Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

D. W. został obwiniony o to, że w dniu 13 listopada 2016 r. o godz. 20.37 w miejscowości R. gm. K. droga K- 9 kierując autobusem marki M. nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy o 66 km/h w terenie zabudowanym to jest o wykroczenie z art. 92a kw.

Sąd Rejonowy w Ostrowcu Św. wyrokiem z dnia 1 sierpnia 2018 r. w sprawie sygn. akt II W 154/17 obwinionego w ramach zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w dniu 13 listopada 2016 r. o godz. 20.37 w miejscowości R. woj. (...) prowadząc na drodze publicznej autobus marki M. nr rej. (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego ustawą przekraczając dopuszczalną prędkość jazdy o 39,13 km/h, co stanowi wykroczenie z art. 92a kw i za to na podstawie art. 92a kw i art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 400 złotych. Zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu państwa kwotę 1.000 złotych tytułem częściowych kosztów postępowania, zwalniając go od obowiązku ich ponoszenia w pozostałym zakresie.

Apelację od tego wyroku wywiódł obrońca obwinionego zaskarżając go w części orzeczenia o karze i środkach karnych, zarzucając mu rażącą surowość wymierzonej grzywny oraz zasądzonych kosztów postępowania.

Podnosząc ten zarzut wniósł o zmianę wyroku poprzez złagodzenie kary do 300 złotych oraz zwolnienie od kosztów sądowych w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja częściowo zasługuje na uwzględnienie.

Nie jest zasadny zarzut rażącej niewspółmierności (surowości) kary. Grzywna w wymiarze 400 złotych jest adekwatna do stopnia i wagi naruszonej przez obwinionego zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Nie odbiega swym wymiarem od innych orzekanych w podobnych stanach faktycznych. Również sytuacja materialna obwinionego nie uzasadniała orzeczenia jej w niższym wymiarze.

Oczywiście nie mógł być również zasadny zarzut rażącej niewspółmierności kary lub środków karnych w odniesieniu do orzeczenia o kosztach postępowania, albowiem kwestia orzeczenia w tym zakresie nie może być rozpatrywana w kontekście współmierności o której mowa w zarzucie z art. 438 pkt 4 kpk. Niemniej jednak pomimo nieprecyzyjnie sformułowanego zarzutu, merytorycznie skarżący ma rację i należało stwierdzić, iż Sąd Rejonowy obciążając obwinionego kosztami w części naruszył art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk w zakresie w jakim mowa w nim o zasadzie słuszności. Sąd I instancji wprawdzie dostrzegł istotną z punktu widzenia oceny tej przesłanki okoliczność, czemu dał wyraz w ostatnim zdaniu uzasadnienia, tym niemniej nie wyprowadził z tego faktu w pełni prawidłowych wniosków.

Sąd Okręgowy, w niniejszym składzie, stoi na stanowisku, że w sytuacji, gdy możliwość skorzystania z uproszczonych postępowań w sprawach o wykroczenia, w tym zastosowania postępowania mandatowego w stosunku do osoby, co do której obiektywnie powinna być taka możliwość, jest wyłączona z winy nieprawidłowego działania organów Państwa lub ich przedstawicieli, to wszelkie koszty wynikające z konieczności prowadzenia postępowania w trybie zwyczajnym nie powinny obciążać obwinionego. Wydatki, którymi należy obciążyć obwinionego muszą być obiektywnie uzasadnione, a takie nie są gdy są następstwem błędów po stronie funkcjonariuszy Państwa i konieczności weryfikacji ich działań. W przedmiotowej sprawie wszelkie koszty postępowania, tak związane z koniecznością zasięgnięcia opinii biegłego, ale także samego postępowania (ryczałty) mogły nie mieć miejsca, gdyby pomiar prędkości pojazdu prowadzonego przez obwinionego był prawidłowy. Obwiniony od początku nie kwestionował faktu popełnienia wykroczenia, a podawana przez niego wartość prędkości, w zasadzie potwierdzona przez sąd I instancji umożliwiała wystawienie mandatu i dodatkowo nie wiązała się z zatrzymaniem mu prawa jazdy. W przedmiotowym stanie trudno obwinionemu zarzucić, iż dążył do wykazania w postępowaniu sądowym, iż naruszenie przez niego zasad nie było tak rażące jak to stwierdzili funkcjonariusze Policji. Wszystkie koszty były nakierowane na wykazanie prawdziwości wersji obwinionego, co zostało de facto potwierdzone wyrokiem sądu meriti. W takiej sytuacji obciążanie obwinionego kosztami postępowania w jakimkolwiek zakresie (również opłaty, której nie byłoby w trybie mandatowym) pozostawałoby w sprzeczności z powołaną wyżej zasadą słuszności.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 109 § 2 kpw w zw. z art. 456 kpk i art. 437 § 1 kpk oraz art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku.

SSO Krzysztof Sajtyna