Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2018 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Barbara Bojakowska

Sędziowie SSO Joanna Składowska

SSR (del.) Elżbieta Sadowska-Augustyniak

Protokolant st. sekr. sąd. Beata Krysiak

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2018 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A.

przeciwko E. A.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 22 czerwca 2018 roku, sygn. akt I C 1668/17

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach 1 i 2 w ten tylko sposób, że:

a)  obniża kwotę zasądzoną w punkcie 1 z 14.414,73 złotych do kwoty 7291,83 (siedem tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt jeden 83/100) złotych, oddalając powództwo w pozostałej części,

b)  obniża kwotę zasądzoną w punkcie 2 z 4338 złotych do 2219 (dwa tysiące dwieście dziewiętnaście) złotych;

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  przyznaje radcy prawnemu Z. S. wynagrodzenie za reprezentowanie pozwanego z urzędu w postępowaniu apelacyjnym w kwocie 1476,00 (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) złotych brutto, które nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sieradzu.

Sygn. akt I Ca 355/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Sieradzu w sprawie z powództwa
(...) Spółki Akcyjnej w B. przeciwko E. A.
o zapłatę, zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 14414,73 zł wraz z umownymi odsetkami wynoszącymi w stosunku rocznym dwukrotność wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 27 maja 2017 roku do dnia zapłaty (pkt 1) oraz kwotę 4338 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 2), nakazał przyznać i wypłacić ze środków budżetowych Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sieradzu na rzecz radcy prawnego Z. S. kwotę 2952 zł brutto tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu (pkt 3) i nie obciążył pozwanej kosztami pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu (pkt 4).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski,
których istotne elementy przedstawiają się następująco:

W dniu 28 lipca 2016 roku pozwana zawarła z powodową spółką umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Przedmiotem umowy była pożyczka w kwocie 8000 zł. Zgodnie
z treścią umowy z udzielonej pożyczki powódka potrąciła opłatę przygotowawczą w kwocie 129,00 zł, wynagrodzenie umowne w kwocie 6763 zł oraz wynagrodzenie z tytułu przyznania na wniosek pożyczkobiorcy (...) w kwocie 1100 zł. Pozwana otrzymała tytułem pożyczki do dyspozycji kwotę 8000 zł. Pożyczka podlegała zwrotowi w 36 ratach miesięcznych po 480 zł. Ogółem pozwana zgodnie z treścią umowy miała zwrócić kwotę 17280 zł. Zabezpieczeniem spłaty pożyczki był weksel in blanco podpisany przez pozwaną, który zgodnie z deklaracją wekslową powódka mogła wypełnić w razie niedotrzymania przez pozwaną warunków umowy.

W związku z opóźnieniem w spłacie rat pożyczki pismem z dnia 26 kwietnia 2017 roku powódka wypowiedziała pozwanej umowę pożyczki z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia. Na dzień sporządzenia wypowiedzenia zaległość pozwanej
w spłacie pożyczki wynosiła 14414,73 zł.

Wobec braku spłaty zadłużenia powódka wypełniła weksel in blanco z dnia 28 lipca 2016 roku podpisany przez pozwaną na kwotę 14414.37 zł z datą płatności 26 maja 2017 r.

Sąd, odnosząc się w pierwszej kolejności do podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu nieważności weksla stwierdził, że jest on niezasadny, gdyż weksel posiada wszystkie elementy wymagane przez ustawę Prawo wekslowe dla jego ważności, w tym oznaczenie daty i miejsca płatności. Weksel został przy ty wypełniony zgodnie z deklaracją wekslową,
na kwotę wymagalnego zobowiązania pozwanej w dniu wypowiedzenia umowy pożyczki,
po uprzednim wezwaniu pozwanej do zapłaty zaległych rat pożyczki.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego nieistnienia stosunku podstawowego
tj. nieważności umowy pożyczki zawartej przez strony w dniu 28 lipca 2016 roku, to zdaniem Sądu, nie jest on skuteczny i nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż pozwana dobrowolnie
i z własnej inicjatywy podpisała przedmiotową umowę, co wynika wprost z załączonych
do akt odpisów tejże umowy. Nie kwestionowała umocowania osób, które w imieniu powódki podpisywały umowę pożyczki. Następnie otrzymała środki z tytułu pożyczki i przystąpiła
do jej częściowej spłaty. Uregulowała kilka rat pożyczki, tym samym dokonała niewłaściwego uznania swojego długu.

Według Sadu, twierdzenia pozwanej, w zakresie rzekomego nieotrzymania środków
z tytułu udzielonej pożyczki nie mogły się ostać, gdyż przystąpienia przez pozwaną do spłaty zaciągniętego zobowiązania potwierdza, iż otrzymała środki z tytułu udzielonej pożyczki.

W nawiązaniu do zarzutu dotyczącego nieudowodnienia zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia Sąd zauważył, że dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelności wynika z umowy pożyczki gotówkowej nr (...). Zawierając umowę pozwana w sposób swobodny i dobrowolny przyjęła i zaakceptował warunki umowy. Tym samym zobowiązała się do spłaty zaciągniętej pożyczki w ratach miesięcznych płatnych w terminach i wysokości określonej w harmonogramie stanowiącym załącznik do umowy. W związku z zaprzestaniem spłaty pożyczki i powódka wypowiedziała umowę, a roszczenie w całości zostało postawione
w stan wymagalności.

Podniesiono przy tym, że w przedmiotowym przypadku roszczenie było precyzyjnie określone w treści wypowiedzenia, gdzie wskazana była data i numer umowy pożyczki,
z której wynika dochodzona wierzytelność.

Zdaniem Sądu, pozwana nie udowodniła kwestii spełnienia przedmiotowego roszczenia w całości, a to na pozwanej spoczywa ciężar dowodu, że wykonywała ciążące na niej zobowiązanie. Z tego względu Sąd dał wiarę powodowi, że pozwana przestała regulować raty pożyczki i na dzień wniesienia pozwu z tego tytułu była winna powódce kwotę 14414,73 zł.

W ocenie Sądu, nieskuteczny pozostawał zarzut braku wymagalności roszczenia, podnosząc, że zasadniczym dowodem na wymagalność dochodzonego roszczenia jest oświadczenie z dnia 26 kwietnia 2017 roku w przedmiocie wezwania do zapłaty
i wypowiedzenie umowy przesłane na adres pozwanej i dlatego to na pozwanej spoczywał ciężar udowodnienia, że wobec przedłożenia przez powódkę potwierdzenia nadania przesyłki, korespondencji tej nie otrzymała, którego to dowodu strona pozwana nie przeprowadziła

Sąd stwierdził także, że pozwana nie przedstawiła argumentacji przemawiającej
za nieważnością poszczególnych postanowień umownych, gdyż umowa z dnia 28 lipca
2016 roku została sformułowana w sposób jasny dla konsumenta, a pozwana nie wykazała przy tym, że skonstruowane w niej postanowienia są sprzeczne z dobrymi obyczajami, uczciwością oraz zasadą słuszności. Ponadto postanowienia zawartej przez strony umowy pożyczki nie są sprzeczne w ustawą o kredycie konsumenckim.

Mając powyższe na uwadze stwierdzono, że strona powodowa uprawniona była
do wypełnienia weksla po pisemnym wezwaniu pozwanej do zapłaty, z wyznaczeniem
30 dniowego terminu do wykonania zobowiązania. Pismem z dnia 26 kwietnia 2017 roku dokonała tego w zakresie kwoty objętej pozwem, dlatego też należało uwzględnić żądanie zapłaty odsetek od dnia 27 maja 2017 roku.

O kosztach procesu orzeczono, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik
na podstawie art. 98 k.p.c. obciążając ją kosztami poniesionymi przez powoda, jako stronę która przegrała proces.

O kosztach pełnomocnika z urzędu orzeczono w oparciu o § 8 pkt 5 oraz § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb państwa kosztów nieopłacanej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, mając na uwadze, że z uwagi na trudną sytuację majątkową pozwanej zasadnym będzie nie obciążani jej tymi kosztami.

Apelację od powyższego wyroku złożyła pozwana, zaskarżając go w całości
i zarzucając:

1/ naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 385 ¹ § 1, 2 , 3, 4 k.c. w zw. z art. 6 k.c., zgodnie z którym abuzywne postanowienia umowne nie powinny wiązać konsumenta. W przedmiotowej sprawie
za niedozwolone postanowienia umowne, a więc takie na których treść pozwana nie miała wpływu, uznać należy postanowienie umowy zawarty w pkt. 1.4. (b) dotyczący wynagrodzenia prowizyjnego w kwocie 6763 zł, stanowiącej w istocie ponad 84% kwoty faktycznie udzielonej pożyczki. Postanowienie to jest niewątpliwie kształtuje obowiązki strony w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jej interesy. Kwota bowiem opłaty dodatkowej bez odsetek stanowi kwotę 84 % pożyczki. Odsetki również naliczane były od całej kwoty kredytu. Za niedozwolone postanowienia umowne należy, również uznać postanowienia umowy z uwagi na fakt, iż postanowienia nie były negocjowane ze stroną i przyjęte na drodze indywidualnego porozumienia, który to fakt strona powodowa pomimo jego obowiązku dowodowego nie wykazała, a wykazała jedynie przedłożenie wzorca umowy, który strona musiała zaakceptować;

- art. 1 i 101 prawa wekslowego, gdyż weksel został błędnie wypełniony co do kwoty, daty płatności, oraz możliwości wypełnienia weksla z uwagi na treść porozumienia wekslowego.

2/ naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wydane
rozstrzygnięcie, tj.:

- art.233 k.p.c. w zw. z art. i art. 6 k.c. poprzez nieudowodnienie, iż wezwanie
do zapłaty było prawnie skuteczne i złożone przez powoda, gdyż wezwanie do zapłaty skierowała Pani D. K. procesów windykacyjnych, której umocowanie do działania i 1 składania oświadczeń w imieniu powódki nie zostało wykazane;

- art. 233 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, naruszające zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego poprzez uznanie, iż wypowiedzenie umowy miało skutek prawny, podczas gdy wypowiedzenie nastąpiło przed terminem wynikającym z wezwania do zapłaty zatem nie mogło odnieść skutku prawnego;

- art. 233 § 1 k.p.c.. przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów
naruszając zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego i uznanie, iż weksel został wypełniony zgodnie z porozumieniem wekslowym, podczas gdy został wypełniony
po błędnym wezwaniu i nieskutecznym wypowiedzeniu umowy, na kwotę niewymagalnych rat pożyczki, co więcej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki, której skutek prawny powstawał z upływem 30 dni od doręczenia, zawiera oświadczenie o wypełnieniu weksla, a zatem weksel został wypełniony w kwotach, które nie zostały postawione w stan natychmiastowej wymagalności i nie były wymagalne w chwili wypełnienia weksla.

3/ błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia tj.:

- ustalenie, iż weksel powódka mogła wypełnić w razie niedotrzymanie przez pozwaną warunków umowy, podczas gdy wypełnienie weksla uzależnione zostało od uprzedniego skutecznego wezwania do zapłaty i wypowiedzenia umowy co do niewymagalnych
rat pożyczki i po upływie terminów do dokonania tych czynności;

- ustalenie, iż wypowiedzenie umowy pożyczki było skuteczne podczas,
gdy w ust. 8 pkt 8.1 a umowy wypowiedzenie może nastąpić po wezwaniu do zapłaty zaległości w terminie 7 dni, a zatem wezwanie które strona otrzymała w dniu 28 kwietnia 2017r., mogła zostać wypowiedziana najwcześniej 6 maja 2018r. z okresem wypowiedzenia mijającego po 30 dniach od doręczenia;

- ustalenia, iż na dzień wypowiedzenia umowy pożyczki zaległość pozwanej wynosiła 14414,73 zł podczas, gdy należności w takiej wysokości mogła zaistnieć dopiero
po wypowiedzeniu skutecznym umowy pożyczki (tj.: postawienia całej pożyczki w stan wymagalności) a na dzień oświadczenia o wypowiedzeniu istniała zaległości w kwocie dwóch rat, której termin płatności z wezwania do zapłaty nie minął.

4/ brak ustalenia przed Sąd I instancji dnia doręczenia wezwania do zapłaty
i wypowiedzenia umowy, skutkujące wymagalnością znacznej części pożyczki, możliwością wypełniania weksla co do kwoty pełnej pożyczki.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżąca wniosła o zmianę skarżonego
wyroku w całości przez oddalenie powództwa w całości; przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu, których strona nie uiściła w całości ani w części
za obie instancje według norm prawem przepisanych oraz przeprowadzenie dowodu
z dokumentu w postaci: wydruku doręczenia ostatecznego wezwania do zapłaty z dnia
10 kwietnia 2017r., wydruku doręczenia wypowiedzenia umowy z dnia 26 kwietnia 2017r., na okoliczność daty doręczenie wezwania do zapłaty, daty doręczenia wypowiedzenia umowy, nie skuteczności i przedwczesności wypowiedzenia umowy pożyczki, wypełnienie weksla przedwcześnie, wadliwie i niezgodnie z porozumieniem wekslowym, wymagalności należności wpisanej w wekslu, nie rozpoznanie w/w okoliczności przez Sąd I instancji,
gdyż dowód w postaci doręczenia przesyłek znajdował się w aktach sprawy ale z uwagi
na błędy w ustaleniu faktycznych stało się konieczne uwypuklenie terminów doręczenia pism o charakterze materialnoprawnym oraz wyrok Sądu Rejonowego w Sieradzu z dnia 07 marca 2018 roku, I C 1537/17 utrzymany decyzją II instancji w sprawie o sygn. akt I Ca 199/18
na okoliczność, iż powód dochodzi należności stanowiących niedozwolone postanowienia umowy, a zatem nie wiążące strony pozwanej i tym samym błędnie uzupełnione w wekslu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest w części uzasadniona i zasługuje na uwzględnienie, ponieważ skutecznie został podniesiony zarzut naruszenia prawa materialnego - art. 385 ¹ § 1, 2 , 3, 4 k.c. w zw. z art. 6 k.c., zgodnie z którym abuzywne postanowienia umowne nie powinny wiązać konsumenta. Należy podzielić bowiem stanowisko apelującej, że kierując się treścią wyżej wymienionego przepisu za niedozwolone co do zasady trzeba uznać postanowienie umowne zawarte w pkt. 1.4. (b) dotyczące wynagrodzenia prowizyjnego w kwocie 6763 zł, stanowiącej w istocie ponad 84% kwoty faktycznie udzielonej pożyczki.

Zgodnie z przywołanym wyżej przepisem aby uznać dane postanowienie umowy za nieważące muszą zostać spełnione kumulatywnie następujące przesłanki: umowa musi zostać zawarta z konsumentem, kwestionowanie postanowienie nie zostało uzgodnione indywidualnie, a postanowienie to kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco narusza interesy konsumenta i nie dotyczy głównych świadczeń stron. W rozpoznawanej sprawie powód był oczywiście co do zasady uprawniony do obciążenia pozwanej opłatami i prowizją związanymi z zawarciem umowy pożyczki, których górna wysokość zgodnie z art. 36 a ustawy z 12 maja 20111 r. o kredycie konsumenckim nie mogła przekroczyć 100% kwoty pożyczki, ale nie oznacza, to że nie podlegają opłaty te ocenie przez Sąd, czy nie mają one charakteru abuzywnego, czyli ocenie, czy nie zaistniał wypadek nadmiernego obciążenia konsumenta rażąco wygórowanymi opłatami. Pobierane przez pożyczkodawcę – przedsiębiorcę opłaty i prowizje powinny wyrównywać rzeczywiste koszty poniesione przez pożyczkodawcę w związku podjęciem danej czynności, a opłaty te powinny zostać ustalone na rozsądnym poziomie i nie mogą godzić w interesy konsumenta. Zatem zakres wszystkich kosztów związanych z zawarciem i wykonaniem umowy uzasadniający ich wysokość powinien zostać przedstawiony w pozwie lub w odpowiedzi na zarzuty pozwanej w taki sposób, aby w świetle logiki i doświadczenia życiowego nie budzi żadnych wątpliwości. Zastrzeżona w umowie prowizja nazwana „wynagrodzenie prowizyjne”, którą pobierano oprócz odsetek, opłaty przygotowawczej i opłaty za przyznanie „Twojego pakietu” była rażąco wygórowana w świetle doświadczenia życiowego. Faktycznie bowiem opłata w wysokości 6763 zł przy jednoczesnym zastrzeżeniu odsetek umowach w wysokości 9,72% w skali roku stanowi w istocie próbę obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych, a zastrzeżenie prowizji w wysokości 84% wartości pożyczki w tych okolicznościach stanowi niewątpliwie naruszenie interesów konsumenta. Wszystkie opłaty i prowizje powinny wyrównywać rzeczywiste koszty poniesione przez przedsiębiorcę i nie powinny być rażąco wysokie dla konsumenta. W inny przypadku to znaczy przy uznaniu pełnej dowolności opłat i prowizji limitowanych tylko treścią art. 36 a ustawy o kredycie konsumenckim przepis o odsetkach maksymalnych nie miałby w ogóle znaczenia.

Ostatecznie , mając na uwadze, że sam fakt pobierania prowizji co do zasady nie jest zabroniony i powszechnie aprobowaną praktyką jest pobieranie prowizji ale nie w tak rażąco wysokiej kwocie, Sąd Okręgowy uznał, że prowizja należna, zgodna z uczciwym obrotem to 5% kwoty żądanej przez powoda, czyli kwota 323,15 zł.

Całkowity koszt pożyczki wynikający z umowy to 17280 zł, od tego należy odjąć kwotę 6439,85 jako nienależną prowizję oraz odsetki ustawowe 683,60, zł, które nie powinny zostać wliczone do należności zaległej, ponieważ umowa przestała obowiązywać najpóźniej od 1 lipca 2017 r. Po pomniejszeniu całkowitego kosztu pożyczki o wyżej wymienione kwoty do zapłaty pozostaje 10157,10 zł. Od tej kwoty należy odjąć sumę wpłaconą przez pozwaną rat, czyli kwotę 2880 zł, co powoduje, że do zapłaty pozostaje 7277, 50 zł powiększona o odsetki za opóźnienie 14,73 zł, powoduje, że ostatecznie Sad Okręgowy przyjął, że do zapłaty pozostała kwota 7291,83 zł i taką też kwotę zasądził od pozwanej na rzecz powódki.

Pozostałe zarzuty, nie zasługiwały na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa procesowego art. 233 § k.p.c. polegającego na braku udowodnienia wezwania do zapłaty pozwanej i skutecznego wypowiedzenia umowy, należy zasadniczo uznać, że nie są one słuszne, chociaż apelująca na etapie postępowania apelacyjnego wykazała, że wezwanie do zapłaty dwóch zaległych rat z 11 kwietnia 2017 r. z k 54 doręczono jej faktycznie w dniu 28 kwietnia 2017, zatem termin 7 dniowy do zapłaty tej kwoty upływał w dniu 5 maja 2017 r.. Natomiast wypowiedzenie umowy datowane na 26 kwietnia2017 r. a, doręczone jej 17 maja 2018 r. faktycznie rozwiązywało umowę z dniem 5 czerwca 2017 r, a nie 26 maja 2017 r. Okoliczności te miałyby jednak znaczenie gdyby apelująca w terminie do 5 maja 2017 r. wpłaciła zaległe raty lub do dnia ekspirowania umowy, co w rozpoznawanej sprawie nie nastąpiło.

Dla skutecznego wypowiedzenia umowy nie ma istotnego znaczenia czy osoba podpisująca pismo posiadała specjalne uprawnienie do jego wysłania, ponieważ z umowy nie wynika, aby do wysyłania pisma o wypowiedzeniu umowy był uprawniony tylko członek zarządu powodowej spółki.

Zatem trafnie Sąd Rejonowy przyjął , że umowa została skutecznie przez powoda wypowiedziana. Uboczne tylko trzeba podkreślić, że to na apelującej ciążył obowiązek wykazania, że mimo przedłożenia dowodu nadania przesyłki przez powoda nie otrzymała ona lub w innej, niż powód przyjął dacie, wezwania do zapłaty lub wypowiedzenia umowy, a nie na powodzie czy też na Sądzi rozpoznającym sprawę.

Nie był też skuteczny zarzut wypełnienia weksla niezgodnie z porozumieniem, ponieważ z deklaracji wekslowej ( k 49) wynika, że pożyczkodawca mógł wypełnić weksel nie w przypadku skutecznego wypowiedzenia umowy, ale gdy opóźnienie płatności jednej raty przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu do zapłaty w termie 7 dniu od daty otrzymania wezwania. Jak już ustalono wcześniej wezwanie pozwana otrzymała wezwanie w dniu 28 kwietnia 2017 r. , termin 7 dni upłynął w dniu 5 maja 2017, natomiast data płatności na wekslu to 26 maja 2017 r.

Okoliczność ta i zarzuty dotyczące prawa wekslowego maja jednak poboczne znacznie, ponieważ faktycznie Sąd uwzględnił roszczenie badając stosunek podstawowy, a Sąd Odwoławczy obniżył zasądzoną na rzecz powoda kwotę na skutek uwzględnienia zarzutu zastosowania w umowie klauzuli abuzywnej.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., natomiast dalej idąca apelację oddalił w oparciu o treść art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu za pierwszą instancje orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. Powód wygrał sprawę w 50 %, a poniósł koszty w wysokości 4338 zł, natomiast pozwana nie poniosła żadnych kosztów, zobowiązana jest zatem do zapłaty na rzecz powoda kwoty 2219 zł.

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej apelującej z urzędu zostały przyznane od Skarbu państwa – Sądu Rejonowego w Sieradzu na podstawie § 8 pkt 5 w zw. z § 16 ust. 1 oraz § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb państwa kosztów nieopłacanej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu. Ich wysokość została ustalona stosownie do wartości przedmiotu zaskarżenia.