Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 269/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Elżbieta Domagalska

Protokolant – sekr. Anna Rogojsza

w obecności Prokuratora --------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17.10.2018 r. i 21.11.2018 roku sprawy

S. A.

syna M. i J. zd. I.

ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że:

W okresie czasu od 01 lipca 2017 roku do 01 lutego 2018 roku w miejscowości G. uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki N. A. w kwocie 500 zł miesięcznie, określonego co do wysokości wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie VI Wydział Cywilny Rodzinny sygn. akt VI RC 1439/15 z dnia 28 czerwca 2016 roku, powodując zaległości w kwocie nie mniejszej niż 1500 zł przekraczające równowartość 3 świadczeń okresowych w wyniku czego naraził wymienioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych i działał na jej szkodę

tj. o czyn z art. 209§1a kk

1. Oskarżonego S. A. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 209§1a kk skazuje go na karę 4 (cztery) miesięcy pozbawienia wolności.

2. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. S. tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego kwotę 504 zł powiększoną o kwotę 115,92 zł podatku VAT, tj. łącznie kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście 92/100) złotych.

3. Na podstawie art. 624§1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983r. z późn. zm.) zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty i pozostałych kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 269/18

UZASADNIENIE

Z uwagi na treść wniosku o sporządzenie uzasadnienia ograniczono je w myśl art. 423§1a kpk do rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu oskarżonego.

S. A. został oskarżony o to, że w okresie czasu od 01 lipca 2017r. do 01 lutego 2018r. w miejscowości G. uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki N. A. w kwocie 500 zł miesięcznie, określonego co do wysokości wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie VI Wydział Cywilny Rodzinny sygn. akt VI RC 1439/15 z dnia 28 czerwca 2016r., powodując zaległości w kwocie nie mniejszej niż 1500 zł przekraczające równowartość 3 świadczeń okresowych, w wyniku czego naraził wymienioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych i działał na jej szkodę, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 209§1a kk. Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za czyn ten na podstawie art. 209§1a kk skazał go na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając karę oskarżonemu S. A. Sąd miał na uwadze, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy sprawcy, ale uwzględniała także stopień społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił. Miał też na uwadze pozostałe dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk.

Za surowym ukaraniem przemawiał fakt, iż oskarżony zachowaniem swym naruszył podstawowy obowiązek każdego rodzica. Bez skrupułów cały ciężar utrzymania córki przerzucił na barki matki małoletniej pokrzywdzonej nie zważając, że naraża swe małoletnie dziecko na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Za surowym ukaraniem przemawiała też wcześniejsza wielokrotna karalność oskarżonego (informacja z KRK k.128). Dotąd stosowane wobec niego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary oraz w wymiarze bezwzględnym nie przyniosły oczekiwanego rezultatu i nie zapobiegły popełnieniu przez niego kolejnego przestępstwa. Dotychczasowy sposób życia oskarżonego wskazuje, że ma on rażąco lekceważący stosunek do porządku prawnego. Z drugiej jednak strony należało wziąć pod uwagę, że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, że utrzymuje kontakt z córką i przynosił jej ubrania, kupował słodycze i zabawki oraz kupił jej rower. Na korzyść oskarżonego uwzględniono też stosunkowo krótki okres uchylania się od alimentacji. Mając na uwadze wszystkie te okoliczności uznano za odpowiednią za popełnione przestępstwo karę w wymiarze 4 miesięcy pozbawienia wolności, bowiem w ocenie Sądu tylko pobyt w zakładzie karnym może oskarżonego umotywować do zmiany zachowania i spełnić wobec niego cel zapobiegawczy i wychowawczy kary.

O opłacie i pozostałych kosztach sądowych rozstrzygnięto w oparciu o art. 624§1kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983r. z późn. zm.) uznając, że uiszczenie ich byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe z uwagi na to, że nie posiada on żadnego majątku, a ma zobowiązania i długi alimentacyjne.

O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu oskarżonego – adw. I. S. orzeczono w oparciu o art. 618§1 pkt 11 kpk oraz §4 ust. 3, §17 ust. 2 pkt 3 i §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1714).

II K 269/18

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE