Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 299/18

UZASADNIENIE

Decyzją z 13.12.2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpoznaniu wniosku z 21.11.2017 r. odmówił S. K. prawa do ponownego przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia.

W uzasadnieniu Zakład wyjaśnił, że ubezpieczony w złożonym wniosku o przeliczenie podstawy wymiaru kapitału a tym samym wysokości emerytury na podstawie umów o pracę oraz angaży z podaną stawką godzinową nie podał liczby przepracowanych godzin, konkludując, że wobec powyższego brak podstaw do ponownego przeliczenia świadczenia.

Ubezpieczony uznając powyższą decyzję za krzywdzącą złożył od niej odwołanie, wnosząc o przeliczenie podstawy kapitału początkowego i wysokości emerytury przy przyjęciu angaży z okresu zatrudnienia w F. (...) w Ł. od 1.08.1968 r. do 31.01. 1978 r.

W odpowiedziach na odwołania ZUS wniósł o ich oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Na rozprawie w dn. 3.10.2018r. – bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku pełnomocnik ubezpieczonego poparła odwołanie oświadczając, że wnosi o przyjęcie wariantu 2 z ostatniego wyliczenia ZUS oraz wniosła dodatkowo o wyrównanie emerytury od 21.11.2017 r.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony – S. K. urodził się (...)

Decyzją z 3.01.2017 r. o ponownym ustalenie kapitału początkowego ZUS ustalił na dzień 1.01.1999 r. dla ubezpieczonego wysokość kapitału początkowego w wysokości 75.844,01 zł.

Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1.01.1972 r. do 31.12.1981 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wynosi 44,17%. Zakład przyjął okresy składkowe w ilości 21 lat, 2 miesięcy i 2 dni, tj. 254 miesięcy. Współczynnik proporcjonalny do – osiągniętego do 31.12.1998 r. – wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego dla wnioskodawczyni wyniósł 73,20%. Zakład wyjaśnił, że współczynnik ten służy do obliczenia części socjalnej kapitału początkowego wynoszącej 24% kwoty bazowej. Wysokość 24% kwoty bazowej wynosi 293,01 zł. Nadto ZUS wskazał, że średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat – wynosi 209 miesięcy zgodnie z komunikatem Prezesa GUS z 25.03.1999 r. w sprawie tablicy średniego dalszego trwania życia kobiet i mężczyzn – M.P. Nr 12, poz. 173. Obliczenia wartości kapitału początkowego ZUS dokonał następująco: 293,01 x 73,20% (współczynnik proporcjonalny) = 214,48 zł, (254 miesięcy składkowych x 1,3%) : 12 x 539,27 zł (podstawa wymiaru) = 148,41zł, co razem dało 362,89 zł, która to kwota pomnożona przez 209 miesięcy średniego dalszego trwania życia dała ostatecznie kwotę kapitału początkowego ustalonego na dzień 1.01.1999 r. w wysokości 75844,01 zł. (decyzja w aktach kapitałowych ZUS k. 55)

Decyzją z 3.11.2017 r. ZUS po rozpoznaniu wniosku z 26.10.2017 r. przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od 3.10.2017 r., tj. od następnego dnia po rozwiązaniu stosunku pracy, jednocześnie stwierdzając, ze prawo do emerytury częściowej ustało z dniem 2.10.2017 r., tj. z dniem poprzedzającym nabycie prawa do emerytury. Zakład podał, że podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitał początkowy z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Zakład podał, że kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 15.407,16, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 283.275,04 zł, suma kwot pobranych emerytur wynosi 5.870,65 zł, średnie dalsze trwanie życia wynosi 209,20 miesięcy, wyliczona kwota emerytury wynosi 1.399,67 zł. (decyzja k. 10 akt emerytalnych ZUS)

W dniu 21.11.2017 r. ubezpieczony złożył wniosek o ponowne obliczenie świadczenia emerytalnego. (wniosek k. 11 akt emerytalnych ZUS)

Zaskarżoną decyzją z 13.12.2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpoznaniu wniosku z 21.11.2017 r. odmówił S. K. prawa do ponownego przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia, argumentując, że ubezpieczony załączył jedynie angaże z podaną stawką godzinową bez podania ilości godzin przepracowanych. (decyzja k 25 akt emerytalnych ZUS)

W okresie 1.08.1968 r. do 28.10.1970 r. ubezpieczony pracował w F. (...) w Ł.. Przedmiotowy zakład pracy podlegał pod Zjednoczenie (...) .

Początkowo ubezpieczony był zatrudniony na umowę z 1.08.1968 r. o wstępny staż pracy a jego wynagrodzenie zgodnie z tą umową zostało określone według stawki II grupy zaszeregowania, a zgodnie z angażem z 21.02.1969 r. zostało określone według stawki IV grupy zaszeregowania od 1.02.1969 r.

W okresie 20.10.1970 r. – 31.01.1972 r. odwołujący odbywał służbę wojskową.

Po powrocie z wojska ubezpieczony został w ww. zakładzie zatrudniony od 2.11.1972 r. z wynagrodzeniem według V grupy zaszeregowania. Ubezpieczony wykonywał pracę w systemie akordowym.

Wynagrodzenia ubezpieczonego zgodnie ze stawką godzinową wynikającą z tabeli II w V grupie zaszeregowania z załącznika nr 2 do układu zbiorowego pracy dla przemysłu metalowego z 1972 r. w okresie od 2.11 do 31.12.1972 r. wynosiło co najmniej 7,10 zł na godzinę, a w okresie od 1.01 do 31.08.1973 r. 10 zł na godzinę.

Wynagrodzenia ubezpieczonego zgodnie ze stawką godzinową określoną w angażach wynosiło: w okresie od 1.09 do 30.06.1976 r. - 13 zł, od 1.07.1976 r. 15,60 zł, od 1.09.1976 r. 16,50 zł.

Ostatnie wynagrodzenie wnioskodawcy wg 11 grupy zaszeregowania wynosiło 3.700 zł, a nadto ubezpieczony otrzymywał dodatek funkcyjny 500 zł i premię regulaminową do 10%.

W spornym okresie zatrudnienia ubezpieczony otrzymywał deputat węglowy w 1972 r. w wysokości 90,13 zł, od 1973 r. w wysokości 550 zł.

Zgodnie z załącznikiem nr 21 do układu zbiorowego pracy z grudnia 1974 r. dodatek stażowy wynosił 5 % po 5 latach, 10 % po 10 latach i 15% po 15 latach. (układy zbiorowe pracy z 1972 r. i z 1974 r. wraz załącznikami k. 45-49, 70-79, oryginalne dokumenty z okresu zatrudnienia w F. (...) w Ł. w kopercie k. 37: świadectwo pracy, angaże, karty obiegowe)

Nie zachowała się oryginalna dokumentacja płacowa wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w ww. zakładzie pracy, ani dokumenty potwierdzające ilość faktycznie przepracowanych przez wnioskodawcę godzin. (niesporne, a nadto zeznania wnioskodawcy e-prot. z 23.04.2018 r.: 00:35:33, wykaz jednostek organizacyjnych resortu przemysłu maszynowego objętych układem zbiorowym pracy k. 45-49)

Przy przyjęciu wyżej opisanych ustaleń wskaźnik wysokości podstawy wymiaru za lata 1972 -1981 wyniósł 63,75%, a wartość kapitału początkowego na 1.01.1999 r. stanowi kwota 89.592,03 zł. Hipotetyczna wysokość emerytury wyniosła 1.645,12 zł co razem ze zwiększeniem rolnym w wysokości 204,59 zł daje łącznie po waloryzacji od 1.03.2018 r. kwotę 1.904,83 zł (hipotetyczne wyliczenie ZUS k. 95, a także wariant I k. 68- 77 akt kapitałowych ZUS)

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się na ww. dokumentach, które nie były kwestionowane przez strony, a także na hipotetycznym wyliczeniu ZUS w wariancie I dotyczącym V grupy zaszeregowania i tabelę II załącznika nr 2 do decyzji nr (...) Rady ministrów z 13.12.1972 r. oraz stawkę minimalną 7,10 zł za godzinę w okresie od 2.11.1972 r. do 31.12.1972 r. oraz od 1.01.1973 r. do 31.08.1973 r. Ubezpieczony nie złożył żadnych zarzutów do wyliczeń ZUS, a jedynie oświadczył, ze wnosi o przyjęcie wariantu II.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art.173 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2018 roku, poz.1270), dla ubezpieczonych urodzonych po 31.12.1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy. Zgodnie z art.174 ust.1 ww. ustawy, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art.53, z uwzględnieniem ust.2-12.

Natomiast zgodnie z ust.2 art.174 ww. ustawy, przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art.6,

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art.7 pkt 5,

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art.7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

W myśl ust.3 art.174 ww. ustawy, podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art.15, 16, 17 ust.1 i 3 oraz art.18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Natomiast w myśl ust.7 do obliczenia kapitału początkowego przyjmuje się kwotę bazową wynoszącą 100% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w II kwartale kalendarzowym 1998 r. Ust. 8 powyższego przepisu, stanowi, że przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24% tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do 31.12.1998 r.

Z kolei z mocy art.15 powyższej ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust.4 i 5 tego samego przepisu przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożono wniosek o emeryturę lub rentę. Z kolei ust.3 tego samego przepisu stanowi, że na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust.4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Zgodnie natomiast z art.15 ust.2a ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy (uchwała Sądu Najwyższego z 7.05.2003 r., III UZP 2/03)

Należy przypomnieć, że w postępowaniach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych sąd nie jest obowiązany do poszukiwania dokumentów zatrudnieniowo - płacowych, o które nie zadbała osoba dochodząca świadczenia ubezpieczeniowego. W związku z tym to na ubezpieczonym spoczywał ciężar dowodzenia i udokumentowania podnoszonych twierdzeń. Przy ustalaniu podstawy wymiaru składki ubezpieczony powinien udowodnić, że w spornym okresie uzyskiwał wynagrodzenie w konkretnie określonej wysokości oraz to że od wynagrodzenia tego była odprowadzana składka (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.08.2016 r. III AUa 1723/15 LEX nr 2149641).

Wysokość podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w danych okresach, przyjmowana dla potrzeb ustalenia wysokości świadczeń emerytalno-rentowych, wynikać musi z nie budzących żadnych wątpliwości, spójnych i precyzyjnych dowodów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, z dnia 3 grudnia 2015 r. .III AUa 1088/15 LEX nr 1960794).

Jak stanowi §21 ust.1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11.10.2011 r. sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. nr 237, poz.1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Należy podkreślić, iż Sąd nie jest związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art.473 k.p.c. i sprawia, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe.

Wskazana regulacja §21 ust.1 powołanego rozporządzenia stanowiąca odpowiednik obowiązującego do dnia 23.11.2011 roku §20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza to jednak aby wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wskazana i w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak stanowi m. in. teza wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25.07.1997 r. - II UKN 186/97, a także wyroki: Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4.03.1997 r. - III AUa 105/97, Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 27.06.1995 - III AUr 177/95, czy Sądu Apelacyjnego Białymstoku - III AUr 294/93).

Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art.227 k.p.c.), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za celowe i pożądane. Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być zatem ustalana także przy pomocy innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia zainteresowanego (wyrok Sądu Najwyższego z 25.07.1997 r., II UKN 186/97; wyrok Sądu Najwyższego z 14.06.2006r., I UK 115/06). Przy czym nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń ubezpieczonego. Twierdzenia te muszą być udowodnione.

Rzeczą Sądu jest dokładne ustalenie wysokości wynagrodzenia otrzymywanego przez ubezpieczonego w danym okresie. Zarobki za poszczególne miesiące i wybrane lata kalendarzowe wykazane muszą być w sposób nie budzący wątpliwości w ściśle określonej kwotowo wysokości i co do odprowadzonych od nich składek na ubezpieczenie społeczne. Nie można natomiast przyjmować wysokości wynagrodzenia opartego wyłącznie na przypuszczeniach, czy też twierdzeniach ubezpieczonego, jak też dowodach niejasnych. Przepisy prawa ubezpieczeń społecznych są normami bezwzględnie obowiązującymi i nie zawierają unormowań pozwalających na ustalanie wynagrodzeń w sposób przybliżony lub prawdopodobny (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 19.10.2016, III AUa 2185/15).

Przekładając powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, jedynie wynagrodzenie ubezpieczonego ustalone w sposób niewątpliwy, wobec którego nie istnieje wątpliwość, iż zostało ono zawyżone, może być podstawą do ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy a następnie kwoty świadczenia emerytalnego.

Odwołujący wnosił o uwzględnienie wynagrodzenia, jakie osiągał w okresie zatrudnienia w ELTA w Ł. od 1.08.1968 r. do 31.01.1978 r. zgodnie z umową o pracę i angażami wskazującymi jego stawkę godzinową, a nadto uwzględniając otrzymywany deputat węglowy, dodatek stażowy wyliczony zgodnie z układem zbiorowym pracy z 30 grudnia 1974 r. obejmującym rzeczony zakład pracy, przy uwzględnieniu zasad obliczania wynagrodzenia określonych w załączniku nr 2 do decyzji nr (...) Rady Ministrów z 13.12.1972 r., a nadto przy założeniu, że była w tym czasie był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy. Dodać należy, że oryginalna dokumentacja płacowa z tego okresu nie istnieje.

Zgodnie z ustaloną linią orzeczniczą sądów okręgowych, apelacyjnych i Sądu Najwyższego w przypadku braku dokumentacji płacowej istnieje możliwość ustalenia wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w oparciu o dokumentację z akt osobowych, taką jak min.: umowy o pracę, angaże, w których zawarte są dane dotyczące wynagrodzenia uwzględniając tylko „pewne” składnik wynagrodzenia, wypłacane w danym okresie stale i w określonej wysokości przy przyjęciu wymiaru czasu pracy udowodnionego przez ubezpieczonego co też Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie uczynił za okres od 2.11.1972 r. do 1.12.1976 r. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 11.12.2017 r. III AUa 1071/16, LEX nr 2423321, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.08.2016 r. III AUa 1723/15, L., wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 24.05.2016 r. III AUa 119/16, L., wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 29.10.2015 r. III AUa 822/15, L., wyrok Sądu Okręgowego w Kaliszu z 18.09.2013 r. V U 466/13, L. , wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 12.02.2013 r. III AUa 1024/12, L.).

W ocenie Sądu, w podstawie wyliczenia kapitału początkowego należało uwzględnić wynagrodzenia obliczone na podstawie angaży i wskazanej tam stawki godzinowej a także na ustalić stawkę godzinową zgodnie z układem zbiorowym pracy z 1972 r. i kolejnym z 30 grudnia 1974 r. obejmującym ówczesny zakład pracy ubezpieczonego, przy uwzględnieniu zasad obliczania wynagrodzenia określonych w załączniku nr 2 do decyzji nr (...) Rady Ministrów z 13.12.1972 r. Sąd w tym zakresie miał na uwadze, że uregulowania przyjętej tam stawki wynagrodzenia czyniły możliwym ustalenie wysokości wynagrodzenia przy uwzględnieniu tygodniowej normy czasu pracy i stawki godzinowej. Przyjęto normatywny czas pracy z uwagi na brak dostatecznych dowodów, że ubezpieczony wykonywał pracę ponad przewidziane normy i w jakim zakresie.

Należy wskazać że co do stawki godzinowej której wysokość nie wynika z oryginalnej dokumentacji płacowej ani zachowanej osobowej Sąd oprał się na wynikającej z tabeli II stawce godzinowej podanej w załączniku nr 2 do układu zbiorowego pracy z 1972 r., gdzie wskazano, że wynosi w V grupie zaszeregowania 8,30 zł (k. 58) i taką też prawidłowo ZUS zastosował w I wariancie swoich hipotetycznych wyliczeń za okres od 2.11.1972 r. do 31.12.1972 r. Za okres od 1.01.1973 r. do 31.08.1973 r. przyjęto stawkę 10 zł za godzinę, zgodnie z tabelą II załącznika nr 2 „Zasady wynagradzania pracowników płatnych godzinowo zatrudnionych w przedsiębiorstwach przemysłowych” (k.87).

Żądanie dalej idące strony skarżącej nie zasługiwało zatem w tym zakresie na uwzględnienie. Tym bardziej, że odwołujący nie sformułował jakichkolwiek merytorycznych zarzutów w tym przedmiocie, ani nie zaoferował dodatkowych dowodów pozwalających na ustalenie, że jego stawka godzinowa była w rzeczywistości wyższa niż określona zgodnie z resortowym układem zbiorowym pracy z 1972 r. dla przemysłu metalowego w związku z określonymi w tabeli II załącznika nr 2 do tego układu. Skoro zakład pracy podlegał pod regulację ww. układu zbiorowego pracy dla przemysłu metalowego, Sąd uznał, że dokument ten wraz z załącznikami pozwala na jednoznaczne ustalenie, że w tym czasie stawka godzinowa według zaszeregowania V grupy zgodnie z tabelą płac robotników wynagradzanych według systemu akordowego w przedsiębiorstwach, które zrealizowały II etap wprowadzania usprawnień produkcyjno- technicznych wynosiła co najmniej 8,30 zł, co uprawniało do dokonania wyliczeń przy jej zastosowaniu rzeczywistych zarobków skarżącego. Określenie wynagrodzenia w stawce maksymalnej (9,60 zł) nie znajduje uzasadnienia w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Za okres od 1.01.1973 r. do 31.08.1973 r. przyjęto stawkę 10 zł za godzinę, zgodnie z tabelą II załącznika nr 2 „Zasady wynagradzania pracowników płatnych godzinowo zatrudnionych w przedsiębiorstwach przemysłowych” (k.87). Zastosowanie stawki z tabeli II w wysokości 10 zł za godzinę, jako wynagrodzenie które ubezpieczony niewątpliwie otrzymywał w tym okresie, z tabeli podstawowej. Na podstawie angażu z dnia 28.08.1973 r. w którym określono wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego za okres od 1.09.1973 r. w stawce 13 zł za godzinę VI kategorii, co odpowiada wynagrodzeniu z III tabeli nie można przyjąć, że stawka w okresie wcześniejszym również była określona zgodnie z tabelą III.

Poza tym do stałych składników wynagrodzenia odwołującego należał deputat węglowy, którego wysokość należało za 1972 r. ustalić zgodnie z przedmiotowym układem zbiorowym pracy dla przemysłu metalowego z 1972 r. co ZUS wyliczył na kwotę 90,13 zł, a strona odwołująca tego nie kwestionowała. Całkowicie bezsporna była też miesięczna kwota tego deputatu w wysokości 550 zł od września 1973 r. do grudnia 1976 r.

Premii regulaminowej wynikającej ze świadectwa pracy nie można było uwzględnić, albowiem nie była ona ustalona w stałej kwocie a jedynie zakreślona została jej granica do 10% co czyni nie możliwym dokonanie stanowczych ustaleń w tym zakresie.

Kierując się powyższymi okolicznościami, Sąd uznał, iż roszczenie odwołującego w zakresie w jakim kwestionował wysokość kapitału początkowego i co za tym idzie wysokość swojej emerytury jest uzasadnione na podstawie art.477 14§2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w punkcie 1, zobowiązując Zakład Ubezpieczeń Społecznych do ustalenia wysokości emerytury przy przyjęciu kapitału początkowego ustalonego w punkcie 1 wyroku.

W pozostałej części, na podstawie art.477 14§1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie jako niezasadne.

ZARZĄDZENIE

1)  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron z pouczeniem o prawie, sposobie i terminie do wniesienia apelacji.

2)  Wypożyczyć pełnomocnikowi ZUS akta rentowe zobowiązując do zwrotu w przypadku złożenia apelacji.

3)  Sporządzić kopię protokołów rozpraw i doręczyć pełnomocnikowi ZUS.

8 listopada 2018 roku

A.P.