Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2018 r. w Gliwicach

sprawy M. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania M. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 21 maja 2018 r. nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu M. R. prawo do emerytury od dnia 14 maja 2018 roku;

2.  w pozostałym zakresie oddala odwołanie;

3.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na rzecz ubezpieczonego kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

(-) SSR del. Magdalena Kimel

Sygn. akt VIII U 1872/18

UZASADNIENIE

Decyzją z 21 maja 2018 r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. działając na podstawie art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z §4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, odmówił ubezpieczonemu M. R. prawa do wcześniejszej emerytury, ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udokumentował on co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Z powyższą decyzją nie zgodził się ubezpieczony. Wniósł odwołanie w którym domagał się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do spornego świadczenia. Wskazał, że spełnia warunki do przyznania wcześniejszej emerytury, przy czym pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych od 1 września 1973 r. do 30 czerwca 1992 r. i od 1 września 1992 r. do 30 września 2012 r.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Wskazał, że do pracy wykonywanej w warunkach szczególnych zaliczył ubezpieczonemu wyłącznie okres pracy w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w G. od 1 września 1992 r. do 31 grudnia 1998 r., tj.: 6 lat i 1 miesiąc.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony M. R. urodził się (...)

W okresie od 1 września 1973 r. do 30 czerwca 1976 r. był zatrudniony w charakterze ucznia w celu nauki zawodu ślusarza-spawacza w (...) Kombinacie (...) w G.. W tym okresie uczęszczał do (...) Szkoły Budowlanej. Nie wykonywał wówczas pracy ślusarza-spawacze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W pierwszym roku szkoły, ubezpieczony miał 3 dni nauki w szkole oraz 2 dni praktyk w wymiarze po 8 godzin. W ostatnim roku 3 dni praktyk, a 2 dni nauki w szkole.

Ubezpieczony zdobył uprawnienia spawacza w 1976 r.

W dniu 27 maja 1976 r. zawarł umowę o pracę na czas nieokreślony z (...) Kombinacie (...) w G. (późniejszym Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w G.). Od 1 czerwca 1976 r. zatrudniony był formalnie na stanowisku ślusarza-spawacza. Pracę w tym zakładzie zakończył w dniu 31 sierpnia 1992 r. Otrzymał wyłącznie świadectwo pracy. Z okresu pracy w ww. zakładzie nie otrzymywał świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach.

W okresie od 26 października 1978 r. do 10 października 1980 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową. W dniu 6 listopada 1980 r., a więc w ciągu 1 miesiąca od zakończenia służby wojskowej wrócił do pracy na wcześniej zajmowane stanowisko.

W okresie od 30 sierpnia 1987 r. do 31 sierpnia 1988 r. ubezpieczony był oddelegowany do pracy w byłym ZSRR. Nie pracował tam w charakterze spawacza. Wykonywał prace budowlane. Do pracy w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w G. wrócił 5 października 1988 r. Z kolei od 31 sierpnia 1988 r. do 4 października 1988 r. przebywał na urlopie bezpłatnym.

Od 1 września 1992 r. pracuje Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w G. jako spawacz.

Ubezpieczony posiada świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z 31 stycznia 2018 r. Z jego treści wynika, że w okresie od 1 września 1992 r. do 30 września 2012 r. pracował w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w G. i wykonywał prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, tj. prace wymienione w wykazie A, dziale XIV, poz. 12 pkt 1 załącznika nr 1 do Zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz wzrostu emerytury lub renty.

Pomimo tego, że ubezpieczony w okresie pracy w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w G. formalnie był zatrudniony jako ślusarz-spawacz, to faktycznie wykonywał prace spawalnicze. Przez pewien okres był brygadzistą. Wówczas również wykonywał wyłącznie prace spawalnicze. Częstą praktyką w ww. zakładzie było wpisywanie w umowie o prace stanowiska ślusarz-spawacz, zamiast spawacz, ponieważ wówczas pracownik mógł otrzymać wyższe wynagrodzenie. Ubezpieczony pracował w warsztacie, który był podzielony na boksy. W boksach pracowali spawacze. W innej hali pracowali ślusarze, którzy przygotowywali elementy do spawania. Do obowiązków spawaczy należało wyłącznie spawanie m.in. konstrukcji stalowych, kompensatorów, odwadniaczy, nasuwek, kolanek, barierek czy kontenerów. Innych czynności nie wykonywano. Ubezpieczony spawał metodą łukową elektrycznie. Była to praca precyzyjna i czasochłonna. Była ona wykonywana przez ubezpieczonego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, także wtedy gdy był brygadzistą, ponieważ dodatkowe obowiązki nie wpływały na wymiar pracy jaką musiał wykonać jako spawacz.

Ubezpieczony posiada 25 lat, 2 miesiące i 1 dzień okresów składkowych i nieskładkowych.

W dniu 12 lutego 2018 r. ubezpieczony wniósł o przyznanie mu prawa do emerytury z obniżonego wieku.

W dniu 16 kwietnia 2018 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do spornego, ponieważ ubezpieczony nie udowodnił co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych oraz nie wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE na dochody budżetu państwa.

W dniu 14 maja 2018 r. ubezpieczony wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE na dochody budżetu państwa.

Zaskarżoną decyzją 21 maja 2018 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do spornego świadczenia, ponieważ ubezpieczony udowodnił jedynie 6 lat i 1 miesiąc pracy w warunkach szczególnych z wymaganych 15 lat.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach organu rentowego i aktach osobowych ubezpieczonego; świadectwie pracy ubezpieczonego z 1 września 1992 r. (k.7); świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z 31 stycznia 2018 r. (k.8); umów o pracę (k.13); zeznań świadka H. R. złożonych na rozprawie w dniu 28 września 2018 r. (k.33); zeznań świadka M. S. złożonych na rozprawie w dniu 28 września 2018 r. (k.33v34); zeznań świadka E. Z. złożonych na rozprawie w dniu 28 września 2018 r. (k.34); zeznań ubezpieczonego złożonych na rozprawie w dniu 28 września 2018 r. (k.34-35).

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków H. R., M. S. i E. Z. uznając je za spójne, logiczne i konsekwentne. Świadkowi pracowali razem z ubezpieczonym w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w G. jako spawacze, w związku z czym znali specyfikę czynności wykonywanych na tym stanowisku. Świadkowi zgodnie opisali zakres czynności, które wykonywał każdy spawacz. Wskazali, że materiał do spawania był dla nich przygotowywany przez ślusarzy, którzy pracowali na innej hali oraz mieli inny zakres obowiązków. Zeznania świadków pokrywały się także z zeznaniami ubezpieczonego, w związku z czym nie podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. Tym samym twierdzenia ubezpieczonego, że mimo formalnego zatrudnienia na stanowisku ślusarz-spawacza pracował jako spawacz, w świetle całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał za wiarygodne.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie. Zaskarżona decyzja jest nieprawidłowa.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2017r., poz. 1383) prawo do emerytury ma ubezpieczony urodzony po dniu 31 grudnia 1948r., który:

-

ukończył 60 lat,

-

udokumentował do dnia 31 grudnia 1998r. 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, w tym co najmniej 15 lat zatrudnienia przy pracach wymienionych w wykazie A rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zm.),

-

nie przystąpił do OFE albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa,

Zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 w/w rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym akcie prawnym są okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie

Ubezpieczony M. R. ukończył wiek emerytalny 60 lat, legitymuje się na dzień 1 stycznia 1999 r. wymaganym co najmniej 25 - letnim okresem składkowym i nieskładkowym oraz złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa. Są to okoliczności bezsporne.

Spór w rozpoznawanej sprawie dotyczył posiadania przez ubezpieczonego na dzień 1 stycznia 1999 r. wymaganego 15 letniego okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Organ rentowy zaliczył ubezpieczonemu do pracy w warunkach szczególnych tylko okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w G. od 1 września 1992 r. do 31 grudnia 1998 r., tj.: 6 lat i 1 miesiąc.

Ubezpieczony nie otrzymał od pracodawcy - Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) w G. świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

W konsekwencji Sąd w toku niniejszego postępowania przeprowadził postępowanie dowodowe na okoliczność rzeczywiście świadczonej przez ubezpieczonego pracy w okresie pracy w (...) Kombinacie (...) w G., późniejszym Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w G.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że do stażu pracy w szczególnych warunkach, Sąd nie mógł zaliczyć ubezpieczonemu okresu pracy w charakterze ucznia w celu nauki zawodu ślusarza-spawacza w (...) Kombinacie (...) w G. od 1 września 1973 r. do 30 czerwca 1976 r, ponieważ praca ta nie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Ubezpieczony w całym okresie nauki jedynie przez 2-3 dni w tygodniu miał zajęcia praktyczne. W pozostałe dni miał zajęcia teoretyczne.

Ponadto do stażu pracy w warunkach szczególnych, Sąd nie zaliczył okresu oddelegowania ubezpieczonego do pracy w byłym ZSRR od 30 sierpnia 1987 r. do 31 sierpnia 1988 r., ponieważ ubezpieczony wprost przyznaje, że wykonywał tam prace budowlane. Ponadto Sąd nie zaliczył do stażu pracy w warunkach szczególnych, późniejszego okresu przebywania przez ubezpieczonego na urlopie bezpłatnym od 31 sierpnia 1988 r. do 4 października 1988 r.

Do okresu pracy w szczególnych warunkach podlegał natomiast okres odbywania przez ubezpieczonego służby wojskowej od 26 października 1978 r. do 10 października 1980 r. We wskazanym okresie obowiązywał przepis art. 108 ust. 1 ustawy z 21 listopada 1967r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. z 1967r. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 czerwca 1975r.), zgodnie z którym czas odbywania zasadniczej służby wojskowej wlicza się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby. Rozstrzygając o istnieniu uprawnienia do zaliczenia służby wojskowej do okresu pracy w warunkach szczególnych po dniu 31 grudnia 1974r., podnieść należy, że ustawodawca mimo wprowadzonej korekty zachował art. 108 ust. 2 ustawy o powszechnym obowiązku obrony PRL upoważniający Radę Ministrów do określenia w jakim zakresie czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wlicza się do okresu zatrudnienia. Rozporządzenie Rady Ministrów z 22 listopada 1968r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz. U. z 1968r. Nr 44, poz. 318) obowiązywało do dnia 31 sierpnia 1979r. Wyżej wymienione rozporządzenie stanowiło w § 5 ust. 1, że żołnierzowi, który podjął zatrudnienie stosownie do zasad określonych w § 2-4 (ubezpieczony spełnił te kryteria), wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Mając powyższe na uwadze uznać należy, iż powołany przepis miał zastosowanie do uprawnień emerytalnych pracownika i implikował prawo do zaliczenia służby wojskowej do pracy w szczególnych warunkach pracownikom, którzy w terminie 30 dni po odbyciu służby wojskowej powrócili do macierzystego pracodawcy.

W dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego problematyka kwalifikacji służby wojskowej do celów emerytalnych była już wielokrotnie analizowana w różnych aspektach. W uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 16 października 2013r., III UZP 6/13 stwierdzono, że czas zasadniczej służby wojskowej odbytej w okresie obowiązywania art. 108 ust. 1 ustawy z 21 listopada 1967r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zalicza się - na warunkach wynikających z tego przepisu - do okresu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym. Rozważania prawne zawarte w tej uchwale znalazły odzwierciedlenie w późniejszym orzecznictwie, w którym poddawano kwalifikacji okresy niezawodowej służby wojskowej pełnionej przez ubezpieczonych do 31 grudnia 1997r. (por. przykładowo wyroki Sądu Najwyższego z 21 stycznia 2014r., I UK 96/13, LEX nr 1498597; z 6 lutego 2014r., II UK 349/12, LEX nr 1660824 oraz z 8 kwietnia 2014r., II UK 424/13, LEX nr 1466629, a także wyroki Sądów Apelacyjnych: w G. z 14 listopada 2013r., III AUa 369/13, LEX nr 1415843; w Ł. z 23 stycznia 2014r., III AUa 422/13, LEX nr 1430714; w B. z 8 lipca 2014r., III AUa 148/14, LEX nr 1493855, w Ł. z 11 lipca 2014r., III AUa 96/14, LEX nr 1511682 oraz w S. z 16 października 2014r., III AUa 105/14, LEX nr 1624028).

Z wymienionych orzeczeń można wyprowadzić generalny wniosek, zgodnie z którym zaliczenie okresu niezawodowej służby wojskowej do okresu pracy w szczególnych warunkach, od czego zależy ustalenie prawa do emerytury w obniżonym wieku, jest możliwe w sytuacji, gdy pracownik wykonujący pracę w szczególnych warunkach został powołany do wojska i po zwolnieniu ze służby wojskowej w przepisanym terminie (30 dni) zgłosił powrót do tej samej pracy, którą wykonywał bezpośrednio przed rozpoczęciem służby.

W niniejszej sprawie ubezpieczony w okresie od 26 października 1978 r. do 10 października 1980 r. pełnił zasadniczą służbę wojskową. Z kolei przed podjęciem tej służby pracował do ostatniego dnia przed jej rozpoczęciem. Zaś po zakończeniu służby, w dniu 6 listopada 1980 r., a więc w ciągu 30 dni od zakończenia zasadniczej służby wojskowej wrócił na dotychczas zajmowane stanowisko. Tym samym okres odbywania zasadniczej służby wojskowej został przez Sąd zaliczony do pracy w warunkach szczególnych.

Sąd ustalił, że ubezpieczony od 1 czerwca 1976 r. do 25 października 1980 r. oraz od 6 listopada 1980 r. do 31 sierpnia 1992 r. z wyłączeniem okresu oddelegowania do ZSRR (od 30 sierpnia 1987 r. do 31 sierpnia 1988 r.) i okresu urlopu bezpłatnego (od 31 sierpnia 1988 r. do 4 października 1988 r.) ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace spawacza. Była to praca wskazana w wykazie A dziale XIV poz. 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, tj. prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że ubezpieczony pomimo tego, że był zatrudniony na stanowisku ślusarza-spawacza, to w okresie tym faktycznie pracował jako spawacz. Z zeznań świadków oraz zeznań ubezpieczonego wynika, że u pracodawcy często zdarzały się sytuacje, w których pracownicy nie wykonywali czynności wskazanych w umowie, lecz inne. Tak tez było w przypadku ubezpieczonego.

W tym miejscu podkreślić należy, że w świetle utrwalonego orzecznictwa sądowego dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego stanowiska tylko rodzaj rzeczywiście powierzonej pracy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 czerwca 2015r. sygn. akt III AUa 168/15 LEX nr 1761793).

Ubezpieczony w ww. okresach wraz z innymi spawaczami pracował na hali. Każdego dnia stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace spawalnicze metodą łukową elektrycznie. Spawał m.in. konstrukcje stalowe, kompensatory, odwadniacze, kolanka, barierki czy kontenery. Innych czynności nie wykonywał. Materiał był mu dostarczany przez ślusarzy, którzy byli również odpowiedzialni za jego przygotowanie. Pomimo tego, że ubezpieczony był zatrudniony formalnie jako ślusarz-spawacz, to prac ślusarskich nie wykonywał.

Prace spawalnicze ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy także później, tj.: w okresie pracy w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w G. od 1 września 1992 r. do 31 grudnia 1998 r., czyli przez 6 lat i 1 miesiąc. Otrzymał od tego pracodawcy świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach. Okres ten został zaliczony przez organ rentowy do pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

Ustalony w sprawie stan faktyczny pozwala na przyjęcie, że ubezpieczony legitymuje się ponad 15 letnim okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych. Ubezpieczony wykazał, że posiada staż pracy wykonywanej w szczególnych warunkach w wymiarze 21 lat, 5 miesięcy i 1 dzień, na który składają się następujące okresy:

a)  od 1 czerwca 1976 r. do 25 października 1978 r. okres pracy w późniejszym Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w G. (2 lata, 4 miesiące i 25 dni);

b)  26 października 1978 r. do 10 października 1980 r. okres zasadniczej służby wojskowej (1 rok, 1 miesiąc i 15 dni)

c)  od 6 listopada 1980 r. do 29 sierpnia 1987 r. okres pracy w późniejszym Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w G. (8 lat, 9 miesięcy i 9 dni)

d)  od 5 października 1988 r. do 31 sierpnia 1992 r. okres pracy w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w G. (3 lata, 10 miesięcy i 27 dni)

e)  od 1 września 1992 r. do 31 grudnia 1998 r. praca w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w G. - (6 lat i 1 miesiąc)

Pozostałe przesłanki prawa do emerytury nie były kwestionowane i zostały przez odwołującego spełnione.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia (...) tj. od dnia spełnienia przez ubezpieczonego wszystkich przesłanek do uzyskania spornego świadczenia (w tym dniu ubezpieczony złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE na dochody budżetu państwa).

W pozostałym okresie Sąd odwołanie oddalił, ponieważ jak już wyżej wskazano, dopiero w dniu 14 maja 2018 ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki, które należy spełnić, aby uzyskać emeryturę w obniżonym wieku.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 98 §1 i§3 kpc w zw. z §9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800) w brzmieniu obowiązującym od 13 października 2017 r., zasądzając od organu rentowego - jako od strony przegrywającej proces – na rzecz ubezpieczonego 180 zł jako zwrot kosztów zastępstwa procesowego.

(-) SSR del. Magdalena Kimel