Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 1232/18 upr.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Alina Kowalewska

Protokolant:

starszy sekretarz sądowy Justyna Kurzynowska-Lubecka

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2018 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa P. Z. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) w B.

przeciwko D. G.

o zapłatę

1.  Oddala powództwo.

2.  Zasądza od powoda P. Z. na rzecz pozwanego D. G. kwotę 107 zł ( sto siedem złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Alina Kowalewska

Sygn. akt I C 1232/18 upr.

UZASADNIENIE

Powód P. Z. wniósł w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew przeciwko D. G. o zapłatę kwoty 394,30 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15.12.2015 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazał, że dochodzona wierzytelność wynika z umowy o dochodzenie roszczeń z dnia 12.08.2013 r., na mocy której powód zobowiązał się do podjęcia czynności w celu uzyskania świadczeń odszkodowawczych na rzecz pozwanego, który zobowiązał się natomiast do zapłaty wynagrodzenia i zwrotu poniesionych wydatków. Pomimo wezwania do zapłaty z dnia 27.11.2015 r. pozwany nie dokonał zapłaty wynagrodzenia w wyznaczonym terminie.

W dniu 12 lutego 2018 r. w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 2444655/17 Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty (k. 6).

Pozwany D. G. we wniesionym sprzeciwie wniósł o oddalenie powództwa. Podniósł zarzut niewykazania istnienia roszczenia i bezpodstawności żądania zaprzeczając, iż zawierał umowę z powodem. Jednocześnie pozwany twierdził, iż roszczenie uległo przedawnieniu.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód P. Z. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) P. Z. (wcześniej (...) Centrum (...)), której przedmiotem jest świadczenie usług prawniczych.

( dowód : wydruk z (...) k. 20-21)

Dnia 12 sierpnia 2013 r. powód zawarł z pozwanym D. G. umowę o dochodzenie roszczeń, na mocy której zobowiązał się do powzięcia czynności mających na celu uzyskanie dla pozwanego świadczeń pieniężnych za szkodę doznaną w wypadku komunikacyjnym z dnia 04.11.2011 r. od podmiotu zobowiązanego do jej naprawienia. Powodowi przysługiwało wynagrodzenie w wysokości 30% wraz z podatkiem VAT od wszystkich świadczeń pieniężnych wypłaconych pozwanemu przez podmiot zobowiązany do naprawienia szkody. W przypadku gdy pozwany nie uzyska świadczeń z przyczyn niezależnych od powoda, wówczas zobowiązany był do zapłaty kwot wynikających z cennika stanowiącego załącznik do umowy.

( dowód: umowa z dnia 12.08.2013 r. – k. 22-23, cennik – k. 24)

W ramach wykonania przedmiotowej umowy powód zapoznał się z aktami postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w Kętrzynie pod sygnaturą Ds. 1084/12 w przedmiocie wypadku komunikacyjnego z dnia 04.11.2011 r., w którym śmierć poniósł Z. G. – ojciec pozwanego. Następnie skierował do (...) S.A. z siedzibą w W. jako ubezpieczyciela sprawcy wypadku – M. Ż. - wniosek o wypłatę świadczeń odszkodowawczych. W odpowiedzi na wniosek G. Towarzystwo (...) wydało w dniu 24.09.2014 r. decyzję o odmowie wypłaty świadczeń. W uzasadnieniu wskazano, iż w oparciu o dowody zgromadzone w toku postępowania przygotowawczego zakończonego umorzeniem śledztwa brak jest podstaw do przyjęcia odpowiedzialności M. Ż., a w konsekwencji jego ubezpieczyciela.

( dowód : wniosek o udostępnienie dokumentów z akt sprawy – k. 25, 27, potwierdzenie nadania – k. 26,28, zarządzenie z dnia 20.06.2014 r. – k. 29, pismo z 27.06.2014 r. – k. 30-33, wniosek o odszkodowanie – k. 34-41, potwierdzenie nadania – k. 42-43)

W piśmie z dnia 27.11.2015 r., doręczonym pozwanemu w dniu 30.11.2015 r., powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 394,30 zł, na którą składała się kwota 300 zł netto za sporządzenie wniosku odszkodowawczego oraz kwota 21,55 zł tytułem kosztów korespondencji. Z uwagi na brak zapłaty powód ponownie skierował wezwanie do zapłaty w dniu 31.05.2017 r.

( dowód : wezwanie z 27.11.2015 r. – k. 44, potwierdzenie nadania i odbioru – k. 45-47, wezwanie z 31.05.2017 r. – k. 48, potwierdzenie nadania i odbioru – k. 49-50)

Pozwany nie zapłacił należności. (okoliczność bezsporna)

Sąd zważył, co następuje:

Zgłoszone roszczenie nie mogło podlegać uwzględnieniu w jakiejkolwiek części.

Sąd dokonując ustaleń faktycznych w sprawie oparł się na dowodach z przedłożonych dokumentów. Pomimo kwestionowania przez pozwanego faktu zawarcia umowy z powodem Sąd uznał za wiarygodny i miarodajny dokument umowy o dochodzenie roszczeń z dnia 12.08.2013 r. z własnoręcznymi podpisami stron. Pozwany nie kwestionował, iż podpisy pod wskazaną umową oraz na dokumencie obejmującym cennik usług zostały nakreślone przez niego. Strona pozwana nie zaprzeczyła także twierdzeniom powoda, iż z tytułu przedmiotowej umowy nie zostało zapłacone jakiekolwiek wynagrodzenie.

W pierwszej kolejności Sąd rozpoznał zgłoszony w sprawie zarzut przedawnienia roszczenia objętego pozwem, gdyż jego uwzględnienie czyni zbędną ocenę materialnoprawną żądania.

Strony procesu zawarły umowę, do której zastosowanie znajdą przepisy dotyczące umowy o świadczenie usług – tj. art. 750 k.c. Przedawnienie roszczeń wynikających z umowy o świadczenie usług, a także umowy zlecenia, reguluje przepis art. 751 pkt 1 k.c., który stanowi, że z upływem lat dwóch przedawniają się roszczenia o wynagrodzenie za spełnione czynności i o zwrot poniesionych wydatków przysługujące osobom, które stale lub w zakresie działalności przedsiębiorstwa trudnią się czynnościami danego rodzaju; to samo dotyczy roszczeń z tytułu zaliczek udzielonych tym osobom. W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że strona powodowa dochodzi roszczeń powstałych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W niniejszej sprawie istotne jest jednak, iż jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Podzielić należy pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy wyroku wydanym w sprawie III CSK 131/15 (z dnia 10 marca 2016 r., nr Lex 2009507), iż „ustawodawca oderwał sam fakt wezwania do zapłaty, o którym mowa w art. 455 k.c., od określenia początku biegu terminu przedawnienia, łącząc początek biegu tego terminu z dniem, w którym wierzyciel mógł, w obiektywnie możliwym najwcześniejszym terminie, tego dokonać. Powiązanie początku biegu terminu przedawnienia z samym wezwaniem wierzyciela do jego spełnienia prowadziłoby do nieakceptowalnego stanu decydowania przez wierzyciela o tym kiedy jego roszczenie ulegnie przedawnieniu, a więc stanowiłoby obejście zakazów przewidzianych w art. 119 k.c. Natomiast ustalenia kiedy wierzyciel mógłby najwcześniej podjąć czynność zmierzającą do spełnienia świadczenia należy dokonywać in casu, a więc w okolicznościach konkretnego stanu faktycznego sprawy”.

W tej sytuacji nie sposób podzielić twierdzeń powoda, iż początek biegu przedawnienia wyznacza wezwanie pozwanego do zapłaty należności wynikających z łączącej strony umowy. W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd miał na względzie, iż w ramach wykonania umowy powód podjął jedynie dwie czynności – tj. zapoznał się w okresie od marca do czerwca 2014 r. z aktami postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w Kętrzynie ( vide pisma z 22.03.2014 r. – k. 27, z 27.06.2014 r. – k. 30) oraz skierował w dniu 07.07.2014 r. do (...) S.A. wniosek o wypłatę świadczeń odszkodowawczych (k. 34-41). Jak wynika ze zgromadzonych w sprawie dokumentów po otrzymaniu decyzji odmawiającej przyznania świadczeń z dnia 24.09.2014 r. powód nie podjął jakichkolwiek czynności mających na celu uzyskanie dla pozwanego świadczeń pieniężnych za doznaną szkodę. Powyższe potwierdza treść wezwania do zapłaty z dnia 27.11.2015 r., w którym powód powołuje się wyłącznie na postępowanie likwidacyjne toczące się przed G. Towarzystwem (...), decyzję odmowną z dnia 24.09.2014 r. oraz treść dokumentów zgromadzonych w aktach postępowania przygotowawczego.

W tych okolicznościach zdaniem Sądu konieczne jest przyjęcie, że wierzyciel miał obowiązek po otrzymaniu decyzji odmownej niezwłocznie wezwać pozwanego do zapłaty należności wynikających z umowy z dnia 12.08.2013 r., udzielając zwyczajowego terminu 14 dni na ich zapłatę. Sąd przyjął, iż decyzja odmowna została doręczona powodowi dnia 01.10.2014 r., wezwanie do zapłaty winno być sporządzone w dniu 15.10.2014 r. i doręczone pozwanemu w dniu 22.10.2014 r. Początek biegu przedawnienia należy określić zatem na dzień 06.11.2014 r. Powód nie wykazał okoliczności, które skutkowałyby zawieszeniem bądź przerwaniem biegu przedawnienia, zatem niewątpliwie w dacie wniesienia pozwu (13.12.2017 r.) wierzytelność była już przedawniona z uwagi na upływ dwuletniego terminu. Powyższe odnosi się również do odsetek bowiem Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 26 stycznia 2005 r., III CZP 42/04, OSN 2005, Nr 9, poz. 149 uznał za obowiązującą w prawie polskim zasadę, że wraz z przedawnieniem się roszczenia głównego przedawniają się także roszczenia o świadczenia uboczne, choćby termin ich przedawnienia jeszcze nie upłynął.

Tym samym zarzut przedawnienia całej należności należy uznać za skuteczny, w związku z czym powództwo nie mogło podlegać uwzględnieniu w jakiejkolwiek części. Mając przedstawione racje na uwadze i na podstawie przywołanych przepisów Sąd oddalił powództwo.

Zgodnie z art. 98 k.p.c. zasądzono na rzecz strony pozwanej od przeciwnika przegrywającego sprawę koszty procesu, na które składały się koszty zastępstwa procesowego oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa.