żeby kogoś poprosić o zawiezienie do domu. W związku z tym, że jako ojciec został postawiony w stan wyższej konieczności, zamienili się i pojechał do domu. Na wysokości Placu (...) widział patrol policji, który również jego widział. Spokojnie w kolumnie samochodów jechał do domu. W odległości 100 metrów od domu został zatrzymany przez policję. Pan policjant oświadczał, że zatrzymał go dlatego, że ma niezakręcony zbiornik paliwa. On odpowiedział, że dziecko jego ma padaczkę i mogą razem podjechać jego domu. Policjanci się nie zgodzili (d. wyjaśnienia oskarżonego k. 54-55).

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, w zakresie w jakim przyznał, że to on prowadził samochód pomimo orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych , jak również pomimo wydania decyzji o cofnięciu uprawnień do prowadzenia takich pojazdów. Nie dał wiary jedynie w zakresie motywów, jakie nim kierowały kiedy siadał za kierownice samochodu.

W zakresie, w jakim Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego korespondują relacje funkcjonariuszy policji: E. B. ( k. 55-56) i A. G. ( k. 56). Świadkowie ci potwierdzili, że zauważyli oskarżonego za kierownicą samochodu, a wiedzieli, że ma on orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych i to był powód jego zatrzymania i kontroli. Potwierdzili, że oskarżony mówił im, że musi szybko jechać do córki. Stwierdzili, że oskarżony wspomniał też o zniszczonych okularach pasażerki pojazdu K. O. (1).

Sąd dał wiarę zeznaniom powołanego wyżej świadków uznając je za spójne i konsekwentne w toku całego postępowania.

Sam fakt prowadzenia pojazdu przez oskarżonego potwierdziła także świadek K. O. (1). Sąd nie dał jednak wiary wersji zdarzenia prezentowanej przez oskarżonego i K. O. (1), jakoby prowadzenie przez niego samochodu spowodował „ stan wyżej konieczności”. Wersja taka ,zdaniem Sądu, została ustalona przez wspomniane wyżej osoby na potrzeby niniejszego postępowania. K. O. (1) bowiem, jak podała, ma dużą wadę wzroku i to jest powodem tego, że nosi ona okulary. Stwierdziła, że zdjęła z nosa okulary tylko po ,by przetrzeć oko. Położyła je następnie na siedzeniu i na nie usiadła. To było powodem, że nie mogła ona prowadzić dalej samochodu ( k. 56).

Zasady doświadczenia życiowego wskazują, że skoro K. O. (1) chciała przetrzeć oko nie musiała kłaść na fotel okularów. Skoro bez okularów słabo widziała, niezrozumiałe jest, że odłożyła je na fotel w aucie, zamiast je po prostu założyć na nos. Co więcej z relacjami K. O. (1) sprzeczne są wyjaśnienia oskarżonego, który stwierdził, ze K. O. zdjęła okulary, poszła zapłacić za benzynę na stacji paliw i chwilę potem przybiegła, otrzymując telefon o stanie zdrowia jego córki i usiadła na fotel kierowcy, tym samym niszcząc owe okulary ( k. 54).

Niespójności te wskazują jednoznacznie, że wersja prezentowana przez oskarżonego i świadka K. O. (1) w zakresie motywów, jakie kierowały oskarżonym, kiedy siadał za kierownicę samochodu, zostały stworzone na potrzeby umniejszenia jego odpowiedzialności karnej.

Oskarżony A. P. w dniu 5 grudnia 2017 roku w ruchu lądowym na drodze publicznej na ul. (...) w M., kierując samochodem osobowym marki M. (...) o nr rej. (...) nie dostosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego II Wydział Karny w M. o sygn. akt IIW 350/17 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 (sześciu) miesięcy, uprawomocnionego w dniu 10 października 2017 roku oraz decyzji KM.5430.3.57.2017.ZC Starosty Powiatowego w M. z dnia 6.11.2017 roku o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami od dnia 25 czerwca 2017 roku do dnia 21 grudnia 2017 roku.

Przedmiotem ochrony przepisu art. 244 k.k. jest wymiar sprawiedliwości (rodzajowy przedmiot ochrony). Chodzi tu o orzeczenie każdego sądu (cywilnego, administracyjnego lub karnego), które zawiera zakaz określonej w nim działalności, de facto niezależnie od podstawy prawnej, na której został wydany. Przepis nie zawęża bowiem swojego stosowania wyłącznie do orzeczeń wydanych na podstawie treści art. 39 i n. k.k. Jak słusznie wskazuje się w judykaturze, redakcja art. 244 k.k. sugeruje, że chodzi o każdy obowiązek o treści określonej w hipotezie tego przepisu, o ile wynika on z orzeczenia sądu – niezależnie od tego, czy jest orzeczony jako środek karny z art. 39 i n. k.k., czy też na innej podstawie prawnej, w tym jako środek probacyjny z art. 72 § 1 k.k. (por. wyrok SN z 21.11.2012 r., III KK 42/12, LEX nr 1252719).

Działaniem swym zatem wyczerpał on dyspozycję art. 244 k.k. w zb. z art. 180 a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dobro prawne, w które godzi przestępstwo (wymiar sprawiedliwości, bezpieczeństwo w komunikacji), a nadto fakt, że prowadził samochód wówczas, gdy podróżował z K. O. (1)- która posiadała prawo jazdy. Wskazać jednak należy, że oskarżony prowadził samochód niemalże w końcowym okresie obowiązywania orzeczonego przez Sąd środka karnego, jak również decyzji administracyjnej cofającej uprawnienia do prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Oskarżony A. P. nie był karany sądownie za przestępstwo (d. dane o karalności k. 26).

W tym stanie rzeczy należy uznać, że wymierzona oskarżonemu, przy zastosowaniu art. 37a kk, kara grzywny jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu mu zarzucanego, a także do stosunków majątkowych oskarżonego.

O zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych Sąd orzekł zobligowany treścią art.

42 § 1a pkt 1 i 2 k.k. Przy wymiarze zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, Sąd miał na okoliczności wpływające na stopień społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu, o czym mowa wyżej.

Z uwagi na to, iż oskarżony nie pracuje, utrzymuje się jedynie z renty otrzymywanej na niepełnosprawną córkę, Sąd zwolnił go od kosztów sądowych w całości, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k.