Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 13 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2018 r. w Piszu na rozprawie

sprawy z wniosku J. P. (1), D. P. (1)

z udziałem R. B., P. P., D. P. (2), M. P. (1), M. A., W. K., Z. P., M. P. (2)

o zasiedzenie

postanawia:

I.  Stwierdzić, że J. P. (1) i D. P. (1) nabyli do wspólności majątkowej małżeńskiej przez zasiedzenie w dniu 11 maja 2010r. własność nieruchomości położonej w N. gmina O., stanowiącej działkę gruntu o numerze (...), dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą KW (...).

II.  Ustalić, iż uczestnicy postępowania ponoszą koszty związane ze swym udziałem w sprawie we własnym zakresie.

UZASADNIENIE

J. P. (1) i D. P. (1) wnieśli o stwierdzenie, że z dniem 11 maja 2010 roku nabyli oni do wspólności majątkowej małżeńskiej przez zasiedzenie własność nieruchomości stanowiącej zabudowaną działkę gruntu oznaczoną nr geod. (...), położonej w N. w gminie O., dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą nr (...).

W uzasadnieniu wniosku podnieśli, że wnioskodawca J. P. (1) zamieszkuje na przedmiotowej nieruchomości od urodzenia. Swoich rodziców zawsze uważał za właścicieli tej nieruchomości. W dniu 10 czerwca 1980 roku wstąpił w związek małżeński z D. P. (1) i od tego dnia do dnia dzisiejszego małżonkowie nieprzerwanie zamieszkują na przedmiotowej nieruchomości, zachowując się w stosunku do niej jak właściciele. Wnioskodawcy wskazali, że na przestrzeni lat dokonywali różnych niezbędnych remontów i modyfikacji posadowionych na niej budynków. Regulowali również wszelkie należności cywilno-prawne wynikające z posiadania tej nieruchomości i jej nieprzerwanej eksploatacji.

Wnioskodawcy wskazali, że w wymienionej wyżej księdze wieczystej jako właściciele przedmiotowej nieruchomości wpisani są: R. B. w udziale 3/6 części oraz W. K., M. A. i D. P. (3) w udziale po 1/6 części każdy z nich, przy czym D. P. (3) według wiedzy wnioskodawców zmarł, pozostawiając po sobie żonę Z. P. oraz dzieci: P. P., D. P. (2), M. P. (1) i M. P. (2). Podkreślili, że wymienieni właściciele nigdy nie rościli żadnych pretensji do przedmiotowej nieruchomości, ani też nie podejmowali prób objęcia jej we władanie.

Uczestnicy postępowania R. B., M. A. i Z. P. na rozprawie w dniu 2 października 2018 roku wnieśli o oddalenie wniosku. Przyznali, że wnioskodawcy zamieszkują na przedmiotowej nieruchomości od dnia zawarcia związku małżeńskiego, ponoszą podatek od tej nieruchomości oraz dokonują różnych niezbędnych remontów posadowionych na niej budynków. Ponadto uczestnicy zgodnie oświadczyli, że nie zgłaszali wcześniej żadnych roszczeń do przedmiotowej nieruchomości, nie zakładali żadnych spraw przed sądem i nie kierowali do wnioskodawców żadnych pism.

Pozostali uczestnicy postępowania nie zajęli stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

J. P. (1) ma 67 lat. Od urodzenia zamieszkuje na nieruchomości położonej w N. w gminie O., stanowiącej zabudowaną działkę gruntu oznaczoną nr geod. (...), dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą nr (...).

Opisana wyżej nieruchomość stanowiła niegdyś współwłasność w częściach równych dwóch braci: T. P. i J. P. (2). Pierwszy z wymienionych był ojcem J. P. (1) i wraz z żoną C. P. zamieszkiwał na opisanej wyżej nieruchomości. C. P. zmarła w 1979 roku, natomiast T. P. w 1981 roku wyprowadził się do P..

J. P. (1) w dniu 10 maja 1980 roku zawarł związek małżeński z D. P. (1). Wówczas jedyny mieszkający na nieruchomości współwłaściciel T. P. przekazał J. P. (1) i jego żonie D. posiadanie przedmiotowej nieruchomości. Od tego dnia małżonkowie nieprzerwanie zamieszkują opisaną wyżej nieruchomość i dokonują niezbędnych remontów posadowionych na tej nieruchomości budynków, posiadają nieruchomość z wyłączeniem osób trzecich jak właściciele.

(okoliczności bezsporne, dowód: odpis skrócony aktu małżeństwa k. 14; odpis księgi wieczystej nr (...) k. 15; decyzja w sprawie łącznego zobowiązania pieniężnego k. 16; dowody opłat podatku rolnego k. 27; faktury VAT na zakup materiałów budowlanych k. 17-26 i 28-41; zeznania świadków S. K. k. 77; zeznania wnioskodawczyni k. 77v-78; zeznania uczestniczki Z. P. k. 78; zeznania uczestniczki M. A. k. 78; zeznania uczestnika R. B. k. 78)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. W przypadku wejścia w posiadanie nieruchomości w złej wierze nabycie nieruchomości następuje po upływie lat trzydziestu (art. 172 § 2 k.c.).

Z przepisu powyższego wynika, iż podstawową przesłanką zasiedzenia jest samoistne posiadanie nieruchomości. Zgodnie z art. 336 k.c. posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto postępuje z rzeczą (włada nią) jak właściciel.

Aby posiadanie mogło być uznane za samoistne w rozumieniu art. 336 k.c. konieczne jest sprawowanie fizycznego władztwa nad rzeczą w taki sposób i w takim zakresie, jak czyni to właściciel z jednoczesną wolą władania rzeczą dla siebie. Samoistne posiadanie cechuje zatem samodzielny, rzeczywisty i niezależny od woli innej osoby stan władztwa nad rzeczą. (tak Sąd Najwyższego m.in. w postanowieniu z 09.04.2015r. w sprawie V CSK 410/14, postanowieniu z 19.12.2000r. w sprawie V CKN 164/00, postanowieniu z 28.02.2002r. w sprawie III CKN 891/00).

Z art. 336 k.c. wynika – co podkreślano także w orzecznictwie – że o rodzaju posiadania decyduje nie stan prawny, który stanowił podstawę objęcia nieruchomości we władanie, ale sposób tego władania. Posiadanie samoistne zachodzi nie tylko wtedy, gdy posiadacz jest przekonany, że przysługuje mu prawo własności, ale także wówczas, gdy wie, że nie jest właścicielem, ale posiada rzecz i włada nią tak, jakby był jej właścicielem (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1994 r. w sprawie III CRN 18/94, niepubl.).

Natomiast dobra wiara, o której mowa w powołanym wyżej art. 172 § 1 k.c., polega na błędnym, ale w danych okolicznościach usprawiedliwionym przekonaniu posiadacza nieruchomości, że przysługuje mu wykonywane przez niego prawo. W złej wierze jest z kolei ten, kto wie albo wiedzieć powinien, że prawo własności przysługuje nie jemu, lecz innej osobie (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z 13.08.2008r. w sprawie I CSK 33/08).

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wykazał jednoznacznie, że od dnia zawarcia związku małżeńskiego, to jest od 10 maja 1980 roku co potwierdza załączony do akt sprawy odpis skrócony aktu małżeństwa (k. 14), wnioskodawcy nieprzerwanie zamieszkują na przedmiotowej nieruchomości i władają nią jak właściciele opłacając należne podatki i dokonując remontów budynków posadowionych na tej nieruchomości na własny koszt i z myślą o własnych potrzebach.

Fakt powyższy został przyznany przez przesłuchanych w charakterze strony uczestników postępowania R. B., M. A. i Z. P., którzy ponadto zgodnie oświadczyli, że nie zgłaszali wcześniej żadnych roszczeń do przedmiotowej nieruchomości.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie nie wskazuje, że posiadanie
nieruchomości przez wnioskodawców w okresie od 10 maja 1980 roku miało charakter zależny. Bezspornym jest, że obejmując przedmiotową nieruchomość w posiadanie wnioskodawcy zdawali sobie sprawę, że prawo własności im nie przysługuje. Jednakże, jak wskazano wyżej, okoliczność ta nie powoduje, że nie zachodzi posiadanie samoistne. Jest to okoliczność istotna w zakresie istnienia dobrej lub złej wiary posiadacza, mającej znaczenie jedynie dla długości okresu samoistnego posiadania wymaganego do stwierdzenia zasiedzenia.

Wobec powyższego Sąd uznał, że wnioskodawcy J. P. (1) i D. P. (1) są samoistnymi posiadaczami przedmiotowej nieruchomości od 10 maja 1980 roku - w złej wierze. Okres nieprzerwanego posiadania warunkujący zasiedzenie wynosi zatem trzydzieści lat i w niniejszej sprawie upłynął w dniu 10 maja 2010 roku.

W konsekwencji, na podstawie art. 172 § 1 i 2 k.c. Sąd stwierdził, że J. P. (1) i D. P. (1) nabyli do wspólności majątkowej małżeńskiej przez zasiedzenie z dniem 11 maja 2010 roku własność nieruchomości położonej w N. w gminie O., stanowiącej działkę gruntu oznaczoną nr geod. (...), dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą nr (...).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. zgodnie z którym w postępowaniu nieprocesowym każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.