Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopad 2018 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu – II Wydział Karny, w składzie:

przy udziale prokuratora Ewy Bartkiewicz-Kęsiak po rozpoznaniu w dniu 31 X 2018 r. sprawy R. K. i M. D. (1) z domu K. oskarżonych czyny z art. 284 § 2 k.k., na skutek apelacji prokuratora i obrońcy oskarżonych od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu z 25 maja 2018 r. wydanego w sprawie II K 917/17

–

uchyla zaskarżony wyrok w całości i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Sieradzu do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II Ka 239/18

UZASADNIENIE

Aktem oskarżenia z dnia 28 grudnia 2017 r. wniesionym do Sądu Rejonowego w Sieradzu prokurator zainicjował postępowanie karne p-ko R. K. i M. D. (2).

R. K. zarzucono dokonanie w okresie od lutego 2015 r. do czerwca 2016 r. 17 przestępstw (pkt. I-XVII) polegających na tym, że: każdego kolejnego miesiąca we wskazanym okresie, w S., woj. (...), prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) R. K. z siedzibą w S., będąc zarazem zobowiązanym do prowadzenia spraw firmy, dokonał przywłaszczenia powierzonych rzeczy ruchomych w postaci pieniędzy w kwotach:

które to winien przekazać Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym w Sieradzu w związku z prowadzonymi postępowaniami egzekucyjnymi przeciwko M. K. oznaczonymi sygnaturami KMP 46/10 i KMP 70/12 na podstawie zasądzonych przez Sąd Rejonowy w Wieluniu alimentów na rzecz J. B., którą to reprezentuje przedstawiciel ustawowy A. B. zgodnie z wydanym wyrokiem z dnia 12 listopada 2009 roku zaocznym oznaczonym sygnaturą III RC 268/09 oraz na podstawie zasądzonych przez Sąd Rejonowy w Sieradzu alimentów na rzecz A. P. (1), którego to reprezentuje przedstawiciel ustawowy A. P. (2) zgodnie z wydanym wyrokiem zaocznym z dnia 05 lipca 2012 roku oznaczonym sygnaturą III RC 131/12, czym działał na szkodę M. K., powodując tym samym szkody we wskazanych kwotach. Każde z przedmiotowych zachowań zakwalifikowano jako występek z art. 284§2 k.k.

M. D. (2) zarzucono 6 czynów (pkt. I-VI) dokonanych w okresie od czerwca 2014 r. do grudnia 2014 r. a polegających na tym, że: każdego kolejnego miesiąca we wskazanym okresie, w S., woj. (...), prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą Zakład (...) z siedzibą w S. będąc zarazem zobowiązaną do prowadzenia spraw firmy dokonała przywłaszczenia powierzonych rzeczy ruchomych w postaci pieniędzy w kwotach:

które winna przekazać Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym w Sieradzu w związku z prowadzonymi postępowaniami egzekucyjnymi przeciwko M. K. oznaczonymi sygnaturami KMP 46/10 i KMP 70/12 na podstawie zasądzonych przez Sąd Rejonowy w Wieluniu alimentów na rzecz J. B., którą to reprezentuje przedstawiciel ustawowy A. B. zgodnie z wydanym wyrokiem z dnia 12 listopada 2009 roku zaocznym oznaczonym sygnaturą III RC 268/09 oraz na podstawie zasądzonych przez Sąd Rejonowy w Sieradzu alimentów na rzecz A. P. (1), którego to reprezentuje przedstawiciel ustawowy A. P. (2) zgodnie z wydanym wyrokiem zaocznym z dnia 05 lipca 2012 roku oznaczonym sygnaturą III RC 131/12, czym działała na szkodę M. K., powodując tym samym szkody we wskazanych kwotach. I tu każde z przedmiotowych zachowań zakwalifikowano jako występek z art. 284§2 k.k.

Kwestionowanym wyrokiem, opublikowanym 25 maja 2018 r. w sprawie II K 917/17 Sąd Rejonowy w Sieradzu:

Oskarżonego R. K. w miejsce czynów zarzucanych mu w pkt od I do XVII uznał za winnego tego, że w okresie od lutego 2015 r. do czerwca 2016 r. w S., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) R. K. z siedzibą w S. i będąc osobą zobowiązaną do prowadzenia spraw firmy oraz wykonywania czynności w sprawach z zakresu prawa pracy, uporczywie naruszał prawa pracownika M. K. wynikające z łączącego ich stosunku pracy w ten sposób, że nie przekazywał komornikowi sądowemu przy Sądzie Rejonowym w Sieradzu dokonanych potrąceń z naliczanych pokrzywdzonemu wynagrodzeń za pracę w łącznej wysokości 16.846,61 złotych, których to potrąceń dokonywał w związku z prowadzonymi przeciwko M. K. w sprawach oznaczonymi sygnaturami KMP 46/10 i KMP 70/12 postępowaniami egzekucyjnymi z tytułu świadczeń alimentacyjnych na rzecz uprawionych J. B. i A. P. (1), czym działał na szkodę M. K., tj. uznał oskarżonego za winnego dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 218§1a k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to, na podstawie art. 218§1a k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, a jej wykonanie, na podstawie art. 69§1 i §2 k.k. oraz art. 70§1 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat, zobowiązując oskarżonego, na podstawie art. 72§1 pkt 1 k.k. oraz 72§2 k.k. do informowania kuratora sądowego o przebiegu okresu próby i naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonego M. K. kwoty 16.846,61 (szesnaście tysięcy osiemset czterdzieści sześć 61/100) złotych w terminie 6 (sześć) miesięcy od uprawomocnienia się wyroku,

W odniesieniu do czynów zarzucanych M. D. (2) Sąd ustalił, że w miejsce zarzucanych jej w pkt od I do VI czynów zarzucanych swoim zachowaniem polegającym na tym, że w okresie od października 2014r. do grudnia 2014r. w S., woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą Zakład (...) M. D. (2) z siedzibą w S. będąc zarazem zobowiązaną do prowadzenia spraw firmy oraz wykonywania czynności w sprawach z zakresu prawa pracy uporczywie naruszała prawa pracownika M. K. wynikające z łączącego ich stosunku pracy w ten sposób, że nie przekazała komornikowi sądowemu przy Sądzie Rejonowym w Sieradzu dokonanych potrąceń z naliczanych pokrzywdzonemu wynagrodzeń za pracę w łącznej wysokości 3068,75 złotych, których to potrąceń dokonywała w związku z prowadzonymi przeciwko M. K. w sprawach oznaczonymi sygnaturami KMP 46/10 i KMP 70/12 postępowaniami egzekucyjnymi z tytułu świadczeń alimentacyjnych na rzecz uprawionych J. B. i A. P. (1), czym działała na szkodę M. K., tj. że swoim zachowaniem wyczerpała znamiona czynu z art. 218§1a k.k. w zw. z art. 12 k.k. i na podstawie art. 66§1 i §2 k.k. oraz art. 67§1 k.k. postępowanie karne wobec oskarżonej warunkowo umorzył na okres próby jednego roku. Przy czym, na podstawie art. 67§3 k.k. orzekł od oskarżonej M. D. (2) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500 (pięćset) złotych.

Tym samym orzeczeniem, na podstawie art. 230§2 k.p.k., Sąd nakazał zwrócić:

a)  pokrzywdzonemu M. K. dowody rzeczowe w postaci: dokumentacji w postaci pasków dotyczących wynagrodzeń M. K. za lipiec 2011 r., za okres od września 2011 r. do grudnia 2011 r., za styczeń 2012 r., za okres od marca 2012 r. do grudnia 2012 r., od maja 2013 r. do grudnia 2013 r., od czerwca 2014 r. do maja 2015 r. od września 2015 r. do czerwca 2016 r. przechowywane w aktach sprawy – k. 35,

b)  oskarżonej M. D. (2) dowody rzeczowe w postaci: wezwania z dnia 29/07/2016r. o sygn. IV P65/16, wezwania do nadesłania dowodów z dnia 29/07/2016r. o sygn. IV P65/16, pozwu o zapłatę zaległego wynagrodzenia z dnia 01/07/2016r., wynagrodzenia za okres od maja 2016r. do czerwca 2016r., wynagrodzenia za kwiecień 2016r., kserokopii świadectwa pracy z dnia 30/06/2016r., kserokopii informacji o warunkach zatrudnienia i uprawnień pracowniczych z dnia 02/03/2016r., kserokopii umowy o pracę z dnia 01/01/2016 r., kserokopii pisma z Państwowej Inspekcji Pracy z dnia 22/06/2016 r., kserokopii pisma z Państwowej Inspekcji Pracy z dnia 03/06/2016 r., kserokopii wypowiedzenia umowy o pracę z dnia 16/05/2016 r., kserokopii pisma do Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Ł. z dnia 23/01/2017 r., kserokopii pisma z Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Ł. z dnia 03/01/2017 r., przechowywane w aktach sprawy – k. 239 – 252,

c)  oskarżonemu R. K. dowody rzeczowe w postaci dokumentacji związanej z częścią oznaczoną jako C teczki osobowej M. K., przechowywane w aktach sprawy – k. 272 – 348,

d)  A. S. dowody rzeczowe w postaci: listy płac pracowników firmy Zakład (...) za okres od czerwca 2014 r. do grudnia 2014 r., listy płac pracowników firmy (...) za okres od stycznia 2015 r. do grudnia 2015 r., listy płac pracowników firmy (...) za okres od stycznia 2016r. do czerwca 2016 r., przechowywane w aktach sprawy – k. 379 – 488.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w oparciu o zasadę wyrażoną art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądzając na rzecz Skarbu Państwa od

–

od R. K. 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty oraz 597,50 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem 50/100) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu,

–

od M. D. (2) 80 (osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz 597,50 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem 50/100) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu.

W ustawowym terminie apelacje od wyroku, kwestionując wyrok w całości, wywiedli prokurator na niekorzyść oskarżonych oraz obrońca oskarżonych.

Prokurator na zasadzie art. 438 pkt. 3 k.p.k. wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę przez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, a polegający na niewłaściwym przyjęciu, że zamiarem oskarżonych było uporczywe niewywiązywanie się z terminowego obowiązku przekazywania potrąceń wynagrodzeń M. K. na konto komornika sądowego, nie zaś przywłaszczenie części wynagrodzenia pokrzywdzonego, co miało wpływ na treść wyroku i w rezultacie niesłuszne przypisanie oskarżonym czynów określonych w art. 218§1a k.k., tj. przestępstw p-ko prawom osób wykonujących pracę zarobkową, podczas gdy dokonanie trafnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do odmiennego wniosku i konieczności skazania oskarżanych za przestępstwa przywłaszczenia rzeczy powierzonej.

Podnosząc powyższe Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżeni swymi czynami wyczerpali znamiona art. 284§2 k.k. ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznawania sądowi meriti.

Obrońca oparła apelację na zarzucie obrazy prawa materialnego a to:

a)  art. 218§1a k.k. poprzez wyrażenie błędnego poglądu, że zachowania oskarżonych wyrażają znamię naruszenia praw pracowniczych podczas gdy z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego wynika, że M. K. otrzymywał całe należne mu wynagrodzenie pomniejszone o obligatoryjne potrącenia z tytułu zaległości alimentacyjnych na rzecz jego małoletnich dzieci, co nie stanowi naruszenia praw pracowniczych, bowiem przekazywanie zajętego wynagrodzenia jest czynnością postępowania egzekucyjnego,

b)  art. 72§2 k.k. poprzez orzeczenie wobec R. K. obowiązku naprawienia szkody na rzecz M. K. w wysokości 16.846,61 zł, podczas gdy nie jest on pokrzywdzonym w sprawie a wskazana kwota stanowiła sumę kwot zajętych z wynagrodzenia M. K., które winne były być przekazane do Komornika Sądowego A. Jordana w związku z prowadzoną egzekucją świadczeń alimentacyjnych na rzecz małoletnich dzieci M. K..

Podnosząc powyższe obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów oraz zasądzenia na ich rzecz kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Analiza wniesionych środków odwoławczych pozwala na zidentyfikowanie zasadniczego zagadnienia sprawy, którego upatrywać należy w ocenie prawnej czynności „potrącenia wynagrodzenia za pracę” oraz definicji rzeczy ruchomej na gruncie prawa karnego. Przy czym już w tym miejscu należy wskazać, że zaprezentowane w tym zakresie w apelacji oskarżyciela stanowisko Sąd uznaje za słuszne, czego konsekwencją było uchylenie kwestionowanego wyroku. Nie oznacza to oczywistej bezzasadności apelacji obrońcy – ten bowiem najzupełniej słusznie podniósł obrazę art. 218§1a k.k. Rzecz w tym, że zadysponowanie przez pracodawcę potrąconą, w związku z zajęciem komorniczym, częścią wynagrodzenia pracownika nie należy do czynności z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych i pozostaje czynnością postępowania egzekucyjnego. Powyższego nie zmienia fakt regulowania tegoż w Kodeksie pracy, bowiem ten zawiera wyłącznie uregulowania szczególne zaś w pozostałej części odsyła do Kodeksu postępowania cywilnego i tamże zamieszczonego Działu III Tytułu III Części Trzeciej (art. 880 i n. k.p.c.). Przymusowy charakter egzekucji wyklucza przy tym możliwość kwalifikowania czynności potrącenia części wynagrodzenia jako „prawa” pracownika, w istocie bowiem instytucja ta służy zaspokojeniu praw wierzycieli.

Określenie „potrącenie wynagrodzenia za pracę” użyte w art. 87 k.p., choć nawiązuje do potrącenia stanowionego w prawie cywilnym nie może być z nim wprost utożsamiane. Zgodnie z art. 498§1 k.c. potrącenie jest dopuszczalne tylko w sytuacji, gdy dwie osoby są względem siebie jednocześnie dłużnikami i wierzycielami, a ich wzajemne wierzytelności, których przedmiot stanowią pieniądze (lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku), są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub innym organem państwowym. W przypadku potrącenia przez pracodawcę z wynagrodzenia pracownika wierzytelności innych osób (a więc z pominięciem wierzytelności pracodawcy wobec pracownika) pracodawca występuje jako inkasent zobligowany do pobrania z wypłacanego wynagrodzenia jego części i zadysponowania nią w sposób określony w decyzji o zajęciu wynagrodzenia (tj. przekazać potrącaną część wynagrodzenia komornikowi lub wierzycielowi egzekwującemu). Nie ma w tym zakresie już odrębności, bowiem zgodnie z art. 90 k.p. w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego i przepisy o egzekucji administracyjnej świadczeń pieniężnych. Powyższa regulacja pozwala na ustalenie, że w grę nie wchodzi tu egzekucja prawa majątkowego w postaci wierzytelności, a pieniądze. Wynagrodzeniem bowiem jest dająca się wyrazić w gotówce i ustalona przez umowę lub ustawodawstwo krajowe płaca, która na mocy pisemnej lub ustnej umowy najmu usług należy się od pracodawcy pracownikowi za pracę wykonaną lub która ma być wykonana, bądź za usługi świadczone lub które mają być świadczone (patrz Konwencja Konferencji Ogólnej (...) Organizacji Pracy nr (...) dotycząca ochrony płacy, przyjęta w G. dnia 1 lipca 1949 r. (Dz. U. z 1955 r. nr 38, poz. 234).

Warto przy tym podkreślić, że prawidłowo dokonane zajęcie wynagrodzenia za pracę, z mocy art. 885 k.p.c., ma ten skutek, że w stosunku do wierzyciela egzekwującego nieważne są rozporządzenia wierzytelnością dokonane po jej zajęciu, a także przed zajęciem, jeżeli jej wymagalność następuje po zajęciu. Brzmienie tego przepisu jest jednoznaczne i nie ogranicza odpowiedzialności wyłącznie do dłużnika egzekwowanego. Przeciwnie ma on charakter bezwzględnie obowiązujący (iuris cogentis), dotyczy więc także i poczynań pracodawcy jako poddłużnika – dłużnika zajętej wierzytelności.

Warto też odnotować, że skutkiem zajęcia wynagrodzenia za pracę jest tzw. podstawienie wierzyciela egzekwującego w prawa dłużnika egzekwowanego, które jednak nie oznacza wstąpienia w prawa dłużnika, tj. nabycia tych praw, tylko powoduje, że wierzyciel ma możliwość wykonywania uprawnień przysługujących dłużnikowi, niezależnie od woli dłużnika. Artykuł 887 stanowi podstawę działań wierzyciela zmierzających do dochodzenia przysługujących dłużnikowi należności zarówno w procesie, jak i poza procesem. Na przykład wierzyciel może domagać się od pracodawcy udostępnienia mu dokumentacji związanej z wynagrodzeniem za pracę należnym dłużnikowi. Wspomniane podstawienie w niczym nie ogranicza praw dłużnika egzekwowanego, a jedynie nadaje niektóre z służących mu praw wierzycielowi egzekwującemu. Na marginesie – powyższe ma znaczenie w kontekście ustalenia osoby pokrzywdzonej zachowaniami, których przedmiotem było niewłaściwe zadysponowanie potraconą częścią wynagrodzenia, którym pozostaje pracownik jako dłużnik egzekwowany.

Mając na uwadze powyższe należy przy tym pamiętać i o tym, że na gruncie prawa karnego rozszerzono zakres pojęcia „rzecz ruchoma”. Zgodnie bowiem z art. 115§9 k.k. „Rzeczą ruchomą (...) jest także polski albo obcy pieniądz lub inny środek płatniczy, środek pieniężny zapisany na rachunku oraz dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej albo zawierający obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach, albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce”. Ponadto pojęcie rzeczy ruchomej na gruncie prawa karnego nie jest tożsame z analogicznym terminem występującym w prawie cywilnym. W kontekście przestępstwa określonego w art. 284 k.k. termin „rzecz ruchoma” ma znaczenie identycznie, jak w przypadku przestępstwa kradzieży stypizowanego w art. 278 k.k. W konsekwencji o tym, czy określony przedmiot stanowi rzecz ruchomą w rozumieniu przepisu art. 284 k.k. nie stanowi jego cywilistyczne rozumienie, ale uregulowania zawarte w kodeksie karnym, interpretowane z uwzględnieniem reguł znaczeniowych powszechnego języka polskiego.

Zważyć również trzeba, że powierzenie rzeczy ruchomej polega na przekazaniu władztwa nad rzeczą sprawcy, z zastrzeżeniem jej zwrotu właścicielowi (posiadaczowi) lub osobie posiadającej inne prawo do rzeczy. Powierzenie oznacza więc przeniesienie władztwa nad rzeczą z uprawnionego na sprawcę bez prawa rozporządzania nim jak swoją własnością, z jednoczesnym konkretnym oznaczeniem sposobu jego wykonywania przez osobę, której rzecz jest powierzana (analogicznie: Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. IV teza 65). Przekazanie władztwa nad rzeczą może wynikać zarówno z umowy pomiędzy właścicielem (posiadaczem) a przechowawcą, jak i przepisów prawa o ile te wprost przewidują zastąpienie woli stron decyzją organów. „Potracenia wynagrodzenia” w rozumieniu art. 880 k.p.c. nie pociąga za sobą przeniesienia władztwa nad będącą jego przedmiotem częścią wynagrodzenia jedynie pozornie. Wszak dokonuje się go z wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi po odliczeniu składek na ubezpieczenia społeczne, zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wpłat dokonywanych do pracowniczego planu kapitałowego, w rozumieniu ustawy z dnia 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych (Dz. U. poz. 2215), jeżeli pracownik nie zrezygnował z ich dokonywania. Pracodawca w pierwszej kolejności więc ustala wysokość podlegającego wypłacie wynagrodzenia przysługującego pracownikowi i dopiero z chwilą wypłaty dokonuje potrącenia części wypłacanego pracownikowi wynagrodzenia działając jak wspomniany wyżej inkasent. Oznacza to, że potrącona w związku z zajęciem część wynagrodzenia jest własnością pracownika, a tym samym dla pracodawcy jest cudzym mieniem – potrącona część wynagrodzenia nie straciła swojego charakteru – nadal jest częścią wynagrodzenia pracownika. Z momentem potrącenia po stronie pracodawcy powstaje obowiązek postąpienia z potrącona częścią wynagrodzenia pracownika tylko w ścisłe określony sposób, co na mocy wspomnianych wyżej przepisów rodzi jego odpowiedzialność zarówno wobec dłużnika egzekwowanego, jak i wierzyciela egzekwującego (odszkodowawcza). Z chwilą potrącenia części wynagrodzenia dochodzi więc do przekazania pracodawcy cudzego mienia w postaci potrąconej części wynagrodzenia określonej w pieniądzu z poleceniem postępowania z nią w określony w decyzji o zajęciu sposób. Każde przy tym postąpienie pracodawcy z potrącaną częścią wynagrodzenia wbrew decyzji o zajęciu wynagrodzenia oznacza sprzeniewierzenie w rozumieniu art. 284§2 k.k. jeśli pracodawca po dokonaniu potrącenia części wynagrodzenia zadysponował nią działając w zamiarze włączenia jej do swojego majątku lub postępowania z nią jak z własną.

Mimo wyraźnie sprecyzowanego powyżej stanowiska Sąd Okręgowy nie dokonał zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia w sposób postulowany przez oskarżyciela, bowiem w sprawie zachodzi konieczność przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Rzecz w tym, że Sąd Rejonowy, negując istnienie podstaw do przypisania oskarżonym czynu z art. 284§2 k.k. ad hoc zaniechał jakichkolwiek ustaleń, których przedmiotem byłoby ustalenie sposobu zadysponowania przez oskarżonych potrąconymi częściami kolejnych wynagrodzeń M. K.. Oczywistym jest bowiem, że nie każde zadysponowanie potrąconą częścią wynagrodzenia wbrew decyzji o zajęciu jest karalne. Jest nim bowiem tylko takie któremu towarzyszy po stronie pracodawcy wola włączenia pieniędzy z potrąconej części wynagrodzenia do swojego majątku lub wola postępowania z nimi jak z własnymi. Sąd Rejonowy w tym zakresie poprzestał na ustaleniu, że w piśmie skierowanym przez M. D. (2) 28 stycznia 2015 r. do Komornika wskazała ona, że „zaistniała sytuacja wynika z problemów z płynnością finansową firmy i zamknięciem roku finansowego z duża stratą bilansową” (k. 21 oraz str. 9 uzasadnienia sądu meriti), co w oczywisty sposób nie pozwala na ustalenie tego w jaki konkretnie sposób mieniem tym oskarżeni zadysponowali ani też jaki towarzyszył im zamiar.

By dokonać ustaleń w tym zakresie należy wysłuchać ponownie nie tylko oskarżonych (o ile wyrażą taką wolę - na okoliczność stawianych im zarzutów) ale i przesłuchać J. M.. W obu wypadkach Sąd skoncentruje się na motywach oskarżonych skutkujących zaniechaniem przekazania potrąconych części wynagrodzeń wypłacanych M. K. za kolejne miesiące oraz zadysponowania nimi wbrew obowiązkom wynikającym z decyzji o zajęciu wynagrodzenia. Sąd ponownie rozpoznając sprawę dokona także ustaleń, co do prawidłowości księgowania kwot potrąconych na poczet zaspokojenia wierzytelności egzekwowanych przez komornika w księgowości firm obojga oskarżonych, to bowiem może mieć kluczowe znaczenie dla ustalenia zamiaru oskarżonych. W przypadku ustalenia, że zachowaniom oskarżonych opisanym z stawianych im zarzutach towarzyszył animus rem sibi habendi, Sąd oceni zachowanie obojga oskarżonych poprzez pryzmat art. 115§2 k.k. nie tracąc z pola widzenia konsekwencji zachowań oskarżonych nie tylko w kontekście dobra ich firm czy ich zobowiązań, ale i charakteru wierzytelności, na poczet zaspokojenia których dokonywali oni potraceń części wypłacanych pokrzywdzonemu wynagrodzeń, liczby wierzycieli, wysokości spowodowanej szkody i konsekwencji ich czynów dla M. K., wierzycieli alimentacyjnych oraz Skarbu Państwa.

Omówione powyżej zagadnienia dotyczące braku podstaw do kwalifikowania przypisanych oskarżonym zachowań jako występków z art. 218§1a k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz braku ustaleń faktycznych nieodzownych do oceny zachowań oskarżonych w aspekcie art. 284§2 k.k. wymagającego ponownego przeprowadzenia postępowania w całości, czynią przedwczesnym ustosunkowywanie się do pozostałych zarzutów skonkretyzowanych w apelacjach tj. obrazy art. 72§2 k.k. (apelacja obrony), jak i „konieczności skazania oskarżanych za przestępstwa przywłaszczenia rzeczy powierzonej” (apelacja prokuratora).