Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Gąsior – Majchrowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Rytych

przy udziale Prokuratora xxxxxx

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2018 roku

sprawy:

P. K.

syna J. i T. z domu Z.

urodzonemu w dniu (...) w T.

oskarżonego o to, że:

W okresie od 01 lutego 2017 roku do 13 stycznia 2018 roku w T. woj. (...) znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoja żoną M. K. oraz małoletnią córką A. K. z którymi wspólnie zamieszkuje, w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu wszczynał z nimi awantury domowe, w trakcie których wyzywał je słowami wulgarnymi, potocznie uznawanymi za obelżywe, ubliżał im, poniżał, groził pozbawieniem życia a także używał siły fizycznej poprzez popychanie i szarpanie przy czym w dniu 14 grudnia 2017 roku uderzył ręką w twarz małoletnią córkę A. K. w wyniku czego doznała obrażeń ciała w postaci zaczerwienienia i tkliwości w okolicy jarzmowej – obrażenie to nie powoduje naruszenia czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni, następnie w dniu 13 stycznia 2018 roku uderzył pięcia w szyję swoją zonę M. K. w wyniku czego stwierdzono obrażenia ciała w postaci bólu przy obmacywaniu mięśni przedniej powierzchni szyi, przy czym obrażenie to nie powoduje naruszenia czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni

tj. o przestępstwo z art. 207 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 157 § 4 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

1.  oskarżonego P. K. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu, z tą zmianą, że w miejsce wyrażenia „uderzył pięcia w szyje swoją zonę M. K.” przyjmuje wyrażenie „uderzył pięścią w szyję swoją żonę M. K.”, ustalając, że tak opisany czyn wyczerpuje dyspozycję art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 157 § 4 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 k.k., art. 69 § 2 k.k., art. 70 § 1 k.k., art. 73 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu P. K. na okres próby 2 (dwóch) lat i oddaje oskarżonego we wskazanym okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

3.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego P. K. do informowania kuratora o przebiegu okresu próby na piśmie co pół roku;

4.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 k.k. zobowiązuje oskarżonego P. K. do powstrzymania się od nadużywania alkoholu;

5.  zasądza od oskarżonego P. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),26 (jeden tysiąc sto sześćdziesiąt jeden złotych dwadzieścia sześć groszy) tytułem poniesionych w sprawie wydatków i wymierza mu opłatę w wysokości 120 (sto dwadzieścia) złotych.

Sygn. akt II K 376/18

UZASADNIENIE

Oskarżyciel publiczny – Prokurator Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim postawił oskarżonemu P. K. zarzut popełnienia czynu polegającego na tym, że :

- w okresie od 01 lutego 2017 roku do 13 stycznia 2018 roku w T. woj. (...) znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoja żoną M. K. oraz małoletnią córką A. K. z którymi wspólnie zamieszkuje, w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu wszczynał z nimi awantury domowe, w trakcie których wyzywał je słowami wulgarnymi, potocznie uznawanymi za obelżywe, ubliżał im, poniżał, groził pozbawieniem życia a także używał siły fizycznej poprzez popychanie i szarpanie przy czym w dniu 14 grudnia 2017 roku uderzył ręką w twarz małoletnią córkę A. K. w wyniku czego doznała obrażeń ciała w postaci zaczerwienienia i tkliwości w okolicy jarzmowej – obrażenie to nie powoduje naruszenia czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni, następnie w dniu 13 stycznia 2018 roku uderzył pięcia w szyję swoją zonę M. K. w wyniku czego stwierdzono obrażenia ciała w postaci bólu przy obmacywaniu mięśni przedniej powierzchni szyi, przy czym obrażenie to nie powoduje naruszenia czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni

tj. o przestępstwa z art. 207 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 157 § 4 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

* * *

W dniu 20 listopada 2018 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim wystąpił z wnioskiem o sporządzenie uzasadnienia w zakresie podstaw prawnych rozstrzygnięcia w punkcie II wyroku co do oskarżonego P. K. .

* * *

Zważywszy na powyższe, ograniczono zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej tego wyroku oraz rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu (art. 424 § 3 k.p.k.).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu oskarżony P. K. swoim zachowaniem polegającym na tym, że w okresie od 01 lutego 2017 roku do 13 stycznia 2018 roku w T. woj. (...) znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoja żoną M. K. oraz małoletnią córką A. K. z którymi wspólnie zamieszkuje, w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu wszczynał z nimi awantury domowe, w trakcie których wyzywał je słowami wulgarnymi, potocznie uznawanymi za obelżywe, ubliżał im, poniżał, groził pozbawieniem życia a także używał siły fizycznej poprzez popychanie i szarpanie przy czym w dniu 14 grudnia 2017 roku uderzył ręką w twarz małoletnią córkę A. K. w wyniku czego doznała obrażeń ciała w postaci zaczerwienienia i tkliwości w okolicy jarzmowej – obrażenie to nie powoduje naruszenia czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni, następnie w dniu 13 stycznia 2018 roku uderzył pięścią w szyję swoją żonę M. K. w wyniku czego stwierdzono obrażenia ciała w postaci bólu przy obmacywaniu mięśni przedniej powierzchni szyi, przy czym obrażenie to nie powoduje naruszenia czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni, wyczerpał dyspozycję art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 157 § 4 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

W ocenie Sądu wina oskarżonego P. K. została udowodniona. Oskarżony działał umyślnie i z zamiarem bezpośrednim. Przypisany zaś oskarżonemu czyn miał charakter zawiniony. W ustalonym bowiem stanie faktycznym oskarżony mógł zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które z uwagi na osobowość oskarżonego mogłyby wpływać ograniczająco na możliwość jego zachowania się w sposób zgodny z prawem, czy też okoliczności, które wyłączałyby jego winę. Ponadto, w ocenie Sądu, przypisany oskarżonemu czyn był bezprawny, a stopień jego społecznej szkodliwości był wyższy niż znikomy. Czyn zaś oskarżonego charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości.

Przy wyborze rodzaju i rozmiaru kary Sąd baczył, aby była ona adekwatna do stopnia winy sprawcy, stopnia społecznej szkodliwości czynu przez niego popełnionego, jak również współmierna do wagi i okoliczności popełnionego czynu oraz do stopnia naruszonych przez oskarżonego dóbr prawnie chronionych. W związku z tym, przy wymiarze oskarżonemu kary, Sąd uwzględnił czasokres przestępnego działania oskarżonego względem żony i córki oraz fakt, iż przebieg awantur nie był drastyczny (jakkolwiek szczególnie nagannie należy ocenić stosowanie przemocy fizycznej i psychicznej względem małoletniego, bezbronnego dziecka). Zważyć też należy, że w stosunku do żony i córki oskarżony dopuścił się przestępstwa jednocześnie w dwu przewidzianych formach, tj. znęcania psychicznego i fizycznego. Okolicznością łagodzącą działającą na niekorzyść oskarżonego jest dotychczasowa niekaralność, zaś obciążającą fakt, że znęcał się on nad osobami mu najbliższymi. Sąd uwzględnił także, że swoim zachowaniem oskarżony wytworzył atmosferę strachu przed nim, poczucie braku bezpieczeństwa i stres u najbliższych mu w istocie osób.

Wymierzając karę P. K. Sąd uznał, że karą, która w sposób należyty spełni pokładane w niej cele w zakresie prewencji indywidualnej oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a jednocześnie będzie adekwatną do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu jest kara 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd miał na uwadze, że zgodnie z obowiązującym postulatem w zakresie wymiaru kar, wymierzenie kary bezwzględnej winno być ostatecznością. Zdaniem Sądu, na gruncie przedmiotowej sprawy żądanie oskarżyciela publicznego wymierzenia kary izolacyjnej jest wręcz absurdalne. Z całą mocą podkreślić należy, iż kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania powinna być orzekana w tych tylko sytuacjach, gdy wymierzenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie będzie w odniesieniu do konkretnego oskarżonego wystarczające do spełnienia wobec niego celów kary. Tymczasem, w ocenie Sądu zachodzą podstawy do zastosowania powyższej zasady wobec oskarżonego, albowiem Sąd postawił wobec P. K. pozytywną prognozę kryminologiczną uznając, że cele kary zostaną wobec niego spełnione w przypadku warunkowego zawieszenia orzeczonej kary. Biorąc pod uwagę powyższe Sąd uznał, że jedyną adekwatną karą jest kara pozbawienia wolności o charakterze nieizolacyjnym na wskazanym poziomie i na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu ustalając 2 – letni okres próby ( zgodnie z wnioskiem złożonym w trybie art. 335 § 2 k.p.k.)

W ocenie Sądu kara zasadnicza, w postaci kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, jest karą adekwatną do stopnia zawinienia i znacznej społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego P. K. czynu, przede wszystkim zaś umożliwi wdrożenie wobec oskarżonego poczucie obowiązku przestrzegania w przyszłości norm prawnych.

Na podstawie art. 73 § 1 k.k. ( zgodnie z wnioskiem złożonym w trybie art. 335 § 2 k.p.k.) Sąd oddał oskarżonego P. K. w wyznaczonym okresie próby pod dozór kuratora uznając jednocześnie, iż instytucja ta będzie skutecznym narzędziem nadzoru nad oskarżonym, gdyż zdaniem Sądu istnieje potrzeba stałej kontroli umożliwiającej Sądowi wgląd w przebieg okresu próby, zdyscyplinuje oskarżonego i zachęci go do przestrzegania porządku prawnego, a ponadto kontakt z kuratorem ma na celu ułatwienie oskarżonemu przestrzeganie porządku prawnego.

W tym miejscu wskazać należy, iż Sąd zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności oraz ustanawiając dozór kuratora sądowego miał na względzie okoliczność, iż wprawdzie oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w czasie, kiedy zamieszkiwał z osobami pokrzywdzonymi, a mianowicie żoną M. K. oraz córką A. K., niemniej jednak z analizy akt sprawy wynika, że już od dłuższego czasu (od stycznia 2018 roku) z nimi nie zamieszkuje. Zważywszy zatem na powyższe oraz na wykładnię celowościową i funkcjonalną w przypadku zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności i nałożenia dozoru kuratora sądowego wobec oskarżonego P. K. należało zastosować normy zawarte w przepisach art. 70 § 1 k.k. i art. 73 § 1 k.k. nie zaś art. 70 § 2 k.k. i art. 73 § 2 k.k.

W aspekcie powyższego oraz w wyniku szczegółowej analizy akt sprawy Sąd doszedł również do wniosku, iż konieczne jest na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 k.k. ( zgodnie z wnioskiem złożonym w trybie art. 335 § 2 k.p.k.) zobowiązanie oskarżonego P. K. do powstrzymania się od nadużywania alkoholu, albowiem czynu przypisanego dopuścił się będąc pod wpływem alkoholu.

W oparciu o art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego P. K. na rzecz Skarbu Państwa tytułem zwrotu wydatków kwotę 1161,26 złotych oraz wymierzył mu opłatę w wysokości 120 złotych uznając, że oskarżony jest w stanie ponieść je bez uszczerbku dla swojego utrzymania. Sąd obciążając oskarżonego w całości opłatami i obowiązkiem zwrotu wydatków ( zgodnie z wnioskiem złożonym w trybie art. 335 § 2 k.p.k.) miał na względzie jego sytuację rodzinną, osobistą i wysokość osiąganych dochodów.