Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Daria Ratymirska

Protokolant: starszy asystent sędziego Paweł Kurzyński

na posiedzeniu jawnym w dniu 11 grudnia 2018 roku w Kłodzku po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2018 roku

sprawy z powództwa H. w W.

przeciwko S. S.

o zapłatę kwoty 13.200 zł

I.  umarza postępowanie co do żądania zapłaty kwoty 900 zł;

II.  zasądza od pozwanego S. S. na rzecz strony powodowej F. w W. kwotę 12.101,68 zł (dwanaście tysięcy sto jeden złotych 68/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 marca 2018r. do dnia zapłaty;

III.  oddala powództwo w dalszej części;

IV.  zasądza od pozwanego S. S. na rzecz strony powodowej H. w W. kwotę 3.645,48 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu.

(...)

UZASADNIENIE

H. w W. wniósł w dniu 13.03.2018r. pozew przeciwko S. S. o zapłatę kwoty 13.200 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 13.030 zł od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu. W uzasadnieniu podała, że wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwanego z (...) Bank (...) S.A. (poprzednikiem prawnym powoda) w dniu 27.11.2013r. stosunku cywilnoprawnego, a w dniu 27.12.2017r. powód nabył tą wierzytelność na podstawie umowy cesji. W piśmie procesowym z dnia 24.09.2018r. powód podał, że pozwany nie wywiązał się z warunków umowy, co spowodowało jej zakończenie w dniu 25.03.2015r.

W odpowiedzi na pozew pozwany zarzucił brak legitymacji czynnej, nieudowodnienie dochodzonych roszczeń, przedawnienie roszczenia.

W piśmie procesowym z dnia 29.11.2018r. strona powodowa cofnęła częściowo pozew o kwotę 900 zł ze zrzeczeniem się roszczenia, podając, jako przyczynę, spełnienie zobowiązania przez pozwanego w tym zakresie. Wyjaśniła, że wpłaty te zaliczyła na poczet kapitału głównego; wniosła o zasądzenie kwoty 12.300 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następnego po wniesieniu pozwu. Podała, że na zobowiązanie pozwanego składa się:

kwota 8605,43 zł, jako zaległa część kapitału;

kwota 2645,81 zł – suma odsetek karnych naliczonych od postawienia roszczenia w stan wymagalności, tj. 25.03.2015r. do dnia cesji, tj. 27.12.2017r., zgodnie z umową w wysokości czterokrotności stpy kredytu lombardowego NBP;

Kwota 736,57 zł – suma odsetek umownych naliczonych w okresie obowiązywania umowy do dnia jej wypowiedzenia, tj. 25.03.2015r.;

kwota 142,19 zł – suma odsetek ustawowych naliczonych po dniu cesji wierzytelności do dnia sporządzenia pozwu, tj. 7.03.2018r.;

kwota 170 zł – koszt dochodzenia zaległej należności (koszty upomnień i wezwań).

Powód podał, że Kwota zadłużenia uwzględnia wpłaty dokonywane przez pozwanego przed wytoczeniem powództwa. Podniósł, że pozwany uznał roszczenie objęte pozwem, wyrażając wolę zawarcia ugody pozasądowej i spłacając częściowo roszczenie. Strony uzgodniły spłatę zadłużenia zgodnie z umówionym harmonogramem. Pozwany co prawda nie podpisał ugody, ale przystąpił do jej realizacji i w okresie od 26.04.2018r. do 26.11.2018r. wpłacił łącznie 900 zł (9x 100 zł).

Stan faktyczny:

W dniu 27.11.2013r. pozwany zawarł z (...) Bank (...) S.A. umowę pożyczki w kwocie 10.868,68 zł. Pozwany nie wywiązał się z warunków umowy, co spowodowało jej zakończenie w dniu 25.03.2015r.

W dniu 27.12.2017r. na podstawie umowy cesji powód nabył wierzytelność, przysługującą wobec pozwanego.

W dniu 7.03.2018r. powód wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, stwierdzając, że w księgach rachunkowych ujęta jest wymagalna kwota przysługująca powodowi wobec pozwanego w wysokości 13200 zł, nabyta w drodze umowy cesji z dnia 27.12.2017r.

W marcu 2018r. pozwany zobowiązał się wobec powoda, że będzie spłacał zadłużenie w ratach - w okresie od 26.04.2018r. do 26.11.2018r. wpłacił łącznie 900 zł (9x 100 zł).

Dowód:

umowa pożyczki gotówkowej z dnia 27.11.2013r. (k-63-68);

umowa przelewu wierzytelności z dnia 19.12.2017r. (k-69-78);

wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego (k-3);

zawiadomienie dłużnika o przelewie wierzytelności (k-4);

wezwanie do zapłaty z dnia 17.01.2018r. z propozycją zawarcia ugody (k-5);

sprostowanie do zawiadomienia o cesji (k-51);

„Ugoda” (k-52-57).

Sąd zważył, co następuje:

Strona powodowa wykazała swoją legitymacji procesowej, przedstawiając umowę przelewu wierzytelności na swoją rzecz, na którą powoływała się w pozwie (art. 509 kc w zw. z art. 6 kc). Wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwanego z (...) Bank (...) S.A. (poprzednikiem prawnym powoda) w dniu 27.11.2013r. umowy pożyczki gotówkowej (k-63-68). W pismach procesowych z dnia 24.09.2018r. i 29.11.2018r. powód podał, że pozwany nie wywiązał się z warunków umowy, co spowodowało jej zakończenie w dniu 25.03.2015r. Umowa przewidywała możliwość wcześniejszego jej rozwiązania, w przypadku, gdyby pozwany nie wywiązał się ze swych obowiązków, w tym z obowiązku spłaty rat w terminie. Wprawdzie powód nie przedstawił dokumentu wypowiedzenia umowy, doręczonego pozwanemu, jednakże w toku postępowania do czasu zamknięcia rozprawy pozwany nie kwestionował faktu zawarcia takiej umowy z (...) Bank (...) S.A., wcześniejszego jej rozwiązania ze skutkiem na dzień 25.03.2015r., jak również nie przedstawił dowodów na fakt należytego wykonania swojego zobowiązania zapłaty (art. 720 kc w zw. z art. 6 kc).

Zgodnie z przepisem art. 353§1 kc, zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno – gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego (art. 354§1 kc). Dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 kc). Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509§1 i 2 kc). Wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużni odpowiedzialności nie ponosi (art. 481§1 kc). W niniejszej sprawie pozwany nie wykazał, że spełnił swoje zobowiązanie zapłaty zgodnie z jego treścią, co uzasadniało uwzględnienie powództwa w zakresie kwoty głównej (tj. wykorzystanego i niespłaconego kapitału, przekazanego przez bank) oraz w zakresie skapitalizowanych odsetek – strona powodowa precyzyjnie wskazała sposób naliczenia żądanych z tego tytułu kwot, sprecyzowała od jakich konkretnie kwot i w jakich terminach odsetki te zostały naliczone, wskazała wysokości odsetek, termin wymagalności świadczenia, wobec czego żądanie w tej części poddawało się weryfikacji, miało uzasadnienie w przepisach prawach i ostatecznie nie zostało zakwestionowane przez pozwanego. W tych okolicznościach, powództwo w części, obejmującej żądanie zapłaty z tytułu kwoty głównej (8605,43 zł, jako zaległej części kapitału) i skapitalizowanych odsetek (2645,81 zł + 736,57 zł + 113,87 zł) podlegało uwzględnieniu. Sąd oddalił powództwo jedynie częściowo w zakresie odsetek ustawowych naliczonych po dniu cesji wierzytelności do dnia sporządzenia pozwu, tj. 7.03.2018r. – z tego tytułu powód żądał zapłaty kwoty 142,19 zł, jednakże suma odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 8.605,43 zł od dnia 28.12.2017r. do dnia 7.03.2018r. wynosi 113,87 zł, dlatego ponad tę kwotę powództwo podlegało oddaleniu.

Na uwzględnienie nie zasługiwało także powództwo w zakresie kwoty 170 zł, z tytułu kosztów upomnień i wezwań. Żądanie powoda w tym zakresie pozostało nieuzasadnione i całkowicie gołosłowne, brak było podstawy prawnej i faktycznej do uwzględnienia takiego żądania.

Odnośnie zarzutu przedawnienia, wskazać należy, że roszczenie stało się wymagalne w dniu 25.03.2015r., powód wniósł pozew do Sądu w dniu 13.03.2018r., a więc przed upływem terminu przedawnienia, wynoszącego 3 lata dla roszczeń, związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (art. 118 kc). Niezależnie od powyższego, pozwany nie zakwestionował też w żaden sposób twierdzeń powoda co do uznania roszczenia, poprzez dobrowolne wpłaty po 100 zł zgodnie z ugodą pozasądową (art. 123§1 pkt 2 kc).

Orzeczenie w pkt I wyroku oparto na przepisach art. 355§1 kpc w zw. z art. 203 § 1 kpc, wobec tego, że powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie żądania zapłaty kwoty 900 zł.

Orzeczenie o kosztach w pkt IV oparto na przepisach art. 100 kpc w zw. z art. 98 § 1 i 3 kpc, przyjmując, że powód wygrał sprawę w ~92 %, poniósł koszty w kwocie 4277 zł (w tym: 660 zł – opłata sądowa od pozwu, 3600 zł – wynagrodzenie pełnomocnika, będącego radcą prawnym w stawce minimalnej, uzależnionej od wartości przedmiotu sporu, 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa). Pozwany poniósł koszty w kwocie 3617 zł (w tym: 3600 zł – wynagrodzenie pełnomocnika, będącego adwokatem w stawce minimalnej, uzależnionej od wartości przedmiotu sporu, 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa). Łącznie koszty procesu w sprawie wyniosły 7894 zł, z czego powód – zgodnie z wynikiem procesu – powinien je ponieść w 8%, tj. w kwocie 631,52 zł. Skoro faktycznie poniósł je w wysokości wyższej, zasądzono na jego rzecz różnicę (4277 – 631,52 = 3645,48).