Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt II K 268/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Łomży II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Modzelewska

Protokolant: Monika Korytkowska

w obecności oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego A. S.

po rozpoznaniu w dniach 23.11.2017r, 16.01.2018r, 08.05.2018r, 15.01.2019r na rozprawie

sprawy

1.  Z. S.

syna B. i H. zd. C.

urodzonego (...) w Ł.

oskarżonego o to, że:

od dnia 28 grudnia 2015r. działając jako w. Gminy W., będąc reprezentantem Gminy W. odpowiedzialnym za wykonanie umowy o roboty budowlane nr (...) z dnia 2 października 2015 r. dotyczącej przebudowy oraz rozbudowy drogi gminnej nr (...) przez wieś W. nie dopełniał obowiązków służbowych w związku z nieprawidłowym wykonaniem tejże umowy, polegającej na istotnym odstąpieniu przy realizacji budowy od zatwierdzonej dokumentacji projektowej z dnia 24 sierpnia 2015r. (Zezwolenie na realizację inwestycji drogowej z dnia 24 sierpnia 2015r. nr (...) znak: (...).6740.2.3.2015) w postaci braku przebudowy zjazdu na posesję i pola oskarżyciela subsydiarnego, tj. działki nr (...) co doprowadziło do pozbawienia możliwości dojazdu do działki nr (...) z drogi publicznej, czym działał na szkodę interesu Gminy W. oraz interesu oskarżyciela subsydiarnego,

tj. o czyn art. 231§1 kk

2.  E. S.

córki M. i J. zd. P.

urodzonej (...) w Ł.

oskarżonej o to, że

w dniu 28 grudnia 2015r. działając jako P.Komisji powołanej w sprawie odbioru końcowego zadania „Przebudowa i rozbudowa drogi gminnej Nr (...) przez wieś W.” poświadczyła nieprawdę, iż roboty budowlane w ramach umowy o roboty budowlane nr (...)z dnia 2 października 2015 r. były wykonane zgodnie z umową i aneksem oraz dokumentacją projektową ze zmianami nieistotnymi, podczas gdy wykonanie umowy odbyło się z istotnym odstąpieniem od zatwierdzonej dokumentacji projektowej z dnia 24 sierpnia 2015r. (Zezwolenie na realizację inwestycji drogowej z dnia 24 sierpnia 2015r. nr (...) znak: (...).6740.2.3.2015) w postaci braku przebudowy zjazdu na posesję i pola oskarżyciela subsydiarnego, tj., działki nr (...) co doprowadziło do pozbawienia możliwości dojazdu do działki nr (...) z drogi publicznej, czym także nie dopełniła obowiązków służbowych,

tj. o czyn z art. z art. 231§1 kk w zw. z art. 271§1 kk

I.  Oskarżonych Z. S. i E. S. uniewinnia od popełnienia zarzucanych im czynów.

II.  Zasądza od oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego A. S. na rzecz oskarżonego Z. S. kwotę 840 (osiemset czterdzieści ) złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów obrony.

Zasądza od oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego A. S. na rzecz oskarżonej E. S. kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów obrony.

III.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz na kancelarii r. pr. A. S. (1) kwotę 1512 (jeden tysiąc pięćset dwanaście) złotych, powiększoną o należny podatek VAT w stawce 23% tytułem kosztów zastępstwa procesowego z urzędu.

IV.  Kosztami postępowania, poza uiszczoną przez oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego kwotą zryczałtowanych wydatków, obciąża Skarb Państwa.

sygn. akt II K 268/17

UZASADNIENIE

Z. S. został oskarżony o to, że od dnia 28 grudnia 2015r, działając jako wójt Gminy W., będąc reprezentantem Gminy W. odpowiedzialnym za wykonanie umowy o roboty budowlane (...)z dnia 2 października 2015 r. dotyczącej przebudowy oraz rozbudowy drogi gminnej nr (...) przez wieś W. nie dopełniał obowiązków służbowych w związku z nieprawidłowym wykonaniem tejże umowy, polegającej na istotnym odstąpieniu przy realizacji budowy od zatwierdzonej dokumentacji projektowej z dnia 24 sierpnia 2015r (zezwolenie na realizację inwestycji drogowej z dnia 24 sierpnia 2015r. nr (...) znak: (...).6740.2.3.2015) w postaci braku przebudowy zjazdu na posesję i pola oskarżyciela subsydiarnego, tj. działki nr (...) co doprowadziło do pozbawienia możliwości dojazdu do działki nr (...) z drogi publicznej, czym działał na szkodę interesu Gminy W. oraz interesu oskarżyciela subsydiarnego, tj. o czyn art. 231§1 kk.

E. S. natomiast został oskarżoną o to, że w dniu 28 grudnia 2015r. działając jako P. Komisji powołanej w sprawie odbioru końcowego zadania „Przebudowa i rozbudowa drogi gminnej Nr (...) przez wieś W.” poświadczyła nieprawdę, iż roboty budowlane w ramach umowy o roboty budowlane nr (...) z dnia 2 października 2015 r. były wykonane zgodnie z umową i aneksem oraz dokumentacją projektową ze zmianami nieistotnymi, podczas gdy wykonanie umowy odbyło się z istotnym odstąpieniem od zatwierdzonej dokumentacji projektowej z dnia 24 sierpnia 2015r. (Zezwolenie na realizację inwestycji drogowej z dnia 24 sierpnia 2015r. nr (...) znak: (...).6740.2.3.2015) w postaci braku przebudowy zjazdu na posesję i pola oskarżyciela subsydiarnego, tj., działki nr (...) co doprowadziło do pozbawienia możliwości dojazdu do działki nr (...) z drogi publicznej, czym także nie dopełniła obowiązków służbowych, tj. o czyn z art. z art. 231§1 kk w zw. z art. 271§1 kk.

W toku postępowania w sprawie i w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Gmina W. podjęła działania w celu realizacji inwestycji w postaci przebudowy i rozbudowy drogi gminnej Nr (...) we wsi W., gmina W.. W tym celu, w trybie ustawy o zamówieniach publicznych rozpisano przetarg na wykonanie dokumentacji projektowej, który rozstrzygnięto w ten sposób, że wygrał go w zakresie projektowania w części drogowej posiadający niezbędne uprawnienia mgr. inż. A. Ł.. Wykonany projekt budowlany o nazwie „Przebudowa i rozbudowa drogi gminnej nr (...) przez wieś W.” zakładał m.in. wybudowanie zjazdu do posesji stanowiącej własność oskarżyciela A. S., położonej we wsi W. (...), oznaczonej numerem ewidencyjnym (...), który powinien zostać naniesiony jako odchodzący z drogi wewnętrznej, prowadzącej do drogi gminnej nt. 158, co jednakże w sposób prawidłowy nie zostało oznaczone i ujęte w planach projektowych. Powstała różnica w oznaczeniu tego zjazdu na projekcie, gdyż jest oznaczony 03.85 km 1+055,50, zaś w załączniku na kilometrze 1+055,42 jako zjazd na tą drogę wewnętrzną. W trakcie projektowania nie uwzględniono konieczności zajęcia części działki należącej do A. S. o nr. (...) celem wykonania na nią zjazdu, ograniczając się wyłącznie do pasa drogowego, jak też faktu, iż rzędna drogi (jej wysokość) uległa poniesieniu w tym miejscu o minimum 0,5 metra. Pomimo tych drobnych uchybień, które nie zostały zapewne dostrzeżone przez projektujących i inwestora, cała dokumentacja projektowa został zgłoszona do zatwierdzenia, po czym w dniu 24 sierpnia 2015r Gmina W. otrzymała zezwolenie nr (...) wydane przez Starostę (...) na realizacje inwestycji drogowej polegającej na przebudowie i rozbudowie drogi gminnej Nr (...) we wsi W.. Zezwolenie zostało wydane w oparciu o złożone przez inwestora dokumenty, w tym zatwierdzony projekt budowlany „Przebudowa i rozbudowa drogi gminnej nr (...) przez wieś W.”, bez jakichkolwiek uwag.

W dniu 2 października 2015 r. Gmina W. reprezentowana przez w.gminy W. - Z. S. zawarła umowę o roboty budowlane nr (...)z firmą (...) Sp. z o.o. ul. (...), (...)-(...) Ł., której przedmiotem było wykonanie zadania „Przebudowa i rozbudowa drogi gminnej nr (...) przez wieś W.”. Z ramienia wykonawcy kierownikiem budowy został R. B., a inspektorem nadzoru z ramienia inwestora - A. Ł..

W trakcie realizacji inwestycji ujawniło się, że rzędna drogi względem posesji oskarżyciela uległa zmianie w stosunku do pierwotnej, co było zgodne z projektem, który był realizowany. Wykonawca, kierując się wskazaniami w projekcie przystąpił do wykonania zjazdu na działkę nr. (...) jednakże poza projektowanym zakresie ograniczającym się do pasa drogowego, wykonał nasyp ziemny na działce nr. (...) nie przewidziany projektem aby realnie umożliwić zjazd na ta działkę. A. S.z uwagi na zajecie części jego działki bez tytułu prawnego, zażądał usunięcia tego nasypu, co nastąpiło. Po zakończeniu zaprojektowanych prac zgodnie z zatwierdzonym projektem, inwestycja został przedstawiona do odbioru, a jej wykonanie zgodnie z projektem potwierdził z ramienia inwestora inspektor nadzoru A. Ł.. Powołana przez inwestora komisja odbiorowa, której pracami kierowała E. S., a której członkami byli nadtoA. S. (2) J. M., kierownik budowy: R. B. oraz inspektora nadzoru A. Ł., w dniu 28 grudnia 2015r. poświadczyła w protokole odbioru, iż roboty budowlane w ramach umowy o roboty budowlane nr (...)z dnia 2 października 2015 r, zostały wykonane zgodnie z umową i aneksem oraz dokumentacją projektową. Obecny w trakcie odbioru na placu budowy A. S. sygnalizował brak zjazdu na swoją posesję tj. dostępu do drogi publicznej dla działki o numerze (...). Na skutek zgłoszenia w dniu 12 stycznia 2016 r do P.Inspektoratu Nadzoru B. w Ł., potwierdzone zostało wykonanie obiektu zgodnie z projektem z nieistotnymi odstępstwami.

Po zakończeniu inwestycji oskarżyciel A. S.występował do organów nadzoru budowlanego informując je o nieprawidłowości przy realizacji budowy. Na skutek jego wystąpień toczyło się szereg postępowań administracyjnych które doprowadziły m. in do zmian w postaci ustawienia barier ochronnych wzdłuż części drogi, jak też poprawek wynikających z konieczności uregulowania spływu wód gruntowych. Nie mniej jednak, trwające kilka lat postępowanie administracyjne na różnych jego szczeblach nie doprowadziło w sposób skuteczny do nakazania Gminie W. wykonania zjazdu z drogi (...) na działkę oskarżyciela. Jako ostatni na chwilę obecna, zapadł wyrok WSA w Białymstoku w dniu 06.02.2018r (nieprawomocny) sygn.. akt II SA/Bk 740/17, oddalajacy skargę I. i A. S. na decyzje o odmowie wykonania przebudowy zjazdu na ich działkę. Podstawą wydania tego rozstrzygnięcia nie było uznanie, iż ów zjazd nie powinien był być zaprojektowany i wykonany, ale fakt, że w trakcie postępowania droga wewnętrzna, odchodząca od drogi gminnej, przy której znajdował się zjazd na działkę nr.(...)stała się droga gminną, a więc droga publiczną i w obecnej chwili przepisy prawa nie pozwalają umiejscowienie tego zjazdu w pierwotnym miejscu, gdyż jest zbyt blisko skrzyżowania.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o :

częściowo wyjaśnienia oskarżonych Z. S. (k. 176 – 177), E. S. (k. 177 – 177odwr.), zeznań świadków : B. S. (k. 245 – 247 – maszynopis 706 – 707 akt PR 2 Ds 70.2017, 178 – 178odwr.), R. B. (k. 178 – 179), A. Ł. (k. 181 akt PR 2 Ds 70.2017, 179odwr. – 180), A. S. (k. 180 – 181), Ł. M. (k. 175 – 177 akt PR 2 Ds 70.2017, 199odwr. – 201odwr.), R. O. (k. 241odwr. – 242), R. S. (k. 242 - 243), a nadto dowodów znajdujących się w aktach sprawy PR 2 Ds 70.2017 Prokuratury Rejonowej w Łomży w postaci: pism P. Inspektoratu B.(k. 4-5, 119-124, 253-257, 721-725), projektu budowlanego z załącznikami (k. 14-117); pisma W. Inspektoratu Nadzoru B.w B. (k. 125-128) protokołu odbioru końcowego (k. 145) postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa (k. 151) notatki służbowej (k. 156) protokołu oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 189-209, 230), planu zagospodarowania działki (k. 234-235, 718), materiału fotograficznego (k.241-242), kopi dokumentacji budowanej (k. 258-675), postanowienia o umorzeniu śledztwa (k. 681-682, 734-735), postanowienia tut. Sądu sygn.. II Kp 390/16; decyzji P.InspektoratuB.(k.719-720), decyzji (k. 755-756, 758- 759, 770), notatki służbowej (k. 757) oraz zgromadzonych w niniejszej sprawie tj. materiału zdjęciowego (k 4-7), pisma P. Inspektoratu Nadzoru B. (k. 97), protokół rozprawy (k. 102), projektu budowalnego (k. 103-142), umowy o roboty budowlane (k.143-146), decyzji o zezwolenie realizacji inwestycji drogowej (k.147-151), planu zagospodarowania działki (k.152), notatki służbowej (...) (k 153-154), pisma Urzędu Gminy w W. (k. 155); decyzji (...) (k 161-162), pisma (...) z załącznikami (k. 163-166), wyroku WSA w Białymstoku (k 228-233), danych o karalności (k. 238-239), opinii biegłego E. F. (k. 249-271, 306 – 307), danych o karalności (k. 301-302).

Oskarżeni Z. S. i E. S. nie przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów (k. 176 – 177, 177 – 177odwr.).

Z. S. (k. 176 – 177) twierdził, że wykonanie projektowanej drogi we wsi W. odbyło się bez naruszenia przepisów prawa. Wskazywał, że gmina uzyskała pozwolenie budowlane obejmujące w swoim zakresie pas drogowy, jak też kilka działek które były wywłaszczone pod ten cel - budowy drogi i zgodnie z tym pozwoleniem została zrealizowane inwestycja w ramach tych działek. W jego ocenie, zjazd na działkę pana S. w ramach działki, w której był zgodnie z projektem wrysowany, został zrealizowany, gdyż projekt nie obejmował wejścia na tą działkę. Wskazywał nadto, iż wjazd, który oskarżyciel wykorzystywał był wykonany niezgodnie z pozwoleniem na budowę, a przez to był on nielegalny, zlokalizowany na skrzyżowaniu dwóch dróg. Twierdził, że mimo tego, w projekcie został on wyrysowany na skrzyżowaniu w ramach pasa drogowego i taki zakresie został wykonany, a w jego ocenie, pan S. mógł dowiązać do tego zjazdu. Dodał, iż z jego wiedzy wynika, że wykonawca w trakcie budowy drogi zrealizowała nasyp na działce pana S., a następnie na jego wniosek go zlikwidował. Odpowiadając na pytania stwierdził, że ów nasyp nie był wykonany w ramach projektu, ale został wykonany przez firmę budującą drogę. Stwierdził też, że w trakcie prac do projektu były wprowadzane zmiany, o czym był informowany, a dotyczyły one zmian nieistotnych polegających na przełamaniu konstrukcji ze spadku 2% w stronę państwa S. na daszkowy tak żeby ograniczyć spływ wody na ich posesję, na co wyraził zgodę. Twierdził, że o rozebraniu nasypu na żądanie pana S. dowiedział się w dniu odbioru. Zaprzeczył aby wcześniej miał wiedzę o problemach ze zjazdem, gdyż uważał, że tak, jak został przewidziany w ramach dokumentacji, zjazd ten został wykonany, gdyż zakres projektu nie obejmował jego działki. Twierdził, że wcześniejsze rozmowy w panem S. dotyczyły spływu wód z drogi tj. o przełamaniu na konstrukcję daszkową. Dodał też, że w trakcie postępowania przed inspekcją budowlaną uzyskał wiedzę, że właściciel działki ma prawo nie wpuścić na swoją posesję i dlatego uważał, że z takiego prawa pan S. skorzystał. Dodał, że na etapie projektowania i uzyskiwania pozwolenia pan S. nie zgłaszał uwag co do projektowanego zjazdu, jak i całej drogi.

Oskarżona E. S. wyjaśniała natomiast (k. 177 – 177odwr.), iż przebudowa i rozbudowa drogi gminnej była wykonana na podstawie wydanego zezwolenia, zaś projekt budowlany, który był załącznikiem do pozwolenia na budowę, obejmował tylko i wyłącznie działki pasa drogowego dróg należących do gminy oraz kilka działek, które podlegały wywłaszczeniu. Natomiast działka (...), która jest własnością pana S., nie była objęta zakresem projektu budowlanego ani też wydanym zezwoleniem. Dlatego też umowa z wykonawcą obejmowała tylko i wyłącznie zakres objęty projektem oraz zezwoleniem na realizację inwestycji drogowej, a wszelkie prace objęte projektem i umową z wykonawcą zostały wykonane. Dopytywana dodała, że przed odbiorem zapoznawała się z dokumentacją projektową. Przy odbiorze nie była informowana o odstępstwach od projektu w zakresie zjazdu na działkę państwa S., a o wcześniejszy problemach związanych z wykonaniem tego zjazdu nie miała wiedzy, dlatego nie wiedziała o tym, że na tej działce był wykonywany jakiś nasyp. Opisując wydarzenia z dnia odbioru twierdziła, że stojąc z innymi osobami bezpośrednio przy działce pana S., nie słyszała całości rozmowy prowadzonej przez pana S. z Wójtem. Wyjaśniła, że w ramach swoich obowiązków w Urzędzie Gminy W. nie miała żadnych uprawnień nadzorczych nad realizacją tej inwestycji, gdyż zajmował się tym inspektor nadzoru. Ona była jedynie p. komisji odbierającą tą inwestycję, a fakt, iż inwestycja została wykonana w całości bez istotnych odstępstw, ustaliła na podstawie analizy dokumentacji i oględzin w terenie, dlatego według niej zjazd na działkę pana S. został wykonany w obrębie pasa drogowego zgodnie z projektem.

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu, twierdzenia oskarżonych iż zjazd na działkę oskarżyciela subsydiarnego A. S. został wykonany zgodnie z dokumentacja projektową i uzyskanym zezwoleniem, zasługują na wiarę.

Decydującym dowodem, pozwalającym pozytywnie zweryfikować depozycje oskarżonych jest złożona w niniejszej sprawie opinia biegłego z zakresu budownictwa drogowego inż. E. F. (k. 249 - 271, 306 – 307). Biegły w opinii złożonej na piśmie, po oględzinach wykonanej drogi i analizie dokumentacji projektowej i wykonawczej w sposób jednoznaczny stwierdził, iż zjazd na działke nr. (...) w dokumentacji projektowej, nie został naniesiony graficznie na planie sytuacyjnym jak inne zjazdy, lecz został tylko wpisany pod lp. 18 w wykazie zjazdów typem 03.85 w katalogu typowych szczegółów drogowych, co było w jego opinii niezgodne ze sztuka projektową dotyczącą grafiki i kilometrażu. Dodał też, że w dniu oględzin zjazd na działkę nr (...) nie został wykonany (k. 253). W opinii ustnej, ustosunkowując się do zarzutów stron doprecyzował (k. 306 – 307), że z jego wieloletniej praktyki wynika, iż zamawiający dokumentację projektową w ramach zamówień publicznych, jak to było w niniejszym przypadku, nie ma obowiązku sprawdzania prawidłowości jej wykonania, gdyż projektant i sprawdzający ta dokumentację złożyli oświadczenia, że została wykonana zgodnie z przepisami. W jego ocenie, w niniejszym przypadku błąd popełnił projektant, gdyż zjazd na działkę nr. (...)był z drogi wewnętrznej. Natomiast tym przypadku projektant wpisał, że zjazd ten Lp 18 jest w kilometrze 1+055,50, w innym miejscu, iż jest w kilometrze 1+055,42, czyli jako zjazd na tą drogę wewnętrzną. Stwierdził, że w wyniku tego ów zjazd prywatny pokrywa się ze zjazdem na drogę wewnętrzną, a tak być nie może. Dlatego też uważa, że oznaczenie zjazdu jako 03.85 km 1+055,50 jest błędne, bo nie jest to zjazd z tej drogi, tylko z drogi gminnej, i jest to uchybienie projektanta. W jego ocenie i pomiarów wynika, ze zjazd na tą działkę powinien być w kilometrze 0+014,50 drogi wewnętrznej, a nie z drogi gminnej. Nie był w stanie ustosunkować się do tego, iż postępowanie dotyczące projektanta przed Rzecznikiem Odpowiedzialności Zawodowej (...) zakończyło się umorzeniem. Odpowiadając na pytania stron stwierdził, że błędów w dokumentacji tj. w rysunku dołączonego do projektu, laik nie zobaczyłby. Dodał również, że on sam, bez załącznika widziałby, że na tym projekcie jest coś zapisane jak zjazd, tylko że on jest oznaczony z drogi wewnętrznej tj. z działki (...), natomiast w projekcie i w wykazie jest wpisany kilometraż, ale już nie drogi wewnętrznej, a gminnej. W jego ocenie, wykonanie prawidłowego zjazdu z działkę (...), wykraczałoby poza granice terenu objętego zezwoleniem (...), gdyż nie ma w nim tym zajęcia części działki (...), czego inwestor nie planował. Gdyby to było ujęte w projekcie, to wykonanie tego zjazdu byłoby możliwe, dlatego też wykonanie nasypu na działce (...), było to podjęte w celu zapewnienia dojazdu do tej działki. W końcowej części opinii ustnej stwierdził, iż w momencie, gdy inspektor nadzoru ustanowiony przez inwestora potwierdza, że roboty zostały wykonane zgodnie z dokumentacją projektową, inwestor nie musi tego sprawdzać, bo inwestor nie musi się na tym znać. Nawet gdyby oskarżyciel wniósł zastrzeżenia w dniu odbioru, że zjazd nie jest wykonany, inwestor mając potwierdzenie inspektora nadzoru, że zjazd został wykonany, nie musi tego sprawdzać.

Powyższa opinia, w ocenie Sądu w sposób jednoznaczny pozwala na stwierdzenie, iż w działaniach obu oskarżonych nie sposób jest dopatrzeć się znamion zarzucanych im czynów zabronionych.

Nie mnie jednak, nim Sąd przejdzie do ostatecznych wniosków w niniejszej sprawie stwierdził, iż okoliczności faktyczne w niniejszej sprawie, wymagające dowodzenia za pomocą dowodów osobowych tj. świadków, nie są sporne, gdyż oczywistym jest że w efekcie końcowym, działka nr. (...)stanowiąca własność oskarżyciela do chwili obecnej pozbawiona jest możliwości dojazdu z drogi publicznej lub wewnętrznej. Splot okoliczności, który doprowadził to powyższego wskazuje, iż być może mamy do czynienia z brakiem dobrej woli po obu stronach niniejszego sporu tj. ówczesnych władz Gminy W., jak i po stronie oskarżyciela. Nie mniej jednak dochodzenie przyczyn takiego stanu rzeczy wykracza poza granice kognicji sądu w niniejszej sprawie.

Stwierdzić w tym miejscu należy, iż większość zeznań przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków nie ma istotnego znaczenia dla jej rozstrzygnięcia, nie mniej jednak spora część z nich, a w szczególności A. Ł., ma interes w tym, aby przedstawiać okoliczności faktyczne w możliwie korzystny dla siebie sposób. Przytaczanie zeznań świadków i odnoszenie się w sposób szczegółowy do zawartych w ich zeznaniach twierdzeń, nic nie wnosi do ostatecznej decyzji w niniejszej sprawie, dlatego też Sąd poprzestaje na ogólnym stwierdzeniu, iż w przeważającej większości ich zeznania znajdują oparcie w ustalonym stanie faktycznym i dotyczy to świadków : B. S. (k. 245 – 247 – maszynopis 706 – 707 akt PR 2 Ds 70.2017, 178 – 178odwr.), R. B. (k. 178 – 179), , Ł. M. (k. 175 – 177 akt PR 2 Ds 70.2017, 199odwr. – 201odwr.), R. O. (k. 241odwr. – 242). Zeznania A. Ł. (k. 181 akt PR 2 Ds 70.2017, 179odwr. – 180), A. S. (k. 180 – 181) i R. S. (k. 242 - 243), bezpośrednio zainteresowanych rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie, tak jak przywołano to wyżej, okoliczności faktyczne interpretują w najbardziej korzystny dla siebie sposób, nie mniej jednak, odnoszenie się w sposób szczegółowy jest zbyteczne w niniejszej sprawie.

Pozostałe dowody wskazane jako podstawa ustaleń stanowią m. in. w aktach sprawy PR 2 Ds 70.2017 Prokuratury Rejonowej w Łomży w postaci: pism P. Inspektoratu B. (k. 4-5, 119-124, 253-257, 721-725), projektu budowlanego z załącznikami (k. 14-117); pisma W. Inspektoratu Nadzoru B.w B. (k. 125-128) protokołu odbioru końcowego (k. 145) postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa (k. 151) notatki służbowej (k. 156) protokołu oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 189-209, 230), planu zagospodarowania działki (k. 234-235, 718), materiału fotograficznego (k.241-242), kopi dokumentacji budowanej (k. 258-675), postanowienia o umorzeniu śledztwa (k. 681-682, 734-735), postanowienia tut. Sądu sygn.. II Kp 390/16; decyzji (...) Inspektoratu B. (k.719-720), decyzji (k. 755-756, 758- 759, 770), notatki służbowej (k. 757) oraz zgromadzonych w niniejszej sprawie tj. materiału zdjęciowego (k 4-7), pisma (...) Inspektoratu Nadzoru B. (k. 97), protokół rozprawy (k. 102), projektu budowalnego (k. 103-142), umowy o roboty budowlane (k.143-146), decyzji o zezwolenie realizacji inwestycji drogowej (k.147-151), planu zagospodarowania działki (k.152), notatki służbowej (...) (k 153-154), pisma Urzędu Gminy w W. (k. 155); decyzji (...) (k 161-162), pisma (...) z załącznikami (k. 163-166), wyroku WSA w Białymstoku (k 228-233), danych o karalności (k. 238-239, 301-302). Są to dokumenty urzędowe i nie budzą wątpliwości, zaś ich prawdziwość i rzetelność nie była kwestionowana przez strony postępowania, dlatego i Sąd nie znalazł powodów, by to czynić z urzędu.

Poddając zatem merytorycznej analizie zasadność postawionych oskarżonym zarzutów, w szczególności z art. 231§1 kk, zauważyć trzeba, że kodeks karny reguluje kwestię odpowiedzialności karnej za przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków przez funkcjonariusza publicznego w treści tego przepisu. Stanowi on, iż sprawcą tego czynu jest funkcjonariusz publiczny, który przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego. Aby zatem w realiach sprawy mówić o odpowiedzialności karnej w pierwszy rzędzie należało ustalić, czy oskarżony jest funkcjonariuszem publicznym, następnie czy swoim działaniem lub zaniechaniem przekroczył uprawnienia lub nie dopełnił obowiązków, a w końcu czy tym postępowaniem doszło do konkretnego, a nie jedynie abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo wystąpienia szkody w interesie publicznym lub prywatnym (uchwała SN z 24.01.2013 r. – I KZP 24/12), jak też czy zachodzi związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy tym zachowaniem, a wystąpieniem szkody.

Jest niewątpliwym, że z racji sprawowanej funkcji Wójta Gminy W., Z. S. w momencie inkryminowanych zdarzeń, był funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 231§1 kk. Podobnie i E. S., urzędnik zatrudniony w Urzędzie Gminy W., zatrudniona wówczas jako kierownik Referatu (...) była też funkcjonariuszem publicznym w ramach pełnionych obowiązków, o którym mowa w treści art. 231§1 kk, jak i art. 271§1 kk.

Fałsz intelektualny godzi w wiarygodność dokumentów, zatem to ona jest przedmiotem ochrony art. 271 kk. Sprawcą może być funkcjonariusz publiczny lub osoba uprawniona do wystawienia dokumentu. Istnieją dwa poglądy na temat rozumienia pojęcia „osoby uprawnionej do wystawienia dokumentu”. Z uwagi jednak na szeroką ochronę, tj. ochronę dokumentów wszelkiego rodzaju, należy uznać za słuszny pogląd, iż uprawnienie takie może wynikać z: przepisu prawa, decyzji organu samorządowego, decyzji organu państwowego, polecenia służbowego, wyroku sądowego, umowy, pełnomocnictwa. Poświadczenie nieprawdy jako jedno ze znamion przestępstwa ma dotyczyć okoliczności lub faktów, które można zweryfikować. Nie może być to zatem opinia, ocena czy przypuszczenie. Przestępstwo fałszu intelektualnego może zostać popełnione umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym. § 3 reguluje postać kwalifikowaną przestępstwa, które zostaje w tym przypadku popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i jest najczęściej wykorzystywany w sprawach dotyczących zobowiązań podatkowych.

Jak wynika z analizy postawionych im zarzutów, znamiona przestępstwa z art. 231§1 kk zostały według oskarżyciela spełnione przez oskarżonych w ten sposób, że w efekcie zrealizowanej przez Gminę W. inwestycji „Przebudowa i rozbudowa drogi gminnej nr (...) przez wieś W.”, oskarżyciel pozbawiony został realnego dojazdu do swojej posesji z drogi publicznej. Z takim rozumowaniem z założenia można byłoby się zgodzić, gdyż okoliczność faktyczna tj. brak zjazdu na działkę nr. (...)jest oczywista, nie mniej jednak należałoby wykazać czy i jakie zawinione działania lub zaniechania oskarżonych, doprowadziły do powyższego.

Poza sporem pozostaje, iż Gmina W., która reprezentował W. – oskarżony Z. S. w ramach zamówień publicznych zlecił wykonanie dokumentacji projektowej inwestycji „Przebudowa i rozbudowa drogi gminnej nr (...) przez wieś W.” osobom posiadającym wymagane uprawnienia i kwalifikacje, a jej prawidłowość została potwierdzona oświadczeniami projektantów i osoby sprawdzającej, tym samym nie miał podstaw do kwestionowania powyższego zwłaszcza, iż została ona zatwierdzona stosowna decyzja nadzoru budowlanego. W celu zapewnienia prawidłowego toku inwestycji i ochrony interesów inwestora, ustanowiono inspektora nadzoru – projektanta z brany budownictwa drogowego. W trakcie realizacji inwestycji doszło do nieznacznych odstępstw od projektu w zakresie spadku drogi w pobliżu posesji oskarżyciela, nie zaś projektowanego zjazdu. Zjazd natomiast został zaprojektowany, co wynika z opinii biegłego nieprawidłowo, wyłącznie w obrębie pasa drogowego, bez wejścia na działkę nr (...), o czym z całą pewnością oskarżony nie miał wiedzy, gdyż jest to wiedza specjalistyczna, a odpowiedzialność za takie błędy spoczywała na projektancie. Zjazd, a bardziej początek tego zjazdu, został wykonany zgodnie z tym projektem, co inspektor nadzoru formalnie potwierdził, tym samym oskarżony, nawet w kontekście zastrzeżeń oskarżyciela, nie miał możliwości doprowadzenia do nie dokonania odbioru tejże inwestycji. Tym samym, mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, jak też analiza działań podejmowanych przez oskarżonego w toku realizacji przedmiotowej inwestycji, nie daje podstaw do przyjęcia, iż w powyższy sposób dopuścił się on przestępstwa spenalizowanego w art .231§1 kk. W ocenie Sądu wszelkie działania jakie podejmował oskarżony w tym zakresie miały na celu zrealizowanie jej zgodnie z zatwierdzoną dokumentacją projektową, a dokonanie jej odbioru w stanie zgodnym z tą dokumentacją było jego obowiązkiem, nawet wobec stwierdzenia, iż oskarżyciel nie uzyskał w wyniku tego dostępu jego posesji do drogi publicznej. Pomimo tego, nie odebranie prawidłowo wykonanej i zgodnej z projektem inwestycji, w sposób oczywisty narażałoby Gminę na ewentualne roszczenia finansowe ze strony wykonawcy, a więc jej odbiór miał one swoje realne uzasadnienie i oparcie w przepisach prawa. Z tych względów, w oparciu o treść art. 414§1kpk w zw. z art.17§1 pkt.2kpk Sąd uniewinnił oskarżonego Z. S. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Podobnie też i oskarżona E. S., p.komisji dokonującej odbioru inwestycji „Przebudowa i rozbudowa drogi gminnej nr (...) przez wieś W.” w dniu 28.12.2015r, po analizie dokumentacji projektowej, dokumentacji wykonawczej i oświadczenia inspektora nadzoru o jej wykonaniu zgodnie z projektem, nie miała innej możliwości, jak jej odebranie. Potwierdzenie powyższego w protokole z odbioru tejże inwestycji, nie było więc potwierdzeniem nieprawdy w dokumencie urzędowym, gdyż potwierdzało jej wykonanie zgodnie z zatwierdzonym projektem budowlanym, co faktycznie miało miejsce. W ocenie Sądu wszelkie działania jakie podjęła oskarżona w tym zakresie miała na celu dokonanie odbioru inwestycji wykonanej w stanie zgodnym z dokumentacją projektową, co było jego obowiązkiem, nawet wobec stwierdzenia, iż oskarżyciel nie uzyskał w wyniku tego dostępu jego posesji do drogi publicznej. Podobnie wskazać należy, iż nie odebranie prawidłowo wykonanej i zgodnej z projektem inwestycji, w sposób oczywisty narażałoby Gminę na ewentualne roszczenia finansowe ze strony wykonawcy, a więc jej odbiór miał one swoje realne uzasadnienie i oparcie w przepisach prawa. Z tych względów, w oparciu o treść art. 414§1kpk w zw. z art.17§1 pkt.2 kpk Sąd uniewinnił oskarżoną E. S. od popełnienia zarzucanego jej czynu.

W oparciu o treść 640§1 kpk w zw. z art. 632 pkt.1 kpk i §11 ust.2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 22.10.2015r w sprawie opłat za czynności adwokackie, zasądził od oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego A. S.na rzecz oskarżonych poniesione przez nich koszty obrony w kwocie minimalnej, przewidzianej przepisami. Zasądził też od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. A. S. (1)nie uiszczone koszty ustanowionego mu pełnomocnika z urzędu w oparciu o treść §17 ust. 2 pkt. 3 i §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 03.10.2016r w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu w kwocie minimalnej, przewidzianej przepisami.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o treść art. 640§2 kpk w zw. z art. 632 pkt.1 kpk.

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku.