Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V Ka 584/18

UZASADNIENIE

Zakresem przedmiotowym sprawy o sygn. akt IV K 649/17 Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, zainicjowanej z wniosku skazanego A. G. o wydanie wyroku łącznego, zostały objęte prawomocne skazania następującymi wyrokami:

I.  Sądu Rejonowego w Kutnie z dnia 24 czerwca 2013 roku, prawomocny od dnia 1 lipca 2013 roku – w sprawie o sygnaturze akt VII K 120/13, skazujący na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat tytułem próby, której wykonanie zarządzono w dniu 9 grudnia 2014 roku, którą skazany wykonał w całości w okresie od dnia 12 lipca 2015 roku do dnia 7 lutego 2016 roku, za przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. popełnione w dniu 21 lipca 2012 roku;

II.  Sądu Rejonowego w Kutnie z dnia 30 września 2014 roku, prawomocny od dnia 25 października 2014 roku – w sprawie o sygnaturze akt VII K 228/14, skazujący na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą skazany wykonał w całości w okresie od dnia 13 stycznia 2015 roku do dnia 12 lipca 2015 roku, za przestępstwo z art. 178a § 1 i 4 k.k. popełnione w dniu 22 kwietnia 2014 roku;

III.  wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Łęczycy z dnia 28 marca 2017 roku, prawomocny od dnia 5 kwietnia 2017 roku - w sprawie o sygnaturze akt II K 6/17 na karę łączną 8 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności, którą skazany odbywa w okresie od dnia 7 lutego 2016 roku do dnia 1 listopada 2024 roku, obejmującą:

a.  karę 6 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Łęczycy z dnia 12 lutego 2016 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 448/15 łącząc kary jednostkowe orzeczone wyrokami do spraw o sygn. akt VII K 90/13, VII K 86/13, VII K 61/13, VII K 318/13, VII K 379/14 i II K 383/15, a umorzono postępowanie co do objęcia wyrokiem łącznym wyroków jednostkowych w sprawach o sygn. akt II K 352/10, II K 131/12, II K 264/12, VII K 120/13, VII K 228/14, VII K 283/14;

b.  karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Łęczycy z dnia 25 maja 2016 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 340/15 za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełnione w okresie od dnia 25 listopada 2014 roku do dnia 10 grudnia 2014 roku;

IV.  Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 8 sierpnia 2017 roku, prawomocny od dnia 15 września 2017 roku – w sprawie o sygnaturze akt IV K 518/17, skazujący na karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą skazany odbywać będzie w okresie od dnia 1 listopada 2024 roku do dnia 29 czerwca 2025 roku, obejmującą:

a.  karę 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z at. 14 § 1 k.k. popełnione w dniu 8 maja 2014 roku;

b.  karę 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. popełnione w dniu 8 maja 2014 roku.

W opisanej wyżej sprawie, wyrokiem z dnia 8 grudnia 2017 roku, Sąd Rejonowy na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 i 4 k.k. w miejsce łącznych kar pozbawienia wolności orzeczonych w wyrokach opisanych w punktach III. (II K 6/17) oraz IV. (IV K 518/17) orzekł wobec skazanego A. G. karę łączną 9 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Nadto Sąd Rejonowy na podstawie art. 572 k.p.k. umorzył postępowanie w zakresie jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzonych w wyrokach opisanych w punktach I. (VII K 120/13) oraz II. (VII K 228/14), na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej wobec skazanego w punkcie 1. kary łącznej zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawach podlegających łączeniu, tj. od dnia 7 lutego 2016 roku (ze sprawy II K 6/17) oraz zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku, w części dotyczącej orzeczenia o karze, wniósł obrońca skazanego.

Obrońca skazanego na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. zaskarżył wyrok w części, tj. w zakresie punktu 1. i 3. wyroku i na podstawie art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k. zarzucił:

a.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 53 k.k. w zw. z art. 85a k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie objawiające się niedostatecznym rozważeniem celów wychowawczych, ale też w niedostatecznym uwzględnieniem właściwości i warunków osobistych skazanego, co miało bezpośredni wpływ na wymiar orzeczonej kary łącznej obejmującej jednostkowe kary pozbawienia wolności wymierzone wyrokami opisanymi w pkt III i IV komparycji skarżonego wyroku objawiające się w bezzasadnym zastosowaniu zasady mieszanej, w miejsce zasady pełnej absorpcji;

b.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 k.p.k. wyrażającą się w niedostatecznym rozważeniu warunków i właściwości osobistych skazanego, w szczególności jego młodego wieku i zachowania w jednostce penitencjarnej.

W konkluzji skarżący na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o:

a.  zmianę zaskarżonego orzeczenia w zaskarżonym zakresie poprzez orzeczenie wobec skazanego kary łącznej na zasadzie pełnej absorpcji oraz zaliczenie na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej w ten sposób kary łącznej okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawach podlegających łączeniu;

b.  zasądzenie kosztów obrony z urzędu, które nie zostały pokryte ani w całości, ani w części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy skazanego okazała się bezzasadna, a podniesione zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy trafnie dostrzegł, że spośród przestępstw, za które skazano A. G. opisanymi powyżej prawomocnymi wyrokami skazującymi, stosując aktualnie obowiązujące przepisy prawa, możliwe było wyodrębnienie tylko jednego realnego zbiegu przestępstw, obejmującego skazania wyrokami w sprawach II K 6/17 i IV K 518/17. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd meriti w pełni zasadnie ocenił właściwości i warunki osobiste skazanego oraz zachodzące pomiędzy czynami związki podmiotowo-przedmiotowe i odległość czasową pomiędzy popełnieniem poszczególnych z nich, a z dokonaną oceną należy się zgodzić. Nie można podzielić stanowiska obrońcy skazanego, że orzeczenie zapadło wskutek obrazy przepisów prawa materialnego oraz mającej wpływ na jego treść obrazy przepisów postępowania. Sąd I instancji poprawnie dostrzegł, że odległość czasowa i rodzajowa czynów, jak również postawa skazanego A. G. wskazują, że kara w wyroku łącznym winna być orzeczona w przyjętym wymiarze 9 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Wprawdzie skazany w warunkach izolacji penitencjarnej zachowuje się poprawnie, nie mniej jednak fakt ten sam w sobie nie może przemawiać za nadmiernym złagodzeniem sankcji karnej. Innymi słowy, okoliczność ta oczywiście działa korzystnie na wymiar kary łącznej, nie mniej jednak nie powinna być przeceniana i nie może przesądzać o przyjęciu żadnej z zasad wymiaru tej kary z pominięciem pozostałych warunków, takich jak związek podmiotowo-przedmiotowy i czas popełnienia czynów. W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek dla uwzględnienia zasady absorpcji w szerszym zakresie, niż uczynił to Sąd Rejonowy. Sąd meriti przy wymiarze kary łącznej dostrzegł i w wystarczającym stopniu uwzględnił okoliczności dotyczące osoby skazanego, w tym przede wszystkim jego zachowanie po popełnieniu czynów podczas pobytu w warunkach izolacji penitencjarnej. Z powyższego względu nie można zgodzić się z argumentacją skarżącego, iż orzeczona kara łączna została wymierzona w sposób nieprawidłowy, przeciwnie wręcz – w pełni odpowiada przewidzianym w art. 86 k.k. zasadom wymiaru kary łącznej. Jeszcze większe złagodzenie kary stanowiłoby wyraz nadmiernej pobłażliwości dla skazanego, nie znajdującej uzasadnienia w realiach niniejszej sprawy i sprzecznej z zasadami wymiaru kary łącznej. Nie można przy tym uznać zasadności zarzutu obrazy prawa materialnego, gdyż analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku dowodzi, że Sąd Rejonowy miał na względzie wszystkie okoliczności rzutujące na wymiar kary łącznej, a przy tym słusznie dostrzegł rozbieżność przedmiotową pomiędzy poszczególnymi czynami pozostającymi w zbiegu oraz czasookres popełniania przestępstw przez skazanego. Posiłkując się tezą 1. wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 grudnia 2017 r. wydanym w sprawie II AKa 502/17, zgodnie z którą „ użycie w art. 85a k.k. zwrotu "przede wszystkim" wskazuje, iż aktualne pozostają także tzw. szczególne dyrektywy wymiaru kary łącznej, nakazujące uwzględnianie związku przedmiotowo-podmiotowego pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu, natomiast stosowanie zasady pełnej absorpcji lub pełnej kumulacji wskazane jest tylko w wyjątkowych przypadkach, uzasadnionych istnieniem takiego ścisłego związku lub jego zupełnym brakiem” zważyć należy, że wspomniana odległość czasowa i rozbieżne kwalifikacje prawne popełnionych czynów uniemożliwiają zastosowanie wobec skazanego A. G. zasady pełnej absorpcji, tym bardziej, że wyjątkowa sytuacja w postaci ścisłego związku z podmiotowo-przedmiotowego nie zachodziła.

Tym samym podniesione zarzuty nie zasługują na uwzględnienie, a zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy, gdyż Sąd I instancji należycie ocenił wszystkie wyroki zapadłe wobec skazanego i wymierzona kara łączna jest efektem należytej rozwagi zarówno okoliczności dotyczących strony podmiotowo-przedmiotowej poszczególnych czynów, za które wymierzono kary jednostkowe, a także zachowania A. G. i prognozy kryminologicznej dotyczącej jego osoby. Zapadły wyrok odpowiada prawu, natomiast zarzuty skarżącego i stanowią wyłącznie niczym nieuzasadnioną polemikę z nie budzącą wątpliwości argumentacją Sądu meriti.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z skazanemu urzędu przed sądem drugiej instancji orzeczono na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 4 i § 17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r. poz. 1714), zaś o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., uznając, że z uwagi na perspektywę dalszej izolacji skazanego w zakładzie karnym ich uiszczenie, nawet w części, byłoby dla niego zbyt uciążliwe.