Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 sierpnia 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił S. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że została ona wydana w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej z dnia 23 sierpnia 2017 r., która stwierdziła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaznaczył, że w dziesięcioleciu liczonym wstecz od daty zgłoszenia wniosku o rentę tj. w okresie od 31 maja 2007 r. do 30 maja 2017 r. S. B. posiada wymagany okres ubezpieczenia ( do stażu nie zaliczono okresu niepłatnej nieobecności w pracy od 5 do 12 sierpnia 2013 r.).

/decyzja k.51 plik I akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji złożył S. B. wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Skarżący podał, że w okresie od 2007 r. do sierpnia 2017 r. był 11 – krotnie hospitalizowany, a częstotliwość pobytów w szpitalu znacząco wzrosła od 2016 r. ( w okresie od 19 marca 2016 r. do 31 sierpnia 2017 r. S. B. był hospitalizowany 5 razy). S. B. podniósł, że z uwagi na występujące u niego schorzenia ( m.in. cukrzycę , depresję , przebytą operację prawego płuca), nie może on funkcjonować w normalny sposób, a tym bardziej podjąć pracy zawodowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. W ocenie skarżącego, stan jego zdrowia na przestrzeni lat ulegał pogorszeniu, a rokowania co do poprawy są niepewne.

/odwołanie k.2 - 6/

W odpowiedzi na odwołanie , pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/odpowiedź na odwołanie k.73/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca S. B. urodził się (...), z wykształcenia technik mechanik samochodowy. W swojej karierze zawodowej pracował jako kierowca, przedstawiciel handlowy, doradca klienta.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 31 maja 2017 r. skarżący złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek k. 1- 6 odwrót plik I akt ZUS/

Lekarz orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznał u wnioskodawcy rozedmę płuc, stan po wycięciu pęcherza rozedmowego i zmian naciekowych łagodnych szczytu płuca prawego w lutym 2017 r., przebyta w 1985 r. gruźlica płuc, cukrzyca 2 typu insulinozależna bez danych na powikłania narządowe, przebyte ostre zapalenie trzustki, przebyta laparotomia z drenażem ropnia, zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego, obustronny zespół (...).

Orzeczeniem z dnia 11 lipca 2017 roku lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/opinia lekarska z dnia k.1150117 plik II akt ZUS , orzeczenie k.46 plik I akt ZUS/

W związku ze zgłoszonym sprzeciwem od orzeczenia lekarza orzecznika, sprawa M. K. została skierowana do komisji lekarskiej ZUS.

/okoliczność bezsporna/

Komisja lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawczyni oraz po dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u niego stan po wycięciu pęcherza rozedmowego i zmian naciekowych łagodnych szczytu płuca prawego w lutym 2017 r. bez upośledzenia sprawności wentylacyjnej płuc, przebyta w 1985 r. gruźlica płuc, cukrzyca 2 typu insulinozależna z polineuropatią bez hipoglikemii z utratą przytomności, przebyte ostre zapalenie trzustki powikłane ropniem torbieli trzustkowej w 2007 r. leczone laparoskopią i drenażem ropnia, bez deficytu żywieniowego, zaburzenia depresyjne adaptacyjne, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego, próchnica zębów, nikotynizm przewlekły. Orzeczeniem z dnia 23 sierpnia 2017 roku Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/opinia lekarska k.137-139 plik II akt ZUS, orzeczenie k.49 plik I akt ZUS/

Powyższe orzeczenie komisji lekarskiej legło u podstaw wydania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaskarżonej decyzji.

/decyzja k.51 plik I akt ZUS/

Z punktu widzenia pulmonologicznego u wnioskodawcy rozpoznano stan po zabiegu torakochirurgicznym (...) z usunięciem pęcherza rozedmowego i zmian guzkowo-włóknistych szczytu płuca prawego w lutym 2017 r., stan po przebytej w 1985 r. gruźlica płuc wyleczonej ambulatoryjnie z pozostawieniem zwapnień w niepowiększonych węzłach chłonnych wnęk płucnych, nikotynizm . Biegła wskazała, że brak jest upośledzenia sprawności wentylacyjnej płuc w badaniu spirometrycznym, wnioskodawca znajduje się w okresie zachowanej wydolności oddechowej, co potwierdzają zarówno stan kliniczny, jak i wyniki badań spirometrii i saturacji O2. W obecnym stopniu zaawansowania choroba nie narusza sprawności organizmu skarżącego w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

/opinia biegłego pulmonologa k.81-83 /

Z punktu widzenia diabetologicznego, po badaniu podmiotowym, przedmiotowym wnioskodawcy oraz analizie dokumentacji medycznej, u skarżącego rozpoznano cukrzycę typu 3 niewyrównaną, powikłaną neuropatią, przewlekłe zapalenie trzustki powikłane ropniem trzustki leczone chirurgicznie, zapalenie błony śluzowej żołądka i dwunastnicy, zaburzenia lipidowe. W obecnym stopniu zaawansowania choroby wnioskodawca jest osobą zdolną do pracy. Cukrzyca u skarżącego jest leczona insuliną w systemie wielokrotnych wstrzyknięć, ale stopień jej zaawansowania nie powoduje niezdolności do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Odwołujący wymaga stałej opieki, częstych wizyt w Poradni Diabetologicznej, odpowiedniej dawki insuliny, dostosowanej do niej diety i wysiłku fizycznego, a okresowe niewyrównanie cukrzycy może być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy.

W przypadku wnioskodawcy cukrzyca nie powoduje niezdolności do pracy na ogólnie dostępnym rynku pracy, a tak jak w przypadku każdej innej cukrzycy mogą pojawić się wahania wartości poziomów cukru powodujące objawy niewyrównania cukrzycy. W takich przypadkach konieczna jest weryfikacja leczenia, która może być przeprowadzona w warunkach ambulatoryjnych.

/opinia diabetologa k.93-94, opinia uzupełniająca k.134/

Z punktu widzenia gastroenterologicznego rozpoznano u odwołującego przewlekłe zapalenie trzustki, przebyte ostre zapalenie trzustki, ropień torbieli trzustki w 2007 roku, przewlekłe zapalenie błony śluzowej przełyku, żołądka i dwunastnicy, podejrzenie stłuszczenia wątroby. W ostatnich latach przewlekłe zapalenie trzustki u odwołującego przebiega bez istotnych powikłań, cały czas jest leczony zachowawczo, tymi samymi lekami, nie wymagał leczenia chirurgicznego, choroba nie upośledza stanu odżywienia badanego, wskaźnik (...) w normie. W badaniu przedmiotowym w zakresie jamy brzusznej brak istotnych odchyleń od normy, brak cech odwodnienia i zaburzeń elektrolitowych, nie występują objawy niewydolności zewnątrzwydzielniczej trzustki, mimo rozpoznania w TK jamy brzusznej stłuszczenia wątroby, nie stwierdza się objawów niewydolności wątroby, skarżący nie jest leczony z powodu chorób wątroby. Na datę wydania decyzji wnioskodawca nie był niezdolny do pracy z powodu schorzeń gastrologicznych.

/opinia gastroenterologa M. Ł. k.95-97/

Z punktu widzenia psychiatrycznego rozpoznano u wnioskodawcy zaburzenia adaptacyjne w postaci reakcji lękowo-depresyjnej. Nie stwierdzono głębszych zaburzeń depresyjnych, zaburzeń psychotycznych czy otępiennych. Na datę wydania decyzji wnioskodawca był zdolny do pracy z powodu schorzeń psychiatrycznych, gdyż zaburzenia nie powodują znacznego ograniczenia zdolności do pracy. W stanach pogorszenia wnioskodawca może być leczony w ramach czasowej niezdolności do pracy

/opinia psychiatry k.124-126/

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz w aktach ZUS, jak również w oparciu o opinie biegłych lekarzy. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: neurologa, gastroenterologa, psychiatry i diabetologa.

Złożone w sprawie opinie są jasne, zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawca, w oparciu analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie skarżącego. Sąd oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową opinii powołanych w sprawie biegłych. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegli wydali opinie po przeprowadzeniu stosownych badań i analizie dostępnej dokumentacji lekarskiej wnioskodawcy. Określili schorzenia występujące u odwołującego oraz ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych. Zdaniem Sądu, opinie biegłych są rzetelne, zostały sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, a wynikające z nich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione. Co również istotne, biegła diabetolog odniosła się do zgłoszonych przez wnioskodawcę zarzutów i w złożonej opinii uzupełniającej szczegółowo uzasadniła swoje stanowisko w niniejszej sprawie.

Na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku odwołujący zakwestionował jedynie opinię biegłej diabetolog podając, że pozostałych opinii biegłych nie kwestionuje. Wskazał, że biegła nie wzięła pod uwagę, że chodzenie na zwolnienia powoduje, że pracodawcy nie chcą go zatrudniać. Podał, iż nie zgadza się tylko z tym co biegła napisała, że może chodzić na zwolnienia lekarskie.

Sąd oddalił wniosek skarżącego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego diabetologa. Wskazać bowiem należy, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku II CR 817/73, nie publ.).

W niniejszym postępowaniu Sąd uznał, że opinia biegłej diabetolog jest jasna, pełna, przejrzysta i wyjaśnia wszelkie wątpliwości. Tym samym dopuszczanie dowodu z opinii innego biegłego prowadziłoby jedynie do przedłużenia postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne.

Zgodnie z treścią art.57 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2017 roku, poz.1383) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność powstała w okresach wymienionych w cytowanym przepisie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Brak choćby jednego z warunków wymienionych w art.57 ww. ustawy powoduje brak prawa do świadczenia.

W niniejszej sprawie spór między stronami ograniczał się do oceny stanu zdrowia wnioskodawcy pod kątem niezdolności do pracy.

Zgodnie z treścią art.12 ww. ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji i możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art.13 ust.1 ww. ustawy).

W definicji niezdolności do pracy ustawodawca dał wyraz powiązaniu prawa do renty z rzeczywistą znaczną utratą zdolności do pracy zarobkowej, jako takiej, a częściową niezdolność do pracy powiązał z niezdolnością do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy, zaakcentował istnienie potencjalnej przydatności do pracy. Chodzi zatem o zdolność do pracy zarobkowej nie tylko, jako zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy, ale zdolność do podjęcia pracy w ogóle, z uwzględnieniem rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku, predyspozycji psychofizycznych.

Zdolność do pracy ma dwa elementy: biologiczny (ogólna sprawność psychofizyczna) i gospodarczy (przydatność na rynku pracy). Należało zatem ustalić, czy wnioskodawca jest zdolny do wykonywania pracy w dotychczasowym pełnym zakresie.

Niezdolność do wykonywania dotychczasowej pracy nie jest kryterium niezdolności do pracy w rozumieniu art.12 ww. ustawy. Brak możliwości wykonywania dotychczasowej pracy nie jest wystarczający do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy, gdy jest możliwe podjęcie innej pracy (w swoim zawodzie, bez przekwalifikowania lub gdy rokowanie, co do przekwalifikowania jest pozytywne). Niezdolność do wykonywania dotychczasowej pracy jest warunkiem koniecznym do ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym, jeżeli wiek, poziom wykształcenia, predyspozycje psychofizyczne dają podstawy do uznania, że jest możliwe podjęcie pracy w zawodzie albo po przekwalifikowaniu.

W myśl ogólnych zasad postępowania cywilnego na wnioskodawcy spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie odwołania. Pewne odstępstwa od wskazanych reguł ciężaru dowodu zawierają przepisy kodeksu postępowania cywilnego, które określają fakty (okoliczności faktyczne) nie wymagające udowodnienia w przepisach art. 227 k.p.c., 228 k.p.c., 229 k.p.c., 230 k.p.c., 231 k.p.c., 234 k.p.c.

Także z treści art. 232 k.p.c. wynika, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższego nie zmienia możliwość prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego z urzędu.

Przez fakty i okoliczności uzasadniające należy rozumieć nie tylko określone zdarzenia, ale również różne stany świata zewnętrznego i wewnętrznego, czyli np. stan zdrowia człowieka.

Postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma charakter kontrolny, służy badaniu prawidłowości decyzji organu rentowego i nie może polegać na zastępowaniu tego organu w wydawaniu decyzji ustalających świadczenie z ubezpieczeń społecznych. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2007 r., I UZP 1/07, OSNP 2007 nr 21-22, poz. 323). W postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do świadczenia sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 maja 2004 r., II UK 395/03, OSNP 2005 nr 3, poz. 43 oraz z dnia 7 lutego 2006 r., I UK 154/05, LEX nr 272581). Stąd też postępowanie dowodowe przed sądem w sprawie o świadczenie uzależnione od niezdolności ubezpieczonego do pracy powinno zmierzać do ustalenia, czy w dacie orzekania przez organ rentowy po stronie ubezpieczonego występowały w tym zakresie wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie świadczenia.

W ocenie Sądu Okręgowego, ustalenia dokonane w toku postępowania nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

O częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, ale ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnie z kwalifikacjami.

Wnioskodawca posiada wykształcenie technika mechanika samochodowego, a w swojej karierze zawodowej pracował jako kierowca, przedstawiciel handlowy, doradca klienta.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego – opinii biegłych: neurologa , gastroenterologa, diabetologa i psychiatry wynika jednoznacznie, że rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia nie ograniczają jego sprawności w stopniu znacznym, powodującym niezdolność do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. U wnioskodawcy rozpoznano stan po zabiegu torakochirurgicznym (...) z usunięciem pęcherza rozedmowego i zmian guzkowo-włóknistych szczytu płuca prawego w lutym 2017 r., stan po przebytej w 1985 r. gruźlica płuc wyleczonej ambulatoryjnie z pozostawieniem zwapnień w niepowiększonych węzłach chłonnych wnęk płucnych, nikotynizm. Brak jest jednak upośledzenia sprawności wentylacyjnej płuc w badaniu spirometrycznym, wnioskodawca znajduje się w okresie zachowanej wydolności oddechowej, co potwierdzają zarówno stan kliniczny, jak i wyniki badań spirometrii i saturacji O2.

Z punktu widzenia diabetologicznego u skarżącego rozpoznano cukrzycę typu 3 niewyrównaną, powikłaną neuropatią, przewlekłe zapalenie trzustki powikłane ropniem trzustki leczone chirurgicznie, zapalenie błony śluzowej żołądka i dwunastnicy, zaburzenia lipidowe. Cukrzyca u skarżącego jest leczona insuliną w systemie wielokrotnych wstrzyknięć, ale stopień jej zaawansowania nie powoduje niezdolności do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Odwołujący co prawda wymaga stałej opieki, częstych wizyt w Poradni Diabetologicznej, odpowiedniej dawki insuliny, dostosowanej do niej diety i wysiłku fizycznego, ale ewentualne okresowe niewyrównanie cukrzycy może być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy. Jak podała jasno biegła w przypadku wnioskodawcy, tak jak w przypadku każdej innej cukrzycy mogą pojawić się wahania wartości poziomów cukru powodujące objawy niewyrównania cukrzycy. W takich przypadkach konieczna jest weryfikacja leczenia, która może być przeprowadzona w warunkach ambulatoryjnych.

U odwołującego rozpoznano również przewlekłe zapalenie trzustki, przebyte ostre zapalenie trzustki, ropień torbieli trzustki w 2007 roku, przewlekłe zapalenie błony śluzowej przełyku, żołądka i dwunastnicy, podejrzenie stłuszczenia wątroby, jednakże w ostatnich latach przewlekłe zapalenie trzustki u odwołującego przebiega bez istotnych powikłań, cały czas jest leczony zachowawczo, tymi samymi lekami, nie wymagał leczenia chirurgicznego, choroba nie upośledza stanu odżywienia badanego, wskaźnik (...) jest w normie. W badaniu przedmiotowym w zakresie jamy brzusznej biegły stwierdził brak istotnych odchyleń od normy, brak cech odwodnienia i zaburzeń elektrolitowych, nie występują objawy niewydolności zewnątrzwydzielniczej trzustki. Nadto mimo rozpoznania w TK jamy brzusznej stłuszczenia wątroby, nie stwierdzono objawów niewydolności wątroby, skarżący nie jest leczony z powodu chorób wątroby.

Skarżący cierpi również na zaburzenia adaptacyjne w postaci reakcji lękowo-depresyjnej, jednakże nie stwierdzono głębszych zaburzeń depresyjnych, zaburzeń psychotycznych czy otępiennych. W ewentualnych stanach pogorszenia wnioskodawca może być leczony w ramach czasowej niezdolności do pracy

Reasumując materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, a oparty na wiarygodnych i przyjętych przez Sąd opiniach biegłych sądowych lekarzy specjalistów z dziedzin schorzeń, na które powołuje się wnioskodawca, wykazuje jednoznacznie, że organ rentowy zasadnie uznał wnioskodawcę za osobę zdolną do pracy zarobkowej.

Sąd w pełni uznał wartość dowodową opinii biegłych, na podstawie których ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie, nie zawierają żadnych braków i ostatecznie wyjaśniły wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegli podkreślili, że analizując stan zdrowia wnioskodawcy, wszystkie jego chorzenia oraz stopień naruszenia sprawności organizmu w kontekście zdolności do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem kwalifikacji zawodowych, uznali że wnioskodawca jest zdolny do pracy. Opinie te zostały sporządzone w oparciu o wyniki badania bezpośredniego oraz analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej.

Wnioskodawca miał możliwość zapoznania się z wnioskami wypływającymi z opinii biegłych lekarzy specjalistów oraz ustosunkowaniem się do nich. Skarżący, na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku, wskazał jedynie, że nie zgadza się z oceną biegłej diabetolog, gdyż uważa, że przy korzystaniu ze zwolnień lekarskich żaden pracodawca go nie zatrudni. Jednocześnie nie przedstawił żadnych zarzutów merytorycznych do opinii biegłych. Wnioskodawca miał możliwość składania również wniosków dowodowych, jednak nie skorzystał z takiej możliwości. W konsekwencji, w sprawie nie było konieczności przeprowadzania dodatkowych opinii uzupełniających oraz powoływania kolejnych biegłych.

Tym samym w sprawie niniejszej ostatecznie nie pojawiły się kontrargumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności opinii biegłych. Sam fakt istnienia u wnioskodawcy schorzeń, potwierdzonych przez biegłych ani ilość tych schorzeń, nie może być utożsamiany z niezdolnością do pracy odwołującego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k. p. c. oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy wraz z pouczeniem o sposobie i terminie wniesienia apelacji.