Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2018 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku w XIV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Marcin Machnik

Protokolant: staż. Monika Huczyńska

po rozpoznaniu w dniach 6 kwietnia, 22 czerwca, 21 sierpnia i 25 września 2018 r. sprawy:

R. G.

córki L. i E. z d. W.

ur. (...) w S.

oskarżonej o to, że:

1.  w okresie od 30.06.2016 r. do 19.07.2016 r. w S. działając z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła Spółkę Jawną (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 10.754,49 zł przez wprowadzenie w błąd co do zamiaru zapłaty za pobrany towar – faktura nr (...) z dnia 30.06.2016 r. na kwotę 2.916,54 zł, faktura nr (...) z dnia 01.07.2016 r. na kwotę 1.011,99 zł, faktura nr (...) z dnia 06.07.2016 r. na kwotę 3.341,00 zł, faktura nr (...) z dnia 08.07.2016 r. na kwotę 1.303,00 zł i faktura nr (...) z dnia 11.07.2016 r. ma kwotę 2.181,96 zł, czym działała na szkodę Spółki Jawnej (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

2.  w okresie od 30.06.2016 r. do 19.07.2016 r. działając z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu, posłużyła w celu użycia za autentyczne podrobionymi uprzednio przez nieustaloną osobę dokumentami w postaci druków wpłat gotówkowych w A. Banku w wysokości 3.928,53 zł z dnia 08.07.2016 r. oraz w banku (...) w wysokości 2.181,96 zł i 4.644,00 zł z dnia 16.07.2016 r., czym działała na szkodę Spółki Jawnej (...),

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

I.  uznaje oskarżoną R. G. za winną popełnienia czynu opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że w miejsce słów „z góry powziętym zamiarem” wpisuje słowa „w wykonaniu z góry powziętego zamiaru” oraz w miejsce słów Spółki Jawnej (...) wpisuje słowa Hurtowni (...) Spółki Jawnej w W.”, kwalifikując ten czyn jako występek z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. przy zast. art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. skazuje ją na karę roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując ją do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka od oskarżonej R. G. obowiązek naprawienia szkody przez zapłatę solidarnie na rzecz G. S. i A. S. (...) Spółka Jawna w W. kwoty 10.754,49 (dziesięć tysięcy siedemset pięćdziesiąt cztery 49/100) złote

III.  uznaje oskarżoną R. G. za winną popełnienia czynu opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku z tym ustaleniem, że w miejsce słów „z góry powziętym zamiarem” wpisuje słowa „w wykonaniu z góry powziętego zamiaru”, po słowie „posłużyła” wpisuje słowo „się”, w miejsce słów „ banku (...)” wpisuje słowa „ banku (...) SA” oraz w miejsce słów Spółki Jawnej (...) wpisuje słowa Hurtowni (...) Spółki Jawnej w W.”, kwalifikując ten czyn jako występek z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. skazuje ją na karę roku ograniczenia wolności, zobowiązując ją do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

IV.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i 3 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonej R. G. w punktach I i III wyroku jednostkowe kary ograniczenia wolności i w ich miejsce wymierza oskarżonej karę łączną roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując ją do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

V.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek dowodów rzeczowych w postaci potwierdzeń wpłaty gotówkowej, wskazanych w wykazie dowodów rzeczowych na k. 227 pod poz. 1;

VI.  zwalnia oskarżoną z kosztów sądowych.

XIV K 418/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. G. pomagała synowi P. G. w prowadzeniu działalności gospodarczej (...), zajmując się całokształtem spraw z tym związanych.

W okresie od 30.06.2016 r. do 19.07.2016 r. w S. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła Hurtownię (...) Spółkę Jawną w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 10.754,49 zł przez wprowadzenie w błąd pracownika hurtowni co do zamiaru zapłaty za każdorazowo pobrany towar na podstawie faktur nr (...) z dnia 30.06.2016 r. na kwotę 2.916,54 zł, nr (...) z dnia 01.07.2016 r. na kwotę 1.011,99 zł, nr (...) z dnia 06.07.2016 r. na kwotę 3.341,00 zł, nr (...) z dnia 08.07.2016 r. na kwotę 1.303,00 zł i nr (...) z dnia 11.07.2016 r. na kwotę 2.181,96 zł.

Jednocześnie w okresie od 30.06.2016 r. do 19.07.2016 r. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu, R. G. posłużyła się w celu użycia za autentyczne podrobionymi uprzednio przez nieustaloną osobę dokumentami w postaci druków wpłat gotówkowych na rzecz Hurtowni (...) Spółki Jawnej w W. w A. Banku w wysokości 3.928,53 zł z dnia 08.07.2016 r. oraz w banku (...) SA w wysokości 2.181,96 zł i 4.644,00 zł z dnia 16.07.2016 r. R. G. okazywała dowody wpłat pracownikowi H. E.. Podrobione dowody wpłat miały świadczyć o dokonaniu zapłaty za towar, co w rzeczywistości nie nastąpiło.

R. G. była dotychczas karana za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. popełnione w okresie 20 i 21 sierpnia 2014 r. na karę ograniczenia wolności.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o częściowo zeznania świadków G. S. (k. 8-10, 325-326), M. L. (k. 88, 327-328), B. L. (k. 91, 328-330), J. B. (k. 330-331), A. F. (k. 143-144, 331), J. E. (k. 342) oraz w oparciu o pozostałe dowody ujawnione na rozprawie (k. 13-25, 27-30, 35-36, 45, 89, 118-120, 122, 129, 140-140b, 149-150, 153-156, 161, 169-214, 218, 220-223, 225, 288-289, 300, 320-323, 338).

Oskarżona R. G. słuchana w postępowaniu przygotowawczym w dniu 29 czerwca 2017 r. nie przyznała się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśniła, że w wzięła wszystkie dokumenty z kiosku z ul. (...) w S. i nie sprawdzając wrzuciła je do rzeczy przewożonych i przywiozła je do domu. Nie wiedziała, dlaczego te potwierdzenia wpłat znalazły się u niej w domu. Świadkiem zabierania rzeczy była pracownica kiosku H. L., one obie nie sprawdzały, co w tych dokumentach jest. Oskarżona oświadczyła, ze nie podejrzewa pracownicy o cokolwiek w związku z tymi wpłatami.

Na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2018 r. oskarżona podtrzymała swoje stanowisko, odmówiła składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania.

Stanowisko oskarżonej uznać należy za niewiarygodne w świetle całokształtu zebranego materiału dowodowego. Wyjaśnienia oskarżonej w tym zakresie stanowią jej ustaloną linię obrony i zmierzają do uniknięcia odpowiedzialności karnej. Bez znaczenia praktycznego pozostaje natomiast okoliczność podnoszona przez oskarżoną dotycząca ujawnienia dowodów wpłat.

Stanowisku oskarżonej przeczą przede wszystkim zeznania świadków G. S., M. L. i B. L., a także – w części – zeznania świadka J. B.. Świadkowie G. S., M. L. i B. L. opisali mechanizm działania oskarżonej, czynili to w sposób spójny, logiczny, a ich zeznania wzajemnie się uzupełniały. Wprawdzie G. S. był osobą bezpośrednio zainteresowaną rozstrzygnięciem jako wspólnik pokrzywdzonej spółki jawnej, jednak w niczym nie zmienia to oceny wiarygodności jego zeznań, które wszak pozostają spójne z zeznaniami pozostałych pracowników spółki.

Trzeba też dodać, że zeznania te znalazły wsparcie w pewnym zakresie w zeznaniach świadka J. B., która na rozprawie zeznała o istotnych dla sprawy okolicznościach, potwierdzając w ten sposób zasadniczo relację pokrzywdzonego odnośnie sposobu działania oskarżonej.

Nie ma zatem żadnych podstaw do podważania wiarygodności relacji wskazanych wyżej świadków

Zeznania świadka J. B. wprawdzie nie dotyczą konkretnych faktur i płatności, skoro świadek nie mogła zidentyfikować konkretnych płatności w związku z deklarowanym brakiem wiedzy co do szczegółów działalności, choć skądinąd wiedziała, że chodzi o działalności w postaci prowadzenia kiosków, jednak należy zauważyć, że od swojego partnera, czyli P. G., dowiedziała się wprost o tym, że oskarżona miała problemy z płatnościami i podrabiała dowody płatności.

Nie ma żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności świadka, która zeznawała w sposób obiektywny, wyważony, nie tając i tego, że oskarżona miała jej nie wypłacić wynagrodzenia, gdy była u niej zatrudniona na 1/8 etatu, jak się wyraziła, „nie przepada za oskarżoną, ale to nie jest nic poważnego” (k. 331).

Zeznania świadków J. E. i A. F., jakkolwiek wiarygodne, nie przyczyniły się w istotny sposób do odtworzenia stanu faktycznego. Można jedynie zauważyć, że świadkowie wnioskowali, iż wprawdzie właścicielem firmy był syn oskarżonej, jednak było dla nich jasne, że faktycznie była to firma oskarżonej i ona była osobą, która faktycznie prowadziła działalność.

Pozostały materiał dowodowy nie budzi wątpliwości, także sąd z urzędu nie znalazł podstaw, by podważać jego wiarygodność.

Zebrany materiał dowodowy przemawia za przyjęciem, że oskarżona R. G. wypełniła swoim zachowaniem, w sposób zawiniony, znamiona występków:

- z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w ten sposób, że w okresie od 30.06.2016 r. do 19.07.2016 r. w S. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła Hurtownię (...) Spółkę Jawną w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 10.754,49 zł przez wprowadzenie w błąd co do zamiaru zapłaty za pobrany towar – faktura nr (...) z dnia 30.06.2016 r. na kwotę 2.916,54 zł, faktura nr (...) z dnia 01.07.2016 r. na kwotę 1.011,99 zł, faktura nr (...) z dnia 06.07.2016 r. na kwotę 3.341,00 zł, faktura nr (...) z dnia 08.07.2016 r. na kwotę 1.303,00 zł i faktura nr (...) z dnia 11.07.2016 r. ma kwotę 2.181,96 zł, czym działała na szkodę Hurtowni (...) Spółki Jawnej w W.;

- z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w ten sposób, że w okresie od 30.06.2016 r. do 19.07.2016 r. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu, posłużyła się w celu użycia za autentyczne podrobionymi uprzednio przez nieustaloną osobę dokumentami w postaci druków wpłat gotówkowych w A. Banku w wysokości 3.928,53 zł z dnia 08.07.2016 r. oraz w banku (...) SA w wysokości 2.181,96 zł i 4.644,00 zł z dnia 16.07.2016 r., czym działała na szkodę Hurtowni (...) Spółki Jawnej w W..

Zmiana opisu czynów miała charakter redakcyjny, nie wpłynęła na ich charakter i istotę.

Na sprawstwo oskarżonej wskazują wprost zeznania świadków związanych z pokrzywdzona spółką i pośrednio świadków J. B. oraz A. F. i J. E., według których oskarżona była osobą faktycznie prowadzącą działalność.

Nie ma żadnych okoliczności wyłączających winę oskarżonej. Oskarżona jest osobą sprawną intelektualnie, zdolną do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się przesłankami określonymi w rozdziale VI Kodeksu karnego, w szczególności dyrektywami art. 53 k.k., biorąc pod uwagę tak okoliczności łagodzące, jak i obciążające oskarżoną.

Sąd jako okoliczność łagodzącą wziął pod uwagę właściwości i warunki osobiste oskarżonej, która prowadzi obecnie ustabilizowany tryb życia, wychowuje dwoje małoletnich dzieci.

Do okoliczności obciążających należało zaliczyć znaczny stopień winy i znaczny stopień szkodliwości społecznej czynów, przejawiający się w sposobie i okolicznościach popełnienia czynów, mając na uwadze także długi okres działania oskarżonej. Nie bez znaczenia pozostaje też wartość wyrządzonej szkody oraz jej nienaprawienie do chwili wyrokowania. Nie bez znaczenia jest też fakt, że oskarżona przed popełnieniem tych czynów, w dniach 20 i 21 sierpnia 2014 r., popełniła przestępstw podobne z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., za które została skazana już po dacie popełnienia czynów będących przedmiotem rozpoznania w obecnej sprawie.

Przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. jest zagrożone karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8, przy czym art. 37a k.k. pozwala na orzeczenie wobec oskarżonej kary łagodniejszego rodzaju, tj. kary roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Orzeczenie tego rodzaju kary oraz w takim wymiarze nie jest rażąco surowe, zważywszy na całokształt okoliczności tak łagodzących, jak i obciążających, w szczególności dotychczasową karalność oskarżonej.

W punkcie II wyroku w oparciu o art. 46 § 1 k.k. orzeczono obowiązek naprawienia szkody, albowiem dotychczas nie została ona naprawiona. Orzekanie o naprawieniu szkody było dopuszczalne, skoro warunkiem zastosowania klauzuli antykumulacyjnej, o której mowa w art. 415 k.p.k. jest tożsamość podmiotowo – przedmiotowa roszczenia, a zatem gdy toczy się postępowanie między tymi samymi stronami – oskarżoną i pokrzywdzonym, a taka sytuacja nie zachodzi w niniejszej sprawie. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2014 r., IV KK 129/14, OSNKW 2015/3/26).

Przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. jest zagrożone karą grzywny, ograniczenia wolności, pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Zatem orzeczenie wobec oskarżonej kary łagodniejszego rodzaju, tj. kary roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym nie jest rażąco surowe. Orzeczenie tego rodzaju kary oraz w takim wymiarze nie jest rażąco surowe, zważywszy na tożsame okoliczności.

Orzeczone kary są współmierne do stopnia winy oskarżonej i stopnia szkodliwości społecznej czynów.

Na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wobec zaistnienia przesłanek do wymierzenia kary łącznej orzeczono wobec oskarżonej karę łączną roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Podstawą takiego rozstrzygnięcia, z uwagi na bezpośredni związek obu czynów (czasowy i przedmiotowy), była zasada absorbcji, polegająca na wymierzeniu kary łącznej w wymiarze zgodnym z wymiarem najwyższej orzeczonej kary jednostkowej.

Orzeczona kara winna być dla oskarżonej dolegliwa, by spełnić stawiane przed nią cele, lecz nie nadmiernie. Kara takiego rodzaju i w tym wymiarze jest karą adekwatną, w tym zakresie w pełni odpowiada wskazanej w art. 53 § 1 k.k. zasadzie prewencji indywidualnej oraz czyni zadość potrzebom prewencji generalnej.

W punkcie IV wyroku rozstrzygnięto o przepadku dowodów rzeczowych, które służyły do popełnienia przestępstwa.

Z mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżoną z kosztów sądowych, gdyż ich uiszczenie byłoby dla oskarżonej zbyt uciążliwe ze względu na aktualną sytuację majątkową i życiową, konieczność utrzymania dwojga małoletnich dzieci.