Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2018r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Gluza

Protokolant: Stanisław Kwapińska

przy udziale prokuratora ---

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 czerwca 2018r.

sprawy

Ł. M. (M.)

syna R. i J. z domu M.

ur. (...) w Ś.

oskarżonego o to, że:

w okresie 06 czerwca 2014 roku do 22 maja 2015 roku oraz w okresie od 25 sierpnia 2015 roku do 26 kwietnia 2016 roku oraz w okresie od 26 czerwca 2017 roku do 06 lutego 2018 roku, w (...), gm. Ś., uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego w wysokości łącznej 500 złotych miesięcznie wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 01 września 2014 roku sygn. akt III RC 150/14 na rzecz syna K. C., skutkiem czego powstała zaległość stanowiąca równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, a nadto naraził również K. C. na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, przy czym czynu tego dopuścił się w ramach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 30.11.2016r. sygnatura akt II K 208/16 z art. 178a § 4 kk, i art. 209 § 1 kk i art. 244 kk i art. 278 § 1 kk na karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą to odbył w okresie od 27 kwietnia 2016 roku do 25 czerwca 2017r.,

tj. o przestępstwo z art. 209 § 1 i 1a k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego Ł. M. za winnego tego, że w okresie od 05 października 2015r. do 26 kwietnia 2016r., w miejscowości K., gm. Ś., uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego wobec syna K. C., określonego w wysokości 500 zł miesięcznie na mocy wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 01 września 2014r., sygn. akt III RC 150/14, przez co naraził go na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, a łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości przekracza równowartość trzech świadczeń okresowych, tj. popełnienia przestępstwa z art. 209 § 1a k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  uznaje oskarżonego Ł. M. za winnego tego, że w okresie od 26 czerwca 2017r. do 06 lutego 2018r., w miejscowości K., gm. Ś., uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego wobec syna K. C., określonego w wysokości 500 zł miesięcznie na mocy wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 01 września 2014r., sygn. akt III RC 150/14, przez co naraził go na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, a łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości przekracza równowartość trzech świadczeń okresowych, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 11 grudnia 2015r., sygn. akt II K 299/15, za przestępstwo z art. 209 § 1 k.k., na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, która to kara została następnie połączona w ramach wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 30 listopada 2016r., sygn. akt II K 208/16, którym wymierzono oskarżonemu karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, odbytą przez niego w okresie od 27 kwietnia 2016r. do 25 czerwca 2017r., tj. popełnienia przestępstwa z art. 209 § 1a k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 209 § 1a k.k., wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

III.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 i 3 k.k. łączy oskarżonemu Ł. M. kary jednostkowe ograniczenia wolności wymierzone mu w pkt. I i II części dyspozytywnej wyroku i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty i zalicza je na rachunek Skarbu Państwa.

SSR Radosław Gluza

UZASADNIENIE WYROKU

(ograniczone na podstawie art. 424 § 3 k.p.k.

do rozstrzygnięcia o karze)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Sąd wymierzając kary jednostkowe oskarżonemu Ł. M., baczył na dyrektywy wskazane w art. 53 k.k., uwzględniając stopień zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna osiągnąć wobec oskarżonego. Jako okoliczność obciążającą Ł. M. sąd wziął pod uwagę jego uprzednią karalność za przestępstwa oraz działanie przez niego w warunkach art. 64 § 1 k.k., w przypadku drugiego z przypisanych mu czynów. Na korzyść oskarżonego sąd uwzględnił natomiast fakt, że utrzymuje on kontakt z małoletnim pokrzywdzonym, uczestniczy w jego wychowaniu.

Wydając rozstrzygnięcie o karze sąd uznał, iż zachodzą przesłanki do orzeczenia wobec Ł. M. sankcji o charakterze wolnościowym i wymierzył mu za popełnione przestępstwa odpowiednio kary 6 i 10 miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Przestępstwa, których po raz kolejny dopuścił się oskarżony, stanowią specyficzny czyn zabroniony. Zdaniem sądu podstawowym celem reakcji prawno karnej powinno być w tym przypadku uczynienie zadość prawnie chronionym interesom pokrzywdzonego bądź alternatywnie społeczeństwa, w sytuacji gdy instytucje publiczne przejmują obowiązek wypłaty nieregulowanych przez sprawcę alimentów. Osoba dopuszczająca się takiego przestępstwa, powinna dokonać stosownej odpłaty za ujemne konsekwencje swojego działania. Sąd Rejonowy stoi na stanowisku, że najbardziej przystającą formą karnoprawnego zadośćuczynienia za przestępstwo uporczywej niealimentacji, jest ograniczenia wolności sprawcy, polegające na zobowiązaniu go do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne. W karze tej materializują się bowiem nie tylko wychowawcze bodźce wpływające na osobę sprawcy ale również jest ona użyteczna społecznie.

Sąd w pkt III wyroku, działając na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 i 3 k.k. połączył kary jednostkowe orzeczone wobec Ł. M. i wymierzył mu karę łączną 1 roku i 2 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Sąd uznał, iż kara łączna we wskazanej wysokości stanowi odpowiednią sankcję, czyniącą zadość względom prewencji indywidualnej i generalnej. Pozwoli ona zdaniem sądu na osiągnięcie celów wychowawczych wobec oskarżonego a jednocześnie wskaże społeczeństwu nieopłacalność popełnienia podobnych przestępstw. W tym miejscu zastrzec należy, że gdyby Ł. M. uchylał się od jej wykonania, będzie ona podlegała zamianie na zastępczą karę pozbawienia wolności, zgodnie z art. 65 k.k.w.

Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, mając na uwadze jego aktualną sytuację majątkową, a w tym wysokość zadłużenia z tytułu zaległych alimentów.

SSR Radosław Gluza