Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 689/18

UZASADNIENIE

Decyzją z 15.01.2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z urzędu ponownie ustalił wysokość kapitału początkowego na dzień 1.01.1999 r. dla P. Z., przyjmując do ustalenia wartości tego kapitału podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1270,09 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych tj. od 1.01.1987 r. do 31.12.1996 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wynosi 104,03 %. podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 104,03% przez kwotę 1220,89 zł, tj. kwotę bazową 104,03% x 1220,89 zł = 1270,09 zł. Przyjęto okresy składkowe w łącznej ilości 23 lat, 6 miesięcy i 16 dni, tj. 282 miesięcy, a okresy nieskładkowe w łącznej ilości 9 miesięcy, 2 dni, tj. 9 miesięcy. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do 31.12.1998 r. wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego dla wnioskodawcy wyniósł 76,10%. Współczynnik ten posłużył do obliczenia części 24% kwoty bazowej, wysokość 24% kwoty bazowej wyniosła 293,01 zł. Do obliczenia współczynnika przyjęto okresy składkowe i nieskłądkowe wynoszące łącznie 24 lata, 3 miesiące i 18 dni. Zakład podał, że średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat wynosi 209 miesięcy zgodnie z komunikatem Prezesa GUS z 25.03.1999 r. w sprawie tablicy średniego dalszego trwania życia kobiet i mężczyzn – M.P. Nr 12, poz. 173. Obliczenia wartości kapitału początkowego ZUS dokonał następująco: 293,01 zł x 76,10% (współczynnik proporcjonalny) = 222,98 zł, (282 miesięcy składkowych x 1,3%) : 12 x 1270,09 zł (podstawa wymiaru) = 388,01 zł, (9 miesięcy nieskładkowych x 0,7%) : 12 x 1270,09 zł (podstawa wymiaru) = 6,73 zł, co razem dało 617,72 zł a po pomnożeniu przez 209 miesięcy średniego dalszego trwania życia dało to wysokość kapitału początkowego 129103,48 zł / decyzja k. 73/74 akt kapitałowych ZUS/.

Decyzją z 12.02.2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie art. 24 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1383 ze zm.0 po rozpoznaniu wniosku z 30.01.2018 r. przyznał P. Z. emeryturę od 25.01.2018 r. tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego, a nadto stwierdził, że prawo do świadczenia przedemerytalnego ustało w dn. 24.01.2018 r. tj w dniu poprzedzającym dzień nabycia prawa do emerytury. Do obliczenia wysokości emerytury zakład przyjął kwotę składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji 105061,95 zł, kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego 482197,41 zł, średnie dalsze trwanie życia 219,60 miesięcy. Wyliczona emerytura wyniosła 2674,22 zł, a jej wysokość została obliczona w następujący sposób: (105061,95 zł + 482197,41 zł)/219,60 = 2674,22 zł. / decyzja k. 6 akt ZUS/.

Ubezpieczony uznając powyższe decyzje za krzywdzące złożył od nich odwołania i wniósł o zmianę zakwestionowanej decyzji emerytalnej z 12.02.2018 r. poprzez przyznanie prawa do uznania wynagrodzeń za lata 1985 i 1986 wynikających z kartotek zarobkowych innego pracownika, a także wniósł o ponowne wyliczenie kapitału początkowego, który został ustalony skarżoną decyzją z 15.01.2018 r. z przyjęciem wynagrodzeń ww. pracownika za lata 1985 i 1986 / odwołanie k. 2- 5, odwołanie k. 3 – 5 załączonych akt VIII U 690/18/.

W odpowiedziach na odwołanie ZUS wniósł o ich oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie / odpowiedzi na odwołania k. 29, k. odpowiedź na odwołanie k. 6 załączonych akt VIII U 690/18/.

Postanowieniem z 20.04.2018 r. Sąd Okręgowy w Łodzi połączył sprawę o sygn. VIII U 690/18 z odwołania wnioskodawcy od decyzji z 15.01.2018 r. o wysokość kapitału początkowego ze sprawa o sygn. VIII U 689/18 z odwołanie wnioskodawcy od decyzji z 12.02.2018 r. o wysokość emerytury celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia / postanowienie k. 7 załączonych akt VIII U690/18/.

W piśmie procesowym z 15.05.2018 r. pełnomocnik odwołującego, w osobie radcy prawnego, podtrzymał stanowisko swojego mocodawcy, wnosząc o zmianę zaskarżonych decyzji z 15.01.2018 r. na skutek ponownego przeliczenia kapitału początkowego, tj. z uwzględnieniem wynagrodzenia, zarobków dochodu ubezpieczonego w latach 1985 – (...) z tytułu zatrudnienia w Zakładach (...) „S.CH.” w Ł. oraz decyzji z 12.02.2018 r. na skutek ponownego przeliczenia wysokości przysługującej wnioskodawcy emerytury, a nadto wniósł o zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych /pismo procesowe strony odwołującej k. 49 - 54/.

Na rozprawie z 4.09.2018 r. pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie, a pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie /e-prot. z 4.09.2018 r.: 00:02:04, 00:06:48/.

Na rozprawie z 30.010.2018 r. – bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku w nn. sprawie – pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o wyliczenie kapitału początkowego dla wnioskodawcy w pięciu wariantach w oparciu o dane dotyczące współpracownika W. G., tj. w I wariancie - z uwzględnieniem wszystkich składników wynagrodzenia ww. współpracownika za lata 85 i 86, w II wariancie - z uwzględnieniem składników wynagrodzenia ww. współpracownika bez dodatku motywacyjnego, w III wariancie - z uwzględnieniem średniego dodatku motywacyjnego, w IV wariancie - biorąc pod uwagę najniższą wartość dodatku motywacyjnego świadka, z zastrzeżeniem, że we wszystkich wariantach uwzględniając wynagrodzenia i dodatek od września do grudnia 1986r., tak jak w sierpniu 1986r. oraz w V wariancie ze średnim dodatkiem motywacyjnym za okres od września do grudnia 1986r.

Natomiast pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania / e-prot. z 30.102.108 r.: 00:01:13, 00:08:23, 00:26:50, 00:31:00, 00:32:53/.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - P. Z. urodził się (...) / niesporne/.

W okresie od 6.10.1983 r. do 30.11.1988 r. wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładach (...) w Ł. na stanowiskach: ślusarza, mistrza i starszego mistrza. Ostatnio na stanowisku starszego mistrza otrzymywał wynagrodzenie według XV kategorii zaszeregowania tj. 34000 zł, a nadto dodatek funkcyjny w wysokości 7000 zł i dodatek motywacyjny według regulaminu /świadectwo pracy k. 9 akt ZUS/.

Nie zachowały się oryginalne dokumenty płacowe z okresu zatrudnienia wnioskodawcy w latach 1985 -1986 w Zakładach (...) w Ł., a jedynie z lat 1987 - 1988 /pismo z Archiwum Państwowego w W. k. k. 74, pismo z (...) k. 79, pismo z Archiwum Państwowego w W. k. 97, karty płacowe z lat 1987 – 1988 k. 16-17, a także k. 8-9 akt osobowych w kopercie k. 98, pismo z 28.12.2004 r. k. 15/.

Wnioskodawca nie dysponuje żadnymi angażami z lat 1985 -1986 ani też paskami wynagrodzeń z tego okresu /zeznania wnioskodawcy e-prot. z 30.10.2018r.: 00:10:15/.

Z zachowanej oryginalnej dokumentacji osobowej skarżącego z okresu zatrudnienia w Zakładach (...) w Ł. wynika, że wnioskodawca:

- zgodnie z umową o pracę z 6.10.1983 r. został zatrudniony na okres próbny od 6.10.1983 r. do 19.10.1983 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarza a jego wynagrodzenie było określone stawką akordową 9 kategorii 26,50 zł/godz., ponadto miał dodatek stażowy w wysokości 9% i premię regulaminową /umowa o pracę k. 18-19, a także k. 4-5 akt osobowych koperta k. 98/,

- zgodnie z umową o pracę z 20.10.1983 r. został zatrudniony na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy jako ślusarz a jego wynagrodzenie było ustalone według stawki akordowej 9 kategorii 29,70 zł/godz., a nadto otrzymywał premię zgodną z regulaminem /umowa o pracę k. 6-7 akt osobowych w kopercie k. 98/.

W. G. w okresie 1.08.1974 r. – 31.08.1986 r. pracował na stanowisku ślusarza a potem mistrza w tym samym zakładzie pracy co wnioskodawca i zgodnie ze świadectwem pracy z 29.08.1986 r. na ostatnim stanowisku pracy starszego mistrza otrzymywał wynagrodzeni według XV kategorii w wysokości 16000 zł, a także dodatek motywacyjny 20%, dodatek funkcyjny 4000 zł. Z zachowanej kartoteki płacowej W. G. z 1986 r. wynika, że na wynagrodzenie wymienionego składało się od 1.12.1985 r. wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 16000 zł, dodatek funkcyjny w wysokości 3000 zł, a od 1.01.1986 r. w wysokości 4000 zł, od 1.08.1986 r. dodatek stażowy w wysokości 12%, a nadto premia motywacyjna /niesporne, a nadto pismo z 31.03.2004 r. k. 20, kartoteki płacowe k. 21- 22, 86, świadectwo pracy k. 23- 24, zeznania świadka W. G. e- prot. z 4.09.2018 r.: 00:24:01 – 00:36:02/.

Na wynagrodzenie miesięczne wnioskodawcy w spornych latach 1985 -1986 składało się: stałe wynagrodzenie, dodatek funkcyjny, dodatek stażowy i premia motywacyjna. Premia motywacyjna była przyznawana zgodnie z regulaminem. Wnioskodawca i W. G. w spornym okresie 1985 – 1986 nie otrzymywali premii motywacyjnej w stałej z góry znanej im wysokości, gdyż była ona uznaniowa i jej wysokość każdorazowo zależała od decyzji kierownika, który przy jej podejmowaniu oceniał czy pracownik wykonał powierzone mu w danym miesiącu zadanie czy też nie bądź w jakim zakresie, a przy tym mogła zostać przyznana w wysokości do 40% miesięcznie. Dodatek funkcyjny zależał od tego jaką funkcję dany pracownik miał wpisaną w angażu, w którym była również określona wysokość tego dodatku /zeznania świadka H. Z. e-prot. z 4.09.2018 r.: 00:16:39 – 00:21:17, zeznania świadka W. G. e- prot. z 4.09.2018 r.: 00:24:01 – 00:36:02, zeznania wnioskodawcy e-prot. z 30.10.2018r.: 00:10:15, kartoteka płącowa W. G. z 1986 r. k. 86, kartoteka płacowa wnioskodawcy lata 1987 – 1988 k.

Z kartoteki z 1987 r. wynika, że wynagrodzenie zasadnicze wnioskodawcy od stycznia do lipca 1987 r. wynosiło 16000 zł, dodatek funkcyjny 5000 zł, dodatek stażowy 125 a od sierpnia 1987 r. 13%, a nadto premia motywacyjna / kartoteka płacowa wnioskodawcy z 1987 r - k. 8-9 akt osobowych w kopercie k. 98/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów w postaci dokumentów zalegających w aktach rentowych oraz w aktach sprawy, w tym oryginalnych aktach osobowych wnioskodawcy, a nadto na podstawie zeznań świadków i wnioskodawcy. Z dowodów tych wynika, że nie zachowała się oryginalna dokumentacja płacowa odwołującego z lat 1985 – 1986. Nie można ustalić w sposób pewny wysokości składników wynagrodzenia wnioskodawcy z tego okresu na podstawie karty płacowej z 1986 roku świadka W. G., albowiem jak wynika ze zgodnych zeznań świadków i wnioskodawcy: premia motywacyjna była uznaniowa, jej przyznanie zależało od wykonania zadania na dany miesiąc a jej wysokość nie była stała lecz zależała od decyzji kierownika, który mógł ją przyznać w wysokości do 40%. Skoro nie ma żadnych dokumentów pozwalających odtworzyć w sposób jednoznaczny w jakiej rzeczywiście wysokości była przyznawana skarżącemu w latach 1985 – 1986 premia motywacyjna, a przeto nie można poczynić stanowczych ustaleń w tym zakresie. Nie można przyjąć wysokości tej premii z ww. kartoteki świadka skoro każdorazowo jej przyznanie oraz ustalenie jej wysokości dla danego pracownika zależało do decyzji kierownika, a zatem była to decyzja indywidualna w każdym przypadku. Podobnie nie ma możliwości odtworzenia w sposób pewny wysokości dodatku funkcyjnego wnioskodawcy na podstawie kartoteki płacowej z 1986 r. świadka W. G., gdyż – jak zeznał rzeczony świadek - zależał od tego za jaką funkcję został przyznany w angażu, w którym także indywidualnie wskazywano wysokość tego dodatku, a wobec braku jakichkolwiek angaży skarżącego ze spornego okresu nie można odtworzyć tego składnika.

W tym stanie rzeczy nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek strony odwołującej o zobowiązanie ZUS do wykonania hipotetycznych obliczeń kapitału początkowego wnioskodawcy przy przyjęciu zarobków świadka W. G. wynikających z kartoteki z 1986 r. w pięciu wariantach, albowiem nie mogą one posłużyć do odtworzenia w sposób pewny zarobków skarżącego z lat 1985 - 1986, wobec czego Sąd oddalił tenże wniosek dowodowy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołania podlegają oddaleniu.

W myśl art. 26 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.), emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art.25 (podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art.24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art.173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art.40a ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust.1a i 1b oraz art.185) przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust.5 i art.183.

Zgodnie z treścią art. 173 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, dla ubezpieczonych urodzonych po 31.12.1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy. Zgodnie z art. 174 ust. 1 ustawy emerytalnej, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12.

Natomiast zgodnie z ust. 2 art. 174 ustawy emerytalnej, przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy: 1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6, 2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5, 3)okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

W myśl ust. 3 art. 174 w/w ustawy, podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999r.

Natomiast w myśl ust. 7 do obliczenia kapitału początkowego przyjmuje się kwotę bazową wynoszącą 100% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w II kwartale kalendarzowym 1998 r. Ust. 8 powyższego przepisu, stanowi, że przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24% tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do 31.12.1998 r.

Z kolei z mocy art. 15 powyższej ustawy o emeryturach i rentach z FUS podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 tego samego przepisu przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożono wniosek o emeryturę lub rentę. Z kolei ust 3 tego samego przepisu stanowi, że na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 2a w/w ustawy, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. (por uchwałę SN z 7.05.2003 r., III UZP 2/03, OSNAPiUS z 2003 r. nr 14, poz.338)

Należy przypomnieć, że w postępowaniach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych sąd nie jest obowiązany do poszukiwania dokumentów zatrudnieniowo - płacowych, o które nie zadbała osoba dochodząca świadczenia ubezpieczeniowego. W związku z tym to na ubezpieczonym spoczywał ciężar dowodzenia i udokumentowania podnoszonych twierdzeń. Przy ustalaniu podstawy wymiaru składki wnioskodawca powinien udowodnić, że w spornym okresie uzyskiwał wynagrodzenie w konkretnie określonej wysokości oraz to, że od wynagrodzenia tego była odprowadzana składka./Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.08.2016 r. III AUa 1723/15 LEX nr 2149641 /

Wysokość podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w danych okresach, przyjmowana dla potrzeb ustalenia wysokości świadczeń emerytalno-rentowych, wynikać musi z nie budzących żadnych wątpliwości, spójnych i precyzyjnych dowodów./ Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, z dnia 3 grudnia 2015 r. .III AUa 1088/15 LEX nr 1960794/

Jak stanowi § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Należy podkreślić, iż Sąd nie jest związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art. 473 k.p.c. i sprawia, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe.

Wskazana regulacja § 21 ust. 1 powołanego rozporządzenia stanowiąca odpowiednik obowiązującego do dnia 23 listopada 2011 roku § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń
wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza to jednak aby wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wskazana i w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak stanowi m. in. teza wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997r. - II UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324, a także wyroki: Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 marca 1997r. - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7, Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 27 czerwca 1995 - III Aur 177/95, OSA 1996/10/32, czy Sądu Apelacyjnego Białymstoku - III Aur 294/93, PS - wkład. 1994/3/6).

Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za celowe i pożądane. Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być zatem ustalana także przy pomocy innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia zainteresowanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 25.07.1997 r., II UKN 186/97, OSNP 1998/11/342; wyrok Sądu Najwyższego z 14.06.2006r., I UK 115/06, (...) 2007, nr 17-18, poz.257, str. 753). Przy czym nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione.

Rzeczą sądu jest dokładne ustalenie wysokości wynagrodzenia otrzymywanego przez ubezpieczonego w danym okresie. Zarobki za poszczególne miesiące i wybrane lata kalendarzowe wykazane muszą być w sposób nie budzący wątpliwości w ściśle określonej kwotowo wysokości i co do odprowadzonych od nich składek na ubezpieczenie społeczne. Nie można natomiast przyjmować wysokości wynagrodzenia opartego wyłącznie na przypuszczeniach, czy też twierdzeniach ubezpieczonego, jak też dowodach niejasnych. Przepisy prawa ubezpieczeń społecznych są normami bezwzględnie obowiązującymi i nie zawierają unormowań pozwalających na ustalanie wynagrodzeń w sposób przybliżony lub prawdopodobny. / tak wyrok SA w Łodzi z 19.10.2016, III AUa 2185/15, LEX nr 2152862/.

Stosunek pracy ma zawsze charakter indywidualny, a określone warunki zatrudnienia mają charakter niepowtarzalny, ponieważ zostały ustalone między pracodawcą i konkretnym pracownikiem /tak wyrok SA w Gdańsku z 6.10.2015 r. ,III AUa 712/15, LEX nr 1820442/

Przenosząc powyższe rozważania na grunt n/n sprawy Sąd zważył, że analiza całokształtu materiału dowodowego wskazuje, że wnioskodawca nie wykazał w toku postępowania odwoławczego w sposób pewny swoich rzeczywistych zarobków w spornym okresie 1985 -1986. W szczególności nie można tych zarobków odtworzyć na podstawie zeznań świadka W. G. i złożonej do akt kartoteki płacowej z 1986 r. tego świadka, albowiem po pierwsze, w przypadku dodatku motywacyjnego w świetle zeznań ww. świadka i samego wnioskodawcy miał on charakter uznaniowy i zależał każdorazowo od decyzji kierownika, który przy jego przyznawaniu kierował się tym czy zadanie wyznaczone na miesiąc zostało czy nie zostało wykonane, a nadto dodatek motywacyjny nie miał stałej wysokości, lecz mógł być przyznany do 40% a konkretna wysokość w jakiej wnioskodawca i świadek tenże dodatek otrzymywali również zależała od decyzji kierownika.

Po drugie, także dodatek funkcyjny skarżącego nie mógł zostać odtworzony w latach 1985 -1986 z całą pewnością na podstawie kartoteki ww. świadka i jego zeznań, albowiem świadek W. G. zeznał, że rodzaj dodatku funkcyjnego i jego wysokość zależał od tego co dany pracownik miał wpisane w angażu, w którym wprost była określona kwota tego dodatku. Poza sporem pozostaje, że nie ma oryginalnej dokumentacji płacowej wnioskodawcy z lat 1985 -1986, a skarżący sam przyznał, że nie ma żadnych innych dokumentów czy pasków wynagrodzeń z badanego okresu, które pozwoliłyby odtworzyć z całą pewnością wysokość jego rzeczywistych zarobków w tym czasie. Nie ma też w zachowanej dokumentacji osobowej skarżącego po umowie o pracę zawartej na czas nieokreślony żadnych angaży, z których wynikałoby za jaki rodzaj funkcji otrzymał dodatek i w jakiej wysokości, ani też od kiedy pełnił funkcję starszego mistrza. Powstaje zatem istotna wątpliwość, na podstawie jakich dokumentów świadek dysponował wiedzą dotyczącą zarobków kolegi, że faktycznie były takie same jak jego w badanym okresie w latach 1985 - 1986. Jednocześnie w ramach tego samego zeznania świadek powiedział, że nie porównywał, jakie wynagrodzenia otrzymywał faktycznie wnioskodawca i on „do ręki co miesiąc” /e-prot. z 4.09.2018r.: 00:24:01/. Nadto świadek zeznał, że był „przerzucany z oddziału do oddziału”, natomiast wnioskodawca nie zmieniał oddziału, nie był oddelegowywany, co również nie potwierdza wersji odwołującego, że jedynie z uwagi na podobne stanowiska ich wynagrodzenia były jednakowe. Zarobki świadka wykazane w jego kartotece z 1986 r. nie mogą zaś samodzielnie stanowić dowodu, że takie same otrzymywał wnioskodawca, a to z uwagi na indywidualny stosunek pracy każdego pracownika, co wobec braku dokumentacji osobowej po zawarciu umowy o pracę z 20.10.1983 r., a w szczególności braku angaży, z których wynikałoby jaki dodatek funkcyjny otrzymywał i w jakiej wysokości w latach 1985 - 1986, jak również wobec niemożności ustalenia od kiedy pełnił funkcję starszego mistrza, a także wobec braku dokumentacji płacowej, z której wynikałoby w jakiej wysokości otrzymywał tenże dodatek oraz uznaniowy dodatek motywacyjny wobec tego, że w był on przyznawany co miesiąc uznaniowo przez kierownika do wysokości 40%, czyniło w efekcie niemożliwym odtworzenie zarobków skarżącego w sposób pewny. Przyjmując bowiem, że świadek opisał swoje zarobki, nie można obliczyć pensji wnioskodawcy tylko w oparciu o to, że zajmowali oni podobne stanowiska pracy. Także żona wnioskodawcy zeznała, że nie pamięta dokładnie w jakiej wysokości były jego zarobki w badanym okresie, a jedynie, że były podobne do zarobków świadka, bo tak mówił jej mąż. Treść tych zeznań nie pozwala jednak na odtworzenie faktycznych zarobków skarżącego.

Pamiętać zaś należy, że wyliczenia na potrzeby ustalenia podstawy wymiaru nie mogą mieć charakteru hipotetycznego, uśrednionego. Ustalenie wysokości wynagrodzenia nie może bowiem opierać się na domysłach, czy samych twierdzeniach strony, ale winno zostać ustalone w sposób pewny na tyle na ile pozwalają na to wiarygodne dowody zaoferowane sądowi przez stronę twierdzącą, tj. zgodnie z ciężarem dowodu spoczywającym na tejże stronie z mocy art. 6 k.c. Odwołujący był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, który poza żądaniem by odtworzenie zarobków skarżącego na podstawie wynagrodzeń świadka z 1986 r. - co nie mogło jednak odnieść zamierzonego przez skarżącego skutku z przyczyn wyżej omówionych - nie przedłożył żadnych innych dowodów (np. nowej dokumentacji płacowej, pasków wynagrodzeń, które faktycznie dawałaby szansę na odtworzenie rzeczywistych zarobków wnioskodawcy w tym składników tego wynagrodzenia), ani też nie zgłosił żadnych innych wniosków dowodowych, które pozwoliłyby w sposób pewny na czynienie w tym zakresie ustaleń. Dodać należy, że nie jest rzeczą Sądu wyręczanie strony i poszukiwanie z urzędu środków dowodowych, które pozwoliłyby wykazać prawdziwość twierdzeń strony tym bardziej jeśli ta strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. To na stronie spoczywa obowiązek wykazania należytej inicjatywy procesowego dowodzenia o prawdziwości swych twierdzeń, z których wywodzi skutki prawne dla siebie, a któremu to obowiązkowi strona skarżąca nie sprostała.

Mając na uwadze powyższe Sąd odwołania oddalił orzekając jak w sentencji wyroku na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.

A.P.