Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Mirosław Kędzierski - sprawozdawca

Protokolant st. sekr. sądowy Aleksandra Deja - Lis

przy udziale ------------------

po rozpoznaniu dnia 28 listopada 2018 r.

sprawy A. L. s. H. i J. ur. (...) w W.

obwinionego z art. 119 § 1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 28 czerwca 2018 r. sygn. akt XIV W 1216/17

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że przy zastosowaniu art. 39 § 1 k.w. odstępuje od wymierzenia obwinionemu kary;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. K. - Kancelaria Adwokacka w B. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

4.  zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 995/18

UZASADNIENIE

A. L. obwiniony został o to, że w dniu 2 marca 2017r. około godz.15:48 w B. przy ul. (...) w sklepie (...) dokonał kradzieży zaślepki z zestawu do pralek i zmywarek o wartości 9,99 zł, na szkodę ww. sklepu, tj. o czyn z art.119§1 kw.

Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2018r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie XIV W 1216/17 obwinionego A. L. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. wykroczenia z art.119§1 kw i za to, na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę grzywny w kwocie 50 zł; zwolnił obwinionego od kosztów postępowania, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego, zaskarżając go w całości.

Na podstawie art.427§2 i art.438 pkt 2 i 3 kpk wyrokowi temu zarzucił :

I.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzuconego mu czynu, podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy dowodzi, iż obwiniony nie miał zamiaru dokonania kradzieży w sklepie (...) zaślepki z zestawu do pralek i zmywarek o wartości 9,99 zł na szkodę ww. sklepu;

II.  obrazę przepisów postepowania tj. art.2, 4, 5 i 7 kpk w zw. z art.410 i art.424 kpk, która miała wpływ na treść wyroku, a wynika z oparcia orzeczenia o winie obwinionego na dowodach jedynie obciążających , tj. głównie na podstawie zeznań pracowników sklepu (...) i pominięcia dowodów korzystnych dla obwinionego, tj. jego wyjaśnień i zeznań jego żony, świadczących o braku winy obwinionego od zarzucanego mu czynu.

Wskazując na powyższe zarzuty, wniósł o uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę w zakresie w jakim kwestionowała winę obwinionego jest bezzasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd odwoławczy natomiast z urzędu stwierdził rażąco niewspółmierną surowość kary w postaci orzeczonej grzywny, w sytuacji gdy w sprawie zachodzi szczególny przypadek, o którym mowa w art. 39 kw , o czym w dalszej części uzasadnienia.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd i instancji nie dopuścił się wskazanych we wniesionym środku odwoławczym naruszeń przepisów prawa procesowego oraz nie dokonał błędnych ustaleń faktycznych we wskazanym zakresie. Sąd Okręgowy nie podziela zatem stanowiska skarżącego obrońcy, że w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia przepisów art. 4 k.p.k. art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k., które to naruszenia miały skutkować błędem w ustaleniach faktycznych. Wbrew stanowisku obrońcy Sąd nie naruszył zasady obiektywizmu w ocenie materiału dowodowego wyrażonej w przepisie art. 4 k.p.k., zbadał bowiem wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść obwinionego.

Zupełnie chybionym jest zarzut naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. i oparcia wyroku nie na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy oraz pominięciu istotnych okoliczności. Sąd Okręgowy nie podziela poglądu, że istotne dla sprawy okoliczności zostały pominięte i nie zostały przez Sąd Rejonowy uwzględnione w ustaleniu stanu faktycznego.

Co do zarzutu mogącej mieć wpływ na treść wyroku obrazy prawa procesowego wynikającej z jednostronnej oceny dowodów oraz rozstrzygnięcia nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść obwinionego Sąd Okręgowy pragnie zauważyć, iż zasada in dubio pro reo nie może stwarzać pretekstu do uproszczonego traktowania wątpliwości. Jak bowiem wyraźnie wynika z brzmienia przepisu art. 5 § 2 k.p.k., reguła ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo wszelkich starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości. Jest to więc swoista "ostateczność", "dyrektywa ostatecznego wyjścia". W szczególności jest to widoczne w następującym poglądzie Sądu Najwyższego: "Zasada in dubio pro reo odnosi się w praktyce do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, nie wolno jednak rozumieć jej jako reguły swoistego, uproszczonego traktowania wątpliwości. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego (wyr. SN z 25 VI 1991 r., WR 107/91, OSNKW 1992, z. 1-2, poz. 14). Dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy należy powyższe wątpliwości dostrzec, a następnie je przeanalizować i rozstrzygnąć. Sąd Rejonowy orzekający w powyższej sprawie sprostał tym wymogom.

Aprobaty Sądu II instancji nie zyskał podniesiony przez skarżącego zarzut mającego wpływ na treść orzeczenia naruszenia art. 424 § 1 k.p.k. Sąd ten zapoznał się z całością zgromadzonych w sprawie dowodów poprzez lekturę akt sprawy i nie miał problemów z przeprowadzeniem analizy rozumowania sądu i jego zgodności z materiałem dowodowym.

Zdaniem Sądu Okręgowego także ocena dowodów poczyniona przez sąd I instancji jest bezstronna, pełna i wolna od błędów faktycznych czy logicznych oraz zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, natomiast próby jej podważenia przez skarżących są niczym innym jak zwykłą polemiką ze swobodną oceną dowodów, co czyni zarzut obrazy art.7 kpk niezasadnym.

Obrońca nie wykazał w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień obwinionego i zeznań świadków , Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk.

Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia obwinionego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

W istocie bowiem apelacja zawiera po prostu odmienną ocenę dowodów, korzystną dla obwinionego i sprowadza się do założenia, że zeznania świadków, którzy zeznawali „niekorzystnie” dla obwinionego są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia obwinionego. Tymczasem zeznania pracowników pokrzywdzonego oraz policjantów, którzy przybyli na ich wezwanie po zatrzymaniu obwinionego a nade wszystko nagranie monitoringu, nie pozostawiają wątpliwości co do prawidłowości ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie przez Sąd I instancji.

W konsekwencji stwierdzić należy, iż apelacja nie dostarcza rzeczowych argumentów co do tego, z jakich to powodów należało zakwestionować przekonujące wywody sądu stwierdzające zawinienie obwinionego w kontekście wykroczenia z art.119 § 1 kw.

Skarżący, stawiając zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie przedstawił argumentacji, która podważałaby rozstrzygnięcie Sądu. A jest oczywistym, że dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska. W konsekwencji należy przyjąć, że skarżący w żaden sposób nie wykazał aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k. a poczynione na tej podstawie ustalenia faktyczne błędne.

Mając na uwadze powyższą argumentację, uznać należy, iż rozstrzygnięcie uznające winę obwinionego A. L. w zakresie przypisanego mu czynu, zasługuje na pełną akceptację.

W sprawie zachodzi jednak "wypadek zasługujący na szczególne uwzględnienie", o którym mowa w art. 39 k.w. pozwalający na odstąpienie od wymierzenia kary. Do powyższej konstatacji prowadzi analiza wagi popełnionego czynu przez obwinionego oraz jego osobowości i jego osobistej sytuacji.

W konsekwencji mając na uwadze bardzo niski stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego wykroczenia, choćby z uwagi na minimalną wartość zaślepki zabranej przez obwinionego oraz dodatkowo jego warunki osobiste, jako że mimo podeszłego wieku nie był nigdy ukarany za popełnienie wykroczenia a samo zdarzenie ma charakter incydentalny w jego życiu, Sąd Okręgowy uznał, iż wystarczające w przedmiotowej sprawie będzie poprzestanie na stwierdzeniu sprawstwa obwinionego z jednoczesnym odstąpieniem na podstawie art. 39 § 1 k.w., od wymierzenia jemu kary.

Wobec powyższych okoliczności, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok na podstawie art. 109 § 2 k.p.s.w. w zw. z art. 437 § 2 k.p.k., w ten sposób, że na podstawie art. 39 § 1 k.w. odstąpił od wymierzenia obwinionemu kary za przypisane jemu wykroczenie. W pozostałym zakresie natomiast utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 119 k.p.s.w. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 624 k.p.k., uwzględniając sytuację materialną obwinionego oraz fakt, że apelacja prowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku na jego korzyść.