Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Małgorzata Olejarczyk

Protokolant: st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk

Prokurator Prok. Rej. w Kętrzynie: Jolanta Rzepko

po rozpoznaniu w dniach: 26.04.2018r., 07.06.2018r., 23.08.2018r. i 18.12.2018r.

sprawy I. S. (1) z d. S.

c. C. i O. z domu P.

ur. (...) w D.

oskarżonej o to, że:

I. W dniu 13 maja 2017r. na drodze publicznej DK (...) km, 0 hm gm. B., w ruchu lądowym prowadziła samochód osobowy marki O. (...) nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości: I badanie 1,33 promila alkoholu etylowego we krwi, II badanie 1,01 promila alkoholu etylowego we krwi,

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

II. W dniu 13 maja 2017r. o godz. 10:35 na drodze krajowej nr (...) km, 0 hm, gm. B., znajdując się w stanie nietrzeźwości (I badanie 1,33 promila alkoholu etylowego we krwi, II badanie 1,01 promila alkoholu etylowego we krwi), nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki O. (...) nr rej. (...), jadąc w kierunku miejscowości B., nie dostosowała prędkości pojazdu do warunków panujących na drodze, w wyniku czego uderzyła w tył poprzedzającego ją pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) 64, który w wyniku uderzenia najechał na pojazd marki V. (...) o nr rej. (...), w wyniku czego pasażer pojazdu którym się poruszała T. S. doznał obrażeń w postaci złamania I kręgu odcinka lędźwiowego kręgosłupa, skutkujących naruszeniem czynności narządu ruchu trwającego dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 par. 1 k.k., zaś kierowca pojazdu marki F. (...) I. P. doznała obrażeń w postaci wykręcenia kręgosłupa szyjnego z bolesnością, stłuczenia głowy z bolesnością i stłuczenia barku lewego z bolesnością skutkujących naruszeniem czynności narządu ruchu trwającej dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 par. 1 k.k., a jego pasażer W. G. doznała obrażeń w postaci stopnia wykręcenia kręgosłupa szyjnego oraz stłuczenia i wykręcenia kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego z długotrwałymi dolegliwościami bólowymi i koniecznością stosowania długotrwałego unieruchomienia, tj. skutkujących naruszeniem czynności narządu ruchu trwającej dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 par. 1 k.k., zaś drugi pasażer wymienionego pojazdu A. P. doznała obrażeń w postaci wykręcenia kręgosłupa szyjnego z bolesnością, stłuczenia prawej łydki z bolesnością oraz wykręcenia prawego nadgarstka z koniecznością stosowania długotrwałego unieruchomienia, tj. skutkujących naruszeniem czynności narządu ruchu trwającej dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 par. 1 k.k.,

tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.

I.  oskarżoną I. S. (2) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu z pkt I a/o, z tą jedynie zmianą, iż znajdowała się ona w stanie nietrzeźwości ze stężeniem alkoholu we krwi wynoszącym około 2,44 – 2,54 promila i za to, z mocy art. 178a § 1 k.k. skazuje ją na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżoną I. S. (2) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu z pkt II a/o, z tą jedynie zmianą, iż znajdowała się ona w stanie nietrzeźwości ze stężeniem alkoholu we krwi wynoszącym około 2,44 – 2,54 promila i za to, z mocy art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. skazuje ją na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonej jednostkowe kary pozbawienia wolności i w ich miejsce orzeka karę łączną
1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 69 § 1 k.k., art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat;

V.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonej, za czyn z pkt I a/o, środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres
3 (trzech) lat;

VI.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonej, za czyn z pkt II a/o, środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres
5 (pięciu) lat;

VII.  na podstawie art. 90 § 2 k.k. w zw. z art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy wobec oskarżonej orzeczone środki karne w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i orzeka łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 (sześciu) lat;

VIII.  na podstawie art. 43 § 3 k.k. nakłada na oskarżoną obowiązek zwrotu prawa jazdy do Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w K.;

IX.  na podstawie art. 43a § 2 k.k.. za czyn z pkt I a/o, orzeka od oskarżonej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

X.  na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonej nawiązki:

-

w kwocie 4.000 (cztery tysiące) złotych na rzecz pokrzywdzonej A. P.,

-

w kwocie 4.000 (cztery tysiące) złotych na rzecz pokrzywdzonej I. P.,

-

w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz pokrzywdzonej W. G.;

XI.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonej na rzecz oskarżycielek posiłkowych A. P., I. P. i W. G. kwoty po 1.680 (jeden tysiąc sześćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów poniesionych w związku z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika;

XII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżoną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

II K 60/18

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

I. S. (2) jest mieszkanką K.. W dniu 13 maja 2017r. wraz z mężem T. S. wybierała się do O. na komunię wnuczki. Małżeństwo po godzinie 7.00 rano wyruszyło spod bloku samochodem marki O. (...) nr rej. (...). Pojazd prowadziła I. S. (2), miejsce pasażera zajął jej mąż. Warunki pogodowe były dobre, była słoneczna pogoda, sucha jezdnia.

Na drodze krajowej nr (...) km, 0 hm, gm. B. była prowadzona wymiana nawierzchni. Pojazdy musiały zwolnić i zrobił się korek. I. S. (2) nie dostosowała prędkości pojazdu do warunków panujących na drodze, w wyniku czego uderzyła w tył poprzedzającego ją pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) 64, który w wyniku uderzenia najechał na inny pojazd marki V. (...) o nr rej. (...).

Pojazdem marki F. (...) kierowała I. P., z przodu na miejscu pasażera siedziała M. P., zaś z tyłu siedziały A. P., W. G. i J. R. (2). Samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) kierował J. S.. To on jako pierwszy opuścił pojazd, następnie sprawdził stan zdrowia pasażerów obu pojazdów oraz wezwał pomoc. Na miejsce zdarzenia jako pierwszy przyjechał radiowóz policyjny z B., następnie straż pożarna i karetka pogotowia. Poszkodowani zostali zabrani do szpitala, helikopterem do szpitala została odtransportowana I. S. (2).

W szpitalu (...) wykonano szereg badań. Między innymi trzykrotnie oznaczano poziom glukozy we krwi i każdorazowo był powyżej normy. Ponadto oznaczono stężenie etanolu we krwi. O godz. 11.45 poziom wynosił 2,34 promila. O godz. 16.20 i o godz. 17.40 pobrano krew od I. S. (2). Wyniki wykazały 1,33 i 1,01 promila alkoholu we krwi. Powołany przez Sąd biegły z zakresu medycyny sądowej B. Z. stwierdził, że w chwili zdarzenia o godz. 10.35 I. S. (2) była w stanie nietrzeźwości ze stężeniem etanolu we krwi wynoszącym około 2,44- 2,54 promila.

W wyniku zdarzenia T. S. doznał obrażeń w postaci złamania I kręgu odcinka lędźwiowego kręgosłupa, skutkujących naruszeniem czynności narządu ruchu trwającego dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. Kierowca pojazdu marki F. (...) I. P. doznała obrażeń w postaci wykręcenia kręgosłupa szyjnego z bolesnością, stłuczenia głowy z bolesnością i stłuczenia barku lewego z bolesnością skutkujących naruszeniem czynności narządu ruchu trwającej dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. Pasażerka W. G. doznała obrażeń w postaci stopnia wykręcenia kręgosłupa szyjnego oraz stłuczenia i wykręcenia kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego z długotrwałymi dolegliwościami bólowymi i koniecznością stosowania długotrwałego unieruchomienia, tj. skutkujących naruszeniem czynności narządu ruchu trwającej dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., zaś druga pasażerka A. P. doznała obrażeń w postaci wykręcenia kręgosłupa szyjnego z bolesnością, stłuczenia prawej łydki z bolesnością oraz wykręcenia prawego nadgarstka z koniecznością stosowania długotrwałego unieruchomienia, tj. skutkujących naruszeniem czynności narządu ruchu trwającej dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 §1 kk.

Pojazd O. (...) o nr rej. (...) w chwili wypadku był sprawny technicznie, jego stan techniczny nie miał wpływu na zaistnienie wypadku, utrzymanie eksploatacyjne dostateczne odpowiednie do wieku i przebiegu. Podobnie pojazdy F. (...) o nr rej. (...) i V. (...) nr rej. (...) były sprawnie technicznie i ich stan techniczny nie miał wpływu na zaistnienie wypadku.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: protokół oględzin miejsca wypadku k. 3-5, protokoły oględzin pojazdów k. 6-7, 8-9, 10-11, opinie techniczne pojazdów O. (...), V. (...), F. (...) k. 68-72, 73-76, 77-80, opinię z zakresu medycyny sądowej k. 141-143, zeznania świadków A. P. k. 30- 32, 203-204, I. P. k. 38, 204v-205, M. P. k. 24, 227v-228, W. G. k. 52, 205-205v, J. R. (2) k. 133v, 205v- 206, J. S. k. 45, 206-207, Ł. D. k. 228, P. G. k. 246-246v, S. K. k. 247, opinię sądowo –lekarską k. 253- 256.

Oskarżona I. S. (2) przyznała się do spowodowania wypadku, natomiast nie przyznała się do jego spowodowania będąc pod działaniem alkoholu, w chwili zdarzenia nie była pod jego wpływem. Wyjaśnienia złożyła po przesłuchaniu części świadków przed sądem. Wyjaśniła wówczas, że choruje na cukrzycę, w dniu zdarzenia nie czuła się dobrze. Będąc w trasie przed B. poczuła, że spada jej cukier, czuła wówczas kołatanie serca, wystąpił zimny pot. Chciała się zatrzymać , ale nie zdążyła zahamować i uderzyła w stojący przed nią pojazd. Była w szoku, odruchowo sięgnęła wówczas po alkohol. Butelkę wódki zabrała z domu, była to półlitrowa butelka wódki żołądkowej białej. Bezpośrednio po uderzeniu wypiła ok. pół butelki wódki. Według jej relacji prawdopodobnie mąż wyrwał jej butelkę, więcej ze zdarzenia nie pamięta. Dodała, że jeździ bezkolizyjnie od 29 lat, nie ma też problemu z alkoholem ( wyjaśnienia k. 206-207).

Sąd zważył, co następuje :

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom I. S. (2). Analiza materiału dowodowego w szczególności opinia sądowo – lekarska sporządzona przez biegłego B. Z. wykazała, że oskarżona mijała się z prawdą, twierdząc że alkohol wypiła tuż po zdarzeniu, czekając na służby ratunkowe. W ten sposób oskarżona broniła się przed zarzutem spowodowania wypadku komunikacyjnego będąc pod działaniem alkoholu, jak również zanegowała fakt prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości. Linia obrony I. S. (2) została w całości podważona przeprowadzonymi dowodami. I tak powołany w toku przewodu sądowego biegły B. Z. zanegował, by oskarżona bezpośrednio po zdarzeniu piła, tak jak wyjaśniła alkohol. Biegły wskazał, że wówczas o godz. 10. 35 byłaby w stanie nietrzeźwości ze stężeniem alkoholu we krwi wynoszącym 0,68-0,78 promila. W 250 ml wódki zawarte jest około 79 g czystego etanolu. Gdyby przyjąć za oskarżoną, że wypiła pół półlitrowej butelki wódki ,, jak wodę’’ to spożycie alkoholu w tak krótkim czasie powinno skutkować maksymalnym stężeniem we krwi oskarżonej wynoszącym około 1,76 promila. Eliminacja alkoholu następuje w trakcie jego spożywania, zwykle w czasie jednej godziny stężenie alkoholu we krwi obniża się o 0,1- 0,2 promila. Od rozpoczęcia picia wódki do pobrania szpitalnego krwi od oskarżonej upłynęła nieco ponad godzina i w tym czasie stężenie we krwi powinno obniżyć się o około 0,1-0,2 promila. Zatem stężenie alkoholu we krwi o godz. 11.45 powinno wynosić 1,56- 1,66 promila. W rzeczywistości we krwi pobranej oznaczono etanol o stężeniu 2,34 promila. Wynika z tego, że różnica pomiędzy stężeniem rzeczywistym, a mogącym pochodzić z wypitych po zdarzeniu 250 mln wódki wynosząca około 0,68-0,78 promila musiała być skutkiem spożywania alkoholu w innych okolicznościach, czyli przed zdarzeniem. Biegły wykluczył również, by oskarżona wypiła więcej niż pół półlitrowej butelki wódki. Spożycie w krótkim czasie 500 ml wódki mogłoby skutkować gwałtownymi objawami zatrucia alkoholowego, włącznie z nagłym zgonem. W przypadku gdyby oskarżona po zdarzeniu nie piła alkoholu, to stężenie o godz. 10.35 byłoby wyższe o około 0,1-0,2 promila do oznaczonego o godz. 11.45, czyli wynosiłoby około 2,44- 2,54 promila (opinia k. 253- 256).

Opinię biegłego Sąd podzielił w całości, uznając ją za rzeczową, należycie umotywowaną i logiczną. Strony nie zgłaszały zastrzeżeń do jej treści.

Świadkowie będący na miejscu zdarzenia, w szczególności osoby mające styczność z oskarżoną, a więc J. S., P. G. i S. K. zgodnie zeznali, że nie widzieli aby oskarżona w samochodzie spożywała alkohol. W tym zakresie ich relacje korelują z opinią biegłego. I tak J. S. wskazał, że podchodził do jej pojazdu. I. S. (2) była przytomna, miała zakrwawioną twarz, z nosa leciała jej krew. Poprosiła o kawałek płótna do otarcia twarzy. Na rozprawie świadek uściślił, że nie mógł zrozumieć jej słów, gdyż był to ,, raczej bełkot’’. Według niego uderzenie w kierownicę mogło naruszyć jej część twarzową. Ponadto przód pojazdu był zgięty, a sama oskarżona miała ograniczone ruchy ( k. 206). Funkcjonariusz policji P. G. zeznał, że oskarżona nie została zbadana na miejscu na zawartość alkoholu w organizmie, albowiem cały czas krwawiła i trzymała przy twarzy chusteczkę. Natomiast pamięta, że w samochodzie, którym kierowała oskarżona znajdowała się butelka wódki, trzymał ją pasażer ( k. 246-246v).

S. K. zeznał, że mężczyzna siedzący na miejscu pasażera pił alkohol z butelki, natomiast oskarżona przez cały czas trzymała chustkę przy twarzy. Od momentu pojawienia się policji nie wysiadała z pojazdu, została odtransportowana do szpitala helikopterem ( k. 247).

Z historii choroby oskarżonej wynika, że przy przyjęciu do szpitala wojewódzkiego miała obok innych obrażeń takich jak : stłuczenie klatki piersiowej, krwiak i obrzęk prawej kości ramiennej i lewego obojczyka, obrzęk lewego stawu łokciowego i otarcie naskórka, stłuczenie i otarcie prawego kolana prawego stawu kolanowego, zasinienie miednicy po stronie lewej oraz złamanie żebra V po stronie prawej, obrzęknięty, spłaszczony nos, bolesny, wypełniony skrzepniętą krwią ( historia choroby k. 215).

W tych okolicznościach, trudno uznać za przekonującą wersję lansowaną przez oskarżoną o piciu alkoholu bezpośrednio po zdarzeniu. Jak wskazali w/w świadkowie, również I. P., M. P., W. G. i J. R. (2) oskarżona miała zakrwawioną twarz i nikt ze świadków nie widział, by spożywała alkohol bądź przyjmowała jakiekolwiek płyny. Zeznania w/w świadków korespondują z opinią biegłego z zakresu medycyny sądowej, który dokonując stosownych obliczeń, podważył taką wersję zdarzeń.

W tym miejscu należy zaakcentować uszkodzenia pojazdu O. (...), którym kierowała oskarżona. Otóż pojazd posiadał pogiętą pokrywę komory silnika, pogięty błotnik lewy, pogięty błotnik przedni prawy, pogięty pas przedni, rozbite reflektory, uszkodzoną chłodnicę, rozbita szybę czołową, uszkodzone zawieszenie kół osi przedniej ( protokół oględzin pojazdu k. 8). Oskarżona pozostała unieruchomiona w pojeździe, dopiero służby ratunkowe pozwoliły opuścić jej pojazd, a do szpitala odtransportował ją helikopter. Opisane okoliczności, stan zdrowia oskarżonej, odniesione obrażenia, a także stan uszkodzenia pojazdu w łącznym powiazaniu z omówionymi już dowodami czynią relacje oskarżonej o spożywaniu alkoholu w pojeździe wysoce niewiarygodnymi.

W oparciu o opinię wykonaną przez rzeczoznawcę samochodowego dotyczącą stanu technicznego auta, Sąd ustalił, że samochód oskarżonej tj. pojazd osobowy marki O. (...) o nr rej. (...) w chwili wypadku był sprawny technicznie, jego stan techniczny nie miał wpływu na zaistnienie wypadku, utrzymanie eksploatacyjne dostateczne odpowiednie do wieku i przebiegu. Podobnie pojazdy F. (...) o nr rej. (...) i V. (...) nr rej. (...) były sprawnie technicznie i ich stan techniczny nie miał wpływu na zaistnienie wypadku. (k. 68-72, 73-76, 77-80 ).

Charakter i stopień obrażeń ciała jakich doznali T. S., I. P., A. P. i W. G. określił biegły w oparciu o dostępną dokumentację medyczną. Biegły stwierdził, że T. S. doznał obrażeń w postaci złamania I kręgu odcinka lędźwiowego kręgosłupa, skutkujących naruszeniem czynności narządu ruchu trwającego dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k; I. P. doznała obrażeń w postaci wykręcenia kręgosłupa szyjnego z bolesnością, stłuczenia głowy z bolesnością i stłuczenia barku lewego z bolesnością skutkujących naruszeniem czynności narządu ruchu trwającej dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. W. G. doznała obrażeń w postaci stopnia wykręcenia kręgosłupa szyjnego oraz stłuczenia i wykręcenia kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego z długotrwałymi dolegliwościami bólowymi i koniecznością stosowania długotrwałego unieruchomienia, tj. skutkujących naruszeniem czynności narządu ruchu trwającej dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., zaś A. P. doznała obrażeń w postaci wykręcenia kręgosłupa szyjnego z bolesnością, stłuczenia prawej łydki z bolesnością oraz wykręcenia prawego nadgarstka z koniecznością stosowania długotrwałego unieruchomienia, tj. skutkujących naruszeniem czynności narządu ruchu trwającej dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 §1 kk ( opinia z zakresu medycyny sądowej k. 141-143).

Przedmiotowa opinia została wykonana w sposób wnikliwy, rzetelny oraz zgodny z posiadaną wiedzą, oskarżona nie kwestionowała ustaleń biegłego.

W ocenie Sądu po przeprowadzonej analizie materiału dowodowego wina oskarżonej I. S. (2) w zakresie obu zarzucanych jej czynów nie budzi żadnych wątpliwości. Oskarżona swoim zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 13 maja 2017r. o godz. 10:35 na drodze krajowej nr (...) km, 0 hm, gm. B., znajdując się w stanie nietrzeźwości ze stężeniem alkoholu we krwi wynoszącym około 2,44- 2,54 promila naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki O. (...) nr rej. (...), jadąc w kierunku miejscowości B., nie dostosowała prędkości pojazdu do warunków panujących na drodze, w wyniku czego uderzyła w tył poprzedzającego ją pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) 64, który w wyniku uderzenia najechał na pojazd marki V. (...) o nr rej. (...), w wyniku czego pasażer pojazdu którym się poruszała T. S. doznał obrażeń w postaci złamania I kręgu odcinka lędźwiowego kręgosłupa, skutkujących naruszeniem czynności narządu ruchu trwającego dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., zaś kierowca pojazdu marki F. (...) I. P. doznała obrażeń w postaci wykręcenia kręgosłupa szyjnego z bolesnością, stłuczenia głowy z bolesnością i stłuczenia barku lewego z bolesnością skutkujących naruszeniem czynności narządu ruchu trwającej dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 §1 k.k., a jego pasażer W. G. doznała obrażeń w postaci stopnia wykręcenia kręgosłupa szyjnego oraz stłuczenia i wykręcenia kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego z długotrwałymi dolegliwościami bólowymi i koniecznością stosowania długotrwałego unieruchomienia, tj. skutkujących naruszeniem czynności narządu ruchu trwającej dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., zaś drugi pasażer wymienionego pojazdu A. P. doznała obrażeń w postaci wykręcenia kręgosłupa szyjnego z bolesnością, stłuczenia prawej łydki z bolesnością oraz wykręcenia prawego nadgarstka z koniecznością stosowania długotrwałego unieruchomienia, tj. skutkujących naruszeniem czynności narządu ruchu trwającej dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 §1 k.k. wyczerpała znamiona art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178§1 k.k., zaś swoim zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 13 maja 2017r. na drodze publicznej DK (...) km, 0 hm gm. B., w ruchu lądowym prowadziła samochód osobowy marki O. (...) nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości ze stężeniem alkoholu we krwi wynoszącym około 2,44- 2,54 – wyczerpała dyspozycję art. 178a§ 1 kk.

Czyny, których dopuściła się oskarżona stanowią dwa odrębne przestępstwa. Sąd Najwyższy między innymi w orzeczeniu z dnia 19 lipca 2006 roku ( LEX nr 193078 III KK 139/06) wypowiedział się, że ,, zachowanie sprawcy, kierującego pojazdem w stanie nietrzeźwości lub po użyciu środka odurzającego, który w następstwie naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu powoduje wypadek komunikacyjny, stanowi dwa odrębne czyny zabronione - jeden określony w art. 178a § 1 lub 2 k.k., drugi zaś - w art. 177 § 1 lub 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.’’. Sąd Rejonowy dokonał zmiany w opisie czynów zarzucanych oskarżonej poprzez przyjęcie, że znajdowała się ona w stanie nietrzeźwości ze stężeniem alkoholu we krwi wynoszącym około 2,44- 2,54 promila. Powyższe jak już wcześniej omówiono wynika z opinii biegłego B. Z..

Wymierzając oskarżonej karę Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności podmiotowe, jak i okoliczności przedmiotowe wpływające na stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez nią czynów (art. 115 § 2 kk). Stopień społecznej szkodliwości czynu z pkt II aktu oskarżenia jest wysoki, z uwagi na skutek który nastąpił –odniesione obrażenia ciała przez czterech uczestników tego zdarzenia. Również nieobojętnym dla wymiaru kary za przestępstwo drogowe jest rodzaj naruszonej przez sprawcę zasady bezpieczeństwa ruchu oraz stopień jej naruszenia. Zawinienie sprawcy jest tym większe, im większy jest stopień nieprzestrzegania zasad ruchu drogowego oraz gdy sprawca nieumyślnego występku drogowego, umyślnie jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu.

W tym miejscu podnieść należy, że Sąd powielając błąd prokuratora z aktu oskarżenia nie skorygował w jego opisie, że oskarżona umyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Zachowanie oskarżonej było niewątpliwie umyślnym naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, które zachodzi wtedy, gdy sprawca świadomie postępuje wbrew zakazom lub nakazom, co w konsekwencji staje się przyczyną spowodowania skutków określonych w art. 177 kk.

Oskarżona w chwili wypadku znajdowała się w stanie nietrzeźwości, przez co w sposób rażący naruszyła przepisy ruchu drogowego. Stan nietrzeźwości był znaczny wynoszący około 2,44- 2,54 promila. Oczywistym zatem jest, że naruszenie zasad było umyślne. W przypadku nietrzeźwego kierującego czas reakcji ulega wydłużeniu, następuje opóźnienie reakcji na bodźce wzrokowe i obniżona samokontrola, zmniejsza się zdolność jego postrzegania i właściwego reagowania na sytuację na drodze.

Tak też było w niniejszej sprawie. Oskarżona będąca w stanie nietrzeźwości nie dostosowała prędkości pojazdu do warunków panujących na drodze, w wyniku czego uderzyła w tył poprzedzającego ją pojazdu. Nie ma zatem wątpliwości, że skutek wypadku należało przypisać oskarżonej, gdyż nie zostałby on wywołany w przypadku zgodnego z prawem postępowania I. S. (2), czyli takiego, które nie stwarzało ryzyka jego wystąpienia.

Wszystkie te okoliczności w łącznym powiązaniu, wysoce obciążają oskarżoną i wpływają na wymiar orzeczonej wobec niej kary. I. S. (2) wsiadając za kierownicę nietrzeźwa wykazała się kompletną beztroską i brakiem wyobraźni, która doprowadziła do poważnych skutków w postaci wyrządzenia krzywdy innym jej uczestnikom.

Jedyną okolicznością łagodzącą jest wcześniejsza niekaralność oskarżonej ( karta karna k. 260).

W tych okolicznościach sprawy, Sąd orzekł wobec oskarżonej karę jednego roku pozbawienia wolności. W stosunku do oskarżonej jest to kara łączna pozbawienia wolności. Sąd miał na uwadze treść art. 178§1 kk., który przewiduje zaostrzenie kary wobec sprawcy przestępstwa spowodowania katastrofy (art.173), bezpośredniego niebezpieczeństwa katastrofy (art. 174) albo wypadku w komunikacji ( art. 177), który popełnił przypisane mu przestępstwo będąc w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego, albo zbiegł z miejsca zdarzenia. Wypełnienie jednej z przesłanek wymienionych w art. 178 § 1 kk. pozwala na zastosowanie w stosunku do sprawcy określonych w nim konsekwencji w zakresie wymiaru kary, czyli do nadzwyczajnego obostrzenia kary.

Zdaniem Sądu wymierzona kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, stopnia zawinienia, właściwości i warunków osobistych oskarżonej oraz zaistniałej szkody. Spełni swe cele w zakresie prewencji ogólnej poprzez utrwalenie w społeczeństwie świadomości, że popełnianie przestępstw zawsze jest ukarane, a także indywidualnej, stanowiąc dla sprawcy ostrzeżenie przed popełnianiem kolejnych czynów przestępnych. Sąd uznał również, że kara ta jest wystarczająca do osiągnięcia wobec oskarżonej celów zapobiegawczych i wychowawczych, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Analizując właściwości i warunki osobiste oskarżonej, Sąd zastosował wobec niej dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata. W ocenie Sądu wobec oskarżonej zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna, pozwalająca przypuszczać, że w przyszłości nie wejdzie ona ponownie w konflikt z prawem.

Zgodnie z dyspozycją art. 42§2 kk. Sąd był zobligowany orzec wobec oskarżonej środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. W stosunku do oskarżonej Sąd orzekł trzyletni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych wszelkich kategorii za czyn z pkt I i pięcioletni zakaz za czyn z pkt II aktu oskarżenia. Zakazy te zostały połączone zgodnie z treścią art. 90 § 2 kk. i Sąd orzekł wobec oskarżonej łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres lat sześciu.

Sąd uznał, iż na ten czas należy wyeliminować I. S. (2) z ruchu drogowego, by nie stanowiła ona zagrożenia dla innych jego uczestników. Orzekając sześcioletni okres zakazu, Sąd miał w szczególności na uwadze, że oskarżona w sposób umyślny naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. A skoro oskarżona umyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, skutkiem czego doszło do wypadku drogowego z udziałem pokrzywdzonych, to należy ją wyeliminować z ruchu drogowego na wskazany okres czasu.

W ocenie Sądu środek karny orzeczony w takiej wysokości spełni cele w zakresie prewencji indywidualnej i cele ogólno-prewencyjne w postaci zabezpieczenia innych użytkowników ruchu drogowego przed wysoce nieprawidłowo zachowującym się kierowcą, jakim jest oskarżona. Jednocześnie Sąd zobowiązał oskarżoną na podstawie art. 43 § 3 k.k. do zwrotu prawa jazdy do Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w K., albowiem nie zostało ono zatrzymane.

Zgodnie z treścią art. 43a § 2 k.k. za czyn z pkt I a/o, Sąd orzekł od oskarżonej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Sąd zgodnie z wnioskami oskarżyciela publicznego i oskarżycielek posiłkowych, orzekł na rzecz pokrzywdzonych nawiązki. Na rzecz A. i I. P. w kwotach po 4.000 zł, zaś na rzecz W. G. kwotę 5.000 zł. Sąd miał na uwadze stopień doznanych obrażeń, a także zagrożenie życia i zdrowia, jakie swoim zachowaniem sprowadziła oskarżona. Wszystkie pokrzywdzone opisały przed Sądem doznane obrażenia i skutki jakie wywołały w ich codziennym funkcjonowaniu. Pełnomocnik W. G. przedłożył do Sądu orzeczenie o stopniu jej niepełnosprawności na okoliczność skutków zdarzenia oraz stanu zdrowia pokrzywdzonej ( k. 244). Z jego treści wynika, że niepełnosprawność w stopniu umiarkowanym istnieje od 8 maja 2017r., czyli powstała przed wypadkiem, zaś ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 27 września 2017r.

W ocenie Sądu orzeczone nawiązki spełnią funkcję kompensacyjną kary, uwzględniają także sytuację majątkową oskarżonej.

Zgodnie z żądaniem pełnomocnika pokrzywdzonych, Sąd zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżycielek posiłkowych A. P., I. P. i W. G. kwoty po 1.680 złotych tytułem zwrotu kosztów poniesionych w związku z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika. Sąd nie uwzględnił wniosku w całości zgodnie z przedłożonym spisem kosztów (k. 271). We wniosku pełnomocnik stron wskazał, że poniesione koszty to łączna kwota 17.280,00 zł. Przy czym pełnomocnik nie udokumentował poniesionych kosztów.

Sąd zasądza na rzecz oskarżyciela posiłkowego wydatki rzeczywiście poniesione, jeżeli mieszczą się one w granicy przewidzianej w stawkach dla takich wydatków, a więc między stawką minimalną a maksymalną określoną przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Oskarżyciel posiłkowy powinien wysokość tych kosztów udokumentować, a jeśli tego nie chce lub nie jest w stanie uczynić, to wysokość kosztów ustala się zgodnie z zasadami określonymi w rozporządzeniu.

W ocenie Sądu ani nakład pracy, obszerność materiału dowodowego czy zawiłość sprawy nie uzasadniają zasądzenia na rzecz oskarżycielek posiłkowych kwot wskazanych we wniosku. W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie był obszerny, zawiera się w 2 tomach akt, sprawa nie była skomplikowana, a nakład pracy pełnomocnika i jego aktywność w toku przewodu sądowego nie odbiegała od przeciętnej.

W oparciu o dyspozycję art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżoną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości, mając na uwadze jej sytuację materialną, w szczególności, że pozostaje na utrzymaniu męża.