Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – st.sekr.sąd. Aneta Dybikowska

w obecności Prokuratora Rejonowego w Giżycku ---------

po rozpoznaniu w dniach: 11.10. 2018 roku, 24.01.2019 roku sprawy

S. P.

syna W. i T. z d. K.

ur. (...) w G.

oskarżonego o to, że:

W dniu 19 stycznia 2018 roku około godz. 19:22 w G. na ul. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 3 ust. 1, art. 20 ust. 1 i 23 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym m-ki O. (...) o nr rej. (...) z prędkością około 67 do 74 km/h przekroczył administracyjnie dozwoloną prędkość jazdy na obszarze zabudowanym wynoszącą 50 km/h i przy niekorzystnych warunkach drogowych oraz atmosferycznych po wykonaniu manewru omijania grupy pieszych stojących przy prawej krawędzi jezdni pasa ruchu, stracił panowanie nad prowadzonym pojazdem, który wpadł w poślizg, przejechał ruchem złożonym na prawe pobocze jezdni uderzając lewym środkowym bokiem nadwozia pojazdu w przydrożne drzewo, w wyniku czego pasażerowie samochodu tj. K. J. doznała obrażeń ciała w postaci złamania dolnego oczodołu prawego, złamania kości strzałkowej prawej, natomiast E. C. doznała obrażeń ciała w postaci: rany cięto szarpanej twarzy, otarcia naskórka kończyn dolnych, złamanie kostki przyśrodkowej podudzia prawego bez przemieszczenia odłamów powodujących naruszenie czynności narządu ciała u obu pokrzywdzonych na okres powyżej dni siedmiu

tj. o czyn z art. 177§1 kk

1.  Oskarżonego S. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 177§1 kk skazuje go na karę 3 (trzy) miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70§2 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza tytułem próby na okres 2 ( dwa) lat.

3.  Na podstawie art. 72§1 pkt 1 kk zobowiązuje oskarżonego do informowania sądu co pół roku o przebiegu okresu próby.

4.  Na podstawie art. 46§2 kk orzeka wobec oskarżonego S. P. na rzecz pokrzywdzonej K. J. nawiązkę w wysokości 1000 ( jeden tysiąc) złotych.

5.  Zwalnia oskarżonego od ponoszenia opłaty i pozostałych kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 235/18

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 stycznia 2018 roku około godz. 19:22 w G. na ul. (...), gdzie obowiązuje prędkość administracyjna 50 km/h, S. P. kierował samochodem osobowym m-ki O. (...) o nr rej. (...). Pasażerami pojazdu byli: E. C., P. J., F. J. i K. J.. Warunki drogowe były tego dnia złe- na ulicy leżał śnieg, nawierzchnia była śliska. Oskarżony kierując samochodem z prędkością około 67 do 74 km/h przekroczył administracyjnie dozwoloną prędkość jazdy na obszarze zabudowanym wynoszącą 50 km/h i przy niekorzystnych warunkach drogowych oraz atmosferycznych, po wykonaniu manewru omijania grupy pieszych stojących przy prawej krawędzi jezdni pasa ruchu, stracił panowanie nad prowadzonym pojazdem, który wpadł w poślizg. Samochód przejechał ruchem złożonym na prawe pobocze jezdni, uderzając lewym środkowym bokiem nadwozia pojazdu w przydrożne drzewo. W wyniku tego pasażerowie samochodu tj. K. J. doznała obrażeń ciała w postaci złamania dolnego oczodołu prawego, złamania kości strzałkowej prawej, natomiast E. C. doznała obrażeń ciała w postaci: rany cięto szarpanej twarzy, otarcia naskórka kończyn dolnych, złamanie kostki przyśrodkowej podudzia prawego bez przemieszczenia odłamów powodujących. Obrażenia doznane przez pokrzywdzone powodowały naruszenie czynności narządów ciała u obu kobiet na okres powyżej dni siedmiu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonego S. P. (k. 151: k. 123-127), nadto zeznań G. S. (k. 154v, 25-26, 74-75), M. J. (k. 154v-155, 28-29, 71-72), K. J. (k. 155: k. 59-62), E. C. (k. 165v, 17-18, 78-79), P. J. (k. 165, 38-39), F. J. (k. 165v, 42-43), a także w oparciu o dowody tj.: protokół oględzin k. 4-5, 6-7, dokumentacja medyczna k. 19-21, opinia k. 30-31, 33-34, materiał poglądowy k. 46-47, płyta k. 50, szkic k. 51, dokumentacja medyczna k. 63, historia choroby k. 80, opinia k. 88-95, materiał poglądowy k. 100-101, dokumentacja medyczna k. 105 – 112, protokół k. 113-114, opinia k. 118-119, 120 wraz z płytą i protokołem i dokumentacją medyczną.

S. P. częściowo przyznał się do winy. Potwierdził, że to on był kierowcą O. w chwili wypadku, że pasażerami pojazdu byli E. C., P. J., F. J. i K. J.. Wyjaśnił, że bezpośrednio przed wypadkiem na jezdnię wtargnęły dzieci, które oskarżony chciał ominąć, wskutek czego kierowany przez niego pojazd wpadł w poślizg i w konsekwencji uderzył w drzewo. Podał, że nawierzchnia jezdni była śliska, a on kierował samochodem z prędkością do 60 km/h. Nadto oświadczył, że wskutek wypadku poniósł poważne obrażenia ( wyjaśnienia k. 151: k. 123-127).

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, w zakresie, w jakim przyznaje się on do winy.

Z zebranych w sprawie dowodów bezspornie wynika, że kierowcą pojazdu w chwili zdarzenia był oskarżony, że kierowany przez niego pojazd wpadł w poślizg i uderzył w drzewo. Powyższe wynika zarówno z wyjaśnień S. P., jak i zeznań przesłuchanych świadków (wyjaśnienia S. P. (k. 151: k. 123-127), zeznania G. S. (k. 154v, 25-26, 74-75), M. J. (k. 154v-155, 28-29, 71-72), K. J. (k. 155: k. 59-62), E. C. (k. 165v, 17-18, 78-79), P. J. (k. 165, 38-39), F. J. (k. 165v, 42-43). Zdaniem Sądu brak jest podstaw, by w tym zakresie odmówić wiary przywołanym dowodom.

Nie budzi wątpliwości, że w dniu zdarzenia panowały złe warunki drogowe i atmosferyczne, co wynika zarówno z wyjaśnienie S. P., jak i relacji wszystkich przesłuchanych świadków, a co dodatkowo znajduje swoje potwierdzenie w dowodach tj.: protokół oględzin k. 6-7, materiał poglądowy k. 46-47. Nie budzi także wątpliwości, że na skutek przedmiotowego wypadku, pasażerowie pojazdu kierowanego przez oskarżonego doznali obrażeń: K. J. - w postaci złamania dolnego oczodołu prawego, złamania kości strzałkowej prawej, natomiast E. C. - rany cięto szarpanej twarzy, otarcia naskórka kończyn dolnych, złamanie kostki przyśrodkowej podudzia prawego bez przemieszczenia odłamów powodujących ( zeznania K. J. (k. 155: k. 59-62), E. C. (k. 165v, 17-18, 78-79), dokumentacja medyczna k. 19-21, opinia k. 30-31, 33-34, dokumentacja medyczna k. 63, historia choroby k. 80, materiał poglądowy k. 100-101, dokumentacja medyczna k. 105 – 112, protokół k. 113-114, opinia k. 118-119, 120 wraz z płytą, protokołem i dokumentacją medyczną. Powyższe dowody są spójne, wzajemnie się uzupełniają, korespondują ze sobą i brak jest podstaw, by odmówić im wiary. Sąd podzielił również opinie biegłego z zakresu medycyny i wnioski w nich zawarte, z których w sposób nie budzący wątpliwości wynika, iż obrażenia doznane na skutek wypadku przez obie pokrzywdzone powodowały naruszenie czynności narządów ciała u obu kobiet na okres powyżej dni siedmiu.

Sąd sceptycznie odniósł się do wyjaśnień oskarżonego, w których twierdzi, że bezpośrednio przed wypadkiem na jezdnię wtargnęły dzieci, co zmusiło oskarżonego do ich ominięcia i w konsekwencji stało się powodem wypadku. Zdaniem Sądu ta część wyjaśnień nie polega na prawdzie i stanowi jedynie przyjętą przez oskarżonego linię obrony. Wprawdzie z zeznań P. J. (k. 165, 38-39) i F. J. (k. 165v, 42-43) wynika, że przy prawej krawędzi jezdni stały trzy - cztery osoby, które chciały przejść na lewą stronę- nie mniej nie stały na jezdni, a tym bardziej nie wtargnęły pod kierowany przez oskarżonego samochód. Nadto w oparciu zebrane dowody osobowe, jak również dowody tj.: protokół oględzin k. 4-5, materiał poglądowy k. 46-47 , płyta k. 50, szkic k. 51, a przede wszystkim opartą na tych dowodach opinię biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego (k. 88-95) wynika, że bezpośrednią przyczyną wypadku było to, że oskarżony kierując samochodem z prędkością niedostosowaną do panujących warunków, wynoszącą około 67 do 74 km/h i tym samym przekraczając administracyjnie dozwoloną prędkość jazdy na obszarze zabudowanym wynoszącą 50 km/h, przy niekorzystnych warunkach drogowych oraz atmosferycznych, po wykonaniu manewru omijania grupy pieszych stojących przy prawej krawędzi jezdni pasa ruchu, stracił panowanie nad prowadzonym pojazdem, który wpadł w poślizg. Samochód następnie przejechał ruchem złożonym na prawe pobocze jezdni, uderzając lewym środkowym bokiem nadwozia pojazdu w przydrożne drzewo. Więcej- biegły podkreślił, że gdyby stojący na poboczu drogi piesi weszli na jezdnię bezpośrednio przed nadjeżdżający samochód, to oskarżony zostałby zmuszony do wykonania manewru obronnego polegającego na gwałtownym hamowaniu i skręcie w lewo. Z zebranych w sprawie dowodów nie wynika jednak, by oskarżony był zmuszony do wykonania takiego manewru obronnego.

W świetle analizy zebranych w sprawie dowodów, wina i sprawstwo S. P. w zakresie popełnienia zarzuconego mu czynu - nie budzi wątpliwości. Oskarżony swoim zachowaniem naruszył - nieumyślnie - zasady ruchu drogowego określone w art. 3 ust. 1, art. 20 ust. 1 i 23 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r., w konsekwencji dopuszczając się czynu z art. 177§1 kk. Bez wątpienia oskarżony nie chciał popełnić czynu zabronionego, ale wskutek niezachowania ostrożności - popełnił go. S. P. zdawał sobie sprawę z trudnych warunków drogowych i atmosferycznych, a mimo to nie dostosował techniki jazdy do tych warunków.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się ogólnymi jej dyrektywami, zawartymi w art. 53§1 i 3 kk.

Inny jest w zasadzie stopień społecznego niebezpieczeństwa czynu sprawcy w wypadku, gdy naruszył on nieumyślnie obowiązujące w ruchu zasady bezpieczeństwa, a inny, wówczas znacznie większy, gdy owe zasady naruszone zostały przez sprawcę umyślnie. Oskarżony dopuścił się naruszenia podstawowy zasad obowiązujących w ruchy drogowym. Można by postawić tezę, że gdyby nie zachowanie oskarżonego, do zdarzenia nie doszłoby, a co najważniejsze - pokrzywdzone nie odniosłaby obrażeń ciała. Z uwagi na powyższe, Sąd uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, na podstawie art. 177§1 kk skazał go na karę 3 (trzy) miesięcy pozbawienia wolności. Mając na uwadze fakt, że oskarżony nie był dotychczas karany ( k. 162), co uznano za okoliczność łagodzącą, zdaniem Sądu w tej sytuacji uzasadnione wydaje się przypuszczenie, że wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie jest potrzebne, by wdrożyć oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. Z tych też względów, kierując się dyrektywami art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70§2 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono tytułem próby na okres 2 ( dwa) lat i na podstawie art. 72§1 pkt 1 kk zobowiązano oskarżonego do informowania sądu co pół roku o przebiegu okresu próby.

Zdaniem Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, spełni cele w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej.

Pokrzywdzona K. J. złożyła wniosek o zasądzenie na jej rzecz od oskarżonego zadośćuczynienia (k. 60). Mając na uwadze obrażenia, jakich doznała pokrzywdzona na skutek wypadku i niewątpliwy ból i cierpienie z tym związane, Sąd kierując się dyrektywami art. 46§2 kk orzekł wobec oskarżonego S. P. na rzecz pokrzywdzonej K. J. nawiązkę w wysokości 1000 ( jeden tysiąc) złotych. W ocenie Sądu zasądzona kwota stanowić będzie rekompensatę za doznane przez pokrzywdzoną naruszenie czynności narządów ciała i związany z tym ból i cierpienie.

Zwalniając oskarżonego od ponoszenia opłaty i pozostałych kosztów sądowych, Sąd kierował się treścią art. 624§1 kpk.