Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 października 2018 r. w S.

odwołania K. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 8 czerwca 2018 r. Nr (...)

w sprawie K. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do odsetek

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje K. R. prawo do odsetek za opóźnienie w przyznaniu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i wypłacie świadczenia za okres od dnia 25 lutego 2017 roku do dnia 23 maja 2018 roku.

Sygn. akt IV U 586/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 czerwca 2018r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił K. R. prawa do odsetek za zwłokę w przyznaniu renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, powołując się na okoliczność, iż prawo do świadczenia zostało ustalone wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 7 marca 2018r. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał również, że w razie ustalenia prawa do świadczenia orzeczeniem organu odwoławczego, za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego. Pozwany ZUS twierdził, że w wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie nie znalazło się orzeczenie o odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w ustaleniu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Od w/w decyzji odwołanie złożył ubezpieczony K. R., który domagał się jej zmiany, poprzez przyznaniu mu prawa do odsetek za zwłokę w przyznaniu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w okresie od stycznia 2017 do 25 czerwca 2018r. Ponadto, ubezpieczony wskazał, że w postępowaniu odwoławczym nie dostarczył żadnych dodatkowych dokumentów medycznych, a zarówno orzeczenie Sądu Okręgowego w Siedlcach, jak i Sądu Apelacyjnego w Lublinie zostało wydane na podstawie opinii biegłych, którzy dysponowali taką samą dokumentacją medyczną, jak Komisja Lekarska ZUS.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na przepisy prawa i uzasadnienie zawarte w zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego k. 2-4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony K. R., był uprawniony do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do dnia 8 grudnia 2016r. Przed upływem tego okresu, ubezpieczony złożył wniosek do ZUS o przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na dalszy okres. W toku postępowania orzeczniczego, zarówno Lekarz Orzecznik ZUS, jak i Komisja Lekarska ZUS stwierdzili, że ubezpieczony jest stale częściowo niezdolny do pracy. Na mocy decyzji z dnia 24 stycznia 2017r. przyznano wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 31 grudnia 2019r. (k. 103 a.l.). Od decyzji tej ubezpieczony złożył odwołanie. Sąd Okręgowy w Siedlcach, rozpoznając odwołanie K. R. dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy różnych specjalności, w tym lekarza nefrologa. Podstawowym schorzeniem ubezpieczonego była choroba nerek (opinia biegłych k. 23-25 akt IV U 147/17). Ubezpieczony w 2016r. przeszedł przeszczep nerki. Po tej operacji został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy do dnia 8 grudnia 2016r. W świetle opinii biegłej lekarz nefrolog, po tej dacie nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia ubezpieczonego. W wymienionym postępowaniu odwoławczym, ubezpieczony nie składał nowej dokumentacji medycznej. Dowód z opinii biegłych, był podstawą dla Sądu Okręgowego do zmiany decyzji organu rentowego z 24 stycznia 2017r. i przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 9 grudnia 2017r. na stałe (wyrok SO w Siedlcach z dnia 13 lipca 2017r. k. 50 akt sprawy IV U 147/17). Pozwany organ rentowy, zaskarżył powyższe orzeczenie Sądu Okręgowego w Siedlcach jednakże, Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 7 marca 2018r. oddalił apelację, uznając iż ustalenia Sądu Okręgowego były prawidłowe (k. 79 akt sprawy IV U 147/17). Zakład Ubezpieczeń Społecznych po otrzymaniu akt rentowych wydał w dniu 24 kwietnia 2018r. decyzję realizującą prawomocny wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie (k. 136 a.e.). Organ rentowy, wypłacił ubezpieczonemu kwotę stanowiącą wyrównanie różnicy w wysokości renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, a częściowej niezdolności do pracy. Wypłata nastąpiła w dniu 24 maja 2018r. Ubezpieczony w dniu 21 maja 2018r. złożył wniosek do ZUS o wypłatę odsetek za zwłokę w przyznaniu świadczenia odpowiadającego kwocie renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy (k. 139 a.r.). Zaskarżoną decyzją z dnia 8 czerwca 2018r., Zakład odmówił uwzględnienia wniosku ubezpieczonego (k. 140 a.e.).

W ocenie Sądu Okręgowego, odwołanie ubezpieczonego K. R. jest zasadne.

Bezsporne jest, iż w postępowaniu odwoławczym o przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w wyrokach Sądów obydwu instancji, nie było orzeczenia o odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia. Jednakże, okoliczność ta nie przesądza, że ubezpieczony nie może domagać się ustalenia takiej odpowiedzialności w odrębnym postępowaniu. Zdaniem Sądu Okręgowego, skarżący zasadnie zarzucił stronie pozwanej, że prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy nie zostało mu ustalone w ramach postępowania prowadzonego przez ZUS po złożeniu wniosku o rentę na dalszy okres, tj. po 8 grudnia 2016r. Przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe w postępowaniu odwoławczym, w sprawie IV U 147/17 jednoznacznie wskazuje, iż ciężkie schorzenie nerek powodowało całkowitą niezdolność do pracy również po dniu 8 grudnia 2016r. Wobec powyższego przyjąć należy, iż z winy organu rentowego nie nastąpiła prawidłowa ocena stanu zdrowia ubezpieczonego po 8 grudnia 2016r. Gdyby organ rentowy dokonał prawidłowej oceny zdrowia ubezpieczonego, to wówczas ubezpieczony nabyłby prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na mocy decyzji z dnia 24 stycznia 2017r.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 118 ust. 1 ustawy emerytalno-rentowej organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Z kolei, przepis art. 85 ust. 1 z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 205 poz. 1585) stanowi, że w przypadku gdy Zakład nie ustalił w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Od odpowiedzialności za opóźnienie, organ rentowy może się uwolnić tylko wówczas, gdy wykaże, że opóźnienie w przyznaniu prawa do świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Odnosząc tę regulację na grunt przedmiotowej sprawy, Sąd Okręgowy uznał, że Zakład nie wykazał, iż zachodzą okoliczności za które nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w ustaleniu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i tym samym do wypłacenia świadczenia w ustawowym terminie. Wobec tego, przyjąć należy, iż datą wyjaśnienia okoliczności sprawy, jest data wydania decyzji przez organ rentowy, tj. 24 stycznia 2017r. Sąd uznał, że organ rentowy pozostawał w zwłoce w wypłacie świadczenia po upływie 30 dni od daty wydania decyzji, tj. od 25 lutego 2017r. do dnia poprzedzającego wypłatę wyrównania renty, tj. do dnia 23 maja 2018r.

Mając powyższe na względzie i w oparciu o treść art. art. 85 ust. 1 i 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1kpc orzekł, jak w sentencji.