Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 stycznia 2018 roku, wydanym w sprawie sygn. akt V GC 409/17, Sąd Rejonowy w Kaliszu:

⚫

zasądził od (...) S.A. z/s w S. na rzecz (...) S.A. z/s w L. kwotę 11.317,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 10.09.2016r. do dnia zapłaty (pkt 1);

⚫

zasądził od (...) S.A. z/s w S. na rzecz (...) S.A. z/s w L. kwotę 4.183zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 3.617zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2);

⚫

nakazał zwrócić (...) S.A. z/s w S. kwotę 19,10 zł tytułem zwrotu nadpłaconej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego (pkt 3).

Apelację od powyższego orzeczenia złożył pozwany (...) Spółka Akcyjna w S. zaskarżając wyrok w całości.

Skarżący zarzucił wyrokowi:

I.  naruszenie przepisów postępowania, to jest:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. przez dowolną a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego przejawiającą się w:

- nieprawidłowym uznaniu, że najem pojazdu zastępczego był uzasadniony przez okres wynikający z faktury wystawionej przez powódkę, to jest 53 dni, podczas gdy najem był zasadny jedynie przez okres 24 dni,

- nieprawidłowy uznaniu, że w ofercie firmy współpracującej z pozwanym nie znajdował się samochód klasy SUV, jak i że poszkodowany był zobowiązany do wpłaty kaucji,

- pominięciu, że pozwana w dniu 8.06.2016r. powiadomiła poszkodowanego na wskazany przez niego adres email o przyjęciu odpowiedzialności za szkodę oraz gotowości niezwłocznej wypłaty odszkodowania oraz że poszkodowany w tym dniu został wezwany do wskazania dyspozycji wypłaty odszkodowania,

- pominięcia, że poszkodowany w dniu 18.05.2016r. zobowiązał się do wskazania numeru rachunku bankowego, a dopiero w dniu 20.07.2016r. przekazał pozwanemu dyspozycję wypłaty odszkodowania,

- pominięciu, że w okresie od wykonanych oględzin pojazdu do dnia wysłania kosztorysu zarówno poszkodowany jak i powódka nie wykonali żadnych czynności zmierzających do naprawy pojazdu bądź zagospodarowania pozostałości pojazdu;

2.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez oparcie ustaleń wyłącznie na zeznaniach świadka i pominięcie okoliczności wynikających z pozostałych dowodów, to jest, że stosownie do oferty przedstawianej przez pozwanego poszkodowany miał możliwość wynajęcia pojazdu zastępczego za dobową stawkę 105 zł brutto, co wynika z podpisanego protokołu szkody w pojeździe, wiadomości email kierowanych do poszkodowanego oraz decyzji pozwanej, co skutkowało ustaleniem nieprawidłowej wysokości odszkodowania;

3.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nieprawidłowe uznanie, że ciężar dowodu spoczywał na pozwanym, podczas gdy to powódka winna była udowodnić zasadność i wysokość swojego roszczenia, a nadto pominięcie, że na poparcie swoich twierdzeń pozwana wskazała dowody, w szczególności dowód z dokumentów, co przy uwzględnieniu okoliczności faktycznych sprawy stanowiło podstawę do ustalenia, że najem pojazdu zastępczego był uzasadniony w okresie 24 dni przy stawce 105 zł brutto;

4.  art. 217 § 2 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. i art. 236 k.p.c. poprzez poczynienie ustaleń faktycznych bez przeprowadzenia niezbędnego postępowania dowodowego, ponieważ sąd pominął wniosek pozwanej o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego, czyniąc w ten sposób swoje ustalenia w stosownej części zupełnie dowolnymi;

II.  naruszenie prawa materialnego, to jest art. 361 § 1 k.c. w związku z art. 822 § 1 k.c. oraz art. 34 § 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu przez sąd, że najmem pojazdu zastępczego przez 53 dni pozostawał w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 14.05.2016r, a koszt tego najmu był konieczny i uzasadniony ekonomicznie, co w konsekwencji doprowadziło do nieprawidłowego ustalenia przez Sąd Rejonowy odszkodowania obejmującego zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres 53 dni przy uwzględnieniu stawki dobowej 282,90 zł brutto, podczas gdy jedynie koszty najmu obejmujące okres 24 dni z zastosowaniem stawki dobowej 105 zł brutto pozostawały w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu za postępowanie przed Sądem I instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych oraz kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postepowania odwoławczego według norm prawem przepisanych z uwzględnieniem zmiany pełnomocnika przed Sądem II instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja strony pozwanej jest niezasadna.

W pierwszej kolejności rozważeniu podlegają zarzuty prawa procesowego, ponieważ ocena zasadności naruszenia prawa materialnego może być dokonana dopiero po stwierdzeniu, że ustalenia stanowiące podstawę faktyczną zaskarżonego wyroku zostały dokonane zgodnie z przepisami prawa procesowego (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2004, sygn. akt II CK 409/03, opubl. Legalis).

Sąd Okręgowy nie podzielił żadnego z zarzutów apelacyjnych, które sprowadzały się do kwestionowania ustaleń faktycznych i oceny dowodowej pod kątem wymogów stawianych w art. 233 § 1 k.p.c.

Podkreślić należy, iż skuteczne zakwestionowanie tej swobody wymaga od skarżącego wykazania, że w następstwie istotnych błędów logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego albo też pominięcia dowodów prowadzących do wniosków odmiennych, niż przyjęte przez sąd orzekający, ocena dowodów była oczywiście błędna lub rażąco wadliwa. Bezspornym jest zatem, że skuteczność zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. uzależniona jest od wykazania, iż sąd ten uchybił określonym zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego przy ocenie konkretnych dowodów, albowiem jedynie to może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Tym samym, niewystarczające jest przekonanie pozwanej o innej niż przyjął to sąd doniosłości poszczególnych dowodów w sprawie i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu Rejonowego (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00, OSNC Nr 10 z 2000 r. poz. 189 i wyrok z dnia 6 listopada 1998 r., III CKN 4/98).

Prawidłowe postawienie zarzutu z art. 233 § 1 k.p.c. wymagało zatem od apelującego wskazania konkretnego dowodu przeprowadzonego w sprawie, którego zarzut ten dotyczy i podania, w czym upatruje wadliwą jego ocenę. Nie jest nim inna ocena tych samych dowodów przeprowadzona przez apelującego. Jeśli bowiem z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (tak również SN w wyroku z dn. 27.09.2002r, II CKN 817/00, Opubl: Legalis).

W ocenie Sądu Okręgowego, pozwany w swojej apelacji nie wykazał zaistnienia tak określonych uchybień w ocenie materiału dowodowego, a zatem nie dowiódł, iż doszło do naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. przy ocenie dowodów zgromadzonych w sprawie.

Apelacja pozwanego ubezpieczyciela w zakresie powołanego zarzutu sprowadza się wyłącznie do odmiennej od sądu oceny dowodów, zwłaszcza dowodów z dokumentów przedstawionych przez ubezpieczyciela, nie wskazuje zaś na rażące błędy w rozumowaniu sądu, czy sprzeczność tego rozumowania z doświadczeniem życiowym, które dyskwalifikowałyby dokonaną ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Wskazać należy, iż ustalenia sądu odnoszące się do wyboru oferty powódki i okresu wynajmowania pojazdu zastępczego oparte zostały między innymi na zeznaniach poszkodowanego przesłuchanego w charakterze świadka. Jako przyczynę wyboru oferty powódki poszkodowany wskazał na brak w ofercie firmy zaproponowanej przez pozwanego samochodu o klasie odpowiadającej klasie pojazdu uszkodzonego oraz konieczność uiszczenia kaucji. Sąd uznał te zeznania za wiarygodne i powiązane rzeczowo i logicznie z dowodami z dokumentów jak również z opinią biegłego. Skarżący negując ustalenia sądu w zakresie wyboru oferty powódki jako uzasadnionej, w szczególności w zakresie czasu jak i kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz braku odpowiedniego pojazdu zastępczego w firmie zaproponowanej przez ubezpieczyciela i konieczności uiszczenia kaucji przy takim wynajmie, w żaden sposób nie podważył jednak wiarygodności zeznań świadka, nie podjął nawet starań w tym zakresie, ograniczając się do odwołania do bliżej nieokreślonych dokumentów, z których wynikać miało, że w ofercie firmy współpracującej z pozwaną znajdował się pojazd klasy SUV i poszkodowany nie był zobowiązany do wpłaty kaucji.

Podkreślić jednak należy, iż w toku postępowania w pierwszej instancji strona pozwana nie podjęła inicjatywy dowodowej mającej na celu podważenie zeznań świadka T. D., w części wskazującej na brak odpowiedniego samochodu w ofercie firmy związanej z pozwanym i konieczności uiszczenia kaucji. Wśród złożonych przez pozwanego dokumentów brak jest takich, które wskazywałyby na zaoferowanie świadkowi samochodu odpowiedniej klasy bez konieczności uiszczenia kaucji. Dokument, na który powołuje się apelująca, to jest protokół szkody z dnia 18.05.2016r., wskazuje tylko na przykładową ofertę samochodów znajdujących się w firmach współpracujących z ubezpieczycielem. Dokumentu tego nie można jednak uznać za ofertę w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego wynajmu takiego pojazdu skierowaną do poszkodowanego. Dopiero w postępowaniu odwoławczym apelujący odwołał się do dokumentu prywatnego w postaci oświadczenia jednej ze współpracujących z nim firm, z którego wynikać ma oferta wynajmu pojazdów bez limitu kilometrów i bez obowiązku wpłaty kaucji. Sąd Okręgowy na podstawie art. 381 k.p.c. pominął jednak wniosek zawarty w apelacji o dopuszczenie dowodu z tego dokumentu jako spóźniony. Pozwany nie wskazał bowiem na żadne okoliczności, które usprawiedliwiałyby niezgłoszenie takiego dowodu w toku postępowania przed sądem I instancji.

Nie można również zgodzić się z zarzutem apelującego nieprzeprowadzenia niezbędnego postępowania dowodowego wskutek pominięcia wniosku pozwanego o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego. Sąd Rejonowy uzasadnił przyczyny, dla których oparł się na opinii biegłego bez potrzeby jej dodatkowego uzupełniania. Przedstawione przez sąd argumenty przekonują Sąd Okręgowy o słuszności podjętej decyzji. Uzupełniająco wskazać jedynie trzeba, iż pierwszy z zarzutów pozwanego dotyczący wydanej opinii, a mianowicie zarzut nieuwzględnienia przez biegłego przy ustalaniu uzasadnionego okresu najmu informacji pozwanego z dnia 8.06.2016r o przyjęciu odpowiedzialności za szkodę, nie ma w ogóle znaczenia dla treści opinii, nie dotyczy bowiem okoliczności objętych wiadomościami specjalnymi biegłego. Data ta może mieć co najwyżej znaczenie dla określenia terminu zakończenia postępowania likwidacyjnego, kiedy to poszkodowany mógł podjąć działania faktyczne związane z likwidacją szkody. Na tę okoliczność zresztą apelujący wskazywał w piśmie procesowym stanowiącym ustosunkowanie do opinii biegłego, że poszkodowany znacznie wcześniej niż 5.08.2016r. mógł podjąć działania mające na celu naprawę pojazdu. Niezbędne w sprawie wiadomości specjalne, konieczne dla określenia czasu trwania najmu pojazdu zastępczego, dotyczyły jednak ustalenia technologicznego czasu trwania naprawy pojazdu, co biegły uczynił i czego żadna ze stron nie kwestionowała.

Drugi z zarzutów pozwanego dotyczył natomiast ustalenia cen najmu pojazdu zastępczego i to miałoby znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyby nie okoliczność, że pozwany żądał uzupełnienia opinii przez biegłego poprzez ustalenie średniej stawki dobowej najmu pojazdu zastępczego. Należy tutaj podkreślić, że przedmiotem niniejszego postępowanie było ustalenie wysokości szkody poniesionej przez powódkę wskutek zdarzenia komunikacyjnego a związanej z kosztami wynajmu pojazdu zastępczego. Wobec powyższego ustalenie jakiś średnich stawek najmu pojazdów zastępczych nie tylko nie ma znaczenia w sprawie, ale również jest niedopuszczalne. Naprawieniu podlega bowiem szkoda poniesiona przez poszkodowanego, a nie jakieś uśrednione wartości nie mające związku ze szkodą. Dla tej przyczyny tak sformułowany wniosek dowodowy pozwanego i tak nie podlegał uwzględnieniu. Z tych względów zarzut naruszenia art. 217 § 2 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. i art. 236 k.p.c. poprzez poczynienie ustaleń faktycznych bez przeprowadzenia niezbędnego postępowania dowodowego pozostawał nieuzasadniony.

Powołane w ramach naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. zarzuty dotyczące nieprawidłowego uznania, że najem pojazdu zastępczego był uzasadniony przez okres wynikający z faktury wystawionej przez powódkę oraz

nieuwzględnienia, że pozwany w dniu 8.06.2016r. powiadomił poszkodowanego na wskazany przez niego adres email o przyjęciu odpowiedzialności za szkodę oraz gotowości niezwłocznej wypłaty odszkodowania oraz że poszkodowany w tym dniu został wezwany do wskazania dyspozycji wypłaty odszkodowania w istocie nie dotyczą błędów w ustaleniach faktycznych, a prawnej oceny tych ustaleń. Pozostają więc w związku z zrzutem naruszenia przepisów prawa materialnego a nie przepisów postępowania.

Podsumowując, ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Okręgowy nie przekracza ram zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c. Skarżący nie wykazał ani pogwałcenia zasad logicznego rozumowania i właściwego kojarzenia faktów w ocenie dowodów dokonanej przez tenże sąd, ani też sprzeczności tego rozumowania z zasadami doświadczenia życiowego.

W konsekwencji Sąd pierwszej instancji poprawnie zakreślił podstawę faktyczną rozstrzygnięcia.

Zgodzić można się jedynie z apelującym w zakresie stwierdzenia, że to na powódce jako podmiocie dochodzącym odszkodowania spoczywał ciężar udowodnienia zarówno zasadności jak i wysokości roszczenia. Niemniej jednak podnieść należy, iż strona powodowa ciężarowi temu sprostała przedstawiając dowody w postaci dokumentów prywatnych (umów najmu pojazdu zastępczego), zeznań poszkodowanego i wreszcie opinii biegłego, który w oparciu o posiadane wiadomości specjalne określił zarówno uzasadniony czas naprawy pojazdu uszkodzonego jak i ustalił, czy stawki najmu pojazdu stosowane przez powódkę były stawkami występującymi na lokalnym rynku wynajmu pojazdów.

Apelacja pozwanego zawiera ponadto zarzut naruszenia prawa materialnego, który również nie jest uzasadniony.

W przedmiotowej sprawie pozostawały sporne dwie kwestie, z jednej strony czas najmu pojazdu zastępczego, z drugiej zaś stawka czynszu najmu.

Dla porządku przypomnieć należy, że naprawienie szkody (a więc i odszkodowanie) powinno obejmować wszystkie straty, które poszkodowany poniósł wskutek zaistnienia szkody (art. 361 § 2 k.c.). Powszechnie przyjmuje się, że naprawienie szkody polegającej na uszkodzeniu pojazdu polega przede wszystkim na zapłaceniu kwoty koniecznej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego. Podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie winno przywrócić w majątku poszkodowanego stan naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Cel ten realizuje naprawienie szkody uwzględniające indywidualną sytuację poszkodowanego. Wysokość odszkodowania winna ściśle odpowiadać rozmiarom wyrządzonej szkody. Odszkodowanie zatem nie może być wyższe lub niższe od szkody poniesionej przez poszkodowanego. Szkoda jest bowiem uszczerbkiem w prawnie chronionych dobrach wyrażającym się w różnicy między stanem dóbr, jaki istniał i jaki mógłby następnie wytworzyć się w normalnej kolei rzeczy, a stanem, jaki powstał na skutek zdarzenia wywołującego zmianę w dotychczasowym stanie rzeczy, z którym to ustawodawca wiąże powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 roku, V CKN 1273/00, opubl. Legalis).

W przedmiotowej sprawie ostatecznie naprawienie szkody nastąpiło poprzez naprawę pojazdu uszkodzonego, na co ubezpieczyciel wyraził zgodę, choć zakwalifikował szkodę jako szkodę całkowitą. Problem w sprawie sprowadzał się do ustalenia uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego. Apelujący wskazywał na istotną jego zdaniem datę 8 czerwca 2016 roku, kiedy to poinformował poszkodowanego o przyjęciu odpowiedzialności odszkodowawczej, co miało uzasadniać podjęcie przez poszkodowanego działań związanych z naprawą pojazdu. Równocześnie jednak pozwany uznawał za uzasadniony okres najmu pojazdu od 21 czerwca do 16 lipca 2016 roku. Całkowicie niezrozumiałe pozostaje takie określenie uzasadnionego według ubezpieczyciela okresu najmu pojazdu. Nie wiadomo bowiem, jakie znaczenie ma mieć w tym kontekście data 8 czerwca 2016 roku, skoro apelujący nie uznaje jej za początek okresu rozpoczęcia naprawy uszkodzonego pojazdu. Niezrozumiałym pozostaje też, dlaczego okres najmu pojazdu zastępczego liczony miałby być dopiero od przesłania kosztorysu przez warsztat naprawczy. Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż wprawdzie pozwany poinformował poszkodowanego w dniu 8 czerwca 20916 roku o przyjęciu odpowiedzialności za zgłoszoną szkodę i zadeklarował wypłatę odszkodowania, jednakże deklaracja ta miała charakter warunkowy, gdyż nakładała na poszkodowanego określone obowiązki (dostarczenie dokumentacji w tym obowiązkowej dokumentacji serwisowej) i właśnie od ich wykonania uzależniała wypłatę odszkodowania. Poszkodowany zaś nie mógł wypełnić warunków ubezpieczyciela, gdyż zależało to od podjęcia przez tegoż ubezpieczyciela określonych działań. Dla przedstawienia przez poszkodowanego dokumentów wskazanych przez ubezpieczyciela konieczne było bowiem uprzednie wykonanie przez tegoż ubezpieczyciela kalkulacji wyceny szkody. Kalkulację tę poszkodowany otrzymał dopiero w dniu 8 lipca 2016 roku, po ponagleniu z jego strony.

Druga kwestia, która nie pozostaje bez wpływu na określenie uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego, to kwestia związana z kwestionowaniem przez poszkodowanego wysokości szkody ustalonej przez ubezpieczyciela. Podkreślić należy, iż znaczna długość postępowania likwidacyjnego w przedmiotowej sprawie wywołana była zachowaniem ubezpieczyciela, który dokonując likwidacji szkody istotnie zaniżył wysokość odszkodowania należnego poszkodowanemu. Stwierdzenie to pozostaje uprawnione, skoro wskutek odwołania od pierwotnie ustalonej wysokości odszkodowania, odszkodowanie to zostało zwiększone ponad 100% w stosunku do wyceny początkowej.

Skoro zatem postępowanie likwidacyjne pozostawało w toku, strony tego postępowania pozostawały w sporze co do istotnego elementu tego postępowania czyli wysokości doznanej szkody i wreszcie ubezpieczyciel nie podjął kroków umożliwiających poszkodowanemu wywiązanie się z nałożonych na niego obowiązków, to nie można twierdzić, że poszkodowany już w dacie przesłania przez warsztat kosztorysu naprawy, czy nawet wcześniej mógł podejmować działania mające na celu naprawę pojazdu, a nie podejmując ich przyczynił się do zwiększenia szkody.

Sąd Rejonowy prawidłowo zatem zinterpretował poczynione ustalenia faktyczne, przyjmując za uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego cały okres wynikający z faktury przedłożonej przez powódkę. Strona pozwana w żaden sposób nie wykazała, aby okres ten miał być krótszy i liczony inaczej niż przyjął do sąd. Również zdaniem Sądu odwoławczego okres, w którym poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego, był okresem koniecznym i niezbędnym do przeprowadzenia likwidacji szkody w uszkodzonym pojeździe.

Podkreślenia wymaga, że ciężar wykazania, iż uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego był krótszy niż wskazany przez powódkę obciążał pozwanego, bowiem w razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających oddalenie powództwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2013 roku, II PK 304/12).

Pozwany ubezpieczyciel obowiązkowi temu nie sprostał i nie wykazał, iż okres 53 dni korzystania z pojazdu zastępczego był nieuzasadniony.

Jak już wskazano wyżej, powódka wykazała również uzasadniony koszt najmu pojazdu zastępczego i w tym zakresie zarzuty apelacji także nie mogą odnieść skutku.

Podsumowując zarzuty naruszenia prawa materialnego jako chybione nie mogły odnieść żadnego skutku.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego jako nieuzasadnioną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.700,00 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym, przy uwzględnieniu zmiany osoby pełnomocnika.

Jolanta Jachowicz Marzena Eichstaedt Mariola Szczepańska