Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ka 353/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Artur Bobiński (spr.)

Sędziowie: SSO Magdalena Dąbrowska

SSO Wiesław Oryl

Protokolant: Monika Iwańska, Ilona Wojtkowska

przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Ostrołęce Andrzeja Ołdakowskiego,

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2019 r. w sprawie:

M. S. (1), J. B., S. J. i W. D.,

apelacji prokuratora Prokuratury Okręgowej w Białymstoku

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowi Mazowieckiej z dnia 26 kwietnia 2018 r. w sprawie II K 202/15;

I.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

a)  wobec oskarżonego S. J. w pkt 3, na podstawie art. 67 § 3 kk orzeka świadczenie pieniężne w kwocie 2.500,00 (dwa tysiące pięćset) złotych,

b)  wobec oskarżonego W. D. w pkt 4, na podstawie art. 67 § 3 kk orzeka świadczenie pieniężne w kwocie 3.000,00 (trzy tysiące) złotych;

II.  w stosunku do oskarżonego M. S. (1) uchyla zaskarżony wyrok w pkt 1, co do zarzuconych mu w pkt III, IV, V, VI, VII, VIII, IX i X przestępstw i w tym zakresie przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ostrowi Mazowieckiej;

III.  pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

IV.  zasądza od oskarżonych S. J. i W. D. kwoty po 100,00 (sto) złotych tytułem opłaty za obie instancje;

V.  zasadza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata R. R. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) zawierającą podatek VAT tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu oskarżonego S. J. w postepowaniu odwoławczym;

VI.  zwalnia oskarżonych S. J. i W. D. z obowiązku ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 353/18

UZASADNIENIE

M. S. (1) został oskarżony o to, że :

I. w okresie od 23 sierpnia 2005r. do 30 września 2005r. w Ł. jako funkcjonariusz publiczny, pełniąc funkcję Zastępcy Prezydenta Miasta Ł., zgodnie z Zarządzeniem Prezydenta Miasta Ł. nr 195/03 z dnia 03 listopada 2003 r. w sprawie podziału zadań, będąc zobowiązanym do sprawowania nadzoru nad gospodarowaniem majątkiem miasta Ł., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia przez inną osobę korzyści majątkowej, przekroczył przysługujące mu uprawnienia oraz nie dopełnił ciążących na nim obowiązków w ten sposób ,że wbrew przepisom :art. 37 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o gospodarce nieruchomościami oraz §3 uchwały nr 235/XXX/93 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 24 lutego 1993r. w sprawie określenia zasad nabycia, zbycia i obciążania nieruchomości gruntowych stanowiących własność miasta oraz ich wydzierżawiania lub najmu na okres dłuższy niż 3 łata,

- nie skierował wniosku o uzyskanie zgodny Rady Miasta Ł. na przekazanie w najem na okres powyżej lat 3 nieruchomości o numerze geodezyjnym (...) położonej w Ł. przy ul. (...),

- polecił opracowanie wykazu nieruchomości przeznaczonych do oddania w najem z dnia 25 sierpnia 2005r, nie wszczął procedury przetargowej na przekazanie w najem lub dzierżawę na czas dłuższy niż 3 lata w/w nieruchomości, stanowiącej własność Miasta Ł. oraz -nie powołał komisji przetargowej mającej na celu rozpoznanie oferty z dnia 06.09.2005r. złożonej przez W. C. reprezentującego PPHU (...) o przekazanie w/w nieruchomości w dzierżawę na okres co najmniej zawierającego propozycje czynszu dzierżawnego w wysokości 6 000 zł plus VAT rocznie oraz oferty z dnia 14.09.2005r złożonej przez K. P. reprezentującego (...) o przekazanie w/w nieruchomości w najem zawierającego propozycje czynszu dzierżawnego w wysokości 15 000 zł plus VAT rocznie ,

czym doprowadził do zawarcia w dniu 30 września 2005 r przez J. B. Prezydenta Miasta Ł. z W. C. przedstawicielem PPHU (...) umowy o najmem w/w nieruchomości na okres 11 lat ,określającej wysokość rocznego czynszu najemnego na kwotę 15 000 zł plus VAT, w efekcie czego ograniczając możliwość uzyskania najwyższej ceny, działał na szkodę interesu publicznego tj. miasta Ł. przysparzając tym samym W. C. korzyści majątkowej w postaci wejścia w posiadanie w/w nieruchomości i możliwości realizacji inwestycji polegającej na budowie zakładu produkcji suchych mieszanek,

tj. o czyn z art. 231 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

II. w okresie od 16 stycznia 2007r. do 01 czerwca 2007r. w Ł. jako funkcjonariusz publiczny, pełniąc funkcję Zastępcy Prezydenta Miasta Ł., zgodnie z Zarządzeniem Prezydenta Miasta Ł. nr 195/03 z dnia 03 listopada 2003r. w sprawie podziału zadań, będąc zobowiązanym do sprawowania nadzoru nad gospodarowaniem majątkiem Miasta Ł., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu , w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez inną osobę przekroczył przysługujące mu uprawnienia oraz nie dopełnił ciążących na nim obowiązków w ten sposób ,że wbrew przepisowi art. 37 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami w bliżej nieokreślonym dniu ,w marcu 2007r. bez wymaganej uchwały Rady Miasta Ł. zawarł z

W. C., reprezentującym PPHU (...) Aneks nr (...) do umowy z dnia 30 września 2005r. ,bez daty, zmieniający formę użytkowania nieruchomości o numerze geodezyjnym (...), położonej w Ł. przy ul (...) z najmu na dzierżawę, a następnie wiedząc, że W. C. nie spełnia warunków do nabycia prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, doprowadził do podpisania Protokołu z dnia 30 maja 2007r. w sprawie oddania w użytkowanie wieczyste gruntu i sprzedaży budynku a następnie w dniu 01 czerwca 2007r w Kancelarii Notarialnej w Ł. złożył Notariuszowi Z. P. nieprawdziwe oświadczenie o nieprzerwanym posiadaniu w dzierżawie przez W. C. od 01 października 2005r. w/w nieruchomości ,w efekcie czego w dniu 01 czerwca 2007r. w Kancelarii Notarialnej w Ł. ,zawarł w formie Aktu notarialnego nr 884/2007 Repertorium A nr 6577/2007 Aktu Umowę użytkowania wieczystego i sprzedaży budynku, przysparzając tym samym W. C. korzyści majątkowej,

tj. o czyn z art. 231 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

III. w okresie od maja 2007r. do 22 lipca 2007r, w Ł. jako funkcjonariusz publiczny, pełniąc funkcję zastępcy Prezydenta Miasta Ł., zgodnie z zarządzeniem Prezydenta Miasta Ł. nr 195/03 z dnia 03 listopada 2003r. w sprawie - podziału zadań, będąc zobowiązanym do sprawowania nadzoru nad gospodarowaniem majątkiem Miasta Ł., na podstawie Uchwały nr 127/XXII/07 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 28.11.2007r. o przystąpieniu do scalenia i podziału nieruchomości położonych w Ł. w dzielnicy przemysłowo-składowej w rejonie ul. (...) ,nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku działania na rzecz i dobro Miasta Ł. w ten sposób, że zaniechał nabycia na rzecz Miasta Ł. udziałów w nieruchomościach o numerach geodezyjnych (...), w których to nieruchomościach J. M. posiadała udział w wysokości lA ,wiedząc, że są one objęte postępowaniem scaleniowym i przeznaczone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na cele publiczne, chcąc by inna osoba dokonała przestępstwa ,nakłonił S. J. do podrobienia podpisu J. M. na wniosku skierowanym do Prezydenta Miasta Ł., opatrzonym datą 13 maja 2008r.,o wydanie zaświadczenia o celu przeznaczenia działek umieszczonych w ewidencji gruntów i budynków pod numerami (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził 86-letnią J. M. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w ten sposób, że wyzyskując błąd pokrzywdzonej co do świadomości rzeczywistej wartości zbywanych udziałów oraz błędne przekonanie pokrzywdzonej, iż dokonuje ona przeniesienia własności udziałów w wymienionych nieruchomościach na rzecz Miasta Ł., wynikające z ograniczonej możliwości zrozumienia działań i ich konsekwencji ,nakłonił wyżej wymienioną do zawarcia w dniu 16 maja 2008r Umowy sprzedaży oraz warunkowej umowy sprzedaży potwierdzonej Aktem notarialnym A nr (...) i w dniu 22 lipca 2008r. Umowy przenoszącej własność nieruchomości potwierdzonej Aktem notarialnym A nr (...), podczas zawierania których występował jako osoba fizyczna działająca w imieniu własnym i na rzecz małżonki B. S. i nabył od J. M. lA udziałów wymienionych nieruchomości za kwotę 23 000 zł podczas gdy wartość ich wyniosła 130 284 zł, w efekcie czego pokrzywdzona J. M. poniosła szkodę w wysokości 107 284 zł ,czym również działał na szkodę Miasta Ł. i interesu publicznego,

tj. o czyn z art. 231 § 2kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 18 § 2kk w zw z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

IV. w dniu 28 kwietnia 2006r. w Ł. w związku z pełnieniem funkcji Zastępcy Prezydenta Miasta Ł., będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za podanie nieprawdy lub zatajenie prawdy , na podstawie art. 24 h ust. 1 ,5 ustawy z dnia 8 marca 1990r o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r nr 142, poz.1591 ze zm. ) złożył pisemne, fałszywe oświadczenie majątkowe, zawierające niezgodne z rzeczywistością informacje według stanu na dzień 31 grudnia 2005r. w ten sposób, że :

-w dziale I część A tego oświadczenia majątkowego podał ,iż posiadał środki pieniężne zgromadzone w walucie polskiej w wysokości 14 000 zł ,podczas gdy posiadał środki pieniężne w łącznej kwocie 54 744,00 zł zgromadzone w Banku (...) S.A. ,A. I. (...) Subfundusz Obligacji, A. I. (...) Subfundusz Akcji, A. I. (...) Subfundusz Depozyt (...),

-w dziale VIII część A nie wykazał dochodów swojej małżonki B. S. w wysokości 38 980,08 zł,

tj. o czyn z art. 233 § 1 i 6 kk

V. w dniu 22 października 2008r. w Ł. ,w związku z pełnieniem funkcji Zastępcy Prezydenta Miasta Ł. ,będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za podanie nieprawdy lub zatajenie prawdy ,na podstawie art. 24h ust. 1 ,5 ustawy z dnia 8 marca 1990r o samorządzie gminnym (Dz.U. z 200lr. nr 142 ,poz, (...) ze zm.) złożył w postaci „Korekty oświadczenia z dnia 28 kwietnia 2006r” pisemne, fałszywe oświadczenie majątkowe ,zawierające niezgodne z rzeczywistością informacje według stanu na dzień 31 grudnia 2005r. w ten sposób, że:

- w dziale I Część A tego oświadczenia majątkowego podał, iż posiadał środki pieniężne zgromadzone w walucie polskiej w wysokości 14 OOOzł ,podczas gdy wg. stanu na dzień 31 grudnia 2005r ,posiadał środki pieniężne w łącznej kwocie 54 744,00 zł zgromadzone w Banku (...) S.A. ,A. I. (...) Subfundusz Obligacji, A. I. (...) Subfundusz Akcji, A. I. (...) Subfundusz Depozyt (...),

-w dziale VIII Część A nie wykazał dochodów swojej małżonki B. S. w wysokości 38 980,08 zł,

tj. o czyn z art. 233 § 1 i 6 kk

VI. W dniu 26 kwietnia 2007r, w Ł. ,w związku z pełnieniem funkcji Zastępcy Prezydenta Miasta Ł., będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za podanie nieprawdy lub zatajenie prawdy, na podstawie art. 24 h ust. 1,5 ustawy z dnia 8 marca 1990r o samorządzie gminnym (Dz.U. z 200 lr nr 142,poz. 1591 ze zm.) złożył pisemne ,fałszywe oświadczenie majątkowe ,zawierające niezgodne z rzeczywistością informacje według stanu na dzień 31 grudnia 2006r. ,w ten sposób, że :

- w dziale I część A tego oświadczenia majątkowego podał, iż posiadał środki pieniężne zgromadzone w walucie polskiej w wysokości 10 200,00zł podczas gdy posiadał środki pieniężne w łącznej kwocie : 56033,73 zł zgromadzone w Banku (...) S.A., A. I. (...) Subfundusz Obligacji, A. I. (...) Subfundusz Akcji, A. I. (...) Subfundusz Depozyt (...), P. (...) Subfundusz P. Wzrostu (...) 60,P. Fundusz Globalnych (...) Subfundusz P. Dochodu i Wzrostu (...) Chińskiego oraz,

- w dziale VIII część A. nie wykazał dochodów swojej małżonki B. S. w wysokości 39 865,81 zł

tj. o czyn z art. 233 § 1 i 6 kk

VII. W dniu 22 października 2008r. w Ł., w związku z pełnieniem funkcji Zastępcy Prezydenta Miasta Ł., będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za podanie nieprawdy lub zatajenie prawdy, na podstawie art. 24h ust. 1,5 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001r nr 142, poz. 1591 ze zm.) złożył w postaci „korekty oświadczenia z dnia 26 kwietnia 2007r.” pisemne ,fałszywe oświadczenie majątkowe, zawierające niezgodne z rzeczywistością informacje według stanu na dzień 31 grudnia 2006r., w ten sposób ,że : -w dziale I część A tego oświadczenia majątkowego podał ,iż posiadał środki pieniężne zgromadzone w walucie polskiej w wysokości 10 200,00 zł ,podczas posiadał środki pieniężne w łącznej kwocie 56 033,73 zł zgromadzone w Banku (...) S.A., A. I. (...) Subfundusz Obligacji, A. I. (...) Subfundusz Akcji, A. I. (...) Subfundusz Depozyt (...), P. (...) Subfundusz P. Wzrostu (...) 60,P. Fundusz Globalnych (...) Subfundusz P. Dochodu i Wzrostu (...) Chińskiego oraz -w dziale w VIII Część A nie wykazał dochodów swojej małżonki B. S. w wysokości 39 865,81 zł

tj. o czyn z art. 233 § 1 i 6 kk

VIII. w dniu 30 kwietnia 2008r. w Ł., w związku z pełnieniem funkcji Zastępcy Prezydenta Miasta Ł., będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za podanie nieprawdy lub zatajenie prawdy, na podstawie art. 24h ust. 1,5 ustawy z dnia 8 marca 1990r o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001r nr 142, poz. 1591 ze zm.) złożył pisemne ,fałszywe oświadczenie majątkowe ,zawierające niezgodne z rzeczywistością informacje według stanu na dzień 31 grudnia 2007r. , w ten sposób, że:

- w dziale I część A tego oświadczenia majątkowego podał ,iż posiadał środki pieniężne zgromadzone w walucie polskiej w wysokości 27 800,00 zł ,podczas gdy posiadał środki pieniężne w łącznej kwocie 31 682,86 zł zgromadzone w Banku (...) S.A., A. I. (...) Subfundusz Obligacji, A. I. (...) Subfundusz Akcji, A. I. (...) Subfundusz Depozyt (...), (...) Bank (...) S.A. oraz

- w dziale VIII część A nie wykazał dochodów swojej małżonki B. S. w wysokości 37 680,24 zł.

tj. o czyn z art. 233 § 1 i 6 kk

IX. W dniu 22 października 2008r. w Ł. w związku z pełnieniem funkcji Zastępcy Prezydenta Miasta,będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za podanie nieprawdy lub zatajenie prawdy, na podstawie art. 24h ust. 1,5 ustawy z dnia 8 marca 1990r o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001r nr 142, poz. 1591 ze zm.) złożył w postaci „ Korekty oświadczenia z dnia 30 kwietnia 2007r.„ pisemne, fałszywe oświadczenie majątkowe ,zawierające niezgodne z rzeczywistością informacje według stanu na dzień 31 grudnia 2007r ,w ten sposób, że;

- w dziale I część A tego oświadczenia majątkowego podał, iż posiadał środki pieniężne zgromadzone w walucie polskiej w wysokości 27 800,00 zł, podczas gdy posiadał środki pieniężne w łącznej kwocie 31 682,86 zł zgromadzone w Banku (...) S.A., A. I. (...) Subfundusz Obligacji, A. I. (...) Subfundusz Akcji, A. I. (...) Subfundusz Depozyt (...), (...) Bank (...) S.A. oraz

- w dziale w VIII część A nie wykazał dochodów swojej małżonki B. S. w wysokości 37 680,24 zł,

tj. o czyn z art. 233 § 1 i 6 kk

X. W dniu 30 kwietnia 2009r. w Ł., w związku z pełnieniem funkcji Zastępcy Prezydenta Miasta Ł., będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za podanie nieprawdy lub zatajenie prawdy ,na podstawie art. 24 h ust. 1 ,5 ustawy z dnia 8 marca 1990r o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. nr 142, poz. 1591 ze zm.), złożył pisemne ,fałszywe oświadczenie majątkowe ,zawierające niezgodne z rzeczywistością informacje według stanu na dzień 31 grudnia 2008r., w ten sposób, że :

- w dziale VIII część A tego oświadczenia majątkowego nie wykazał dochodów swojej małżonki B. S. w wysokości 23 958,42 zł,

tj. o czyn z art. 233 § 1 i 6 kk

2. J. B. został oskarżony o to, że :

XI. W okresie od 23 sierpnia 2005r. do 30 września 2005r. w Ł. jako funkcjonariusz publiczny, pełniąc funkcje Prezydenta Miasta Ł., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru ,w krótkich odstępach czasu ,w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez inną osobę, przekroczył przysługujące mu uprawnienia oraz nie dopełnił ciążących na nim obowiązków w ten sposób, że wbrew przepisowi art. 37 Ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami oraz § 3 Uchwały nr 235/XXX/93 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 24 lutego 1993r. w sprawie określenia zasad nabycia, zbycia i obciążania nieruchomości gruntowych stanowiących własność miasta oraz ich wydzierżawiania lub najmu na okres dłuższy niż 3 lata ,bez uprzedniej zgody Rady Miejskiej w Ł. wyrażonej w postaci uchwały w sprawie wyrażenia zgody na oddanie nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) w numerze geodezyjnym (...) w najem bez przeprowadzenia przetargu, zawarł w dniu 30 września 2005r. z W. C. przedstawicielem PPHU (...) umowę o najem w/w nieruchomości na okres 11 lat, określając wysokość rocznego czynszu najemnego na kwotę 15 000 zł plus VAT, w efekcie czego ograniczając możliwość uzyskania najwyższej ceny ,działał na szkodę interesu publicznego tj. Miasta Ł. przysparzając tym samym W. C. korzyści majątkowej w postaci wejścia w posiadanie w/w nieruchomości i możliwości realizacji inwestycji polegającej na budowie Zakładu produkcji suchych mieszanek

tj. o czyn z art. 231 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

XII. W okresie czasu od 16 stycznia 2007r. do 01 czerwca 2007r. w Ł. jako funkcjonariusz publiczny, pełniąc funkcję Prezydenta Miasta Ł., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu ,w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez inną osobę, przekroczył przysługujące mu uprawnienia oraz nie dopełnił ciążących na nim obowiązków w ten sposób ,że wbrew przepisowi art. 37 Ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o gospodarce nieruchomościami pomimo, iż PPHU (...) nie spełniał wymagań wynikających z w/w przepisu, skierował do Rady Miejskiej Ł. Wniosek w sprawie zwolnienia z obowiązku zbycia w drodze przetargu nieruchomości gruntowej Miasta Ł., przy ul. (...) w Ł. ,po czym na podstawie Uchwały Rady Miasta Ł. nr (...) z dnia 31 stycznia 2007r w sprawie zwolnienia z obowiązku zbycia w drodze przetargu nieruchomości gruntowej w Ł. ul. (...), zezwalającej zgodnie z art. 37 ust.3 w/w ustawy na zbycie tej nieruchomości, wbrew zapisom tej Uchwały, wydał Zarządzenie nr 41/07 z dnia 09 marca 2007r. w sprawie oddania w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej stanowiących własność Miasta Ł. w drodze bezprzetargowej zmienione Zarządzeniem 122/07 z dnia 30 maja 2007r, w sprawie zmiany Zarządzenia nr 41/07 z dnia 09 marca 2007r. ,czym doprowadził do podpisania w dniu 01 czerwca 2007r. umowy użytkowania wieczystego gruntu i sprzedaży budynku pomiędzy W. C. a działającym w imieniu i na rzecz Miasta Ł. M. S. (1) ,w efekcie czego w ograniczył możliwość uzyskania za użytkowanie wieczyste tej nieruchomości najwyższej ceny, czym działał na szkodę interesu publicznego tj. Miasta Ł. oraz przysporzył W. C. korzyści majątkowej w postaci prawa użytkowania wieczystego w/w nieruchomości

tj. o czyn z art. 231 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

3. S. J. został oskarżony o to, że :

XIII. W bliżej nieokreślonym dniu nie później niż 13 maja 2008r. w Ł. podrobił w celu użycia za autentyczny, dokument w postaci wniosku opatrzonego data 13 maja 2008r. o wydanie zaświadczenia skierowanego do Prezydenta Miasta Ł. o celu przeznaczenia działek umieszczonych w ewidencji gruntów i budynków pod numerami (...), położonych przy uh Ż.- Piłsudskiego, w ten sposób, że podrobił podpis J. M., tj. osoby wykazanej w tym wniosku jako wnioskodawca,

tj. o czyn z art. 270 § 1 kk

3. W. D. został oskarżony o to, że :

XIV. W dniu 05 września 2008r. w Ł., pełniąc funkcję Naczelnika Wydziału (...) w Urzędzie Miejskim w Ł., chcąc by jego podwładny M. S. (2) działający na podstawie upoważnienia Prezydenta Miasta Ł. z dnia 12.12.2006r. do wykonywania czynności pozostających w kompetencji Prezydenta Miasta Ł. w zakresie rejestracji pojazdów, jako funkcjonariusz publiczny dokonał czynu zabronionego polegającego na niedopełnieniu obowiązków wynikających z Ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o Ruchu drogowym oraz aktów wykonawczych do tej Ustawy w ten sposób, że nakłonił go do uwzględnienia wniosku z dnia 05 września 2008r. o czasową rejestrację pojazdu marki M. (...), w celu jego doprowadzenia do Ł., złożonego przez M. S. (1) i wydania w oparciu o dokumenty sporządzone w języku angielskim Decyzji Nr (...) o czasowej rejestracji pojazdu m-ki M. (...) nr nadwozia (...), czasowego pozwolenia (...) oraz tablic rejestracyjnych o numerach (...), podczas gdy przepisy zawarte w/w aktach prawnych dopuszczały wydanie takiej decyzji po złożeniu wniosku przez właściciela pojazdu S. S. i przedłożenia przez niego dowodu własności pojazdu wraz z tłumaczeniem na język polski oraz zaświadczenia o pozytywnym wyniku badania technicznego pojazdu, czym działał na szkodę interesu publicznego polegającego na ochronie wiarygodności dokumentów

tj. o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 231 § 1 kk

Sąd Rejonowy w Ostrowi M.. wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2018 r. w sprawie II K 202/15 :

1. oskarżonego M. S. (1) uniewinnił od popełnienia

zarzucanych mu czynów opisanych w punktach I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X komparycji wyroku,

2. oskarżonego J. B. uniewinnił od popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach XI i XII komparycji wyroku,

3. na podstawie art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne przeciwko

S. J. warunkowo umorzył na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok,

4. przyjmując, iż oskarżony W. D. dopuścił się czynu polegającego na tym, że: w dniu 05 września 2008r. w Ł., pełniąc funkcję Naczelnika Wydziału (...) w Urzędzie Miejskim w Ł., chcąc by jego podwładny M. S. (2) działający na podstawie upoważnienia Prezydenta Miasta Ł. z dnia 12.12.2006r. do wykonywania czynności pozostających w kompetencji Prezydenta Miasta Ł. w zakresie rejestracji pojazdów, jako funkcjonariusz publiczny dokonał czynu zabronionego polegającego na niedopełnieniu obowiązków wynikających z Ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o Ruchu drogowym oraz aktów wykonawczych do tej Ustawy w ten sposób, że nakłonił go do uwzględnienia wniosku z dnia 05 września 2008r. o czasową rejestrację pojazdu marki M. (...), w celu jego doprowadzenia do Ł., złożonego przez M. S. (1) i wydania w oparciu o dokumenty sporządzone w języku angielskim Decyzji Nr (...) o czasowej rejestracji pojazdu m-ki M. (...) nr nadwozia (...), czasowego pozwolenia (...) oraz tablic rejestracyjnych o numerach (...), podczas gdy przepisy zawarte w/w aktach prawnych dopuszczały wydanie takiej decyzji po złożeniu wniosku przez właściciela pojazdu S. S. i przedłożenia przez niego dowodu własności pojazdu wraz z tłumaczeniem na język polski, czym działał na szkodę interesu publicznego polegającego na ochronie wiarygodności dokumentów tj. o czyn z art. 18§2kkw zw. z art. 231 § 1 kk

- na podstawie art. 66 § 1 k.k. i art, 67 § 1 k.k. postępowanie kamę przeciwko W. D. warunkowo umorzył na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok,

5. przyznał obrońcy z urzędu oskarżonego S. J. adwokatowi R. R. ze Skarbu Państwa - Sąd Rejonowy w Ostrowi Mazowieckiej, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wynagrodzenie w kwocie 4132,80 zł (cztery tysiące sto trzydzieści dwa złotych osiemdziesiąt groszy) brutto - w tym 23 % VAT,

6. koszty postępowania w sprawie w części przypadającej na oskarżonego M. S. (1) oraz oskarżonego J. B. przejął na rachunek Skarbu Państwa,

7. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego S. J. oraz oskarżonego W. D. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa przypadającej na nich części kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu

Apelację od powyższego wyroku złożył prokurator. Na zasadzie art. 427 § 1 i 2 kpk i art. 438 pkt 2 i 3 kpk zarzucił :

1.  Mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 § 1 kpk, polegająca na:

a.  sprzecznym z zasadą obiektywizmu uwzględnieniu wyłącznie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonych M. S. (1) oraz J. B., w tym bezkrytycznym podzieleniu w całości, nawet wbrew logice oraz wskazaniom wiedzy i zasadom doświadczenia życiowego wyjaśnień obu oskarżonych i uwzględnieniu jedynie tych dowodów z zeznań świadków oraz z dokumentów, które potwierdzały wersję zdarzeń przez tych oskarżonych forsowaną, a także pominięciu istotnych okoliczności sprawy, co skutkowało błędnymi ustaleniami faktycznymi i w efekcie - niesłusznym uniewinnieniem M. S. (1) od czynów zarzucanych mu w punktach I, II aktu oskarżenia oraz J. B. - od czynów zarzucanych mu w punktach XI i XII aktu oskarżenia

b.  bezzasadnym i przeczącym zasadom logiki zdewaluowaniu zeznań J. M., K. M. i wyjaśnień S. J. obciążających M. S. (1), sprzecznej i wewnętrznie niespójnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, które legły u podstawy ustaleń faktycznych w tym zakresie i w konsekwencji - podjęcia decyzji o uniewinnieniu M. S. (1) od czynu zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia

c.  dowolnej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenie wyjaśnień oskarżonego S. J. dotyczących przyczyny podrobienia przez niego podpisu J. M. na wniosku o wydanie zaświadczenia o przeznaczeniu działek wskazanych w nr XIII aktu oskarżenia, co miało wpływ nie tylko na ustalenia co do winy tego oskarżonego, ale także - na decyzję o uniewinnieniu M. S. (1) od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia

d.  wybiórczej i wysoce dowolnej ocenie zeznań M. K. oraz U. S. a także całkowicie dowolnej, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz względami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie materiału dowodowego obciążającego M. S. (1) w zakresie czynów zarzucanych mu w punktach IV-X aktu oskarżenia i w konsekwencji - poczynienie nieprawidłowych ustaleń faktycznych co skutkowało jego niesłusznym uniewinnieniem od popełnienia zarzucanych mu czynów

2.  Błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia o zastosowaniu warunkowego umorzenia postępowania wobec W. D. oraz S. J. polegający na uznaniu, że ocena strony przedmiotowej i podmiotowej przypisanych im czynów prowadzi do wniosku, że stopień ich społecznej szkodliwości i winy nie jest znaczny i w efekcie - błędne zastosowanie w stosunku do tych oskarżonych instytucji warunkowego umorzenia postępowania, podczas gdy z okoliczności sprawy, poczynionych w toku postępowania przygotowawczego i potwierdzonych przez Sąd ustaleń faktycznych wynika, że zarówno wina każdego z tych oskarżonych jak i przede wszystkim - społeczna szkodliwość zarzuconych im czynów były znaczne a w związku z tym nie zasługują oni na zastosowanie co do nich dobrodziejstwa tej instytucji probacyjnej, zasadnym jest natomiast skazanie ich za zarzucane im czyny zgodnie z wnioskami zawartymi w mowie końcowej

Na podstawie art. 437 § 1 i 4 kpk prokurator wniósł o uchylenie skarżonego wyroku co do oskarżonych M. S. (1), J. B., S. J. oraz W. D. i przekazanie w tym zakresie sprawy do rozpoznania Sądowi I Instancji.

Na wypadek zaś nie podzielenia zarzutu apelacyjnego wskazanego w punkcie 2:na zasadzie art. 427 § 1 i 2 kpk i art. 438pkt 4 kpk wyrokowi niniejszemu prokurator zarzucił: niesłuszne niezastosowanie wobec S. J. oraz W. D., co do których postępowanie karne odnośnie zarzucanych im czynów warunkowo umorzono środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego wskazanego w dyspozycji art. 39 pkt 7 kk.

Na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: orzeczenie środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego wskazanego w dyspozycji art. 39 pkt 7 kk wobec S. J. w wysokości 2 500 zł oraz W. D. w wysokości 3 000 zł

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja prokuratora okazała się częściowo zasadna. W części przyniosła zamierzony skutek procesowy w postaci częściowej zmiany i częściowego uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu w Ostrowi Mazowieckiej do ponownego rozpoznania. Uwzględnić należało wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w zakresie uniewinnienia oskarżonego M. S. (1) od zarzutów oszustwa na szkodę J. M. oraz złożenia fałszywych oświadczeń majątkowych. Na uwzględnienie zasługiwał nadto zgłoszony alternatywnie wniosek o orzeczenie wobec oskarżonych S. J. i W. D., wobec warunkowego umorzenia postępowania karnego, świadczeń pieniężnych. Co do uniewinnienia oskarżonych M. S. (1) i J. B. od zarzutów przekroczenia uprawnień bądź niedopełnienia obowiązków apelacja nie zawierała argumentów skutecznie podważających orzeczenie Sądu Rejonowego

Sąd Okręgowy stosownie do art. 436 kpk nie będzie odnosił się do wszystkich podniesionych zarzutów wymienionych przez skarżącego w apelacji, w tej części w jakiej uwzględnił ją, uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania. Skupi się jedynie na części z zarzutów, gdyż ich uwzględnienie było wystarczające do wydania orzeczenia.

Trafnym okazał się zarzut naruszenia art. 7 kpk. Nie przesądzając ostatecznej decyzji merytorycznej Sądu I instancji co do zarzutu oszustwa na szkodę J. M., wskazać należy na mankamenty kontrolowanego orzeczenia. Wskazać należy na wstępie, że z zasady swobody umów wynika możliwość zawierania umów dla siebie niekorzystnych. Przy czym w realiach niniejszej sprawy, co do tego czy umowa była niekorzystna dla J. M. nie świadczy tylko i wyłącznie uzyskana cena. W tym kontekście należy rozważyć czy zawarcie przez J. M. umowy z oskarżonym było dla niej niekorzystne i czy doszło do tego w wyniku oszukańczych zabiegów oskarżonego tj. wprowadzenia w błąd pokrzywdzonej, czy też wyzyskania przez oskarżonego niezdolności pokrzywdzonej do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Sąd Rejonowy dokonał powierzchownej analizy wyjaśnień oskarżonego M. S. (1) co do ewentualnego przeznaczenia gruntów kupowanych od J. M.. Sąd Rejonowy za wiarygodne uznał również te wyjaśnienia oskarżonego gdzie twierdził, że wspólnie z J. M. ustalali cenę sprzedawanej nieruchomości na kwotę 24.000 zł. czyli po około 5-6 zł. za metr kwadratowy, podczas gdy miasto miało informować o możliwości sprzedaży gruntów podlegających scaleniu za 30-38 zł za metr kwadratowy. W tym kontekście zniknęła ta część wyjaśnień oskarżonego gdzie przyznał, że nie jest filantropem. To stwierdzenie samo przez się nie świadczy jeszcze o istnieniu u oskarżonego oszukańczego zamiaru. Należy jednak wyjaśnienia oskarżonego oceniać również w kontekście innych okoliczności tej sprawy. Z pola widzenia Sądu Rejonowego zniknął fakt dopuszczenia się przez oskarżonego S. J. czynu z art. 270 § 1 kk, polegającego na podrobieniu podpisu J. M. na dokumencie w postaci wniosku o wydanie zaświadczenia o przeznaczeniu działek przy ul. (...). Należy podjąć czynności zmierzające do ustalenia czy J. M. wiedziała o podrobieniu jej podpisu na jednym z dokumentów, a jeżeli tak to czy oponowała przeciwko temu czy tez choćby w sposób dorozumiany godziła się na to, że jeden z dokumentów niezbędnych do sprzedaży został podrobiony. Przynajmniej z części depozycji składanych przez S. J. miałoby wynikać, że istotną rolę w podrobieniu przez niego podpisu J. M. mógł odgrywać oskarżony M. S. (1). Sąd Rejonowy w przekonywujący sposób nie wyjaśnił dlaczego doświadczony urzędnik jakim był S. J. miałby dopuścić się tego przestępstwa. Nie rozważył kto z tego przestępstwa osiągnął korzyść choćby pośrednio i dlaczego J. M. nie konwalidowała braku swojego podpisu, skoro oskarżony M. S. (1) miał ewentualnie zapewniać S. J., że podpisze ona wniosek. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy w tym zakresie Sąd Rejonowy wykorzysta powyższe uwagi. Poczyni ustalenia co do tego czy istnieją jakiekolwiek dowody na to by J. M. lub K. M. czuli się pokrzywdzeni działaniem oskarżonego, czy oskarżony wyzyskiwał jej ewentualną niemożność zrozumienia przedsiębranego działania. Przy ustalaniu zamiaru wykorzysta nagranie rozmowy z J. M. dokonane przez oskarżonego. W kontekście opinii biegłych z zakresu informatyki oraz fonoskopii rozważy czy nagranie zostało dokonane z udziałem pokrzywdzonej i K. M., a przede wszystkim czy oskarżony miałby interes w tym by nagrywać osoby inne niż wskazywane przez siebie. Jakie łączyłoby się dla niego ryzyko w wypadku ujawnienia, że nagrywał osoby inne niż wskazywane. Rozważy czy J. M. i K. M. gdyby czuli się pokrzywdzonymi działaniami oskarżonego mogliby swobodnie wypowiadać depozycje wynikające z nagrania. W sytuacji, gdy Sąd Rejonowy dojdzie do przekonania, że oskarżonemu nie towarzyszył oszukańczy zamiar, rozważy czy z opisu i kwalifikacji prawnej czynu przyjętego przez prokuratora nie wynika dokonanie przestępstwa przeciwko dokumentom. Rozważy ewentualny stopień społecznej szkodliwości ustalonego przez siebie czynu. W sprawie należy zatem ponownie przesłuchać oskarżonego oraz w charakterze świadka S. J., w tym na okoliczności czy świadek ma ewentualną wiedzę co do świadomości J. M. o podrobieniu jej podpisu. Co do kwestii ewentualnego oszustwa Sąd Rejonowy rozważy potrzebę uściślenia opinii psychologicznej co do depozycji zawartych na nagraniu. W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy wykorzysta w jak najszerszym zakresie unormowanie art. 442 § 2 kpk, a zebrane dowody oceni przez pryzmat art. 7 kpk.

Co do zarzutów podania nieprawdy w oświadczeniach majątkowych Sąd Okręgowy jedynie częściowo podzielił zarzuty skarżącego. Wskazać należy, że analiza zeznań funkcjonariuszek CBA wskazuje na to jakie składniki majątkowe ich zdaniem winny znajdować się w oświadczeniu majątkowym. Nie można zgodzić się ze skarżącym jakoby argumenty Sądu Rejonowego uzasadniające niepodzielenie wniosków płynących z zeznań funkcjonariuszek CBA były kuriozalne. Za taki można by uznać pogląd skarżącego co do tego, że oskarżony miałby ujawniać w swoim oświadczeniu majątkowym dochody żony. Żona oskarżonego nie była osobą publiczną. Składane oświadczenia majątkowe nie były oświadczeniami majątkowymi osoby wykonującej funkcję publiczną i jego małżonka. Było to oświadczenie majątkowe samorządowca. Sąd Okręgowy zgadza się ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, że dochody współmałżonka samorządowca nie podlegały oddzielnemu ujawnieniu w oświadczeniu majątkowym. Przeciwny pogląd musiałby prowadzić do wniosku, że samorządowiec powinien składać oświadczenie o dochodach innej osoby, nie pełniącej funkcji publiczne, nawet wbrew jej wiedzy i woli. Sąd Rejonowy dokonał jednak powierzchownej oceny wyjaśnień oskarżonego i zeznań funkcjonariuszek CBA. Niespornym było, że ujawnieniu podlegały zasoby finansowe osoby sprawującej funkcję samorządową. W tym zakresie oskarżony ujawnił oszczędności zgromadzone na rachunkach bankowych. Pominął natomiast fundusze inwestycyjne. Sąd Rejonowy bezkrytycznie podszedł do wyjaśnień oskarżonego co do tego, że część środków zgromadzonych przez oskarżonego miało należeć do osób trzecich. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy ustali zakres pełnomocnictw udzielonych przez rodziców do reprezentowania ich. Rozważy charakter prawny środków finansowych zgromadzonych w funduszach inwestycyjnych. Ustali czy są to środki pieniężne zgromadzone w walucie polskiej, czy też inne instrumenty finansowe które podlegałyby ujawnieniu. Czy jest to forma oszczędności oskarżonego czy też osób trzecich. W wypadku negatywnego ustalenia orzeczenie może być tylko jedno, takie jak już zapadło dwukrotnie w niniejszej sprawie. W wypadku pozytywnego ustalenia w tym zakresie, pod dokonaniu ewentualnych korekt w opisie czynu, Sąd Rejonowy rozważy również stopień społecznej szkodliwości tego czynu. W tym zakresie będzie miał na uwadze stanowiska organów kontrolujących wcześniejsze oświadczenia majątkowe oskarżonego, co będzie miało wpływ na ocenę działań oskarżonego. Przy czym oprócz okoliczności wynikających z niniejszej sprawy, posiłkowo będzie miał na uwadze medialne orzeczenia innych sądów w sprawach tego typu, dotyczących innych osób publicznych piastujących bardziej eksponowane stanowiska niż stanowisko wiceprezydenta średniej wielkości miasta.

Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego co do oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów zarzuconych oskarżonym S. J. i W. D.. W tym zakresie argumenty podniesione w apelacji przez prokuratora nie trafiły do przekonania Sądu Okręgowego. Zasadnym było zastosowanie wobec oskarżonych środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania. Co do oskarżonego S. J. wskazać należy, że działał on co najmniej z inspiracji przełożonego. Nadto mógł w świetle zapewnień przypuszczać, że J. M. sama osobiście podpisze wniosek. Co do oskarżonego W. D. wskazać należy, że działał on w celu ułatwienia przetransportowania samochodu do Ł.. W ten sposób chciał zapewne przypodobać się oskarżonemu M. S. (1). Zasadnie mógł przewidywać, że sprowadzony samochód zostanie legalnie zarejestrowany, co ostatecznie miało miejsce. Cechy charakterologiczne obu oskarżonych uwypuklane przez Sąd Rejonowy pozwalały na zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania. Z pola widzenia Sądu Rejonowego zniknęło jednak, że wobec popełnienia przez oskarżonych przestępstwa koniecznym jest by odczuli dolegliwość wynikającą z tego faktu. Stąd Sąd Okręgowy podzielił zgłoszony przez prokuratora alternatywnie wniosek o orzeczenie świadczeń pieniężnych.

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów prokuratora co do uniewinnienia od zarzutów przekroczenia uprawnień i niedopełnienia obowiązków postawionych oskarżonemu M. S. (1) i J. B. w związku z umową dotyczącą nieruchomości przy ul. (...) zawartą z firmą (...) W. C.. Zarzuty prokuratora stanowiły polemikę z ustaleniami i oceną prawną zachowań oskarżonych dokonaną przez Sąd Rejonowy. Sąd Rejonowy wykonał bowiem w tym zakresie wskazania Sądu Okręgowego wynikające z wyroku uchylającego wcześniejszy uniewinniający wyrok wydany w niniejszej sprawie. Odnosząc się do apelacji prokuratora wskazać należy, że podniesione w tym zarzuty okazały się chybione. Zarzut naruszenia art. 4, art. 7 kpk i art. 410 kpk nie zasługuje na uwzględnienie. Obowiązkiem Sądu Rejonowego wynikającym z art. 7 kpk, było przeprowadzenie postępowania dowodowego i ustosunkowanie się do wszystkich istotnych dla kwestii odpowiedzialności prawnokarnej oskarżonych M. S. (1) i J. B. dowodów, z uwzględnieniem dyrektyw ich oceny wynikających z tego przepisu, a ewentualnie niedające się usunąć wątpliwości, zgodnie z art. 5 § 2 kpk zinterpretować na korzyść oskarżonych. Sąd Rejonowy sprostał temu obowiązkowi. Ocena dowodów uwzględnia wzajemne odniesienia poszczególnych dowodów, respektuje jednocześnie dyrektywy zawarte w art. 7 k.p.k., biorąc pod uwagę wskazania wiedzy i reguły logicznego rozumowania i zasady doświadczenia życiowego. Jako taka zasługuje na akceptację Sądu Okręgowego o czym niżej. Podstawą orzeczenia stał się całokształt ujawnionego w sprawie materiału dowodowego. Skarżący nie wskazuje, który z dowodów ujawnionych w toku postępowania został przez Sąd Rejonowy pominięty. Sąd Rejonowy bardzo szeroko odniósł się do wszystkich istotnych dla kwestii odpowiedzialności prawnokarnej dowodów, tyle że ocenił je w sposób odmienny od oczekiwanego przez skarżącego. Zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. nie zasługiwał na uwzględnienie. Nietrafnym okazał się zarzut naruszenia art. 4 kpk. Aby skutecznie podnieść zarzut naruszenia zasady obiektywizmu należy wykazać, który z przepisów postępowania w połączeniu z art. 4 kpk został przez Sąd Rejonowy naruszony. Skarżący podnosząc zarzut naruszeni art. 4 kpk nie wskazał na takie naruszenie. Dlatego też wniosek jakoby Sąd Rejonowy uchybił również zasadzie obiektywizmu określonej w art. 4 kpk nie znalazł akceptacji Sądu Okręgowego. Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutu naruszenia art. 424 § 1 k.pk. Wprawdzie czyniąc ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy nie wskazał w uzasadnieniu w oparciu, o który dowód dokonywał poszczególnych ustaleń faktycznych, jednak mankament ten nie miał wpływu na treść orzeczenia. Podkreślić należy, że ewentualne naruszenie art. 424 § 1 kpk nigdy nie będzie miało wpływu na treść orzeczenia. Uzasadnienie pełni bowiem rolę sprawozdawcza i zawsze jest sporządzane po wydaniu wyroku. Trudno zatem logicznie wykazać, że nawet ewidentne naruszenie art. 424 § 1 kpk pozostawało w związku z wadliwością wyroku. Wskazać należy, że Sąd Rejonowy jedynie zbiorczo wymienił wszystkie dowody w oparciu, o które czynił ustalenia faktyczne. Taka technika sporządzania uzasadnienia nie zasługuje na pełną akceptację Sądu Okręgowego w tym składzie. Nie mniej jednak wskazać należy, że uzasadnienie zawiera wszystkie niezbędne elementy. W sposób jasny przedstawia tok rozumowania Sądu Rejonowego. Wskazuje jakie fakty Sąd Rejonowy uznał za udowodnione a jakie nieudowodnione. W tym zakresie zawiera ocenę dowodów. Uzasadnienie spełnia zatem swoją rolę sprawozdawczą. Końcowo wskazać należy, że zgodnie z art. 455a k.pk. nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów art. 424 k.p.k.

Sąd Rejonowy przy ocenie wyjaśnień oskarżonych M. S. (1) i J. B. w zakresie zarzuconego im niedopłęninia obowiązków i przekroczenia uprawnień nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 kpk. Wyjaśnienia oskarżonych co do okoliczności powstawania projektów umowy zawieranej z firmą (...) znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadka A. R. Naczelnika Wydziału (...) Urzędu Miejskiego w Ł. oraz innych pracowników tego Wydziału. Kwestie związane z rozpatrywaniem ofert złożonych przez firmy (...) Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o protokoły obrad Komisji (...) Urzędu Miasta, a nie w oparciu o wyjaśnienia oskarżonych. Wprawdzie rzeczywiście na posiedzeniu Komisji w dniu 24 sierpnia 2005 r. oskarżony M. S. (1) jako wiceprezydent Ł. przedstawił jedynie ofertę firmy (...), jednak skarżący pomija, że na posiedzeniu tej Komisji w dniu 26 września 2005 r. przedmiotem obrad były obie oferty. Oskarżony J. B. jako Prezydent Miasta Ł. przesłał bowiem do Komisji obie oferty już 19 września 2005 r., a więc przed data przedstawiania oferty przez oskarżonego M. S. (1). Sąd Okręgowy nie znajduje dowodów na poparcie tezy prokuratora, że analiza uwidocznionych okoliczności wskazuje na „zaprogramowane” poparcie Komisji (...) dla oferty W. C.. Jeżeli tak miałoby być oskarżonym należałoby oskarżonym postawić kolejne zarzuty przekroczenia uprawnień poprzez pozaprawne wpływanie na działalność tego organu kolegialnego. Trafnie Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że kwestia rozstrzygnięcia wyboru oferty nie była tak jednoznaczna jak twierdzi prokurator. W tym zakresie Sąd Rejonowy odwołał się na k. 81-82 uzasadnienia do protokołów obrad Komisji (...). Z zapisów w protokołach nie wynika aby członkowie Komisji działali bezwolnie czy też bezrefleksyjnie pod presją obu oskarżonych. Członkowie tego organu kolegialnego w toku dyskusji na posiedzeniu Komisji prezentowali różne stanowiska i rozważali zakresy ofert obu firm. Decyzję zaś podjęto w wyniku głosowania.

Prokurator wskazuje na, jego zdaniem faworyzowanie przez oskarżonych oferty złożonej przez firmę (...). Rzeczywiście oskarżony W. C. podwyższył swoją pierwotną ofertę do takiej samej jak konkurencyjna oferta firmy (...). Informację o wysokości konkurencyjnej oferty bratu W. C. miała przekazać A. R.. Gdyby tak miałoby być również należałoby rozważać przekroczenie uprawnień przez tego pracownika, co w świetle zasady legalizmu mogłoby skutkować postawieniem zarzutów. Prokurator zarzuca obu sądom rozpoznającym niniejszą sprawę, że nie wyjaśniły jakoby oferta miasta o zamiarze wynajęcia nieruchomości przy ul. (...) miała zawierać informacje eliminujące jednego z oferentów tj. firmę (...). Jeżeli prokurator dostrzegał te okoliczności to miał dostatecznie dużo czasu w ciągu dwóch procesów by tezę tą pogłębić materiałem dowodowym.

Poza sporem było, że ostatecznie na posiedzeniu w dniu 26 września 2005 r. Komisja (...) dysponowała dwiema niemalże identycznymi ofertami. Skoro do tego doszło, decydującą o rozstrzygnięciu oferty na korzyść W. C. mogła mieć wizja rozwoju tej części miasta. K. P. zamierzał bowiem prowadzić działalność związaną ze skupem zwierząt rzeźnych. W. C. zaś zamierzał zbudować fabrykę klejów i farb. Nie można wykluczyć, że decydenci w tym członkowie Komisji (...), ale być może i obaj oskarżeni woleli mieć w tej części miasta fabrykę klejów i farb niż kolejny plac ze skupem zwierząt rzeźnych, zwłaszcza w sytuacji, gdy K. P. na sąsiedniej działce miejskiej prowadził już taką działalność. Być może w tym sensie oferta W. C. była faworyzowana. Wynikało to jednak nie z przesłanek o charakterze pozaprawnym, ale z wizji rozwoju miasta. Trzeba bowiem pamiętać, że K. P. zaledwie 5 miesięcy wcześniej tj. 1 marca 2005 r. nabył od miasta Ł. nieruchomość przy ul. (...), o którą również ubiegała się firma (...). Należałoby postawić retoryczne pytanie, czy gdyby Komisja (...) a za nią oskarżeni wybrali ofertę firmy (...), nie naraziliby się na zarzut faworyzowania tego przedsiębiorcy, zwłaszcza w sytuacji gdy W. C. przegrał przetarg z lutego 2005 r. gdzie rywalizował z K. P..

Skarżący twierdzi, że przepisy dotyczące zmiany sposobu przekazywania w najem lub dzierżawę (...) nieruchomości zainicjowane zostały przez oskarżonych po zainteresowaniu się przez W. C. nieruchomością przy ul. (...). Przy czym rezygnacja z przetargu na rzecz uzyskania zgody właściwej Komisji Rady Miasta miała promować zdaniem prokuratora firmę (...) a deprecjonować ofertę firmy (...), Teza ta jawi się jako dowolna. Z pola widzenia skarżącego zniknął fakt, że uchwałę Rady Miejskiej w Ł. nr 336/LIII/05 podjął organ kolegialny, wybrany w wyborach samorządowych. Z całą pewnością prezydent i wiceprezydent miasta czyli 2 osoby nie miały absolutnej większości by taką uchwałę bez woli większości radnych podjąć. Uchwałę podjęli radni miejscy. Podjęcie tej uchwały leżało w gestii Rady Miasta. Trudno racjonalnie przyjąć, że większość radnych miejskich głosujących za w.w uchwałą wiedziało o zainteresowaniu W. C. działką przy ul. (...) i tylko w tym celu by ułatwić akurat temu przedsiębiorcy wejście w posiadanie nieruchomości przy ul (...), zmieniło przepisy odnoszące się do gospodarowania gruntami miejskimi. Skarżący widzi zmianę uchwały rady Miasta Ł. nr 235/XXX/93 z 24 lutego 1993 r. jako dokonaną tylko i wyłącznie w celu uzyskania możliwości przekazania jednje konkretnej nieruchomości konkretnemu przedsiębiorcy. Tymczasem uchwała Rady Miejskiej w Ł. nr 336/LIII/05 odnosiła się do sposobu procedowania we wszystkich tego typu sprawach i nie została zmieniona po przekazaniu nieruchomości przy ul. (...) W. C. w wyniku podpisania z nim przez Prezydenta Miasta Ł. umowy dzierżawy w dniu 30 września 2005 r.

Skarżący pomija, to że W. C. konkurował z K. P. o sąsiednią nieruchomość przy ul. (...) i przetarg ten przegrał w lutym 2005 r. Gdyby było tak, że władze miasta w osobach oskarżonych, wbrew stanowisku organów miejskich forsowali ofertę W. C., to mógł on wygrać przetarg dotyczący nieruchomości przy ul. (...) już w lutym rozstrzygany w oparciu o uchwałę rady Miasta Ł. nr 235/XXX/93 z 24 lutego 1993 r. Obie oferty rozstrzygane w sierpniu 2005 r. były bardzo podobne. Ostatecznie obaj przedsiębiorcy deklarowali taką samą wysokość zapłaty za zawarta umowę oraz zatrudnienie niemalże identycznej ilości pracowników tj. po około 30 osób. Rzeczą uprawnionych organów w takiej sytuacji był wybór jednej z ofert.

Skarżący nie dostrzega, że po nabyciu 1 marca 2005 r. działki przy ul. (...) K. P. zwrócił się do Urzędu Miasta już w dniu 14 kwietnia 2005 r. o przyznanie mu prawa pierwokupu działki przy ul. (...). Pismo ponowił w dniu 12 maja 2005 r. W odpowiedzi na nie z dnia 20 maja 2005 r. oskarżony M. S. (1) jako wiceprezydent miasta, poinformował K. P. o braku możliwości przyznania prawa pierwokupu do działki przy ul. (...). Wskazał, że uprawnienie do nabycia działek w trybie bezprzetargowym dotyczy nieruchomości przeznaczonych pod budownictwo mieszkaniowe lub realizację celów publicznych. Chybionym jest zatem zarzut prokuratora, że gdy pojawiła się możliwość sprzedaży działki na rzecz K. P., oskarżeni nie skorzystali z niej, co miałoby świadczyć o faworyzowaniu W. C. i jego firmy (...). Propozycja K. P. co do nabycia działki przy ul. (...) nie odnosiła się do żadnego z w.w celów. Oskarżeni jako reprezentujący Miasto Ł. nie mogli zatem, bez przekroczenia uprawnień sprzedać w trybie prawa pierwokupu działki przy ul. (...) K. P., o co ubiegał się w niewiele ponad miesiąc od zakupu działki przy ul. (...).

Poza sporem pozostawało zastosowanie do zawarcia umowy z firmą (...) w dniu 30 września 2005 r. przepisów uchwały Rady Miasta nr 336/LIII/05 z dnia 31 sierpnia 2005 r. zamiast obowiązującej uchwały z 1993 r. nr 235/XXX/93. Niespornym również było, że uchwała z 31 sierpnia 2005 r. nr 336/LIII/05 uprawomocniła się w dniu 5 października 2005 r. Gdyby zatem oskarżonym rzeczywiście miał towarzyszyć przestępczy zamiar, nie narażaliby się na tak oczywisty zarzut przekroczenia uprawnień. Wystarczyłoby poczekać 5 dni i zawrzeć umowę najmu z firmą (...) po tej dacie, by z formalnego punktu widzenia prezentowanego przez prokuratora, nie można by czynić oskarżonym zarzutu przekroczenia uprawnień. Okoliczność tą dostrzegł i właściwie ocenił Sąd Rejonowy. Ta właśnie okoliczność potwierdza wyjaśnienia oskarżonych. Bazowali oni bowiem na wiedzy prawników zatrudnionych w Urzędzie Miasta. To niedopatrzenie radców prawnych i pracowników podległych A. R. spowodowało, że źle określony został termin uprawomocnienia się uchwały rady Miasta nr 336/LIII/05 i do umowy zawieranej z firma (...) zastosowano przepisy nieprawomocnej uchwały.

W dniu 30 września 2005 r. doszło do zawarcia przez Prezydenta Miasta Ł. w formie aktu notarialnego umowy dzierżawy zamiast umowy najmu z firmą (...). Z opinii Komisji (...) wynikała zgoda na zwarcie umowy najmu. Obie oferty zarówno pochodząca od firmy (...) jak i od firmy (...) K. i M. P. dotyczyły zawarcia umowy najmu. Mimo tego w dniu 30 września 2005 r. doszło do zawarcia przez Miasto Ł. a firmą (...) umowy inaczej nazwanej. Miasto u notariusza reprezentował wiceprezydent oskarżony M. S. (1). Pomimo że zawarto umowę dzierżawy zamiast najmu, wszystkie warunki były takie jak uzgodniono. Następnie aneksem nr (...) bez daty nazwa zawartej umowy dzierżawa została zmieniona na najem. Zdaniem prokuratora doszło do zmiany formy użytkowania z dzierżawy na najem. Pogląd taki jawi się jako błędy. Z pola widzenia prokuratora zniknął przepis art. 65 § 2 kc, zgodnie z którym w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Aneks w żaden sposób nie zmieniał esentialia negotii umowy z dnia 30 września 2005 r. Zmieniał jedynie jej nazwę, a użyte w niej słowa odnoszące się do dzierżawy zastępował słowami odnoszącymi się do najmu. Przepis art. 65 § 2 kc nakazuje badać zgodny zamiar stron, a nie dosłowne brzmienie umowy. Nie można zatem czynić zarzutu popełnia przestępstwa niedopełnienia obowiązków obu oskarżonym poprzez zawarcie umowy dzierżawy, a następnie zmianę jej nazwy aneksem na umowę najmu. Zachowanie takie nie było bowiem niezgodne z prawem. Przede wszystkim zaś zawartą umowę należało interpretować w zgodzie z wolą stron. Wolą stron zaś było odpłatne przekazanie posiadania nieruchomości przy ul. (...) firmie (...). Przeciwny pogląd naruszałby bowiem wyżej cytowany art. 65 § 2 kk i zasadę swobody umów.

Trudno również zgodzić się ze skarżącym, że doszło do wyrządzenia szkody w majątku miasta. Miasto Ł. otrzymało kwoty wynikające z zapłaty za umowę najmu oraz z tytułu podatków od nieruchomości i czynszu za okres 11 lat. Gdyby doszło do sprzedaży nieruchomości miasto otrzymałoby jednorazową zapłatę ceny. Prokurator widzi powstanie szkody w mieniu miasta jako uniemożliwienie uzyskania przez miasto kwoty przekraczającej 15.000 zł. Tymczasem oferta K. P. dotyczyła tej samej kwoty. Twierdzenie prokuratora jakoby miasto mogło uzyskać wyższą kwotę jest zatem niesprawdzalną hipotezą. Wskazać również należy, że ewentualna sprzedaż nieruchomości firmie (...) w oparciu o uchwałę z 1993 r. spowodowałaby, że miasto raz na zawsze wyzbywałoby się tej nieruchomości i utraciłoby jakikolwiek wpływ na jej los. Nabywca mógłby w takim wypadku swobodnie decydować o przeznaczeniu gruntu. Zawarcie umowy najmu na 11 lat pozwalało zaś sprawdzić kontrahenta i zweryfikować czy prowadzi na działce deklarowaną działalność. Ponadto zawarcie umowy najmu z firmą (...) doprowadziło do sytuacji, że na dwóch sąsiednich działkach zamiast jednej funkcjonowały dwie różne firmy. W ten sposób na terenie Ł. pojawił się nowy przedsiębiorca opłacający należne podatki również do kasy miejskiej. Z tej perspektywy trudno dopatrywać się powstania szkody w majątku Miasta Ł..

Końcowo wskazać należy, że działania oskarżonych było poddane kontroli sądowej przeprowadzonej przez WSA w Białymstoku i NSA. O tym jak niejednoznaczna była to materia świadczy fakt, że nawet orzeczenia WSA w Białymstoku były uchylane przez NSA. Skoro zatem problemy z interpretacją rzeczywistego stanu prawnego mieli sędziowie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, to trudno wymagać ex post takiej wiedzy od obu oskarżonych, nawet przy ustaleniu że oskarżony M. S. (1) jest magistrem prawa.

W ocenie Sądu Okręgowego w tej części zarzuty podnoszone w apelacji przez prokuratora okazały się nietrafne. Nie podważały one prawidłowości ustaleń i sposobu rozumowania Sądu Rejonowego. Zaskarżony wyrok w tym zakresie należało zatem utrzymać w mocy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.