Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2018 roku

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący As.SR Przemysław Kociński

Protokolant stażysta Daria Łyszkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 października 2018 roku w B.

sprawy z powództwa R. G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.554,70 zł (trzy tysiące pięćset pięćdziesiąt cztery złote siedemdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi do dnia 31 grudnia 2015 r. a od dnia 1 stycznia 2016 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

a.  590,40 zł od dnia 12 lutego 2015 r. do dnia zapłaty,

b.  1.476,00 zł od dnia 22 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

c.  1.365,30 zł od dnia 17 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

d.  123,00 zł od dnia 4 listopada 2016 r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałej części,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.197,61 zł (jeden tysiąc sto dziewięćdziesiąt siedem złotych sześćdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV.  zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 20,16 zł (dwadzieścia złotych szesnaście groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych,

V.  zasądza od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 134,62 zł (sto trzydzieści cztery złote sześćdziesiąt dwa grosze) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

As.SR Przemysław Kociński

UZASADNIENIE

Powód R. G., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...), wniósł pozew przeciwko pozwanemu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę 4.612,50 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot: 590,40 złotych od dnia 21 stycznia 2015 r., 1.476 złotych od dnia 24 maja 2016 r., 1.365,30 złotych od dnia 15 stycznia 2016 r., 688,80 złotych od dnia 8 czerwca 2016 r., oraz 492 złotych od dnia 4 listopada 2016 r. – w każdym przypadku do dnia zapłaty. Nadto powód domagał się zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że jego roszczenie ma związek z pięcioma szkodami komunikacyjnymi, w ramach których uszkodzeniu uległy pojazdy należące do poszkodowanych. Sprawcy kolizji mieli zaś być objęci ochroną ubezpieczeniową pozwanego zakładu, a poszkodowani zgłosili w każdym przypadku szkodę ubezpieczycielowi. Powód twierdził, że pozwany przeprowadził postępowania likwidacyjne i nie kwestionował swojej gwarancyjnej odpowiedzialności. W związku z niemożnością korzystania z pojazdów, na skutek ich uszkodzenia, poszkodowani wynajęli pojazdy zastępcze u powoda, które – jego zdaniem – należały do tej samej lub niższej klasy, co pojazdy uszkodzone. Powód utrzymywał, że w miejsce zapłaty za najem pojazdów, poszkodowani przelali na niego wierzytelności przysługujące im od pozwanego, w tym roszczenie o odsetki, a następnie powód zgłosił pozwanemu roszczenia z tytułu refundacji kosztów najmu pojazdów zastępczych. Powód przedstawił też szczegółową argumentację prawną, odnoszącą się do wysokości stawek dobowych czynszu, czasu oraz zasadności najmu. Wyjaśnił również okoliczności związane z roszczeniem ubocznym o odsetki. Zgodnie z twierdzeniami przedstawionymi w pozwie:

-

w przypadku M. D. (1) chodziło o szkodę z dnia 18 grudnia 2014 r., umowę najmu zawarto w dniu 18 grudnia 2014 r., a najem trwał do dnia 2 stycznia 2015 r. Czynsz za dobę najmu pojazdu (...), (...) ustalono na kwotę 130 złotych netto (159,90 zł brutto). W przypadku tego poszkodowanego miała miejsce Bezpośrednia Likwidacja Szkody prowadzona przez (...) S.A., który nie kwestionował samej zasadności najmu pojazdu zastępczego, jak również okresu najmu, natomiast zweryfikował stawkę najmu do 123 zł brutto,

-

w przypadku M. L. chodziło o szkodę z dnia 18 maja 2015 r., umowę zawarto w dniu 21 maja 2015 r., a najem trwał do dnia 6 czerwca 2015 r. Czynsz za dobę najmu pojazdu (...), (...) ustalono na kwotę 120 zł netto (147,60 złotych brutto). W przypadku tego poszkodowanego pozwany nie zakwestionował zasadności oraz stawki za dobę najmu, ale skrócił zasadny okres najmu z 17 dni do 7 dni. W tym przypadku powód domagał się dopłaty 1.476 złotych (10 dni x 147,60 zł brutto).

-

w przypadku A. W. chodziło o szkodę z dnia 6 listopada 2015 r., umowę najmu zawarto w dniu 13 listopada 2015 r., a najem trwał do dnia 17 listopada 2015 r., a następnie od dnia 17 listopada 2015 r. do 1 grudnia 2015 r. Czynsz za dobę najmu wynosił 150 zł netto (184,50 złotych brutto) za pojazd marki (...), zaś w przypadku pojazdu (...) – 120 zł netto (147,60 zł brutto). W przypadku tego poszkodowanego pozwany nie zakwestionował zasadności najmu, jednak zweryfikował okres najmu z 19 dni do 11 dni oraz stawkę najmu do kwoty 147,60 zł brutto. Powód domagał się więc zapłaty 1.365,30 złotych (3 x 184,50 zł + 2 x 36,90 zł + 5 x 147,60 zł).

-

w przypadku R. M. chodziło o szkodę z dnia 12 października 2015 r., umowę najmu zawarto w dniu 17 grudnia 2015 r., a najem trwał do 28 grudnia 2015 r. Czynsz za dobę najmu wynosił 140 zł netto (172,20 złotych brutto) za pojazd marki (...). Pozwany nie zakwestionował zasadności najmu, jak również stawki za dobę najmu, zweryfikował jednak okres najmu z 12 do 8 dni. W tym przypadku powód domagał się dopłaty 688,80 złotych (4 dni x 172,20 zł brutto).

-

w przypadku M. B. chodziło o szkodę z dnia 30 maja 2016 r., umowę zawarto w dniu 24 czerwca 2016 r., a najem trwał do 1 lipca 2016 r. Czynsz za dobę najmu pojazdu (...), (...) ustalono na kwotę 100 zł netto (123 złotych brutto). Pozwany nie zakwestionował zasadności najmu pojazdu zastępczego ani stawki za dobę najmu pojazdu, ale zweryfikował jego okres z 8 do 4 dni. W tym przypadku powód domagał się dopłaty 492 złotych (4 dni x 123 zł brutto).

W dniu 9 lutego 2018 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w B. wydał w sprawie (...) nakaz zapłaty, w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zaskarżył wydany nakaz zapłaty w całości, wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu tego pisma procesowego pozwany wskazał, że na podstawie kalkulacji naprawy uszkodzonych pojazdów marki: (...) o numerze rej. (...), (...) o numerze rej. (...) oraz (...) o numerze rej. (...) po kolizji pozwany zweryfikował czas najmu pojazdów zastępczych ograniczając go do czasu technologicznej naprawy pojazdu, powiększonego o niezbędne czynności dodatkowe. W odniesieniu do najmu pojazdu zastępczego przez A. W. pozwany podniósł, że ustalony w czasie oględzin technicznych zakres uszkodzeń pojazdu wskazuje, że pojazd (...) o numerze rej. (...) mógł być dalej bezpiecznie eksploatowany w czasie oczekiwania na akceptację kosztorysu naprawy, dostarczenie części zamiennych i zwolnienia stanowiska naprawczego w warsztacie. W zakresie wynajmu pojazdu zastępczego na czas likwidacji szkody w pojeździe (...) o numerze rej. (...), pozwany zarzucił, że uzasadniony najem pojazdu zastępczego w przypadku szkody całkowitej obejmuje okres od dnia wynajęcia pojazdu zastępczego do dnia, w którym poszkodowany mógł nabyć analogiczny pojazd, ale nie później niż do dnia otrzymania świadczenia odszkodowawczego. Nadto pozwany zauważył, że poszkodowany M. L. wynajął pojazd zastępczy również od (...), za co przyznał i wypłacił odszkodowanie. Zaznaczył więc, że w odniesieniu do szkody w pojeździe (...) o numerze rej. (...) zrefundował faktycznie 10 dni najmu pojazdu zastępczego. W ocenie pozwanego wysokości dobowych stawek za najem pojazdu zastępczego na czas naprawy samochodu (...) o numerze rej. (...) oraz (...) o numerze rej. (...) są zawyżone. Podniósł, że biorąc pod uwagę, iż wypłacił należne odszkodowanie w całości, powód bezzasadnie żąda odsetek.

Sąd ustalił, co następuje:

I.  Poszkodowany M. D. (1) (szkoda nr (...)):

W dniu 18 grudnia 2014 r. pojazd marki (...) o nr rej. (...), którego współwłaścicielem i użytkownikiem był M. D. (1), został uszkodzony z winy sprawcy objętego ochroną ubezpieczeniową pozwanego towarzystwa.

Likwidacja szkody była prowadzona przez (...) S.A. w ramach Bezpośredniej Likwidacji Szkody.

Okoliczność bezsporna, nadto dowód : oświadczenie najemcy – k. 19 akt, umowa użyczenia – k. 20 akt.

Poszkodowany w dniu zdarzenia nie posiadał innych pojazdów, z których mógłby korzystać w zamian pojazdu zastępczego. Pojazd zastępczy był niezbędny poszkodowanemu w celu dojazdów do pracy.

Dowód: zeznania świadka M. D. (2) – k. 115 akt.

W dniu 18 grudnia 2014 r. powód zawarł z M. D. (1) umowę najmu pojazdu zastępczego marki (...), na okres od dnia 18 grudnia 2014 r. do zakończenia naprawy uszkodzonego pojazdu, nie dłużej jednak niż na 14 dni. Strony ustaliły wysokość czynszu najmu na 130,00 złotych netto za dzień. Pojazd marki (...) został wydany poszkodowanemu w dniu 18 grudnia 2014 r., a zwrócony został wynajmującemu w dniu 2 stycznia 2015 r.

Dowód: umowa najmu z załącznikami – k. 18 – 19 akt.

W dniu 18 grudnia 2014 r. powód zawarł z M. D. (1) umowę cesji wierzytelności w postaci prawa do zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego. Tego samego dnia poszkodowany złożył oświadczenie dotyczące samochodu zastępczego.

Dowód: umowa cesji – k. 19 akt, oświadczenie – k. 37 akt.

W dniu 7 stycznia 2015 r. powód wystawił w stosunku do poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 2.080 złotych netto, to jest 2.558,40 złotych brutto.

Dowód: faktura VAT – k. 42 akt.

Powód przesłał na adres mailowy pozwanego zgłoszenie szkody z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w dniu 12 stycznia 2015 r.

Dowód: korespondencja e-mail z dnia 12.1.2015 r. – k. 57 akt.

Na mocy decyzji z dnia 20 stycznia 2015 r. (...) S.A. przyznał odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 1.968 złotych brutto, weryfikując wysokość stawki najmu do kwoty 123 zł brutto, uznając w całości okres najmu.

Dowód: decyzja z dnia 20.1.2015 r. – k. 47 akt.

Stawki najmu pojazdów zastępczych, obowiązujące na terenie miejsca zamieszkania poszkodowanego, w okresie powstania szkody, z uwzględnieniem klasy faktycznie wynajętego pojazdu (segment B) wynosiły od 104 zł brutto do 191 zł brutto za dobę. Stawka najmu pojazdu zastępczego przyjęta przez powoda mieści się w granicach stawek najmu pojazdów odpowiadających klasie pojazdu uszkodzonego, występujących na rynku lokalnym dla poszkodowanego.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego wraz z ustną opinią uzupełniającą – k. 126 – 151, 176 akt.

II.  Poszkodowany M. L. (szkoda nr (...))

W dniu 18 maja 2015 r. należący do M. L. pojazd marki (...) o nr rej. (...) został uszkodzony z winy sprawcy objętego ochroną ubezpieczeniową pozwanego towarzystwa.

Okoliczność bezsporna, nadto dowód: oświadczenie najemcy – k. 22 akt.

W dniach od 18 maja 2015 r. do dnia 20 maja 2015 r. (3 doby) poszkodowany wynajmował pojazd zastępczy od A. K., prowadzącego działalność pod firmą (...) za kwotę 100 zł netto za dobę.

Dowód: zeznania świadka M. L. – k. 116 akt, faktura VAT – k. 73 akt

W dniu 21 maja 2015 r. powód zawarł z M. L. umowę najmu pojazdu marki (...) na okres od dnia 21 maja 2015 r. do zakończenia naprawy samochodu, jednak nie dłużej niż 14 dni roboczych. Strony ustaliły czynsz najmu na kwotę 120 złotych netto za dzień. Pojazd marki (...) wydano poszkodowanemu w dniu 21 maja 2015 r., natomiast zwrot wynajmującemu nastąpił w dniu 6 czerwca 2015 r.

Dowód: umowa najmu wraz z załącznikami – k. 21 – 22 akt, pismo powoda – k. 23 akt.

Poszkodowany w dniu zdarzenia nie posiadał innych pojazdów, z których mógłby korzystać w zamian pojazdu zastępczego. Pojazd zastępczy był niezbędny poszkodowanemu w celu dojazdów do pracy, zawożenia córki do przedszkola.

Poszkodowany w dniu szkody oraz w dniu zdania pojazdu zastępczego nie posiadał środków na nabycie nowego pojazdu. Dopiero wypłata odszkodowania pozwoliła mu na nabycie nowego pojazdu.

Dowód: zeznania świadka M. L. – k. 116 akt.

W dniu 21 maja 2015 r. powód zawarł z M. L. umowę cesji wierzytelności w postaci prawa do zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego. Tego samego dnia poszkodowany złożył oświadczenie dotyczące samochodu zastępczego.

Dowód: umowa cesji – k. 22 akt, oświadczenie – k. 38 akt.

W dniu 10 sierpnia 2015 r. powód wystawił w stosunku do poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 2.040 złotych netto, to jest 2.509,20 złotych brutto.

Dowód: faktura VAT – k. 43 akt.

W dniu 12 października 2015 r. ubezpieczyciel wydał decyzję o przyznaniu odszkodowania za szkodę w pojeździe marki (...), kwalifikując ją jako szkodę całkowitą. W następnym dniu pieniądze zostały przelane na rachunek poszkodowanego.

Dowód: decyzja z dnia 12.10.2015 r. – k. 90 akt, informacja o obciążeniu rachunku – k. 91 akt.

Na mocy decyzji z dnia 23 maja 2016 r. pozwany wypłacił odszkodowanie w kwocie 1.033,20 złotych, weryfikując okres najmu do 7 dni, akceptując wysokość przyjętej stawki za dobę najmu.

Dowód: decyzja z dnia 23.5.2016 r. – k. 48 akt.

Na mocy decyzji z dnia 25 lipca 2017 r. pozwany przyznał odszkodowanie m.in. za 3 dni najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego od A. K. w kwocie 369 zł brutto.

Dowód: faktura VAT – k. 73 akt; decyzja pozwanego z dnia 25.7.2017 r. – k. 74 akt.

Pojazd marki (...) nie powinien być użytkowany w stanie jak po szkodzie.

Zasadny okres najmu obejmował czas od zgłoszenia szkody, do dnia uzyskania decyzji o przyznaniu odszkodowania, tj. do dnia 12 października 2015 r. (łącznie 83 dni).

Stawki najmu pojazdów zastępczych, obowiązujące na terenie miejsca zamieszkania poszkodowanego, w okresie powstania szkody, z uwzględnieniem klasy faktycznie wynajętego pojazdu (segment B) wynosiły od 104 zł brutto do 191 zł brutto za dobę. Stawka najmu pojazdu zastępczego przyjęta przez powoda mieści się w granicach stawek najmu pojazdów odpowiadających klasie pojazdu uszkodzonego, występujących na rynku lokalnym dla poszkodowanego.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego– k. 126 – 151 akt, ustna opinia uzupełniająca – k. 176 akt.

III.  Poszkodowany A. W. (szkoda nr (...)):

W dniu 6 listopada 2015 r. należący do A. W. pojazd marki (...) o nr rej. (...) został uszkodzony z winy sprawcy objętego ochroną ubezpieczeniową pozwanego towarzystwa.

Okoliczność bezsporna.

W dniu 13 listopada 2015 r. powód zawarł z A. W. umowę najmu pojazdu marki (...) na czas naprawy samochodu uszkodzonego, jednak nie dłużej niż 14 dni. Zgodnie z cennikiem wynajmu samochodu zastępczego czynsz wynosił 150,00 złotych netto za dobę. Samochód wydano poszkodowanym w dniu 13 listopada 2015 r., natomiast zwrot auta nastąpił w dniu 17 listopada 2015 r.

Na mocy aneksu strony dokonały zmiany przedmiotu najmu do odpłatnego używania z (...) na (...). Zgodnie z cennikiem wynajmu samochodu zastępczego czynsz za powyższy pojazd wynosił 120,00 złotych netto za dobę. Samochód wydano poszkodowanemu w dniu 17 listopada 2015 r., natomiast zwrot nastąpił w dniu 1 grudnia 2015 r.

Dowód: umowa najmu wraz z załącznikami – k. 24 – 25, akt, aneks – k. 26-27.

W dniu 13 listopada 2015 r. powód zawarł z A. W. umowę cesji wierzytelności w postaci prawa do zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego. Tego samego dnia poszkodowany złożył oświadczenie dotyczące samochodu zastępczego.

Dowód: umowa cesji – k. 25 akt, oświadczenie – k. 39 akt.

Poszkodowany w dniu zdarzenia nie posiadał innych pojazdów, z których mógłby korzystać w miejsce uszkodzonego samochodu. Pojazd zastępczy był przez niego wykorzystywany w celach zawodowych, w związku z aktualizacją kursów oraz w celach prywatnych związanych z leczeniem.

Dowód: zeznania świadka A. W. – k. 116 akt.

W dniu 7 grudnia 2015 r. powód wystawił w stosunku do poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 2.430 złotych netto, tj. 2.988,90 złotych brutto za okres łącznie 19 dni, e tym 5 dni po stawce 150 zł netto, a 14 dni po stawce 120 zł netto.

Dowód: faktura VAT – k. 44 akt.

Powód przesłał na adres mailowy pozwanego zgłoszenie szkody z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w dniu 16 grudnia 2015 r.

Dowód: korespondencja e-mail z dnia 16.12.2015 r. – akta szkody znajdujące się na płycie CD na k. 63 akt

W decyzji z dnia 14 stycznia 2016 r. pozwany przyznał odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości 1.623,60 zł, uznając za zasadny najem przez okres 11 dni, liczony od dnia 16 listopada 2015 r., tj. od rozpoczęcia prac naprawczych, przy zastosowaniu stawki wynoszącej 120 zł netto za dobę.

Dowód: decyzja z dnia 14.1.2016 r. – k. 49 akt.

Technologiczny czas naprawy pojazdu marki (...) o nr rej. (...) po szkodzie z dnia 6 listopada 2015 r. wynosił 2 dni. Pojazd nie powinien być użytkowany w stanie jak po szkodzie. Łączny uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego zawiera się w przedziale od 13 listopada do 1 grudnia 2015 r.

Stawki najmu pojazdów zastępczych, obowiązujące na terenie miejsca zamieszkania poszkodowanego, w okresie powstania szkody, z uwzględnieniem klasy faktycznie wynajętego pojazdu, tj. klasy B wynosiły od 104 zł brutto do 191 zł brutto za dobę, natomiast w przypadku mini vanów wynosiły od 169 zł brutto do 270,60 zł brutto za dobę. Stawka najmu pojazdu zastępczego przyjęta przez powoda mieści się w granicach stawek najmu pojazdów odpowiadających klasie pojazdu uszkodzonego, występujących na rynku lokalnym dla poszkodowanego.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego wraz z ustną opinią uzupełniającą – k. 126 – 151, 176 akt.

IV.  Poszkodowany R. M. (szkoda nr (...)):

W dniu 12 listopada 2015 r. należący do R. M. pojazd marki (...) o nr rej. (...) został uszkodzony z winy sprawcy objętego ochroną ubezpieczeniową pozwanego towarzystwa.

Okoliczność bezsporna.

W dniu 17 grudnia 2015 r. powód zawarł z R. M. umowę najmu pojazdu zastępczego marki (...) na czas naprawy pojazdu uszkodzonego, ale nie dłużej niż 14 dni roboczych. Zgodnie z cennikiem koszt najmu wynosił 140,00 złotych netto za dobę. Pojazd zastępczy został wydany najemcy w dniu 17 grudnia 2015 r., zaś zwrot wynajmującemu nastąpił w dniu 28 grudnia 2015 r.

Dowód: umowa najmu – k. 28 – 29 akt, protokół – k. 29 akt.

W dniu 17 grudnia 2015 r. powód zawarł z R. M. umowę cesji wierzytelności w postaci prawa do zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego. Tego samego dnia poszkodowany złożył oświadczenie dotyczące samochodu zastępczego.

Dowód: umowa cesji – k. 29 akt, oświadczenie – k. 40 akt.

Poszkodowany w dniu zdarzenia nie posiadał innych pojazdów, z których mógłby korzystać w miejsce uszkodzonego samochodu. Pojazd zastępczy był niezbędny poszkodowanemu w celu dojazdów do pracy i do zawożenia dzieci do szkoły oraz na inne zajęcia.

Dowód: zeznania świadka R. M. – k. 117 akt.

W dniu 5 kwietnia 2016 r. powód wystawił w stosunku do poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.680,00 złotych netto, to jest 2.066,40 złotych brutto za okres 12 dni najmu.

Dowód: faktura VAT – k. 45 akt.

Powód przesłał na adres mailowy pozwanego zgłoszenie szkody z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w dniu 10 kwietnia 2016 r.

Dowód: korespondencja e-mail z dnia 10.04.2016 r. – akta szkody znajdujące się na płycie CD na k. 63 akt

Na mocy decyzji z dnia 7 czerwca 2016 r. pozwany przyznał odszkodowanie w kwocie 1.377,60 złotych za okres 8 dni najmu, akceptując przy tym przyjętą stawkę dobową.

Dowód: decyzja z dnia 7.6.2016 r. – k. 50 akt.

Technologiczny czas naprawy pojazdu marki (...) o nr rej. (...) po szkodzie z dnia 12 listopada 2015 r. wynosił 3 dni.

Pojazd, mimo uszkodzeń, mógł być bezpiecznie użytkowany w stanie jak po szkodzie.

Stawki najmu pojazdów zastępczych, obowiązujące na terenie miejsca zamieszkania poszkodowanego, w okresie powstania szkody, z uwzględnieniem klasy faktycznie wynajętego pojazdu wynosiły od 119 zł brutto do 246 zł brutto za dobę. Stawka najmu pojazdu zastępczego przyjęta przez powoda mieści się w granicach stawek najmu pojazdów odpowiadających klasie pojazdu uszkodzonego, występujących na rynku lokalnym dla poszkodowanego.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego wraz z ustną opinią uzupełniającą – k. 126 – 151, 176 akt.

V.  Poszkodowany M. B. (szkoda nr (...)):

W dniu 30 maja 2016 r. należący do M. B. pojazd marki (...) o nr rej. (...) został uszkodzony z winy sprawcy objętego ochroną ubezpieczeniową pozwanego towarzystwa.

Okoliczność bezsporna.

W dniu 24 czerwca 2016 r. M. B. zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego marki (...). Z cennika wynikało, że dobowy czynsz najmu wynosił 100,00 złotych netto. Pojazd wydano najemcy w dniu 24 czerwca 2016 r., zaś zwrot wynajmującemu nastąpił w dniu 1 lipca 2016 r.

Dowód: umowa najmu – k. 30 – 31 akt, protokół – 31.

W dniu 24 czerwca 2016 r. M. B. zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności w postaci prawa do zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego. Tego samego dnia poszkodowany złożył oświadczenie dotyczące samochodu zastępczego.

Dowód: umowa cesji – k. 31 akt; oświadczenie – k. 41 akt.

Poszkodowany w dniu zdarzenia nie posiadał innych pojazdów, z których mógłby korzystać w miejsce uszkodzonego samochodu. Pojazd zastępczy był niezbędny poszkodowanemu w celu dojazdów do pracy.

Dowód: zeznania świadka M. B. – k. 116v akt.

W dniu 13 lipca 2016 r. powód wystawił w stosunku do poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 800 złotych netto, to jest 984 złotych brutto przyjmując okres najmu pojazdu w wysokości 8 dni.

Dowód: faktura VAT – k. 46 akt.

Powód przesłał na adres mailowy pozwanego zgłoszenie szkody z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w dniu 2 sierpnia 2016 r.

Dowód: korespondencja e-mail z dnia 2.08.2016 r. – akta szkody znajdujące się na płycie CD na k. 63 akt

Na mocy decyzji z dnia 3 listopada 2016 r. pozwany wypłacił odszkodowanie w kwocie 492 złote, uznając za zasadny okres najmu wynoszący 4 dni, akceptując przyjętą przez powoda dobową stawkę najmu.

Dowód: decyzja z dnia 3.11.2016 r. – k. 51 akt.

Technologiczny czas naprawy pojazdu marki (...) o nr rej. (...) po szkodzie z dnia 30 maja 2016 r. wynosił 2 dni.

Pojazd mógł być bezpiecznie użytkowany w stanie jak po szkodzie.

Stawki najmu pojazdów zastępczych, obowiązujące na terenie miejsca zamieszkania poszkodowanego, w okresie powstania szkody, z uwzględnieniem klasy faktycznie wynajętego pojazdu wynosiły od 104 zł brutto do 191 zł brutto za dobę. Stawka najmu pojazdu zastępczego przyjęta przez powoda mieści się w granicach stawek najmu pojazdów odpowiadających klasie pojazdu uszkodzonego, występujących na rynku lokalnym dla poszkodowanego.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego wraz z ustną opinią uzupełniającą – k. 126 – 151, 176 akt.

Sąd zważył, co następuje:

Opisany stan faktyczny był częściowo bezsporny, a w pozostałej, spornej części, wynikał z przedłożonych przez strony dokumentów prywatnych, których wiarygodność zasadniczo nie budziła wątpliwości, zeznań świadków oraz opinii b iegłego sądowego R. J..

W tym miejscu należało wskazać, iż nie miały bezpośredniego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy złożone przez powoda oferty i cenniki stosowane przez wypożyczalnie samochodów (k. 52 – 56 akt sprawy). Dokumenty te miały znaczenie tylko pomocnicze. Miarodajną dla rozstrzygnięcia rzeczonej kwestii okazała się bowiem opinia biegłego sądowego R. J., poparta ustną opinią uzupełniającą.

Opinia biegłego R. J. – zarówno podstawowa jak i ustna uzupełniająca była w zdecydowanej części niezbędna dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. W ocenie Sądu rzeczona opinia została wykonana przez biegłego w sposób fachowy, rzetelny oraz pełny. Nie miała ona charakteru wyłącznie teoretycznego, lecz uwzględniała okoliczności mające istotne znacznie dla prawidłowego jej opracowania. W tym miejscu należało również wskazać, iż omawiana opinia zawierała nie tylko odpowiedzi na wszystkie pytania, które zostały biegłemu przedstawione, ale nadto miały one pełny i wyczerpujący charakter. Podkreślenia jednak wymaga, że w pewnym zakresie, który zostanie omówiony w dalszej części uzasadnienia, Sąd nie podzielił wniosków wyprowadzonych przez biegłego, a dotyczących zasad związanych z liczeniem okresu najmu pojazdu oraz oceną zasadności podjęcia określonych czynności przez przystąpieniem do faktycznej naprawy pojazdów. Należy bowiem wskazać, iż Sąd ocenia opinie biegłych pod kątem ich logiki, spójności oraz tego, czy odpowiadają na postawione tezy dowodowe (wyrok SA w Szczecinie z dnia 23 lipca 2014 r. III AUa 462/13 LEX nr 1527191).

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków M. D. (1), M. L., A. W., R. M. oraz M. B.. Były one bowiem jasne, logiczne i konsekwentne – jednocześnie były zgodne ze zgromadzonym w aktach materiałem dowodowym w postaci dokumentów, jak również stanowiły jego istotne uzupełnienie.

Sąd miał na uwadze to, że rozpoznawana sprawa dotyczyła w istocie pięciu poszkodowanych i tyluż szkód komunikacyjnych. Niemniej, podstawa prawna zgłoszonego roszczenia oraz pewne ogólne uwagi są wspólne dla wszystkich tych żądań.

W pierwszej kolejności, stwierdzenia wymaga, że legitymacja procesowa powoda wynikała z zawartych z poszkodowanymi umów przelewu wierzytelności, przy czym omawianą problematykę regulują przepisy art. 509 i następne k.c. W ten sposób, na powoda przeszły wierzytelności odszkodowawcze przysługujące przeciwko pozwanemu ubezpieczycielowi, wraz ze wszelkimi związanymi prawami (art. 510 § 1 w zw. z art. 509 § 1 i 2 k.c.).

Po drugie, podstawę prawną powództwa stanowiły przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.). W myśl art. 4 w/w ustawy ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Zgodnie natomiast z art. 13 ust. 2 ustawy, w obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Z uwagi zaś na to, iż w sprawach nieuregulowanych zastosowanie znajdą przepisy kodeksu cywilnego (tak art. 22 ust. 1 ustawy), to w myśl art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Odpowiedzialność sprawcy szkody zasadza się natomiast na przepisie art. 436 § 2 k.c., zgodnie z którym w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Nadto zastosowanie znajduje art. 363 k.c., a w wypadku odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń – zasady określone w § 2 tego przepisu.

Powszechnie przyjmuje się również, iż w polskim systemie prawnym obowiązuje zasada pełnego odszkodowania. Zakres obowiązku naprawienia szkody normuje zaś w podstawowy sposób art. 361 k.c. Nakłada on – co do zasady – na zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedzialność ograniczaną normalnymi następstwami działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła oraz stratami, które poszkodowany poniósł bądź (także) korzyściami, których w wyniku wyrządzenia szkody nie uzyskano.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował tego, że sprawcą szkód były osoby, które były w tym czasie ubezpieczone z tytułu odpowiedzialności cywilnej u niego, niesporny był również zakres uszkodzeń pojazdu i sposób rozliczenia szkód. Sporne natomiast okazały się kwestie związane z przyjętymi przez powoda stawkami, które częściowo, w ocenie pozwanego, nie odpowiadały stawkom rynkowym, a także w niektórych przypadkach skupiały się na zakwestionowaniu czasu najmu pojazdu zastępczego.

Przed przejściem do szczegółowych rozważań podkreślić należało, iż stosownie do podstawowej reguły dowodowej ustanowionej w art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która wywodzi z niego skutki prawne. W myśl więc ogólnych zasad na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie. Skoro powód domagał się od ubezpieczyciela wypłaty odszkodowania pokrywającego koszty najmu pojazdu zastępczego, to na nim spoczywał ciężar udowodnienia, iż koszty te mieszczą się w kategorii kosztów ekonomicznie uzasadnionych i celowych. Zakwestionowanie przez ubezpieczyciela tego kosztu nie powoduje zmiany rzeczonego ciężaru – w dalszym ciągu to na stronie powodowej spoczywa obowiązek wykazania zasadności poniesionych kosztów najmu pojazdu zastępczego. Jest to bowiem element oceny wysokości szkody. Należało zwrócić uwagę, iż nawet w sytuacji, w której pozwany ogranicza się jedynie do zaprzeczenia twierdzeniom pozwu, druga strona nie jest zwolniona od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej podstawę faktyczną i materialnoprawną wyroku. Sąd obowiązany jest, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego. Jeżeli strona powodowa nie zaoferuje sądowi wiarygodnych dowodów uzasadniających m.in. wysokość dochodzonego w procesie roszczenia, a pozwany ograniczył się do zaprzeczenia, to zgłoszone żądanie może być uwzględnione przez sąd jedynie do wysokości niekwestionowanej przez stronę przeciwną, gdyż w tym zakresie nie ma sporu pomiędzy stronami (zob. wyrok SO w Gdańsku z dnia 14.09.2017 r., XII Ga 438/17).

W tym kontekście rozważania na kwestią wysokości dobowej stawi najmu należało rozpocząć od wskazania, iż zasadą wynikającą z obecnego orzecznictwa Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych jest to, iż rzeczona stawka w konkretnym przypadku winna zostać ustalona w celowej i ekonomicznie uzasadnionej wysokości oraz, że występuje powszechnie na rynku lokalnym. Jak podkreślono wyżej, ciężar wykazania powyższego, w myśl art. 6 k.c. spoczywa na powodzie, albowiem to on wywodzi z tej okoliczności korzystne dla siebie skutki prawne, zaś pozwany stawki te kwestionuje.

W przypadku natomiast czasu najmu pojazdu, w ocenie Sądu rozstrzygnięcie przedmiotowej kwestii wymaga wiadomości specjalnych w zakresie określenia technologicznego czasu naprawy, a także innych czynności związanych z samą naprawą (chociażby procedurą przyjęcia czy zdania pojazdu, zamawiania części zamiennych). Co do zasady natomiast pozostałe okoliczności związane z tym czasem, takiej specjalistycznej wiedzy nie wymagają, jednakże z uwagi na to, iż mieściły się w pojęciu czasu najmu jako całości, były również przedmiotem opinii biegłego sądowego R. J..

Mając wyjaśnione kwestie natury ogólnej, w tym miejscu należało przejść do poszczególnych zarzutów, wiążących się z poszczególnymi zdarzeniami szkodzącymi, które były objęte żądaniem i uzasadnieniem pozwu.

Gdy chodzi o sytuację M. D. (1) oraz szkodę zarejestrowaną pod nr (...), to pozwany wypłacił już odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w kwocie 1.968 złotych brutto. W swojej decyzji, pozwany zweryfikował dzienną stawkę najmu do kwoty 123 zł brutto, podczas gdy w umowie najmu pojazdu zastępczego miała zastosowanie stawka najmu w kwocie 159,90 zł.

W tym zakresie Sąd zauważył, że istnieje ugruntowane orzecznictwo sądowe, wskazujące na to, że poszkodowany ma prawo wynajęcia pojazdu zastępczego od podmiotu stosującego stawki rynkowe, występujące na lokalnym rynku, a nadto zrelacjonowane do klasy pojazdu uszkodzonego (tak: uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 9 czerwca 2015 r., sygn. akt XVI GC 358/14; por. też wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 27 stycznia 2016 r., sygn. akt XII Ga 700/15; wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 26 listopada 2013 r., sygn. akt I C 1613/13; wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 13 sierpnia 2015, sygn. akt III Ca 746/15 – dostępne na: orzeczenia.ms.gov.pl). Podobne wypowiedzi możemy znaleźć w piśmiennictwie prawniczym, ponieważ „Wynajmując pojazd zastępczy poszkodowany musi pamiętać o tym, aby był on porównywalnej klasy (ewentualnie niższej klasy) co pojazd uszkodzony. Wydaje się, iż wynajęcie pojazdu zastępczego o znacznie lepszym wyposażeniu będzie wykraczało poza normalny związek przyczynowy. Ponadto, wynajem pojazdu zastępczego o wyższym standardzie będzie się zazwyczaj wiązał ze zwiększonymi kosztami najmu, a obowiązkiem poszkodowanego jest dążenie do niepowiększania skutków szkody” (M. Więcko, Zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego w przypadku likwidacji szkody z ubezpieczenia OC sprawcy wypadku, „Monitor Ubezpieczeniowy” nr 36 - grudzień 2008, opubl.: rf.gov.pl).

Jak z tego wynika, w orzecznictwie sądowym i doktrynie prawniczej akcentuje się to, aby górną granicą odpowiedzialności ubezpieczyciela była cena najmu pojazdu zastępczego o klasie zbliżonej do tego, jaki został uszkodzony w wyniku zdarzenia komunikacyjnego. Innymi słowy, ubezpieczyciel ma obowiązek zrefundowania kosztów najmu pojazdu zastępczego, o ile będą to koszty zrelacjonowane do stawek mających charakter rynkowych na danym obszarze oraz uwzględniających klasę pojazdu, który uległ uszkodzeniu. Poszkodowany nie ma zaś obowiązku usunięcia szkody ani za stawkę najniższą, ani nawet średnią, o ile koszty najmu pojazdu zastępczego nie będą zawyżone, a więc nie będą zauważalnie odbiegać od cen rzeczywiście stosowanych na lokalnym rynku. W tym sensie, powód mógłby nawet stosować najwyższe stawki występujące lokalnie, o ile nie byłyby to stawki o cesze nierynkowej, absurdalne, czy też znacznie i sztucznie zawyżone.

W oparciu o opinię biegłego sądowego, Sąd ustalił, że stawki najmu pojazdów zastępczych, obowiązujące na terenie miejsca zamieszkania poszkodowanego, w okresie powstania szkody, z uwzględnieniem klasy faktycznie wynajętego pojazdu wynosiły od 104 zł brutto do 191 zł brutto za dobę. Przy uwzględnieniu powyższego nie ulegało wątpliwości to, iż stawka najmu pojazdu zastępczego przyjęta przez powoda (159,90 zł) mieściła się w granicach stawek najmu pojazdów odpowiadających klasie pojazdu uszkodzonego, występujących na rynku lokalnym dla poszkodowanego.

Mając to wszystko na uwadze, żądanie przez powoda dopłaty 590,40 złotych w przypadku wierzytelności nabytej od M. D. (1), z racji uznania okresu najmu pojazdu, należało ocenić jako uzasadnione.

W przypadku poszkodowanego M. L. oraz szkody zarejestrowanej pod nr (...) spór dotyczył okresu najmu – według powoda miał on wynosić 17 dni, zaś pozwany uznał jedynie czas 7 dni powiększony o okres, który został uznany w stosunku do innego podmiotu (3 dni). Opierając się na wnioskach płynących z opinii biegłego, a w szczególności mając na uwadze charakter występującej w tym przypadku szkody jako całkowitej, Sąd uznał za uzasadniony cały okres najmu dochodzony przez powoda, tj. 17 dni. Należało bowiem zauważyć, iż w takim przypadku odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego w okresie niezbędnym do nabycia innego pojazdu mechanicznego (tak uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2013 r., III CZP 76/13 ). Nadto z sentencji przedmiotowego judykatu wynika, że zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela został powiązany z obiektywnym okresem potrzebnym do odtworzenia możliwości korzystania z rzeczy poprzez zakup innego pojazdu mechanicznego, który z reguły kończy się w dniu spełnienia świadczenia z tytułu szkody całkowitej lub klika dni po wypłacie. Tych kilka dni po wypłacie odszkodowania stanowi z zasady niezbędny czas na zagospodarowanie pozostałości (wraku) pojazdu oraz przeprowadzenie czynności, które bezpośrednio doprowadzą do przywrócenia poszkodowanemu możliwość korzystania z pojazdu mechanicznego. Zasadność powyższego twierdzenia jest szczególnie widoczna w sytuacji, gdy poszkodowany nie jest w stanie samodzielnie wygospodarować środków na zakup nowego pojazdu, a dopiero wypłacone odszkodowanie pozwala mu na podjęcie jakichkolwiek czynności w tym kierunku. Co prawda w dzisiejszych warunkach społeczno-gospodarczych zakup pojazdu nie jest operacją wyjątkową, pojazd mechaniczny sam w sobie nie jest również dobrem luksusowym, jednakże nie można nie zauważać, iż w wielu przypadkach jego zakup wiąże się z koniecznością zaangażowania dużej ilości środków w stosunku do posiadanego budżetu (zwłaszcza, gdy mamy do czynienia z poszkodowanym będącym osobą fizyczną), a otrzymanie odszkodowania za uszkodzony pojazd w dużej części przypadków dopiero umożliwia rozpoczęcie czynności zmierzający ku nabyciu rzeczonego dobra.

Powyższe, przy uwzględnieniu okoliczności faktycznych ustalonych w niniejszej sprawie prowadzi do wniosku, iż powód udowodnił zasadność i wysokość poniesionych przez poszkodowanego L. kosztów najmu pojazdu zastępczego. Zgodnie z zeznaniami w/w, którym to zeznaniom Sąd w całości dał wiarę, poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego w celu dojazdów do pracy oraz w życiu codziennym. Natomiast w czasie, gdy pojazd marki (...) był uszkodzony, nie mógł korzystać z innego pojazdu, gdyż takowego nie posiadał. Nadto zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż poszkodowany nie posiadał własnych środków na zakup nowego pojazdu, w związku z czym z podjęciem decyzji, a w szczególności z rozpoczęciem czynności w przedmiocie zakupu nowego pojazdu, musiał się wstrzymać do momentu wypłaty odszkodowania. Jednocześnie podkreślenia wymaga to, iż w ocenie Sądu poszkodowany w przypadku wystąpienia szkody całkowitej nie ma obowiązku angażowania prywatnych środków finansowych, w szczególności zaciągania kredytów czy pożyczek, celem wcześniejszego zakupu nowego pojazdu. Ma on pełne prawo do oczekiwania na wypłatę odszkodowania przez ubezpieczyciela, by dopiero przy ich pomocy podjąć odpowiednie kroki. W niniejszej sprawie poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego w okresie od dnia 21 maja do dnia 6 czerwca 2015 r., natomiast sama decyzja o wypłacie odszkodowania za szkodę w pojeździe została wydana dopiero w dniu 12 października 2015 r., zaś wypłata nastąpiła w dniu następnym, a więc ponad 4 miesiące od zakończenia najmu.

W tym stanie rzeczy, żądanie przez powoda dopłaty kwoty 1.476 (17 dni x 147,60 – 1.033,20). złotych w przypadku wierzytelności nabytej od M. L. należało ocenić jako uzasadnione.

W przypadku poszkodowanego A. W., a więc szkody nr (...), pozwany dokonał weryfikacji zarówno okresu najmu jak i dobowej stawki czynszu najmu, wypłacając odszkodowanie w kwocie 1.623,60 zł, za okres najmu wynoszący 11 dni przy zastosowaniu stawki w kwocie 147,60 zł brutto.

Sąd podzielił w ustalenia poczynione przez biegłego, z których wynikało, iż łączny uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego zawiera się w przedziale od 13 listopada do 1 grudnia 2015 r., a więc odpowiadał rzeczywistemu okresowi najmu pojazdu zastępczego od powoda. W tym zakresie należało jednakże podzielić również zarzut sformułowany przez pełnomocnika powoda w zakresie wyliczenia czasu najmu przez biegłego, który pomijał w tym zakresie dzień wydania pojazdu. W ocenie Sądu brak jest uzasadnienia dla takowej praktyki, gdyż wyliczenie winno uwzględniać każdy, rozpoczęty dzień i traktować go jako kolejny dzień najmu, chyba, że szczegółowe warunki umowy wskazują na odmienne, np. godzinowe, rozliczanie rzeczonego czasu. Poza tym, z umowy zawartej pomiędzy poszkodowanym a powodem jednoznacznie wynikało, iż za pierwszy dzień najmu uznaje się dzień wydania samochodu zastępczego, a za ostatni dzień zwrotu samochodu zastępczego (§ 2 pkt 2).

Odnosząc się natomiast do kwestii stawki dobowej, to zgodnie z opinią biegłego, powyższe, mając na uwadze teren miejsca zamieszkania poszkodowanego, w okresie powstania szkody, z uwzględnieniem klasy faktycznie wynajętego pojazdu (...), tj. klasy B wynosiły od 104 zł brutto do 191 zł brutto za dobę, natomiast w przypadku (...) zaliczanego do mini vanów, wynosiły od 169 zł brutto do 270,60 zł brutto za dobę. Powyższe oznaczało więc, że stawki najmu pojazdów zastępczych przyjęte przez powoda (tj. 184,50 zł brutto – (...), 147,60 zł – (...)) mieściły się w granicach rynkowych stawek najmu pojazdów odpowiadających klasie pojazdu uszkodzonego, występujących na rynku lokalnym dla poszkodowanego.

Mając to wszystko na uwadze, żądanie przez powoda dopłaty 1.365,30 złotych w przypadku wierzytelności nabytej od A. W. należało ocenić jako uzasadnione (5 x 184,50 + 14 x 147,60 – 1.623,60).

W zakresie żądania odszkodowania za szkodę w pojeździe R. M. (numer szkody (...)) Sąd uznał, że brak jest podstaw do uwzględnienia zgłoszonego przez stronę powodową żądania. W pierwszej kolejności należało zauważyć, iż w myśl sporządzonej opinii biegłego sądowego, uszkodzony pojazd po szkodzie z dnia 12 listopada 2015 r. był pojazdem jezdnym, w związku z czym Sąd uznał, że mógł on być użytkowany przez poszkodowanego aż do rozpoczęcia prac naprawczych. Do tego momentu poszkodowany zobowiązany był nie tylko zorganizować naprawę pojazdu, ale uczynić to w taki sposób, by jej okres zminimalizować, poprzez chociażby wyeliminowanie czasu przyjęcia pojazdu do naprawy czy oczekiwania na części zamienne. W ocenie Sądu, zasada minimalizacji szkody prowadzi bowiem do wniosku, iż uzasadnionym jest oddanie pojazdu do warsztatu dopiero wówczas, gdy zapewnione zostaną takie warunki, które umożliwią niezwłoczne rozpoczęcie i wykonanie naprawy. W takim przypadku okres uzasadnionego i celowego najmu pojazdu zastępczego w największym stopniu zbliżony jest właśnie do owego technologicznego a nie rzeczywistego czasu naprawy. Sąd nie uznał przy tym stanowiska biegłego sądowego wyrażonego w opinii ustnej złożonej na rozprawie, iż warsztat naprawczy nie zamawia części, póki nie ma samochodu u siebie, bowiem mógłby wówczas „zostać” z zamówionymi częściami, ale bez zlecenia naprawy. Zauważyć należało, iż powszechną wiedzą jest to, iż warsztaty naprawcze, w związku ze stałą współpracą z podmiotami zajmującymi się dystrybucją części zamiennych, mają możliwość zwrotu bądź też wymiany zamówionych części. Tym samym, skoro na poszkodowanym ciąży obowiązek minimalizacji zakresu szkody, był on uprawiony do wynajęcia pojazdu zastępczego wyłącznie na czas uznany przez ubezpieczyciela. Skoro sam technologiczny czas naprawy trwał jedynie 3 dni, doliczając do tego dwa dni wolne (z uwagi na to, iż najem trwał od 17 grudnia) oraz jeden dzień organizacyjny to przedmiotowy czas mieścił się w całości w uznanym przez ubezpieczyciela okresie. Mając zatem na uwadze, że ubezpieczyciel wypłacił na etapie postępowania likwidacyjnego odszkodowanie za okres 8 dni najmu pojazdu zastępczego, brak było podstaw do zwrotu przedmiotowych kosztów za dalszy okres.

W tym stanie rzeczy, Sąd uznał żądanie zwrotu kosztów w wysokości 688,80 zł z tytułu szkody poniesionej przez R. M. za nieuzasadnione, a zgłoszone powództwo w tym zakresie uległo oddaleniu.

Natomiast w odniesieniu do żądania dotyczącego poszkodowanego M. B. oraz szkody zarejestrowanej pod nr (...), Sąd uwzględnił, iż – analogicznie jak w przypadku poszkodowanego R. M., uszkodzony pojazd (...) był pojazdem jezdnym, co sprawia, iż uzasadnionym okres najmu winien co do zasady zostać ograniczony do technologicznego czasu naprawy. W tym zakresie w pełni aktualne są poczynione wyżej uwagi w zakresie konieczności podjęcia przez poszkodowanego stosownych działań przygotowawczych. Warsztat naprawczy mógł bowiem zamówić części zamienne jeszcze przed rozpoczęciem prac naprawczych, a w okresie oczekiwania na dostawę części, poszkodowany mógł swobodnie korzystać z uszkodzonego pojazdu. Uwzględniając zatem, iż z opinii biegłego sądowego wynikało, że technologiczny czas naprawy wynosił 2 dni, doliczając jednocześnie 2 dni wolne oraz jeden dzień organizacyjny, Sąd uznał, że uzasadniony najem pojazdu zastępczego winien trwać 5 dni i za taki okres należny jest zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego. Ubezpieczyciel na etapie postępowania likwidacyjnego wypłacił natomiast odszkodowanie za okres 4 dni, przy uwzględnieniu bezspornej między stronami stawki czynszu najmu wynoszącej 123 zł brutto.

W tych okolicznościach, Sąd uznał, że powodowi należny jest zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego za 1 dzień, dotychczas nie zrekompensowany przez ubezpieczyciela przy zastosowaniu stawki 123 zł brutto.

Mając wszystko powyższe na uwadze, Sąd w zdecydowanej części uwzględnił powództwo, pomniejszając żądanie powoda o kwotę o 688,80 zł wynikającą ze szkody R. M. oraz 369 złotych za trzy dni najmu pojazdu przez poszkodowanego M. B.. Sąd zasądził zatem na rzecz powoda łącznie kwotę 3.554,70 złotych, natomiast w części odnoszącej się do łącznej kwoty 1.057,80 złotych wraz z odsetkami od tej kwoty, oddalił powództwo (punkty I i II wyroku).

Gdy zaś chodzi o rozstrzygnięcie o odsetkach, to w tej mierze Sąd oparł się na treści art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Odsetki od żądanej kwoty 590,40 zł Sąd zasądził od dnia 12 lutego 2015 r., mając na względzie, że zgłoszenie szkody ubezpieczycielowi nastąpiło w dniu 12 stycznia 2015 r., a zatem winien on spełnić swoje świadczenie do dnia 11 lutego 2015 r. Odsetki od kwoty 1.476 zł Sąd zasądził od dnia 22 czerwca 2016 r., uwzględniając, że powód nie wykazał, kiedy nastąpiło zgłoszenie przedmiotowej szkody ubezpieczycielowi. Skoro jednak decyzja o wypłacie odszkodowania została wydana w dniu 23 maja 2016 r., należy przyjąć, że zgłoszenie szkody miało miejsce najpóźniej w dniu 22 maja 2016 r., a więc 30 – dniowy termin na spełnienie świadczenia upływał w dniu 21 czerwca 2016 r. Za dzień zgłoszenia szkody w zakresie kwoty 1.365,30 zł Sąd przyjął 16 grudnia 2015 r., w związku z czym ubezpieczyciel winien spełnić swoje świadczenie do dnia 16 stycznia 2016 r. Natomiast odsetki od kwoty 123 zł zostały zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu, uwzględniwszy okoliczność, że w dniu 7 czerwca 2016 r. ubezpieczyciel wydał decyzję w przedmiocie refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego, co oznacza, że powód jest uprawniony do żądania odsetek od dnia 4 listopada 2016 r.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w myśl art. 100 k.p.c. rozliczając je stosunkowo do wygranej w sprawie. Na koszty poniesione przez powoda złożyła się opłata sądowa od pozwu w wysokości 231 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 900 zł w myśl § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 265), 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 971,40 zł tytułem zaliczki na poczet sporządzenia opinii przez biegłego. Koszty strony pozwanej stanowiło wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 900 zł ustalone w myśl § 2 pkt 3 ww. rozporządzenia, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 971,40 zł tytułem zaliczki na poczet sporządzania opinii przez biegłego.

W związku z tym, że powód wygrał proces w 77 % (2.119,40 zł x 77% = 1.631,94 zł), a pozwany w 23% (1.888,40 x 23%= 434,33 zł), rozliczając stosunkowo sumę kosztów poniesionych przez strony, Sąd w punkcie trzecim wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda 1.197,61 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W oparciu o przepis art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 300), Sąd w punkcie IV i V nakazał pobrać od powoda i pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy odpowiednio kwoty: 20,16 zł oraz 134,62 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych w łącznej kwocie 211,98 zł (stanowiących koszty stawiennictwa świadków) obliczonych stosownie do stopnia, w którym każda ze stron przegrała sprawę (77% od pozwanego oraz 23% od powoda). Przedmiotowe wartości zostały jednocześnie pomniejszone o kwoty 28,60 zł, która to stanowiła nadwyżkę nad wpłaconymi przez strony zaliczkami na poczet wynagrodzenia biegłego. Sąd nie zwracał rzeczonych kwot, tylko rozliczył je z pozostałymi do uiszczenia przez strony kosztami sądowymi.

Asesor sądowy Przemysław Kociński