Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2018 r.

na rozprawie

w sprawie z powództwa A.- (...) spółki jawnej z siedzibą w S.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powódki „A.-G. i J." spółki jawnej z siedzibą w S. kwotę 23.159,68 zł (dwadzieścia trzy tysiące sto pięćdziesiąt dziewięć złotych sześćdziesiąt osiem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami (określonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. jako odsetki ustawowe za opóźnienie) liczonymi od kwot:

- 9.847,38 zł od dnia 27 lipca 2012 r.,

- 294,59 zł od dnia 28 lipca 2012 r.,

- 8.578,02 zł od dnia 11 października 2012 r.,

- 1.133,45 zł od dnia 6 września 2013 r.,

- 3.306,24 zł od dnia 7 marca 2014 r.,

II.  oddala powództwo o odsetki w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.575 zł (trzy tysiące pięćset siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem kosztów procesu,

IV.  przyznaje radcy prawnemu M. K. (1), ustanowionemu pełnomocnikiem z urzędu dla pozwanej, od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie, kwotę
2.400 zł (dwa tysiące czterysta złotych) wraz z podatkiem VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika z urzędu.

Sygn. akt X GC 593/15

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2014 roku powódka (...) spółka jawna z siedzibą w S. wniosła do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie pozew przeciwko pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 23.159,68 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot: 9.847,38 zł od dnia 26 lipca 2012 roku; 294,59 zł od dnia 27 lipca 2012 roku; 8.578,02 zł od dnia 10 października 2012 roku; 1.133,45 zł od dnia 5 września 2013 roku; 3.306,24 zł od dnia 6 marca 2014 roku oraz kosztów postepowania. Uzasadniając żądanie pozwu, powódka wskazała, że w ramach prowadzonej działalności zawarła z pozwaną umowy sprzedaży sprzętu i wyposażenia żeglarskiego. Powódka wskazała, że wydała zamówiony towar, a pozwana nie składała zastrzeżeń do dostarczonego towaru. Powódka podała, że pozwana zapłaciła na poczet wystawionych tytułem sprzedaży faktur jedynie kwotę 24,60 zł, która stanowi koszty transportu.

W dniu 30 grudnia 2014 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

We wniesionym w dniu 18 lutego 2015 roku sprzeciwie pozwana (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zaskarżyła przedmiotowy nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenie powództwa. Pozwana podniosła, że brak jest podstaw do stwierdzenia jakoby istniało jej zobowiązanie względem powódki wynikające z faktur dołączonych do pozwu. Wskazała, że faktury są jedynie dokumentem księgowym, nie są natomiast potwierdzeniem wykonania wskazanej w nim usługi, co do ilości jak i jakości, ponadto nie zawierają one firmowej pieczęci pozwanego oraz podpisu osoby upoważnionej do odbierania faktur.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie, zaś w odniesieniu do twierdzeń sprzeciwu wskazała, że wraz z dostarczanym towarem przesyłała pozwanej faktury opiewające na kwoty stanowiące wartość zakupu poszczególnych produktów. Wskazała również, że podstawą każdej ze zrealizowanych transakcji było zamówienie przesłane przez pozwaną wiadomością mailową. Powódka podała, że pozwana zakupionego towaru nie odesłała, nie występowała o anulowanie bądź korektę faktur, zaś w odpowiedzi na wezwania do zapłaty wystąpiła z prośbą o wydłużenie terminu zapłaty.

Wyrokiem z dnia 10 sierpnia 2016 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w punkcie I zasądził od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powódki „A.-G. i J." spółki jawnej z siedzibą w S. kwotę 23.159,68 zł wraz z ustawowymi odsetkami (określonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. jako odsetki ustawowe za opóźnienie) liczonymi od kwot: 9847,38 zł od dnia 27 lipca 2012 r., 294,59 zł od dnia 28 lipca 2012 r., 8578,02 zł od dnia 11 października 2012 r., 1133,45 zł od dnia 6 września 2013 r., 3306,24 zł od dnia 7 marca 2014 r., oddalając w pkt II powództwo o odsetki w pozostałym zakresie. W pkt III Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3575 zł tytułem kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 6 października 2017 roku wydanym na skutek apelacji pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. Sąd Okręgowy w Szczecinie uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej. W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, że kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku doprowadziła do jego uchylenia z uwagi na występującą w sprawie nieważność postępowania przed Sądem Rejonowym z uwagi na pozbawianie pozwanej możliwości obrony swoich praw, która to wada, jako bezwzględna przyczyna odwoławcza, powoduje ww. skutek.

Pismem z dnia 19 lipca 2018 roku pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika, przedstawiła dalsze wnioski dowodowe oraz podniosła zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując, że 2 letni, właściwy umowie sprzedaży termin przedawnienia, upłynął przed wytoczeniem powództwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. G. i J. spółę jawną oraz (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością łączyła stała współpraca handlowa, w zakresie której pozwana nabywała od powódki sprzęt do wyposażenia jachtów.

Zamówienia pozwanej dokonywane były w przeważającym zakresie za pośrednictwem e -mail. Po złożeniu zamówienia przez pozwaną wystawiany był dokument WZ. Zamówiony towar był następnie pakowany i wraz z wystawioną za zakup fakturą przekazywany był firmie kurierskiej.

Dowód:

−

Zeznania świadka M. K. (2) k. 156, 384

−

Zeznania świadka M. U. k. 156-157.

Wiadomością e-mail z dnia 19 lipca 2012 roku pozwana zamówiła u powódki produkty z jej asortymentu.

Tego samego dnia powódka (...) spółka jawna wystawiła pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością fakturę Vat nr (...) za zakup takich produktów jak: luk low, kabestan, sensor, zbiornika paliwa, korby kabestanu, wentylatora, pompy zęzowej, zawora zwrotnego, pompy wody, złączki pompy, filtru wody, przejścia burtowego na kwotę 9.847,38 zł, płatną do dnia 26 lipca 2012 roku. kwota ta obejmowała także koszt wysyłki. Towary te zostały wysłane pozwanej.

W dniu 20 lipca 2012 roku powódka (...) spółka jawna wystawiła pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością koleją fakturę VAT nr (...) za zakup zbiornika wody na kwotę 319,19 zł, płatną do dnia 27 lipca 2012 roku. Wskazana kwota obejmowała koszt transportu. Towary te zostały wysłane pozwanej.

Wiadomością e-mail z dnia 26 września 2012 roku pozwana dokonała u powódki kolejnego zamówienia towarów.

W dniu 26 września 2012 roku powódka (...) spółka jawna wystawiła pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością fakturę VAT nr (...) za zakup: kranu, luku low, kabestanów, wentylatora, umywalki, hydroforu, zaworu zwrotnego, zbiorka wc, pompy, lamp nawigacyjnych, pomp wody, filtra wody, złączki pompy na kwotę 8.578,02 zł, płatną do dnia 10 października 2012 roku. Wskazana kwota obejmowała koszt transportu. Towary te zostały wysłane pozwanej.

Kolejną wiadomością e-mail z dnia 21 sierpnia 2013 roku pozwana złożyła następne zamówienie.

W dniu 22 sierpnia 2013 roku powódka (...) spółka jawna wystawiła pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością fakturę VAT nr (...) za zakup: lamp nawigacyjnych, odbijacza, uchwytu odbijacza, zbiornika paliwa oraz wlewu prostego na kwotę 1.133,45 zł, płatną do dnia 5 września 2013 roku. Wskazana kwota obejmowała koszt transportu. Towary te zostały wysłane pozwanej.

Kolejno pozwana dokonała telefonicznego zamówienia towarów z asortymentu powódki. Treść zamówienia została odzwierciedlona w wiadomości e-mail z dnia 20 lutego 2014 roku.

Tego samego dnia powódka (...) spółka jawna wystawiła pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością fakturę dotyczącą zakupu kompasu offshore oraz windy (...) na kwotę 3.306, 24 zł, płatną do dnia 6 marca 2014 roku. Wskazana kwota obejmowała koszt transportu. Towary te zostały wysłane pozwanej.

Dowód:

−

Zestawienie nadań przesyłek k. 16-22,

−

Faktury VAT k. 23-29,

−

Korespondencja mailowa k. 30-33, 77-84.

Pozwana nie składała zastrzeżeń co do jakości dostarczonego towaru, nie informowała także o niedostarczeniu towaru.

Dowód:

−

Zeznania świadka M. K. (2) k. 156, 384

−

Zeznania świadka M. U. k. 157, 384-385

−

Przesłuchanie reprezentanta strony powodowej J. J. k. 157.

Pismem z dnia 22 maja 2013 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 18.719,99 zł tytułem należności wynikającej z nieuregulowanych należności z faktur z dnia 19 lipca 2013 roku, 20 lipca 2013 roku oraz 26 września 2013 roku. Kolejnym pismem z dnia 2 lipca 2013 roku powódka monitowała pozwaną o odpowiedź na wezwanie

W odpowiedzi na wezwanie pozwana pismem z dnia 15 sierpnia 2013 roku zwróciła się do powódki z prośbą o przedłużenie terminu płatności. W piśmie pozwana wskazała, że zobowiązuje się do zapłaty całości kwoty do dnia 30 września 2013 roku, co związane miało być z otrzymaniem dofinansowania.

Wiadomością mailową z dnia 20 sierpnia 2013 roku powódka poinformowała pozwaną, że prolongata terminu płatności będzie możliwa w przypadku częściowej wpłaty należności. Następnie wiadomością z dnia 4 września 2013 roku powódka poinformowała o braku wpłaty.

Pozwana, pomimo kolejnych monitów powódki, nie dokonała częściowej spłaty należności.

Wiadomością e-mail z dnia 4 marca 2014 roku powódka poinformowała pozwaną, że w dniu 20 lutego 2014 roku wykonała na jej rzecz zamówienia na kwotę 3.306,24 zł, gdzie nieprawidłowo został wskazany sposób zapłaty – zamiast prawidłowo za pobraniem wpisane zostało płatność przelewem. W związku z powyższym powódka zwróciła się do pozwanej o zapłatę należności w terminie do dnia 6 marca 2014 roku.

Wezwanie pozostało bez odpowiedzi.

Dowód:

−

Korespondencja mailowa k. 85, 88, 91, 93-100,

−

Wezwanie do zapłaty k. 86, 87, 89, 90,

−

Pismo pozwanej k. 92,

−

Zeznania świadka M. U. k. 156, 384-385,

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione niemalże w całości.

Tytułem wstępu wyjaśnienia wymaga, iż przedmiotowa sprawa została ponownie rozpoznana przez Sąd I Instancji z uwagi na wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 6 października 2017 roku (sygn. akt VIII Ga 342/17), którym uchylono wyrok Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 10 sierpnia 2016 roku, a sprawę przekazano do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie kosztach instancji odwoławczej. W uzasadnieniu orzeczenia uchylającego Sąd Okręgowy w Szczecinie stwierdził, że kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku doprowadziła do jego uchylenia z uwagi na występującą w sprawie nieważność postępowania przed Sądem Rejonowym , która to wada, jako bezwzględna przyczyna odwoławcza, powoduje ww. skutek. Sąd Okręgowy stwierdził, że Sąd Rejonowy prowadząc postępowanie dowodowe w dniu 22 czerwca 2016 r. oraz w dniu 26 lipca 2016 r. i zamykając rozprawę pod nieobecność strony pozwanej, z uwagi na udokumentowany zły stan zdrowia, przedwcześnie przyjął konstrukcję nadużycia przez pozwaną praw procesowych. Ponadto Sąd Okręgowy zważył, że o ile Sąd Rejonowy powziął przeświadczenie, że kolejne nieobecności reprezentanta pozwanej mogły być przejawem nieuprawnionej taktyki procesowej, to powinien był dać temu wyraz i poinformować go o tym (realizując w ten sposób zasadę tzw. lojalności procesowej). Równocześnie Sąd okręgowy wskazał, że należało poinformować pozwaną o wydaniu postanowienia w trybie art. 242 k.p.c. i wprost ją zobowiązać (niezależnie od treści pouczeń zawartych w formularzach wezwań na rozprawę), właśnie z uwagi na tą okoliczność, do rozważenia zasadności ustanowienia pełnomocnika procesowego lub wystąpienia z wnioskiem o ustanowienie takiego pełnomocnika z urzędu. Należało także w ocenie Sądu Okręgowego sformułować wobec niej zobowiązanie do przedstawienia wniosków dotyczących postępowania dowodowego (wniosek o przesłuchanie w miejscu zamieszkania, czy miejscu pobytu reprezentanta pozwanej) w kontekście powoływania się przez ww. na niemożność stawiennictwa w sądzie z uwagi na stan zdrowia – pod rygorem przyjęcia, że takowych wniosków nie składa. Niezależnie od powyższego Sąd Okręgowy wskazał, że Sąd podejmując już decyzję o przeprowadzeniu postępowania dowodowego pod nieobecność reprezentanta pozwanej i mając na uwadze, że nie korzysta ona z pomocy pełnomocnika powinien był zawiadomić go o zakresie przeprowadzonych czynności dowodowych, aby umożliwić mu odniesienie się do nich, w szczególności zaś do dowodów obejmujących zeznania świadków i reprezentanta powódki. Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, ze przedsięwzięcie powyższych czynności prowadziłoby do rzeczywistego zapewnienia (stworzenia możliwości) pozwanej prawa do wypowiadania się co do przeprowadzonych dowodów (zwłaszcza pochodzących ze źródeł osobowych) i przedstawiania swoich racji w kontekście zaoferowanych sądowi dowodów. Pozwana mogłaby pisemnie odnieść się do złożonych zeznań i innych dowodów, które zostały przeprowadzone w sprawie.

Reasumując Sąd Okręgowy uznał, że wskutek zaniechania podjęcia powyższych czynności i usprawiedliwionej stanem zdrowia nieobecności reprezentanta pozwanej, na rozprawie wyznaczonej na dzień 26 lipca 2016 r., doszło do pozbawiania pozwanej możliwości obrony swoich praw, co stanowiło przesłankę nieważności postępowania przewidzianą przepisem art. 379 pkt 5 k.p.c.

Jednocześnie Sąd Okręgowy w oparciu o art. 386 § 6 k.p.c. sformułował szczegółowe wskazania, co do czynności, jakie powinien podjąć Sąd przy ponownym rozpoznaniu sprawy, które przywrócą pozwanej możliwości obrony swoich praw

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji wykonał zalecenia Sądu Okręgowego wyszczególnione w uzasadnieniu wyroku z dnia 7 października 2017 roku.

Ponadto postanowieniem z dnia 29 maja 2018 roku przychylił się do wniosku pozwanej z dnia 7 lutego 2018 roku i ustanowił dla pozwanej pełnomocnika z urzędu.

Przechodząc do merytorycznych rozważań tytułem wstępu wskazać należało, że niniejszym pozwem powódka domagała się od pozwanej zapłaty kwoty 23.159,68 zł, tytułem nieuiszczonej ceny za sprzedany i dostarczony pozwanej towar.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił więc art. 535 k.c., zgodnie z którym przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Pozwana natomiast kwestionując żądanie pozwu zarzucała, że faktury dołączone do pozwu są jedynie dokumentem księgowym, nie stanowią natomiast potwierdzenia wykonania wskazanej w nim usługi, co do ilości jak i jakości, ponadto nie zawierają one firmowej pieczęci pozwanej oraz podpisu osoby upoważnionej do odbierania faktur.

Tytułem wstępu wskazać należy, że zgodnie z regułą dowodową wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Jak wskazuje się w orzecznictwie ciężar dowodu w rozumieniu art. 6 k.c. polega z jednej strony na obarczeniu strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. (por. wyrok SN z dnia 7 listopada 2007r., II CSK 293/07). Sąd powinien przyjąć zatem za prawdziwe fakty udowodnione przez stronę obciążoną dowodem i pominąć te, których nie wykazała w sposób przekonujący. Z kolei reguły procesowej zawartej w art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Oczywistym było zatem, że to na powódce spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności przemawiających za istnieniem oraz wysokością zgłoszonego roszczenia, któremu to obowiązkowi powódka – w ocenie Sądu – sprostała.

Powódka przedłożyła wydruki wystosowanych przez pozwaną zamówień towarów oraz wystawione w związku z ich realizacją faktury VAT opiewające łącznie na kwotę dochodzoną pozwem, które wskazują ilość i rodzaj zakupionego towaru, a dokumenty te następnie uzupełnione zostały rzeczowymi i spójnymi zeznaniami świadków M. K. (3) i M. U..

Wymienione wyżej dowody w ocenie Sądu w sposób niebudzący wątpliwości wykazały, że pozwana zakupiła u powódki towary za kwotę dochodzoną pozwem. W oparciu o zaoferowany przez strony materiał dowodowy, w szczególności przedstawione przez powoda wydruki e-mail, Sąd nie miał wątpliwości, że pozwana za pośrednictwem korespondencji elektronicznej dokonała zamówienia towaru widniejącego na fakturach dołączonych do pozwu. Co więcej treść wystawionych przez powódkę faktur VAT odpowiada treści składanych przez pozwaną zamówień, na fakt dokonywania zamówień w takiej formie potwierdzili także słuchani w sprawie świadkowie, którzy podczas składanych zeznań spójnie i rzeczowo opisali panującą u powódki procedurę składania zamówień i ich realizację oraz zgodnie zeznali, że faktura VAT generowana była na podstawie wystawionego w oparciu o zamówienie treść dokumentu WZ i przekazywana była wraz z towarem firmie kurierskiej dokonującej dostarczenia towaru pozwanej. Natomiast fakt wysłania pozwanej towaru potwierdza również zestawienie nadań przesyłek oraz późniejsza korespondencja stron w zakresie płatności za dostarczony towar.

O prawidłowym wykonania zobowiązania powódki polegającego na dostarczeniu pozwanej zamówionego towaru świadczy także pismo pozwanej z dnia 15 sierpnia 2013 roku, stanowiące odpowiedź na wezwanie do zapłaty, w którym pozwana zobowiązała się do uregulowania należności i zwróciła się z uwagi na przejściowe trudności o prolongatę terminu płatności. Co ważne w treści tego pisma pozwana nie kwestionowała zarówno faktu dostarczenia jej towaru, nie informowała także aby dostarczony został jej towar wadliwy czy też niekompletny, a nadto nie podważała faktu doręczenia jej faktur VAT. Reakcja pozwanej przedstawiona w piśmie z dnia 15 sierpnia 2013 roku jest o tyle istotna, albowiem oczywistym jest, że gdyby pozwana miałaby jakiekolwiek wątpliwości co do wysokości należności za zakup towaru, niezależnie od tego czy wątpliwości te powstałyby na skutek niedoręczenia jej wszystkich faktur, czy też z uwagi na nieprawidłowo naliczoną cenę sprzedaży lub różnicę pomiędzy ilością towaru wskazanego w fakturze, a towarem rzeczywiście dostarczonym, pozwana nie deklarowałaby rychłej spłaty należności, a podjęłaby czynności zmierzające do wyjaśnienia stwierdzonych przez nią nieprawidłowości. W ocenie Sądu zachowanie pozwanej ujawnione we wskazanym piśmie przesądza za uznaniem, że przedstawione w sprawie zarzuty powstały wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania.

W odniesieniu jeszcze do zarzutów pozwanej sprowadzających się w zasadzie do zakwestionowania waloru dowodowego przedstawionych przez powódkę faktur Vat Sąd zwrócił uwagę, że choć w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że faktura stanowi jedynie powszechnie przyjęty dokument rozliczeniowy, wystawiany przede wszystkim dla celów podatkowych, to jednak jej wystawienie ma istotne znaczenie dowodowe, jeśli w okolicznościach danej sprawy można na jej podstawie, wobec innych dowodów i twierdzeń stron, wywieść domniemania faktyczne. Zgodnie bowiem z treścią art. 231 k.p.c. sąd może uznać za ustalone fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcie sprawy, jeżeli wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych faktów. Mając zatem na uwadze, że powódka oprócz faktur stanowiących podstawę żądania pozwu, zaoferowała także dalszy, wyżej już omówiony materiał dowodowy, Sąd stwierdził, że powódka zgodne ze spoczywającym na niej ciężarem dowodu (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.) wykazała istnienie roszczenia zarówno z zasady, jak i co do jego wysokości.

Odnośnie natomiast kwestii braku podpisu na fakturze, a tym samym dorozumianym brakiem akceptacji jej treści, Sąd zwrócił uwagę, że przepisy prawa nie uzależniają prawidłowości wystawienia ww. dokumentu od opatrzenia go podpisem dłużnika. Podkreślenia wymaga, że umieszczenie podpisu na fakturze może być jednym z wyrazów jej akceptacji, jednak jego brak nie może automatycznie prowadzić do przyjęcia, że faktura dokumentuje zdarzenie, które nie miało miejsca, nie oznacza to tym bardziej, jak wywodzi pozwana, bezzasadności roszczeń powódki. Zwrócić w tym miejscu jeszcze należy uwagę, że samo twierdzenie strony pozwanej nie jest dowodem, zaś twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą zgodnie z treścią art. 232 k.p.c. i art.6 k.c. (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 listopada 2001 r., I PKN 660/00,Wokanda 2002/7-8/44).

Mając na uwadze powyższe, uwzględniając jednocześnie, że powódka przedstawiła kompletny materiał dowodowy dokumentujący fakt istnienia roszczenia i jego wysokość, podczas gdy pozwana na uzasadnienie okoliczności przytoczonych w treści sprzeciwu nie przedstawiła żadnych dowodów, ograniczając się do własnych twierdzeń, które nie stanowią dowodu, Sąd stwierdził, że powód wykazał w sposób niebudzący wątpliwości fakt istnienia roszczenia w dochodzonej pozwem wysokości.

Odnosząc się natomiast do podniesionego podczas ponownego rozpoznawania sprawy zarzutu przedawnienia roszczenia, zarzut ten, w okolicznościach niniejszej sprawy nie mógł zasługiwać na uwzględnienie..

Zgodnie z treścią art. 554 k.c. roszczenia z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy, przedawniają się z upływem lat dwóch. Przepis ten, jako szczególny wyłącza stosowanie, ustanowionego w art.118 k.c., trzyletniego terminu dla roszczeń wynikających z prowadzonej działalności gospodarczej. Początek biegu terminu przedawnienia podlega regułom ogólnym (art.120 k.c. stanowi, iż bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.) Przy umowie sprzedaży zazwyczaj wymagalność przypada na dzień, w którym towar został odebrany wraz z fakturą, jednak strony mogą umówić się inaczej (tak też Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 18.11.1994r. – OSNC 95/3/47). W przedmiotowej sprawie powódka wskazała inną datę wymagalności określając każdorazowo na fakturze datę zapłaty i to od tej daty, tj. od dnia po nim następującego, przedawnienie rozpoczyna swój bieg.

I tak kwota 9.847,38 zł wskazana w treści płatnej do dnia 26 lipca 2012 roku fakturze VAT nr (...) stała się wymagalna z dniem 27 lipca 2012 roku, kwota 319,19 zł, wskazana w treści płatnej do dnia 27 lipca 2012 roku fakturze VAT nr (...) stała się wymagalna z dniem 28 lipca 2012 roku, kwota 8.578,02 zł wskazana w treści płatnej do dnia 10 października 2012 roku fakturze VAT nr (...) stała się wymagalna z dniem 11 października 2012 roku, kwota 1.133,45 zł wskazana w treści płatnej do dnia 5 września 2013 roku fakturze VAT nr (...) stała się wymagalna z dniem 6 września 2013 roku, a kwota 3.306,24 zł wskazana w treści płatnej do dnia 6 marca 2014 roku fakturze VAT nr (...) na kwotę, stała się wymagalna z dniem 7 marca 2014 roku i od tych dni rozpoczął swój bieg 2 letni termin przedawnienia.

Teoretycznie zatem, z uwagi na upływ terminu przedawnienia przed dniem wytoczenia przerywającego zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. powództwa (29 października 2014 roku) przedawnieniu uległyby należności ustalone fakturami VAT nr: (...) w kwocie 9.847,38 zł (termin przedawnienia upływał z dniem 27 lipca 2014 roku), (...) w kwocie 319,19 zł (termin przedawnienia upływał z dniem 28 lipca 2014 roku) oraz (...) w kwocie 8.578,02 zł (termin przedawnienia upływał z dniem 11 października 2014 roku).

Oceniając podniesionego zarzutu przedawnienia Sąd miał jednak na uwadze art. 123 § 1 pkt 2 k.c., zgodnie z którym bieg przedawnienia przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje.

Zdaniem Sądu bowiem pismo pozwanej z dnia 15 sierpnia 2013 roku, a zatem wystosowane przed upływem w/w terminów przedawnień, stanowiące odpowiedź na wezwanie do zapłaty z dnia 22 maja 2013 roku, dotyczące należności oznaczonymi fakturami VAT nr (...) w kwocie 9.847,38 zł, (...) w kwocie 319,19 zł oraz (...) w kwocie 8.578,02 zł, w którym pozwana zwróciła się o prolongatę terminu płatności z uwagi na przejściowe trudności finansowe i zadeklarowała spłatę zadłużenia, potraktować należy właśnie w tych kategoriach.

Pismo to w ocenie Sądu, jako oświadczenie wiedzy zobowiązanego, stanowiące przejaw jego świadomości co do istnienia skierowanego przeciwko niemu roszczenia oraz uzasadniające oczekiwanie wierzyciela (powódki), że świadczenie zostanie spełnione zgodnie z jego treścią, niewątpliwie stanowi niewłaściwe uznanie długu, które na podstawie art. 123 § 1 pkt 2 k.c. doprowadziło do przerwania biegu przedawnienia w stosunku do roszczeń wymienionych w wezwaniu do zapłaty z dnia 22 maja 2015 roku.

W konsekwencji stwierdzić należało, że bieg przedawnienia należności stwierdzonych fakturami VAT nr (...) w kwocie 9.847,38 zł, (...) w kwocie 319,19 zł oraz (...) w kwocie 8.578,02 zł z dniem 15 sierpnia 2013 roku został skutecznie przerwany i zgodnie z art. 124 § 1 k.c. rozpoczął swój bieg na nowo.

Mając na uwadze, że począwszy od dnia 15 sierpnia 2013 roku do dnia wniesienia niniejszego powództwa (29 października 2014 roku) 2 letni termin przedawnienia nie upłynął, zgłoszony przez stronę pozwaną zarzut co do tych roszczeń nie mógł zostać uwzględniony.

W pozostałym zaś zakresie, co do należności ustalonych fakturami VAT nr (...) na kwotę 1.133,45 zł praz nr (...) na kwotę 3.306,24 zł wobec wytoczenia przez powódkę powództwa przed upływem terminu przedawnienia, którego upływ nastąpiłby odpowiednio w dniach 6 września 2015 roku i 7 marca 2016 roku zarzut ten również nie mógł okazać się uzasadniony.

Reasumując, powództwo podlegało uwzględnieniu niemalże w całości, z niewielką modyfikacja w zakresie żądanych odsetek ustawowych.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., stosownie do którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd biorąc pod uwagę terminy zapłaty ustalone w poszczególnych fakturach ustalił, że żądanie odsetkowe było w części nieuzasadnione. Powódka formułując żądanie w tym zakresie początkowy moment naliczania odsetek oznaczyła bowiem na dzień terminu zapłaty należności – natomiast opóźnienie pozwanej w spełnieniu świadczenia pieniężnego rozpoczęło się dopiero w dniu następującym po ustalonym terminie płatności i dopiero od tego dnia zadanie o zapłatę odsetek mogło zostać uwzględnione.

W pozostałym zaś zakresie co do odsetek powództwo musiało podlegać oddaleniu.

Powyższe dało wyraz w pkt I i II sentencji.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o treści przedłożonych do akt dowodów z dokumentów. Żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości, a i w ocenie Sądu nie budziły one żadnych wątpliwości. Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka M. K. (2), M. U. oraz reprezentanta strony powodowej J. J., gdyż były one spójne i logiczne. W trakcie przesłuchania nie ujawniły się jakiekolwiek okoliczności podważające ich wiarygodność. Zeznania świadków korespondowały ze sobą, a ponadto ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 § 1 k.p.c. W świetle przywołanych przepisów Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swojego żądania. Wówczas strona na którą został nałożony obowiązek, jest zobowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W niniejszej sprawie powódka jest stroną, która uległa co do nieznacznej części swojego roszczenia, w związku z czym należało przyznać jej pełny zwrot kosztów. Na koszty te w łącznej wysokości 3.575 zł złożyły się: opłata sądowa od pozwu w wysokości 1.158 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 2.400 zł (ustalone na podstawie § 6 pkt 5 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, Dz.U.2013.490).

W punkcie IV Sąd przyznał ustanowionemu z urzędu radcy prawnemu M. K. (1). od Skarbu Państwa – Sadu Rejonowego Szczecin – Centrum w S. kwotę 2 400 zł wraz z należnym podatkiem VAT tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu. Wynagrodzenie to przyznane zostało w wysokości ustalonej na podstawie § 15 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcy prawnego ustanowionego z urzędu, Dz. U. z 2013 r., poz. 461 t.j).

W tym stanie rzeczy należało orzec, jak na wstępie