Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2018 r.

na rozprawie

w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ś.

przeciwko (...) spółce akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) spółki akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ś. kwotę 2 595,69 zł (dwa tysiące pięćset dziewięćdziesiąt pięć złotych 69/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 16 grudnia 2016r.

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 047 zł (tysiąc czterdzieści siedem złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt X GC 1380/17

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2017 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wniosła pozew przeciwko (...) spółce akcyjnej V. (...) w W. o zapłatę kwoty 2 595,69 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 grudnia 2016 roku i kosztami postępowania. Uzasadniając żądanie pozwu, powódka wskazała, że w dniu 10 sierpnia 2016 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd należący do poszkodowanego R. K.. Powódka wskazała, że w dniu 27 września 2016 roku poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego. Stawka najmu została określona na kwotę 196,80 zł. Najem pojazdu trwał łącznie 30 dni, a jego całkowity koszt zamknął się kwotą 5 904 zł. Dalej powódka wskazała, że pozwana uznała swoją odpowiedzialność co do zasady i tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego przyznała poszkodowanemu kwotę 3 308,31 zł, uznając za uzasadniony czas najmu w ilości 24 dni i stawkę w wysokości 120 zł netto za dobę. Zdaniem powódki weryfikacja kosztów najmu pojazdu zastępczego nie znajduje uzasadnienia. Powódka wskazała, że czas najmu pojazdu pokrywa się z uzasadnionym czasem naprawy pojazdu uszkodzonego, zaś zastosowana przez nią stawka odpowiada stawkom rynkowym. Uzasadniając legitymację czynną, powódka wskazała na zawartą z poszkodowanym umowę przelewu wierzytelności.

W dniu 30 marca 2017 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym.

We wniesionym sprzeciwie pozwana zaskarżyła przedmiotowy nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwana przyznała, że ponosi odpowiedzialność za sprawcę zdarzenia, które miało miejsce w dniu 10 sierpnia 2016 roku. Zdaniem pozwanej dotychczas wypłacone z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego odszkodowanie w kwocie 3 308,31 zł, odpowiadające 24 dniom najmu i stawce 122 zł netto, pomniejszone o tzw. zaoszczędzone koszty eksploatacyjne, w pełni rekompensuje poniesioną w związku z tym szkodę. Pozwana zarzuciła ponadto brak konieczności najmu pojazdu zastępczego, ponieważ w tamtym czasie poszkodowany dysponował także innymi pojazdami, którymi z powodzeniem mógł zastąpić pojazd uszkodzony. Pozwana zarzuciła także, że brak odpłatności za najem wyklucza możliwość poniesionych w związku z tym wydatków, bo uszczerbek w majątku poszkodowanego nie wystąpił. Wreszcie pozwana zarzuciła, że zarówno czas najmu przekraczający uznane przez nią 24 dni jest nieuzasadniony, a zastosowana przez powódkę stawka wygórowana. Dodatkowo zdaniem pozwanej celowym okazało się pomniejszenie odszkodowania o to, co poszkodowany zaoszczędził w związku z brakiem możliwości użytkowania własnego samochodu, tj. mniejsze zużycie ogumienia, akumulatora, elementów ciernych układu hamulcowego i elementów innych układów. Kwota podlegająca odliczeniu wynosi 9,93 zł netto.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 sierpnia 2016 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...), należący do poszkodowanego R. K.. Pojazd poszkodowanego objęty był ubezpieczeniem OC przez Towarzystwo (...) S.A. w W.. Sprawca kolizji legitymował się umową ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej zawartą z pozwaną (...) spółką akcyjną V. (...) w W.. Uszkodzenia nie wyłączały możliwości dalszej eksploatacji pojazdu.

Bezsporne, a nadto dowód:

-

Dowód rejestracyjny, k. 27-28,

-

Dowód osobisty i prawo jazdy poszkodowanego, k. 29-30,

-

Oświadczenie, k. 31,

-

Polisa, k. 34,

-

Wydruk z (...), k. 73-74,

-

Dokumenty zawarte w aktach szkody, k. 124,

-

Zeznania świadka R. K., k. 143-144.

W dniu 31 sierpnia 2016 roku ubezpieczyciel przeprowadził oględziny uszkodzonego pojazdu. Serwis wykonujący naprawę przesłał kosztorys naprawy do akceptacji w dniu 1 września 2016 roku. Ubezpieczyciel odesłał zaakceptowany kosztorys w dniu 14 września 2016 roku. W dniach 21 i 26 września 2016 roku zostały zamówione części niezbędne do wykonania naprawy.

W dniu 27 września 2016 roku uszkodzony pojazd został podstawiony na warsztat w celu wykonania naprawy. Tego samego dnia zgłoszono konieczność przeprowadzenia dodatkowych oględzin, do których doszło w dniu 6 października 2016 roku. W dniu 13 października 2016 roku do warsztatu pozwana przesłała zweryfikowaną po wykonanych oględzinach dodatkowych kalkulację naprawy. Ubezpieczyciel zaakceptował koszt naprawy wynikający z kalkulacji zastrzegając, że po wykonaniu naprawy należy przedstawić pojazd do oględzin. Tego samego dnia dokonano zamówienia dalszych części niezbędnych do wykonania naprawy. Części zamówione po wykonaniu oględzin dodatkowych zostały dostarczone w dniu 15 października 2016 roku. W dniu 19 października 2016 roku serwis poinformował o możliwości wykonania oględzin ponaprawczych. Oględziny ponaprawcze zostały przeprowadzone w dniu 25 października 2016 roku. Pojazd został wydany poszkodowanemu w dniu 26 października 2016 roku.

Poszkodowany upoważnił warsztat do odbioru odszkodowania za naprawę.

Dowód:

-

historia naprawy, k. 20

-

upoważnienie, k. 34,

-

fotografii, k. 39,

-

faktury VAT, k. 36-38,

-

zrzut ekranu, k. 39,

-

kalkulacja naprawy, k. 36-49, 67-72,

-

wydruk wiadomości e-mail, k. 65-66,

-

Dokumenty zawarte w aktach szkody, k. 124,

Na czas naprawy poszkodowany w dniu 27 września 2016 roku wynajął od powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś. pojazd zastępczy marki S. (...) stawkę najmu ustalono, zgodnie z cennikiem właściwym dla kategorii pojazdu B+ na kwotę 196,80 zł brutto. Najem pojazdu trwał do zakończenia naprawy, tj. do dnia 26 października 2016 roku (30 dni), a jego koszt zamknął się kwotą 5 904 zł brutto.

Pojazd był poszkodowanej niezbędny do dojazdów do pracy. Poszkodowany mieszka w G., a pracuje pod P..

W dacie wykonywania naprawy pozwany nie był właścicielem jakichkolwiek innych pojazdów.

Dowód:

-

Faktura VAT, k. 17,

-

Oświadczenie, k. 18,

-

Protokół zdawczo odbiorczy, k. 19,

-

Umowa najmu, k. 21-23,

-

Oświadczenie, k. 26,

-

Ankieta, k. 77,

-

Zeznania świadka R. K., k. 143-144.

W dniu 27 września 2016 roku poszkodowany, celem zaspokojenia należności z tytułu najmu pojazdu zastępczego, zawarł z powódką (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś. umowę przelewu wierzytelności, stanowiącej roszczenie o odszkodowanie przysługujące najemcy od ubezpieczyciela OC sprawcy szkody w części dotyczącej kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

-

umowa cesji wierzytelności, k. 24

Powódka przesłała pozwanej wystawioną fakturę VAT wraz z dalszymi dokumentami, w tym umową cesji wierzytelności domagając się wpłaty odszkodowania.

Dowód:

-

pismo, k. 16

-

potwierdzenie doręczenia, k. 75-76,

Poszkodowany nie jest płatnikiem podatku VAT.

Dowód:

-

Oświadczenie, k. 32

Decyzją z dnia 18 listopada 2016 roku pozwana przyznała powódce odszkodowanie tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości 3 308,31 zł. W uzasadnieniu pozwana poinformowała, że uznała za uzasadnione 24 dni najmu od dnia 27 września 2016 roku do dnia 13 października 2016 roku (przestanie kosztorysu do weryfikacji nr 3) + 2 dni na organizację części zamiennych (14 - 17 października 2016 roku) + 3 dni technologicznego czasu naprawy (tj. od 18 - 20 października 2016 roku) + 1 dzień organizacyjny na odbiór pojazdu po naprawie tj. 21 -10-2016 roku. Pozwana wskazała, że dokonała także weryfikacji dobowej stawki najmu do kwoty 122 zł netto/ doba, która jej zdaniem jest stawką maksymalną za jaką można wynająć pojazd zastępczy zastępczego w takiej samej klasie jak uszkodzony na terenie zamieszkania poszkodowanego. Pozwana wyjaśniła, że należność z tytułu zwrotu kosztów najmu została pomniejszona o kwotę 293,13 zł brutto (24 dni x 9,93 zł netto) z tytułu kosztów zaoszczędzonych.

Dowód:

-

Decyzja, k. 78-79,

-

Dokumenty zawarte w aktach szkody, k. 124,

Pismem z dnia 29 listopada 2016 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 2 595,69 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwana nie znalazła podstaw do zmiany stanowiska.

Dowód:

-

wezwanie do zapłaty , k. 80,

-

pismo z dn. 12.12.2016r., k. 81-82

Stawki najmu pojazdu zastępczego marki S. (...) przy uwzględnieniu okresu najmu powyżej 16 dni i z limitem kilometrów wahają się w granicach 149 zł - 190,65 zł netto.

Dowód:

-

Cenniki, k. 134-138

Okres konieczny i niezbędny na naprawę pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) uwzględniający oprócz technologicznego czasu naprawy samochodu, usuwającego uszkodzenia związane z kolizją zaistniałą dnia 10 sierpnia 2016 r. wynoszącego 4 dni robocze, także techniczny czas naprawy biorący pod uwagę okres niezbędny na przeprowadzenie oględzin dodatkowych wraz z weryfikacją zakresu i kosztów naprawy, zakup i sprowadzenie części oraz materiałów, wykonanie badań technicznych i oględzin ponaprawczych, dni wolne od pracy, jak też czynności związane z przyjęciem i wydaniem pojazdu - wynosił 30 dni kalendarzowych.

Zarówno uszkodzony jak i wynajęty pojazd S. (...) pozycjonowany jest na granicy segmentów, pomiędzy klasą B (małe) i C (niższa średnia).

Przy 30 dniowym okresie najmu samochodów osobowych odpowiadających klasie B w drugim kwartale 2016 r. na rynku lokalnym obejmującym województwo (...), przy uwzględnieniu rozliczenia bezgotówkowego w opcji bez limitu kilometrów kształtowała się w przedziale od 135,00 zł do 160,00 zł netto (od 166,05 zł do 196,80 zł brutto), średnio 144,29 zł netto (177,47 zł brutto), zaś dla pojazdów klasy C od 140,00 zł do 210,00 zł netto (od 172,20 zł do 258,30 zł brutto), średnio wartość dla wskazanych cen wynosiła 172,86 zł netto (212,61 zł brutto).

Dokumentacja zgromadzona w aktach sprawy nie pozwala na ocenę stanu technicznego pojazdu, niezbędnego do oszacowania przewidywanego zakresu napraw umożliwiających normalną eksploatację samochodu.

Dowód:

-

opinia biegłego sądowego R. S., k. 150-161,

-

ustna uzupełniająca opinia biegłego sądowego R. S., k. 181-182.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione.

Na wstępie wskazać należało, że powódka uzyskała uprawnienie do dochodzenia pozostałej do wypłaty części odszkodowania na podstawie zawartej z poszkodowanym umowy cesji wierzytelności, co nie było w zasadzie kwestionowane w toku postępowania.

Podstawę prawną niniejszego powództwa stanowiły przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Zgodnie z art. 4 w/w ustawy ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie natomiast do treści art. 13 ust. 2 ustawy w obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. W sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art.22 ust. 1 ustawy). I tak zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Na wstępie wskazać należy, że sprawca szkody ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne wywołujące szkodę na zasadach ogólnych – o których mowa w art. 436 § 2 k.c. oraz według zasad określonych w art. 363 k.c., a w wypadku odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń - według zasad określonych w § 2 tego przepisu.

W rozpoznawanej sprawie pozwana nie kwestionowała, że sprawcą szkody była osoba, która była w tym czasie ubezpieczona z tytułu odpowiedzialności cywilnej u pozwanej, niesporny był także zakres uszkodzeń pojazdu poszkodowanego. Sporną natomiast okazała się jedynie kwestia zasadności żądania odszkodowania tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, której refundacji ponad przyznaną kwotę w wysokości 3 308,31 zł pozwana odmówiła.

W pierwszej kolejności pozwana zarzuciła brak konieczności najmu pojazdu zastępczego z uwagi na inne pojazdy, którymi w czasie wykonywania naprawy dysponował poszkodowany.

Twierdzenia pozwanej nie znalazły jednak oparcia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Okoliczności tych przede wszystkim nie potwierdził sam poszkodowany, który podczas przesłuchania w charakterze świadka stanowczo zaprzeczył, że był wówczas właścicielem jakiegokolwiek innego pojazdu. Również pozwana nie przedstawiła jakiegokolwiek dowodu z którego wynikałoby, że poszkodowany w dacie najmu pojazdu zastępczego dysponował innym pojazdem, którym z powodzeniem mógł zastąpić pojazd uszkodzony.

W tych okolicznościach brak było podstaw do uznania, że najem pojazdu nie był konieczny, a w konsekwencji Sąd stwierdził, że pozwana co do zasady obowiązana jest do pokrycia poniesionych w związku z tym kosztów.

Na aprobatę nie mogły zasługiwać również twierdzenia pozwanej, wedle których poszkodowany w wyniku bezgotówkowego rozliczenia za najem pojazdu nie poniósł żadnych wydatków (żadnej szkody), a dochodzenie tego rodzaju roszczeń przez podmioty profesjonalnie pozostaje sprzeczne ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem prawa. Zgodnie bowiem z poglądem dominującym w orzecznictwie już samo powstanie wymagalnej wierzytelności o zapłatę czynszu najmu powoduje powstanie u poszkodowanego nowych pasywów, która pomimo iż nie została pokryta bezpośrednio przez poszkodowanego wchodzi w skład szkody. Podkreślenia przy tym wymaga, że poszkodowany w wyniku przeniesienia wierzytelności na powoda zwolnił się z obowiązku uregulowania należności z tytułu najmu pojazdu zastępczego, a tym samym dokonał właśnie swego rodzaju „zapłaty”. Zwiększenie się istniejących pasywów lub powstanie nowych jest niczym innym jak tylko poniesieniem straty przez poszkodowanego w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. Podobne stanowisko zajął także Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 10 lipca 2008 roku ( sygn. akt III CZP 62/08, OSNC 2009, nr 7-8, poz. 106) wskazując, iż pojęcie strat jakie poszkodowany poniósł w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. obejmuje także niezaspokojone przez poszkodowanego, wymagalne zobowiązanie na rzecz osoby trzeciej (zob. także uzasadnienie do wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 13 września 2013 roku, sygn. akt VIII Ga 244/13).

Rozstrzygając natomiast w przedmiocie wysokości roszczenia z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w kontekście twierdzeń stron, Sąd - dostrzegając jednocześnie konieczność zasięgnięcia wiadomości specjalnych, dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej R. S..

W złożonej opinii biegły wskazał, że okres konieczny i niezbędny na naprawę pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) uwzględniający oprócz technologicznego czasu naprawy samochodu, usuwającego uszkodzenia związane z kolizją zaistniałą dnia 10 sierpnia 2016 r. wynoszącego 4 dni robocze, także techniczny czas naprawy biorący pod uwagę okres niezbędny na przeprowadzenie oględzin dodatkowych wraz z weryfikacją zakresu i kosztów naprawy, zakup i sprowadzenie części oraz materiałów, wykonanie badań technicznych i oględzin ponaprawczych, dni wolne od pracy, jak też czynności związane z przyjęciem i wydaniem pojazdu - wynosił 30 dni kalendarzowych. Biegły wyjaśnił także, że przy 30 dniowym okresie najmu samochodów osobowych odpowiadających klasie B w drugim kwartale 2016 r. na rynku lokalnym obejmującym województwo (...), przy uwzględnieniu rozliczenia bezgotówkowego w opcji bez limitu kilometrów stawka najmu kształtowała się w przedziale od 135,00 zł do 160,00 zł netto (od 166,05 zł do 196,80 zł brutto), średnio 144,29 zł netto (177,47 zł brutto), zaś dla pojazdów klasy C od 140,00 zł do 210,00 zł netto (od 172,20 zł do 258,30 zł brutto), średnio wartość dla wskazanych cen wynosiła 172,86 zł netto (212,61 zł brutto).

Pomimo złożonych przez pozwaną zarzutów Sąd uznał, że przedłożona przez biegłego opinia nie budziła zastrzeżeń co sposobu jej sporządzenia i treści sformułowanych w niej wniosków. Biegły w sposób wyczerpujący odniósł się do zgłoszonych zastrzeżeń i wyjaśnił przyjęty na potrzeby wykonywanej opinii tok rozumowania. W ocenie Sądu wyjaśnienia biegłego dotyczące odrębnego zaokrąglenia technologicznego czasu napraw mechanicznych i blacharskich oraz lakierniczych pozostaje spójne i logiczne. Biegły podczas składanych wyjaśnień zwrócił uwagę, że prace te wykonywane są na różnych stanowiskach i w zupełnie odmiennych warunkach, zaś w autoryzowanych serwisach naprawczych w jednej chwili wykonywanych jest wiele napraw pojazdów i skorzystanie z odpowiedniego stanowiska naprawczego może być utrudnione i wymaga stosownego okresu oczekiwania. Biegły jednocześnie wyjaśnił, że jest to zjawisko naturalne, występujące bardzo często i związane jest z normalnym tokiem prac naprawczych oraz podkreślił, że po wykonanej naprawie blacharsko – lakierniczej pojazd musi oczekiwać na możliwość przyjęcia na stanowisko lakiernicze, następnie jest przygotowywany do lakierowania i dopiero później następuje odtworzenie powłoki lakierniczej w komorze. W ocenie Sądu przedstawione powyżej wyjaśnienia biegłego dotyczące odrębnego zaokrąglenia technologicznego czasu napraw mechanicznych i blacharskich oraz lakierniczych pozostaje spójne i logiczne i jako takie zasługują na uwzględnienie.

Podobnie Sąd ocenił wyjaśnienia biegłego dotyczące zasadności zaliczenia czasu oczekiwania na wykonanie oględzin ponaprawczych, tym bardziej, że przeprowadzenia ich żądała sama pozwana. W ocenie Sądu wstrzymanie się z wydaniem poszkodowanemu pojazdu do czasu wykonania tych oględzin było w pełni uzasadnione dla zweryfikowania przez ubezpieczyciela zakresu wykonanej naprawy, a w konsekwencji oceny zasadności powstałych w związku z tym kosztów. W ten sposób wykonujący naprawę warsztat zapewnia sobie ich pełne pokrycie ubezpieczyciela i jednocześnie przeciwdziała ewentualnym późniejszym zarzutom dotyczącym wysokości kosztów naprawy. W ocenie Sądu w takich okolicznościach wstrzymanie wydania pojazdu do czasu przeprowadzenia oględzin ponaprawczych przez ubezpieczyciela pozostaje w pełni uzasadnione, tym bardziej, że z chwilą opuszczenia terenu warsztatu pojazd narażony jest już na kolejne kolizje i uszkodzenia, które mogą skutecznie uniemożliwić weryfikację zakresu dotychczas wykonanej naprawy i w konsekwencji stać się podstawą do odmowy pokrycia kosztów z nią związanych. Nie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostał fakt, że z akt sprawy nie wynika, aby cokolwiek stało na przeszkodzie przeprowadzenia oględzin ponaprawczych niezwłocznie do zgłoszeniu takiej możliwości. Zdaniem Sadu ubezpieczyciel, nie podejmując odpowiednich czynności do ich niezwłocznego wykonania, działał w istocie na własną szkodę, zaś zwłoka ubezpieczyciela w tym zakresie nie może obciążać poszkodowanego.

W tym stanie rzeczy Sąd stwierdził, że doliczenie do uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego także czasu oczekiwania na wykonanie oględzin ponaprawczych pozostaje w pełni uzasadnione.

Reasumując Sąd za biegłym uznał, że uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego wynosi 30 dni.

Opierając się o ustalenia biegłego sądowego Sąd stwierdził, również, że zastosowana przez powódkę stawka najmu pojazdu zastępczego w wysokości 196,80 zł brutto, jako zawierająca się w przedziale stawek stosowanych dla pojazdów klasy B (podczas gdy klasa pojazdu uszkodzonego była jeszcze nieco wyższa – B+), nie mogła zostać uznana za wygórowaną.

W tym stanie rzeczy wysokość należnego powódce, jako następcy prawnemu poszkodowanemu, odszkodowania stanowiąca iloczyn uzasadnionego czasu najmu (30 dni) i stawki (196,80) wynosi 5904 zł.

W ocenie Sądu nieuzasadnione okazało się pomniejszenie ustalonego w powyższy sposób odszkodowania o tzw. zaoszczędzone koszty eksploatacji własnego pojazdu, tj. wydatki, które zostałyby poniesione przez poszkodowanego, gdyby jego samochód nie został uszkodzony lub zniszczony i gdyby nie wynajmował samochodu zastępczego. Dopuszczalność takiego rozwiązania nie budzi więc większych wątpliwość, tym bardziej, że wywieść ją można z obowiązującej zasady przeciwdziałania wzbogaceniu się poszkodowanego. Sąd również miał na uwadze, że dopuszczalność pomniejszania w taki sposób odszkodowania co do zasady została zaaprobowana przez Sąd Najwyższy, który w wyroku z dnia 8 września 2004 r. (sygn. akt IV CK 672/03) stwierdził, że odszkodowanie za wydatki na najem pojazdu mechanicznego może być pomniejszone o zaoszczędzone przez poszkodowanego koszty eksploatacji własnego samochodu, a w uchwale z dnia 17 listopada 2011 r. (sygn. akt III CZP 05/11) podtrzymał swoje stanowisko. Podkreślenia jednak wymaga, że fakt zaoszczędzonych wydatków na eksploatację własnego samochodu i ich wysokość musi być każdorazowo wykazana przez ubezpieczyciela, gdyż jest to okoliczność redukująca zakres jego odpowiedzialności, czyli wysokość wypłaconego odszkodowania. Obowiązek dowodzenia, czy i ile zaoszczędził poszkodowany nie używając swojego pojazdu w okresie naprawy, gdy jednocześnie wynajmował pojazd zastępczy znajduje swoje umocowanie wprost w art. 6 k.c. i art. 14 ust. 3 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Pomniejszenie to nie może być przy tym oparte na abstrakcyjnych wskaźnikach, oderwanych od okoliczności konkretnego przypadku. Taką skonkretyzowaną oszczędność w odniesieniu do danego stanu faktycznego mogłaby stanowić na przykład oszczędność wynikająca z mniejszego zużycia paliwa przez pojazd najmowany, a sprowadzająca się do różnicy pomiędzy kosztem zakupu paliwa, które należałoby ponieść, gdyby poszkodowany jeździł własnym samochodem, a kosztem zakupu paliwa w czasie najmu pojazdu mechanicznego. Niemniej i w takim przypadku należałoby ową różnicę wykazać. Niedopuszczalna jest redukcja należnego poszkodowanemu świadczenia o abstrakcyjną, niczym nie udowodnioną wysokość świadczenia, sprowadzającą się jedynie do hipotetycznego założenia, że taką właśnie kwotę osoba poszkodowana mogła zaoszczędzić nie używając własnego pojazdu.

W tym stanie rzeczy, uwzględniając, że wyliczenia przedstawione przez pozwaną oparte zostały jedynie o ogólne, standardowe założenia brak było podstaw do uznania, że kwota 293,13 zł rzeczywiście na skutek najmu pojazdu zastępczego została przez poszkodowanego zaoszczędzona. W konsekwencji pomniejszenie wysokości należnego odszkodowania o nieustalone, oderwane od okoliczności sprawy koszty, uznać należało za nieuzasadnione.

Reasumując, Sąd ustalił, że należne powódce, jako nabywcy uprawnienia - odszkodowanie tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego winno zamknąć się kwotą 5 904zł (30 dni x 196,80 zł). Mając przy tym na względzie, że należność z tego tytułu została częściowo – tj. co do kwoty 3 308,31 zł – wypłacona, do zapłaty na rzecz powoda pozostała kwota 2 595,69 zł i taką też kwotę Sąd zasadził, uwzględniając tym samym powództwo w całości.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 k.c. przy uwzględnieniu art. 14 ust 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003r. Nr 124, poz. 1152).

Powyższe ustalenia dały wyraz w punkcie I sentencji.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego w sprawie Sąd oparł się na treści przedłożonych do akt dowodów z dokumentów, zeznaniach świadka, które Sąd ocenił jako wiarygodne oraz na opinii biegłego, uznając, iż nie budziła ona zastrzeżeń co sposobu jej sporządzenia i treści sformułowanych w niej wniosków.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania znajduje podstawę prawną w treści art. 98 § 1 k.p.c. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 98 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Mając na uwadze, że powódka wygrała przedmiotowe postępowanie w całości to jej należy się zwrot kosztów procesu. Na koszty powódki złożyły się: kwota 130 zł tytułem opłaty od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 900 zł ustalone w oparciu o przepis § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2016 poz. 1668) oraz kwota 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa.

W tym stanie rzeczy należało orzec, jak na wstępie.