Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2018 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo - Kredytowej im. F. S. z siedzibą w

G.

przeciwko E. M. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej E. M. (1) na rzecz powoda Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo - Kredytowej im. F. S. z siedzibą w G. kwotę 6.764,08 zł ( słownie: sześć tysięcy siedemset sześćdziesiąt cztery złotych osiem groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości 10% w stosunku rocznym od dnia 02 sierpnia 2018 roku do dnia 21 listopada 2018 roku,

2.  zasądzoną w punkcie 1 należność główną wraz z odsetkami umownymi w wysokości 205,70 zł ( słownie: dwieście pięć złotych siedemdziesiąt groszy) tj. kwotę 6.969,78 zł ( słownie: sześć tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt dziewięć złotych siedemdziesiąt osiem groszy) rozkłada na 69 miesięcznych rat, przy czym pierwsza rata w wysokości 169,78 zł ( słownie: sto sześćdziesiąt dziewięć złotych siedemdziesiąt osiem groszy) i każda następna rata po 100,00 zł ( słownie: sto złotych) płatne do dnia 15 – go każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następnego od tego, w którym niniejszy wyrok się uprawomocni, z odsetkami umownymi w wysokości 10% w razie nieuiszczenia poszczególnych rat w terminie, a w razie zmiany wysokości stopy kredytu lombardowego NBP – z odsetkami stanowiącymi czterokrotność wysokości tych odsetek, nie więcej jednak niż wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie,

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

4.  nie obciąża pozwanej E. M. (1) kosztami procesu.

Sygn. akt I C 845/18

UZASADNIENIE

Powód – Spółdzielcza (...) z siedzibą w G., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego złożył pozew do elektronicznego postępowania upominawczego przeciwko E. M. (1) o zapłatę kwoty 9.564,08 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 2 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu podniósł, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej powód udzielił pozwanej pożyczki w wysokości 14.000,00 złotych na podstawie umowy z dnia 21 czerwca 2016 roku. Zgodnie z umową pożyczka miała być spłacona w miesięcznych ratach. Pożyczkobiorca, mimo zobowiązania wynikającego z umowy, nie regulował rat pożyczki w ustalonych terminach, tym samym powód uzyskał podstawę do wypowiedzenia stosunku umownego. Wypowiedzenie umowy zostało wysłane na adres, który wskazała pożyczkobiorca, skutkując wymagalność roszczenia z dniem 28 czerwca 2018 roku.

Powód wskazał nadto, że przed wypowiedzeniem umowy pożyczki, wzywał pozwaną do dobrowolnego uregulowania zadłużenia oraz, że wysokość zadłużenia stanowi kapitał pożyczki w wysokości 8.947,73 zł i odsetki karne do dnia wniesienia pozwu, wynikające z zaległości w spłacie rat pożyczki oraz naliczonych od kwoty całego niespłaconego kapitału pożyczki od dnia następującego po dniu wymagalności w wysokości 616,36 złotych.

Postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2018 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e (...), Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

Pozwana – E. M. (1) stawiła się na termin rozprawy i uznała roszczenie powoda. Jednocześnie wniosła o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty w wysokości po 100,00 złotych miesięcznie z uwagi na aktualną sytuację rodzinną i finansową. Wskazała, że utrzymuje się z renty w wysokości około 2.180,00 złotych. Świadczenie to stanowi jedyny dochód pozwanej, który przeznacza ona na koszty związane z utrzymaniem mieszkania – czynsz i najem 816,00 złotych, zakup leków – 200,00 złotych (próba samobójcza) oraz spłatę innych zobowiązań finansowych. Pozwana podkreśliła nadto, że nie są wobec niej prowadzone żadne postępowania egzekucyjne, jednakże nie jest w stanie spłacić zobowiązania jednorazowo.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 czerwca 2016 roku pozwana E. M. (1) zawarła z powodem Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo – Kredytową im. F. S. w G. umowę pożyczki (kredyt konsumencki) nr (...), który zobowiązała się spłacić w systemie ratalnym do dnia 15 stycznia 2020 roku.

Całkowita kwot kredytu wynosiła sumę 14.000,00 złotych, natomiast szacunkowy całkowity koszt kredytu (pożyczki) opiewał na kwotę 5.562,32 złotych i obejmował szacunkową wartość odsetek w wysokości 2.762,32 złotych oraz prowizję z tytułu udzielania pożyczki w wysokości 2.800,00 złotych. Łączna kwota do spłaty z tytułu pożyczki wynosiła sumę 16.762,32 złotych.

W dniu 21 czerwca 2016 roku pożyczka została wypłacona, przy czym kwota pożyczki została pomniejszana o kwotę prowizji w wysokości 2.800,00 złotych.

bezsporne, nadto dowód: umowa pożyczki k. 22 – 24v, regulamin k. 25 – 26, zestawienie operacji k. 49.

Na poczet pożyczki pozwana E. M. (2) uiściła 16 rat każda w wysokości po 399,10 złotych.

bezsporne, nadto dowód: odcinki wpłat. 60.

Pozwana E. M. (1) zaprzestała regulowania zobowiązania, w związku z czym powód kilkukrotnie wzywał ją do spłaty zaległych rat, wyznaczając jednocześnie termin uregulowania zaległości. Pozwana nie reagowała na wezwania, co spowodowało, że powód pismem z dnia 22 maja 2018 roku wypowiedział pozwanej umowę pożyczki z dnia 21 czerwca 2018 roku.

bezsporne, nadto dowód wypowiedzenie umowy z potwierdzeniem odbioru k. 27 – 28.

Do zapłaty pozostała kwota 8.947,73 złotych z tytułu kapitału pożyczki oraz kwota 616,365 złotych z tytułu odsetek umownych naliczanych za korzystanie z kapitału w wysokości 10% od dnia następującego po dniu wymagalności , tj. od dnia 29 czerwca 2018 roku do dnia wniesienia pozwu, tj. do dnia 2 sierpnia 2018 roku.

bezsporne, nadto por. raport spłaty k. 51.

Pozwana – E. M. (1) samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe. Posiada dochód w wysokości około 2.180,00 złotych z tytułu renty, który stanowi jedyne jej źródło utrzymania.

Pozwana ponosi koszty związane z utrzymaniem mieszkania – czynsz i najem 816,00 złotych, zakupem leków – 200,00 złotych (próba samobójcza) oraz spłatę innych zobowiązań finansowych.

Wobec pozwanej E. M. (1) nie są prowadzone żadne postępowania egzekucyjne. Pozwana nie posiada wartościowego majątku.

przyznane, por. wyjaśnienia pozwanej E. M. 00:05:27 k. 61v.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powód dochodził roszczenia z tytułu niespłaconego kredytu wraz z odsetkami i kosztami, wynikającego z umowy zawartej przez pozwaną z powodem.

Stan faktyczny nie był kwestionowany przez pozwaną E. M. (1) zarówno co do zasady, jak i wysokości roszczenia. Pozwana przyznała również, że początkowo spłacała zobowiązanie, jednakże zaprzestała regulowania pożyczki z uwagi na sytuację finansową i stan zdrowia.

Powód, prawidłowo wezwany na termin rozprawy, nie odniósł się do wskazywanej przez pozwaną sytuacji osobistej i majątkowej oraz do kwestii związanej z wnioskiem o rozłożenie zasądzonego roszczenia na raty w wysokości po 100,00 złotych miesięcznie.

Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności materialnej pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne, a w konsekwencji godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 września 1983 roku, III CRN 188/83, OSNC 1984, nr 4, poz. 60). Istotnym jest przy tym, iż mimo, że Sąd jest związany uznaniem powództwa, to obowiązany jest jednak dokonać oceny, czy czynność ta nie jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. W doktrynie zauważono, że ocena, czy zachodzi niedopuszczalność uznania powództwa, powinna nastąpić w zasadzie wyłącznie w świetle materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Wskutek uznania przewodniczący zamyka rozprawę (art. 224 § 1 kpc) i wydaje tzw. wyrok z uznania, uwzględniający powództwo w zakresie objętym uznaniem.

Mając na uwadze wskazany przez powoda stan faktyczny i wysokość dochodzonego roszczenia, Sąd stwierdził, że uznanie powództwa było sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego i zmierzało do obejścia prawa w zakresie wysokości prowizji z tytułu udzielonej pożyczki w wysokości 2.800,00 złotych.

Na podstawie zaoferowanego materiału dowodowego Sąd nie miał bowiem możliwości ustalenia w jaki sposób wysokość prowizji została ustalona przez stronę powodową, w szczególności czy nie obejmowała ona dodatkowych kosztów i opłat, które wskazywałyby na to, że umowę pożyczki w tym zakresie należałoby uznać za sprzeczną z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353 ¹ k.c., zgodnie z którą strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Zgodnie zaś z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. W myśl natomiast art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki.

Przy umowie pożyczki, głównymi świadczeniami stron są: po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków (tak zwany depozyt nieprawidłowy). Umowa pożyczki została przy tym ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie. Zwyczajowo formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, ewentualnie zapłata prowizji. Ustawodawca aby przeciwdziałać ocenianemu negatywnie w świetle zasad współżycia społecznego zjawisku lichwy oraz aby chronić interesy słabszych uczestników obrotu gospodarczego, jakimi zazwyczaj są konsumenci, wprowadził przy tym do kodeksu cywilnego instytucję odsetek maksymalnych, których wysokość winna stanowić podstawowe odniesienie do oceny ekwiwalentności wysokości wynagrodzenia pożyczkodawcy ustalonego w umowie. Stopa tych odsetek ustalana jest w odniesieniu do aktualnej stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego i odzwierciedla bieżący układ stosunków gospodarczych, „cenę” pieniądza w obrocie międzybankowym i poziom inflacji, zapewnia więc pożyczkodawcom godziwy zysk. Z drugiej strony jej wprowadzenie nie pozwala podmiotom uprzywilejowanym, jakim zwykle w obrocie z konsumentami znajdującymi się w trudnej sytuacji materialnej, niewykształconymi lub mającymi trudności intelektualne z rozeznaniem konsekwencji swojego działania, są pożyczkodawcy, na wykorzystywanie przymusowego położenia słabszej strony umowy. Odsetki, obok prowizji za udzielenie pożyczki, stanowią wynagrodzenie pożyczkodawcy za korzystanie przez kredytobiorcę z jego środków finansowych. Trzeba też podkreślić, że umowa pożyczki, sformułowana zgodnie z zasadami uczciwego i rzetelnego obrotu na rynku kapitałowym, powinna jasno określać, które opłaty i prowizje stanowią zysk pożyczkodawcy, a które są pobierane na pokrycie konkretnych kosztów ponoszonych przez niego w związku z zawartą umową i jej obsługą. Te ostatnie powinny zostać przy tym określone w wysokości rzeczywiście ponoszonej przez pożyczkodawcę tak aby nie stawić ukrytego źródła zysku.

Z istotą pożyczki sprzeczne jest bowiem „przeniesienie” na rzecz biorącego pożyczkę sum pieniężnych, których w rzeczywistości nigdy on nie otrzymuje, a które automatycznie zostają zaliczone na poczet związanych z pożyczką kosztów i opłat lub umów dodatkowych. W wyniku tego pożyczkobiorca byłby bowiem zobowiązany do spłaty znacznego zobowiązania, nie otrzymując przy tym na własność żadnych środków pieniężnych. Taką konstrukcję umowy pożyczki należy więc uznać za sprzeczną z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353 ¹ k.c., zgodnie z którą strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

W przypadku umów zawieranych z konsumentem ustawodawca wprowadził jednak szereg dodatkowych regulacji gwarancyjnych, służących ochronie słabszej strony zobowiązania jaką niewątpliwie jest konsument. Wspomniane instrumenty prawne dotyczą m.in. kwestii związania konsumenta postanowieniami umowy, które nie zostały uzgodnione indywidualnie, to jest takimi na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu, w szczególności postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

I tak, w myśl art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne), przy czym powyższe nie dotyczy postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Za sprzeczną z dobrymi obyczajami należy uznać klauzulę godzącą w równowagę kontraktową, natomiast „rażące naruszenie interesów konsumenta” polega na nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta w określonym stosunku umownym (por. Sąd Najwyższy w wyrokach: z dnia 13 lipca 2005 r., I CK 832/2004, z dnia 3 lutego 2006 r., I CK 297/2005 oraz z dnia 13 października 2010 r., I CSK 694/2009; J. Gudowski (red.) Kodeks cywilny. Komentarz. Księga trzecia. Zobowiązania Lexis Nexis 2013). Co istotne, zgodność klauzuli umownej z dobrymi obyczajami jest przedmiotem badania nie tylko Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w trybie tzw. kontroli abstrakcyjnej, lecz może być także oceniana przez sąd w toczącym się między przedsiębiorcą a konsumentem sporze, którego przedmiotem są skutki prawne określonego postanowienia zawartej umowy (kontrola konkretna, incydentalna).

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że pozwana E. M. (1) zawarła umowę pożyczki jako konsument (art. 22 ¹ k.c.), zaś postanowienia tej umowy nie były uzgodnione z nią indywidualnie, a zatem podlegały ocenie przez pryzmat określonych w art. 385 ¹ § 1 k.c.

Należy również zauważyć, że pozwana rzeczywiście otrzymała kwotę pożyczki pomniejszoną o kwotę prowizji, zatem w ocenie Sądu, to ta kwota powinna zostać faktycznie zwrócona powodowi wraz z odsetkami umownymi wskazanymi w umowie.

Dlatego też Sąd uznał, że dochodzona pozwem kwota powinna ulec pomniejszeniu o pobraną już prowizję w wysokości 2.800,00 złotych.

Dlatego też Sąd orzekł jak w punkcie 1, oddalając roszczenie w pozostałym zakresie (pkt 2 sentencji), a mianowicie co do kwoty 2.800,00 złotych.

Odnosząc się zaś do kwestii wniosku pozwanej E. M. (2) o rozłożenie zasądzonego roszczenia na raty, to należy podkreślić, że z treści art. 229 k.p.c. jednoznacznie wynika, iż nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Z kolei art. 230 k.p.c. stanowi, że gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mają na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 6.764,08 złotych wraz odsetkami umownymi w wysokości 10% w stosunku rocznym od dnia 2 sierpnia 2018 roku do dnia 21 listopada 2018 roku w wysokości 169,78 złotych, jednocześnie rozkładając kwotę 6.969,78 złotych na raty w wysokości po 100,00 złotych miesięcznie.

Według bowiem art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenia, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Przepis art. 320 k.p.c. - obok charakteru proceduralnego ma także – mimo zamieszczenia go w kodeksie postępowania cywilnego – cechy normy materialno-prawnej. Uprawnia on bowiem sąd do modyfikacji treści łączącego strony stosunku zobowiązaniowego, dając sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałby to z regulacji prawno-materialnej.

Sąd rozkładając na raty należne wierzycielowi świadczenie dokonuje modyfikacji dotychczasowego stosunku cywilno-prawnego łączącego strony. Uprawnienia do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałby go na niepowetowane szkody. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być obiektywne bądź subiektywne, w tym spowodowane działaniem samego dłużnika ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2015r. II CSK 409/14, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2014r. V CSK 302/13, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 2015r. II CSK 383/14, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 marca 2014r. I ACa 1239/13).

Przepis art. 320 k.p.c. określa zatem szczególną regułę wyrokowania, dotyczącą przedmiotu orzekania, dającą sądowi możliwość uwzględnienia także interesu pozwanego w zakresie czasu wykonania wyroku, a interesu powoda, przez uniknięcie bezskutecznej egzekucji. Ze swej istoty norma ta ingeruje w słuszne prawa wierzyciela odsuwając termin, od którego uprawniony może egzekwować swoje prawo w drodze przymusu (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 kwietnia 2014 roku V CSK 302/13).

Ochrona, jaką zapewnia dłużnikowi art. 320 k.p.c. wymaga jednak uwzględnienia wszystkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces. Decydując o rozłożeniu zasądzonego w wyroku świadczenia na raty należy odpowiednio wyważyć interesy obu stron. Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty jest racjonalne, gdy dłużnik wykaże, że dysponować będzie środkami umożliwiającymi tak zmodyfikowanego obowiązku w sposób odczuwalny ekonomicznie przez wierzyciela (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 31 maja 2012 roku IACa 242/12 i wyrok Sąd Apelacyjny w Warszawie z dnia 14 maja 2014 roku IACa 1681/13).

Rozłożenie na raty może więc mieć miejsce wtedy, gdy w sprawie ustalone zostało, że pozwany będzie w stanie realizować spłatę w ratach, że będzie dysponował środkami dla wykonania zmodyfikowanego obowiązku. Tylko to bowiem gwarantuje wykonanie wyroku bez wszczęcia i prowadzenia postepowania egzekucyjnego, a więc cel, któremu przyświeca regulacja wynikająca z art. 320 k.p.c.

Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat ( uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego - zasada prawna z dnia 22 września 1970 roku, III PZP 11/70, OSNC 1971, nr 4, poz. 61).

W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu, zasądzone roszczenie na mocy art. 320 k.p.c. należało rozłożyć na raty, z uwagi na trudną sytuację materialną i osobistą pozwanej E. M. (1). Nie zastosowanie bowiem w tym wypadku przepisu art. 320 k.p.c. mogłoby narazić pozwaną na niepowetowaną szkodę.

Przede wszystkim podkreślenia wymaga postawa procesowa pozwanej, która nie kwestionowała roszczenia ani co do zasady ani co do wysokości (zauważyć należy, że postawa taka może właśnie stanowić pozytywną przesłankę rozłożenia na raty świadczenia, gdy zobowiązany podnosi, iż nieuregulowanie długu jest spowodowane jego złą sytuacją majątkową – tak Sąd Najwyższy w powołanej już uchwale z 9 kwietnia 2015 roku).

Oceniając natomiast aktualną sytuację finansową i rodziną pozwanej, Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że nie jest ona w stanie jednorazowo uregulować zasądzonego świadczenia. Pozwana utrzymuje się wyłącznie z dochodu w postaci renty w wysokości około 2.180,00 złotych, które przeznacza na koszty związane z utrzymaniem lokalu mieszkalnego, który wynajmuje oraz zakup leków z uwagi na stan zdrowia i stany depresyjne oraz próbę samobójczą. Istotnym jest również, że pozwana na poczet zobowiązania uiściła 16 rat każda w wysokości po 399,10 złotych, jak również, że wobec niej nie są prowadzone żadne postępowania egzekucyjne, mimo że pozwana posiada jeszcze inne zobowiązania finansowe, które jednak reguluje. Dlatego też aby uniknąć egzekucji i umożliwić pozwanej dobrowolne regulowania swoich zobowiązań – wobec powoda oraz pozostałych wierzycieli – rozłożenie świadczenie na raty było celowe.

Wobec powyższego uznając, że zaistniały przesłanki określone w art. 320 k.p.c. Sąd rozłożył zasądzone świadczenie na 69 rat, zgodnie z wnioskiem pozwanej co do wysokości poszczególnej raty. Zasądzając świadczenie Sąd przyznał powodowi również odsetki od zasądzonego roszczenia za okres do dnia wydania wyroku (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1970 roku III CZP 11/70). Określił też obowiązek zapłaty odsetek - w razie uchybienie terminu płatności poszczególnych rat – z tym, że w zakresie rat obejmujących część świadczenia, od którego dochodzone były umowne odsetki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie - z odsetkami stanowiącymi czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku, nie więcej niż odsetki maksymalne za opóźnienie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 102 kpc, który stanowi, że w wypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie takie szczególne okoliczności zaistniały. Pozwana jest osobą schorowaną, prowadzącą samodzielnie gospodarstwo domowe oraz przeznaczającą osiągany dochód na utrzymanie nieruchomości, która wynajmuje oraz koszty leczenia i utrzymanie siebie. Ponadto reguluje ona pozostałe zobowiązania finansowe.

Dlatego też Sąd orzekł jak w punkcie 4 sentencji.