Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Bogdan Wałachowski

Protokolant – st. sekr. sąd. Aneta Dybikowska, sekr. Anna Rogojsza

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G.- ----------

po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2018 roku sprawy

1.  G. G. (1)

syna J. i D. z d. T.

ur. (...) w G.

oskarżonego o to, że:

I. W dniu 22 września 2017 roku działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w salonie (...) w G. przy ul. (...), w trakcie zawierania umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych doprowadził (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd co do tożsamości abonenta i zamiaru spłaty należności za telefony o wartości 7378 zł i świadczone usługi telekomunikacyjne

tj. o czyn z art. 286§1 kk

2.  R. B. (1)

syna H. i G. z d. S.

ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że:

II.  W dniu 22 września 2017 roku działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w salonie (...) w G. przy ul. (...), w trakcie zawierania umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych doprowadził (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd co do tożsamości abonenta i zamiaru spłaty należności za telefony o wartości 7378 zł i świadczone usługi telekomunikacyjne przy czym tego samego dnia uzyskane w ten sposób telefony zbył w lombardzie i przekazał innej osobie

tj. o czyn z art. 286§1 kk

III.  W dniu 22 kwietnia 2018 roku około godz. 12:00 w W. na ul. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia (...) i dwóch telefonów komórkowych M. (...) i P. (...) o łącznej wartości 700 zł na szkodę M. M. (1)

tj. o czyn z art. 278§1 kk

IV.  W dniu 18 maja 2018 roku w msc. G. ul. (...) spod sklepu (...) dokonał zaboru mienia w celu przywłaszczenia w postaci roweru górskiego m-ki (...) o wartości 600 zł na szkodę Ł. K.

tj. o czyn z art.278§1 kk

1.  Oskarżonego G. G. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 22 września 2017 roku działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w salonie (...) w G. przy ul. (...), w trakcie zawierania umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych doprowadził (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd co do tożsamości abonenta i zamiaru spłaty należności za telefony o wartości 7378 zł i świadczone usługi telekomunikacyjne tj. czynu z art. 286§1 kk i za to na mocy tego przepisu oraz art. 37a kk w zw. z art. 33§1 i 3 kk skazuje go na karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając, ze jedna stawka dzienna odpowiada kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.

2.  Oskarżonego R. B. (1) w zakresie czynu z pkt II uznaje za winnego tego, że w dniu 22 września 2017 roku działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej chcąc, aby G. G. (1) dokonał czynu zabronionego polegającego na doprowadzeniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd pracownika punktu sprzedaży (...) S.A. w G. co do tożsamości abonenta i zamiaru spłaty należności za telefony o wartości 7378 zł w ramach zawarcia umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych nakłonił go do tego obiecując, że będzie regulował po przekazaniu mu telefonów i stosownych dokumentów należności wynikających z zawarcia umów, a następnie pomógł mu ułatwiając popełnienie tego przestępstwa w ten sposób, że udał się z nim wynajętym samochodem do wskazanego wyżej punktu sprzedaży, gdzie wskazał modele aparatów telefonicznych, które po zawarciu umów w ramach promocji G. G. nabył tj. czynu z art. 18§3 kk w zw. z art. 286§1 kk i za to na podstawie art. 19§1 kk w zw. z art. 286§1 kk skazuje go na karę 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności.

3.  Oskarżonego R. B. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu z pkt III i za to na podstawie art. 278§1 kk skazuje go na karę 3 (trzy) miesiące pozbawienia wolności.

4.  Na podstawie art. 85§1 i 2 kk, art. 85a kk, art. 86§1 kk jako karę łączną orzeka wobec R. B. (1) 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności.

5.  Oskarżonego R. B. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu z pkt IV przy czym wartość przywłaszczonego roweru określa na kwotę nie więcej niż 300 złotych i czyn kwalifikuje z art. 119§1 kw i za to na mocy tego przepisu skazuje go na 20 (dwadzieścia) dni aresztu.

6.  Na podstawie art. 230§2 kpk dowody rzeczowe w postaci dwóch umów na świadczenie usług telekomunikacyjnych nakazuje zwrócić (...) S.A.

7.  Zasadza od Skarbu Państwa tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu na rzecz:

-

adw. L. R. kwotę 720 zł powiększoną o 23% VAT tj. 165,60 zł tj. łącznie kwotę 885,60 (osiemset osiemdziesiąt pięć 60/100) złotych;

-

adw. N. B. kwotę 504 zł powiększoną o 23% VAT tj. 115,92 zł tj. łącznie kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście 92/100) złotych.

8.  Zwalnia obu oskarżonych od opłaty i pozostałych kosztów sądowych.

II K 302/18

UZASADNIENIE

G. G. (1) (30 lat) jest osobą posiadającą orzeczenie o stopniu niepełnosprawności spowodowane dziecięcym porażeniem mózgowym ( orzeczenie k. 8). Mieszka we wsi D.. Na początku września 2017 roku znany mu R. B. (1) ( 31 lat) telefonicznie skontaktował się z nim i umówili się na spotkanie. Kilka dni później spotkali się u matki oskarżonego B. i wtedy R. B. namawiał G. G. (1), aby ten wziął w banku kredyt dla niego. Oskarżony G. G. nie zgodził się na tę propozycję, ale wtedy oskarżony B. zaproponował, aby G. G. zawarł umowę z operatorem telekomunikacyjnym ( wziął dla niego dwa telefony). Przekonywał go, że ma chorą córkę i jeden z aparatów sprzeda, a z drugiego będzie korzystał. Zapytany przez oskarżonego G. dlaczego on sam tego nie uczynił „ nie weźmie tych telefonów” odparł, że jest to niemożliwe „ jemu nie dadzą, bo już nabrał na siebie” ( wyjaśnienia G. G. k. 40v).

Początkowo oskarżony G. G. odmówił obu tym propozycjom, ale ostatecznie wyraził zgodę na podpisanie umowy z operatorem telekomunikacyjnym. I tak 22.09.2017 roku oskarżony R. B. poprosił swego znajomego- M. R. (1) - aby odpłatnie zawiózł obu oskarżonych do G. celem zawarcia stosownej umowy z jednym z operatorów telekomunikacyjnych ( M. R. k. 34 v, G. G. k. 41).

W G. R. B. i G. G. próbowali zawrzeć umowę u kilku operatorów, ale ostatecznie udało się to tylko w salonie (...). Tam obydwaj oskarżeni rozmawiali z pracownicą punktu sprzedaży N. D. (1) i wybrali dwa modele telefonów, a G. G. podpisał dwie umowy na świadczenie usług telekomunikacyjnych i zakup dwóch telefonów o łącznej wartości rynkowej 7378 złotych w okresie 2 lat tj. do 22.09.2019 roku( wyjaśnienia G. G. k. 41, umowy karta 22-30). W obu umowach wskazał do kontaktu numer telefonu ((...)), który dotychczas posługiwał się oskarżony B. ( k. 22). Po wyjściu z salonu (...) oskarżony G. przekazał oba aparaty, łącznie z umowami oskarżonemu B., a ten zapewnił, że będzie płacił oba abonamenty ( wyjaśnienia G. G. k. 41).

Następnie R. B. udał się do miejscowego Lombardu gdzie zastawił jeden z telefonów. Po wyjściu z Lombardu przekazał oskarżonemu G. kwotę 30 złotych i obiecał jeszcze przekazać w terminie późniejszym dalsze 120 złotych, po czym wrócili do W.. ( wyjaśnienia G. G. k. 41 v). Od samego początku G. G. jak i R. B. nie płacili za abonament. Kilka tygodni później G. G. zaczął otrzymywać upomnienia od (...). Wtedy próbował skontaktować się z oskarżonym B., ale ten go unikał ( Z. K. k. 90, G. G. k. 41 v). Ostatecznie, w dniu 9.01.2018 roku G. G. uiścił całość wymaganych należności z tytułu obu umów, a dzień później (...) przewrócił funkcjonowanie obu telefonów ( których G. nie posiadał) i aktualnie nie występuje żadna zaległość ( Z. K. k. 350-351).

Obu oskarżonym G. G. i R. B. postawiono zarzut : działania wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w salonie (...) w G. przy ul. (...), w trakcie zawierania umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych i doprowadzenia (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, poprzez wprowadzenie w błąd co do tożsamości abonenta i zamiaru spłaty należności za telefony o wartości 7378 zł i świadczone usługi telekomunikacyjne tj. o czyn z art. 286§1 kk.

Obaj oskarżeni formalnie przyznali się do jego popełnienia, przy czym R. B. zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i przed Sądem odmówił złożenia szczegółowych wyjaśnień (k. 70, 349). Z kolei G. G. ( który sam zawiadomił o popełnieniu przestępstwa w sprawie ) podał, że sam jest łatwowierny, ulega wpływom innych osób i został namówiony przez oskarżonego B. do zawarcia dwóch umów z (...). Sam nie zamierzał się z nich wywiązywać, gdyż miał to zrobić R. B. „ myślałem, że zrobi to R. B. (1) ( wyjaśnienia G. G. k. 41). Przed Sadem potwierdził te wyjaśnienia ( k. 349?.

Wyjaśnienia obu oskarżonych uzupełniają zeznania M. R. k. 34 v, który przywiózł obu do G. i zeznania N. D. (1) ( k. 351, 59-60, 55-60), która jako pracownica punktów (...) obsługiwała obu oskarżonych . Zbiorcze podsumowanie obu zawartych przez oskarżonego G. umów i dalszych ich losów znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach pracownika (...) Z. K. ( k. 350, 79,80). Nie było zdaniem Sądu żadnych powodów, aby kwestionować w jakimkolwiek stopniu zarówno wyjaśnienia obu oskarżonych jak i zeznania wyżej wymienionych świadków stad Sąd w całości je podzielił jako wiarygodne i nnie budzące zadncyh wątpliwości. Wątpliwości nie budzą również dokumenty z tym związane, a więc obie znajdujące się w aktach sprawy umowy na świadczenie usług telekomunikacyjnych (k. 22-30).

W ocenie sądu zarzut oskarżyciela publicznego współsprawstwa obu oskarżonych w popełnieniu zarzucanego im czynu nie jest trafny. Podstawowymi elementami współsprawstwa jest wspólne wykonywanie znamion czynu zabronionego oraz zachodzące między współsprawcami porozumienie. Do przyjęcia współsprawstwa wystarcza obiektywne współdziałanie w ramach wykonania podziału ról uprzednio uzgodnionego czynu, jeżeli każdy ze współsprawców obejmował swym zamiarem cały zespół przedmiotowych znamion przedsięwzięcia ( kodeks karny pod red. Marka Mozgawy wyd. 3 Wydawnictwo Oficyna , Warszawa 2010 rok, również wyrok SN z 12.07. 1979, 2KR 189/79) .

Od współsprawstwa należy odróżnić pomocnictwo (art. 18§3 kk), którym są akty ułatwiające wykonanie przestępstwa, poprzedzające je ( strona obiektywna rozgraniczenia współsprawstwa i pomocnictwa). Od stronu subiektywnej współsprawcą jest ten, kto wspólnie z innymi realizuje zespół znamion i uważa czyn za własne przedsięwzięcie, podczas gdy pomocnikiem jest ten, kto tylko zamierza ułatwić innemu popełnienie czynu zabronionego, uważając jednak ten czyn za cudze działanie ( kodeks karny, część ogólna, komentarz pod red. J. Dizek wyd. 2 oraz w/w wyrok SN). Można odróżnić pomocnictwo fizyczne ( dostarczanie narzędzi, środków przewozu) i pomocnictwo psychiczne (udzielanie informacji i rady ), przy czym musi ono mieć istotny wpływ na psychikę sprawcy i jego świadomość ( wyrok SA w Lublinie z 28.12.2000 r, II AK 250/00, Prokuratura 2001, poz. 14).

Możliwe jest podżeganie a następnie pomocnictwo do dokonania przestępstwa. Jeżeli ktoś podżega innego, a następnie udzieli mu pomocy do dokonania czynu zabronionego należy przyjąć albo kwalifikację podżegania, albo pomocnictwa – w zależności od tego, który z czynów ma charakter czynu głównego, tzn. wykazuje w konkretnej sytuacji większy stopień społecznej szkodliwości. Czyn pozostały jest w tej konstrukcji czynem współukaranym ( A. Spodkowski, Pomijany zbieg przepisów ustawy i przestępstw Warszawa 1976).

Istotnym w powyższych rozważaniach jest odniesienie się do innej formy zjawiskowej przestępstwa, czyli podżegania Jest nim nakłanianie innej osoby do popełnienia czynu zabronionego. W piśmiennictwie i judykaturze podkreśla się, że normatywna istota podżegania sprowadza się do oddziaływania nakłaniającego na psychikę bezpośredniego wykonawcy czynu zabronionego, w celu skłonienia go do określonego działania lub zaniechania ( Kodeks karny część ogólna J. Gizek j.w.). Dla dokonania podżegania konieczne jest ukończenie czynności nakłaniania oraz wywołanie u osoby nakłanianej zamiaru podjęcia określonego zachowania. Nie jest natomiast konieczne urzeczywistnienie czynu zabronionego przez osobą nakłanianą.

Wyrok SN z 2.10.2002r. IV KKN 109/00).Skutkiem podżegania jest wywołanie u innej osoby zjawiska psychicznego w postaci decyzji popełnienia czynu zabronionego.

W okolicznościach niniejszej sprawy za bezsporne należy uznać ,ze to oskarżony R. B. nakłonił oskarżonego G. G. do tego, aby ten w dniu 22.09.2017 roku zawarł dwie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych , które gwarantowały zakup aparatów w cenie promocyjnej, w zamian za 24 miesięczny abonament. Co więcej przywiózł go do punktu sprzedaży (...) i pomógł wybrać aparaty telefoniczne . ( pismo z (...) SA k. 21, umowy k. 22-30, zeznania N. D. k. 59-60. Zatem oskarżony R. B. tym zachowaniem wzbudził u G. G. zamiar popełnienia czynu zabronionego w postaci oszustwa z art. 286§1 kk. Z podzielonych w pełni przez sąd wyjaśnień oskarżonego G. G. ( którym oskarżony B. nie zaprzeczył) wynika, że oskarżony B. swoim dalszym zachowaniem ułatwił mu popełnienie czynu do którego go nakłonił. Bo jak wspomniano wyżej zamówił u kolegi R. ( k. 34 v ) kurs samochodem do G. i z powrotem. W salonie (...) natomiast udzielając rady pomógł G. wybrać odpowiednie aparaty telefoniczne. W tej sytuacji, przyjąć należy zdaniem sadu ,że zachowanie oskarżonego B. przybrało postać zarówno pomocnictwa fizycznego, jak i psychicznego w podanym wyżej rozumieniu. Samo zaś zawarcie przez oskarżonego G. dwóch pisemnych umów na promocyjny zakup telefonów i świadczenie usług telekomunikacyjnych z (...) należy kwalifikować jako sprawstwo czynu z art. 286§1 kk. Nie ulega wątpliwość cel osiągnięcia korzyści majątkowej i fakt wprowadzenia w błąd pracownicy punktu (...), co do rzeczywistego abonenta i woli spłaty należności za telefony i świadczone usługi telekomunikacyjne. Z wyjaśnień G. G. wynika, ale i znajduje to potwierdzenie w zapisach obu umów, że wskazał on telefon B. ( (...)) do kontaktu z operatorem i co szczególnie istotne przekazał mu obie umowy i oba aparaty. Dowodzi to niezbicie ,że sam nie miał zamiaru ale i obiektywnych możliwości ( do czasu kiedy otrzymał upomnienie i wezwanie do zapłaty od operatora (...)) regulowania miesięcznych należności za abonament. Nie ekspulpuje go również zdaniem sądu naiwne przypuszczenie i pozbawiona jakichkolwiek podstaw wiara, że będzie to robił oskarżony B.. Nikt bowiem racjonalnie oceniający wszystkie okoliczności zdarzenia nie zgodziłby się zawrzeć umowy na takich warunkach jak zaproponował oskarżony B.. Oskarżony G. zresztą sam zdawał sobie z tego sprawę, bo przecież nie zgodził się na wcześniejsze propozycje B., aby wziąć dla niego kredyt 1500 zł ( k. 40), co więcej oskarżony B. nie był dla niego żadnym bliskim kolegą, osoba o wątpliwej uczciwości skoro sam wcześniej mu powiedział, że z nim żaden operator nie zawrze już żadnej umowy.

Podkreślić też należy, że oskarżony G. zdawał sobie sprawę, że jest osobą naiwną, łatwowierną ,ulegającą wpływom innych „ w podobny sposób w sklepie w W. wziąłem laptopa dla …. I też musiałem go spłacać” wyjaśnienia G. G. k. 41 v.

Z dokonanych przez Sąd ustaleń wynika zatem, że pomiędzy oskarżonym R. B., a G. G. nie doszło do współsprawstwa w kodeksowym rozumienia tj. do wspólnego wykonania znamion czynu zabronionego w ramach zawartego porozumienia. Występek oszustwa jest przestępstwem umyślnym. Możliwym do popełnienia wyłącznie w zamiarze bezpośrednim, kierunkowym , obejmującym zarówno cel działania ( korzyść majątkowa ) sposób działania zmierzający do zamierzonego celu – doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd.

Oskarżony R. B., co wykazano wyżej, prosząc oskarżonego G., składając obietnice płacenia abonamentu ) miał świadomość, że podejmowane przez niego działanie stanowi nakłanianie do popełnienia czynu zabronionego jakim jest oszustwo. Bezspornym jest również, że przywożąc (i odwożąc) oskarżonego G. G. do G., pomagając w wyborze telefonu, wyczerpał również znamię pomocnictwa fizycznego i psychicznego w rozumieniu art. 18§3 kk, przy czym uznać należy, że podżeganie jako wcześniejsze zachowanie oskarżonego B. jest czynem współukaranym. Innymi słowy R. B. zachowaniem swoim, a opisanym wyżej wyczerpał dyspozycję art. 18§3 kk w zw. z art. 286§1 kk.

Z kolei oskarżony G. G. zachowaniem opisanym wyżej wyczerpał dyspozycje art. 286§1 kk.

Zdaniem sądu wina obu oskarżonych nie budzi żadnych wątpliwości. Obaj przyznali się do popełnienia zarzucanego im czynu, a inne dowody ( zeznania M. D., M. R., Z K. i dokumenty z tym czynem związane ) ,a podzielone przez sąd również to potwierdzają. Obaj oskarżeni są osobami dorosłymi ( 30 i 31 lat) i poczytalnymi. G. G. z uwagi na swoje upośledzenie, w toku postępowania przygotowawczego poddany został badaniom przez biegłych psychiatrów i psychologa ( opinia k. 135-137). Podobnym badaniom poddany został również R. B. ( opinia k. 192 -197). Obie opinie sąd jako niekwestionowane w całości podzielił. U pierwszego z nich biegli rozpoznali upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim ale zarazem ich zdaniem zrozumie znaczenia czynu oskarżonego G. nie przekraczało jego sprawności intelektualnej. W konkluzji stwierdzili, że zdolność do rozpoznania znaczenia czynu oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem nie była zaburzona w rozumieniu art. 31§1 kk i 31§2 kk , jedynie winien mieć obrońcę w postępowaniu karnym ( k. 137).

U oskarżonego R. B. biegli stwierdzili natomiast cechy osobowości dyssocjalnej oraz zespól uzależnienia spowodowany używaniem kilku substancji ( k. 197).

Przyjąć zatem należy ,że obaj oskarżeni mieli świadomość, że ich zachowanie jest bezprawne. Ich motywacja była wolna od jakichkolwiek zewnętrznych nacisków, o których mowa w kodeksie karnym( który wyłączają przypisanie winy ), a zatem można było wymagać od nich zachowania zgodne z prawem .

Wątpliwości nie budzą okoliczności popełnienia przez oskarżonego R. B. czynów na szkodę M. M. i Ł. K.. Sam oskarżony B. konsekwentnie przyznał się do ich popełnienia ( wyjaśnienia R. B. k. 69-70, 121-122, 281-282, 349v),a jego wyjaśnienia są zbieżne z zeznaniami przesłuchanych na te okoliczności świadków – A. S. k. 64 , 350 v, M. K. k. 351, P. P. k. 126, R. K. k. 351v, Ł. K. k. 350 v, M. masłowski k. 351 , 99 – 100.). w tej sytuacji, Sąd w pełni podzielił te dowody jako wiarygodne, bo nie będące przedmiotem sporu na etapie postępowania i wspólnie tworzące spójną logiczną całość. Ponieważ wartość roweru marki (...) , pierwotnie określona przez pokrzywdzonego K. K. na kwotę 600 zł ( k. 350 v) w toku ustaleń z rozprawy ( k. 351 )uznać należało za wygórowaną- sąd zmiarkował ją do kwoty 300 złotych. ( zeznania R. K. k. 351 v, wydruk ze strony (...) k. 348). Powyższe w konsekwencji uzasadniało przyjęcie kwalifikacji prawne czynu na szkodę K. K. z art. 119§1 kw .

Skazując oskarżonego R. B. na kary ( 8 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 18§3 kk w zw. z art. 86§1 kk i 3 m-ce pozbawienia wolności z za czyn z art. 278§1 kk na szkodę jego wuja M. M. )i w rezultacie karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności ( a za czyn z art. 119§1 kw 20 dni aresztu ) sąd miał na uwadze wysoką społeczną szkodliwość przypisanych mu czynów, w szczególności tego na szkodę (...). Okolicznością obciążającą oskarżonego jest swoiste wykorzystanie oskarżonego G. jako osoby mniej zaradnej, łatwowiernej, poprzez odwoływanie się do zmysłowych, a z pozoru szlachetnych pobudek ( choroby córki ). Okazało się, że całkowicie oszukańczo zapewniał G. G., że będzie płacił abonament, potem unikał spotkania się z nim. Sąd uwzględnił również wysokość wyrządzonej szkody fakt ,ze oskarżony B. nie poczuwał się do jej naprawienia, fakt częściowego naprawienia szkody ( w czynie na szkodę M. M.) i odzyskanie z Lombardu roweru przez pokrzywdzonego K. K.. Na niekorzyść oskarżonego B. sąd uwzględnił również jego wcześniejszą karalność za czyny przeciwko mieniu ( k. 342). Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących po stronie oskarżonego B..

Właściwości i warunki osobiste oskarżonego G. G. , jego postawa przed ale i po popełnieniu przestępstwa uzasadniały z kolei ocenę jego czynu jako mniej szkodliwą społecznie, a niżeli czynu oskarżonego B.. Należało docenić, że to on złożył zawiadomienie o przestępstwie, naprawił szkodę i na bieżąco realizuje umowę z (...). Nie był wcześniej karany ( k. 341). Stąd zdaniem sądu orzeczona wobec niego grzywna 50 stawek dziennych przy przyjęciu, ze stawka dzienna odpowiada kwocie 20 złotych jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości jego czynu oraz winy. Spełni też cele wychowawcze i zapobiegawcze kary. Podobnie orzeczona wobec oskarżonego R. B. kara łączna 10 m-cy pozbawienia wolności jest współmierna do zawinienia tego oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. Z uwagi na wcześniejszą jego karalność na karę pozbawienia wolności ( zadeklarował, że łącznie odbywa karę przeszło 2 lat pozbawienia wolności) jedynie kara bezwzględna pozbawienia wolności pozwoli na osiągniecie celów kary, bo dotychczas orzekane, tych celów nie spełniły.

O kosztach obrony z urzędu obu oskarżonych orzeczono na podstawie art. 618§1 pkt 11 kpk.

O opłacie i kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 2 pkt. 5 ustawy o opłatach sprawach karnych z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych i art. 624§1 kpk.