Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 sierpnia 2017 r Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przyznał K. Z. prawo do emerytury od 1 listopada 2017 r to jest od daty określonej w wyroku sądu. Wypłata emerytury podlegała zawieszeniu z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia.

/decyzja – k. 48 akt ZUS/

W dniu 12 września 2018 r wnioskodawca wniósł odwołanie od powyższej decyzji w części dotyczącej zawieszenia wypłaty przyznanej emerytury, wnosząc o jej uchylenie w tej części i wypłacenie należnej emerytury od dnia orzeczonego w wyroku z dnia 5.07.2018 r w sprawie VIII U 124/18 wraz z wyrównaniem od dnia przyznania mu prawa do emerytury oraz zasądzenie odsetek od niewypłaconej mu emerytury od dnia 1.11.2017 r. /odwołanie – k. 3-5/.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, wywodząc , jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 8/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 listopada 2017 r K. Z. złożył wniosek o emeryturę.

/wniosek – k. 1 akt ZUS/

W dniu 1 grudnia 2017 r ZUS II Oddział w Ł. odmówił K. Z. prawa do emerytury z uwagi na nieudowodnienie 15 - letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych.

/decyzja – k. 16 akt ZUS/

Wyrokiem z dnia 5 lipca 2018 r Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie VIII U 124/18 zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 listopada 2017 roku.

/okoliczność bezsporna - odpis wyroku – k. 35 akt ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 22 sierpnia 2017 r Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przyznał K. Z. prawo do emerytury od 1 listopada 2017 r to jest od daty określonej w wyroku sądu. Wypłata emerytury podlegała zawieszeniu z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia.

/decyzja – k. 48 akt ZUS/

W dniu 3 września 2018 roku ubezpieczony wniósł o wypłatę emerytury i doliczenie składek w związku z zakończeniem pracy. Do wniosku załączył świadectwo pracy, z którego wynikało, iż jego stosunek pracy trwający od dnia 12.07.2014 r , ustał z dniem 23.08.2018 r na mocy porozumienia stron.

/wniosek wraz ze świadectwem pracy– k. 50,51 akt ZUS/

Decyzją z dnia 10.09.2018 r organ rentowy ustalił wysokość i podjął wypłatę emerytury od 1 września 2018 r, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

/decyzja – k. 53 akt ZUS/

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną była data, od której należało przyznać ubezpieczonemu prawo do wypłaty emerytury.

Zgodnie z art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r o emeryturach i rentach z FUS / tekst jednolity Dz. U. z 2017 roku, poz.1383/ postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Do wniosku w sprawie przyznania świadczeń powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości, określone w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego. (ust. 5).

Przepis art. 116 ust. 1 wprowadza generalną zasadę postępowania emerytalno-rentowego, tj. zasadę wnioskowości (fakultatywności).Działanie z urzędu w sprawach świadczeń ma charakter wyjątkowy i musi wynikać wprost z ustawy. To do osoby występującej o przyznanie czy przeliczenie świadczenia należy przy tym zarówno wystąpienie z samym wnioskiem o przyznanie świadczenia, jak też zgromadzenie dokumentacji niezbędnej do uzyskania korzystnej decyzji organu rentowego. /tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 27 kwietnia 2017 r. ,III AUa 1219/16/

Konsekwencją wnioskowego charakteru świadczeń jest uregulowanie w przepisie art. 129 ust. 1 w/w ustawy maksymalnego wstecznego terminu podjęcia wypłaty. Dotyczy to pierwszego dnia miesiąca złożenia wniosku, o ile w tej dacie spełnione są wszystkie warunki do powstania prawa o podjęcia jego wypłaty.

Zgodnie z art. 134 ust. 1 pkt. 1 ustawy emerytalnej wpłatę świadczeń wstrzymuje się, jeżeli powstaną okoliczności uzasadniające zawieszenie prawa do świadczeń lub ustanie tego prawa.

Zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy emerytalnej prawo do emerytur i rent ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają zmniejszeniu na zasadach określonych w art. 103a-106 ustawy emerytalnej. Art. 103a stanowi, że prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca uzyskał prawo do emerytury, zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 5 lipca 2018 r., w sprawie VIII U 124/18, od dnia 1 listopada 2017 r. Zawieszenie wypłaty emerytury związane było z kontynuowaniem zatrudnienia przez wnioskodawcę. Wniosek o emeryturę wnioskodawca złożył w czasie, kiedy był jeszcze zatrudniony. Tym samym wnioskodawca spełnił przesłankę art. 103a ustawy emerytalnej i w związku z art. 134 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej nastąpiło wstrzymanie wypłaty emerytury, co należy jednak podkreślić - bez pozbawienia prawa do świadczenia, które nadal posiadał.

Wnioskodawca nie został pozbawiony prawa do zabezpieczenia społecznego po osiągnięciu wieku emerytalnego, bowiem prawo to miał i nadal je posiada, wstrzymana została jedynie wypłata świadczenia w okresie, kiedy kontynuował zatrudnienie u dotychczasowego pracodawcy, ponieważ zgodnie z wolą ustawodawcy nie można łączyć równoczesnego pobierania emerytury i wynagrodzenia za pracę wykonywaną bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego emeryt pracował bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury.

Konsekwencje w postaci zawieszenia prawa przepis łączy z kontynuowaniem zatrudnienia po ustalonym w decyzji organu rentowego dniu nabycia prawa do emerytury (jej realizacji), a nie z kontynuowaniem zatrudnienia po ustaleniu tego prawa decyzją organu rentowego. /tak Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 19 stycznia 2017 r., wydanym w sprawie o sygn. akt III AUa 1497/16/. Nabycie prawa do emerytury jest niezależne od kontynuowania zatrudnienia u dotychczasowego pracodawcy, jednakże realizacja tego prawa (wypłata świadczenia) ulega zawieszeniu do czasu rozwiązania stosunku pracy z tym pracodawcą. Zatem pracownikowi, który nabył prawo do emerytury i nie rozwiązał stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą przysługuje jedno świadczenie - albo emerytura z ubezpieczenia społecznego albo wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia. Emerytura jest w założeniu świadczeniem, które zastępuje, a nie uzupełnia wynagrodzenie ze stosunku pracy i do jej istoty należy zapewnienie środków utrzymania w razie zaprzestania pracy w związku z osiągnięciem określonego wieku. W tym kontekście rozwiązanie stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą stanowi cechę istotną, uzasadniającą efektywne korzystanie z prawa do świadczeń emerytalnych./tak SA w Gdańsku w wyroku z dnia 5 stycznia 2017 r., wydanym w sprawie o sygn. akt III AUa 1912/16/. /tak też SA w Łodzi w wyroku z dnia 20.03.2018 i uzasadnieniu w sprawie III AUa 678/17,zgodnie z którym nabycie prawa do emerytury jest niezależne od kontynuowania zatrudnienia u dotychczasowego pracodawcy, jednakże realizacja tego prawa (wypłata świadczenia) ulega zawieszeniu do czasu rozwiązania stosunku pracy z tym pracodawcą; tak też SA w Krakowie w wyroku z dnia 26.04.2018 r III AUa 1134/16 ).

W ocenie Sądu, mając na względzie powyższe uregulowania, brak było podstaw do wypłaty emerytury od 1 listopada 2017 roku, skoro wnioskodawca kontynuował zatrudnienie. Organ rentowy w sposób prawidłowy orzekł o prawie do świadczenia od dnia 1 listopada 2017 roku, a następnie prawidłowo zawiesił wypłatę emerytury, której wypłata została podjęta od złożenia wniosku ubezpieczonego wraz ze świadectwem pracy, dokumentującym rozwiązanie stosunku pracy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił odwołanie na podstawie art.477 ¹⁴§ 1 k.p.c., nie znajdując podstaw do wyrównania emerytury wraz z ustawowymi odsetkami.