Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IC 27/17

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Lidia Dudek

Protokolant: Agata Płaczkowska

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2017 roku w Częstochowie

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. w P.

przeciwko A. B. i R. B.

o zapłatę

1.  utrzymuje w mocy w całości nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym z weksla z dnia 23 grudnia 2016 r. wydany w sprawie I Nc (...);

2.  zasądza solidarnie od pozwanych A. B. i R. B. na rzecz powódki Banku (...) S.A. w P. kwotę 1.834,00 zł (jeden tysiąc osiemset trzydzieści cztery złote) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 27/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 grudnia 2016r. powódka Bank (...) S.A. z siedzibą we W., wniosła o zasądzenie solidarnie od R. B. i A. B. kwoty 97.850,91 zł. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 października 2016 do dnia zapłaty wraz z kosztami postępowania sądowego, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że udzieliła R. B. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą: Firma Handlowo-Usługowa (...) z siedzibą w Z. kredytu na podstawie umowy nr (...). Zobowiązanie zostało zabezpieczone wekslem wraz z poręczeniem wekslowym A. B.. Wierzytelność została postawiona w stan wymagalności, a na dzień 26-10-2016 zadłużenie z tytułu kredytu określone zostało kwotami wyszczególnionymi w wezwaniu do wykupu weksla (art. 187 § 1 pkt 3 kpc).

Sąd Okręgowy w C. nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym z dnia 23 grudnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt I Nc(...) nakazał aby pozwani R. i A. B. zapłacili solidarnie powódce Bankowi (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 97.850,91 zł (dziewięćdziesiąt siedem tysięcy osiemset pięćdziesiąt złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 7% (tj. wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych) w stosunku rocznym od dnia 27 października 2016r. oraz dalszymi odsetkami ustawowymi w razie zmiany ich wysokości do dnia zapłaty, oraz kwotę 4.841 zł (cztery tysiące osiemset czterdzieści jeden złotych) tytułem kosztów procesu w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu, albo wnieśli w tymże terminie zarzuty.

W dniu 19 stycznia 2017r. pozwani wnieśli zarzuty od wydanego nakazu zapłaty zarzucając mu:

- brak udowodnienia przez stronę powodową zasadności roszczenia tak co do zasady jak i wysokości,

- zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia (tak wierzytelności głównej (podstawowej) jak i zabezpieczającej (wekslowej),

- naruszenie przez powódkę zasad współżycia społecznego i dobrych obyczajów.

W konsekwencji wnieśli o uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych kosztów procesu. Natomiast w razie nieuwzględnienia stanowiska pozwanych w toku procesu wnieśli o nieobciążanie pozwanych kosztami procesu – na zasadzie art. 102 k.p.c.

W treści uzasadnienia pozwani zaprzeczyli wszystkim twierdzeniom podnoszonymi przez powódkę, podnosząc zarzut przedawnienia.

W odpowiedzi na zarzuty pozwanych powódka podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Wskazała, że wymagalność zobowiązania potwierdza wypowiedzenie umowy kredytu wraz z dowodem doręczenia (odebrane przez pozwanych). Powódka zaprzeczyła aby doszło do przedawnienia wierzytelności dochodzonej w niniejszym procesie. Pozwani dokonali ostatniej wpłaty w styczniu 2016r., natomiast pozew został wniesiony 05.12.2016r. – a zatem został przerwany bieg przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie umowy o kredyt na działalność gospodarczą – (...) nr (...) zawartej w dniu 29 stycznia 2015 roku Bank (...) S.A. we W. udzielił pozwanemu R. B. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowo-Usługowa (...) z siedzibą w Z. kredytu w wysokości 114.000 złotych. Spłata miała nastąpić od dnia 16 lutego 2015 roku w ratach równych po 1.900 złotych miesięcznie.

Zgodnie z paragrafem 4.01 rozdziału IV niniejszej umowy zabezpieczeniem wierzytelności miało m.in. być zabezpieczenie prawne w postaci poręczenia wekslowego A. B. PESEL (...), zam. ul. (...), (...) na wekslu własnym in blanco kredytobiorcy wraz z deklaracją poręczyciela wekslowego oraz zabezpieczenie w postaci jednego weksla in blanco z wystawienia kredytobiorcy wraz z deklaracją wekslową.

Z dniem 12 maja 2016 roku powódka wezwała R. B. i A. B. do zapłaty w związku z utrzymującym się przeterminowaniem w spłacie zobowiązania z tytułu kredytu wynikającego z umowy nr (...) do niezwłocznej spłaty zaległości, która na dzień 12 maja 2016 roku wynosiła 8.547,70 złotych, w terminie do dnia 2 czerwca 2016 roku.

W dniu 20 czerwca 2016 roku powódka wypowiedziała umowę kredytu albowiem w wyznaczonym terminie nie nastąpiła spłata zaległości. Według stanu na dzień 20.06.2016r. zadłużenie pozwanych jako dłużników solidarnych wynosiło łącznie 95203.77 złotych. Wypowiedzenia zostały odebrane przez A. B. w dniu 27 czerwca 2016 roku.

W związku z brakiem spłaty rat kredytu w dniu 13 października 2016 roku powódka wezwała R. B. oraz A. B. do wykupu weksla w terminie do dnia 26 października 2016 roku zabezpieczającego zadłużenie powstałe z tytułu umowy o kredyt nr (...) w łącznej kwocie 97.850,91 złotych, w tym:

- przeterminowanego kredytu – 91.200 zł.,

- przeterminowanych odsetek – 5.510,76 zł.,

- odsetek karnych – 1.080,15 zł.,

- dotychczas poniesionych kosztów – 60 zł.

Wezwania nie zostały odebrane przez pozwanych.

Dowód: umowa kredytu (k. 3-7 akt), deklaracja wystawcy weksla IN BLANCO (k. 8 akt), deklaracja poręczyciela wekslowego (k. 9 akt), weksel (k. 10 akt), wezwanie do wykupu weksla wraz z potwierdzeniem nadania (k. 11-13 akt), dokumenty i wezwania (k. 63-72 akt), zeznania pozwanego R. B. (protokół rozprawy z dnia 15.03.,2017r. nagranie czas: 00:02:36-00:05:27 adnotacje).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W przedmiotowej sprawie powódka domagała się zapłaty solidarnie od pozwanych R. B. i A. B. kwoty kwoty 97.850,91 zł. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 października 2016 do dnia zapłaty.

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, iż strony łączyła umowa o kredyt na działalność gospodarczą – (...) nr (...) zawarta w dniu 29 stycznia 2015 roku, na mocy której Bank (...) S.A. we W. udzielił pozwanemu R. B. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowo-Usługowa (...) z siedzibą w Z. kredytu w wysokości 114.000 złotych. Zabezpieczeniem wierzytelności miało m.in. być zabezpieczenie prawne w postaci poręczenia wekslowego A. B. na wekslu własnym in blanco kredytobiorcy wraz z deklaracją poręczyciela wekslowego oraz zabezpieczenie w postaci jednego weksla in blanco z wystawienia kredytobiorcy wraz z deklaracją wekslową. W sprawie nie ulega również wątpliwości, że pozwany R. B. na skutek zaprzestania regulowania zadłużenia z tytułu zawarcia umowy kredytu posiadał zadłużenie wobec powódki co skutkowało uruchomieniem zabezpieczeniem kredytu. W przedmiotowej sprawie zasadność roszczenia powódki była oczywista.

Sąd Okręgowy w C. nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym z dnia 23 grudnia 2016 roku nakazał aby pozwani R. i A. B. zapłacili solidarnie powódce Bankowi (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 97.850,91 zł (dziewięćdziesiąt siedem tysięcy osiemset pięćdziesiąt złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 7% (tj. wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych) w stosunku rocznym od dnia 27 października 2016r. oraz dalszymi odsetkami ustawowymi w razie zmiany ich wysokości do dnia zapłaty.

Pozwani w toku postępowania wnieśli zarzuty, w których wskazali, że powódka nie udowodniła swojego roszczenia. Strona powodowa zdaniem pozwanych nie wskazała także kwoty rzeczywistego zadłużenia. Ponadto podczas rozprawy w dniu 15 marca 2017 roku R. B. wskazał, że nie pamięta czy zaciągnął kredyt w Banku (...) i czy otrzymał wezwania do jego zapłaty.

Jak wynika z dokumentacji załączonej przez Bank pozwany podpisał w dniu 29 stycznia 2015 roku umowę o kredy, zobowiązując się spłaty wskazanej tam należności. Ponadto powódka wzywała do spłaty zadłużenia, do wykupu weksla a następnie przesłała pozwanym wypowiedzenie umowy o kredyt, które odebrała osobiście pozwana A. B. w dniu 27 czerwca 2016 roku. Okoliczności te zdaniem Sądu są jednoznaczne a pozwani nie przedstawili żadnych dowodów przeciwnych.

Zgodnie bowiem z zasadą ciężaru dowodów (art. 6 k.c.), osoba, która powołuje się na przysługujące jej prawo i żąda czegoś od innej osoby zobowiązana jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Zauważyć przy tym należy, że ciężar dowodu w postępowaniu cywilnym nie zawsze spoczywa na powodzie. Ten kto odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (zob. wyrok SN z dnia 20 grudnia 2006 roku, IV CSK 299/06, LEK nr 233051).

Podkreślenia wymagało, iż reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscerpcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (por: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 kwietnia 1982r w sprawie sygn. akt I CR 79/82, LEX nr 8416). Natomiast pozwani w sprawie niniejszej nie udowodnili aby rozliczenia przedstawione przez powódkę zostały niewłaściwie zarachowane. Dokumentacja w tym zakresie zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości a pozwani nie przedstawili żadnych dowodów przeciwnych. Ponadto twierdzenia pozwanego R. B., że nie pamięta czy zawierał umowę o kredyt z powódką i czy otrzymał wezwania do jego uregulowania są pozbawione racji w świetle dokumentacji przedstawionej przez powódkę i wobec braku dowodów przeciwnych po stronie przeciwnej.

W odniesieniu do podniesionego przez pozwanych zarzutu przedawnienia roszczenia Sąd zważył, iż przedawnienie dochodzonej należności nie nastąpiło. Przepis art. 118 k.c. wskazuje bowiem, że terminy przedawnienia wynoszą: trzy lata dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz dla roszczeń o świadczenia okresowe; dziesięć lat dla pozostałych roszczeń. Wskazane w art. 118 terminy mają charakter ogólny. Oznacza to, że znajdują one zastosowanie tylko wtedy, jeśli przepis szczególny nie wprowadza innego terminu przedawnienia. W sprawie niniejszej obowiązują terminy 3-letnie. Jednakże zgodnie z brzmieniem art. 123 k.c. przerwanie biegu przedawnienia powoduje dokonanie przez wierzyciela wyraźnie oznaczonych czynności przed organem powołanym do rozpoznawania danej sprawy lub egzekwowania danego roszczenia. Organami właściwymi do dokonywania czynności wskazanych w komentowanym przepisie obecnie są w zasadzie tylko sąd i komornik. W sprawie niniejszej Sąd uznał, że bieg terminu 3-letniego okresu przedawnienia został przerwany poprzez złożenie przez powódkę przedmiotowego pozwu w dniu 5 grudnia 2016 roku. Natomiast jak wynika z dokumentacji załączonej przez powódkę pozwani dokonali ostatniej wpłaty na poczet zadłużenia w styczniu 2016 roku. Zatem dopiero po tym okresie pozostawiali w zwłoce z zapłatą kolejnych rat kredytu. W związku z tym należało bezspornie stwierdzić, że termin przedawnienia nie upłynął wskutek skutecznych działań podjętych przez powódkę przed sądem. Jednocześnie w treści złożonych zarzutach od nakazu zapłaty R. i A. B. zarzucili powódce naruszenie zasad współżycia społecznego i dobrych obyczajów. Jednakże nie przytoczyli w tym zakresie żadnej argumentacji, nie wskazali żadnych okoliczności na poparcie własnych twierdzeń ani na czym te naruszenia miały polegać. Zatem Sąd nie był w stanie dokonać stosownej merytorycznej oceny podniesionego przez pozwanych niniejszego zarzutu.

Powyższe okoliczności uzasadniają za utrzymaniem w mocy w całości nakazu zapłaty z dnia 23 grudnia 2016 r. wydanego w sprawie I Nc 395/16. Z uwagi na uwzględnienie powództwa w całości na pozwanych został nałożony solidarny obowiązek zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez powódkę. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. oraz §2 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015.1800 z późn. zm.).