Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki (spr.)

Sędziowie: SSO Olga Nocoń

SSO Lucyna Pradelska-Staniczek

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności Jana Góreckiego Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jastrzębiu – Zdroju

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2018 r.

sprawy: 1. B. B. (1) /B./,

córki C. i H.,

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 286 §1 kk w zw. z art. 12 kk, art. 300 § 1 i 3 kk, art. 586 ksh

2. Ł. B. /B./,

syna Z. i B.,

ur. (...) w J.

oskarżonego o przestępstwo z art. 586 ksh

3. Z. B. (1) /B./,

Syna T. i M.,

ur. (...) w Z.

oskarżonego o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 64 § 1 kk, ar. 300 §1 i 3 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu - Zdroju

z dnia 15 lutego 2018r. sygn. akt II K 615/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego Ł. B. na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 1/3 z 20 (dwudziestu) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 920 (dziewięćset dwadzieścia) złotych;

III.  zwalnia oskarżonych B. B. (1) i Z. B. (1) od kosztów za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki (spr.)

SSO Olga Nocoń SSO Lucyna Pradelska-Staniczek

Sygn. akt V.2 Ka 233/18

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Jastrzębiu - Zdroju wyrokiem dnia 15 lutego 2018 r. sygn. akt II K 615/14 uznał:

1.  oskarżoną B. B. (1) za winnego tego, że:

a) w okresie od marca 2010 roku do 29 lipca 2010 roku w J. jako osoba faktycznie zajmująca się sprawami majątkowymi (...) sp. z o.o. z siedzibą w J. ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu ze Z. B. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu , poprzez wprowadzanie w błąd kontrahentów co do zamiaru i możliwości zapłaty za dostarczony towar oraz sytuacji finansowej spółki zakupiła towary lub usługi czym doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 87.471,52 zł następujące podmioty:

- (...) sp. z o.o. w Z. - 6.733,67zl –zł,

- Zakład (...) - 9.999,64 zł,

- P. F. G. B. - 2.112,17 zł,

- H. sp. z o.o - 1.012 zł,

- U. sp. z o.o z/s w R. - 2.455 zł,

- Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. - 6.934,91zł,

- P.P.H.U. (...) G. K. - 1.631 zł,

- PHU (...) - 18.964,99 zł,

- (...) z/s G. - 3.619 zł,

- Błysk sp. z.o.o z/s J. - 4.804 zł,

- D.- (...) sp. jawna z/s w R. - 969,43 zł,

- I. K. sp. z o.o filia W. - 14.908 zł,

- Zakład (...) - 10.873,90 zł,

- (...) S.A. w K. - 2.453,52 zł, tj. czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to, na podstawie art. 286 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył jej karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 80 złotych;

b) w dniach 30 czerwca i 1 lipca 2011 roku w J. jako prezes (...) sp. z o.o. z siedzibą w J. ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu ze Z. B. (1) wobec grożącej spółce niewypłacalności lub upadłości zbyła należące do spółki wyposażenie sklepu i towary za kwotę 215.849,72 zł czym wyrządziła szkodę wielu wierzycielom udaremniając lub uszczuplając ich zaspokojenie i nie spłacając wobec nich następujących kwot:

- (...) - 38.908,43 zł,

- Zakłady (...) S.A. - 5.679,85 zł,

- D. M..D. (...) sp. jawna - 2.756,14 zł,

- U. sp. z o.o z C. - 3.871.06 zł,

- S. D. H., D. S. - 16.939,07 zł,

- P. (...) s.c. S. E. (1), S. E. (2) - 5.005,62 zł,

- P. sp. z o.o Grupa Kolporter - 2.432,21 zł,

- Kenia sp. z o.o - 8.183,85 zł,

- M. (...) sp. z o.o Spółka Komandytowa - 702 zł,

- Zakład (...) sp. z o.o. - 6.350,42 zł,

- PHU (...). J., (...) sp. jawna - 4.575,09 zł,

- FH G. sp. z o.o z R. - 11.293,67 zł,

- G. C. sp. z o.o z J. -11.293,67 zł,

- Piekarnia (...) - 4.438 ,51 zł,

- Piekarnie (...) P. S., (...) sp. jawna - 2.855,34 zł,

- A. sp. z o.o z G. - 576,30 zł,

- Kancelaria (...) sp. z o.o. - 48.596,64 zł,

- A. P. sp. z o.o z O. - 9.739,42 zł,

- B. sp. z o.o z W. - 2.531,19 zł,

- (...) S.A dawniej (...) sp. z o.o. - 7.269,21 zł,

- Zakład (...) - 1923,34 zł,

- Hurt- (...).J. (...) sp. jawna - 7.736,39 zł,

- (...) S.A. z R. - 20.535,35 zł,

- (...) sp. jawna - (...).46 zł,

- (...) sp. z o.o. z W. - 3.426,72 zł,

- I. A., R., (...) sp. jawna - 5.618,88 zł,

- Zakład (...) sp. jawna J.M. E. K W. - 19.840 ,69 zł,

- (...) Spółdzielnia (...) we W. - 8.875 zł,

- (...) sp. z o.o. - 12.753,03 zł,

- (...) S.A. w upadłości układowej - 15.061,04 zł,

- F. Lay (...) sp. z o.o - 4.723,52 zł,

- Papirus Firma Handlowa (...) - 3.937,38 zł,

- (...) sp. z o.o. w M. - 20.826,57 zł,

- (...).A. (...) sp. jawna - 4.220,98 zł,

- Piekarnia (...) sp. jawna z/s w W. - 6.801,12 zł,

- Hurtownia (...) - 8.099,18 zł,

- Zakład Usługowo-Handlowy (...) - 6.588 zł,

- (...) S.A. z/s w S. - 35.682,10 zł,

- (...) sp. z o.o. z/s R. - 5.142 zł,

- (...)-2' (...) sp. Jawna - 9.231,67 zł,

- (...) S.A dawniej (...) S.A. z/s N. -16.018,60 zł,

- (...) sp. z o.o. - 37. 707,21 zł,

- Zakład (...) s. c. - 4.038.97 zł,

- G. sp. z o.o z/s S. - 10.794,99 zł,

- (...) sp. z o.o. w Z. - 24.414 zł,

- (...) sp. jawna w K. - 26.021,58 zł,

- Zakład (...) - 11.301, 06 zł,

- (...) s.c. L. K., H. K. - 543,99 zł,

- P. F. G. B. - 3.714,53 zł,

- H. sp. z o.o - 1.012 zł,

- U. sp. z o.o z/s w R. - 5.627,03 zł,

- Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o - 7.245,49 zł,

- P.P.H.U. (...) G. K. - 5.000,92 zł,

- (...) z/s G. - 5.461,18 zł,

- D.- (...) sp. jawna z/s w R. - 969,43 zł,

- I. K. sp. z o.o filia W. - 14.908 zł,

- (...) S.A. w K. - 2.453,52 zł, tj. czynu z art. 308 k.k. w z art. 300 § 1 i 3 k.k. i za to na podstawie art. 300 § 3 k.k. wymierzono jej karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

c) w okresie od 20 grudnia 2010 roku do 4 kwietnia 2014 roku w J. i G. pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) spółka z o.o. z siedzibą w J. nie zgłosiła wniosku o upadłość spółki pomimo powstania warunków uzasadniających według przepisów upadłość spółki, tj. czynu z art. 586 k.s.h. i za to na podstawie art. 586 k.s.h. wymierzono jej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

d) okresie od 1 stycznia 2011 roku do 31 lipca 2011 roku w J. jako prezes zarządu (...) sp. z o.o. z siedzibą w J., będąc osobą odpowiedzialną za podejmowanie czynności z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, uporczywie naruszała prawa wynikające ubezpieczenia społecznego wobec swoich pracowników zatrudnionych na umowę o pracę oraz na umowę zlecenie, w ten sposób, że nie odprowadziła za nich składek na ubezpieczenie społeczne w łącznej kwocie 49.256,06 zł oraz na ubezpieczenie zdrowotne w łącznej kwocie 14.484,20 zł, to jest:

- za okres od stycznia 2011 roku do marca 2011 roku w stosunku do J. B. (1) składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 521,55 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 216,54 złotych,

- za okres od lutego 2011 roku do lipca 2011 roku w stosunku do S. B. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 1.666,99 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 456,37 złotych,

- za okres od stycznia 2011 roku do lipca 2011 roku w stosunku do A. B. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 2.788,56 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 825 złotych,

- za okres od marca 2011 roku do lipca 2011 roku w stosunku do R. B. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 2.433,03 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 656,41 złotych,

- za okres od stycznia 2011 do kwietnia 2011 roku w stosunku do J. B. (2) składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 1.165,59 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 398,89 złotych,

- za okres od stycznia 2011 roku do kwietnia 2011 roku w stosunku do A. C. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 910,34 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 328,75 złotych,

- za okres od lutego 2011 roku czerwca 2011 roku w stosunku do S. F. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 1.385,85 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 378,44 złotych,

- za okres od stycznia 2011 roku do lipca 2011 roku w stosunku do A. G. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 2.204,11 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 647,76 złotych,

- za okres od stycznia 2011 roku do lipca 2011 roku w stosunku do R. H. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 2.788,56 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 825 złotych,

- za okres od stycznia 2011 roku do czerwca 2011 roku w stosunku do P. J. składek na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 150,12 złotych,

- za okres od stycznia 2011 roku do maja 2011 roku w stosunku do Z. Ł. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 759,42 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 241,64 złotych,

- za okres od stycznia 2011 roku do maja 2011 roku w stosunku do N. M. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 1.552,13 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 513,98 złotych,

- za okres od maja 2011 roku lipca 2011 roku w stosunku do A. M. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 1.205,82 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 322,92 złotych,

- za okres od stycznia 2011 roku do marca 2011 roku w stosunku do B. N. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 502,76 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 276,86 złotych,

- za okres od marca 2011 roku do lipca 2011 roku w stosunku do J. N. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 2.098,20 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 566,21 złotych,

- za okres od stycznia 2011 roku do czerwca 2011 roku w stosunku do M. O. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 1.975,96 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 611,44 złotych,

- za okres od stycznia 2011 roku do maja 2011 roku w stosunku do E. O. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 2279,69 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 680,19 złotych,

- za okres od lutego 2011 roku do kwietnia 2011 roku w stosunku do I. P. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 520,26 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 147,85 złotych,

- za okres od stycznia 2011 roku do marca 2011 roku w stosunku do P. P. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 874,34 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 312,18 złotych,

- za okres od stycznia 2011 roku do lipca 2011 roku w stosunku do R. S. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 2578,03 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 768,62 złotych,

- za okres od stycznia 2011 roku do lipca 2011 roku w stosunku do B. S. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 2.664,99 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 798,96 złotych,

- za okres od lutego 2011 roku do lipca 2011 roku w stosunku do A. S. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 5.655,98 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 1.572,88 złotych,

- za okres od stycznia 2011 roku do lipca 2011 roku w stosunku do M. W. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 2.979,96 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 876,26 złotych,

- za okres od stycznia 2011 roku do kwietnia 2011 roku w stosunku do M. Z. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 884,42 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 299,23 złotych,

- za okres od stycznia 2011 roku do lipca 2011 roku w stosunku do E. Ż. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 3.305,35 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 963,39 złotych,

- za okres od stycznia 2011 roku do lipca 2011 roku w stosunku do B. Ż. składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 3.554,17 złotych, i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 1.030,03 złotych, tj. czynu z art. 218 § 1a k.k. i za to na podstawie art. 218 § 1a k.k. wymierzono jej karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80 złotych;

2.  oskarżonego Ł. B. za winnego tego, że w okresie od 15 czerwca 2010 roku do 19 grudnia 2010 roku w J. i G. pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) spółka z o.o. z siedzibą w J. nie zgłosił wniosku o upadłość spółki pomimo powstania warunków uzasadniających według przepisów upadłość spółki, tj. czynu z art. 586 k.s.h. i za to na podstawie art. 586 k.s.h. wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

3.  oskarżonego Z. B. (1) za winnego tego że:

a) w okresie od marca 2010 roku do 29 lipca 2010 roku w J. jako osoba faktycznie zajmująca się sprawami majątkowymi (...) sp. z o.o. z siedzibą w J. ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z B. B. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu, poprzez wprowadzanie w błąd kontrahentów co do zamiaru i możliwości zapłaty za dostarczony towar oraz sytuacji finansowej spółki zakupił towary lub usługi czym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 87.471,52 zł następujące podmioty:

- (...) sp. z o.o. w Z. - 6.733,67 zł,

- Zakład (...) - 9.999,64 zł,

- P. F. G. B. - 2.112,17 zł,

- (...) sp. z o.o. - 1.012 zł,

- U. sp. z o.o z/s w R. – 2.455 zł,

- Przedsiębiorstwo (...) sp. zo.o - 6.934,91 zł,

- P.P.H.U. (...) G. K. - 1.631 zł,

- PHU (...) - 18.964,99 zł,

- (...) z/s G. - 3.619 zł,

- Błysk sp. z.o.o z/s J. - 4.804 zł,

- D.- (...) sp. jawna z/s w R. - 969,43 zł,

- I. K. sp. z o.o filia W. - 14.908 zł,

- Zakład rzeźniczo Wędliniarski P. K. - 10.873,90 zł,

- (...) S.A. w K. - 2.453,52 zł,

przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresach od 13.03.2001 roku do 14.03.2001 roku oraz od 5.08.2005 roku - 20.02.2007 roku kary 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Głubczycach z dnia 2.11.2006 roku, obejmującym kary orzeczone za podobne przestępstwa umyślne z art. 286 § 1 kk m.in. za powyższe przestępstwo, za które orzeczono karę jednego roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mikołowie z dnia 2 czerwca 2003 r. sygn. akt II K 91/03, tj. czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 80 złotych;

b) w dniach 30 czerwca i 1 lipca 2011 roku w J. jako osoba faktycznie zajmująca się sprawami majątkowymi (...) sp. z o.o. z siedzibą w J. ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z B. B. (1) wobec grożącej spółce niewypłacalności lub upadłości zbył należące do spółki wyposażenie sklepu i towary za kwotę 215.849,72 zł czym wyrządził szkodę wielu wierzycielom udaremniając lub uszczuplając ich zaspokojenie i nie spłacając wobec nich następujących kwot:

- (...) - 38.908,43 zł,

- Zakłady (...) S.A. - 5.679,85 zł,

- D. M..D. (...) sp. jawna - 2.756,14 zł,

- U. sp. z o.o z C. - 3.871.06 zł,

- S. D. H., D. S. - 16.939,07 zł,

- P. (...) s.c. S. E. (1), S. E. (2) - 5.005,62 zł,

- P. sp. z o.o Grupa Kolporter - 2.432,21 zł,

- Kenia sp. z o.o - 8.183,85 zł,

- M. (...) sp. z o.o Spółka Komandytowa - 702 zł,

- Zakład (...) sp. z o.o. - 6.350,42 zł,

- PHU (...). J., (...) sp. jawna - 4.575,09 zł,

- FH G. sp. z o.o z R. - 11.293,67 zł,

- G. C. sp. z o.o z J. -11.293,67 zł,

- Piekarnia (...) - 4.438 ,51 zł,

- Piekarnie (...) P. S., (...) sp. jawna - 2.855,34 zł,

- A. sp. z o.o z G. - 576,30 zł,

- Kancelaria (...) sp. z o.o. - 48.596,64 zł,

- A. P. sp. z o.o z O. - 9.739,42 zł,

- B. sp. z o.o z W. - 2.531,19 zł,

- (...) S.A dawniej (...) sp. z o.o. - 7.269,21 zł,

- Zakład (...) - 1923,34 zł,

- Hurt- (...).J. (...) sp. jawna - 7.736,39 zł,

- (...) S.A. z R. - 20.535,35 zł,

- (...) sp. jawna - (...).46 zł,

- (...) sp. z o.o. z W. - 3.426,72 zł,

- I. A., R., (...) sp. jawna - 5.618,88 zł,

- Zakład (...) sp. jawna J.M. E. K W. - 19.840 ,69 zł,

- (...) Spółdzielnia (...) we W. - 8.875 zł,

- (...) sp. z o.o. - 12.753,03 zł,

- (...) S.A. w upadłości układowej - 15.061,04 zł,

- F. Lay (...) sp. z o.o - 4.723,52 zł,

- Papirus Firma Handlowa (...) - 3.937,38 zł,

- (...) sp. z o.o. w M. - 20.826,57 zł,

- (...).A. (...) sp. jawna - 4.220,98 zł,

- Piekarnia (...) sp. jawna z/s w W. - 6.801,12 zł,

- Hurtownia (...) - 8.099,18 zł,

- Zakład Usługowo-Handlowy (...) - 6.588 zł,

- (...) S.A. z/s w S. - 35.682,10 zł,

- (...) sp. z o.o. z/s R. - 5.142 zł,

- (...)-2' (...) sp. Jawna - 9.231,67 zł,

- (...) S.A dawniej (...) S.A. z/s N. -16.018,60 zł,

- (...) sp. z o.o. - 37. 707,21 zł,

- Zakład (...) s. c. - 4.038.97 zł,

- G. sp. z o.o z/s S. - 10.794,99 zł,

- (...) sp. z o.o. w Z. - 24.414 zł,

- (...) sp. jawna w K. - 26.021,58 zł,

- Zakład (...) - 11.301, 06 zł,

- (...) s.c. L. K., H. K. - 543,99 zł,

- P. F. G. B. - 3.714,53 zł,

- H. sp. z o.o - 1.012 zł,

- U. sp. z o.o z/s w R. - 5.627,03 zł,

- Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o - 7.245,49 zł,

- P.P.H.U. (...) G. K. - 5.000,92 zł,

- (...) z/s G. - 5.461,18 zł,

- D.- (...) sp. jawna z/s w R. - 969,43 zł,

- I. K. sp. z o.o filia W. - 14.908 zł,

- (...) S.A. w K. - 2.453,52 zł, przy czym czynu tego dopuścił się w celu korzyści majątkowej w ciągu 5 lat od odbycia w okresach od dnia 13.03.2001 roku do dnia 14.03.2001 roku oraz od dnia 5.08.2005 roku do dnia 20.02.2007 roku kary 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Głubczycach z dnia 2.11.2006 roku obejmującym kary orzeczone za podobne przestępstwa umyślne z art. 286 § 1 kk m.in. za powyższe przestępstwo, karę jednego roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mikołowie z dnia 2 czerwca 2003 roku sygn. II K 91/03, tj. czynu z art. 308 k.k. w z art. 300 § 1 i 3 k.k. oraz art. 64§ 1 k.k. i za to na podstawie art. 300 § 3 k.k. wymierzono mu karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzono B. B. (1) karę łączną w wymiarze 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 80 złotych.

Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzono Z. B. (1) karę łączną w wymiarze 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

W myśl art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego Ł. B. kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata.

Na mocy art. 73 § 1 k.k. i art. 72 § 1 pkt 1 k.k. oddano Ł. B. w okresie próby pod dozór kuratora oraz zobowiązano go do informowania kuratora o okresie próby.

Zgodnie z art. 71 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu Ł. B. karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 80 zł.

W myśl art. 46 § 1 k.k. orzeczono solidarnie wobec oskarżonych Z. i B. B. (1) skazanych za przestępstwo oszustwa obowiązek naprawienia szkody wobec:

- (...) sp. z o.o. w Z. w całości w kwocie 6733,67 zł z takim zastrzeżeniem, że zobowiązanie to jest solidarne z dłużnikiem solidarnym S. sp. z o o, którego zobowiązanie wynika z prawomocnego wyroku zaocznego, wydanego przez Sąd Rejonowy Toruniu w dniu 4 kwietnia 2012 syg. akt VGc132/12,

- P. F. G. B. w całości w kwocie 2.112,17 zł,

- (...) sp. z o.o. w całości w kwocie 1.012 zł z takim zastrzeżeniem, że zobowiązanie to jest solidarne z dłużnikiem solidarnym (...) sp. z o.o., którego zobowiązanie wynika z prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w Poznaniu w dniu 8 marca 2012 syg. akt IX GNc1058/12,

- U. sp. z o.o z/s w R. w całości w kwocie 2.455 zł z takim zastrzeżeniem, że zobowiązanie to jest solidarne z dłużnikiem solidarnym (...) sp. z o. o., którego zobowiązanie wynika z prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Rybniku w dniu 27 kwietnia 2012 syg. akt VI GNc928/12,

- P.P.H.U. (...) G. K. w całości w kwocie 1.631 zł takim zastrzeżeniem, że zobowiązanie to jest solidarne z dłużnikiem solidarnym (...) sp. z o.o., którego zobowiązanie wynika z prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Lublinie syg akt VI Nc-e1789448/12 z dnia 8 listopada 2012 r.,

(...) z/s G. w całości w kwocie 3.619 zł z takim zastrzeżeniem, że zobowiązanie to jest solidarne z dłużnikiem solidarnym (...) sp. z o.o., którego zobowiązanie wynika z prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Rybniku w dniu 7 kwietnia 2011 syg. akt VI GNc 631/11,

- Błysk sp. z.o.o z/s J. w części t.j w kwocie 3477,70 zł z takim zastrzeżeniem, że zobowiązanie to jest solidarne z dłużnikiem solidarnym (...) sp. z o. o., którego zobowiązanie wynika z prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Rybniku w dniu 8 czerwca 2011 syg akt VI GNc 906/11,

- D.- (...) sp. jawna z/s w R. w całości w kwocie 969,43 zł z takim zastrzeżeniem, że zobowiązanie to jest solidarne z dłużnikiem solidarnym (...) sp.z (...), którego zobowiązanie wynika z prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Rybniku w dniu 27 maja 2011 syg. akt VI GNc 773/11,

- (...) sp. z o.o. obecnie występującego pod nazwą (...) sp. z o.o. filia W. w całości tj, w kwocie 14.908 zł z takim zastrzeżeniem, że zobowiązanie to jest solidarne z dłużnikiem solidarnym (...) sp. z o.o., którego zobowiązanie wynika z prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Rybniku w dniu 12 sierpnia 2011 syg. akt VI GNc 1540/11,

- (...) S.A. w K. w całości -2.453,52 zł z takim zastrzeżeniem, że zobowiązanie to jest solidarne z dłużnikiem solidarnym (...) sp. z o.o., którego zobowiązanie wynika z prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Rybniku w dniu 30 kwietnia 2012 syg. akt VI GNc 689/12.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. art. 2 ust. 1 3.ust1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tj. D.z U. z 1983 roku Nr 49 poz. 223 z póź. zm.) zasądza od oskarżonego Ł. B. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania obejmujące wydatki w kwocie 1988 złotych oraz opłatę w wysokości 920 złotych.

Na mocy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. art. 17 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tj. D.z U. z 1983 roku Nr 49 poz. 223 z póź. zm.) zwalnia oskarżonych Z. B. (1) i B. B. (1) od ponoszenia kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł obrońca oskarżonych, zaskarżając punkty 1,2, 3, 6, 11 i 12 wyroku w zakresie winy oskarżonych. Skarżonemu orzeczeniu zarzucił obrazę przepisów postępowania z art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i wyprowadzania wniosków nie znajdujących w materiale dowodowym oparcia, w szczególności:

a) poprzez przyjęcie pisemnej i ustanej opinii Biegłego Ł. Z. za wiarygodną, spójną i całkowicie wyjaśniającą zagadnienia dotyczące przedmiotu aktu oskarżenia w zakresie art. 586 ksh oraz art. 286 § 1 kk, jeżeli:

- okresem badanym w pisemnej opinii to czas od dnia 01.06.2010 r. do dnia 31.12.2011 r.,

- wnioski opinii pominęły ogólne przesłanki ogłoszenia upadłości Spółki z o.o. po nowelizacji ustawy prawo upadłościowe od dnia 01.01.2016r., a okres od dnia 16.06.2010 r. do dnia 19.12.20l0 r. przyjęty w zmienionym przez Sąd zarzucie 6 wyroku w stosunku do oskarżonego Ł. B., nie jest wystarczająco długi, aby spełniła się przesłanka, że kapitał dłużnika ma być ujemny, a stan ten musi się utrzymywać przez okres 24 miesięcy, 

- Sąd I. Instancji, dostrzegając niepełność opinii pisemnej Biegłego Ł. Z., w sposób nieuprawniony, powołuje się na nieistniejące „liczne dowody na wyprowadzania pieniędzy ze spółki”, co powoduje, iż zdaniem Sądu „opinia w zakresie gdzie była podstawą przypisania winy jest pełna” (str. 7 i 8 uzasadnienia wyroku), kwestia rzekomego wyprowadzenia pieniędzy ze Spółki, pomimo braku jakichkolwiek dowodów, a nawet zarzutów ze strony oskarżyciela publicznego, stała się zdaniem Skarżącego, dla Sądu I Instancji celem samym w sobie,

- w pisemnej opinii biegłego Ł. Z. w zakresie jej treści i wniosków użyto określeń: „może świadczyć”, „prawdopodobne podejrzenie sporządzenia dokumentów kasowych

nie odzwierciedlających zdarzeń gospodarczych”, „ta możliwa nierzetelność ”, „ proceder taki mógł być praktykowany”, a opinia tego biegłego, wydana na rozprawie w dniu 27.06.2017r., kwestii tych nie zmienia;

b) przeprowadzone postępowanie nie wyjaśniło przyczyn i powodów rzekomej dysproporcji pomiędzy stanem środków finansowych w kasie spółki a stanem środków na rachunku bankowym, przy czym Sąd przyjął, iż w lipcu 2011 r. w kasie spółki powinno być 939.000,00 zł, które zostały wyprowadzone, na co nie ma żadnych dowodów, gdyż świadek F. F. zeznał jedynie, iż „w swojej praktyce nie spotkał się z taką praktyką”, natomiast biegły w pisemnej opinii (k. 1170) założył taką możliwość nie powołując się na żadne dowody w tej sprawie;

c) zachodzi zasadnicza sprzeczność pomiędzy wnioskiem z pisemnej opinii biegłego Ł. Z., który kategorycznie stwierdził, iż „spółka od 01.06,2010 r. do 31.12.2011 r., nie była w stanie spłacać swoich zobowiązań” (k. 1169 verte), a wnioskami Sądu I Instancji (str. 15 uzasadnienia) dotyczącymi skutków ryzyka gospodarczego działalności gospodarczej osób kierujących Spółką (...), które dały Sądowi podstawę do zawężenia okresu przestępczej działalności oskarżonych B. i Z. B. (1), uznając tym, iż do lutego 2010 r. nie można oskarżonym skutecznie zarzucić, że chcieli oszukać swoich kontrahentów;

d) uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie wyjaśnia, na jakiej podstawie biegły Ł. Z. przyiął, iż „kapitały ujemne pojawiły się w 2008 r.” (str. 4 protokołu rozprawy z dnia 27.06.2017r.), jezeli z treści pisemnej opinii tego biegłego (k. 1169 verte) wynika jedynie, że „spółka w okresie od 01.06.2010r. do 31.12.2011 r. nie była w stanie spłacać swoich zobowiązań”, a znowelizowana ustawa dot. przesłanek upadłości wprowadziła definicję pojęcia, że „zobowiązania pieniężne przekraczają wartość jego majątku” w postaci twierdzenia - „domniemywa się, że zobowiązania pieniężne przekraczają wartość jego majątku, jeżeli zgodnie z bilansem jego zobowiązania, z wyłączeniem rezerw na zobowiązania oraz zobowiązań wobec jednostek powiązanych, przekraczają wartość jego aktywów, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający 24 miesiące”. U. pisemnej i ustnej opinii biegłego Ł. Z. w tej sprawie, a w szczególności brak takich ustaleń, czy wysokość zobowiązań Spółki przekroczyła wartość jego aktywów, uniemożliwia zdaniem Skarżących, jednoznaczne przyjęcie, iż „Spółka była bankrutem już od 01.06.2010 r. ” (str. 25 uzasadnienia wyroku).

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie B. B. (1) od zarzutów opisanych w pkt. 1, 2, 3 zaskarżonego wyroku, Ł. B. od zarzutu opisanego w pkt. 6 zaskarżonego wyroku i oskarżonego Z. B. (1) od zarzutów opisanych w pkt. 11,12 zaskarżonego wyroku, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania w kierunkach wskazanych w niniejszej apelacji.

Z ostrożności procesowej obrońca zaskarżył, powyższy wyrok w części dotyczącej kary w stosunku do oskarżonej B. B. (1) i oskarżonego Z. B. (1). W tym zakresie zarzucił mu rażącą surowość orzeczonej wobec B. B. (1) kary za czyny opisane w pkt. 1, 2, 3 wyroku i kary łącznej w bezwzględnym wymiarze bez warunkowego jej zawieszenia, oraz Z. B. (1) kary za czyny opisane w pkt. 11, 12 wyroku i kary łącznej w bezwzględnym wymiarze bez warunkowego jej zawieszenia. W związku z powyższym zarzutem obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w tym zakresie przez jego złagodzenie i warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kar pozbawienia wolności wobec oskarżonej B. B. (1) i oskarżonego Z. B. (1).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Część zarzutów apelacji nie ma bezpośredniego związku z przedmiotem niniejszej sprawy. Podkreślić należy na wstępie, że zarzuty apelacji mają charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do kwestionowania opinii biegłego oraz do negowania ocen i ustaleń sądu, a następnie zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi. Zarzuty apelacji w żadnym razie zaś nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia Sądu I. instancji.

Należy wskazać, iż Sąd odwoławczy podziela wszelkie ustalenia Sądu I. instancji. Natomiast uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest pełne, kompletne, precyzyjne, jasne i szczegółowe. Przedstawiona w uzasadnieniu wyroku argumentacja Sądu I. instancji jest prawidłowa i wyczerpująca. Sąd I. instancji w uzasadnieniu odniósł się do wszelkich aspektów zarzucanych przestępstw i okoliczności ich popełnienia oraz omówił materiał dowodowy. sądowi odwoławczemu w zasadzie pozostaje jednie ponownie przytoczyć treść uzasadnienia Sądu I. instancji, co wydaje się całkowicie zbędne. Dlatego też Sąd odwoławczy nie będzie ponownie dokonywał analizy w niniejszym uzasadnieniu zgromadzonego materiału dowodowego, a jedynie odniesie się do najważniejszych kwestii i zarzutów apelacji.

Przeprowadzona przez Sąd odwoławczy kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie dała żadnych podstaw do uznania, że w niniejszej sprawie Sąd I instancji mógł dopuścić się błędnych ustaleń faktycznych lub obrazy prawa procesowego.

Przede wszystkim przedmiotem niniejszej sprawy nie jest przywoływana przez skarżącego kwestia wyprowadzenia środków finansowych z kasy spółki. Fakt przedmiotowego wyprowadzenia środków finansowych z kasy spółki nie stanowi również znamienia żadnego z zarzucanych oskarżonemu czynów, ani przesłanki przypisania im sprawstwa któregokolwiek z nich. Jednocześnie okoliczność ta wbrew twierdzeniu skarżącego nie budzi wątpliwości, gdyż nie jest to jedynie arbitralne ustalenie biegłego, ale znajduje ono również potwierdzenie w zeznaniach księgowego spółki (...) oraz dokumentacji finansowej i bankowej.

Sąd meriti prawidłowo zgromadził i przeprowadził wszelkie dowody, które mogły prowadzić do wyjaśnienia okoliczności popełnienia przez oskarżonych zarzucanych im czynów. Postępowanie dowodowe było szczegółowe, staranne i dokładne, a obszerny materiał dowodowy jest kompletny, zatem nie było koniecznym przeprowadzanie innych dowodów. Wszystkie mające znaczenie dla sprawy okoliczności popełnienia przez oskarżonych zarzucanych im przestępstw zostały precyzyjnie wyjaśnione w oparciu o zgromadzone i przeprowadzone dowody.

Sąd I. instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności sprawy i dowody ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, dokonał rzeczowej analizy dostrzeżonych w nim sprzeczności, a jej wyniki w sposób wyczerpujący zaprezentował w uzasadnieniu wyroku, czyniąc przedmiotem rozważań wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy głównej zarówno przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych. Przedstawiona ocena dowodów jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz uwzględnia zasady prawidłowego rozumowania, pozostaje więc pod ochroną art. 7 k.p.k.

Nie sposób zatem zarzucić, iż Sąd I instancji dokonał dowolnej oraz sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego. Ocena zebranych w sprawie dowodów dokonana przez Sąd nie zawiera w sobie błędu i nie jest w żadnym razie oceną dowolną, ponieważ poparta została wszechstronną analizą całokształtu okoliczności sprawy. Takich uchybień Sąd I. instancji w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił. Oczywiście przepis z art. 410 § 1 k.p.k. nakazuje uwzględnienie przy orzekaniu wszystkich okoliczności ujawnionych na rozprawie i jednocześnie zakazuje uwzględniać okoliczności nieujawnione, zaś art. 4 k.p.k. nakazuje uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jaki i niekorzyść oskarżonych. Nie oznacza to w żadnym wypadku, że orzekając sąd ma brać za podstawę orzeczenia okoliczności wzajem sobie przeczące skoro wynikają one ze sprzecznych w swym znaczeniu dowodów lub też dowody nieistotne dla przedmiotu spawy. Wyrok w niniejszej sprawie wydany został na podstawie dowodów obciążających oskarżonych, bo takie właśnie Sąd Rejonowy słusznie i zasadnie uznał za wiarygodne.

W polu uwagi Sądu w chwili orzekania znajdowały się wszystkie okoliczności. Orzeczenie zaś nie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów. Sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a nie dać wiary lub pominąć inne, jeśli są niewiarygodne lub nic nie wnoszą do sprawy, albo ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom. Obowiązkiem Sądu jest wówczas wskazanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Sąd Rejonowy temu zadaniu sprostał.

Sąd I. instancji wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia, a jednocześnie wskazał przesłanki, którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym. W tych granicach mieści się również ocena zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonych. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I. instancji starannie i dokładnie omówił oraz przeanalizował wyjaśnienia oskarżonego, zeznania świadków i nieosobowe źródła dowodowe. Powielanie tej argumentacji oraz ponowne opisywanie zeznań i wyjaśnień przez Sąd Okręgowy byłoby w tej kwestii zbędne. Nie można zatem czynić zarzutu z tego, że Sąd I. instancji oparł swoje ustalenia na całokształcie materiału dowodowego, a nie wyłącznie na twierdzeniach obrońcy oskarżonych.

Sąd I. instancji nie popełnił błędów przy ocenie dowodów, a zatem także ustalenia faktyczne nie są dotknięte błędem. Uchybienie, o jakim stanowi przepis art. 438 pkt. 3 k.p.k., ma miejsce wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania. Błąd może stanowić wynik niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź określonych nieprawidłowości w zakresie oceny dowodów (błąd dowolności). Może być zatem wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub braku przestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie (art. 7 k.p.k.) – vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 1 października 2014 roku, sygn. II Aka 206/14.

Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Zarzuty stawiane zaskarżonemu rozstrzygnięciu w apelacji obrońcy oskarżonych stanowią wyłącznie niczym nieuzasadnioną polemikę ze słusznymi ustaleniami dokonanymi przez Sąd Rejonowy, sprowadzają się one do samego podważania ustaleń Sądu wyrażonych zaskarżonym orzeczeniu i jego uzasadnieniu, jak też przeciwstawiania tymże ustaleniom odmiennego poglądu opartego wyłącznie na wewnętrznym przekonaniu oskarżonych lub ich obrońcy i na ich własnej, subiektywnej ocenie materiału dowodowego.

Wszelkie podnoszone przez obrońcę zarzuty dotyczące opinii biegłego są całkowicie nieistotne dla przedmiotu niniejszej sprawy. Nadto biegły został przesłuchany w toku rozprawy i w trakcie tego przesłuchania uściślił on i wyjaśnił wszelkie wątpliwości dotyczące jego wcześniejszej pisemnej opinii. Jednocześnie wbrew twierdzeniom obrońcy, Sąd odwoławczy nie dostrzega żadnej sprzeczności pomiędzy wnioskami lub treścią opinii a rozstrzygnięciami Sądu I. instancji.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego oczywistym jest, iż oskarżeni B. B. (1) i Ł. B. dopuścili się przypisanych im czynów z art. 586 k.s.h., gdyż pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) spółka z o.o. nie zgłosił wniosku o upadłość spółki pomimo powstania warunków uzasadniających według przepisów upadłość spółki. Na kwestię odpowiedzialności oskarżonych za przestępstwo z art. 586 k.s.h. żadnego wpływu nie ma nowelizacja prawa upadłościowego, co szczegółowo i precyzyjnie wyjaśnił Sąd I. instancji, i co można jedynie powtórzyć. Podstawą przypisania odpowiedzialności za przestępstwo z art. 586 k.s.h. jest niezgłoszenie wniosku o upadłość spółki w sytuacji jej niewypłacalności, które to znamię definiuje art. 11 prawa upadłościowego. W dacie zarzucanych oskarżonym czynów art. 11 ust. 1 prawa upadłościowego stanowił, iż dłużnika uważa się za niewypłacalnego, jeżeli nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, natomiast zgodnie z art. 11 ust. 2 prawa upadłościowego dłużnika będącego osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, uważa się za niewypłacalnego także wtedy, gdy jego zobowiązania przekroczą wartość jego majątku, nawet wówczas, gdy na bieżąco te zobowiązania wykonuje. Zatem przewidziano dwie alternatywne sytuacje, które mogą zaistnieć łącznie lub rozdzielnie, kiedy to spółka staje się niewypłacalna. Tym samym dla zmaterializowania się przestępstwa z art. 586 k.s.h. wystarczy, że nie zostanie złożony wniosek o upadłość spółki w przypadku zaistnienia którejkolwiek z powyższych sytuacji świadczących o niewypłacalności. Nie tylko z opinii biegłego, ale z całokształtu materiału dowodowego, jednoznacznie wynika, iż Spółka (...) co najmniej od początku marca 2010 r. nie realizowała swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, gdyż nie płaciła szeregu dostawcą za zakupiony towar, a więc co najmniej od tego czasu była niewypłacalna i występowała określona art. 11 ust. 1 prawa upadłościowego przesłanka wystąpienia z wnioskiem o jej upadłość. Oczywiście nie oznacza to, iż spółka ta już wcześniej, w myśl art. 11 ust. 2 prawa upadłościowego, również była niewypłacalna, jednakże zarówno biegły w swojej opinii, jak i Sąd I. instancji przyjęli najbardziej korzystną dla oskarżonych konfigurację.

Art. 11 prawa upadłościowego został znowelizowany i obecnie stanowi, że:

- w ust. 1. dłużnik jest niewypłacalny, jeżeli utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych;

- w ust. 1a. domniemywa się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące.

- w ust. 2 dłużnik będący osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, jest niewypłacalny także wtedy, gdy jego zobowiązania pieniężne przekraczają wartość jego majątku, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający dwadzieścia cztery miesiące.

Jednakże analiza aktualnego brzmienia art. 11 prawa upadłościowego w oczywisty sposób wskazuje, że jego aktualna treść nie ma żadnego wpływu na kwestię odpowiedzialności oskarżonych za przypisane im przestępstwa z art. 586 k.s.h. Przecież w niniejszej sprawie przesłanką uznania, że spółka (...) stała się niewypłacalna nie było zaistnienie sytuacji określonej w art. 11 ust 2. prawa upadłościowego, a zatem całkowicie bez znaczenia jest to kiedy zobowiązania spółki przekroczyły wartość jej majątku i w jakiej dacie minęły 24 miesiące utrzymywania się takiego stanu. Istotnym natomiast jest fakt, iż art. 11 ust. 1 prawa upadłościowego, poza drobną zmianą stylistyczną, w ogóle się nie zmienił. Bez znaczenia jest dodany ust. 1a, którym wprowadzono domniemanie, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące, kiedy ze zgromadzonego materiału wprost wynika, iż spółka najpóźniej w marcu 2010 r. utraciła wykonywanie swoich zobowiązań, a w przypadku tak jednoznacznych ustaleń nie ma konieczności opierania się na domniemaniu, które należy stosować w sytuacjach niepewnych, nieudowodnionych. Tym niemniej Sąd I. instancji opierając się na opinii biegłego znów wszelkie wątpliwości, chociaż w tym przypadku nie sposób mówić o uzasadnionych, a tym bardziej niedających się rozstrzygnąć wątpliwościach, rozstrzygnął na korzyść oskarżonych, uznając iż początkiem okresu trwania przestępstwa z art. 586 k.s.h. jest 15 czerwca 2010 r. Wprawdzie Sąd odwoławczy nie rozumie dlaczego opierając się na opinii biegłego, która stwierdzała, że spółka od 1 czerwca 2010 r. nie była w stanie spłacać swoich wymagalnych zobowiązań, jako datę początku trwania przestępstwa przyjął nie 1 ale 15 czerwca 2010 r., tym niemniej ewentualna korekta takiego rozstrzygnięcia byłaby niedopuszczalna z uwagi na zakaz reformationis in peius. Już na marginesie należy wskazać, iż kierując się określonym w art. 11 ust. 1a domniemaniem, to również należałoby uznać, iż początek przestępstwa z art. 586 k.s.h. rozpoczął swój bieg a z początkiem czerwca 2010 r., skoro spółka nie płaciła swoim kontrahentom co najmniej od początku marca 2010 r.

Nie ulega również wątpliwości, iż oskarżeni Z. B. (1) i B. B. (1) dopuścili się przypisanych im przestępstw oszustwa z art. 286 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Oskarżeni pomimo złej sytuacji finansowej spółki i mając pełną świadomość tego, że spółka nie jest w stanie zapłacić za kupowany przez nich towar składali liczne zamówienia wobec długiego szeregu kontrahentów. Zresztą gdyby oskarżeni mieli możliwości zapłaty za kupowany towar, a nie czyniliby tego, to tym bardziej dopuściliby się przestępstwa oszustwa. O fakcie, iż oskarżeni działali w zamiarze bezpośrednim wyłudzenia towaru od dostawców, licząc się z tym, iż za towar nie zapłacą, świadczy miedzy innymi ich sposób ich działania, polegający na pobieraniu jakiegoś asortymentu towarowego od danego dostawcy do czasu, aż ten z uwagi na brak zapłaty odmawiał dalszej współpracy, a później nawiązywania współpracy z kolejnym dostawcą tegoż asortymentu. Świadczą o tym zeznania zeznani licznych świadków, będących przedstawicielami pokrzywdzonych, bogata dokumentach handlowo – finansowa, dokumentacja związana z dochodzeniem zapłaty oraz orzeczenia sadów. Sąd I. instancji także w tym wypadku rozstrzygnął na korzyść oskarżonych uznając, iż przypisane im przestępstwo rozpoczęło swój bieg od marca 2010 r., gdyż materiał dowodowy dotyczący lutego 2010 r. jest niejednoznaczny, bo w tym czasie regulowali oni część zobowiązać spółki, a przed lutym 2010 r. spółka niewywiązywana się ze swoich zobowiązań jedynie wobec 3 dostawców. Sad I instancji zasadnie ustalił, iż Z. B. (1) dopuścił się zarzucanego u czynu w warunkach recydywy określonej treścią art. 286 § 1 k.k.

Nie budzą wątpliwości również sprawstwo i zawinienie przez Z. B. (1) i B. B. (1) zarzucanych im czynów z art. czynu z art. 308 k.k. w z art. 300 § 1 i 3 k.k. Na przełomie czerwca i lipca 2011 r. Z. B. (1) i B. B. (1) działając wspólnie sprzedali innemu podmiotowi, tj. firmie (...).K. sp. jawna należące do spółki (...) wyposażenie sklepu wraz z towarem za kwotę 215.849,72 zł, przy czym większość z tej kwoty, tj. (...),72 przelali na poczet wierzytelności kilku swoich kontrahentów, które wcześniej nabyła firma (...), 45129 zł przekazali komornikowi, a 3902 zł wpłacono na rachunek spółki (...). Oboje oskarżeni mieli świadomość, iż w tym czasie spółce (...) groziła niewypłacalność, ale spółka w oczywisty sposób była całkowicie niewypłacalna. Z ta świadomością oskarżeni porozumieli się z jednej strony z wybranymi wierzycielami, a z drugiej strony z nabywcą wyposażenia i towaru sklepu należącego do spółki (...), tj. firmą (...), która kupiła od tych wybranych wiedzieli ich wierzytelności, a oskarżeni następnie je spłacili ze środków uzyskanych od firmy (...) za sprzedaż wyposażenia sklepu i towaru. Niewątpliwie oskarżeni świadomie, umyślnie, a przy tym działając z zamiarem bezpośrednim udaremnili lub uszczuplili zaspokojenie szeregu pozostałych wierzycieli. Sąd I instancji szczegółowo opisał wszelkie okoliczności zbycia wyposażenia i towarów sklepu oraz pokrzywdzenia wierzycieli. Sąd odwoławczy w pełni podziela ustalenia poczynione przez Sąd I. instancji. Również w tym przypadku Sąd I. instancji zasadnie przyjął, iż Z. B. (2) dopuścił się przypisanego mu czynu z art. z art. 308 k.k. w z art. 300 § 1 i 3 k.k. w warunkach recydywy określonej treścią art. 64 § 1 k.k.

Ponadto B. B. (1) dopuściła się również popełnienia przestępstwa z art. 218 § 1a k.k., czego zresztą w żadnej mierze nie kwestionuje obrońca. B. B. (1) jako prezes zarządu spółki S. była zobowiązana do odprowadzania składek na ubezpieczenie zdrowotne i ubezpieczenie społeczne swoich pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę i umowy zlecenia, który to obowiązek uporczywie naruszała w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 lipca 2011 r. W konsekwencji czego nie odprowadziła składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 49256,06 zł i na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 14484,20 zł. Na fakt odpowiedzialności oskarżonej za to przypisane jej przestępstwo wskazują zeznania F. F. oraz informacje uzyskane z ZUS - u.

Odnosząc się do kwestii wymiaru zarówno jednostkowych kar pozbawienia wolności i kar grzywny za przypisane oskarżonym przestępstwa, jak i kar łącznych pozbawienia wolności w przypadku B. B. (1) i Z. B. (2) oraz łącznej kary grzywny w przypadku B. B. (1) należy wskazać, iż rozstrzygnięcia Sądu I. instancji w tym przedmiocie były prawidłowe, słuszne i zasadne. Wymierzone oskarżonym jednostkowe kary, nie tylko uwzględniają dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., ale są wręcz karmi łagodnymi. Sąd I instancji prawidłowo określił stopień winy oskarżonych oraz stopień szkodliwości społecznej, które są znaczne. Natomiast różnica w wymiarze kar jednostkowych wymierzonych za tożsame przestępstwa B. B. (4) i Z. B. (1) wynika z tego, iż Z. B. (1) dopuścił się tych czynów w warunkach recydywy.

Sąd I. instancji również prawidłowo określił wymiar kar łącznych przy zastosowaniu zasady asperacji, orzekając wobec B. B. (1) karę łączną 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności (gdzie suma kar jednostkowych to 3 lata i 2 miesiące pozbawienia wolności) i kary łącznej grzywny w wymiarze 200 stawek po 80 zł oraz wobec Z. B. (1) karę łączną 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności (gdzie suma kar jednostkowych to 3 lata i 8 miesięcy pozbawienia wolności).

Przypomnieć należy, że niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary. Trzeba jednak pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 k.p.k. ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Kara pozbawienia wolności może być uznana za rażąco niewspółmierną tak z powodu nadmiernej jej wysokości, jak również z powodu nie orzeczenia warunkowego zawieszenia jej wykonania (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu - II Wydział Karny z 2015-02-19, II AKa 197/14). W żadnym wypadku powyższych kar nie można uznać za zbyt surowe.

Rolą kary jest nie tylko odpłata oskarżonemu za popełnione przestępstwo, czy zapewnienie jego resocjalizacji, ale również prewencja szczególna i ogólna, winny one zapewnić ochronę społeczeństwu przed przestępnymi działaniami oskarżonego i innych ludzi, którzy muszą mieć świadomość, że dopuszczenie się takiego przestępstwa pociąga za sobą konkretną i wymierną karę.

Wymiar orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności wobec B. B. (1) i Z. B. (1) uniemożliwia warunkowe zawieszenie wykonania tychże kar. Już na marginesie należy wskazać, iż wobec tych osób nie występuje pozytywne prognoza kryminogenna, zwłaszcza wobec Z. B. (1), który dopuścił się przypisanych mu czynów w warunkach recydywy.

Sąd I. instancji zasadnie uwzględnił pozytywną prognozę kryminogenną Ł. B., który dopuścił się tylko jednego przestępstwa z art. 5886 k.s.h., pozwalającą na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec niego 6 miesięcy pozbawienia wolności, a wyrażająca się w przekonaniu, iż nie popełni on ponownie przestępstwa i będzie przestrzegać porządku prawnego. Dlatego też zasadnie Sąd Rejonowy warunkowo zawiesił wobec Ł. B. wykonanie orzeczonej wobec niego kary 6 miesięcy pozbawienia wolności na okres 3 lat próby. Zawieszając warunkowo wykonanie kary pozbawienia wolności Sąd I. instancji słusznie wymierzył Ł. B. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 80 zł i oddał go pod dozór kuratora w okresie próby.

Sąd I. instancji prawidłowo i zasadnie orzekł o obowiązku solidarnego naprawienia przez Z. B. (1) i B. B. (1) szkód wyrządzonych przestępstwem oszustwa.

Sąd I instancji wziął pod uwagę sytuację osobistą i finansową oskarżonych, w konsekwencji czego zasadnie obciążył Ł. B. kosztami, obejmującymi wydatki w kwocie 1988 zł i opłatę w kwocie 920 zł, oraz zwolnił Z. B. (1) i B. B. (1) od ponoszenia kosztów sadowych.

Biorąc pod uwagę powyższe i uznając ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy w Jastrzębi – Zdroju za prawidłowe, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku.

Mając na względzie sytuację osobistą i finansową oskarżonych, Sąd odwoławczy obciążył Ł. B., wobec którego orzeczono karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, kosztami postępowania odwoławczego, na które złożyły się wydatki w wysokości 1/3 z 20 złotych oraz opłata w kwocie 920 zł, jednocześnie Z. B. (1) i B. B. (1), wobec których zostały orzeczone bezwzględne kary pozbawienia wolności, i którzy są zobowiązani do naprawy wyrządzonych szkód, od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego.