Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XIII Gz 670/13

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 3 października 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi oddalił wniosek R. Z. o ogłoszenie upadłości (...) Spółki Akcyjnej w S., oraz oddalił wniosek o zabezpieczenie majątku (...) Spółki Akcyjnej w S. poprzez ustanowienie tymczasowego nadzorcy sądowego i zwrócił niewykorzystaną zaliczkę w kwocie 4.000 złotych, wpłaconą na koszty postępowania.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł wnioskodawca, zaskarżając je w całości i zarzucając:

- naruszenie art.20 ustęp 1, art.22 ustęp 1 punkt 3 oraz art.24 prawa upadłościowego i naprawczego, poprzez ich błędną wykładnię i błędne zastosowanie i w konsekwencji błędne uznanie, że wnioskodawca nie ma legitymacji czynnej, podczas gdy prawidłowe zastosowanie powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że wnioskodawca uprawdopodobnił swoją wierzytelność;

- naruszenie art.233 § 1 k.p.c. w związku z art.35 prawa upadłościowego i naprawczego, poprzez brak wszechstronnego rozpatrzenia materiału zebranego w sprawie i dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji błędne uznanie, że wierzytelność wnioskodawcy jest sporna, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że wierzytelność wnioskodawcy została uprawdopodobniona;

- nierozpoznanie istoty sprawy przez Sąd I instancji poprzez błędne oddalenie wniosku z uwagi na brak legitymacji czynnej wnioskodawcy, mimo że w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki ogłoszenia upadłości dłużniczki zgodnie z art.10 w związku z art.11 ustęp 1 i 2 prawa upadłościowego i naprawczego, a wnioskodawca posiada legitymację do złożenia wniosku.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, oraz o zasądzenie na rzecz wnioskodawcy od uczestnika kosztów postępowania zażaleniowego.

Uczestnik postępowania wniósł o oddalenie zażalenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie jest bezzasadne i podlega oddaleniu, chociaż za uzasadnione należy uznać zarzuty błędnego przyjęcia przez Sąd I instancji, iż wnioskodawca nie posiada legitymacji czynnej do wystąpienia z niniejszym wnioskiem.

Wierzyciel, który żąda ogłoszenia upadłości swego dłużnika, jest zobowiązany - oprócz tego, czego wymaga art.22 PrUpN – „uprawdopodobnić swoją wierzytelność", tj. przytoczyć okoliczności pozwalające przypuszczać, że roszczenie istnieje w rzeczywistości, a zarazem pozwalające określić charakter prawny tego roszczenia (np. z wynagrodzenia za pracę, z umowy pożyczki, robót budowlanych, umowy o dzieło itd.). Udowodnienie roszczenia nie jest wymagane; wystarczające jest jego "uprawdopodobnienie" ( semiplena probatio), którego treść określa art. 243 k.p.c. (w post. z 18.10.2002 r., V CKN 111/01, Legalis, SN wyjaśnił, że „sąd nie ma podstaw do badania istnienia po stronie wnioskodawcy wierzytelności [...], przepisy bowiem upoważniają sąd wyłącznie do ustalenia, czy wierzyciel uprawdopodobnił swoją wierzytelność"). Uznać jednak należy, że „uprawdopodobnienie" nie może poprzestać na samych twierdzeniach wierzyciela, sąd bowiem musi się opierać na bardziej obiektywnym materiale, ograniczającym do minimum niebezpieczeństwo wszczęcia postępowania szczególnie dolegliwego dla dłużnika. Wierzyciel zatem, realizując ciężar procesowy wynikający z konieczności uprawdopodobnienia wierzytelności, powinien co najmniej wskazać osoby, które mają stosowne informacje co do jej istnienia i wysokości. Brak „uprawdopodobnienia" wierzytelności w tym znaczeniu nie jest brakiem formalnym, uzasadnia zatem oddalenie wniosku na tej podstawie, że wnioskodawca nie ma legitymacji materialnej (art. 3 PrUpN) do jego zgłoszenia. (Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz, 2013 Stanisław Gurgul ).

W niniejszej sprawie wnioskodawca niewątpliwie uprawdopodobnił swoją wierzytelność, wskazując dowody na poparcie swoich twierdzeń, w tym dowody z zeznań świadków, zatem nie można przyjąć, iż nie posiada legitymacji czynnej, z uwagi na to, że nie wykazał, że jego wierzytelność jest istniejąca i wymagalna.

Jednakże bezzasadny jest zarzut naruszenia art.233 § 1 k.p.c. w związku z art.35 prawa upadłościowego i naprawczego, poprzez brak wszechstronnego rozpatrzenia materiału zebranego w sprawie i dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji błędne uznanie, że wierzytelność wnioskodawcy jest sporna, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że wierzytelność wnioskodawcy została uprawdopodobniona, oraz zarzut, że w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki ogłoszenia upadłości dłużniczki zgodnie z art.10 w związku z art.11 ustęp 1 i 2 prawa upadłościowego i naprawczego.

Przechodząc do zarzutu naruszenia art.233 § 1 k.p.c. należy zważyć, że wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy nie naruszył w niniejszej sprawie zasady wyrażonej w art.233 § 1 k.c., która nakazuje, aby sąd oceniał wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Celem sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności i mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego, powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia się z materiałem dowodowym. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania, wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami, oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego, wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich wystąpienia w danej sytuacji. Jeśli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena taka nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne. Należy podkreślić, iż tylko w przypadku, gdy konkluzje sądu nie znajdują odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym, lub, gdy wnioskowanie wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Wnikliwa analiza zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż w niniejszej sprawie sąd I instancji oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, uczynił to w sposób prawidłowy w zakresie norm prawa procesowego i wyprowadził słuszne wnioski jurydyczne. Stanowisko skarżącego zaprezentowane w zażaleniu sprowadza się jedynie do polemiki z zapatrywaniami wyrażonymi w pisemnych motywach zaskarżonego postanowienia, co jednak nie jest wystarczające dla osiągnięcia zamierzonego rezultatu w postaci wzruszenia orzeczenia Sądu pierwszej instancji.

W szczególności Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że wierzytelność skarżącego jest sporna, skoro uczestnik kwestionuje jej istnienie, a sprawa dotycząca ustalenia jej istnienia toczy się w Sądzie Rejonowym w Skierniewicach. Także inne wierzytelności nie realizowane przez uczestnika są sporne. Jak natomiast zasadnie wskazał Sąd I instancji, powołując się na stosowne orzecznictwo, nie można upatrywać podstawy ogłoszenia upadłości w tym, że dłużnik nie realizuje wierzytelności, ponieważ uznaje ją za nienależną, czy inaczej mówiąc nie uznaje obowiązku zapłaty, a taka sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie.

W tym stanie rzeczy, wobec bezzasadności zarzutów sformułowanych przez skarżącego oraz nieujawnienia uchybień, które winny być uwzględnione w postępowaniu odwoławczym z urzędu, Sąd Okręgowy na podstawie art. 397 § 2 k.p.c. w związku z art. 385 k.p.c. i art. 35 prawa upadłościowego i naprawczego oddalił zażalenie.