Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Tomasz Zieliński

Protokolant – sekr. Anna Rogojsza

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G.– Mileny Markowskiej

po rozpoznaniu w dniu 06 listopada 2018 roku sprawy

K. K.

urodz. (...) w G.

syna H. i S. zd. G.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

I.  Sądu Rejonowego w Giżycku II Wydział Karny z dnia 20.11.2012 r. w sprawie sygn. akt IIK 514/12 za:

-

dwa przestępstwa z art. 279§1 kk popełnione w bliżej nieustalonym dniu w okresie od 23 do 28.04.2012 r. i w okresie od 27 do 30.07.2012 r. w warunkach ciągu przestępstw określonych w art. 91§1 kk na postawie art. 279§1 kk w zw. z art. 91§1 kk na karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33§2 i 3 kk grzywnę w wysokości 30 stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka dzienna równa się kwocie 10 złotych;

-

przestępstwo z art. 278§3 kk popełnione w dniu 06.08.2012 r. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33§2 i 3 kk grzywnę w wysokości 20 stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka dzienna równa się kwocie 10 złotych.

Łącząc tak orzeczone kary jednostkowe wymierzono karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono tytułem próby na okres lat 3 oraz łączną karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka dzienna równa się kwocie 10 złotych. Prawomocnym postanowieniem SR w Giżycku z dnia 23.12.2015 r. w sprawie sygn. akt IIKo 1075/15 zarządzono wykonanie kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyżej opisanym wyrokiem.

II.  Sądu Rejonowego w Giżycku II Wydział Karny z dnia 31.08.2018 r. w sprawie sygn. akt IIK 257/18 za przestępstwo z art. 207§1 kk popełnione w okresie od lipca 2017 r. do 15.02.2018 r. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 93§1 pkt 3 kk, art. 93b§1 i 3 kk, art. 93c pkt 5 kk środek zabezpieczający w postaci terapii uzależnień.

Orzeka

1.  Na podstawie art. 568a§1 pkt 2 kpk, art. 569§1 kpk w zw. z art. 85§1 i 2 kk, art. 85a kk, art. 86§1 kk i art. 90§1 kk łączy kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami opisanymi w pkt I (w sprawie IIK 514/12) i w pkt II (w sprawie IIK 257/18) i wymierza skazanemu K. K. karę łączną 2 (dwa) lat i 2 (dwa) miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Na podstawie art. 577 kpk na poczet orzeczonej w pkt 1 powyższego wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zalicza skazanemu okres kary dotychczas odbytej w sprawie IIK 514/12 od dnia 12.02.2016 r. do dnia 27.06.2017 r.

3.  Na podstawie art. 576§1 kpk stwierdza, iż połączone wyroki w zakresie nie objętym wyrokiem łącznym podlegają odrębnemu wykonaniu.

4.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. T. S. (1) tytułem wynagrodzenia za obronę skazanego wykonywaną z urzędu kwotę 120,00 zł powiększoną o kwotę 27,60 zł stanowiącą 23% podatek VAT tj. łącznie kwotę 147,60 zł.

5.  Kosztami postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 426/18

UZASADNIENIE

Na podstawie wyników rozprawy głównej Sąd ustalił i zważył, co następuje:

K. K. został skazany prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Giżycku II Wydział Karny z dnia 20.11.2012 r. w sprawie sygn. akt IIK 514/12 za:

-

dwa przestępstwa z art. 279§1 kk popełnione w bliżej nieustalonym dniu w okresie od 23 do 28.04.2012 r. i w okresie od 27 do 30.07.2012 r. w warunkach ciągu przestępstw określonych w art. 91§1 kk na postawie art. 279§1 kk w zw. z art. 91§1 kk na karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33§2 i 3 kk grzywnę w wysokości 30 stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka dzienna równa się kwocie 10 złotych;

-

przestępstwo z art. 278§3 kk popełnione w dniu 06.08.2012 r. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33§2 i 3 kk grzywnę w wysokości 20 stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka dzienna równa się kwocie 10 złotych.

Łącząc tak orzeczone kary jednostkowe wymierzono karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono tytułem próby na okres lat 3 oraz łączną karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka dzienna równa się kwocie 10 złotych. Prawomocnym postanowieniem SR w Giżycku z dnia 23.12.2015 r. w sprawie sygn. akt IIKo 1075/15 zarządzono wykonanie kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyżej opisanym wyrokiem (dowód: akta sprawy IIK 514/12 w szczególności wyrok k. 181, którego odpis dołączono na k. 7, postanowienie w sprawie IIKo 1075/15 o zarządzeniu wykonania kary pozbawienia wolności k. 211, którego odpis dołączono na k. 8; obliczenie kary k. 9-10, odpis postanowienia w sprawie IIIKow 426/18/owz o odwołaniu warunkowego przedterminowego zwolnienia k. 11).

2.  Sądu Rejonowego w Giżycku II Wydział Karny z dnia 31.08.2018 r. w sprawie sygn. akt IIK 257/18 za przestępstwo z art. 207§1 kk popełnione w okresie od lipca 2017 r. do 15.02.2018 r. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 93§1 pkt 3 kk, art. 93b§1 i 3 kk, art. 93c pkt 5 kk środek zabezpieczający w postaci terapii uzależnień (dowód: akta sprawy IIK 257/18 w szczególności wyrok k. 105, którego odpis dołączono na k. 12).

W dniu 14.09.2018 r. do Wydziału Karnego tut. sądu wpłynął wniosek skazanego K. K. o wydanie wyroku łącznego obejmującego wyroki skazujące, które zapadły przeciwko jego osobie po 2012 r., przy czym wnosząc o orzeczenie kary łącznej z zastosowaniem zasady absorbcji wskazał jednocześnie na sprawy IIK 257/18 i IIK 514/12, które opisano wyżej.

Aby zaistniały przesłanki do orzeczenia kary łącznej w wyroku łącznym, muszą być spełnione zarówno warunki procesowe jak i materialnokarne. Podstawowym warunkiem procesowym wynikającym z art. 569§1kpk jest wymaganie prawomocności skazań podlegających łączeniu. Warunki materialnokarne do orzeczenia kary łącznej w wyroku łącznym określone są natomiast w art. 85-91 kk. Przepis art. 85§1kk nie określa podstaw wymiaru kary łącznej, przewidując jedynie warunek tożsamości rodzajowej kar wymierzonych za przypisane temu samemu sprawcy przestępstwa oraz alternatywny warunek różnorodności rodzajowej wymierzonych kar, wobec których ustawodawca wskazuje, iż podlegają one łączeniu. Natomiast art. 85§2kk odnosi się do podstaw wymiaru kary łącznej. Z przepisu tego wynika, że nie mogą stanowić podstawy wymiaru kary łącznej kara lub kary jednostkowe niepodlegające wykonaniu oraz kara lub kary łączne niepodlegające wykonaniu. Określona w ten sposób negatywna przesłanka wymiaru kary łącznej przesądza o tym, że nie orzeka się kary łącznej na podstawie kary lub kar jednostkowych bądź też kary lub kar łącznych spełniających przesłanki określone w art. 85§1kk, jeżeli nie podlegają one wykonaniu. Kolejna negatywna przesłanka została określona w dodanym do art. 85kk §3 kk, zgodnie z którym jeżeli po rozpoczęciu, a przed zakończeniem wykonywania kary lub kary łącznej sprawca popełnił przestępstwo, za które orzeczono karę tego samego rodzaju lub inną podlegającą łączeniu, orzeczona kara nie podlega łączeniu z karą odbywaną w czasie popełnienia czynu. Przesłanka ta aktualizuje się zatem wówczas, gdy sprawca popełnia kolejne przestępstwo, za które orzeczona zostaje kara spełniająca warunki wymiaru kary łącznej, po rozpoczęciu oraz przed zakończeniem wykonywania innej kary jednostkowej wymierzonej sprawcy wcześniej lub kary łącznej. Tak, więc dla zaistnienia tej przesłanki negatywnej znaczenie ma sposób określenia momentu „rozpoczęcia” wykonywania kary oraz moment „zakończenia” jej wykonywania. W przypadku kary pozbawienia wolności rozpoczęcie jej wykonania następuje z chwilą przystąpienia do wykonania tej kary, zaś zakończenie z momentem wykonania tej kary.

W sprawie niniejszej stwierdzić należy, iż przywołane wyżej wyroki są prawomocne, a więc spełniony jest warunek określony w art. 569§1kpk.

Wyroki te spełniają również przesłanki materialnokarne, gdyż orzeczone nimi kara łączna pozbawienia wolności i kara pozbawienia wolności podlegają wykonaniu w całości lub w części (dowód: odpis obliczenia kary w sprawie IIK 514/12 k. 9, 10, opinia o skazanym i informacja o pobytach i orzeczeniach k. 25, 26-31).

Z opinii o skazanym wynika, że karę łączną 2 lat pozbawienia wolności orzeczoną prawomocnym wyrokiem SR w Giżycku z dnia 20.11.2012 r. w sprawie sygn. akt IIK 514/12 skazany zaczął odbywać po odwołaniu warunkowego przedterminowego zwolnienia od dnia 21.05.2018 r. zaś jej koniec po zaliczeniu okresu kary dotychczas odbytej od dnia 12.02.2016 r. do dnia 27.06.2017 r. przypada na dzień 05.01.2019 r., w którym to dniu zacznie odbywać karę 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem SR w Giżycku z dnia 31.08.2018 r. w sprawie IIK 257/18. Nie zaszła zatem w wymienionych sprawach negatywna przesłanka materialnokarna określona w art. 85§2kk (opinia k. 25).

Jednocześnie K. K. przestępstwo, za które został skazany wyrokiem SR w Giżycku z dnia 31.08.2018 r. w sprawie IIK 257/18 popełnił w okresie od lipca 2017 r. do 15.02.2018 r. i tym samym dopuścił się go przed rozpoczęciem wykonywania kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem SR w Giżycku w sprawie IIK 514/12 z dnia 20.11.2012 r., a zatem nie wystąpiła również przeszkoda, o której mowa w art. 85§3 kk do wydania wyroku łącznego (dowód: opinia o skazanym wraz z informacją o pobytach i orzeczeniach k. 25-31).

Zgodnie z art. 86§1kk dolną granicę kary łącznej wyznacza najwyższa z kar wymierzonych jednostkowo, co odpowiada systemowi absorpcji, zaś górną granicę tworzy suma wymierzonych kar jednostkowych, co odpowiada systemowi kumulacji oraz górna granica tego rodzaju kary przewidziana w tym przepisie. Stosownie zaś do art. 85a kk Sąd orzekając karę łączną bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zarówno w orzecznictwie jak i w literaturze prawniczej zgodnie podkreśla się, że przepisy określające zasady orzekania kary łącznej nie mają kategorycznej wymowy w kwestii nakazu kierowania się wyłącznie dyrektywą pełnej absorpcji w odniesieniu do każdego skazanego, nie ma również żadnych podstaw do twierdzenia, że wyrok łączny powinien zawsze powodować poprawę sytuacji skazanego. Niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, jak i zasady pełnej kumulacji, oparcie wymiaru kary na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy, jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia. Na ogół nie ma powodu, by orzekać karę łączną w dolnych granicach tj. w wysokości najsurowszej ze zbiegających się kar. Popełnienie więcej niż jednego przestępstwa powinno również raczej skłaniać do odstąpienia od absorpcji kar, niż za nią przemawiać. Wymierzenie takiej kary prowadziłoby do premiowania sprawcy popełniającego nie jedno, a więcej przestępstw, zatem prowadziłoby do praktycznej bezkarności innych zachowań zabronionych. Jak wskazano wyżej, całkowitą zasadę absorpcji stosować należy wyjątkowo albo wtedy, gdy wszystkie czyny wykazują bardzo bliską więź podmiotową i przedmiotową, albo orzeczone za niektóre czyny kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłyby rzutować na karę łączną, albo też istnieją jakieś szczególne okoliczności dotyczące osoby skazanego (zob. wyrok SA w Lublinie z dnia 16.03.2010r., II AKa 57/10, LEX nr 583690; wyrok SA w Lublinie z dnia 25.03.2010r., II AKa 59/10, LEX nr 658856; wyrok SA w Katowicach z dnia 20.05.2008r., II AKa 129/08, Biul.SAKa 2008/3/8; wyrok SN z dnia 19.03.2008 r., IV KK 45/08; wyrok SA w Łodzi z dnia 27.11. 2008r., II AKa 198/08; wyrok SA w Łodzi z dnia 18.11.2008r., II AKa 178/08; por. A. Marek, Komentarz, Kodeks karny , Warszawa 2004, s. 293).

Wymierzając w sprawie niniejszej skazanemu na skutek połączenia kar pozbawienia wolności, karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd kierował się częściowo zasadą absorpcji (najsurowsza kara jednostkowa, którą jest kara łączna została wymierzona w wysokości 2 lat pozbawienia wolności), a częściowo zasadą kumulacji (suma kar jednostkowych to 2 lata i 4 miesiąc pozbawienia wolności). Stosując przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności zasadę mieszaną, Sąd uwzględnił wysoki stopień zawinienia skazanego, wagę popełnionych czynów, a także znaczny stopień ich społecznej szkodliwości. Równocześnie, w ocenie Sądu, w sprawie powyższej nie zachodzą żadne szczególne względy, które uzasadniałyby zastosowanie zasady pełnej absorpcji.

Na niekorzyść skazanego ewidentnie przemawia także jego dotychczasowa wielokrotna karalność, co niewątpliwie świadczy o daleko posuniętym procesie jego demoralizacji i konieczności resocjalizacji w drodze kary izolacyjnej (dane o karalności k. 34-35).

Jako okoliczność przemawiającą na korzyść K. K. Sąd wziął pod uwagę dobrą opinię o nim z zakładu karnego, która dowodzi, że dotychczas przeprowadzony wobec niego proces resocjalizacji w warunkach izolacyjnych przebiega w sposób prawidłowy i daje podstawy do pozytywnej prognozy na przyszłość (opinia o skazanym k. 25).

Reasumując, Sąd doszedł do przekonania, że zastosowanie zasady mieszanej tj. częściowej absorpcji i częściowej kumulacji, jest w pełni uzasadnione zaś wymierzona kara łączna pozbawienia wolności spełni cele w zakresie prewencji indywidualnej, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Na podstawie art. 577 kpk na poczet orzeczonej kary łącznej Sąd zaliczył skazanemu okres kary dotychczas odbytej w sprawie sygn. akt IIK 514/12 SR w Giżycku od dnia 12.02.2016 r. do dnia 27.06.2017 r

W oparciu o treść art. 576§1kpk Sąd orzekł o odrębnym wykonaniu połączonych wyroków w zakresie nieobjętym wyrokiem łącznym.

O wynagrodzeniu należnym obrońcy ustanowionemu z urzędu adw. T. S. (2) orzeczono zgodnie z treścią art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. – Prawo o adwokaturze (t. j.: Dz. U. z 2009r., Nr 146 poz. 1188 ze zm.) w zw. z § 17 ust. 5 i §20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016, poz. 1714).

Kosztami postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego obciążono Skarb Państwa.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2. (...)