Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Teresa Suchcicka (spr.)

Sędziowie: SA Bożena Szponar - Jarocka

SA Marek Szymanowski

Protokolant: Barbara Chilimoniuk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2018 r. w B.

sprawy z odwołania P. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy

na skutek apelacji wnioskodawcy P. W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 18 maja 2018 r. sygn. akt V U 871/16

oddala apelację.

SSA Marek Szymanowski SSA Teresa Suchcicka SSA Bożena Szponar – Jarocka

Sygn. akt III AUa 540/18

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z 05 września 2016 r. w oparciu o przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887) oraz ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1242) odmówił P. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku wypadkiem przy pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła u wnioskodawcy niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy w dniu 23 lipca 2014 r.

P. W. kwestionując ustalenia ZUS co do aktualnego stanu jego zdrowia domagał się zmiany powyższej decyzji organu rentowego i przyznania mu renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację z uzasadnienia decyzji.

Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z 18 maja 2018 r. oddalił odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. z 5 września 2016 r.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że P. W. uległ wypadkowi przy pracy 23 lipca 2014 r. W wyniku tego wypadku poślizgnął się i uderzył lewą stroną ciała. Doznał urazu lewego barku. Do 31 stycznia 2016 r. był uprawniony do świadczenia rehabilitacyjnego. 10 lutego 2016 r. złożył do ZUS wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Orzeczeniem z 09 sierpnia 2016 r. Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z 23 lipca 2014 r. W konsekwencji organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

Orzeczeniem Wojewódzkiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w B. z 27 listopada 2015 r. P. W. został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności od 17 września 2015 r. na stałe.

Sąd Okręgowy powołując się na art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1773 ze zm.) oraz art. 17 ust. 1 w/w ustawy wskazał, że celem ustalenia aktualnego stanu zdrowia ubezpieczonego, pod kątem istnienia niezdolności do pracy pozostającej w związku z wypadkiem, dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii, neurologii, rehabilitacji i medycyny pracy.

Biegły sądowy z zakresu ortopedii po przeprowadzeniu badania podmiotowego, przedmiotowego oraz dokonaniu analizy dostępnej dokumentacji lekarskiej rozpoznał u P. W. następujące schorzenia: stan po urazie lewego barku, zmiany zwyrodnieniowe lewego barku, choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, stan po urazie lewego stawu kolanowego bez następstw, stan po urazie lewego stawu skokowego bez następstw. Zdaniem biegłego powyższe schorzenia nie powodują całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy. Badany był i jest leczony zachowawczo z powodu urazu lewego barku. Uzyskano dostateczny efekt kliniczny. Wymaga okresowych zabiegów rehabilitacyjnych i stosowania leków przeciwzapalnych. W stosunku do badania przez biegłego neurologa w 2015 r. nastąpiła znacząca poprawa stanu klinicznego pacjenta. Z uwagi na występujące dysfunkcje narządu ruchu mogą być ograniczone ciężkie prace fizyczne wymagające dźwigania i przenoszenia ciężkich przedmiotów. Przy uwzględnieniu kwalifikacji odwołującego się brak przesłanek do opiniowania niezdolności do pracy (k. 36-38).

Powyższą ocenę stanu zdrowia biegły z zakresu ortopedii podtrzymał w opinii uzupełniającej złożonej do akt sprawy w związku z uwagami zgłaszanymi przez odwołującego (k. 164-165).

Biegli sądowi z zakresu neurologii i rehabilitacji na podstawie badania przedmiotowego i neurologicznego rozpoznali u wnioskodawcy: zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne w odcinku szyjnym kręgosłupa z podawanym zespołem bólowym bez objawów korzeniowych i ubytkowych, zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatia wielopoziomowa w odcinku l/s z podawanym zespołem bólowym i rwą kulszową lewostronną, uogólniona choroba zwyrodnieniowa stawów, nadciśnienia tętnicze, migotanie przedsionków, stan po urazie lewego barku z ograniczeniem ruchomości, przykurcz D. obu rąk. W ocenie biegłych stwierdzone zaawansowanie schorzeń narusza sprawność organizmu w stopniu dającym podstawę do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy na okres jednego roku w związku z wypadkiem przy pracy. W uzasadnieniu opinii biegli wskazali, że stwierdzone dysfunkcje naruszają sprawność organizmu w stopniu umiarkowanym, mają charakter przewlekły, rokują niewielką poprawę przy systematycznym leczeniu zachowawczym. Badany wymaga leczenia w okresach nasilenia dolegliwości jednakże stopień naruszenia sprawności organizmu w zakresie układu neurologicznego i ruchu czyni badanego niezdolnym do pracy w związku z wypadkiem przy pracy na okres 1 roku od ustania świadczenia rehabilitacyjnego. W zakresie lewego barku nie stwierdza się zaników mięśniowych natomiast stwierdza się ograniczenie ruchomości czynnej powodującej i upoważniającej do uznania długotrwałej niezdolności do pracy. Biegli nie stwierdzili istotnej poprawy po dokonaniu badania porównując stan zdrowia odwołującego do poprzednich badań orzeczniczych (k. 122-125).

Powyższą ocenę stanu zdrowia biegła z zakresu neurologii podtrzymała w opiniach uzupełniających sporządzonych w związku z uwagami zgłaszanymi przez organ rentowy (k. 196-197, 243- 244).

Biegła sądowa z zakresu medycy pracy na podstawie badania podmiotowego, przedmiotowego i dokumentacji medycznej rozpoznała u odwołującego chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczną kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego z podawanym zespołem bólowym, uogólnioną chorobę zwyrodnieniową stawów, nadciśnienie tętnicze, bóle głowy pochodzenia naczyniowego, otyłość, przerost gruczołu krokowego w wywiadzie, żylaki odbytu w wywiadzie. Zdaniem biegłej schorzenia te nie naruszają sprawności organizmu w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Obecnie odwołujący jest zdolny do pracy zarobkowej. Zgłaszane przez badanego dolegliwości występują od wielu lat. Dolegliwości dotyczyły bólów i zawrotów głowy, dolegliwości bólowych ze strony narządu ruchu, układu krążenia, kiedy badali odwołującego biegli lekarze sądowi z zakresu neurologii, reumatologii, kardiologii i pulmonologii. Już w 2004 r. odwołujący został zakwalifikowany do leczenia operacyjnego kręgosłupa szyjnego, któremu się nie poddał. Już wówczas zgłaszał dolegliwości bólowe o typie rwy barkowej lewostronnej. Obecnie podaje dolegliwości, które występują od kilkunastu lat. P. W. jest zdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, posiada wykształcenie wyższe, jest magistrem nauk administracyjnych (k. 286-287).

Z uwagi na rozbieżne stanowiska biegłych sądowych Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii innego biegłego neurologa.

Biegły ten na podstawie badania przedmiotowego i dokumentacji lekarskiej rozpoznał u P. W.: chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z przewlekłym zespołem bólowym, stan po artroskopii kolana lewego – 2013 r. i barku prawego w 2007 r., przebyty 23 lipca 2014 r. uraz barku lewego, przykurcz D. obu rąk. Biegły nie stwierdził niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 23 lipca 2014 r. W uzasadnieniu opinii biegły wyjaśnił, że przewlekły zespól bólowy kręgosłupa występował u opiniowanego od wielu lat i nie ma związku z urazem z dnia 23 lipca 2014 r. W aktualnym stopniu nasilenia schorzenie neurologiczne nie powoduje istotnego upośledzenia funkcji ruchowych. Biorąc pod uwagę wykształcenie badanego i charakter wykonywanej przez niego pracy biegły nie stwierdził niezdolności do pracy (k. 349-351).

P. W. wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych sądowych z zakresu neurologii i konfrontacji biegłych z zakresu neurologii, a także konfrontacji biegłych sądowych z zakresu neurologii z Wojewódzkim Zespołem do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B..

Sąd pierwszej instancji oddalił wniosek w przedmiocie dopuszczenia nowych dowodów jako niezasadny. Zdaniem Sądu Okręgowego, powołani w sprawie biegli wypowiedzieli się w sposób wyczerpujący w przedmiocie niezdolności do pracy ubezpieczonego. Niewątpliwie wydane opinie nie były jednomyślne w zakresie oceny istnienia u wnioskodawcy niezdolności do pracy w związku wypadkiem przy pracy. Należy jednak zwrócić uwagę, że każdy z biegłych ocenił stan zdrowia odwołującego, wydając opinie w zakresie schorzeń dotyczących swojej specjalizacji, przy czym należało mieć na uwadze w obecnej sprawie, że ocenie podlegały wyłącznie skutki przebytego wypadku przy pracy.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był w ocenie Sądu Okręgowego wystarczający, aby zostało na nim oparte orzeczenie. Orzekając w przedmiotowej sprawie Sąd pierwszej instancji oparł się na ocenie stanu zdrowia dokonanej przez biegłych sądowych z zakresu ortopedii, medycyny pracy i drugiego biegłego z zakresu neurologii, których opinie były ze sobą zgodne. Zdaniem Sądu Okręgowego opinie tych biegłych zostały sporządzone w sposób rzeczowy i konkretny, zawierały jasne logiczne i przekonujące wnioski. Jako opinie fachowe, obiektywne, wszechstronne i należycie uzasadnione zasługują na uwzględnienie.

Jednocześnie Sąd Okręgowy podkreślił, że o uznaniu za niezdolną do pracy osoby ubiegającej się o rentę, decyduje bezstronna ocena stanu jej zdrowia dokonana poprzez lekarzy specjalistów. Subiektywne odczucia ubezpieczonego i zgłaszane dolegliwości nie mogą stanowić podstawy orzekania, jeżeli nie znajdują potwierdzenia w obiektywnych dowodach, jakimi są wyniki badań.

W świetle opinii sporządzonych przez wskazanych biegłych, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że P. W. jest zdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. W tej sytuacji odwołanie jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł odwołujący, który zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego w całości, zarzucił mu:

-

niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w sprawie,

-

niewłaściwą ocenę dowodów w sprawie, czym Sąd Okręgowy przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, gdyż powyższa ocena jest wręcz sprzeczna z zasadami współżycia społecznego oraz sprzeczna z wykładnią prawa,

-

nieprzychylanie się do wniosków dowodowych kierowanych przez powoda.

Wskazując na powyższe, odwołujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd Okręgowy lub rozpoznanie sprawy przez Sąd Apelacyjny oraz zwolnienie powoda z opłaty sądowej w związku z trudną sytuacją materialną i zdrowotną powoda.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego okazała się nieuzasadniona.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji jest prawidłowe. Sąd Okręgowy właściwie przeprowadził postępowanie dowodowe, w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego oraz dokonał trafnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy. Sąd odwoławczy podzielił ustalenia i rozważania prawne Sądu Okręgowego, rezygnując jednocześnie z ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyroki Sądu Najwyższego z 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAPiUS 1999/24 poz. 776, z 22 lutego 2010 r. I UK 233/09, LEX nr 585720).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1773 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy przysługuje dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. Z kolei w myśl art. 18 ust. 1 w/w ustawy przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tego świadczenia oraz jego wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W dalszej kolejności wskazać należy, że o niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Dotyczy to również schorzeń o przewlekłym charakterze, które występują u ubezpieczonego (wyrok SN z 1 grudnia 2000 r. II UKN 113/00, OSNP 2002/14/343). Schorzenia te muszą naruszać sprawność organizmu w znacznym stopniu na dłuższy okres czasu. Nadto, w orzecznictwie ugruntował się pogląd, zgodnie z którym sam fakt istnienia schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu, nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich (wyrok Sądu Najwyższego z 12 lipca 2005 r., II UK 288/04, OSNP 2006/5-6/99).

Podkreślenia również wymaga, że w postępowaniu sądowym ocena niezdolności do pracy, w zakresie naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy – weryfikacja orzeczeń lekarzy orzeczników, z zasady wymaga wiadomości specjalnych. Z istoty i celu dowodu z opinii biegłego wynika, że jeśli rozstrzygnięcie wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłego jest konieczny. W takim wypadku sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok SN z 27 listopada 1974 r. II CR 748/74, Lex nr 7618). Sąd ocenia opinie biegłych pod kątem ich logiki, spójności oraz tego, czy odpowiadają na postawione tezy dowodowe.

W ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd pierwszej instancji zasadnie dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu ortopedii, neurologii, rehabilitacji i medycyny pracy jako lekarzy specjalizujących się w adekwatnych do zdiagnozowanych i wskazywanych przez ubezpieczonego schorzeń. I tak, biegły z zakresu ortopedii stwierdził, że rozpoznane u odwołującego schorzenia nie powodują całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy. Z kolei biegli sądowi z zakresu neurologii i rehabilitacji na podstawie badania przedmiotowego i neurologicznego ocenili, że stopień naruszenia sprawności organizmu w zakresie układu neurologicznego i ruchu czyni badanego niezdolnym do pracy w związku z wypadkiem przy pracy na okres 1 roku od ustania świadczenia rehabilitacyjnego. Biegła sądowa z zakresu medycyny pracy uznała, że schorzenia odwołującego nie naruszają sprawności organizmu w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych przez odwołującego kwalifikacji.

Z uwagi na rozbieżne stanowiska biegłych, zasadnie Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii innego biegłego neurologa, który na podstawie badania przedmiotowego i dokumentacji lekarskiej ocenił, że w aktualnym stopniu nasilenia schorzenie neurologiczne nie powoduje istotnego upośledzenia funkcji ruchowych, a tym samym biorąc pod uwagę wykształcenie badanego i charakter wykonywanej przez niego pracy, biegły nie stwierdził niezdolności do pracy.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego wydane w sprawie opinie biegłych z zakresu ortopedii, neurologii (R. P.), rehabilitacji i medycyny pracy są kompleksowe, rzetelne, uzasadnione oraz odnoszą się do stanu zdrowia P. W. i okoliczności wynikających z całokształtu dokumentacji medycznej, uwzględniając kwalifikacje zawodowe posiadane przez ubezpieczonego. Opinie te zostały wydane przez lekarzy właściwych specjalności, po uprzednim zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy oraz po jego przebadaniu. W treści opinii biegli ustosunkowali się do rozpoznanych u wnioskodawcy schorzeń oraz ocenili ich wpływ na jego zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. W szczególności zwrócić należy uwagę na opinię biegłego R. P., której prawidłowość była wielokrotnie kwestionowana przez odwołującego w pismach procesowych. Biegły ten rozpoznał u odwołującego chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z przewlekłym zespołem bólowym, stan po artroskopii kolana lewego – 2013 r. i barku prawego w 2007 r., przebyty 23.07.2014 r. uraz barku lewego i przykurcz D. obu rąk. Na podstawie powyższego biegły nie stwierdził niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z 23.07.2014 r. Na uwagę zasługuje fakt, że biegły sporządzając opinię, wziął pod uwagę, że opiniowany od wielu lat zgłaszał dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa, barków, stawów biodrowych i kolanowych oraz bóle i zawroty głowy, jak również, że przed kilkoma laty miał kardiowersję z powodu napadowego migotania przedsionków. Co więcej, biegły wskazał, że 23.07.2014 r. opiniowany doznał urazu barku lewego a nie kręgosłupa. Przewlekły zespół bólowy kręgosłupa występował u odwołującego od wielu lat i nie ma związku z urazem z 23.07.2014 r., a co za tym idzie, w aktualnym stopniu nasilenia schorzenia neurologiczne nie powodują istotnego upośledzenia funkcji ruchowych.

Wskazać w tym miejscu należy, iż opinia biegłego podlega ocenie - przy zastosowaniu przepisu art. 233 § 1 k.p.c. - na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (por. postanowienie SN z 7 listopada 2000 r., sygn. I CKN 1170/98, wyrok SN z 15 listopada 2000 r., sygn. IV CKN 1383/00). W ten sposób Sąd dokonuje weryfikacji stanowiska wyrażonego przez lekarza leczącego, jak i orzecznika organu rentowego. Zadaniem biegłego jest udzielenie sądowi, na podstawie posiadanych wiadomości fachowych i doświadczenia zawodowego, informacji i wiadomości niezbędnych do ustalenia i oceny okoliczności sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 6 lutego 2003 r., IV CKN 1763/00). Mając powyższe na uwadze, zasadnie Sąd pierwszej instancji uznał, że opinia biegłego R. P. jako sporządzona w sposób wszechstronny i fachowy zasługuje na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w apelacji, a mianowicie twierdzenia ubezpieczonego, że w ciągu ostatnich lat jego stan zdrowia uległ pogorszeniu, podkreślić należy, że Sąd bierze pod uwagę stan zdrowia ubezpieczonego na dzień wydania zaskarżonej decyzji, badając jej zgodność z prawem pod względem formalnym i merytorycznym (por. wyroki SN z 20 maja 2004 r., II UK 395/03, OSNP 2005/3/43 i 7 lutego 2006 r. I UK 154/05, LEX nr 272581). Ponadto, o niezdolności do pracy nie decydują lekarze leczący ubezpieczonego, gdyż chodzi tu o ocenę niezdolności do pracy w prawnym rozumieniu, podejmowaną w trybie określonej procedury i przez odpowiednie organy (por. wyrok SN z 18 maja 2010 r. I UK 22/10, LEX nr 607130). Natomiast zgromadzona dokumentacja lekarska ubezpieczonego jest przedmiotem oceny lekarzy orzeczników ZUS, a następnie biegłych lekarzy w postępowaniu sądowym. Opiniujący w sprawie biegli, oceniając stan zdrowia odwołującego oparli się nie tylko na badaniu ubezpieczonego i wywiadzie z nim, ale także na zgromadzonej dokumentacji lekarskiej obrazującej stan zdrowia aktualny na dzień wydania zaskarżonej decyzji.

Zaznaczyć jednocześnie należy, że Sąd nie neguje faktu, że skarżący jest dotknięty wieloma schorzeniami, w tym ortopedycznymi i neurologicznymi. Niemniej jednak, samo występowanie określonych jednostek chorobowych, a nawet subiektywne odczucia ubezpieczonego o utracie zdolności do zarobkowania z uwagi na te choroby i przebyty wypadek nie powodują automatycznie możliwości uznania takiej osoby za niezdolną do pracy w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Ocena niezdolności do pracy z medycznego punktu widzenia wymaga wiadomości specjalnych i Sąd nie może opierać ustaleń w tym zakresie na własnym przekonaniu, czy też na twierdzeniach strony. Ponadto ocena, czy osoba ubiegająca się o rentę jest niezdolna do pracy powinna, poza aspektem biologicznym (medycznym), uwzględniać także obiektywną możliwość podjęcia przez nią dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem jej kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych (wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98, wyrok Sądu Najwyższego z 17 kwietnia 2014 r., I UK 396/13).

Na podstawie stanu zdrowia ubezpieczonego Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem wydanym 9 sierpnia 2016 r. nie stwierdziła niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Powyższe potwierdziły opinie biegłych z zakresu ortopedii, neurologii i medycyny pracy sporządzone na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji. Skoro zatem ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy w związku z wypadkiem, zasadnie organ rentowy odmówił mu przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy zaistniałym 23 lipca 2014 r.

W związku z powyższym, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację ubezpieczonego jako bezzasadną.

SSA Marek Szymanowski SSA Teresa Suchcicka SSA Bożena Szponar – Jarocka