Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 1341/18 upr.

Na rozprawie dnia 21 listopada 2018

Za powoda nikt się nie stawił zawiadomiony prawidłowo.

Pozwana nie stawiła się pomimo należytego zawiadomienia jej o terminie rozprawy, nie złożyła żadnych wyjaśnień – ani też nie żądała przeprowadzenia rozprawy w jej obecności. Przewodniczący ogłosił wyrok zaoczny.

Przewodniczący SSR Alina Kowalewska

Protokolant starszy sekretarz sądowy Justyna Kurzynowska-Lubecka

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Alina Kowalewska

Protokolant:

starszy sekretarz sądowy Justyna Kurzynowska-Lubecka

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2018 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A w W.

przeciwko C. R.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanej C. R. na rzecz powoda (...) S.A w W. kwotę 1.591,71 zł ( jeden tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt jeden 71/100 złotych ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01.10.2018r do dnia zapłaty oraz kwotę 569,52 zł ( pięćset sześćdziesiąt dziewięć 52/100 złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

2.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

3.  Wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Alina Kowalewska

Sygn. akt I C 1341/18

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł pozew o zasądzenie od pozwanej C. R. kwoty 2.858,91 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto domagał się zwrotu kosztów procesu na swoją rzecz. W uzasadnieniu powód podał, iż pozwaną łączyła z pierwotnym wierzycielem umowa pożyczki, z której pozwana się nie wywiązała. Pomimo wypowiedzenia umowy oraz wezwań do zapłaty nie spłaciła należności. Powód twierdził, iż wskazaną wierzytelność nabył od pierwotnego wierzyciela w drodze umowy cesji.

Pozwana C. R. pomimo skutecznego doręczenia odpisu pozwu nie złożyła odpowiedzi na pozew, ani nie stawiła się na rozprawę.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwana C. R. zawarła w dniu 19 lipca 2016 r. z (...) Sp. z o. o. umowę pożyczki, na mocy której pożyczkodawca wypłacił pozwanej kwotę 1.500 zł. Dodatkowo naliczył prowizję za udzielenie pożyczki w kwocie 1.267,20 zł oraz odsetki umowne w kwocie 170,93 zł. Pozwana zobowiązana była do spłaty pożyczki wraz z prowizją i odsetkami umownymi w 24 miesięcznych ratach.

( dowód : umowa pożyczki – k. 6-12, harmonogram spłaty – k. 13-14, załączniki – k. 15, potwierdzenie przelewu – k. 16)

Pozwana nie spłaciła jakiejkolwiek kwoty, wobec czego umowa pożyczki została wypowiedziana.

( dowód : wypowiedzenie umowy – k. 17)

Na mocy umowy przelewu z dnia 24 marca 2017 r. pożyczkodawca sprzedał wierzytelność przysługującą mu w stosunku do pozwanej powodowi (...) S.A. z siedzibą w W..

( dowód : oświadczenie zbywcy – k. 19-20, wyciąg z załącznika – k. 19v)

Pozwana pomimo wezwania do zapłaty nie uiściła należności.

( dowód : przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 18)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwa podlegało uwzględnieniu jedynie w części.

Na mocy art. 339 § 1 i 2 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W okolicznościach niniejszej sprawy w świetle przedłożonych przez powoda dokumentów – umowy pożyczki z dnia 19.07.2016 r., potwierdzanie przelewu kwoty udzielonej pożyczki, wezwania do zapłaty z dnia 22.03.2018 r. – nie budził wątpliwości fakt, iż pozwaną łączyła z (...) Sp. z o. o. umowa pożyczki, na mocy której pożyczkodawca przekazał pożyczkobiorcy kwotę 1.500 zł, zaś pozwana zobowiązana była do zwrotu przekazanej kwoty pieniężnej w miesięcznych ratach. Nie budziła też wątpliwości treść umowy pożyczki oraz okoliczność, iż pierwotny wierzyciel w związku z udzieleniem pożyczki obciążył pozwaną prowizją w kwocie 1.267,20 zł oraz odsetkami umownymi w kwocie 170,93 zł.

Należy podkreślić, iż rozpoznając żądanie Sąd jest zobowiązany z urzędu zweryfikować je pod kątem zgodności z przepisami prawa materialnego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 1984 r., III CRN 183/84). W niniejszej sprawie Sąd uznał, iż zastrzeżona przez pożyczkodawcę w umowie pożyczki prowizja w wysokości stanowiącej niemal 85% wypłaconej faktycznie pozwanej kwoty, kształtuje prawa i obowiązki pozwanej jako konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jej interesy, co wypełnia dyspozycję art. 385 1 § 1 k.c. i pozwala uznać ten zapis za niedozwolone postanowienie umowne. Postanowienia umowy pożyczki dotyczące prowizji nie stanowią postanowień określających główne świadczenia stron umowy pożyczki i nie były uzgadniane z pozwaną indywidualnie, co pozwala na ich kontrolę pod względem abuzywności.

Wymaga podkreślenia, iż pożyczkodawcy należą się od pożyczkobiorcy jedynie te opłaty, które były uzasadnione obowiązkami wynikającymi z łączącej strony umowy, a więc rekompensujące koszty związane z zawarciem umowy, czy nienależytą jej realizacją przez pożyczkobiorcę. Za niedozwolone uznać należy postanowienia umowne, które zmierzają do zachwiania równorzędności stron stosunku prawnego, nakładając na pożyczkobiorcę nieuzasadnione i krzywdzące obciążenia, bez adekwatnej odpłaty po stronie pożyczkodawcy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 października 2006 r., I CSK 173/06). W ocenie Sądu porównanie kosztów prowizji z kwotą udzielonej pożyczki, jak i rzeczywiście poniesionymi przez powoda kosztami (które nie zostały wskazane ani w treści umowy pożyczki, ani wykazane w niniejszym postępowaniu) prowadzi do wniosku, iż w przedmiotowym stanie faktycznym zachodzi nieusprawiedliwiona dysproporcja na niekorzyść pozwanej. Wysokość prowizji została określona w sposób dowolny, odbiegający od rzeczywistych kosztów, skutkiem czego postanowienia te nie wiązały pozwanej jako konsumenta, a strony związane były umową w pozostałym zakresie.

Sąd miał także na uwadze, iż zastrzeganie tego rodzaju zawyżonych opłat wynoszących niemal 85% kwoty pożyczki za samo jej udzielenie, zmierza do obejścia przepisów regulujących wysokość odsetek maksymalnych, tj. art. 359 § 2 1 k.c., stanowiącego, iż maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych (odsetki maksymalne). Postanowienia umowne wprowadzające obok odsetek maksymalnych wygórowaną prowizję, nie mogą wyłączać ani ograniczać przepisów o odsetkach maksymalnych. Pobierane opłaty za czynności związane z pożyczką nie mogą bowiem stanowić dodatkowego źródła wzbogacenia pożyczkodawcy celem obejścia przepisów prawa.

Z uwagi na powyższe rozważania oraz fakt skutecznego nabycia wierzytelności przez powoda na mocy umowy cesji zasądzeniu na jego rzecz podlegała kwota 1.500 zł tytułem przekazanej na rzecz pozwanej kwoty pożyczki oraz kwota 91,71 ł tytułem odsetek umownych zastrzeżonych w umowie.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. i zasądził je zgodnie z żądaniem pozwu od dnia jego wniesienia do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów uregulowaną w art. 100 k.p.c. Strona powodowa poniosła koszty, na które składały się opłata sądowa od pozwu (100 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego (900 zł). Uwzględniając, iż powód wygrał proces w 56 % należało zasądzić na jego rzecz kwotę 596,52 zł tytułem kosztów procesu.

Na podstawie art. 339 § 1 k.p.c. wobec niestawienia się pozwanej na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, o którym została skutecznie zawiadomiona oraz niezłożenia wyjaśnień Sąd wydał wyrok zaoczny.

Zgodnie z treścią art. 333 § 1 k.p.c. Sąd z urzędu nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.