Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Leszek Dąbek (spr.)

Sędzia SO Marcin Rak

SR (del.) Maryla Majewska – Lewandowska

Protokolant Marzena Makoś

po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2018 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa J. G.

przeciwko M. K., J. K. i O. K.

o opróżnienie lokalu mieszkalnego

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 6 grudnia 2017 r., sygn. akt I C 240/17

oddala apelację.

SSR (del.) Maryla Majewska – Lewandowska SSO Leszek Dąbek SSO Marcin Rak

Sygn. akt III Ca 623/18

UZASADNIENIE

Powód J. G. żądał eksmisji pozwanej z lokatorskiego mieszkania położonego w T. przy ul. (...) oraz zasądzenia
na jego rzecz od pozwanej zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie twierdził, że pozwana wykorzystała jego naiwność i stan depresji by zameldować się na stałe w mieszkaniu, do którego przysługuje mu prawo najmu.
Po wprowadzeniu się do mieszkania pozwana naruszała mir domowy.

Pozwana M. K. wnosiła o oddalenie powództwa
oraz zasądzenia na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu.

Podnosiła, że zamieszkuje w spornym lokalu wraz z córkami i jest w nim zameldowana. Powód wymeldował się i wyprowadził z lokalu. Wskazała, iż ponosi wszystkie opłaty związane z utrzymaniem mieszkania.

Sąd Rejonowy w Rybniku w postanowieniu z dnia 8 09 2017r. wezwał
do udziału w charakterze pozwanych J. K. oraz O. K..

Sąd Rejonowy w Rybniku wyroku z dnia 6 12 2017r. uwzględnił powództwo, orzekł o uprawnieniu pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego, wstrzymał wykonanie eksmisji pozwanych ze spornego lokalu do czasu zaoferowania im lokalu socjalnego oraz orzekł o kosztach procesu.

W motywach orzeczenia przytoczył regulację art. 220 k.c., art. 690 k.c.
oraz art. 19 ustawy z dnia 21 06 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2001r. r. 71, poz. 766, późniejszymi zmianami). Następnie dokonał oceny poczynionych ustaleń
i w jej konkluzji uznał, że powód jest najemcą lokalu i ma legitymację do wytoczenia powództwa dążącego do ochrony jego prawa do przedmiotowego lokalu. Wskazał,
iż obowiązek meldunkowy to obowiązek administracyjny, który służy wyłącznie celom ewidencyjnym. Następnie przywołał regulacje art. 5 k.c. i uznał, iż powód pozbawiony możliwości korzystania z lokalu mieszkalnego w stosunku do którego posiada tytuł prawny dąży jedynie do przywrócenia prawidłowego stanu prawnego. Uwzględniając treść art. 14 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy
i o zmianie Kodeksu cywilnego uznał, iż pozwanym przysługuje uprawnienie
do otrzymania lokalu mieszkalnego.

Orzeczenie o kosztach procesu wydano na podstawie art. 102 k.p.c.

Orzeczenie zaskarżyli pozwani M. K., J. K., O. K., którzy wnosili o jego uchylenie.

Zarzucali błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd Rejonowy, że pozwana M. K. nie dysponowała tytułem prawnym
do lokalu, a tym samym błędnym przyjęciu, iż powództw o eksmisję z przedmiotowego lokalu było uzasadnione.

W uzasadnieniu miedzy innymi podnosili, iż pozwana M. K. miała tytuł prawny do lokalu i lokuje go w obrębie umowy użyczenia.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenie powoda
a następnie prawidłowo rozpoznał sprawę.

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenia nie były w istocie kwestionowane w apelacji, mają podstawę w informacjach zawartych
w przywołanych źródłach dowodowych, które nawzajem się uzupełniają i potwierdzają
i jako takie są w pełni wiarygodne.

Skarżący w ramach podniesionego w apelacji zarzutu popełnienia błędu przy konstruowaniu podstawy faktycznej w istocie kwestionuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę prawna ustalonego stanu faktycznego, przez co nie mają one wpływu na powyższą ocenę.

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji

W sprawie bezspornym jest, że strony nie są związane więzami pokrewieństwa ani też powinowactwa.

Najemcą przedmiotowego lokalu mieszkalnego położonego w T. przy ul. (...) jest powód.

Pozwane zamieszkały w nim za jego widzą i zgodą, czego wyrazem było wyrażenie przez niego zgody na ich zameldowanie w tym mieszkaniu.

Wyrażenie przez powoda zgody na zamieszkanie pozwanych w przedmiotowym lokalu, a następnie wprowadzenie się pozwanych do tego lokalu doprowadziło

w konsekwencji – co w istocie słusznie podnosi apelacja - do zawiązania przez strony

w drodze umowy w sposób dorozumiany stosunku użyczenia, w ramach którego pozwanym przysługiwało skuteczne względem powoda uprawnienie do korzystania

z niego.

Zarówno wyprowadzenie się powoda z zajmowanego lokalu, jak też jego wymeldowanie się z niego samo w sobie nie pozbawiły go tytuł prawnego do korzystania

z przedmiotowego lokalu (w ramach umowy najmu) i nie miało także żadnego wpływu

na istnienie łączącego strony stosunku użyczenia tego lokalu.

Jednakże wobec wyraźnego sprzeciwu powoda, któremu dał on wyraz najpóźniej w dniu wniesienia pozwu, należy uznać, iż ostatecznie z dniem doręczenia pozwanym odpisu pozwu doszło do skutecznego rozwiązania łączącej strony umowy użyczenia spornego lokalu i z tą chwilą utraciły one uprawnienie do korzystania z niego oraz powstał po ich stronie obowiązek jego opuszczenia i wydania go powodowi (art. 718 § 1 k.c.).

Z tego obowiązku one się nie wywiązały.

Czyni to powództwo uzasadnionym co pomimo częściowo odmiennego uzasadnienia ostatecznie znalazło prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym wyroku.

Dlatego apelacja pozwanych jest bezzasadna w rozumieniu art. 385 k.p.c. i jako taka z mocy zawartej w tym przepisie regulacji prawnej podlega ona oddaleniu.

Reasumując zaskarżony wyrok od[powiada prawu i dlatego apelację pozwanych jako bezzasadną oddalono na mocy art. 385 k.p.c.

SSR (del.) Maryla Majewska – Lewandowska SSO Leszek Dąbek SSO Marcin Rak