Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR R. Sobczak

Protokolant: staż. Justyna Krawczyk

w obecności Rej. Prokuratora: -----------------------

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 18 grudnia 2018 r.

sprawy M. K. (K.) – urodzonego (...) w S., syna A. i W. z domu (...),

oskarżonego o to, że:

w dniu 31 marca 2018 roku na ul. (...) w S. woj. (...), nie zastosował się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego (...) – Ł. (...) z dnia 11.09.2014 roku, środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego, przez okres 7 lat tj. w okresie od 11 września 2014 roku do 11 września 2021 roku, w ten sposób, że prowadził, jako kierujący samochód osobowy marki B. o nr rej. (...) po drodze publicznej,

tj. o przestępstwo z art. 244 k.k.

1)  oskarżonego M. K. w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 31 marca 2018 roku na ul. (...) w S., woj. (...), nie zastosował się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego (...) – (...) wydanym w dniu 3 września 2014 roku w sprawie sygn. akt (...), środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym przez okres 7 lat w ten sposób, że prowadził jako kierujący samochód osobowy marki B. o nr rej. (...) po drodze publicznej,

tj. przestępstwa wypełniającego dyspozycję art. 244 k.k. i na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2)  na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 (trzech) lat;

3)  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. U. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu oraz kwotę 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć 60/100) złotych z tytułu podatku VAT;

4)  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 120 (sto dwadzieścia) złotych opłaty i 586,60 (pięćset osiemdziesiąt sześć 60/100) złotych z tytułu zwrotu wydatków.

Sygn. akt II K 602/18

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2018 roku w miejscowości S., woj. (...) około godziny 12.20 M. K. jechał jako kierujący samochodem osobowym marki B. o nr rej. (...) ulicą (...). Ponieważ przekroczył dozwoloną prędkość o 21 km/h został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Policji z (...) w B.. W czasie kontroli ustalono, że oskarżony posiada czynny zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczony przez sąd. Samochód, który prowadził przekazano pasażerce, która podróżowała razem z nim.

M. K. był skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego (...) (...) wydanym w dniu 03.09.2014 roku w sprawie sygn. akt (...) za czyn z art. 178§1 i 4 kk na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat i karę grzywny. Ponadto na podstawie art. 42 §2 kk Sąd orzekł wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 7 lat. Wyrok uprawomocnił się 11.09.2014 roku. M. K. był także skazany prawomocnym wyrokami różnych sądów za inne przestępstwa.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. K. k -68v w zw. z k -35, wyrok SR (...) - (...) wydany w sprawie sygn. akt (...) k- 16, wyrok SR (...) k- 12, dane o karalności k- 6-8, notatka urzędowa k-1).

Oskarżony M. K. ma (...) lat, jest po rozwodzie i ma jedno dziecko w wielu (...) lat, posiada wykształcenie (...) – jest (...). Pracuje jako (...) i zarabia 997 złotych netto miesięcznie, był karany sądownie.

(dowód : wyjaśnienia oskarżonego k- 58v w zw. z k 54, karta karna k-6, odpisy wyroków k-12, 16 ).

Oskarżony przyznał się do dokonania zarzucanego mu i wyjaśnił, że w dniu zdarzenia jechał jako kierujący samochodem na Święta Wielkanocne. Razem z nim jechały jeszcze trzy osoby, ale nie chce podać ich danych. One były niedysponowane w tym dniu, stąd oskarżony zdecydował się prowadzić samochód. Jedna osoba z pasażerów była po chemioterapii.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. K. k -58v w zw. z k -35 ) .

Z ustaleń Sądu wynika, iż w dniu 31.03. 2018 roku w miejscowości S., woj. (...) około godziny 12.20 M. K. jechał jako kierujący samochodem osobowym marki B. o nr rej. (...) ulicą (...) i został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Policji. Oskarżony zdawał sobie sprawę, że nie powinien prowadzić samochodu, gdyż był skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego (...) (...) wydanym w dniu 03.09.2014 roku w sprawie sygn. akt (...) za czyn z art. 178§1 i 4 kk na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat i karę grzywny. Ponadto na podstawie art. 42 §2 kk Sąd orzekł wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 7 lat. Wyrok uprawomocnił się 11.09.2014 roku. Za takimi ustaleniami Sądu przemawiają wyjaśnienia oskarżonego, w których przyznał się do dokonania tego czynu, a także nieosobowy materiał dowodowy w postaci odpisu wyroku Sądu Rejonowego (...) (...) wydanego w dniu 03.09.2014 roku w sprawie sygn. akt (...) oraz notatki urzędowej sporządzonej po dokonanej kontroli przez funkcjonariuszy Policji.

Na podkreślenie zasługuje fakt, że oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną w tym za czyny z art. 177§1 kk w zw. z art. 178 kk. Doskonale zatem wiedział, że nie wolno mu kierować samochodem, a zatem jego wyjaśnienia, że zrobił to tylko dlatego, że pozostali pasażerowie źle się czuli w tym dniu lub nie posiadali prawa jazdy są jego linią obrony.

Sąd w całości przypisał wiarę nieosobowemu materiałowi dowodowemu w postaci notatki urzędowej sporządzonej przez funkcjonariusz Policji, zaświadczenia o karalności z (...) i wyroków Sądu dołączonych do akt sprawy. Wszystkie ww. dokumenty zostały sporządzone przez podmioty do tego uprawnione, w ramach przyznanych im kompetencji i w czasie procesu nie zostały zakwestionowane przez żadną ze stron.

Oceniając dowody zgromadzone w sprawie i analizując ustalony stan faktyczny Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony podlega odpowiedzialności karnej, ponieważ zostały spełnione warunki konieczne do przyjęcia tej odpowiedzialności. M. K. dopuścił się bowiem czynu naruszającego normę prawną i zagrożonego przez ustawę sankcją karną. Ponadto czyn ten w ocenie Sądu jest społecznie szkodliwy w stopniu wyższym niż znikomy, zaś sprawcy można przypisać winę. Oskarżony w chwili popełniania przypisanego mu czynu był pełnoletni, poczytalny, nie stwierdzono ponadto żadnych okoliczności wyłączających winę lub bezprawność czynu.

W świetle poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych - oceniając zachowanie oskarżonego w kategoriach prawa karnego - nie ulega wątpliwości, że M. K. działaniem swoim wypełnił znamiona przestępstwa z art. 244 kk, gdyż w dniu 31.03.2018 roku na ul. (...) w S., woj. (...), nie zastosował się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego (...) (...) wydanym w dniu 03.09.2014 roku w sprawie sygn. akt (...), środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym przez okres 7 lat w ten sposób, że prowadził jako kierujący samochód osobowy marki B. o nr rej. (...) (...) po drodze publicznej.

Przy wymiarze kary za ten czyn Sąd kierował się dyrektywami wskazanymi w art. 53 § 1 i 2 kk. Jako okoliczności obciążające Sąd uwzględnił znaczny stopień szkodliwości społecznej popełnionego przez oskarżonego czynu ze względu na dobro prawne objęte ochroną, w które czyn ten godzi, dotychczasową jego karalność.

Jako okoliczności łagodzące wymiar kary Sąd przyjął przyznanie się oskarżonego do dokonania zarzucanego mu czynu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art. 244 kk wymierzył oskarżonemu M. K. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 42§1a pkt 2 kk w zw. z art. 43§1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego przez okres 3 lat.

Orzeczona oskarżonemu kara powinna spełnić swe cele w zakresie obu prewencji.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. U. kwotę 420 złotych z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu oraz kwotę 96,60 złotych z tytułu podatku VAT. O kosztach obrony udzielonej skazanemu z urzędu Sąd orzekł na podstawie §4 ust 3 i §17 ust 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. 2016 r. poz.1714).

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 120 złotych opłaty zgodnie z art. 2 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tj. Dz. U. nr 49 z 1983 r., poz. 223 z późn. zm) i kwotę 586,60 złotych tytułem zwrotu wydatków.