Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 sierpnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim IV Wydział Pracy w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2018 r. w Tomaszowie Mazowieckim

sprawy z powództwa Organizacji (...) z siedzibą w P.

przeciwko H. W. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nawą (...) z siedzibą w T.

o ryczałty za noclegi

1/. oddala powództwo;

2/. zasądza od Organizacji (...) z siedzibą w P. na rzecz pozwanego H. W. prowadzącego działalność gospodarczą pod nawą (...) z siedzibą w T. kwotę 1.878,18 (jeden tysiąc osiemset siedemdziesiąt osiem złotych 18/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800,00 (jeden tysiąc osiemset złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego;

3/. przejmuje na rachunek Skarbu Państwa pozostałe nieuiszczone koszty sądowe.

Sygn. akt IV P 179/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 29 września 2014r., skierowanym przeciwko H. W. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w T., powód Stowarzyszenie (...) z siedzibą w P. działające na rzecz pracownika B. P. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wnosił o zasądzenie od pozwanego na rzecz pracownika B. P. kwoty 41.000.00 zł tytułem niewypłaconych ryczałtów za noclegi w okresie od 17.03.2013r. do 09.08.2014r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Na uzasadnienie swojego żądania pełnomocnik powoda wskazał, iż pozwanego pracodawcę w okresie od 17.03.2013r. do 09.08.2014r. łączył stosunek pracy z B. P., który będąc zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, pracował na stanowisku kierowcy w transporcie międzynarodowym i że w ramach zawartej umowy o pracę, na polecenie pracodawcy wykonywał zadania służbowe poza granicami kraju m.in. do różnych państw Europy Zachodniej.

Nadto, pełnomocnik powoda wskazał, iż B. P. nigdy nie otrzymał od pozwanego wymaganego ryczałtu za noclegi w wysokości 25 % limitu wynikającego z Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących w państwowej lub samorządowej jednostce z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, a pozwany pracodawca nie zapewnił mu odpowiedniego i bezpłatnego noclegu.

Dodatkowo pełnomocnik powoda podniósł i to, że strona powodowa nie posiada dokumentów, które umożliwiają dokładne wyliczenie B. P. dochodzonych należności, dlatego też zostało przyjęte, że w każdym miesiącu pracownik powinien otrzymać przeciętnie 2.500,00 złotych za noclegi.

W odpowiedzi na pozew z dnia 20.10.2014r., pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wnosił o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powoda kosztami postępowania, w tym kwotą 17 zł tytułem zwrotu za opłatę skarbową oraz kosztów zastępstwa prawnego w wysokości 1.800,00 złotych wskazując, iż powodowi zostały wypłacone wszelkie świadczenia ze stosunku pracy, w tym ryczałty za noclegi za każdy miesiąc zatrudnienia, załączając rachunki kosztów podróży za cały okres zatrudnienia, opatrzone własnoręcznym podpisem pracownika z jednoczesnym pokwitowaniem odbioru ryczałtu za noclegi.

Dodatkowo pełnomocnik pozwanego wskazał, iż pracodawca B. P. wyliczał wysokość należnego ryczałtu za noclegi zgodnie z treścią § 16 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce budżetowej z tytułu podróży służbowej.

W piśmie procesowym z dnia 01.12.2015r., pełnomocnik powoda modyfikując wniesione powództwo, wnosił o zasądzenie od pozwanego na rzecz B. P. kwoty 50.000,00 zł tytułem należności za niewypłacone ryczałty za noclegi za okres od 17.03.2013r. do 09.08.2014r. oraz o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego grafologa celem ustalenia, czy podpisy złożone przez B. P. w rubryce „Kwituję odbiór ( …)” zostały naniesione zanim w dokumencie zostały wpisane kwoty, jakie rzekomo odebrał reprezentowany pracownik .

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 17 marca 2013r., pomiędzy B. P. a pozwanym pracodawcą została zawarta umowa o pracę na okres próbny, na czas od 17 marca 2013r. do dnia 16 czerwca 2013r., a następnie w dniu 17 czerwca 2016r. została zawarta umowa o pracę na czas nieokreślony.

Na mocy zawartej umowy, B. P. został zatrudniony na stanowisku kierowcy ciągnika siodłowego, w równoważnym wymiarze czasu pracy, z wynagrodzeniem 1.650,00 zł brutto + należności z tytułu wyjazdów służbowych (1.600,00 zł brutto – wynagrodzenie + 50 zł brutto ryczałt za pracę w nocy), a miejsce wykonywania pracy strony określiły jako „T. 1A , (...)-(...) S.".

dowód: umowa o pracę z dnia 17.06.2013r. i z dnia 17.03.2013r. – k.6-7 część B akt osobowych B. P.;

zeznania B. P. – protokół rozprawy audio video z dnia 18.07.2018r. 00:02:46- 00:44:16 k. 460 verte i k.461;

kserokopia świadectwa pracy z dnia 09.08.2014r. k. 16-18;

kserokopia umowy o pracę na okres próbny z dnia 17.03.2013r. i z dnia 17.06.2013r. k. 29 –k.30;

Pracownik B. P. na polecenie pracodawcy, w okresie od 17.03.2013r. do 09.08.2014r. wykonywał zadania służbowe na terytorium Niemiec.

dowód: zeznania B. P. – protokół rozprawy audio video z dnia 18.07.2018r. 00:02:46- 00:44:16 k. 460 verte i k.461;

Wynagrodzenie zasadnicze pracownik B. P. otrzymywał na rachunek bankowy, natomiast pozostałe należności tj. diety i ryczałty z tytułu podróży służbowej były wypłacane w Niemczech do rąk własnych, a B. P. tak jak i pozostali pracownicy kwitował ich odbiór własnoręcznym podpisem.

dowód: zeznania świadka J. K. – protokół rozprawy audio video z dnia 02 grudnia 2015r. 00:07:44-00:17:48 k. 221 verte –k.222;

zeznania świadka A. R. –protokół rozprawy audio video z dnia 21 marca 2016. 00:13:11-00:25:51 k. 238 verte- k.239;

Należności te, zgodnie z wcześniej przygotowanym zestawieniem, były wypłacane w walucie EURO, początkowo przez księgowego P. S., a następnie M. T. i obejmowały zarówno diety jak i ryczałty za noclegi.

Pracownik B. P. nigdy nie kwestionował wysokości otrzymywanych z tego tytułu należności.

dowód: zeznania świadka M. T. - protokół rozprawy audio video z dnia 18.06.2015r. 00:06:20-00:28:59 k. 171 verte i k.172;

zeznania świadka J. K. – protokół rozprawy audio video z dnia 02 grudnia 2015r. 00:07:44-00:17:48 k. 221 verte –k.222;

zeznania świadka S. B. – protokół rozprawy audio video z dnia 27.06.2016r.00:12:28-00:24:49 k. 257 verte;

zeznania świadka B. D. – protokół rozprawy audio video z dnia 27.06.2016r.00:29:03-00:38:16 k. 257 verte – k.258;

zeznania świadka R. M.– protokół rozprawy audio video z dnia 27.06.2016r.00:45:58-00:57:20 k. 258;

zeznania świadka M. R. – protokół rozprawy audio video z dnia 27.06.2016r.00:57:20-01:04:34 k. 258 verte;

Zestawienie to, było następnie przekazywane drogą e-mail, do siedziby firmy w T. 1A, gdzie stanowiło ono podstawę do rozliczenia delegacji służbowych.

Polecenie wyjazdu służbowego tzw. delegacje służbowe były wypełniane na podstawie w/w zestawienia przez S. Ś. jako pełnomocnik firmy bądź pracownice D. N. lub B. R., a które po ich wypełnieniu i zatwierdzeniu przez S. Ś. były następnie przekazywane do Niemiec, najczęściej za pośrednictwem poczty lub innego kierowcy, celem ich podpisania przez danego pracownika, a po uzupełnieniu podpisów wracały do siedziby firmy i były przekazywane do biura rachunkowego.

Pracodawca wskazywał na druku „Polecenie wyjazdu służbowego” przysługujące pracownikowi diety, jak również należności z tytułu ryczałtu za noclegi (w walucie złotych polskich oraz euro) – sumując każdorazowo należności z w/w tytułów, jak również wskazując wzięty pod uwagę do wyliczenia kurs waluty EURO w konkretnej dacie.

Na poleceniach wyjazdu widnieją własnoręcznie poczynione przez pracownika B. P. podpisy w miejscach: „kwituję odbiór” oraz „niniejszy rachunek przedkładam”.

dowód: zeznania świadka M. T. - protokół rozprawy audio video z dnia 18.06.2015r. 00:06:20-00:28:59 k. 171 verte i k.172;

zeznania świadka S. Ś. – k.128 verte- k. 131;

zeznania świadka A. K. – protokół rozprawy audio video z dnia 17.10.2016r. 00:06:15-01:24:59 k. 306 verte- k. 307;

zeznania świadka D. N. – protokół rozprawy audio video z dnia 17.10.2016r. 00:26:11-01:38:16 k. 307;

zeznania świadka B. R. – protokół rozprawy audio video z dnia 17.10.2016r. 00:39:42-00:46:36 k. 307 i k.307 verte;

kserokopie „rachunków kosztów podróży” k. 32- k. 49

zestawienie należności k. 94 - k. 127;

oryginały poleceń wyjazdu służbowego nr 09/01/14 i nr 11/03/13– k. 363 i 364;

tabelaryczne zestawienie należności wypłaconych pracownikowi B. P. na terytorium Niemiec – k. 165 i k.247;

Przeprowadzone badania grafologiczne „linii krzyżujących się” zapisów ręcznych, poczynionych na „rachunku kosztów podróży” Nr 11//03/13 z dnia 31.03.2013r. i Nr 09/01/14 z dnia 31.01.2014r. wykazały, iż jest prawdopodobne, że podpisy widniejące na tych dokumentach mają charakter wtórny w stosunku do zapisów składających się na ich treść.

dowód: opinia biegłego z zakresu kryminalistycznych badań pisma i dokumentów M. D. k. 382-411;

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, w tym zwłaszcza dokumentację zawartą w aktach osobowych pracownika B. P., poleceń wyjazdów służbowych oraz zestawienia należności łącznie wypłaconych B. P. na terenie Niemiec.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, Sąd uwzględnił również logiczne i jasne zeznania świadków M. T., S. Ś., J. K., D. N., B. R., S. B., B. D., R. M. i M. R. w szczególności w zakresie w jakim świadkowie ci przedstawili obowiązujące u strony pozwanej zasady rozliczania należności z tytułu podróży służbowych.

Zeznaniom pracownika B. P., Sąd dał wiarę jedynie w części, która korespondowała ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. W szczególności, Sąd nie uwzględnił zeznań w zakresie w jakim w/w twierdził, że nigdy nie otrzymywał należności z tytułu ryczałtów za noclegi poza granicami kraju pomimo, iż pozwany pracodawca posiada pokwitowania odbioru tych należności na poleceniach wyjazdu służbowego jak i drukach rozliczeń diet, noclegów i wydatków podróży służbowej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako nieuzasadnione podlega oddaleniu w całości.

W przedmiotowej sprawie, okolicznością bezsporną pozostawało to, iż B. P. jako pracownik reprezentowany przez Stowarzyszenie (...) z siedzibą w P. oraz pozwany byli związani stosunkiem pracy, na podstawie którego B. P. jako pracownik wykonywał czynności kierowcy w transporcie zagranicznym.

Niekwestionowanym pozostawał również fakt, że z tytułu zagranicznych podróży służbowych B. P. jako pracownikowi przysługiwały ryczałty i diety, które u pozwanego pracodawcy były ustalane wg obowiązujących limitów.

Wreszcie, poza sporem pozostawała również i ta okoliczność, że w trakcie zatrudnienia pracownik B. P. odbywał podróże służbowe do krajów zagranicznych, których czas trwania został potwierdzony w przedłożonych przez stronę pozwaną dokumentach poleceń wyjazdu służbowego. Co istotne, pełnomocnik powoda w toku toczącego się postępowania nie zakwestionował przedstawionych przez stronę pozwaną wyliczeń w zakresie należnych powodowi kwot z tytułu ryczałtów za noclegi i w konsekwencji na rozprawie w dniu 24 maja 2018r. cofnął wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego zawarty w punkcie 3 lit.f pozwu.

Spór w niniejszej sprawie koncentrował się bowiem wokół ustalenia, czy w/w należności z tytułu ryczałtów za noclegi zostały pracownikowi B. P. faktycznie wypłacone.

Zdaniem strony powodowej, pozwany pracodawca nigdy nie wypłacał tych należności, ani do rąk własnych, ani też na rachunek bankowy B. P., co pozostaje w oczywistej sprzeczności z twierdzeniem strony pozwanej, iż wszelkie należności z tytułu kosztów podróży, w tym i również ryczałty za noclegi zostały powodowi wypłacone w całości.

Podkreślić należy, iż do kierowcy pojazdu o masie całkowitej powyżej 3,5 tony należy stosować m.in. postanowienia ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 1155, ze zm.).

W myśl art. 2 pkt 7 w/w ustawy podróżą służbową w rozumieniu tej ustawy jest każde zadanie służbowe polegające na wykonywaniu, na polecenie pracodawcy przewozu drogowego poza miejscowość, o której mowa w pkt 4 lit. a (tj. poza miejscowość będącą siedzibą pracodawcy, na rzecz którego kierowca wykonuje swoje obowiązki oraz miejscowość stanowiącą inne miejsce prowadzenia działalności przez pracodawcę, w szczególności filię, przedstawicielstwo i oddział) bądź wyjazdu poza miejscowość, o której mowa w pkt 4 lit. a, w celu wykonania przewozu drogowego.

Z kolei, w myśl art. 77 ⁵ § 1 k.p., pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2014 r., zapewnienie pracownikowi - kierowcy samochodu ciężarowego odpowiedniego miejsca do spania w kabinie tego pojazdu podczas wykonywania przewozów w transporcie międzynarodowym nie stanowi zapewnienia przez pracodawcę bezpłatnego noclegu w rozumieniu § 9 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.), co powoduje, że pracownikowi przysługuje zwrot kosztów noclegu na warunkach i w wysokości określonych w § 9 ust. 1-3 tego rozporządzenia albo na korzystniejszych warunkach i wysokości, określonych w umowie o pracę, układzie zbiorowym pracy lub innych przepisach prawa pracy (sygn. akt II PZP 1/14).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że dochodzone należności z tytułu ryczałtu za noclegi, za okresy wskazane w pozwie, zostały B. P. wypłacone w całości. Z przedstawionych przez stronę pozwaną poleceń wyjazdu służbowego za okres objęty żądaniem pozwu wynika, że należności te zostały B. P. wypłacone, co wynika z jego pokwitowań, które stanowiły potwierdzenie faktycznie dokonanej wypłaty wykazanych tam kwot tytułem należności za podróże służbowe, w tym i należytych ryczałtów za noclegi.

Wskazać w tym miejscu należy również i to, że kwoty należnych pracownikowi B. P. diet z tytułu podróży służbowych oraz ryczałtów za noclegi, widniejące w zestawieniu sporządzanym na terytorium Niemiec są takie same jak kwoty widniejące na rachunkach kosztów podróży, wystawianych w siedzibie firmy pozwanego, które następnie były podpisywane przez powoda jak i tez pozostałych kierowców.

Tytułem przykładu wskazać tu można na „polecenie wyjazdu służbowego” nr 11/03/13, gdzie wpisano jako diety: 14 x 42 x 4. (...) = 2.456,31 oraz noclegi: 14 x 25,75 x 4, (...) = 1.505,95 zł z zestawieniem sporządzonych w Niemczech, obejmującym okres od 18.03.2013.r do 31.03.2013r., na którym wpisano jako tag: 14 x 42 € =588 € oraz nacht: 14 x 25,75 € =360.50 €. Sumując wyżej wymienione kwoty otrzymujemy 948,50 € co przy uwzględnieniu kursu euro w kwocie 4.1774 zł daje kwotę 3.962,26 złotych, a więc taką samą jak na przedmiotowym rachunku kosztów podróży.

W tej sytuacji trudno jest odmówić wiarygodności zeznaniom świadków M. T. i S. Ś., które w tym zakresie są zbieżne i znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

W tym miejscu należy wskazać, że pokwitowanie należy do oświadczeń wiedzy, mających charakter potwierdzenia faktów, nie będących oświadczeniami woli. Nie kreuje ono skutków prawnych w znaczeniu wywierania wpływu na ukształtowanie stosunku zobowiązaniowego, lecz jedynie potwierdza zaistnienie faktu, którym jest spełnienie świadczenia. Funkcją pokwitowania jest wyłącznie ułatwienie dłużnikowi udowodnienia spełnienia świadczenia, czego dowód, zgodnie z art. 6 k.c. na nim spoczywa.

W niniejszym postępowaniu, ciężar dowodzenia, że sporne należności zostały pracownikowi B. P. wypłacone obciążał stronę pozwaną.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, Sąd nie znalazł podstaw, aby dać wiarę twierdzeniom strony powodowej, że w poleceniach wyjazdu służbowego w miejscu „kwituje odbiór” i „niniejszy rachunek przedkładam” oraz w dokumencie rozliczenie diet, noclegów i wydatków podróży służbowej w miejscu „kwituję odbiór” pracownik B. P. składał swój podpis, pomimo że faktycznie kwot wskazywanych w tych dokumentach nie otrzymywał.

Takie twierdzenie pozostaje bowiem w sprzeczności z zeznaniami świadków, z których wynika, iż dokumenty te wcześniej wypełnione przez pracowników pozwanego lub samego pełnomocnika firmy (...), B. P. tak jak i inni kierowcy dostawali do podpisania już po wcześniejszym otrzymaniu tych należności w Niemczech w walucie EURO.

Fakt podpisywania wypełnionych już delegacji, po wcześniejszej otrzymaniu gotówki na bazie w B. potwierdzają świadkowie w osobach R. M. i M. R..

Na rozprawie w dniu 27 czerwca 2016r. świadek R. M. zeznał, iż „Diety dostawałem w gotówce w euro w siedzibie firmy w Niemczech w B.. Kwitowałem odbiór tych diet na drukach delegacji…. Druki delegacji były wypełnione. Mogło tak być, że delegacje podpisałem dwa tygodnie po odbiorze gotówki”. Zeznania te – co istotne – korespondują z zeznaniami świadka M. R., z których wynika m.in. to, że delegacje były podpisywane w późniejszym czasie i mogło się zdarzyć tak, że najpierw dostał pieniądze, a delegacje do podpisu później.

W tym miejscu wskazać należy, iż samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. oraz wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 26 maja 2015 r., sygn. akt VI ACa 1321/14).

Argumentacji strony powodowej, reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika, przeczą zeznania świadków S. Ś., D. N. i B. R., z których wynika, iż u pozwanego pracodawcy nigdy nie było tak, aby kierowca polecenie wyjazdu służbowego podpisywał in blanco, a wręcz przeciwnie na tym dokumencie kierowcy, a zatem i B. P. składał podpisy jak już otrzymywał należne pieniądze.

Niezależnie od powyższego, zdaniem Sądu, należy zwrócić uwagę, że podpisywanie in blanco rachunków kosztów podróży jest już samo w sobie działaniem bardzo nieodpowiedzialnym i nierozsądnym, a pracownik B. P. powinien był zdawać sobie sprawę z tego, jakie konsekwencje może nieść ze sobą takie działanie.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Apelacyjnego wyrażonym w wyroku z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. akt I ACa 903/15, skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona zaś, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Należy podkreślić, że Sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzenia dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych, pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.).

Zdaniem Sądu, analiza materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania prowadzi do wniosku, że pracownik B. P. otrzymał od pozwanego pracodawcy dochodzone niniejszym pozwem należności z tytułu ryczałtów za noclegi poza granicami kraju.

W przedmiotowej sprawie pozwany pracodawca, zdaniem Sądu skutecznie w kontekście zgłaszanych żądań przez pełnomocnika strony powodowej udowodnił, iż wypłacił pracownikowi B. P. wszelkie dochodzone w niniejszym postępowaniu należności z tytułu ryczałtów za noclegi.

Pozwany pracodawca przedłożył dokumenty w postaci pleceń wyjazdów służbowych za okres objęty żądaniem pozwu, które są dla Sądu kluczowym dowodem w sprawie i potwierdzają zasadność żądania uznania wniesionego powództwa za nieuzasadnione.

W związku z powyższym, Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku, oddalając wniesione powództwo w całości jako bezzasadne.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia punktu 2 stanowił przepis art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Na zasądzone w punkcie 2 wyroku koszty procesu złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego będącego radcą prawnym w wysokości 1800 zł, którego wysokość ustalono zgodnie z treścią § 11 ust.1 pkt 2 w zw. z § 6 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163 poz. 1348 z późniejszymi zmianami) oraz uiszczona zaliczka na tłumacza jez. niemieckiego.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia punktu 3 wyroku stanowił przepis art. 97 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 300) zgodnie z którym w toku postępowania w sprawach z zakresu prawa pracy o roszczenia pracownika wydatki obciążające pracownika ponosi tymczasowo Skarb Państwa. Sąd pracy w orzeczeniu kończącym postępowanie w instancji rozstrzyga o tych wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113, z tym że obciążenie pracownika tymi wydatkami może nastąpić w wypadkach szczególnie uzasadnionych.

Z tych wszystkich względów, sąd orzekł jak w sentencji wyroku.