Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2018r.

Sąd Rejonowy w Aleksandrowie Kujawskim I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Marcin Słoń

Protokolant: Agnieszka Żółtowska Wiese

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2018 w Aleksandrowie Kujawskim

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko K. N.

o zapłatę

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 16 stycznia 2018 roku (data stempla pocztowego k.15) powódka (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. (dalej powoływana jako (...)) reprezentowana przez pełnomocnika w osobie pracownika banku (pełnomocnictwo k. 10) wniosła o zasądzenie od K. N. kwoty 6.689,69 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego od kwoty 3.447,20 zł od dnia 11 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazała, iż dnia 1 stycznia 1980 roku K. N. zawarła z (...) umowę o kredyt odnawialny. Powódka wskazała, iż na dzień 10 stycznia 2018 roku w księgach banku stwierdzono wymagalne zadłużenie na kwotę wskazaną powyżej. Dnia 24 listopada 2017 roku skierowano do pozwanej wezwanie do zapłaty które zostało zwrócone z dniem 19 grudnia z adnotacją zwrot nie podjęto w terminie (pozew k.2-6).

Zarządzeniem z dnia 22 stycznia 2018 roku wezwano pełnomocnika powoda do przedłożenia w/w umowy o kredyt odnawialny wskazując, iż umowę zawarto 1 stycznia 1980 roku, co budzi wątpliwości z uwagi na fakt, iż pozwana miała wówczas 9 lat - w terminie tygodnia pod rygorem zastosowania art. 233 kpc i ewentualnego oddalenia powództwa (k.20).

W odpowiedzi powódka nadesłała umowę kredytu odnawialnego nr (...) do rachunku oszczędnościowo rozliczeniowego nr (...) (33-34) z W. P., jak również aneks do w/w umowy nr (...) polegający na tym iż kredytobiorcą stała się również K. N. (k.30). Do pisma (...) dołączono również wypowiedzenie umowy kredytu odnawialnego do rachunku i umowy rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego nr (...) (k.31).

Pozwana K. N. nie zajęła stanowiska w sprawie, nie wniosła odpowiedzi na pozew. Na rozprawie nikt się nie stawił, pomimo prawidłowego zawiadomienia stron o rozprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 28 czerwca 2007 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. (dalej powoływana jako (...)) zawarła z W. P. umowę kredytu odnawialnego nr (...) do rachunku oszczędnościowo rozliczeniowego nr (...). Dnia 4 czerwca 2008 roku sporządzono aneks do tejże umowy nr (...) polegający na tym iż kredytobiorcą stała się również K. N.. Zgodnie z treścią aneksu K. N. oświadczyła, iż znane jest jej aktualne zadłużenie, zna i akceptuje warunki umowy. Dnia 23 maja 2011 roku (...) wypowiedziała K. N. w/w umowę kredytu odnawialnego do rachunku i umowy rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego nr (...). W wypowiedzeniu wskazano, iż kwota należności do spłaty na dzień wypowiedzenia umowy wynosi 3.171,16 zł, w tym kwota przekroczonego limitu 72,71 zł oraz zaległe odsetki w kwocie 70,70 zł. Termin wypowiedzenia został wynosił 30 dni dla umowy kredytu odnawialnego i 1 miesiąc dla umowy rachunku oszczędnościowo-kredytowego. Wypowiedzenie umowy zostało doręczone dnia 9 czerwca 2011 roku, zatem termin wypowiedzenia umowy upłynął dnia 9 lipca 2011 roku, a całość świadczenia stała się wymagalna dnia 10 lipca 2011 roku (bezsporne – umowa wraz z aneksem oraz jej wypowiedzeniem K. N. wraz z dowodem odbioru korespondencji k.30-34).

Pismem z dnia 24 listopada 2017 roku wezwano K. N. do zapłaty należności z tytułu w/w umowy, w tym kapitał 3.447,20 zł, odsetki 3.182,55 zł (bezsporne k.8).

Dnia 10 stycznia 2018 roku (...) sporządziło wyciąg z ksiąg banku nr (...) w którym stwierdzono, iż z tytułu w/w umowy kredytu odnawialnego (...) przysługuje wymagalne zadłużenie wobec K. N. w kwocie 6.686,69 zł, w tym kapitał 3.447,20 zł i odsetki naliczone od dnia 1 kwietnia 2011 roku do dnia 10 stycznia 2018 roku w kwocie 3.217,49 zł. (bezsporne – wyciąg k.7).

Powyższy stan faktyczny był bezsporny. Został ustalony w oparciu o niekwestionowane przez strony powyżej szczegółowo wskazane dokumenty, które nie budziły też wątpliwości Sądu.

Już w tym miejscu uzasadnienia odnieść należało się do jednej kwestii proceduralnej. Na rozprawie dnia 8 maja 2018 roku nikt się nie stawił. Przewodniczący powziął jednakże wątpliwość, co do prawidłowości adresu pozwanej i korespondencję przesłano na adres wynikający z systemu PESEL-SAD, tj. do miejscowości B.. Korespondencja pod adresem z PESEL-SAD została doręczona prawidłowo. Przed rozprawą z dnia 17 lipca 2018 roku pozwana nadesłała maila z prośbą o usprawiedliwienie swej nieobecności na rozprawie. Sąd umożliwiając pozwanej zajęcie stanowiska i należytą obronę odroczył rozprawę na dzień 16 października 2018 roku pouczając pozwaną o tym, iż Sąd nie prowadzi ze stronami korespondencji mailowo, ale pisemnie, jak również zobowiązał pozwaną do złożenia odpowiedzi na pozew wraz z powołaniem wszelkich twierdzeń, zarzutów i wniosków dowodowych – w terminie 2 tygodni pod rygorem zastosowania art. 207§6 kpc i 233 kpc, o których treści pozwana została pouczona. Pomimo powyższego w zakreślonym terminie pozwana nie nadesłała odpowiedzi na pozew, ani też nie stawiła się na rozprawie dnia 16 października 2018 roku.

Tym samym zachodziły w niniejszej sprawie przesłanki określone w art. 339§1 kpc, a więc należało wydać wyrok zaoczny.

Zgodnie z art. 339§2 kpc w przypadku wydania przez Sąd wyroku zaocznego, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych P. w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W niniejszej sprawie, jak już wskazano Sąd uznał za wiarygodne i oparł się o dokumenty złożone przez powoda ustalając stan faktyczny, który nie budzi w ocenie Sądu żadnych wątpliwości. Zasadnicze jednakże znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy miał fakt, iż z przedstawionych przez samego powoda dokumentów wynika, iż w niniejszej sprawie doszło do przedawnienia roszczenia, co Sąd wobec nowelizacji art. art. 117 § 2 ¹ kc i przepisów intertemporalnych uwzględnia z urzędu, o czy szerzej w dalszej części uzasadnienia.

Wydanie wyroku zaocznego w oparciu o twierdzenia faktyczne przedstawione przez powoda nie oznacza zawsze, iż wyrok ten w całości będzie uwzględniał powództwo. Gdy okoliczności budzą wątpliwości, albo też , jak w niniejszej sprawie, gdy z bezspornego stanu faktycznego w sposób oczywisty wynika przedawnienie roszczenia Sąd może wydać wyrok zaoczny oddalający powództwo.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Umowa kredytu uregulowana jest w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe. Uregulowania te nie mają jednakże dla rozstrzygnięcia sprawy znaczenia, zatem zbędnym jest ich powoływanie w niniejszym uzasadnieniu.

Zgodnie z art. 118 kc termin przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi 3 lata. Bieg terminu przedawnienia zgodnie z art. 120§1 kc rozpoczyna się od dnia w którym roszczenie stało się wymagalne.

W niniejszej sprawie kardynalne znaczenie miała nowelizacja kodeksu cywilnego wprowadzona ustawa z dnia 13 kwietnia 2018 r. (Dz.U.2018.1104), która weszła w życie z dniem 9 lipca 2018 roku. Mocą tejże nowelizacji dodano art. 117 § 2 ¹ kc na mocy którego ,,Po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi”. Ustawa nowelizująca w art. 5 zawiera przepisy intertemporalne (międzyczasowe). W szczególności w art. 5 pkt 4 wskazano, iż ,,Roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą”. Oznacza to, iż od dnia 9 lipca 2018 roku Sąd bada z urzędu, czy roszczenie przeciwko konsumentowi nie jest przedawnione. Nadto zaś ustawa ma zastosowanie do roszczeń powstałych przed jej wejściem w życie. Inaczej mówiąc, jeżeli nawet roszczenie przeciwko konsumentowi powstało przed wejściem w życie tejże ustawy, a do chwili wniesienia pozwu uległo ono przedawnieniu, to Sąd i tak z urzędu winien rozważyć, czy nie uległo ono przedawnieniu.

W niniejszej sprawie bezspornym było, iż powód jest przedsiębiorcą - bankiem i dochodzi roszczenia związanego z prowadzeniem przez siebie działalnością gospodarczą. Bezspornym również było, iż K. N. zawarła umowę jako konsument. Tym samym oczywistym było, iż w niniejszej sprawie termin przedawnienia wynosił 3 lata, jak również, iż w niniejszej sprawie zastosowanie znajdowała powyżej określona nowelizacja art. 117 § 2 ¹ kc.

Powód sam przedstawił i powoływał się na wypowiedzenie umowy względem K. N. z dnia 23 maja 2011 roku. W wypowiedzeniu został oznaczony termin 30 dniowy dla umowy kredytu odnawialnego i 1 miesięczny dla umowy rachunku oszczędnościowo-kredytowego. Wypowiedzenie umowy miało więc ten skutek, iż z upływem terminu wypowiedzenia całość należności względem (...) stała się wymagalna. Wypowiedzenie umowy zostało odebrane dnia 9 czerwca 2011 roku, a więc termin okresu wypowiedzenia upłynął dnia 9 lipca 2011 roku.

Podkreślenia zatem wymaga, iż od dnia 10 lipca 2011 roku świadczenie stało się wymagalne, a zatem również od tego dnia należało liczyć 3 letni termin przedawnienia. Oznacza to, iż 3 letni termin przedawnienia w niniejszej sprawie upłynął dnia 11 lipca 2014 roku, podczas gdy powód wniósł pozew w niniejszej sprawie dopiero dnia 16 stycznia 2018 roku, a więc znacznie po upływie terminu przedawnienia.

Przedawnienie roszczenia, które obecnie w stosunku do konsumentów Sąd obowiązany jest brać pod uwagę z urzędu oznacza, iż powództwo należało oddalić.

Dla zupełności wywodów jedynie można wskazać, iż dla rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia nie ma znaczenia, kiedy (...) wezwało pozwaną do zapłaty, ani też kiedy wystawiło wyciąg z ksiąg banku. Bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się bowiem od dnia wymagalności świadczenia. Nadto wskazać należało, iż to do powoda należało wykazanie, iż roszczenie nie uległo przedawnieniu, np. na skutek wszczęcia i toczenia się postępowania egzekucyjnego, co zawiesza bieg terminu przedawnienia. W niniejszej sprawie powód nie tyko nie przedstawił żadnego takiego dowodu, ale nawet na takowy dowód nawet się nie powołał.

Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.