Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2018 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko J. K. i B. K.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 982/18

UZASADNIENIE

Powód Bank (...) S.A. z siedzibą w W. w pozwie przeciwko B. K. i J. K. domagał zasądzenia kwoty 46.904,11 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości 4-krotnosci stopy kredytu lombardowego NBP, jednak nie wyższej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 14 maja 2018 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu .

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 11 października 1999 roku Bank (...) SA Oddział w O. Filia w S. połączony z (...) S.A., będący poprzednikiem prawnym powoda, zawarł z pozwanymi dłużnikami solidarnymi umowę kredytu hipotecznego nr (...). Termin spłaty kredytu przypadał na 01.09.2024r. Pozwany zaprzestali jednak wymagalnych płatności umownych, wobec czego poprzednik prawny powoda wezwał pozwanych w dniu 1.01.2001r. roku do spłaty zadłużenia przeterminowanego pod rygorem wypowiedzenia umowy a następnie z uwagi na brak wymagalnej płatności r. wysłał do pozwanych oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Z dniem 19.03.2003r. całość zadłużenia stała się wymagalna. W dniu 24.08.2005r. Bank (...) SA zawarł z pozwanymi porozumienie w sprawie restrukturyzacji zadłużenia. W dniu 10.02.2018r. powód jak następca prawny Banku (...) SA wezwał pozwanych do spłaty całości zadłużenia na które zgodnie z księgami Banku wynosi 46.904,11 zł.

Pozwani B. K. i J. K. zawiadomieni o terminie rozprawy nie stawili się na rozprawę, nie złożyli odpowiedzi na pozew i nie zajęli żadnego stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 11 października 1999 roku (...) Bank (...) SA Oddział w O. Filia w S., będący poprzednikiem prawnym powoda, zawarł z pozwanymi umowę kredytu hipotecznego nr (...) w wysokości 80.000,- zł Pozwani zobowiązali się zwrócić kredyt solidarnie wraz z należnymi opłatami i prowizjami w terminie do dnia 01.09.2024 r. Początkowo pozwani spłacali kredyt, jednak zaprzestali wymagalnych płatności umownych. W dniu 24.08.2005r. Bank (...) SA zawarł z pozwanymi porozumienie w sprawie restrukturyzacji zadłużenia zgodnie, z którym określono aktualną wysokość zadłużenia z tytułu kredytu hipotecznego na 135.102,14 zł i określono nowe warunki spłaty w szczególności wysokość rat określono na 1000,- zł miesięcznie. W związku z niewywiązywaniem się ze zobowiązania powód jako następca prawny Banku (...) SA pismem z dnia 21.11.2013r. wypowiedział pozwanym umowę i całe Zobowiązanie stało się wymagalne. Mimo wezwana pozwani długu nie spłacili.

( twierdzenia powoda, umowa kredytu hipotecznego, porozumienie w sprawie restrukturyzacji , wezwanie pod rygorem wypowiedzenia, wypowiedzenie z dnia 21.11.2013 r. – k.19-31, )

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie albowiem dotyczy roszczenia przedawnionego.

Na wstępie wskazać należy, że pozwani nie zajęli żadnego stanowiska Nie złożyli odpowiedzi na pozew i nie stawili się na rozprawie, tym samym spełnione zostały przesłanki wydania wyroku zaocznego. Zgodnie z art. 339 § 1 i 2 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Niezależnie od wynikającego z art. 339 § 2 k.p.c. domniemania prawdziwości twierdzeń powoda o rzeczywistym stanie rzeczy, sąd ma każdorazowo obowiązek krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. W przypadku wątpliwości w tym przedmiocie , sąd ma obowiązek przeprowadzić postępowanie dowodowe z urzędu (por. wyrok S.N. z 20.10.1998r. I CKU 85/98; Wyrok S.N. z dnia 15.03.1996r. (...) 26/96).

W niniejszej sprawie twierdzenia pozwu o okolicznościach faktycznych nie budzą uzasadnionych wątpliwości. Znajdują one przy tym oparcie w przedłożonych dokumentach az których wynika, że pozwani nie wykonali w całości umowy kredytowej a następnie porozumienia w sprawie restrukturyzacji długu. W rezultacie powód wypowiedział pozwanym umowę pismami z dnia 21.11.2013 r. i po upływie terminu wypowiedzenia całość zadłużenia stała się wymagalna.

Według art. 117 § 1 k.c. przedawnieniu ulegają roszczenia majątkowe, a taki charakter ma niewątpliwie roszczenie wynikające z umowy bankowej. Zgodnie zaś z. art 117 § 2 ¹ k.c. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat sześć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej trzy lata. Bieg przedawnienia rozpoczyna się zaś od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 k.c.). Roszczenie staje się zaś wymagalne po upływie terminu do jego spełnienia.

W okolicznościach niniejszej sprawy za początek biegu przedawnienia uznać należy termin wypowiedzenia umowy przez bank tj. dzień 21 stycznia 2014 roku. ( w pismach wskazano dwumiesięczny termin wypowiedzenia) Oznacza to, że trzyletni termin przedawnienia powyższego roszczenia upłynął w dniu 21 stycznia 2017 r. (art. 118 k.c. w zw. z art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw). Tymczasem pozew w rozpoznawanej sprawie, jako czynność, mogąca przerwać bieg terminu przedawnienia, po myśli art. 123 § 1 pkt 1 k.c., został wniesiony dopiero w dniu 14 maja 2018 roku, czyli już po upływie terminu przedawnienia. Jednocześnie powód nie przedstawił innych twierdzeń i nie zgłaszał dowodów wskazujących, że w okresie do dnia wniesienia niniejszego powództwa zaistniało jakiekolwiek zdarzenie, które skutkowałoby przerwaniem biegu terminu przedawnienia.

Z podanych względów, na podstawie przytoczonych wyżej przepisów, powództwo należało oddalić jako przedawnione.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S.,(...)