Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI ACa 1927/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 sierpnia 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA – Maciej Kowalski

Sędzia SA – Krzysztof Tucharz

Sędzia SA – Małgorzata Kuracka (spr.)

Protokolant – sekr. sądowy Martyna Arcon

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. M.

przeciwko (...) S.A. w W.

o ochronę dóbr osobistych

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 28 czerwca 2016 r., sygn. akt III C 181/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że nadaje mu następującą treść:

1)  zobowiązuje (...) S.A. w W. do usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych K. M. poprzez jednokrotne opublikowanie przeprosin w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia się wyroku w jednym z reportaży z cyklu (...), na początku emisji programu, w postaci oświadczenia o treści: „(...) S.A. przeprasza Panią K. M. za naruszenie jej dóbr osobistych tj. prawa do prywatności oraz dobrego imienia poprzez bezprawne przetwarzanie danych osobowych Pani K. M. i ich upublicznienie w reportażu telewizyjnym z cyklu (...) wyemitowanym na kanale (...) w dniach 23.04.2014 r. – 24.04.2014 r. oraz udostępnionym w okresie od dnia 23.04.2014 r. do dnia 25.05.2014 r. na portalu internetowym (...) . ;

2)  w pozostałej części powództwo oddala;

3)  koszty postępowania pomiędzy stronami wzajemnie znosi;

II.  w pozostałej części apelację oddala;

III.  zasądza od (...) S.A. w W. na rzecz K. M. kwotę 1 410 zł (tysiąc czterysta dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

VI A Ca 1927/16

UZASADNIENIE

Powódka K. M. w pozwie z dnia 20 lutego 2015 r. domagała się od pozwanej (...) S.A. w W. :

1/ nakazania pozwanej usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych powódki, poprzez jednokrotne opublikowanie najpóźniej w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku w sprawie przedmiotowej przeprosin w jednym z reportaży z cyklu „(...)”, podając na początku emisji programu oświadczenie o następującej treści:

(...) S.A. wyraża głębokie ubolewanie z powodu bezprawnego przetwarzania danych osobowych Pani K. M. i ich upublicznienie w reportażu telewizyjnym w cyku (...) wyemitowanym w kanale (...) w dniach 23.04.2014 r. i 24.04.2014 r. oraz udostępnionym w okresie od dnia 23.04.2014 r. do 25.04.2014 r. na portalu internetowym (...) W związku z powyższym (...) S.A. niniejszym przeprasza za dokonane naruszenie dóbr osobistych Pani K. M., w szczególności za naruszenie jej prywatności, a także naruszenie jej dobrego imienia – z uwagi na kontekst, w jakim te dane zostały upublicznione”,

2/ w przypadku niewykonania wyroku w zakresie publikacji oświadczenia w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia , powódka wnosiła o upoważnienie jej do opublikowania powyższego oświadczenia na koszt pozwanej Telewizji w dowolnej stacji telewizyjnej o zasięgu ogólnopolskim pomiędzy godz. 19:25 a 21:40,

3/ zakazania pozwanej posługiwania się oraz publicznego prezentowania bez zgody powódki jakimkolwiek materiałami, dokumentami lub korespondencją podpisywanymi przez powódkę, które nie są publicznie dostępne,

4/ zasądzenia od pozwanej na rzecz powódki kwoty 25.000 zł wraz odsetkami ustawowymi od dnia 09 maja 2014 r. tj. od dnia zawezwania pozwanego do zaprzestania naruszenia dóbr osobistych powódki do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę za w/w naruszenia dóbr osobistych;

5/ zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. nie uznała powództwa i wnosiła o jego oddalenie w całości wraz zasądzeniem na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2016 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo i obciążył powódkę obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanej.

Rozstrzygnięcie Sądu zapadło na podstawie następujących ustaleń i rozważań.

W dniu 23 kwietnia 2014 r. oraz 24 kwietnia 2014 r. (...) S.A. w W. na kanale (...) programie z cyklu „(...)” wyemitowała reportaż dotyczący kwestii zaciągania kredytów, pożyczek na tzw. „lichwiarski procent” u osób prywatnych i związanej z tym możliwości znalezienia się w trudnej sytuacji finansowej polegającej m.in. na możliwości utraty mieszkania czy też domu. Bohaterami tej audycji była L. G. (1) jej córka B. M. oraz E. i R. W., którzy stracili w ten sposób swoje mieszkanie. W trakcie tego programu nigdy nie padło imię i nazwisko powódki, nie był przedstawiony jej wizerunek czy też adres zamieszkania. W samym programie pojawia się tylko krótki /kilkusekundowy/ najazd kamery na dokumenty dot. postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez powódkę względem L. G. (1) oraz na akt notarialny dot. nabycia mieszkania przez powódkę od L. G. (1). W trakcie programu były wypowiedzi zaproszonych gości m. in. P. I. i posła A. S. na temat procederu wyłudzania mieszkań praktykowanym przez Pana P. T. (1). Tylko P. I. używał w trakcie programu pełnego imienia i nazwiska P. T. (1). Pozwana nigdy nie udostępniała materiałów dotyczących powódki P. I. ani przed programem ani też po programie.

Informacje dot. sprawy L. G. (1) i postępowań egzekucyjnych i komorniczych były znane P. I. z Kancelarii (...) jeszcze przed programem wyemitowanym przez pozwaną. Dane personalne i dane adresowe powódki zostały udostępnione w Internecie przez Kancelarię (...). P. I. umieścił na swojej stronie internetowej zdjęcie powódki wraz ze swoim wpisami o następującej treści „(...)K. M. (...)-(...) W. Al. (...). Sprawy ludzkiej krzywdy nie mogą pozostać anonimowe”, Kolejny wpis P. I. to „Z artykułu w (...) M. K. zatytułowanego (...). Mieszkanie od L. G. (1) 1 kwietnia 2010r. kupiła 30-letnia K. M. Dziesięć miesięcy później odsprzedała je P. T. (2) synowi P.. Znalazłem telefon K. J. agentką w biurze nieruchomości. Próbowałem z nią rozmawiać. Wysyłałem maile i smsy. Nie odezwała się.”. Również pod tym wpisem P. I. pojawiły się inne negatywne wpisy innych internautów. Sama powódka w swoich zeznaniach podawała też, iż „była nagonka P. I.”, który wypowiadał się na antenie pozwanej w tym programie, jak i później kontynuował swoje działania na swoim profilu internetowym, tj. na swojej stronie internetowej, przedstawił jej zdjęcie z ówczesnym adresem zamieszkania i z komentarzem. Pojawiły się w stosunku do niej wyzwiska internautów. P. I. wszedł w posiadanie dokumentów jej dotyczących od L. G. (1). Powódka wskazała w swoich zeznaniach, iż „na chwilą obecną to nie ma już obaw, ale nie wie czy pan I. i jego towarzysze jej nie zaatakują”.

Tematem procedury wyłudzania mieszkań i poczynań P. T. (1) zajmowała się (...) w dniu 1 kwietnia 2014 r. W tym artykule też jest opisana sytuacja zakupu mieszkania od L. G. (1) przez powódkę, która /jak to opisuje autorka reportażu/ mieszkanie to następnie odsprzedała P. T. (2), synowi P. T. (1). Autorka reportażu w (...) wskazuje, że „K. M. współdziałała z T.”. Sprawę dot. L. G. (1) również opisywał w swoim artykule (...) w kwietniu 2014 r.

W dniu 30 kwietnia 2014 r. pełnomocnik powódki wystąpił do pozwanej Telewizji po emisji programu, o natychmiastowe zaprzestanie naruszanie dóbr osobistych powódki poprzez wstrzymanie emisji reportażu w Telewizji, publikację przeprosin i zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 150.000 zł.

W odpowiedzi na to wezwanie pozwana (...) poinformowała pełnomocnika powódki, iż jej zdaniem nie doszło do żadnych działań powodujących odpowiedzialność (...) S.A. za naruszenie dóbr osobistych powódki. Sąd ustalił ponadto, iż K. M. zwracała się też do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych ze skargą na upublicznienie jej danych osobowych przez (...) S.A. Powódka prowadzi działalności gospodarczą od 2 marca 2011 r.

W rozważaniach prawnych Sąd I instancji wskazał, iż bezspornym faktem między stronami w niniejszej sprawie była okoliczność, iż pozwana (...) S.A. wyemitowała w dniach 23.04.2014 r. i 24.04.2014 r. na kanale (...) program telewizyjny z cyklu „(...)”. Bezsporne też jest to, iż program ten nie dotyczył powódki. Kwestią sporną natomiast pomiędzy stronami było to, czy w związku z pojawianiem się w tym programie krótkiego /kilkusekundowego/ najazdu kamery na dokumenty dotyczące postępowania egzekucyjnego, prowadzonego przez powódkę względem L. G. (1) oraz na akt notarialny dotyczący nabycia mieszkania przez powódkę od L. G. (1) oraz pozew o eksmisję, doszło do naruszenia dóbr osobistych powódki.

Następnie Sąd przypomniał zasadnicze reguły odpowiedzialności z tytułu naruszenia dóbr osobistych, o których mowa w art. 23 k.c. i 24 k.c. i wskazał, iż pozwana wykazała w niniejszej sprawie, że prezentując materiał dziennikarki nie użyła bezprawnie danych osobowych powódki, bowiem materiał ten nie dotyczył przede wszystkim powódki ani też postępowań prowadzonych przez powódkę wobec L. G. (1). W programie nie został ujawniony ani wizerunek powódki, ani też jej dane adresowe. Całość audycji poświęcona jest była zupełnie innej osobie – P. T. (1), którego nazwisko padało w tym programie. Zdaniem Sądu powódka w tym postępowaniu nie wykazała, iż to działanie pozwanej, polegające na przedstawieniu w tym programie krótkiego /kilkusekundowego/ najazdu kamery na dokumenty, dotyczące postępowań prowadzonych przez powódkę względem L. G. (1) oraz też na akt notarialny, dotyczący nabycia przez powódkę mieszkania od L. G. (1), spowodowały naruszenie dóbr osobistych powódki. Ciężar dowodu w tym zakresie zdaniem Sądu spoczywał na powódce. Sąd podniósł /na co zwracała uwagę pozwana/, iż w programie zostały przedstawione dokumenty dotyczące powódki wyłącznie prawdziwe. Powódka nie kwestionowała, iż faktycznie nabyła mieszkanie od L. G. (1), prowadziła postępowanie sądowe i komornicze o eksmisję z lokalu. Dowody w postaci zeznań świadków: J. K., Ł. K. i G. Z. wskazują iż materiał dziennikarski zebrany został z należytą dziennikarską starannością.

Nadto Sąd podzielił pogląd pozwanej, że jej działanie w przypadku tego programu, poruszane tam kwestie procederu wyłudzania mieszkań, zaciągania kredytów, pożyczek na tzw. „lichwiarski procent” u prywatnych osób, w tym praktyki takie stosowane przez P. T. (1) - było uzasadnionym w interesie społecznym. Pozwana Telewizja jako nadawca publiczny powinna działać w interesie publicznym zgodnie z art. 6 ust 1 i art. 10 ust 1 Prawa prasowego. Powyższe stanowi, zdaniem sądu, że pozwanej nie można przypisać winy, a to stanowi okoliczność wyłączającą bezprawność działania pozwanej.

Nadto Sąd podniósł, iż postępowanie dowodowe wykazało, że skutki spornego reportażu w żaden sposób nie mogą być łączone z działaniem pozwanej. Z wydruków internetowych ze strony internetowej P. I. jak i też zeznań samej powódki wynika iż wizerunek powódki /zdjęcie powódki/, jej dane osobowe i adresowe umieścił P. I., które to wpisy Sąd ponownie przywołał. To pod wpisem P. I. pojawiły się inne negatywne wpisy innych internautów, dotyczące m.in. powódki. W konsekwencji trudno przyjąć, iż to działania pozwanej naruszyły dobra osobiste powódki. Przy czym faktycznie zostało też wykazane przez pozwaną, że inne media o procederze o którym mowa w audycji pozwanej Telewizji również szeroko rozpisywały się (...).

Ze względu na powyższe okoliczności Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż żądanie powódki w zakresie roszczenia niemajątkowego – o nakazanie pozwanej opublikowania przeprosin powódki jak i roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia należało w całości oddalić, ponieważ przede wszystkim powódka nie udowodniła, iż treści zawarte w programie faktycznie naruszyły jej dobra osobiste, nadto należało też uznać, że informacje zawarte w programie, a dotyczące dokumentów związanych z nabyciem mieszkania przez powódkę i prowadzonych przez nią postępowań sądowych i komorniczych o eksmisję, były faktycznie prawdziwe /powódka nie kwestionowała tych okoliczności/ oraz że program ten dotyczył sprawy, która powinna być poruszana w związku z uzasadnionym interesem społecznym. Wobec tego zachodził w takim przypadku brak bezprawności działania pozwanej i nie może być mowy choćby o najmniejszym stopniu zawinienia pozwanej.

Sąd oddalił również roszczenie powódki o zakazanie pozwanej posługiwania się oraz publicznego prezentowania bez zgody powódki jakimkolwiek materiałami, dokumentami lub korespondencją podpisywanymi przez powódkę, bowiem powódka nie wykazała w tym przypadku, aby pozwana podejmowała takie działania po emisji spornego programu. Powódka nie udowodniła, aby pozwana miała taki zamiar posługiwania się oraz publicznego prezentowania jakichkolwiek dokumentów, dotyczących powódki.

Orzeczenie o kosztach procesu zapadło na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego orzeczenia złożyła powódka, zaskarżając je w części, tj. w zakresie rozstrzygnięcia o roszczeniach niemajątkowych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

I. prawa materialnego:

1) art. 23 k.c. w zw. z art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie danych osobowych poprzez niewłaściwe zastosowanie, będące konsekwencją uprzedniej błędnej wykładni polegającej na odmowie przymiotu dobra osobistego szeregu danych osobowych powódki;

2) art. 24 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie i odmowę udzielenia powódce ochrony prawnej jej dóbr osobistych z uwagi na brak bezprawności działań pozwanej, podczas gdy dane osobowe powódki zostały bez jakiegokolwiek związku z interesem społecznym bezprawnie upublicznione w reportażu pozwanej;

3) art. 12 ust. 1 Prawa prasowego poprzez niewłaściwe zastosowanie, będące konsekwencją uprzedniej błędnej wykładni przepisów statuujących obowiązki dziennikarskiej staranności i rzetelności;

II. przepisów postępowania, tj.:

1) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, polegającej na uznaniu, że nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powódki;

2) art. 233 k.p.c. poprzez:

- brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem istotnej części tego materiału, tj. dowodu z nagrania telewizyjnego reportażu utrwalonego na płycie CD w aktach sprawy;

- wyprowadzenie z materiału dowodowego wniosków z niego niewynikających, a nadto sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania i doświadczeniem życiowym;

- mylnym przyjęciu, że techniczny sposób prezentacji materiałów dziennikarskich nie stwarzał powszechnej możliwości zapoznania się z danymi osobowymi powódki;

3) art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego w celu ustalenia faktów mających istotne znaczenie dla sprawy, tj. faktycznego odmówienia mocy dowodowej zeznaniom świadka J. M. i samej powódki, co w konsekwencji skutkowało błędnym ustaleniem braku związku przyczynowego między emisją reportażu a zachowaniami P. I. czy zmianą miejsca zamieszkania przez powódkę;

4) art. 233 § 1 k.p.c. przez sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego i wbrew treści nagrania ustalenie, że nie doszło do prezentacji danych osobowych powódki.

Wobec powyższego, powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w zakresie roszczeń niemajątkowych o ochronę dóbr osobistych, tj.

a) zobowiązanie pozwanej do usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych powódki poprzez jednokrotne opublikowanie przeprosin w jednym z reportaży z cyklu „(...)”, podając na początku emisji programu oświadczenie o następującej treści: „(...) S.A. wyraża głębokie ubolewanie z powodu bezprawnego przetwarzania danych osobowych Pani K. M. i ich upublicznienie w reportażu telewizyjnym w cyku (...) wyemitowanym w kanale (...) w dniach 23.04.2014 r. -24.04.2014 r. oraz udostępnionym w okresie od dnia 23.04.2014 r. do dnia 25.05.2014 r. na portalu internetowym (...) W związku z powyższym (...) S.A. niniejszym przeprasza za dokonane naruszenie dóbr osobistych Pani K. M., w szczególności za naruszenie jej prywatności, a także naruszenie jej dobrego imienia – z uwagi na kontekst, w jakim te dane zostały upublicznione” – w terminie jednego miesiąca od ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie,

b) w przypadku niewykonania w terminie wyroku w zakresie publikacji ww. oświadczenia, powódka wnosiła o upoważnienie jej do opublikowania powyższego oświadczenia na koszt pozwanej w dowolnej stacji telewizyjnej o zasięgu ogólnopolskim,

c) zakazanie pozwanej posługiwania się oraz publicznego prezentowania bez zgody powódki jakimkolwiek materiałami, dokumentami lub korespondencją podpisywanymi przez powódkę, które nie są publicznie dostępne.

Jednocześnie powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył co następuje.

Apelacja okazała się zasadna w przeważającej części. Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne Sądu I instancji, ale z poniższym uzupełnieniem. Należy bowiem podkreślić, iż w trakcie przedmiotowego programu doszło do ujawnienia treści aktu notarialnego w przedmiocie sprzedaży nieruchomości przez L. G. (1) na rzecz K. M., zawierającego widoczne dane osobowe powódki w postaci imienia i nazwiska, imion rodziców, adresu, stanu cywilnego, stosunków majątkowych małżeńskich, zawiadomienia o wszczęciu egzekucji, ujawniającego jej nazwisko i adres oraz również pozwu w sprawie skierowanej przeciwko powódce o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, gdzie figuruje jej nazwisko i adres. W konsekwencji kilkusekundowa ekspozycja powyższych dokumentów w sposób pełny ujawnia dane osobowe powódki, co umknęło Sądowi I instancji, który zbagatelizował powyższe okoliczności. Brak jest również podstaw do twierdzeń, iż dziennikarze dopełnili wszelkich niezbędnych czynności przy selekcji materiałów do programu i jego kontroli przed dopuszczeniem do emisji, skoro jako ilustracje wypowiedzi bohaterów programu, tzw. „ogrywki”, wmontowano m. in. prezentację wyżej wymienionych dokumentów, zawierających dane osobowe powódki, przy czym, jak wynika z zeznań dziennikarzy, nie było to intencjonalne /zeznania św. J. K.-k-126 i nast./, innymi słowy – nie istniała wola przedstawiania dokumentów dotyczących powódki, która nie była bohaterem programu /zeznania św. Ł. K. k-127 i nast./. Należy uzupełniająco zauważyć, iż powyższe dane zostały po interwencji powódki, w dniu 25.05.2014 r., zamazane w materiale dostępnym dalej na stronie internetowej programu „(...)” na portalu (...) S.A. /okoliczność niesporna/.

Przechodząc do oceny zarzutów materialnoprawnych należy wskazać, iż okazały się one zasadne, zaś dokonana przez Sąd I instancji subsumpcja – błędna. Powódka w pozwie zarzucała naruszenie dóbr osobistych poprzez ujawnienie jej danych osobowych w kontekście audycji w postaci naruszenia prawa do prywatności /przy założeniu, że dane osobowe nie stanowią odrębnego dobra osobistego/ oraz dobrego imienia. Pogląd ten został powtórzony i rozszerzony w apelacji. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w sposób oczywisty doszło do ujawnienia opisanych wyżej danych osobowych powódki, które zgodnie z art. 51 Konstytucji oraz regulacją art. 1ust. 1, obowiązującej w czasie dokonania naruszenia, ustawy z dnia 29.08.1997r. o ochronie danych osobowych(D.U. 2002.101.926), którą należy wykładać poprzez pryzmat szerokiej ochrony przynależnej regulacjom unijnym, podlegają ochronie prawnej, zaś ich przetwarzanie jest ściśle limitowane przepisami powyższej ustawy. Powyższe implikowało naruszenie określonych dóbr osobistych powódki. Prawo do ochrony danych osobowych jest uregulowane w art. 51Konstytucji oraz wskazanej wyżej ustawie, stanowi emanację prawa do autonomii informacyjnej, pozwalając jednostce w określonym zakresie kontrolować sposób i zakres udostępnianych informacji jej dotyczących. W przypadku jego naruszenia, stosownie do konkretnych okoliczności sprawy, może dojść do naruszenia określonych dóbr osobistych, podlegających odrębnemu reżimowi, chronionych przepisami Konstytucji, jak również w szczególności w ramach regulacji art. 23 k.c. i 24 k.c. /por. uzasadnienie wyroku S.A. w Warszawie z dnia 25.11. 2016r., I ACa 1565/15, uzasadnienie wyroku SN z dnia 11.02.2015r., I CSK 868/14/. W niniejszej sprawie doszło do udostępnienia danych osobowych powódki szerokiemu kręgowi odbiorców telewizyjnego programu, były one /mimo krótkiego najazdu kamery/ czytelne, niezależnie od możliwości użycia opcji „stop-klatka”, jak również dostępne w Internecie. W konsekwencji zostały ujawnione informacje dotyczące prywatnej sfery życia powódki, co implikowało naruszenie prawa do prywatności. Niezależnie od tego przedstawienie z imienia i nazwiska powódki, jako osoby biorącej udział w procederze podstępnego, pod pozorem pożyczki, wyłudzania mieszkań, naruszało jej dobre imię , które jest zewnętrznym aspektem dobra osobistego w postaci czci. Wbrew poglądom wyrażonym przez Sąd Okręgowy /opierającym się na błędnym rozumieniu instytucji naruszenia dóbr, bezprawności oraz winy/ strona pozwana nie wykazała, zgodnie z obowiązkiem zawartym w art. 24 § 1 zd. 1 k.c. braku bezprawności swojego działania. Jeżeli chodzi o naruszenie prawa do prywatności, bez znaczenia z punktu widzenia egzoneracji pozostaje okoliczność, iż ujawnione informacje były prawdziwe, co więcej – tylko w takim przypadku może dojść do tego naruszenia. Jeżeli chodzi o cześć, to mimo przedstawienia odpisu aktu notarialnego – umowy nabycia przez powódkę od L. G. (2) nieruchomości – strona pozwana nie wykazała, aby zarzuty stawiane niejako pośrednio powódce, co do świadomego uczestniczenia w wyżej wskazanym procederze, choć nie ona była bohaterem audycji, były prawdziwe. Zresztą zamiarem strony pozwanej nie było w ogóle przedstawianie powódki, jej osoba znalazła się w programie w wyniku przeoczenia i pomyłki, polegającej na pokazaniu dokumentów zawierających jej dane, względnie niezanimizowaniu tychże informacji. Strona pozwana nie wykazała, aby powyższe użycie i przetwarzanie danych osobowych powódki było dozwolone którymkolwiek przepisem ustawy o ochronie danych osobowych. Oznacza to tym samym również niedochowanie, a zatem naruszenie, standardów rzetelnego i starannego działania w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 Prawa prasowego. Powyższe implikuje wniosek o bezprawności działania w tym zakresie. Nie uchyla tej przesłanki cel programu, którego założeniem było ostrzeganie ludzi przez pochopnym podejmowaniem decyzji w przedmiocie pożyczek na wysoki procent i przewłaszczania mieszkań na zabezpieczanie tychże zobowiązań. Byłby on osiągnięty, gdyby dane powódki w ogóle nie zostały ujawnione, np. w wyniku anonimizacji, względnie poprzez użycie jako przedmiotu ilustracji wypowiedzi bohaterów audycji, innych materiałów zdjęciowych. W konsekwencji przedstawienie danych K. M., skutkujące naruszeniem wskazanych jej dóbr osobistych, nie pozostawało w interesie społecznym, albowiem powyższy interes programu mógłby z powodzeniem zostać zrealizowany bez ingerencji w te chronione prawem, na podstawie art. 23 k.c., wartości. Dlatego tez zasadne było przyznanie powódce ochrony, o której mowa w przepisie art. 24 § 1 k.c. Apelacja dotyczyła jedynie ochrony żądań niemajątkowych. Sąd Apelacyjny uwzględnił zatem roszczenie dotyczące zobowiązania do złożenia przeprosin, skracając redakcyjnie jego treść, aby było ono zwarte oraz nie obciążało strony pozwanej ponad konieczną miarę. Niewykazane były natomiast przesłanki uwzględnienia roszczeń niemajątkowych w pozostałej części. Brak było bowiem podstaw do przyjęcia , iż strona pozwana nie wykona przedmiotowego żądania, a tylko taka konstatacja upoważniałaby do uwzględnienia żądania w przedmiocie upoważnienia zastępczego. Strona powodowa nie wykazała również, aby pozwana zamierzała publikować jakiekolwiek materiały dotyczące powódki, niezależnie od tego wnioskowany zakaz ma charakter „blankietowy” i sięgałby zbyt daleko, ograniczając prawa pozwanej do publikacji. Implikowało to na podstawie art. 386 § 1k.p.c. zmianę wyroku w sposób wskazany w pkt I sentencji . Postanowienie o kosztach postępowania za I instancję zapadło na podstawie art. 100 k.p.c.

W pozostałej części zatem apelacja jako niezasadna na podstawie art. 385k.p.c. podlegała oddaleniu.

Postanowienie o kosztach postępowania apelacyjnego z uwagi na fakt, iż powódka wygrała to postępowanie co do zasady odnośnie roszczeń niemajątkowych, zaś uległa w niewielkiej części, uzasadnia treść art. 108 § 1 k.p.c. w zw. art.98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. art. 100 zd. 2 k.p.c.