Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący: SSR Maja Snopczyńska

Protokolant : Małgorzata Nazarko

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 listopada 2018 roku w Ś.

sprawy z odwołania D. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

w sprawie (...)

o świadczenia rehabilitacyjne

I.  odwołanie oddala;

II.  nie obciąża powoda kosztami procesu.

UZASADNIENIE

Powód D. P. wniósł odwołanie od decyzji organu rentowego, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. odmawiającej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu odwołania podniósł, że w protokole wypadku nie ma informacji, że był nietrzeźwy, nie był to też atak epilepsji.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W., w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, wskazując, że odmówiono wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego w wysokości 100%, gdyż organ rentowy nie uznał zdarzenia za wypadek przy pracy.

W toku postepowania

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Powód uległ w dniu 23 lutego 2016 roku wypadkowi, który nie może być uznany za wypadek przy pracy. Zdarzenie z dnia 23 lutego 2016 roku było wynikiem schorzenia samoistnego – napadu padaczkowego, zaś uraz czaszkowo mózgowy należy traktować jako zjawisko wtórne do incydentu napadowego samoistnego – brak przyczyny zewnętrznej.

Powód od 26 lutego 2016 roku do 25 sierpnia 2016 roku był niezdolny do pracy z powodu choroby, przy czym po wyczerpaniu okresu pobierania zasiłku chorobowego, od dnia 26 sierpnia 2016 roku do 20 sierpnia 2017 roku powód pobierał świadczenie rehabilitacyjne.

Decyzją z dnia 15 grudnia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. odmówił powodowi wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 29 listopada 2016 roku do 20 sierpnia 2017 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru.

Dowód: akta ZUS – w załączeniu

Opinia biegłego k.60-61

W tak ustalonym stanie faktycznym

Sąd zważył:

Odwołanie jest bezzasadne.

Zgodnie z art. 18 ust 1 ustawy z 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity Dz.U. z 2014r. poz. 159), świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Jednocześnie przysługuje ono przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy (art. 18 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą: 1) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych, 2) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia, 3) w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Z tytułu wypadku przy pracy przysługuje min. świadczenie rehabilitacyjne - dla ubezpieczonego, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy (art. 6 ust. 1 pkt. 2 powołanej ustawy). Świadczenie rehabilitacyjne z ubezpieczenia wypadkowego przysługuje w wysokości 100% podstawy wymiaru (art. 9 ust. 1).

Bezspornym było, że w okresie 26 lutego 2016 roku do 25 sierpnia 2016 roku był niezdolny do pracy z powodu choroby, przy czym po wyczerpaniu okresu pobierania zasiłku chorobowego, od dnia 26 sierpnia 2016 roku do 20 sierpnia 2017 roku powód pobierał świadczenie rehabilitacyjne w wysokości 75% podstawy wymiaru.

W niniejszej sprawie należało zatem ustalić, czy wypadek, jakiemu uległ w dniu 23 lutego 2016 roku powód był spowodowany przyczyną zewnętrzną, czy wystąpił związek z pracą, które to okoliczności stanowią warunek uznania przedmiotowego zdarzenia za wypadek przy pracy.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na dowodach z dokumentów, w tym z akt organu rentowego i dokumentacji medycznej powoda, gdyż żadna ze stron nie podważyła skutecznie ich prawdziwości i autentyczności. Ponadto stwierdzenie okoliczności istotnych dla rozpoznania sprawy wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodach z opinii biegłego neurologa.

Z opinii biegłego neurologa wynika, że zdarzenie z dnia 23 lutego 2016 roku było wynikiem schorzenia samoistnego – napadu padaczkowego, zaś uraz czaszkowo mózgowy należy traktować jako zjawisko wtórne do incydentu napadowego samoistnego – brak przyczyny zewnętrznej.

Powód zgłosił zarzuty do opinii, podnosząc, biegła wyciągnęła z kontekstu słowa powoda, że w żadnym dokumencie związanym z wypadkiem nie ma żadnej informacji, że był pod wpływem alkoholu, nie wiadomo więc skąd biegła wyciągnęła wniosek, że powód był po spożyciu alkoholu, nie wystąpiło u powoda przygryzienie języka i oddanie moczu , co występuje przy napadach padaczkowych, powód nie zgadza się z zapisem biegłej, że był zaniedbany higienicznie, wniósł aby biegła wyjaśniła, z jakiej dokumentacji wynika, ze powód nadmiernie spożywał alkohol. Ponadto powód podniósł, że gdyby istniało powiązanie wypadku z alkoholem, to dlaczego nie stracił przytomności dwa dni wcześniej, kiedy pił piwo.

Całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego przemawia za uznaniem opinii jako rzeczowej, spójnej i wyprowadzającej logiczne wnioski końcowe i Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek przyczyn dla których opinia miałyby utracić walor wiarygodnego dowodu w sprawie. Ponadto opinia biegłego zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są wiadomości specjalne. Podlega jak inne dowody ocenie według art. 233§ 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny, które stanowią zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii nie jest więc przedstawienie faktów lecz ich ocena na podstawie wiadomości specjalnych.

Odnosząc się do zarzutów powoda wskazać należało, że był one bezzasadne, powód odnosił się do stwierdzeń biegłej zawartych w opinii a będących przytoczeniem zapisów z dokumentacji medycznej. Biegła opisując dokumentację medyczną wskazała np. na zaniedbanie higieniczne powołując się na dokumentację z Szpitala w P. wskazując k. 21 akt, podobnie jest w przypadku opisywania przez biegłą kwestii związanych ze spożywaniem alkoholu – biegła powołuje się na konkretne dokumenty z dokumentacji medycznej powoda (np. k. 28 – gdzie jest adnotacja z 24 lutego 2016 roku „chory w upojeniu alkoholowym nie może udzielić świadomej zgody”. Na marginesie zauważyć należy, że podobne adnotacje znajdują się w oświadczeniu świadomej zgody k. 29, zgodzie na udostępnienie danych k. 30, a także karcie indywidualnej opieki pielęgniarskiej (z tym, że w ostatnim dokumencie jest zapis, że chory w upojeniu alkoholowym nie można uzyskać informacji). Tym samym uznać należało, że zarzuty powoda do opinii są nietrafne, gdyż biegła w treści opinii wskazała na dokumenty z akt sprawy, na których znajdują się powoływane przez biegłą informację.

Jednocześnie stwierdzić należy, że zdarzenie nie zostało uznane za wypadek przy pracy z uwagi na brak przyczyny zewnętrznej, zaś nie była tu istotna kwestia czy powód był pod wpływem alkoholu.

Aby wyjaśnić definicję pojęcia „przyczyna zewnętrzna” należy oprzeć się na ugruntowanej w tym przedmiocie linii orzecznictwa Sądu Najwyższego zgodnie, z którą: „przyczyną sprawczą – zewnętrzną zdarzenia może być każdy czynnik zewnętrzny (to znaczy niewynikający z wewnętrznych właściwości człowieka), zdolny wywołać w istniejących warunkach szkodliwe skutki. W tym znaczeniu przyczyną zewnętrzną może być nie tylko narzędzie pracy, maszyna, siły przyrody, ale także praca i czynność samego poszkodowanego (np. potknięcie się, odruch) – tak uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 11.02.1963 roku, III PO 15/62, OSNCP 1963. Wyłączenie przyczyny zewnętrznej przy wypadku pracownika w czasie i miejscu pracy może być uzasadnione tylko wtedy, gdyby istniały podstawy do ustalenia, że upadek, czy potknięcie się zostało spowodowane schorzeniem pracownika np. łączącym się ze skłonnością do omdleń lub zakłóceń równowagi ( tak wyrok SN z dnia 16.06.1980r., III PR 33/80, Lex 14532).

W realiach przedmiotowej sprawy uznać należy, iż wypadek, jakiemu uległ powód w dniu 23 lutego 2016 r. nie był spowodowany przyczyną zewnętrzną (gdyż był wynikiem schorzenia samoistnego – napadu padaczkowego), co nie pozwala na uznanie, że zdarzenie to było wypadkiem przy pracy. Tym samym brak jest podstaw do przyznania powodowi prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w wysokości 100% podstawy wymiaru.

Mając na uwadze treść opinii biegłego, z której wynika, że brak jest podstaw do zmiany orzeczenia Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. odwołanie oddalił.

Z uwagi na szczególną sytuację materialno-bytową powoda w punkcie II sentencji wyroku, Sąd na podstawie art. 102 kpc, nie obciążył powoda kosztami procesu.